Papa weinig thuis
Hoi allemaal,
Ik moet echt even mijn hart luchten.
Mijn partner en ik hebben een dochter van 1,5 jaar. Dolgelukkig zijn we met haar. Nu is het helaas wel zo dat het de laatste maanden wat minder soepel loopt tussen mijn partner en mij. Hij heeft een baan waarbij die + - 65 a 70 uur maakt. Daarnaast heeft die hobby’s. Dit samen kost veel tijd. Hierdoor komt eigenlijk de volledige zorg van onze dochter op mij terecht. Ik geniet enorm van haar, maar het valt me erg zwaar. Ik werk zelf parttime, maar alles, het huishouden, de ochtenden en het naar bed brengen s’avonds, naar de opvang brengen en halen, koken, afwas de hele mikmak. Zelf heb ik geen tijd voor sport, ook al zou ik dat graag willen. Het voelt zo egoïstisch.
Ik heb hier vaker een gesprek over gevoerd, maar hij lijkt alles belangrijker te vinden. Bij elk feestje of iets in het weekend moet die er bijzijn. Hij is af en toe thuis maar ik vindt zelf echt nauwelijks. Hierdoor groeien we uit elkaar. Ik irriteer me aan hem, en hij aan mij omdat ik 24/7 op mijn tenen loop en hem dit aangeef. S’nachts hoeft hij er ook nooit uit, omdat die vaak al hele korte nachten heeft i.v.m. werk. Hij blijft vervelende opmerkingen maken dat het allemaal wel meevalt. Alsof het allemaal zo simpel en makkelijk is. En als ik erover begin dat het me pijn doet omdat het hier thuis niet allemaal vanzelf gaat, zegt die; je moet het ook echt elke dag horen he. Ik verlies onze relatie en mezelf. Geen tijd voor mezelf om heel even geen moeder te zijn of aan te moeten staan. Al is het maar een uurtje in de week…
Heeft iemand tips voor me hoe ik dit aan moet pakken?
Liefs
Met zo’n man die zo met jou omgaat dat moet je niet willen TO
Gun jezelf een leuke man . 1 die jou wel serieus neemt .
Die tijd voor jezelf moet je echt nemen, een vaste avond sport of iets met vriendinnen. Gewoon gaan en als hij daar wat van vindt komt er wel een gesprek, maar dan begint dat bij hem.
Ik zou zeker niet zomaar een week weggaan. Er is een kans dat ie zich dan gaat beklagen bij Jan en alleman en dan heb jij het gedaan.
Vindt je het leuk om iets in teamverband te doen? Volleybal bijvoorbeeld? Dan ben je niet alleen aan jezelf verplicht om te gaan, maar ook aan je team. Dan heb je een stok achter de deur zeg maar, want anders is de keuze misschien toch op een gegeven moment om een avond te ruilen / op te schuiven / over te slaan want toch eigenlijk niet zo'n zin.
Denk je dat je dit gaat lukken? Of ben niet niet voor niets in deze dynamiek terecht gekomen, omdat je eigenlijk altijd (te) meegaand en conflictmijdend bent? In dat geval is wat steun van een POH GGZ waarschijnlijk verstandig.
Moederkareltje schreef op 07-06-2024 om 08:43:
ik herken je situatie wel. Mijn man is heel veel weg werken en savonds of in het weekend sporten of naar vrienden en dergelijke. We hebben er wel eens bonje over. Maargoed ik ben huisvrouw en hij de kostverdiener. We hebben hiervoor gekozen dat ik alles doe thuis en voor kind zorg. Hij lijkt mij extra zuur als ik ook nog eens moest werken buiten de deur en als ik thuiskom ook alles moet doen. De moderne gezinnen met tweeverdieners lijken het ook normaal te vinden de thuisshifts te verdelen. Dus met die verwachting snap ik dat je hier nog chagrijniger van wordt.
