Papa weinig thuis

Hij zal meer moeten gaan bijdragen aan het gezin. Op de manier waarop je dat nu communiceert lijkt hij het vooral op te vatten als zeuren en niet als iets waar hij iets mee moet doen.

Ik denk dat de tip die al geven om even een weekend of week weg te gaan heel goed is. Liefst ook juist een werkdag zodat hij de stress van het ochtend en avond ritueel ervaart.

Verder zou ik een fysieke agenda kopen voor jullie samen. Spreek dan af om eens samen te zitten. In plaats van te zeggen jij bent te veel weg zeg je met de agenda op tafel. Ik wil vanaf nu weer gaan sporten en daar heb ik twee keer per week twee uur voor nodig. En dan ga je overleggen wanneer dat het beste uitkomt. En dat worden dan vaste afspraken in de agenda. En wees dan ook niet te makkelijk als het eens niet uitkomt omdat hij iets anders moet dan is de default niet dat jij dan maar niet gaat sporten. Dan ga je in overleg of dat van hem echt zo belangrijk is. Of hij een oppas kan regelen. Of dat jij kan verplaatsen naar een ander moment. Maar zeker in het begin moet je voorkomen dat je het cancelt zonder ergens anders tijd voor jezelf terug te krijgen. 

Wat ik mij ook nog afvroeg hoe nodig is het dat hij zoveel uren werkt? Is dat echt nodig om rond te komen. Is dat nodig vanwege de verantwoordelijke functie die hij heeft? Of is het stiekem best mogelijk om minder te werken maar vind hij het vooral gewoon leuk. In dat laatste geval kun je namelijk ook verwachten dat hij minstens twee keer per op tijd thuis is om mee te eten en dochter nog te zien voor ze slaapt.

absor schreef op 07-06-2024 om 00:14:

[..]

Bij een scheiding heb je de rest van je leven de helft. En zo doorgaan is ook geen optie toch?

je kan ook een weekend weg he.
als je band goed is kan je je ouders en schoonouders even informeren van je plannen en vragen hem niet te redden

Nou, ik hoop voor je dat hij het met zoiets als dit inderdaad doorkrijgt... Rot voor je, TO 

Meteen een hele week weg, is met zo'n jong kind nogal extreem. Maar inderdaad wel wat tijd voor jezelf opeisen. Om op adem te komen. 
Hem erop wijzen dat je een kind moet opvoeden, en dat hij nu alle bijzondere dingen in het leven van het kind mist. 
"Zeuren" over hoe zwaar het is, werkt blijkbaar niet. (Ik vind het geen gezeur, maar een man zal het zo zeker opvatten.) Dus onderhandel over tijd, en zet in op er voor het kind zijn.

Eens met de vorige posts. Je partner laat geen respect zien voor jou en lijkt vooral ook geen aanpassingen te willen doen terwijl jullie leven na de geboorte ingrijpend is veranderd. Jullie hebben er allebei extra taken en verantwoordelijkheden bijgekregen, alleen pakt hij ze niet op (of alleen als het hem uitkomt). Hij maakt van alles en iedereen een prioriteit, behalve van jullie! Ik vind dit echt niet oké. Je schrijft dat je niet tot hem doordringt, misschien is relatietherapie dan wel helpend en kan een professional wél tot hem doordringen. Hopelijk valt dan het kwartje en maakt hij van jullie wel prioriteit.
En als hij dat niet wil dan werkt de tip “voor het blok zetten” misschien wel om de takenverdeling thuis wat te verbeteren. Bij mijn man viel het kwartje toen ik een tijd bedlegerig was en hij ineens een paar weken mijn deel erbij kreeg. Maar mijn man is zo te lezen niet te vergelijken met de jouwe, die zette ons wel op 1 maar had alleen een blinde vlek voor ‘de derde shift’. Het probleem met jouw man is dat hij onvoldoende prioriteit geeft aan jou en jullie kind en dat los je hier niet mee op. Sterkte TO, ik gun je dat hij snel tot inkeer komt. 

oh, en als jij graag thuis liever tijd voor jezelf hebt, dan dat ook opeisen. Mijn man snapte helemaal niks van de weekend-ochtendshift bv. Ik had zóó’n behoefte aan gewoon eventjes niks, maar omdat kind ‘toevallig’ aan mij ging trekken werd híj niet wakker en ik wel. Hij vond het de grootste onzin om op te staan ‘omdat ik toch wakker was’ en hij sliep. Dat ik op zo’n moment óók behoefte had aan hoofd uit, of mijn ogen nou open of dicht waren heb ik hem niet aan zijn verstand weten te brengen. 

