Papa weinig thuis
Hoi allemaal,
Ik moet echt even mijn hart luchten.
Mijn partner en ik hebben een dochter van 1,5 jaar. Dolgelukkig zijn we met haar. Nu is het helaas wel zo dat het de laatste maanden wat minder soepel loopt tussen mijn partner en mij. Hij heeft een baan waarbij die + - 65 a 70 uur maakt. Daarnaast heeft die hobby’s. Dit samen kost veel tijd. Hierdoor komt eigenlijk de volledige zorg van onze dochter op mij terecht. Ik geniet enorm van haar, maar het valt me erg zwaar. Ik werk zelf parttime, maar alles, het huishouden, de ochtenden en het naar bed brengen s’avonds, naar de opvang brengen en halen, koken, afwas de hele mikmak. Zelf heb ik geen tijd voor sport, ook al zou ik dat graag willen. Het voelt zo egoïstisch.
Ik heb hier vaker een gesprek over gevoerd, maar hij lijkt alles belangrijker te vinden. Bij elk feestje of iets in het weekend moet die er bijzijn. Hij is af en toe thuis maar ik vindt zelf echt nauwelijks. Hierdoor groeien we uit elkaar. Ik irriteer me aan hem, en hij aan mij omdat ik 24/7 op mijn tenen loop en hem dit aangeef. S’nachts hoeft hij er ook nooit uit, omdat die vaak al hele korte nachten heeft i.v.m. werk. Hij blijft vervelende opmerkingen maken dat het allemaal wel meevalt. Alsof het allemaal zo simpel en makkelijk is. En als ik erover begin dat het me pijn doet omdat het hier thuis niet allemaal vanzelf gaat, zegt die; je moet het ook echt elke dag horen he. Ik verlies onze relatie en mezelf. Geen tijd voor mezelf om heel even geen moeder te zijn of aan te moeten staan. Al is het maar een uurtje in de week…
Heeft iemand tips voor me hoe ik dit aan moet pakken?
Liefs
Margaretha2024 schreef op 07-06-2024 om 09:06:
Je moet in gesprek.
Bij mannen moet je het praktisch en duidelijk houden (sorry dat ik generaliseer). Niet aankomen met vaag ‘gezeur’ van: ik zie je zo weinig, je zorgt zo weinig voor ons kind, etc. Kan hij niets mee. (Ik vind het geen gezeur, maar zo zal hij het wel horen)
Maak daarom voordat je in gesprek gaat twee lijsten. Jou lijst en zijn lijst. Schrijf op de lijsten alle uren op die per persoon, per week worden besteed aan werk, huishouden, verzorging van kind, hobby’s, sport, derde shift, mantelzorg, etc. Ook voor jezelf is dit prettig omdat je dan meteen kunt zien of jouw gevoel ondersteund wordt door feiten of dat je gevoel ergens anders vandaan komt, bijvoorbeeld gebrek aan liefdevolle aandacht.
Het wordt dan heel inzichtelijk wie van de twee inlevert op ‘eigen tijd’, maar ook hoeveel tijd er wel of niet besteed wordt aan samen/gezin. Cijfers zijn duidelijk en concreet. Als er een onbalans uit de lijsten naar voren komt, bijvoorbeeld hij heeft tijd om te sporten en jij niet, dan kun je bespreken hoe hij tijd gaat vrijmaken om jou de ruimte te geven.
Als tijd voor samen erbij in schiet moet je dat ook op de agenda zetten. En inderdaad: ook alleentijd in je eigen huis, als je daar behoefte aan hebt, is net zo belangrijk als zijn sport of hobby. Bij ons bleek dit een moeilijk punt. Want ik was toch thuis, had geen afspraak, deed op dat moment toch niets? Heel lastig te vatten blijkbaar dat het gaat om hoe je zelf graag je tijd invult. De een leest graag thuis een uur in stilte een boek en de ander gaat sporten. En dat dat dus allebei even legitiem is.
Off topic : gebruik in plaats van ‘die’ gewoon ‘hij’. Niet : gisteren lag die weer op de bank te slapen, maar gisteren lag hij weer op de bank te slapen. ‘Die’ is spreektaal. Persoonlijk vind ik het vervelend om te lezen.