Ik heb op een gegeven moment oppas aangenomen om even iets te kunnen doen zonder kind. Ook zitten we al in relatietherapie en daar wil ik een dagdeel per week gaan inplannen dat man met ons als gezin iets gaat doen ipv dat hij heel zijn weekenden vol plant voor zichzelf en erna puffend op de bank ligt van overprikkeling en kind en ik erbij staan te kijken. Ook huisvrouwen hebben behoefte aan qualitytijd met gezin zeg ik als hij zegt maar jij koos er toch voor om voor de kinderen te gaan zorgen.
Dit lijkt me zo eenzaam, ik ben ook thuisblijfmoeder maar mijn man zorgt gewoon mee voor zijn kind als hij thuis is , Je wilde toch allebei kinderen? En je wilt toch juist leuke dingen doen met elkaar?
To wat als je gewoon als je partner thuis is gewoon een uur gaat wandelen , niet overleggen gewoon echt zeggen , ik moet er even uit en gaan , al ga je lekker op je telefoon scrollen/ shoppen op een bankje in het park bij wijze van
Anoniemvoornu schreef op 07-06-2024 om 12:19:
[..]
Dit lijkt me zo eenzaam, ik ben ook thuisblijfmoeder maar mijn man zorgt gewoon mee voor zijn kind als hij thuis is , Je wilde toch allebei kinderen? En je wilt toch juist leuke dingen doen met elkaar?
Ja dat is bij tijd en wijle zeker eenzaam. Ik ben er ook niet tevreden over hoe dat nu gaat vandaar dat ik dit ook wil veranderen met man door dit aan te kaarten in therapie. Ik heb zijn overprikkeling wat onderschat. Hij is op na zijn werk, zware baan, add etc. Plus dat hij het een moeilijke leeftijd vind een kind dat nog niet kan praten en niet langer dan 10 min zelf kan spelen. Als hij 2 uur voor kind zorgt is die kapot. Het wordt vast wel beter straks. Iedereen begint met goede moed aan kinderen denk ik maar je kunt nooit precies voorspellen wat voor een vader en moeder er geboren worden bij de geboorte van eerste kind.
Jillz schreef op 07-06-2024 om 09:26:
[..]
Waar leidt jij uit af dat met deze man niet te praten valt?
Ik denk eerder dat ze langs elkaar heen praten. Het verhaal vanuit de andere kant kan bijvoorbeeld zo klinken: "Ik werk me helemaal uit de naad 60-75 uur per week om te zorgen dat mijn gezin niks te kort komt. En dan kom ik doodmoe thuis en dan krijg ik het verwijt dat ik er niet ben voor mijn gezin. Mijn vrouw kan alleen maar zeggen dat zij het zo zwaar heeft. Nu mag ik niet eens meer even met wat vrienden gaan borrelen en hobbies mag ook al niet. Maar waar heeft zij het nu helemaal zwaar mee? Was ik op zondag ochtend thuis en zie ik gewoon dat ze een kop thee drinkt terwijl kind een beetje aan het spelen was. Wat is daar nu helemaal zwaar aan?! En dat moet ik dan elke dag aan horen."
Ik denk dat ze zich allebei niet gehoord voelen door de ander. Dat ze allebei op hun manier denken alles te doen en laten voor de ander. Man door veel te veel te werken en vrouw door bijvoorbeeld op te draaien voor alle nacht diensten.
Vandaar dat ik voorstelde om het gesprek aan te gaan met de agenda erbij. In plannen wat echt moet in het belang van het gezin. En daarna ieder tijd voor jezelf plannen en liefst ook tijd met elkaar. En om meer begrip te creëren man ook eens een spits moment met kind alleen te laten doen.
In aanvulling, je hebt tegenwoordig ook een gezins agenda. Om het makkelijker te maken een gezamenlijke planning op te stellen.
Roos55 schreef op 07-06-2024 om 11:14:
Met zo’n man die zo met jou omgaat dat moet je niet willen TO
Gun jezelf een leuke man . 1 die jou wel serieus neemt .
Ik ben het hier toch wel een beetje mee eens
Ee zijn al heel veel goede en goedbedoelde tips gegeven. Maar gaan die wel werken?