Doemijdieglazenbol schreef op 07-06-2024 om 00:13:

nou. Als het een wedloopje is met wie de meeste uren maakt, win jij die gemakkelijk. Stand-By/piket diensten tellen ook toch? Die heb je 24/7.
Dus wat dat betreft is het tijd om een gesprek te voeren over wat er werkelijk toe doet; hoe vinden jullie elkaar weer? Want nu bewegen jullie van elkaar weg. Prima als zelfsturende collega’s, maar niet in een relatie. Dat wordt eng en ingewikkeld, maar probeer het. Het alternatief is namelijk nog veel rotter. Zeker voor hem.
Ik zou hem vertellen dat ik hem mis. Dat je hem nodig hebt. Dat je blij bent met zijn gedrevenheid, maar dat jullie ook uit elkaar drijven. En dat het fijn zou zijn als hij die gedrevenheid ook thuis wat meer zou inzetten. Omdat jij dit niet volhoudt en niet “die bitch” wil zijn. En hij daar niet mee wil samen zijn. Tijd voor een evaluatie en herschikken van de focus en resources (ik zeg het maar even in carrière taal)

Praten klinkt als een goed advies en zou ook normaal gesproken de eerste stap zijn......

Maar ik lees eigenlijk dat er met haar man niet te praten valt en hij haar gewoon wegwuift en zegt dat het allemaal wel meevalt. Hij kiest er dus actief voor om niet aan een volwassen gesprek deel te nemen....

En dan?

ik herken je situatie wel. Mijn man is heel veel weg werken en savonds of in het weekend sporten of naar vrienden en dergelijke. We hebben er wel eens bonje over. Maargoed ik ben huisvrouw en hij de kostverdiener. We hebben hiervoor gekozen dat ik alles doe thuis en voor kind zorg. Hij lijkt mij extra zuur als ik ook nog eens moest werken buiten de deur en als ik thuiskom ook alles moet doen. De moderne gezinnen met tweeverdieners lijken het ook normaal te vinden de thuisshifts te verdelen. Dus met die verwachting snap ik dat je hier nog chagrijniger van wordt.
Ik heb op een gegeven moment oppas aangenomen om even iets te kunnen doen zonder kind. Ook zitten we al in relatietherapie en daar wil ik een dagdeel per week gaan inplannen dat man met ons als gezin iets gaat doen ipv dat hij heel zijn weekenden vol plant voor zichzelf en erna puffend op de bank ligt van overprikkeling en kind en ik erbij staan te kijken. Ook huisvrouwen hebben behoefte aan qualitytijd met gezin zeg ik als hij zegt maar jij koos er toch voor om voor de kinderen te gaan zorgen. 

Ik las ooit de tip dat wij het eigenlijk zelf in de hand werken of in stand houden  door niet een eigen plan te maken. En niet op onze strepen staan. Zorg dat je meer het gevoel van eigen tijd en eigen leven krijgt. Belangrijk is om in een gesprek met je man concreet te worden. En gebruik niet te veel woorden. Hou het kort. Zorg dat je heel gericht inzet op aantal veranderen. Het is géén vraag aan hem. Maak dat ook duidelijk. Een kind heb je samen. De verdeling van taken ook. Grootste gevaar in jullie relatie is nu dat jij de manager/secretaresse van jullie gezins bv wordt. Verander jij dan zal hij hopelijk ook volgen. Je krijgt meer grip op je eigen leven. 

 Mijn tips:
- regel dag kinderopvang (ook) voor 1 dag dat jij vrij bent. Niet alleen als je werkt. Dit geeft zoveel rust. Ga dan niet poetsen oid!
- laat je man op vaste dag(en) kind brengen naar opvang. Breng dit niet alsof het een gunst naar jou is maar dit hoort ook bij zijn werkdag. 
- plan vaste sport avond in, spreek af met je man dat jij die vaste avond weg bent. En ga ook. Wil je man dan ook weg of werk loopt uit, laat hem oppas regelen.
- als je man feestje of zo heen wil kan hij toch de oppas regelen. Ga ook mee. Jij hoeft niet per se thuis te blijven. 
- plan uitstapjes met je vriendinnen in. 
- neem schoonmaakster aan. 
- boodschappen aan huis laten leveren. 
- lange werkdagen maken is een keuze. Jouw man kan wellicht best 1 avond in de week vroeg thuis komen en het eten regelen? Bespreek op zondag de werkweek en leg vast wie brengt en haalt. En wie welke avond weg is. 

