Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?
Ik ben benieuwd naar de meningen hier en wil graag (anoniem) even mijn verhaal kwijt.
Onze dochter van 9 heeft al vanaf haar 6e wat extra aandacht in de vorm van jeugdhulp nodig. Dit is echter de laatste maand(en) telkens tot grotere problemen gekomen, waardoor mijn vrouw en ik nu echt ons zorgen beginnen te maken. In het kort maken wij ons zorgen dat wij onterecht in een Veilig Thuis traject komen.
Onze dochter is een lieve, zorgzame meid, die voor de buitenwereld ook leuk overkomt: geeft complimentjes, durft van alles, praat met iedereen. Vanaf haar 6e is daar overdenken bij gekomen, vaak over volwassen onderwerpen als veiligheid, planning, geld. Ze heeft het vaak over een ‘vol hoofd’, wat haar vooral op de rustige momenten dwars zit.
Verder merkten wij dat ze totaal onaanraakbaar was voor autoriteit en straffen. Zoals elk kind, moet ze wel eens bijgestuurd worden. Maar ze is dermate mondig, dat ze in iedere discussie het laatste woord wil hebben. Als wij haar waarschuwen met iets als ‘twee dagen je tablet inleveren’, zoekt ze zelf direct naar manieren om het te escaleren. ‘Ik gooi mijn tablet zelf wel in de prullenbak’ of ‘kun je niet beter mij gaan slaan om mij te straffen?’.
Vanaf dat moment zijn wij een GGZ traject gestart. Zij heeft wekelijks speltherapie (=de behandelaar zit solo met haar in een spelkamer en observeert het speelgedrag). Dit loopt nu al een jaar, maar er is nog geen harde indicatie, enkel flarden als ‘masker ophebben, disharmonie in gedrag, vol hoofd, verborgen angsten’. Onze dochter geeft ook aan dat ze met voorbedachten rade haar acties en woorden gaat verbergen tijdens de therapie, omdat ze de behandelaar niet vertrouwd. Dit is ook als feedback gegeven bij de GGZ instelling, maar hoort blijkbaar bij het proces.
Daarbij is er ook een proef gedaan met Citalopram druppels, om haar pieken en dalen wat in te perken. Zonder resultaat, dus de arts heeft dit na de proefperiode stop gezet. Ook zijn er regelmatig gesprekken zonder haar erbij, waarin wij als ouders tips kunnen krijgen over het omgaan met haar wisselende gedrag. De meeste van de tips ‘probeer eens het gesprek zo en zo aan te pakken als ze boos is’, werken averechts omdat onze dochter direct doorheeft dat het van de GGZ komt.
Ondertussen is ze nog feller geworden. Van vrolijk stoeien met papa, naar complete meltdown zonder aanwijsbare oorzaak, naar weer blij en zorgzaam een half uur later. Dit uit zich inmiddels ook in dreigen met weglopen (waardoor wij haar fysiek de toegang tot de deur moeten onthouden, door haar daar weg te tillen) en slaan en schoppen van haar kant als wij in de buurt zouden komen tijdens haar woede. Niet enkel bij ons, maar op visite bij oma stond ze klaar om oma te slaan (omdat ze haar knutselschaar op moest ruimen).
Ze geeft, ook op rustige momenten zonder ruzie, aan dat ze zich niet meer veilig voelt thuis. Ze wil graag ‘naar huis’, ook als ze op de bank zit. Wat haar definitie is van thuis, hebben wij nog niet kunnen achterhalen. Ze geeft aan ook bang voor ons te zijn geworden en geeft aan dat ze denkt dat wij haar het liefst dood hebben. Dat weerspreken wij natuurlijk direct, maar dat dringt niet tot haar door.
Toen wij recent op bezoek moesten komen bij de school IB’er, bleek dat tot onze schrik te zijn om te evalueren of wij bij diensten als Veilig Thuis aangemeld moeten worden. Onze dochter heeft blijkbaar op school, bij de opvang en bij de IB’er verteld haar ouders altijd ontzettend boos op haar zijn, fysiek geweld gebruiken en dat ze zich niet meer veilig thuis voelt. Wij vermoeden dat ze dit ook in de wijk verteld heeft. Dit weet ze blijkbaar zo overtuigend te vertellen, dat volwassen haar geloven – en als ouder sta je dan direct 1-0 achter.