Het begint er toch mee dat man in kwestie er voor open moet staan. En daar lijkt me hier geen sprake van.
Hij zal het wellicht nooit toegeven maar het zou mij niet verbazen dat de hele thuissituatie hem maar minimaal interesseert. Of in ieder geval niet is (geworden) wat hij er van verwacht had. Hij wil liefst niks opgeven van zijn vrijheden en volledig zelf de regie over zijn tijd en verantwoordelijkheden. Als hij echt zo betrokken was bij TO en kind dan was hij vanzelfsprekend wel meer thuis geweest. Maar hij maakt bewuste keuzes om dat NIET te doen. Dat zegt toch genoeg over hoe hij in de wedstrijd staat?
Wel een gezin beginnen, maar uiteindelijk de verantwoordelijkheid niet willen dragen. Sterker nog; als de gebeten hond reageren wanneer hij er op aan wordt gesproken. En vooral dat laatste is laf. Er zijn legio mannen die zich geen voorstelling kunnen maken van het vaderschap en die het lastig vinden om zich te voegen in die nieuwe rol. Maar wat de partner van TO doet is gewoon gemeen.
Wees dan een kerel en geef toe dat je je er op hebt verkeken en ga dan samen op zoek naar een oplossing. En dat kan alles zijn wat hierboven al als tip is aangedragen of geef TO de ruimte om een nieuw leven op te bouwen zonder deze ergernis en teleurstelling. Daar hoort dan wel een ruimhartige financiële ondersteuning bij. Wie zijn billen brandt, moet nu eenmaal op de blaren zitten.
Moederkareltje schreef op 07-06-2024 om 12:47:
[..]
Ja dat is bij tijd en wijle zeker eenzaam. Ik ben er ook niet tevreden over hoe dat nu gaat vandaar dat ik dit ook wil veranderen met man door dit aan te kaarten in therapie. Ik heb zijn overprikkeling wat onderschat. Hij is op na zijn werk, zware baan, add etc. Plus dat hij het een moeilijke leeftijd vind een kind dat nog niet kan praten en niet langer dan 10 min zelf kan spelen. Als hij 2 uur voor kind zorgt is die kapot. Het wordt vast wel beter straks. Iedereen begint met goede moed aan kinderen denk ik maar je kunt nooit precies voorspellen wat voor een vader en moeder er geboren worden bij de geboorte van eerste kind.
Maar als je man dus zelf al moe is van 2 uurtjes met zijn kind is vind hij het normaal dat jij het maar 24/7 volhoudt?! Waar zit zijn inlevingsvermogen dan?? Mijn man vond de eerste maanden ook veel moeilijker dan hij had verwacht mede daarom dat ik thuisblijfmoeder ben geworden maar alle taken bij mij neerleggen echt niet. Hij weet juist dat ik met de baby een veel intensievere dag heb gehad als hij
Moederkareltje schreef op 07-06-2024 om 12:47:
[..]
Ja dat is bij tijd en wijle zeker eenzaam. Ik ben er ook niet tevreden over hoe dat nu gaat vandaar dat ik dit ook wil veranderen met man door dit aan te kaarten in therapie. Ik heb zijn overprikkeling wat onderschat. Hij is op na zijn werk, zware baan, add etc. Plus dat hij het een moeilijke leeftijd vind een kind dat nog niet kan praten en niet langer dan 10 min zelf kan spelen. Als hij 2 uur voor kind zorgt is die kapot. Het wordt vast wel beter straks. Iedereen begint met goede moed aan kinderen denk ik maar je kunt nooit precies voorspellen wat voor een vader en moeder er geboren worden bij de geboorte van eerste kind.
Ja je kan van te voren alles perfect afstemmen, maar de werkelijkheid is vaak toch net iets anders dan verwacht. Wij hebben allebei 1 dag werk ingeleverd, maar ik merk het zwaar te vinden mijn kind zo vaak achter te laten. Terwijl mijn man papadag als heel zwaar ervaart. En hij was degene die graag een kind wilde...
