Papa weinig thuis
Hoi allemaal,
Ik moet echt even mijn hart luchten.
Mijn partner en ik hebben een dochter van 1,5 jaar. Dolgelukkig zijn we met haar. Nu is het helaas wel zo dat het de laatste maanden wat minder soepel loopt tussen mijn partner en mij. Hij heeft een baan waarbij die + - 65 a 70 uur maakt. Daarnaast heeft die hobby’s. Dit samen kost veel tijd. Hierdoor komt eigenlijk de volledige zorg van onze dochter op mij terecht. Ik geniet enorm van haar, maar het valt me erg zwaar. Ik werk zelf parttime, maar alles, het huishouden, de ochtenden en het naar bed brengen s’avonds, naar de opvang brengen en halen, koken, afwas de hele mikmak. Zelf heb ik geen tijd voor sport, ook al zou ik dat graag willen. Het voelt zo egoïstisch.
Ik heb hier vaker een gesprek over gevoerd, maar hij lijkt alles belangrijker te vinden. Bij elk feestje of iets in het weekend moet die er bijzijn. Hij is af en toe thuis maar ik vindt zelf echt nauwelijks. Hierdoor groeien we uit elkaar. Ik irriteer me aan hem, en hij aan mij omdat ik 24/7 op mijn tenen loop en hem dit aangeef. S’nachts hoeft hij er ook nooit uit, omdat die vaak al hele korte nachten heeft i.v.m. werk. Hij blijft vervelende opmerkingen maken dat het allemaal wel meevalt. Alsof het allemaal zo simpel en makkelijk is. En als ik erover begin dat het me pijn doet omdat het hier thuis niet allemaal vanzelf gaat, zegt die; je moet het ook echt elke dag horen he. Ik verlies onze relatie en mezelf. Geen tijd voor mezelf om heel even geen moeder te zijn of aan te moeten staan. Al is het maar een uurtje in de week…
Heeft iemand tips voor me hoe ik dit aan moet pakken?
Liefs
Wat naar!
Was hij altijd al zo uithuizig, of pas sinds jullie een kind hebben?
Naast het feit dat hij jouw niet steunt, ziet hij zou ook zijn bloedeigen kind niet opgroeien. Wil hij dat ook echt niet, of vlucht hij weg voor een eigen jeugdtrauma? Is hij bang om vader te zijn?
Heel veel sterkte, het is niet makkelijk er min of meer alleen voor te staan. Zeker als daar geen duidelijke aanleiding toe lijkt te zijn.
Kan je een weekje (of paar dagen) op vakantie? Dan moet hij wel en zal hij zelf doorkrijgen hoeveel werk het is om voor klein kind te zorgen.
Eerlijk klinkt hij als een klootzak dus ik zou niet in zo'n relatie willen blijven zitten. Hij heeft geen enkel respect voor je.
Hij heeft altijd al een druk leven gehad, maar nu met kind is hij blij als hij thuis is, en helpt me dan ook zeker wanneer het kan. Dit komt alleen niet veel voor. Hij kiest vaak hobby’s op momenten dat die thuis is of in het weekend wanneer die tijd met ons door had kunnen brengen. Zelf is hij opgegroeid met ouders die weinig tijd doorbrachten met hem. Altijd druk met zogenaamd andere belangrijke dingen. Dit zie je terug in hun relatie maar hij lijkt precies hetzelfde te doen.. ik dring niet tot hem door
Milja2024 schreef op 06-06-2024 om 23:44:
Hij heeft altijd al een druk leven gehad, maar nu met kind is hij blij als hij thuis is, en helpt me dan ook zeker wanneer het kan. Dit komt alleen niet veel voor. Hij kiest vaak hobby’s op momenten dat die thuis is of in het weekend wanneer die tijd met ons door had kunnen brengen. Zelf is hij opgegroeid met ouders die weinig tijd doorbrachten met hem. Altijd druk met zogenaamd andere belangrijke dingen. Dit zie je terug in hun relatie maar hij lijkt precies hetzelfde te doen.. ik dring niet tot hem door
Weggaan vlak voor hij naar zijn hobby’s gaat. Jij hebt ook hobby’s. Niet alleen jij moet rekening houden met, maar andersom ook.
Ik herken het en hier is het langzaam goed gegroeid, maar ik ben nog steeds verbitterd over die tijd en wij kunnen het er niet over hebben. Ikzelf ging gewoon een paar keer per jaar op kamp en zorgde nérgens voor. Hij zocht het maar uit met opvang en alles. Niet dat ik minder moe was, na zo’n kamp, maar het was het begin.
Weekje op vakantie gaan. Dan kan hij vast wennen aan het co ouderschap. Wellicht realiseert hij daarna dat sámen doen veel fijner is.
Moet jij wel de ballen hebben om een weekje zonder kind weg te gaan trouwens. Heb je die?
ik moet al huilen aan het idee dat ik een week weg ben van haar. Maar jullie hebben gelijk, dat gaat het enigste zijn wat helpt. Al ben ik bang dat hij veel naar mijn ouders of schoonouders gaat afschuiven
nou. Als het een wedloopje is met wie de meeste uren maakt, win jij die gemakkelijk. Stand-By/piket diensten tellen ook toch? Die heb je 24/7.
Dus wat dat betreft is het tijd om een gesprek te voeren over wat er werkelijk toe doet; hoe vinden jullie elkaar weer? Want nu bewegen jullie van elkaar weg. Prima als zelfsturende collega’s, maar niet in een relatie. Dat wordt eng en ingewikkeld, maar probeer het. Het alternatief is namelijk nog veel rotter. Zeker voor hem.