Klinkt goed toch? Een kind geeft signalen af en het systeem werkt. Maar…wij hebben haar nog nooit geslagen, geschopt of ook maar iets in die richting. Wij zijn juist ontzettend voorzichtig met haar. Vooral ik, haar vader, ben (over)beschermend. Natuurlijk zijn wij niet perfect, maar nemen vaak tijd voor haar en ze heeft naar ons weten nog nooit iets ergs (traumatisch) meegemaakt.
Als wij vragen of zou willen of kunnen vertellen waarom ze deze dingen zegt, kan ze daarop niet echt antwoorden. Ze geeft aan dat de stemmen in haar hoofd dit roepen. Binnenkort start een test met een ander type medicatie: Dipiperon. Wij zijn geen voorstander van medicatie bij zo’n jong kind, maar welke andere opties heb je?
En al deze uitspraken en woede van haar, zijn in schril contrast met de vrolijkheid die ze op de rest van de dagen uit. Wij, maar vooral ik, heb moeite met snel schakelen. Hoe kun je nou vrolijk blij knuffelen of samen een bordspel met haar doen – als ze 15min daarvoor nog zei dat ze ons niet meer vertrouwd en weg wil lopen?
Het complexe van jullie situatie is dat er sprake is van veel problematisch gedrag bij jullie dochter. Maar ik lees ook dat er nog geen diagnoses zijn gesteld?
Jullie dochter geeft ook nog eens aan dat ze stemmen hoort, waardoor ze schijnbaar gestuurd wordt die dingen te zeggen.
Ook geeft ze aan dat ze zich niet veilig voelt thuis, maar jullie geven aan dat er nooit iets is gebeurd en ze dit dus verzint. Wat gaf school aan toen jullie dit kenbaar maakte?
Heel eerlijk, ik denk dat het nu vooral voor jullie heel erg onveilig moet voelen om dit mee te maken. En ook zwaar traumatiserend voor jullie als ouders. Hebben jullie ook een psycholoog waarbij jullie je verhaal, angsten en onzekerheden kunnen delen. Verschrikkelijk deze situatie en het gedrag waarmee jullie moeten dealen als ouders zijnde. Veel sterkte.
En zet in op diagnostiek.
Allereerst sterkte, want het is wel heftig wat jullie als ouders, op je bord krijgen.
Vroeger hebben we een brief gekregen van VT via een melding van school. Het betrof een valse melding, maar ze gaan die ook behandelen. We hebben hen opgebeld en uitgelegd wat de geschiedenis was en hoe we mbv begeleiding huisarts de situatie oppakten. Ze wisten zodoende dat er al hulp ingeschakeld was. Ze gaven nog een goed advies wat betreft conflict school en hebben dossier gesloten. Half jaar later nog een keer met ons en met de nieuwe school contact opgenomen om te vragen hoe het ermee ging en daarna definitief gesloten.
Jullie komen ook niet over als hulpweigeraars; je dochter is al enige tijd onder aandacht ggz, een speltherapeut en de huisarts. Ik vermoed dat VT, net als bij ons, inziet dat zij verder niets extra’s kunnen doen. Dus je vrees voor VT lijkt mij te hoog ingeschat.
Heb je bewust nagelaten de school in te lichten over haar behandeling bij ggz? Nu is school wel verplicht dergelijke info van kind met ouders te evalueren. Maar als ze wisten in welk proces ze zat, hadden ze wrs optie VT erbuiten gehouden omdat ze weten dat kind last heeft van stemmen in het hoofd en jullie de huisarts hebben ingeschakeld.
Maar als je dochter met blauwe plekken op school mocht verschijnen, kan je rekenen op melding VT.
Samenwerken met VT opent alleen maar deuren naar extra hulp. Wees hier vooral niet bang voor. Mocht dit ingeschakeld worden vertel dan vooral wat je hier verteld. Verder heel veel sterkte, het klinkt allemaal ontzettend complex en heftig voor zowel dochter als jullie
BritgetJones007 schreef op 14-12-2023 om 12:24:
Het complexe van jullie situatie is dat er sprake is van veel problematisch gedrag bij jullie dochter. Maar ik lees ook dat er nog geen diagnoses zijn gesteld?