Niet alles is maakbaar en vooraf te plannen. Wij hadden het ook uitgedacht; beide een dag minder werken, beide een dag volledig de zorg voor kind. De rest eerlijk verdelen met beide momenten voor eigen plezier/ontspanning en af en toe een paar dagen eruit.
En toen werd dochter plotseling met 29 weken geboren, lag in het ziekenhuis en ik was ook heel ziek met een langdurig herstel. Uiteindelijk ben ik pas kunnen opbouwen met werken toen dochter negen maanden was. En op slechte dagen kwam ik thuis ook vrijwel nergens aan toe. Maar mijn man heeft alles gedragen zonder een onvertogen woord en zonder te klagen. Die periode was loeizwaar voor hem en hij kan er nog steeds moeilijk over praten zonder emoties. Maar hij stond er en hij deed het.
Inmiddels werk ik nog een halve dag minder. Er zijn veel zorgen geweest rondom ons meisje en ze heeft meer zorg en begeleiding nodig dan we dachten. En mijn belastbaarheid is beperkter dan ik dacht naast een gezin.
Mijn man en ik gaan wel regelmatig een paar dagen in ons eentje of met vrienden weg. De ander heeft dan een paar dagen de volledige zorg voor dochter. Dat is misschien intensief, maar ook mooi en fijn en waardevol. Ik zou dat jouw man ook gunnen.
Daarnaast vind ik het ongezond en ongelijkwaardig als een kind afhankelijk is van één ouder en de ander niet in staat is om ervoor te zorgen. Stel die ene ouder is ziek, ligt misschien zelfs in het ziekenhuis of nog erger, gaat dood. En dan? Dan sta je er ook alleen voor. Ik heb nooit alleen een kind op de wereld willen zetten omdat ik dat te kwetsbaar vind (en mezelf niet geschikt daarvoor), maar als het je overkomt, dan zal je wel moeten. En dan heeft je kind een ouder nodig, niet oneindig naar de opvang en opa en oma. Kiezen voor een kind is ook kiezen voor de verantwoordelijkheden die daarbij horen, niet alleen financieel.
Hoi allemaal,
Allereerst enorm bedankt voor al jullie adviezen en verhalen. Ik haal er veel informatie uit en tips hoe ik dit aan moet pakken. Ook doet het me goed te horen dat ik niet gek ben door me zo te voelen. Het voelt inderdaad alsof ik een zeur ben. We zullen een goed gesprek aan moeten gaan, en daaruit zal gaan blijken hoe hij erin staat en of hij in staat is te veranderen. Ik ga er alles uithalen en hopelijk eindigt dit verhaal goed. Hij zal klaar moeten gaan staan voor ons als gezin voor mijn dochter en voor mij, niet alleen financieel.
Goedzo Milja
Milja2024 schreef op 07-06-2024 om 00:11:
ik moet al huilen aan het idee dat ik een week weg ben van haar. Maar jullie hebben gelijk, dat gaat het enigste zijn wat helpt. Al ben ik bang dat hij veel naar mijn ouders of schoonouders gaat afschuiven
Wat wil je nu werkelijk? Je schrijft dat je even geen moeder wilt zijn, even tijd voor jezelf maar ook dat je al moet huilen bij het idee dat je een week weg bent van je dochtertje.
Wil je hem veranderen? Hoe zou je de relatie verder willen? Ik lees nergens dat je aan je relatie wilt werken. Wil je nog wel met hem verder? Valt het moederschap zelf je te zwaar? Kun je jezelf gescheiden zien en het moederschap dan echt alleen doen?
Probeer eerst eens voor jezelf uit te puzzelen waar de schoen bij jouw nu precies wringt.
wat ik lees
Man werkt 60 a 70 uur
Man heeft nog hobby’s
Man heeft de weekenden feestjes
Man doet weinig tot niks met TO en dochter
Man neemt TO niet serieus want zegt valt wel mee of maakt onvriendelijke opmerkingen.
TO dringt niet tot man door
Voelt zich dus denk ik niet gezien en gehoord.
Daarnaast heeft TO geen tijd voor zichzelf of maakt geen tijd voor zichzelf.