Ik zou hem vertellen dat ik hem mis. Dat je hem nodig hebt. Dat je blij bent met zijn gedrevenheid, maar dat jullie ook uit elkaar drijven. En dat het fijn zou zijn als hij die gedrevenheid ook thuis wat meer zou inzetten. Omdat jij dit niet volhoudt en niet “die bitch” wil zijn. En hij daar niet mee wil samen zijn. Tijd voor een evaluatie en herschikken van de focus en resources (ik zeg het maar even in carrière taal)
Milja2024 schreef op 07-06-2024 om 00:11:
ik moet al huilen aan het idee dat ik een week weg ben van haar. Maar jullie hebben gelijk, dat gaat het enigste zijn wat helpt. Al ben ik bang dat hij veel naar mijn ouders of schoonouders gaat afschuiven
Bij een scheiding heb je de rest van je leven de helft. En zo doorgaan is ook geen optie toch?
je kan ook een weekend weg he.
als je band goed is kan je je ouders en schoonouders even informeren van je plannen en vragen hem niet te redden
En als een weekend bevalt dan kan je met je man wellicht afspreken dat je elke maand een weekend voor jezelf heb.
Je hoeft toch niet meteen een week weg. Ik zou minimaal een schoonmaakster inhuren en twee avonden een oppas zodat je zelf kunt gaan sporten. Ik zie hem namelijk niet zo snel veranderen, en ik zou dat als eerste regelen voor mezelf om te voorkomen dat je zelf niets anders doet dan werken en moeder zijn. Laat staan dat jullie sámen iets doen, met zijn tweetjes of als gezin, hoe gaat dat dan?
absor schreef op 07-06-2024 om 00:14:
[..]
je kan ook een weekend weg he.
als je band goed is kan je je ouders en schoonouders even informeren van je plannen en vragen hem niet te redden
Dit inderdaad! Helemaal
Ga met een vriendin weg voor een weekendje en doe wat Absor al schreef hierboven, licht ouders/ schoonouders in en vraag hun niet om bij te springen.
Het is nodig om je man terug te brengen naar de basis. Jullie kindje en jullie verbinding.
Moree schreef op 07-06-2024 om 01:40:
[..]
Dit inderdaad! Helemaal
Ga met een vriendin weg voor een weekendje en doe wat Absor al schreef hierboven, licht ouders/ schoonouders in en vraag hun om niet bij te springen.
Het is nodig om je man terug te brengen naar de basis. Jullie kindje en jullie verbinding.
Moree schreef op 07-06-2024 om 01:40:
[..]
Dit inderdaad! Helemaal
Ga met een vriendin weg voor een weekendje en doe wat Absor al schreef hierboven, licht ouders/ schoonouders in en vraag hun om niet bij te springen.
Het is nodig om je man terug te brengen naar de basis. Jullie kindje en jullie verbinding.
Wat verdrietig voor je. Het is heel zwaar om het zo allemaal alleen te moeten doen. En je zult je eenzaam voelen.
'Dolgelukkig zijn we met haar'. Nou ik lees geen 'we' in jouw verhaal het klinkt of jullie elk je eigen leven leiden. En dolgelukkig lees ik ook niet: je man doet liever andere dingen en jij hebt het zwaar en staat er alleen voor..
Ik vind het heel jammer voor je.
Je vraagt tips. Het enige wat ik kan bedenken is om je man nog een keer heel duidelijk te maken dat jij niet zo kunt en wilt leven. En voor jezelf bedenken; stel, hij wil niet(s) veranderen, wat wil ik dan? Accepteer ik het dan? Of doe ik het dan liever écht alleen en ga ik bij hem weg? Of zou relatietherapie jullie kunnen helpen?
Hij heeft er ooit voor gekozen om een gezin te willen stichten. Hij heeft die handelingen ook gepleegd om daadwerkelijk onder een dak met jou te gaan leven en zonder protectie seks te hebben. Dus hij is verantwoordelijk voor de helft van het geheel van al het werk wat dient om jullie gezin draaiende te houden. Het is onvolwassen om de andere partner voor het blok te zetten: ik doe alleen maar het gedeelte wat ik leuk vind en de rest is voor jou.
Ik zou dus een lijst maken van alle werkzaamheden inclusief de tijd en inspanning die hiervoor nodig is, en ieder mag om de beurt kiezen wat hij het liefste doet totdat alles gelijkelijk verdeeld is. Weigert hij, dan zou ik wat invloedrijke goede vrienden vragen zich hierin te mengen. Wellicht kunnen die hem duidelijk maken dat hij zich niet volwassen gedraagt.
En anders zou ik mijn kralen tellen en me afvragen of je niet beter af bent zonder hem.
Is die werksituatie van je man tijdelijk of permanent? Was dat al zo voor jullie een kind kregen? Wat heb je daar samen over afgesproken, toen je zwanger raakte?
En als hij zoveel uren werkt, is er dan budget voor een huishoudelijke hulp en een paar uur oppas per week? Dan kun jij een avond/middag gaan sporten of iets dergelijks.
Daarnaast zou ik bespreken dat hij, ongeacht zijn werkuren, minimaal één volle dag in de week de zorg voor jullie kindje op zich neemt.
Een kind heb je samen, dus die zorg verdeel je ook samen.
Relatietherapie kan ook een goede manier zijn om jullie weer dichter tot elkaar te brengen.
Uit elkaar gaan zou een allerlaatste optie moeten zijn en is in niemands belang.
Ik zie ook niet veel in een keer een week(end) weg gaan, daarmee bereik je geen structurele oplossing. Zo'n man zal alles afschuiven op opa's en oma's, daar ben jij na dat weekje weg niet mee geholpen.
