Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?
Ik ben benieuwd naar de meningen hier en wil graag (anoniem) even mijn verhaal kwijt.
Onze dochter van 9 heeft al vanaf haar 6e wat extra aandacht in de vorm van jeugdhulp nodig. Dit is echter de laatste maand(en) telkens tot grotere problemen gekomen, waardoor mijn vrouw en ik nu echt ons zorgen beginnen te maken. In het kort maken wij ons zorgen dat wij onterecht in een Veilig Thuis traject komen.
Onze dochter is een lieve, zorgzame meid, die voor de buitenwereld ook leuk overkomt: geeft complimentjes, durft van alles, praat met iedereen. Vanaf haar 6e is daar overdenken bij gekomen, vaak over volwassen onderwerpen als veiligheid, planning, geld. Ze heeft het vaak over een ‘vol hoofd’, wat haar vooral op de rustige momenten dwars zit.
Verder merkten wij dat ze totaal onaanraakbaar was voor autoriteit en straffen. Zoals elk kind, moet ze wel eens bijgestuurd worden. Maar ze is dermate mondig, dat ze in iedere discussie het laatste woord wil hebben. Als wij haar waarschuwen met iets als ‘twee dagen je tablet inleveren’, zoekt ze zelf direct naar manieren om het te escaleren. ‘Ik gooi mijn tablet zelf wel in de prullenbak’ of ‘kun je niet beter mij gaan slaan om mij te straffen?’.
Vanaf dat moment zijn wij een GGZ traject gestart. Zij heeft wekelijks speltherapie (=de behandelaar zit solo met haar in een spelkamer en observeert het speelgedrag). Dit loopt nu al een jaar, maar er is nog geen harde indicatie, enkel flarden als ‘masker ophebben, disharmonie in gedrag, vol hoofd, verborgen angsten’. Onze dochter geeft ook aan dat ze met voorbedachten rade haar acties en woorden gaat verbergen tijdens de therapie, omdat ze de behandelaar niet vertrouwd. Dit is ook als feedback gegeven bij de GGZ instelling, maar hoort blijkbaar bij het proces.
Daarbij is er ook een proef gedaan met Citalopram druppels, om haar pieken en dalen wat in te perken. Zonder resultaat, dus de arts heeft dit na de proefperiode stop gezet. Ook zijn er regelmatig gesprekken zonder haar erbij, waarin wij als ouders tips kunnen krijgen over het omgaan met haar wisselende gedrag. De meeste van de tips ‘probeer eens het gesprek zo en zo aan te pakken als ze boos is’, werken averechts omdat onze dochter direct doorheeft dat het van de GGZ komt.
Ondertussen is ze nog feller geworden. Van vrolijk stoeien met papa, naar complete meltdown zonder aanwijsbare oorzaak, naar weer blij en zorgzaam een half uur later. Dit uit zich inmiddels ook in dreigen met weglopen (waardoor wij haar fysiek de toegang tot de deur moeten onthouden, door haar daar weg te tillen) en slaan en schoppen van haar kant als wij in de buurt zouden komen tijdens haar woede. Niet enkel bij ons, maar op visite bij oma stond ze klaar om oma te slaan (omdat ze haar knutselschaar op moest ruimen).
Ze geeft, ook op rustige momenten zonder ruzie, aan dat ze zich niet meer veilig voelt thuis. Ze wil graag ‘naar huis’, ook als ze op de bank zit. Wat haar definitie is van thuis, hebben wij nog niet kunnen achterhalen. Ze geeft aan ook bang voor ons te zijn geworden en geeft aan dat ze denkt dat wij haar het liefst dood hebben. Dat weerspreken wij natuurlijk direct, maar dat dringt niet tot haar door.
Toen wij recent op bezoek moesten komen bij de school IB’er, bleek dat tot onze schrik te zijn om te evalueren of wij bij diensten als Veilig Thuis aangemeld moeten worden. Onze dochter heeft blijkbaar op school, bij de opvang en bij de IB’er verteld haar ouders altijd ontzettend boos op haar zijn, fysiek geweld gebruiken en dat ze zich niet meer veilig thuis voelt. Wij vermoeden dat ze dit ook in de wijk verteld heeft. Dit weet ze blijkbaar zo overtuigend te vertellen, dat volwassen haar geloven – en als ouder sta je dan direct 1-0 achter.