Nou is best een hele lijst. Mijn punt is dat je zelf echt actie kan nemen. En dat je eea het beste anders kan doen dan tot op heden. Communiceer anders. Maak het taakgericht. Begin bij 2 of 3 van de tips. 

Laat je weten of onze tips hielpen? 

Xxx

Je moet in gesprek. 

Bij mannen moet je het praktisch en duidelijk houden (sorry dat ik generaliseer). Niet aankomen met vaag ‘gezeur’ van: ik zie je zo weinig, je zorgt zo weinig voor ons kind, etc. Kan hij niets mee. (Ik vind het geen gezeur, maar zo zal hij het wel horen) 

Maak daarom voordat je in gesprek gaat twee lijsten. Jou lijst en zijn lijst. Schrijf op de lijsten alle uren op die per persoon, per week worden besteed aan werk, huishouden, verzorging van kind, hobby’s, sport, derde shift, mantelzorg, etc. Ook voor jezelf is dit prettig omdat je dan meteen kunt zien of jouw gevoel ondersteund wordt door feiten of dat je gevoel ergens anders vandaan komt, bijvoorbeeld gebrek aan liefdevolle aandacht. 

Het wordt dan heel inzichtelijk wie van de twee inlevert op ‘eigen tijd’, maar ook hoeveel tijd er wel of niet besteed wordt aan samen/gezin. Cijfers zijn duidelijk en concreet. Als er een onbalans uit de lijsten naar voren komt, bijvoorbeeld hij heeft tijd om te sporten en jij niet, dan kun je bespreken hoe hij tijd gaat vrijmaken om jou de ruimte te geven. 
Als tijd voor samen erbij in schiet moet je dat ook op de agenda zetten. En inderdaad: ook alleentijd in je eigen huis, als je daar behoefte aan hebt, is net zo belangrijk als zijn sport of hobby. Bij ons bleek dit een moeilijk punt. Want ik was toch thuis, had geen afspraak, deed op dat moment toch niets? Heel lastig te vatten blijkbaar dat het gaat om hoe je zelf graag je tijd invult. De een leest graag thuis een uur in stilte een boek en de ander gaat sporten. En dat dat dus allebei even legitiem is. 
Off topic : gebruik in plaats van ‘die’ gewoon ‘hij’. Niet : gisteren lag die weer op de bank te slapen, maar gisteren lag hij weer op de bank te slapen. ‘Die’ is spreektaal. Persoonlijk vind ik het vervelend om te lezen. 

Eens met Anna Cara. Ik geloof niet zo heel erg dat acties richting je man gaan helpen, ook niet als jij bijv een weekendje weg gaat zodat hij het zelf kan ervaren. En ook niet een takenlijst die jullie gaan verdelen. Want dan ben jij weer de zeur.
Ik vind het hoofdprobleem eigenlijk dat jullie relatie heel onevenwichtig is. Jij moet om dingen vragen en hij geeft ze niet. En het is me niet duidelijk of jij ook werkt omdat dat financieel nodig is of omdat je het leuk vindt, of omdat je financieel onafhankelijk wil zijn. Ben je dat laatste? 
Moederkareltje beschrijft een relatie waarin ervoor gekozen is (samen!) dat zij huisvrouw is, en hij kostwinner. Dan nog kunnen er allerlei problemen zijn maar het is wel een duidelijke keuze. 
Mijn man en ik (beide ambitieus met veeleisende baan) hebben er toen ik zwanger was van eerste kind voor gekozen dat we beide evenveel water bij de wijn zouden doen qua carrière, omdat we ook heel graag kinderen wilden en dat goed wilden doen, maar ook verder wilden met ons werk. Ook dat is een duidelijk keuze.
Ik zie om mij heen dat het bij stellen waarbij de een 5 dagen blijft werken, en de ander bv 3 dagen gaat werken, met veel minder inkomen, wel vaker scheefgroeit. Het is logisch dat degene die 3 dagen werkt, meer thuis doet. Maar vaak wordt dat een heel onaantrekkelijke combi: een minder interessante en minder goedverdienende baan dan de full-timer, financieel afhankelijk, wél de stress van 3 dagen werken, én het overgrote deel van de zorgtaken, want de ander is altijd moe en heeft zo'n 'goede' baan en verdient immers het geld. Deze full-timers wennen er ook niet aan om op 1 doordeweekse dag er helemaal alleen voor te staan, dus ze leren ook niet echt wat dat betekent. 
Begrijp me niet verkeerd: als dit een gezamenlijk gedragen besluit is, kan het natuurlijk ook uitstekend verlopen, het gaat om de gelijkwaardigheid.
Mijn zus en haar man zijn beide 5 dagen blijven werken. Dat is in NL wat ongebruikelijk maar in het land waar zij wonen komt het veel voor. 5 dagen opvang is daar heel normaal. Alle taken daarbuiten (ochtend/avondshift, weekenden, huishouden) doen ze samen of verdelen ze eerlijk. Het grappige is dat zij toen de kinderen klein waren, het allebei berezwaar vonden om het een hele dag in je eentje te doen, want ze waren het beide niet gewend.  