Jullie dochter geeft ook nog eens aan dat ze stemmen hoort, waardoor ze schijnbaar gestuurd wordt die dingen te zeggen.
Ook geeft ze aan dat ze zich niet veilig voelt thuis, maar jullie geven aan dat er nooit iets is gebeurd en ze dit dus verzint. Wat gaf school aan toen jullie dit kenbaar maakte?
Heel eerlijk, ik denk dat het nu vooral voor jullie heel erg onveilig moet voelen om dit mee te maken. En ook zwaar traumatiserend voor jullie als ouders. Hebben jullie ook een psycholoog waarbij jullie je verhaal, angsten en onzekerheden kunnen delen. Verschrikkelijk deze situatie en het gedrag waarmee jullie moeten dealen als ouders zijnde. Veel sterkte.
En zet in op diagnostiek.
Bedankt voor je reactie.
Er is een diagnose, maar voor ons begreep breed en vaag. In het kort: 'Bemoeilijkte psychosociale ontwikkeling, bovenmatig angstig, regulatiezwakte in emoties'. Dat is zo'n jaar geleden opgesteld in de behandelovereenkomst. Misschien noemen wij het vaag omdat er via de speltherapie voor ons gevoel vooral meer vage termen bij komen - en ondertussen de situatie thuis enkel verslechterd. Vooral omdat er steeds meer bij komt.
Bij de gezinsgesprekken kunnen wij ons eigen ei kwijt, maar die gesprekken zijn soms wel wat weken uit elkaar, dus schrijven wij direct na incidenten het verhaal uit.
De IB'er van school gaf aan dat hij tevreden was met het gesprek en de uitleg. Geen 'we gaan jullie direct aanmelden' ofzo. Vooral meedenken over hulp die bij haar wél goed aanslaat, bij personen die ze vertrouwd.
Ik doe dit normaal niet. Vind het ook zeldden helpend. Maar:
https://gedragsproblemenindeklas.nl/gedrags-en-ontwikkelingsstoornissen/mcdd-multiple-complex-development-disorder/
Flanagan schreef op 14-12-2023 om 12:46:
Allereerst sterkte, want het is wel heftig wat jullie als ouders, op je bord krijgen.
Vroeger hebben we een brief gekregen van VT via een melding van school. Het betrof een valse melding, maar ze gaan die ook behandelen. We hebben hen opgebeld en uitgelegd wat de geschiedenis was en hoe we mbv begeleiding huisarts de situatie oppakten. Ze wisten zodoende dat er al hulp ingeschakeld was. Ze gaven nog een goed advies wat betreft conflict school en hebben dossier gesloten. Half jaar later nog een keer met ons en met de nieuwe school contact opgenomen om te vragen hoe het ermee ging en daarna definitief gesloten.
Jullie komen ook niet over als hulpweigeraars; je dochter is al enige tijd onder aandacht ggz, een speltherapeut en de huisarts. Ik vermoed dat VT, net als bij ons, inziet dat zij verder niets extra’s kunnen doen. Dus je vrees voor VT lijkt mij te hoog ingeschat.
Heb je bewust nagelaten de school in te lichten over haar behandeling bij ggz? Nu is school wel verplicht dergelijke info van kind met ouders te evalueren. Maar als ze wisten in welk proces ze zat, hadden ze wrs optie VT erbuiten gehouden omdat ze weten dat kind last heeft van stemmen in het hoofd en jullie de huisarts hebben ingeschakeld.
Maar als je dochter met blauwe plekken op school mocht verschijnen, kan je rekenen op melding VT.
Bedankt.
Het klopt dat wij vaker hulp hebben gezocht (en gevonden). Dat was echter voor korte trajecten, zoals maximaal 3-4 gesprekken. De GGZ hebben wij erbij betrokken omdat er iets met meer structuur en diepgang nodig leek te zijn.
Wij hebben school zeker geïnformeerd. Haar huidige juf en meester, maar ook die van 1 en 2 leerjaren daarvoor waren op de hoogte van de trajecten. Daaruit kwamen ook kleine hulpmiddelen, zoals een MP3 speler waar ze naar mag luisteren tijdens de les, als het wat moeilijk gaat. Wij hadden echter nog niet zo rechtstreeks met de IB'er gesproken. Geen weigering, maar gewoon nooit aan gedacht omdat ze al bij de GGZ, leerkrachten en huisarts bekend waren met het traject.