Klinkt goed toch? Een kind geeft signalen af en het systeem werkt. Maar…wij hebben haar nog nooit geslagen, geschopt of ook maar iets in die richting. Wij zijn juist ontzettend voorzichtig met haar. Vooral ik, haar vader, ben (over)beschermend. Natuurlijk zijn wij niet perfect, maar nemen vaak tijd voor haar en ze heeft naar ons weten nog nooit iets ergs (traumatisch) meegemaakt.
Als wij vragen of zou willen of kunnen vertellen waarom ze deze dingen zegt, kan ze daarop niet echt antwoorden. Ze geeft aan dat de stemmen in haar hoofd dit roepen. Binnenkort start een test met een ander type medicatie: Dipiperon. Wij zijn geen voorstander van medicatie bij zo’n jong kind, maar welke andere opties heb je?
En al deze uitspraken en woede van haar, zijn in schril contrast met de vrolijkheid die ze op de rest van de dagen uit. Wij, maar vooral ik, heb moeite met snel schakelen. Hoe kun je nou vrolijk blij knuffelen of samen een bordspel met haar doen – als ze 15min daarvoor nog zei dat ze ons niet meer vertrouwd en weg wil lopen?
Flanagan schreef op 15-12-2023 om 10:34:
Misschien een gekke vraag, maar heeft ze eens, buiten jullie medeweten om een horrorfilm gezien, die zo’n impact heeft gehad dat haar gedrag verklaart. Heeft de psycholoog eens emdr voorgelegd om dergelijke ervaringen aan het licht te krijgen?
Dat is wel iets waar zij sterk op reageert. Wij reguleren / controleren best veel van haar kijkgedrag. Iets wat je best vaak hoort, is dat klasgenootjes nu al GTA 5 of soortgelijke 18+ spellen mogen spelen - daar zijn wij op tegen. Ze vindt horror wel erg interessant, maar heeft er een haat-liefde verhouding mee. Het kinder-spookhuis waar ze op 6 jarige leeftijd in mocht, is een jaar (misschien wel 2 jaar?) lang haar meest favoriete ding geweest - maar ook reden geweest voor spontane huilbuien maanden later.
Ze probeert vooral veel mee te doen met dat ene klasgenootje, die geen grenzen krijgt vanuit huis - en veel horror kijkt. De meest recente problemen zijn begonnen na een middagje spelen daar. Maar goed, correlatie is nog geen causatie.
De psycholoog heeft het niet over EMDR gehad nee. Ook niet over ASS, MCDD, of welke diagnose of therapie dan ook. Speltherapie was de beste optie, aangevuld met medicatie.
Venusss schreef op 15-12-2023 om 09:54:
'Bemoeilijkte psychosociale ontwikkeling, bovenmatig angstig, regulatiezwakte in emoties'. Deze diagnose triggerde mij.
Heb het hele verhaal doorgelezen en wil je de tip mee geven eens te zoeken op de zoekterm MCDD. Vroeger, voor alle vormen van autisme in de DSM geschaard werden in de algemene term ASS, waren er allerlei sub categorieën autisme waaronder dus MCDD. Toch is MCDD niet perse autisme en ook de benadering van kinderen met deze diagnose is deels anders. Ik wil zeker geen diagnose stellen en al helemaal niet op basis van "oude informatie" omdat tegenwoordig die DSM dus veranderd is, maar wie weet kan het toch helpend zijn omdat je toch veel dingen verteld die mij erg doen denken aan MCDD. Met name het liegen triggerde mij, mijn zoon met autisme kon ook dingen verzinnen, maar het was wel echt zijn waarheid. Mocht je dingen herkennen als je zoekt via google, dan heb je misschien iets aan uitleg en adviezen hoe om te gaan met datgene waar je tegenaan loopt. Of wellicht kom je verder met diagnostiseren door (andere) professionals. Dr Rutger Jan van der Gaag heeft veel onderzoek gedaan en veel gepubliceerd over dit onderwerp en is dé kenner op dit gebied.