Mijn man vond zo’n lijst be-la-che-lijk. Echt passief agressieve shit. Hij wapperde hem zo weg.
Wanneer de omslag is gekomen weet ik niet, maar dat was een paar jaar nadat ik wanhopig vanalles probeerde.
Anoniemer schreef op 07-06-2024 om 11:51:
Die tijd voor jezelf moet je echt nemen, een vaste avond sport of iets met vriendinnen. Gewoon gaan en als hij daar wat van vindt komt er wel een gesprek, maar dan begint dat bij hem.
Ik zou zeker niet zomaar een week weggaan. Er is een kans dat ie zich dan gaat beklagen bij Jan en alleman en dan heb jij het gedaan.
Ga als jij nog ligt te slapen ofzo, of nog thuis is en straks weg wil. Mijn man kwam rustig te laat uit zijn werk als ik sport had. En vond het overdreven dat ik daar zo’n punt van maakte.
Ik heb echt alles meegemaakt met alle tips, en mijn man is echt wel een zorgzaam typje. Wat hem toen bezielde weet ik nog steeds niet. Het is ook een onderwerp waar we niet normaal over kunnen praten.
Moederkareltje schreef op 07-06-2024 om 12:47:
[..]
Ja dat is bij tijd en wijle zeker eenzaam. Ik ben er ook niet tevreden over hoe dat nu gaat vandaar dat ik dit ook wil veranderen met man door dit aan te kaarten in therapie. Ik heb zijn overprikkeling wat onderschat. Hij is op na zijn werk, zware baan, add etc. Plus dat hij het een moeilijke leeftijd vind een kind dat nog niet kan praten en niet langer dan 10 min zelf kan spelen. Als hij 2 uur voor kind zorgt is die kapot. Het wordt vast wel beter straks. Iedereen begint met goede moed aan kinderen denk ik maar je kunt nooit precies voorspellen wat voor een vader en moeder er geboren worden bij de geboorte van eerste kind.
Ik was ook echt op na mijn werk, maar móest. Het is gewoon makkelijk om te zeggen dat je op bent en dús moet de ander het maar oplossen.
Er zit een verschil tussen een week bij mijn kind wegzijn terwijl ik er nu iedere dag voor zorg, of 1 a 2x in de week een uurtje weg. Even iets voor mezelf doen. Ik wil dolgraag verder met hem. Ik hou van hem, ik mis alleen alles wat ik een aantal maanden geleden niet voelde. Eenzaam, er alleen voorstaan. Het moeder zijn valt me niet zwaar vanwege het moeder zijn, maar wel het er alleen voor staan met alles. Het is alleen maar gezucht als ik over deze situatie wil praten. Er komt niks vanuit zijn kant. Het lijkt hem niet te interesseren of hij lijkt het probleem niet in te zien. Een relatie gaat niet vanzelf, ik ben ervan overtuigt dat je er beide hard aan moet werken wil je het fijn en goed laten lopen. Het voelt alleen alsof ik aan een dood paard trek al langere tijd.
Milja2024 schreef op 07-06-2024 om 17:23:
Er zit een verschil tussen een week bij mijn kind wegzijn terwijl ik er nu iedere dag voor zorg, of 1 a 2x in de week een uurtje weg. Even iets voor mezelf doen. Ik wil dolgraag verder met hem. Ik hou van hem, ik mis alleen alles wat ik een aantal maanden geleden niet voelde. Eenzaam, er alleen voorstaan. Het moeder zijn valt me niet zwaar vanwege het moeder zijn, maar wel het er alleen voor staan met alles. Het is alleen maar gezucht als ik over deze situatie wil praten. Er komt niks vanuit zijn kant. Het lijkt hem niet te interesseren of hij lijkt het probleem niet in te zien. Een relatie gaat niet vanzelf, ik ben ervan overtuigt dat je er beide hard aan moet werken wil je het fijn en goed laten lopen. Het voelt alleen alsof ik aan een dood paard trek al langere tijd.
Een keertje goed kwaad worden al geprobeerd? Sommige mensen luisteren niet naar iets zachters dan geschreeuw.
