Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?

Autisme / hechtingsproblematiek schijnen veel overlap te hebben. Misschien wel iets om inderdaad in je achterhoofd te houden.

NC-X schreef op 16-12-2023 om 21:37:

[..]

Daar zijn wij inderdaad druk mee bezig met de ggz, om meer hiërarchie toe te passen. En vaker ‘vertrouw ons maar’ in plaats van een complete uitleg geven. Ze vraagt bijvoorbeeld regelmatig ‘ik ga toch niet dood vannacht hè?’ Voorheen gaven wij uitleg over de zeer lage kansen van plots overlijden op haar leeftijd - nu zeggen we gewoon ‘klopt, je gaat niet dood’.

Goeie. Het blijkt telkens weer, dat kinderen, ongeacht hun problematiek, het veel beter doen op duidelijke gezag van ouder naar kind. Duidelijke grenzen stellen en je daaraan houden, geeft een bepaalde veiligheid voor een kind. In de New Age stroming waren er regelmatig ouders die wilden dat kinderen hun ouders bij hun voornaam noemden ipv papa of mama. En dat ze precies gelijk waren als de ouders en over alles mogen meebeslissen. In het kader van’ iedereen’ is gelijk, we zijn allemaal gelijk als mensen. Maar feit is dat de kinderen kinderen zijn, jong. Weing levenservaring hebben. Een ouder is de senior juist omdat hij de levenservaring heeft.

Op Youtube staan veel filmpjes over de ‘Supernanny’, Jo Frost.

Zij gaat naar probleemgezinnen waar ouders met de handen in het haar zitten qua opvoeding en hun kinderen. Ze weten echt niet meer wat ze moeten doen. De Supernanny is in staat op een goeie manier aan het kind over te brengen dat er in een huishouden leefregels zijn waar ieder zich aan moet houden. Je kunt dat hele proces volgen hoe het ontwikkelt en hoe de kinderen er op reageren. Misschien vind je het iets om te kijken

NC-X schreef op 16-12-2023 om 22:01:

[..]

Zijn wij het helemaal mee eens hoor. Maar het gaat tegenwoordig zo makkelijk. Klasgenootje laat op een telefoon op het schoolplein filmpjes zien van een enge film of game. Zeg niet dat dat in deze situatie gebeurt is, maar alles blokkeren is op deze leeftijd al lastiger.

Waarom mag de telefoon gebruikt worden op school/onder schooltijd? Daar ligt dan in mijn ogen ook een taak voor school. Zeker als kinderen beeldmateriaal laten zien aan andere kinderen dat niet geschikt is voor hun leeftijd. 
School dient te zorgen voor een veilige omgeving.

Alles blokkeren kan inderdaad niet, dat ben ik met je eens. Maar het is nu ook weer niet zo dat dergelijk materiaal normaal is voor deze leeftijd en dat bijna iedereen dat mag kijken van de ouders. 

NC-X schreef op 16-12-2023 om 21:57:

[..]

Er is een psychiater welke de diagnose heeft vastgesteld, de medicatie voorschrijft en medische controles uitvoert. Of dat hem hoofdbehandelaar maakt…? Verder krijgt dochter wekelijks speltherapie van een psycholoog- en spreken wij regelmatig met een andere psycholoog, zonder dochter er bij. Alles onder dezelfde praktijk.

Ik denk dat de psychiater dan inderdaad de hoofdbehandelaar is, in elk geval houdt die de supervisie. 

'Bij de aanleiding zie ik wat minder, want ondanks de (grote) verhuizing
op 4 jarige leeftijd, de postnatale depressie en relatief veel tijd in
de eerste 3 jaren bij een gastouder, lijken die zaken in ons geval (voor
mijn gevoel dan!) niet zwaarwegend te zijn geweest. Ik bedoel dat er in
die jaren alsnog enorm veel tijd en liefde met haar is doorgebracht. '
Soms sluipt er nog wel eens wat freudiaanse theorie in de analyses en de term 'hechtingsproblematiek' geeft daar een prachtige aanleiding toe; want het kind moet van jongs af aan gehecht zijn en dat is de taak van de ouders (moeder). Een andere term is geen-bodem-syndroom. Maar met dergelijke termen heb je eigenlijk niets gezegd.
Ik hoop dat er iemand met jullie gaat praten over de vraag hoe je hiermee om gaat, hoe ga je om met de verhalen die verteld worden bijvoorbeeld; hoe ga je om met het soort aandacht dat je kind vraagt; hoe ga je om met haar wisselende stemmingen (als ze die heeft). Mijn ervaring is dat je op een of andere manier een wat afstandelijke houding moet zijn te scheppen, waardoor je zelf niet geraakt kunt worden en als een observator heel clean observeert wat je dochter doet en daarop reageert. Dus als je een verhaal hoort wat ze verteld heeft confronteer je haar daarmee, heel sec, dit heb ik gehoord, dit doet mij pijn, hoe zet je dit recht, aan wie heb je het verteld etc. Niet gaan zoeken naar achtergronden, waarom, of naar begrip voor jouw gevoelens. Omdat jij niet valt onder de mensen die zij allemaal kan manipuleren ben je uiteindelijk het enige zekere baken voor haar.