Bedankt. De voor ons voorheen onbekende term MCDD was al eerder hier geroepen, dus dat zou zo maar iets kunnen zijn als dat het eerste is waar (veel) mensen aan denken. Wij gaan het eens doorlezen en wellicht is het iets om mee te nemen naar onze GGZ gesprekken.
NC-X schreef op 15-12-2023 om 09:27:
[..]Stem verheffen doen wij maar zelden. Volgens de mensen om ons heen, zijn wij geen strenge ouders. Eigenlijk proberen wij alles als volwassenen op te lossen. Daar ligt misschien ook een hiërarchie probleem: Ze praat / denkt mee als een volwassene en verwacht ook even veel inspraak te hebben.
Lijkt me wel een puntje. Ze was al jong op bepaalde punten erg volwassen. Geinteresseerd in anderen, complimenten maken, geinteresseerd in andermans gevoelens. Weinig kinds in die zin. Als ze niet wordt behandeld als een kind maar als een volwassene zal een stuk ‘kind zijn’ worden overgeslagen nu en stapt ze nog meer in die volwassen rol.
het is denk ik heel gezond als er grenzen zijn, zo van, je bent een kind en wij weten als volwassenen wat goed voor je is. Ze hoeft niet mee te ‘beslissen’ over volwassen zaken. Maar ze kan wel vertellen wat ze ervan vindt en dat er naar haar geluisterd wordt. Maar dat hoeft helemaal niet doorslaggevend te zijn in een besluit. Misschien een puntje voor je vrouw en jou om hier wat mee te doen.
En dan vooral richtend op algemene zaken die het dagelijks leven en huishouden aangaan. Niet zozeer aangaande de problematiek.
NC-X schreef op 15-12-2023 om 11:33:
[..]
Dat is wel iets waar zij sterk op reageert. Wij reguleren / controleren best veel van haar kijkgedrag. Iets wat je best vaak hoort, is dat klasgenootjes nu al GTA 5 of soortgelijke 18+ spellen mogen spelen - daar zijn wij op tegen. Ze vindt horror wel erg interessant, maar heeft er een haat-liefde verhouding mee. Het kinder-spookhuis waar ze op 6 jarige leeftijd in mocht, is een jaar (misschien wel 2 jaar?) lang haar meest favoriete ding geweest - maar ook reden geweest voor spontane huilbuien maanden later.
Ze probeert vooral veel mee te doen met dat ene klasgenootje, die geen grenzen krijgt vanuit huis - en veel horror kijkt. De meest recente problemen zijn begonnen na een middagje spelen daar. Maar goed, correlatie is nog geen causatie.
De psycholoog heeft het niet over EMDR gehad nee. Ook niet over ASS, MCDD, of welke diagnose of therapie dan ook. Speltherapie was de beste optie, aangevuld met medicatie.
Ik kan mij nog herinneren rond die leeftijd te fantaseren over de personage die ik speelde in mijn bijna elke avond terugkerende droom over een onderwereld onder het aardoppervlak. Een droom waarin ik mijzelf een soort van heldin rol toespeelde. En manier om in slaap te vallen. Iedere avond over diezelfde onderwereld waar ik weer een stukje aanplakte of een draai aan gaf, zodat ik de regie over mijn droom behield. De fantasie was een voortvloeisel van een paar spannende stripboeken van een oudere broer.
Op die leeftijd kunnen fantasieën sterk te kop opsteken. Hier ging de wens naar een fantasiewereld na een paar jaar uit zichzelf voorbij
Maar in die tijd ben ik ook wel eens gaan slaapwandelen..
NC-X schreef op 15-12-2023 om 11:33:Ze probeert vooral veel mee te doen met dat ene klasgenootje, die geen grenzen krijgt vanuit huis - en veel horror kijkt. De meest recente problemen zijn begonnen na een middagje spelen daar. Maar goed, correlatie is nog geen
..... een klasgenootje van 9 jaar en die veel horror kijkt??? Is dit serieus? Waar zijn die ouders in dit verhaal? Waar is de toezicht?
Ik zou adviseren met je dochter het gesprek aan te gaan of ze daar horrorfilm heeft gekeken of een andere keer. En flink doorvragen.