Even laten zien en horen dat het ECHT EEN PROBLEEM IS zeg maar.
Milja2024 schreef op 07-06-2024 om 17:23:
Er zit een verschil tussen een week bij mijn kind wegzijn terwijl ik er nu iedere dag voor zorg, of 1 a 2x in de week een uurtje weg. Even iets voor mezelf doen. Ik wil dolgraag verder met hem. Ik hou van hem, ik mis alleen alles wat ik een aantal maanden geleden niet voelde. Eenzaam, er alleen voorstaan. Het moeder zijn valt me niet zwaar vanwege het moeder zijn, maar wel het er alleen voor staan met alles. Het is alleen maar gezucht als ik over deze situatie wil praten. Er komt niks vanuit zijn kant. Het lijkt hem niet te interesseren of hij lijkt het probleem niet in te zien. Een relatie gaat niet vanzelf, ik ben ervan overtuigt dat je er beide hard aan moet werken wil je het fijn en goed laten lopen. Het voelt alleen alsof ik aan een dood paard trek al langere tijd.
Hoe was de verdeling huishoudelijk werk/baan tussen jullie beide voordat er een kind kwam?
Zeespiegel schreef op 07-06-2024 om 17:43:
[..]
Een keertje goed kwaad worden al geprobeerd? Sommige mensen luisteren niet naar iets zachters dan geschreeuw.
Even laten zien en horen dat het ECHT EEN PROBLEEM IS zeg maar.
Nou dit kwam ook in mij op inderdaad. En dat zuchten en steunen en je vrouw een zeur noemen zou ik ook boos om worden. Ben je nou helemaal besodemietert om je partner zo te kleineren!
Mensen hebben soms de neiging om gedoetjes, problemen en onvrede weg te blijven duwen tot ze er niet meer omheen kunnen. Zorg maar dat deze man er niet meer omheen kan. Niet door onderwerpen vriendelijk aan te kaarten, maar door eens goed met je vuist op tafel te slaan.
Schommelstoel schreef op 07-06-2024 om 17:44:
[..]
Hoe was de verdeling huishoudelijk werk/baan tussen jullie beide voordat er een kind kwam?
Ben ik ook benieuwd naar. TO, voordat jullie een kind hadden, had jij toen wel vaste momenten dat je iets ging doen ( sport/ hobby/ vriendinnen)? Eerlijke verdeling huishouden?Hebben jullie voordat jullie kind er was, gesprekken met elkaar over hoe jullie het zouden gaan regelen met huishouden/ hobbys/ sport etc als kind eenmaal geboren zou zijn?
Ik zou hem gewoon veel meer voor voldongen feiten stellen.
Hij wil continu naar hobby's ... Gewoon op maandag melden dat jij "donderdagavond" weg bent. En dat hij het mag oplossen. Ofwel is hij zelf thuis, ofwel zoekt hij maar opvang.
Of gewoon op zaterdagochtend melden dat jij vanmiddag een uur naar 't park bent of met een vriendin gaat shoppen. Hij lost het maar op en als hij een hobby of feestje heeft neemt hij kind maar mee.
Hij stelt je ook voortdurend voor het voldongen feit dat hij véél te véél werkt én daarbuiten ook nauwelijks thuis is. Tijd dat er ietsje meer gelijkwaardigheid komt.
Een week weg hoeft niet persé, maar ik zou wel gewoon momenten beginnen in te plannen voor jezelf. Ik gok bovendien dat als jij effectief een week weg zou zijn kind gewoon een week bij oma zit. Leert hij dus nog niets van.
Ik zou ook incalculeren dat "dit het is". Hij heeft nooit iets anders gezien en het interesseert hem duidelijk ook gewoon geen barst. Hij wil gewoon niet. Aan jou de keuze of je zin hebt om aan een dood paard te blijven trekken.
Maar ik gok dat die keuze nog tijd nodig heeft. En wie weet wordt hij ineens wél een model-vader als kind wat ouder is.
Begin is met op zondag de week te bespreken.... Dan ziet hij ook dat jij niets voor jezelf doet, en hij vaak weg is....En dan kan je hem ook vertellen dat een kind krijgen geen hobby is, maar een verantwoording is.... En dat hij ook die verantwoording moet dragen....