Beetje lang verhaal maar voor mij is de kernvraag: wat wil jij? Zou je eigenlijk meer willen werken? Weer een opleiding willen doen? Ander werk? Of juist minder werken? Of 1 dag per week tijd voor sporten en een vriendin bezoeken?
Ik zou uitgaan van wat jij wil met je leven. Denk ook aan dat je kindje (of straks: kinderen?) op een gegeven moment groot zijn. Waar wil je dan staan?
En als je weet wat je wil, dan actie gaan ondernemen in die richting. Het kan zijn dat je relatie daar op stuk loopt, maar het kan ook zijn dat je zichtbaarder en aantrekkelijker wordt als je zelf weet wat je wil en daarnaar handelt. Nu maak je je afhankelijk van wat hij wel/niet doet.

BritgetJones007 schreef op 07-06-2024 om 08:16:

[..]

Praten klinkt als een goed advies en zou ook normaal gesproken de eerste stap zijn......

Maar ik lees eigenlijk dat er met haar man niet te praten valt en hij haar gewoon wegwuift en zegt dat het allemaal wel meevalt. Hij kiest er dus actief voor om niet aan een volwassen gesprek deel te nemen....

En dan?

Waar leidt jij uit af dat met deze man niet te praten valt?

Ik denk eerder dat ze langs elkaar heen praten. Het verhaal vanuit de andere kant kan bijvoorbeeld zo klinken: "Ik werk me helemaal uit de naad 60-75 uur per week om te zorgen dat mijn gezin niks te kort komt. En dan kom ik doodmoe thuis en dan krijg ik het verwijt dat ik er niet ben voor mijn gezin. Mijn vrouw kan alleen maar zeggen dat zij het zo zwaar heeft. Nu mag ik niet eens meer even met wat vrienden gaan borrelen en hobbies mag ook al niet. Maar waar heeft zij het nu helemaal zwaar mee? Was ik op zondag ochtend thuis en zie ik gewoon dat ze een kop thee drinkt terwijl kind een beetje aan het spelen was. Wat is daar nu helemaal zwaar aan?! En dat moet ik dan elke dag aan horen."

Ik denk dat ze zich allebei niet gehoord voelen door de ander. Dat ze allebei op hun manier denken alles te doen en laten voor de ander. Man door veel te veel te werken en vrouw door bijvoorbeeld op te draaien voor alle nacht diensten.

Vandaar dat ik voorstelde om het gesprek aan te gaan met de agenda erbij. In plannen wat echt moet in het belang van het gezin. En daarna ieder tijd voor jezelf plannen en liefst ook tijd met elkaar. En om meer begrip te creëren man ook eens een spits moment met kind alleen te laten doen. 

Ik denk dat het inderdaad tijd is voor een meer evenwichtige verdeling. 
Waarschijnlijk ziet hij niet in wat er allemaal bij de zorg voor het kind komt kijken juist omdat hij vrijwel nooit thuis is. En als hij er wel is, dan loopt het op rolletjes omdat jij het allemaal regelt.
Het lijkt me goed dat jij ook af en toe een moment voor jezelf hebt. Dat je kunt sporten of met vriendinnen afspreken. Het is heel logisch dat hij daar naast zijn drukke baan behoefte aan heeft, maar het is net zo logisch dat jij daar ook behoefte aan hebt. Je bent meer dan alleen maar moeder.
Het is ook jammer dat hij zo weinig meekrijgt van het opgroeien van zijn kind. Die tijd krijg je niet meer terug. 

Jillz schreef op 07-06-2024 om 09:26:

[..]

Waar leidt jij uit af dat met deze man niet te praten valt?

"Hij blijft vervelende opmerkingen maken dat het allemaal wel meevalt."

Ik lees het dat TO al vaker het gesprek aan is gegaan en haar onvrede over de scheve verdeling kenbaar heeft gemaakt, maar dat bovenstaande vanuit hem de reactie is die ze krijgt. En ja, dat komt op mij over alsof man niet in staat is tot een volwassen gesprek, dat ze weggewuifd wordt en dat hij lijkt te vinden dat ze zich aanstelt. Minderwaardig komt dit over.