En vraag ook die ouders of ze daar een horrorfilm heeft gezien.
Hoe gaat het met je dochter op school? Kan het zijn dat daar iets speelt gezien haar uitbarstingen thuis. En door blijven vragen hierop
NC-X schreef op 15-12-2023 om 09:04:
[..]
Wij hebben vorige maand aangegeven weinig te zien in de speltherapie. Weinig resultaat, situatie verslechterd ondertussen, voelt niet goed bij ons als gezin te passen, ze geeft aan weinig vertrouwen te hebben in de behandelaar, ze geeft aan opzettelijk tegen te werken. Ja, dat waren voor ons genoeg redenen om het gesprek aan te gaan met zowel de behandelaar zelf, als leidinggevende psychiater. Psychiater wilde hier niet op in gaan. Behandelaar zegt dat er kleine stappen te merken zijn, dat onze dochter daar hele andere dingen zegt 'ik vind het heel leuk om hier te komen' en dat deze worstelingen normaal zijn in de proces van therapie.
Omdat de situatie er niet beter op wordt, zijn wij inderdaad opnieuw aan het kijken wat wij hier mee moeten. Het voelt alsof er weinig alternatieven zijn. Wij zouden graag hebben dat een specialist met haar praat: ze is niet schuw om met anderen (die ze vertrouwd!) te praten. Dat zien de GGZ specialisten als een no-go op deze leeftijd.
Ze heeft geen trauma opgelopen, zover wij weten. Mijn vrouw is wel gestart met een pre- en postnatale depressie, maar dat was enkel de eerste 3 jaren en heeft zich niet geuit in minder aandacht en affectie richting dochter. Toen ze zo'n 4 jaar was, hebben wij onze drukke banen en randstad woonplaats omgegooid naar een betere gezinssituatie: rustige woonplaats in het noorden van het land, jeugdige wijk met veel van haar vriendjes, beiden minder uren gaan werken en veel vanuit huis (zodat wij echt tijd voor haar kunnen nemen).
Ik vind het heel bijzonder dat de psychiater niet op jullie klacht in wil gaan en dat de behandelaar jullie als ouders niet serieus neemt in jullie ervaring. Wat er in de behandelkamer gebeurt is natuurlijk belangrijk, maar uiteindelijk gaat het erom hoe het haar in het dagelijks leven (thuis en op school) vergaat. Die therapie is uiteindelijk maar een momentopname. Ik zou totaal geen vertrouwen (meer) hebben in deze mensen.
Ik vind de suggestie van Flanagan, dat de trigger een horrorfilm is geweest, wel plausibel klinken. In ieder geval iets om verder te onderzoeken. Ik heb als jonge puber ook eens zoiets gehad, weken niet kunnen slapen na het zien van de film The Thing. En niet slapen doet ook iets met je. Weet je hoe haar slaappatroon is? Maakt ze fatsoenlijke nachten?
En ik zou voorlopig je dochter niet meer bij dat kind thuis laten spelen. Ze kunnen ook bij jullie spelen tenslotte.
Ook weer herkenbaar, bijna een preoccupatie met juist datgene wat eigenlijk angstig maakt. Spookhuizen, enge (ongeschikt voor de leeftijd-) films, alles willen weten over onderwerpen als inbrekers etc. Daar opvallend veel over praten ook. Maar daar vervolgens zelf helemaal mee aan de haal gaan en het niet aankunnen. Wat dan weer op verschillende manieren tot uiting komt.
TO, is er een psycholoog of een psychiater in beeld als hoofdbehandelaar, ik lees dat je beide noemt?
Als je kind slecht reageert op horror dan heb je in mijn ogen wel de taak als ouder om daar verantwoordelijkheid in te nemen en dit niet toe te staan. Je kind kan het duidelijk niet aan en het heeft enorm veel weerslag op haar gedrag, zelfs nog heel lang daarna.
Dan kan ze het leuk vinden, het is niet verantwoord.
Ik bepaal in principe niet wat mijn kind bij een ander thuis mag, maar als het gaat om 18+ games spelen of horrorfilms kijken en andere activiteiten die niet passen bij het ontwikkelingsniveau van een kind, dan bepaal ik wel dat mijn kind bij dat betreffende kind niet mag spelen.