Dochter zit wel onder de blauwe plekken, maar dan enkel haar benen omdat ze graag (en klunzig) buiten speelt.
En ter verduidelijking: er is nog geen organisatie als VT bij betrokken. Maar wij zijn geschrokken puur door het feit dat ze A. sinds kort iedereen blijkbaar vertelt over misstanden thuis en B. wij soort van uitgehoord worden door de IB'er omdat er wel degelijk zorgen over zijn.
absor schreef op 14-12-2023 om 13:05:
Samenwerken met VT opent alleen maar deuren naar extra hulp. Wees hier vooral niet bang voor. Mocht dit ingeschakeld worden vertel dan vooral wat je hier verteld. Verder heel veel sterkte, het klinkt allemaal ontzettend complex en heftig voor zowel dochter als jullie
Bedankt.
Wij gaan VT niet uit de weg, als het gebeurt - dan gebeurt het. Maar ons vooroordeel neigt wel meer naar 'consequenties' dan naar 'hulp' bij iets als VT. Maar liever kom je niet in een scenario terecht, waarbij het nodig moet zijn. En wat nou als VT haar geloofd...?
Wij merken hoe geloofwaardig ze kan zijn met haar verhalen. Ze heeft de buurvrouw gemeld dat wij haar maar geluidsoverlast vonden geven, zonder dat dat zo was. Ze wordt geloofd. Ons ontkennen ervan wordt niet geloofd. Niet goed voor de relatie met de buren.
Meesje schreef op 14-12-2023 om 14:17:
Ik doe dit normaal niet. Vind het ook zeldden helpend. Maar:
https://gedragsproblemenindeklas.nl/gedrags-en-ontwikkelingsstoornissen/mcdd-multiple-complex-development-disorder/
Eerlijk gezegd is dit ook het eerste wat bij mij opkwam, zeker vanwege de angsten en stemmen. Is dit ooit geopperd door de hulpverlening, TO?
Meesje schreef op 14-12-2023 om 14:17:
Ik doe dit normaal niet. Vind het ook zeldden helpend. Maar:
Bedankt voor de link. Ook even doorgestuurd naar mijn vrouw.
Na een korte scan van een kwartiertje, lijken er veel overeenkomsten, maar op andere vlakken totaal niet. Ze is bijvoorbeeld verschrikkelijk sociaal. Helpt of complimenteert vreemde mensen op straat, vraagt graag naar gevoelens (attent) en collega's die haar eens meegemaakt hebben, zien haar als een gezellig praterig kind.
Maar op de punten 'scheiden fantasie en realiteit', 'angsten', 'onlogische gedachtegang', 'gebrekkige motoriek', 'lastig plannen bijstellen', 'geen feedback op kunnen nemen', 'wisseling in wat ze wel/niet kunnen', 'disharmonisch intelligentie', 'alleen spelen of met één vertrouwd persoon', 'weinig zelfvertrouwen + zelfoverschatting', etc zijn spot on.
kaatjecato schreef op 14-12-2023 om 14:47:
[..]
Eerlijk gezegd is dit ook het eerste wat bij mij opkwam, zeker vanwege de angsten en stemmen. Is dit ooit geopperd door de hulpverlening, TO?
De stemmen heeft ze nog maar sinds kort zo benoemd en ook niet frequent. Maar goed, ze is ook in sommige dingen duidelijk kind en heeft geen flauw idee hoe ze het moet omschrijven. Dat is voor volwassenen al vaak lastig genoeg. Hetzelfde met het volle hoofd. Dat laatste hebben wij voor onszelf altijd vertaald naar overdenken ipv stemmen horen.
En qua hulpverlening..tja. Toen er een jaar geleden een diagnose werd gesteld, was het vooral met (ons/het) beeld: preventief. De problemen waren toen minder aanwezig en minder storend, maar wij maakten ons zorgen hoe zo'n meisje zich zou voelen bij 12-14 jaar.
Het heeft alleen zo'n snelle wending genomen de laatste weken / maanden. 12 jaar werd 9 jaar. De behandeling van haar is nu op basis van de diagnose van een jaar geleden, wellicht moet die bijgesteld worden? De hulpverlening heeft in ieder geval nooit iets als ASS of MCDD benoemd.