Tsjor

Iets wat nog niet genoemd is volgens mij en wat bij mij opkwam: is het mogelijk dat de nare dingen die ze 'verzint' over jullie, deels waar zijn maar dan in een andere situatie? Is er iemand die haar die dingen aan zou kunnen doen? Want ik herken heel erg wat je schrijft, soms als kinderen hele heftige dingen meemaken en geen idee hebben hoe ze het moeten stoppen, gaan ze het verdraaien. Dus 'papa slaat me' zou kunnen betekenen dat iemand anders haar slaat, maar dat kan ze niet zeggen. Een hulpkreet die  niet helemaal op de juiste manier gaat, maar het kan wel een signaal zijn dat er ergens in haar leven iets niet klopt.

Sommige mensen kunnen ook echt dingen verzinnen. Zo verzon mijn pleegdochter op een kamp ooit een akelig verhaal over dat haar vader net vermoord was. De kampleiding belt dan niet even op naar ons, de pleegouders, zij gaan het allemaal zelf opvangen. Ondertussen worden andere kinderen helemaal misselijk en ziek van de verhalen, er is zelfs een kind in het ziekenhuis beland.
Juist de mensen die denken dat er achter die onwaarschijnlijke verhalen een andere, diepere bedoeling zit, die zij wel kunnen analyseren en begrijpen, juist die mensen richten de meeste schade aan, zowel bij het kind (dat vast draait in het verhaal) als bij de omgeving.
Ik zei op een gegeven moment alleen maar: sluit achteraan in de rij... als er weer iemand kwam die zei dat ze zo'n goed contact had gehad met pleegdochter en een goed gesprek en wel wist wat er aan de hand was. Die was dan weer om de duim van pleegdochter gedraaid. Dat ging ver, leerkrachten, politie, andere ouders etc.
De simpele waarheid is dat zo'n verzonnen verhaal een verhaal is dat niet waar is, dat je het meestal heel gemakkelijk kunt controleren op waarheid (gewoon doen, zo snel mogelijk) en dat je dan iemand daarmee moet confronteren. Liefst werken alle mensen in de omgeving mee daaraan, zodat het kind dan weer houvast krijgt in de echte wereld en niet in haar verzonnen verhalen.
Waarom doen kinderen/mensen dat? Waarom willen mensen zichzelf uitzonderlijk maken? Waarom willen mensen buitenproportioneel veel aandacht? Van al deze dingen bestaan ook de omgekeerde varianten. Er zijn ook mensen die zeer bescheiden zijn en aandacht voor zichzelf vermijden. En daar tussenin zit de grootste groep mensen, in alle verscheidenheid.
Overigens, niet alleen kinderen verzinnen verhalen. Tara Singh Varma was zo'n geschiedenis die zich in het hart van de Tweede Kamer afspeelde. Iemand willen zijn die je eigenlijk niet bent, zoiets is het denk ik.

Tsjor

Streepseltje schreef op 19-12-2023 om 09:19:

Iets wat nog niet genoemd is volgens mij en wat bij mij opkwam: is het mogelijk dat de nare dingen die ze 'verzint' over jullie, deels waar zijn maar dan in een andere situatie? Is er iemand die haar die dingen aan zou kunnen doen? Want ik herken heel erg wat je schrijft, soms als kinderen hele heftige dingen meemaken en geen idee hebben hoe ze het moeten stoppen, gaan ze het verdraaien. Dus 'papa slaat me' zou kunnen betekenen dat iemand anders haar slaat, maar dat kan ze niet zeggen. Een hulpkreet die niet helemaal op de juiste manier gaat, maar het kan wel een signaal zijn dat er ergens in haar leven iets niet klopt.

Niet helemaal hetzelfde, maar bij mijn kind gebeurde het regelmatig dat kind niet om kon gaan met iets wat gebeurde en dan een eigen verhaal maakte. Zo kwam kind eens thuis met een verhaal dat een klasgenoot zelfmoord had gepleegd. Kind was totaal ontdaan. Omdat wij inmiddels wisten dat verhalen vaak niet klopten, zijn we onderzoek gaan doen en het was inderdaad niet waar. Meteen geconfronteerd (zoals Tjor ook al benoemde) en ons kind was totaal in shock, kon niet geloven dat het niet waar was.

Wel was het zo, dat het met die klasgenoot al een tijd heel slecht ging. Zo slecht, dat die klasgenoot inderdaad meer dan eens gesproken had over "het niet meer zien zitten". Ons kind was daar al weken mee bezig, maakte zich zorgen, besteedde veel aandacht aan klasgenoot en bleef erover malen en praten. Nam ook een reddersrol op zich, wat niet hielp.

En dit is 1 voorbeeld. Wij hebben door schade en schande moeten ervaren dat ons kind sommige dingen gewoon niet kon handelen en er dan een eigen, passend verhaal van maakte. De beste manier om hiermee om te gaan (want voorkomen kun je niet) is kordaat zijn, niet teveel meegaan in verhalen en confronteren met de onjuiste denkwijze. Dat geeft (uiteindelijk) houvast en richting als je zelf verzuipt in je gedachten. Dat sluit ook weer deels aan bij wat Tjor zei.