Waterfles schreef op 15-12-2023 om 12:14:
[..]
Lijkt me wel een puntje. Ze was al jong op bepaalde punten erg volwassen. Geinteresseerd in anderen, complimenten maken, geinteresseerd in andermans gevoelens. Weinig kinds in die zin. Als ze niet wordt behandeld als een kind maar als een volwassene zal een stuk ‘kind zijn’ worden overgeslagen nu en stapt ze nog meer in die volwassen rol.
het is denk ik heel gezond als er grenzen zijn, zo van, je bent een kind en wij weten als volwassenen wat goed voor je is. Ze hoeft niet mee te ‘beslissen’ over volwassen zaken. Maar ze kan wel vertellen wat ze ervan vindt en dat er naar haar geluisterd wordt. Maar dat hoeft helemaal niet doorslaggevend te zijn in een besluit. Misschien een puntje voor je vrouw en jou om hier wat mee te doen.En dan vooral richtend op algemene zaken die het dagelijks leven en huishouden aangaan. Niet zozeer aangaande de problematiek.
Daar zijn wij inderdaad druk mee bezig met de ggz, om meer hiërarchie toe te passen. En vaker ‘vertrouw ons maar’ in plaats van een complete uitleg geven. Ze vraagt bijvoorbeeld regelmatig ‘ik ga toch niet dood vannacht hè?’ Voorheen gaven wij uitleg over de zeer lage kansen van plots overlijden op haar leeftijd - nu zeggen we gewoon ‘klopt, je gaat niet dood’.
BritgetJones007 schreef op 15-12-2023 om 14:06:
[..]
..... een klasgenootje van 9 jaar en die veel horror kijkt??? Is dit serieus? Waar zijn die ouders in dit verhaal? Waar is de toezicht?
Ik zou adviseren met je dochter het gesprek aan te gaan of ze daar horrorfilm heeft gekeken of een andere keer. En flink doorvragen.
En vraag ook die ouders of ze daar een horrorfilm heeft gezien.
Hoe gaat het met je dochter op school? Kan het zijn dat daar iets speelt gezien haar uitbarstingen thuis. En door blijven vragen hierop
Er zijn wel wat dubieuze zaken bij dat klasgenootje, maar dat is een hele andere discussie. Voorlopig enkel spelen bij ons thuis, dan hebben wij meer zicht er op.
Wij hebben regelmatig contact met de meester en juf, maar we hebben weinig specifieke zaken daar uit gekregen. Ja, ze maakt zich te druk over wat er gebeurt is en wat nog gaat komen - vooral toetsen.
Jonagold schreef op 15-12-2023 om 14:42:
[..]
Ik vind het heel bijzonder dat de psychiater niet op jullie klacht in wil gaan en dat de behandelaar jullie als ouders niet serieus neemt in jullie ervaring. Wat er in de behandelkamer gebeurt is natuurlijk belangrijk, maar uiteindelijk gaat het erom hoe het haar in het dagelijks leven (thuis en op school) vergaat. Die therapie is uiteindelijk maar een momentopname. Ik zou totaal geen vertrouwen (meer) hebben in deze mensen.
Ik vind de suggestie van Flanagan, dat de trigger een horrorfilm is geweest, wel plausibel klinken. In ieder geval iets om verder te onderzoeken. Ik heb als jonge puber ook eens zoiets gehad, weken niet kunnen slapen na het zien van de film The Thing. En niet slapen doet ook iets met je. Weet je hoe haar slaappatroon is? Maakt ze fatsoenlijke nachten?
En ik zou voorlopig je dochter niet meer bij dat kind thuis laten spelen. Ze kunnen ook bij jullie spelen tenslotte.
Voor ons voelt het wel als capabele mensen bij haar therapie, maar men houdt wel vast aan het originele plan. Begin volgende week hebben wij weer een gesprek met haar therapeut, waarbij aan gaan geven toch echt naar alternatieven te zoeken. Wij zijn vaak wel voorzichtig daarin tegenover specialisten: je zegt per slot van rekening ook niet tegen de automonteur dat hij geen distributieriem moet vervangen, als je daar zelf geen verstand van hebt. Maar…misschien daar even overheen stappen gezien het wel over het welzijn van onze dochter gaat.