NC-X schreef op 14-12-2023 om 15:06:
[..]
De stemmen heeft ze nog maar sinds kort zo benoemd en ook niet frequent. Maar goed, ze is ook in sommige dingen duidelijk kind en heeft geen flauw idee hoe ze het moet omschrijven. Dat is voor volwassenen al vaak lastig genoeg. Hetzelfde met het volle hoofd. Dat laatste hebben wij voor onszelf altijd vertaald naar overdenken ipv stemmen horen.
En qua hulpverlening..tja. Toen er een jaar geleden een diagnose werd gesteld, was het vooral met (ons/het) beeld: preventief. De problemen waren toen minder aanwezig en minder storend, maar wij maakten ons zorgen hoe zo'n meisje zich zou voelen bij 12-14 jaar.
Het heeft alleen zo'n snelle wending genomen de laatste weken / maanden. 12 jaar werd 9 jaar. De behandeling van haar is nu op basis van de diagnose van een jaar geleden, wellicht moet die bijgesteld worden? De hulpverlening heeft in ieder geval nooit iets als ASS of MCDD benoemd.
Het is heel ingewikkeld om zoiets als stemmen horen bij een betrekkelijk jong kind vast te stellen. Als ze ze altijd al gehad heeft, is dat haar 'normaal' en zal ze het misschien niet concreet zo omschrijven. Zoals mensen die vanaf de geboorte slecht zien of horen dat zelf ook niet zo zullen herkennen, de omgeving herkent dat meestal door gedrag. Je hoort dat ook bijvoorbeeld van mensen met synesthesie (bijvoorbeeld kleuren horen en geuren zien, dus dat de zintuigen informatie anders doorgeven). Als je niet weet dat anderen dat anders ervaren, is dat je eigen 'normaal'. Nu ze wat ouder is zijn dat wél dingen die je kunt uitvragen. Kan ze duidelijker uitleggen wat 'een vol hoofd' voor haar concreet betekent? Zijn dat gedachten, liedjes, stemmen, emoties? Ik hoop dat je met doorvragen verder komt. Al hoop je natuurlijk dat hulpverleners hier wel achter komen...
Wie heeft de diagnose gesteld? Ik vind hem ook vaag hoor, daar kun je als ouder toch helemaal niks mee? Misschien is het niet gek om haar nog eens (uitgebreider) te laten onderzoeken, in de hoop dat er nu wat concreters uitkomt inclusief handvatten voor jullie als ouders.
Het klinkt echt heel heftig, dus veel sterkte.
NC-X schreef op 14-12-2023 om 14:54:
[..]
Bedankt voor de link. Ook even doorgestuurd naar mijn vrouw.
Na een korte scan van een kwartiertje, lijken er veel overeenkomsten, maar op andere vlakken totaal niet. Ze is bijvoorbeeld verschrikkelijk sociaal. Helpt of complimenteert vreemde mensen op straat, vraagt graag naar gevoelens (attent) en collega's die haar eens meegemaakt hebben, zien haar als een gezellig praterig kind.
Maar op de punten 'scheiden fantasie en realiteit', 'angsten', 'onlogische gedachtegang', 'gebrekkige motoriek', 'lastig plannen bijstellen', 'geen feedback op kunnen nemen', 'wisseling in wat ze wel/niet kunnen', 'disharmonisch intelligentie', 'alleen spelen of met één vertrouwd persoon', 'weinig zelfvertrouwen + zelfoverschatting', etc zijn spot on.
Het is ook een misvatting dat elk symptoom een op een overeen moet komen om het echt te hebben. Er bestaat natuurlijk ook altijd zoiets als karakter en opvoeding etc.
Wat een heftige situatie. Het lijkt me heel pijnlijk als mijn kind dit soort dingen zou zeggen over ons, terwijl het niet waar is.
Is het niet ook een vorm van aandacht vragen? Ze vertelt het blijkbaar aan meerdere mensen, ook zonder aanleiding. Mensen geloven haar en gaan er op in.