Ik zou, zoals anderen ook al aangeven, beginnen met meer tijd voor mezelf te claimen om te sporten, iets te ondernemen met vriendinnen, hobby etc.
Je zegt dat het “de laatste maanden” niet zo soepel loopt, maar je kindje is anderhalf. Speelt dit al sinds haar geboorte? En zo niet, wat is er veranderd? Is het normaal voor hem om dit soort uren te werken, gebeurde dat ook voor jullie ouders werden, of in de eerste maanden na de geboorte?
Mijn advies zou toch ook zijn om eens stevig met de vuist op tafel te slaan. Jij hebt nul tijd voor jezelf en hij komt en gaat naar believen. Dat gaat NU veranderen want jij bent eenzaam, ongelukkig en overbelast. Als hij daar zijn schouders over ophaalt weet je ook genoeg.
Voordat onze dochter er was sportte ik ongeveer 3x per week al jaren. Ook toen was het volledige huishouden op mij aangewezen. Hij heeft een baan waarbij hij de uren moet maken. Het is daarom erg lastig plannen en kijken meer van dag tot dag. Na de geboorte heeft hij ouderschapsverlof opgenomen en werkte hij 1 dag minder. Dit is sinds een aantal maanden niet meer. Hij werkt dus weer fulltime. We hebben van te voren niet echt afgesproken hoe het we het gingen doen, alleen als het echt teveel zou worden hij zijn hobby moest gaan verminderen. Ik vindt dit alleen erg moeilijk om aan te geven omdat dit in teamverband is. Je kunt dat niet zomaar zeggen, ik kom wanneer het mij lukt. Misschien moet ik harder zijn…
Milja2024 schreef op 07-06-2024 om 20:49:
Voordat onze dochter er was sportte ik ongeveer 3x per week al jaren. Ook toen was het volledige huishouden op mij aangewezen. Hij heeft een baan waarbij hij de uren moet maken. Het is daarom erg lastig plannen en kijken meer van dag tot dag. Na de geboorte heeft hij ouderschapsverlof opgenomen en werkte hij 1 dag minder. Dit is sinds een aantal maanden niet meer. Hij werkt dus weer fulltime. We hebben van te voren niet echt afgesproken hoe het we het gingen doen, alleen als het echt teveel zou worden hij zijn hobby moest gaan verminderen. Ik vindt dit alleen erg moeilijk om aan te geven omdat dit in teamverband is. Je kunt dat niet zomaar zeggen, ik kom wanneer het mij lukt. Misschien moet ik harder zijn…
Hoe is dat besluit genomen, dat hij geen ouderschapsverlof meer heeft? Of was het op?
Zo te horen ben jij geen hobby van hem. En jullie kind is ook zijn hobby niet.
Milja2024 schreef op 07-06-2024 om 20:49:
Voordat onze dochter er was sportte ik ongeveer 3x per week al jaren. Ook toen was het volledige huishouden op mij aangewezen. Hij heeft een baan waarbij hij de uren moet maken. Het is daarom erg lastig plannen en kijken meer van dag tot dag. Na de geboorte heeft hij ouderschapsverlof opgenomen en werkte hij 1 dag minder. Dit is sinds een aantal maanden niet meer. Hij werkt dus weer fulltime. We hebben van te voren niet echt afgesproken hoe het we het gingen doen, alleen als het echt teveel zou worden hij zijn hobby moest gaan verminderen. Ik vindt dit alleen erg moeilijk om aan te geven omdat dit in teamverband is. Je kunt dat niet zomaar zeggen, ik kom wanneer het mij lukt. Misschien moet ik harder zijn…
Waarom is alleen jouw hobby volledig op de schop gegaan?
Het klinkt gewoon niet logisch dat hij én 60 uur per week werkt én meerdere keren per week weg is voor hobby's of feestjes én jij alles thuis maar draaiende moet houden. Altijd alleen (of alleen met kind). En niet eens 1 keer per week meer hebt voor een eigen hobby buitenshuis.
Een hobby is heel leuk, maar niet naast een oerdrukke werkweek, naast feesten en al zeker niet meerdere keren per week. Hij gaat maar postzegels verzamelen.