Qua horror als grote boosdoener zijn wij iets gematigder. Het is plausibel, maar ik merk ook dat wij alles om haar heen (over)analyseren. Is het de therapie die haar vreemde ingevingen geeft? Komt dit van een klasgenootje? Iets van tv of internet? Hebben wij iets verkeerd gezegd of gedaan? Lastig om exact dat te achterhalen, zeker als ze zelf niet kan/wil meehelpen in die zoektocht.
Spelen bij bepaalde klasgenoten wordt ingeperkt. Media intake is al ingeperkt.
Venusss schreef op 16-12-2023 om 00:03:
Ook weer herkenbaar, bijna een preoccupatie met juist datgene wat eigenlijk angstig maakt. Spookhuizen, enge (ongeschikt voor de leeftijd-) films, alles willen weten over onderwerpen als inbrekers etc. Daar opvallend veel over praten ook. Maar daar vervolgens zelf helemaal mee aan de haal gaan en het niet aankunnen. Wat dan weer op verschillende manieren tot uiting komt.
TO, is er een psycholoog of een psychiater in beeld als hoofdbehandelaar, ik lees dat je beide noemt?
Er is een psychiater welke de diagnose heeft vastgesteld, de medicatie voorschrijft en medische controles uitvoert. Of dat hem hoofdbehandelaar maakt…? Verder krijgt dochter wekelijks speltherapie van een psycholoog- en spreken wij regelmatig met een andere psycholoog, zonder dochter er bij. Alles onder dezelfde praktijk.
MamaE schreef op 16-12-2023 om 00:09:
Als je kind slecht reageert op horror dan heb je in mijn ogen wel de taak als ouder om daar verantwoordelijkheid in te nemen en dit niet toe te staan. Je kind kan het duidelijk niet aan en het heeft enorm veel weerslag op haar gedrag, zelfs nog heel lang daarna.
Dan kan ze het leuk vinden, het is niet verantwoord.
Ik bepaal in principe niet wat mijn kind bij een ander thuis mag, maar als het gaat om 18+ games spelen of horrorfilms kijken en andere activiteiten die niet passen bij het ontwikkelingsniveau van een kind, dan bepaal ik wel dat mijn kind bij dat betreffende kind niet mag spelen.
Zijn wij het helemaal mee eens hoor. Maar het gaat tegenwoordig zo makkelijk. Klasgenootje laat op een telefoon op het schoolplein filmpjes zien van een enge film of game. Zeg niet dat dat in deze situatie gebeurt is, maar alles blokkeren is op deze leeftijd al lastiger.
Wat ik zelf nog wel lastig vind, is het omgaan met de situatie als er een (korte) tijd geen incident is geweest. Op het moment van zo’n uitbarsting of incident, wil je direct actie - specialisten spreken - het roer omgooien etc.
Maar als het dan een paar dagen normaal gaat? Waarbij enkel de uitschieters wat ingeperkt hoeven te worden. Op soms té enthousiast of té boos na, vrij normaal gedrag. Soms voelt het makkelijker als het probleem gewoon constant aanwezig is in plaats van goede dagen en slechte dagen.
Ik lees al een tijdje mee en aarzelde om dit te posten, maar vind veel van wat je beschrijft, klinken als hechtingsproblemen. Is daar al eens naar gekeken of over gesproken? Ik lees ergens dat je partner een pre- en postnatale depressie had. Het gedrag dat je beschrijft van je dochter, herken ik in een aantal opzichten van de leerlingen (in puberleeftijd) met hechtingsproblemen met wie ik gewerkt heb. Aantrekken en afstoten, ene moment poeslief en andere moment intens boos, een echte allemansvriend (maar tegelijkertijd met niemand écht diepe, langdurige relaties aangaan), veel moeite hebben met autoriteit, niet gevoelig voor straffen en belonen, bewust de relatie met ouders/verzorgers op scherp zetten - dat zijn allemaal wel zaken die ik bij leerlingen die hiermee kampen zie en die ik ook teruglees. Ik ben zeker geen specialist, hoor, maar wilde het je toch even meegeven als denkrichting.