Heeft ze helder wat de gevolgen hiervan kunnen zijn? Voor haar, maar ook voor jullie en voor haar broers/zussen? Het is natuurlijk heel pijnlijk dat ze zich bij jullie niet thuis voelt, maar waar dan wel? Een pleeggezin of instelling is ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Weet ze wat haar gedrag met jullie doet? Ze is blijkbaar empathisch en helpt graag mensen, maar jullie doet ze heel erg veel pijn.
Even terug naar het traject van je dochter: het klinkt alsof je weinig vertrouwen hebt in de speltherapie. Klopt dit? Maak dit dan bespreekbaar. Heb je een medewerker van het lokaal team die het traject begeleidt? Geef aan dat je geen vertrouwen hebt in de therapie en dat je een evaluatie wil. Ga daarin uitgebreid in op hoe je tegen de problematiek aan kijkt en bevraag hen ook op hoe zij de voortgang van de therapie bekijken. Na een jaar hoor je echt wel vooruitgang te zien, dus je mag kritisch zijn op waarom het nog niet aanslaat.
Vraag gerust ook door op hoe zij kijken naar de oorzaak van de gedragsproblematiek. Want jij zegt dat er wel een diagnose is, maar noemt vervolgens allemaal uitingen (zoals angstig zijn). Je wil naar de oorzaak van de problematiek: wat denken zij, heeft geleid tot de problemen die je dochter ervaart? Hoe is zij emotioneel zwak geworden? Hoe is zij angstig geworden? Waardoor heeft ze dat volle hoofd?
Wat zit er onder het waarneembare gedrag? Is dat een stoornis (bijv. heeft ze autisme of iets anders). Of zijn dat ervaringen die haar hebben gemaakt tot wie ze nu is (bijv. heeft ze een trauma opgelopen)? Zijn dat omstandigheden (bijv. is de opvoeding thuis of op school verre van ideaal)? Je wil meer de diepte in. Zodat je ook op die diepere laag je behandelplan kan schetsen.
Blijf wel met elkaar samenwerken. Je moet er met elkaar uitkomen. Dus sta open voor de vele visies, maar schroom niet om ook die van jezelf te benoemen.
NC-X schreef op 14-12-2023 om 15:06:
[..]
De stemmen heeft ze nog maar sinds kort zo benoemd en ook niet frequent. Maar goed, ze is ook in sommige dingen duidelijk kind en heeft geen flauw idee hoe ze het moet omschrijven. Dat is voor volwassenen al vaak lastig genoeg. Hetzelfde met het volle hoofd. Dat laatste hebben wij voor onszelf altijd vertaald naar overdenken ipv stemmen horen.
En qua hulpverlening..tja. Toen er een jaar geleden een diagnose werd gesteld, was het vooral met (ons/het) beeld: preventief. De problemen waren toen minder aanwezig en minder storend, maar wij maakten ons zorgen hoe zo'n meisje zich zou voelen bij 12-14 jaar.
Het heeft alleen zo'n snelle wending genomen de laatste weken / maanden. 12 jaar werd 9 jaar. De behandeling van haar is nu op basis van de diagnose van een jaar geleden, wellicht moet die bijgesteld worden? De hulpverlening heeft in ieder geval nooit iets als ASS of MCDD benoemd.
Dat het eerder komt is op zich niet heel gek. Met 9 jaar gebeurd er een hoop bij kinderen. Google maar eens op de "9-jaars fase". Bij ons op school geven ze er zelfs een avond voorlichting over en hebben ook met de kinderen "sessies" er over.
Lastige situatie zitten jullie in. Ik herken het wel bij mijn dochter. Ook 9 met gediagnosticeerde problematiek. Krijgt ze ook al jaren hulp bij. Maar in deze leeftijdsfase lijkt het wel te versterken. Kunnen jullie er ook niet goed over praten als de bui over is? Hier kunnen de buien heel heftig zijn. En tijdens zo'n bui is ze volstrekt onbereikbaar/niet tot reden vatbaar. Maar als het eenmaal over is kunnen we wel met haar praten. En kan ze ook wel enigzins verwoorden hoe de chaos in haar hoofd werkt. Helpt niet tegen de buien zelf, maar wel met begrip naar elkaar. Beide kanten op. Want ook wij als ouders zijn af en toe dusdanig wanhopig dat we onze stem te snel verheffen. Maar dat zal je vast herkennen.
