Klaar met dat gehuil
Wij hebben twee dochters, van (bijna) 5 en 3. Oudste dochter is hoogsensitief, jongste dochter met vlagen nog een "echte" peuterpuber...
Ik zeg het maar even bot, maar er wordt wat afgehuild alles bij elkaar. Pfffff.... Ik merk dat ik niet meer voor elk huiltje geduld heb om te troosten en te tutten etc.
Herkennen jullie dit? En hoe ga je er mee om?
Hmmm.... om wat voor dingen wordt er gehuild? Iedereen gaat er hier vanuit dat er wordt gehuild om het niet krijgen van je zin, een ijsje en dergelijke. Maar iemand die hoogsensitief is, heeft denk ik echt sneller verdriet, of krijgt harder binnen wat er niet leuk is in de wereld. Ik heb me laten vertellen dat het systeem van HSP'ers gevoeliger staat afgesteld omdat dit een overlevingsmechanisme was in de jeugd.
Ik was ook een beetje een gevoelig kindje vroeger. Veel nachtmerries, ik moest snel huilen als er iemand doodging, in het echt of bij zielige films, (die waren waarschijnlijk niet geschikt voor mijn leeftijd, achteraf
en ik was niet zo heel erg weerwaar denk ik. Mijn ouders hadden (hebben) ook een slecht huwelijk en daardoor raakte ik ook wel van streek. Ik herinner me dat mijn moeder - die zelf is opgegroeid in armoede en andere ellende - altijd vond dat ik wat harder moest zijn want 'zo zou ik het niet redden in de wereld' Niet dat ik daar minder van ging huilen, overigens.
Mijn oudste heeft ook wel eens gehad dat ze moest huilen maar niet kon zeggen waarom. Ze wist het dan ook echt niet. Vaak lag hier vermoeidheid onder en het even allemaal niet meer overzien. Teveel prikkels. Dat waren geen driftbuien maar wel echt huilen.
De ervaring heeft geleerd dat troosten en benoemen wat we zagen en dachten rust gaf. Dan konden we daarna ook benoemen wat we gingen doen om het voor haar makkelijker te maken. Na even troost, op schoot, knuffelen was ze hier wel vatbaar voor (kom gaan we even de pyjama aandoen, ik zal je wel helpen, lekker naar bed/op de bank liggen met een dekentje enz).
Inmiddels is ze 10 en kan ze dit beter reguleren en zelf oppakken. Ze gaat dan op haar kamer iets rustigs doen. Het komt ook bijna niet meer voor.
Als kind huilt, je vraagt wat er is een kind zegt 'weet ik niet' of 'niks' lijkt het huilen onzin. Je kan dan zeggen, dan stop nu maar gewoon met huilen. Mijn ervaring bij mijn kinderen is dat dat niet helpt.
Mijn jongste kan/ kon erg huilen als iets niet mocht. Ik was dan ook, zoals hiervoor werd benoemd empathisch maar duidelijk. Ik ging dan niet mee in de emotie en nee bleef nee maar dit is wel iets wat kinderen moeten leren en wat ze ook mogen leren. Dat daar emotie bij komt, dat mag.
Zolang jij ook getroost wordt als je huilt is er natuurlijk niets aan de hand. 
Voor zover dat kan. Kan je iemand echt troosten? Blijk geven dat je iemands standpunt en gevoel daarover begrijpt, maar dan toch ook je eigen standpunt van belang vindt, is mijns inziens het belangrijkst.
Dus ik denk dat je er genoeg van krijgt omdat er niet genoeg aandacht wordt besteed aan je eigen leven en problemen (door jezelf, door je partner, door je kinderen en misschien ook nog door anderen).
Het probleem is natuurlijk niet een keer huilen. Of wel eens verdrietig zijn. En iedereen zal troosten bij verdriet, pijn, of een daadwerkelijke aanleiding.
Dit topic gaat over kinderen die huilen zonder echte aanleiding. Over voor anderen onzinnige zaken. Of niet meer passend bij de leeftijd. Daar kan je als ouder best een rol in hebben. Stel een kind valt maar er is weinig aan de hand. Dan kan je er direct op afrennen met een verschrikt gezicht en zeggen hoe erg het wel niet is. Of je kunt zeggen dat het vervelend is en kind weer kan opstaan om verder te spelen.
En dan heb je kinderen die continu huilen om aandacht of als een soort gewoonte. Daar kan je echt wel op sturen. Ouders weten (moeders zeker) horen wanneer het serieus is.
duizel schreef op 06-01-2025 om 05:49:
Mijn oudste heeft ook wel eens gehad dat ze moest huilen maar niet kon zeggen waarom. Ze wist het dan ook echt niet. Vaak lag hier vermoeidheid onder en het even allemaal niet meer overzien. Teveel prikkels. Dat waren geen driftbuien maar wel echt huilen.
De ervaring heeft geleerd dat troosten en benoemen wat we zagen en dachten rust gaf. Dan konden we daarna ook benoemen wat we gingen doen om het voor haar makkelijker te maken. Na even troost, op schoot, knuffelen was ze hier wel vatbaar voor (kom gaan we even de pyjama aandoen, ik zal je wel helpen, lekker naar bed/op de bank liggen met een dekentje enz).
Inmiddels is ze 10 en kan ze dit beter reguleren en zelf oppakken. Ze gaat dan op haar kamer iets rustigs doen. Het komt ook bijna niet meer voor.
Als kind huilt, je vraagt wat er is een kind zegt 'weet ik niet' of 'niks' lijkt het huilen onzin. Je kan dan zeggen, dan stop nu maar gewoon met huilen. Mijn ervaring bij mijn kinderen is dat dat niet helpt.
Mijn jongste kan/ kon erg huilen als iets niet mocht. Ik was dan ook, zoals hiervoor werd benoemd empathisch maar duidelijk. Ik ging dan niet mee in de emotie en nee bleef nee maar dit is wel iets wat kinderen moeten leren en wat ze ook mogen leren. Dat daar emotie bij komt, dat mag.
Hierbij lijkt mij de insteek dan ook vooral iets aan je (in het algemeen, niet persoonlijk) dagindeling doen. Kind is moe=huilen, kind heeft honger=huilen, dan zorg je ervoor dat kind minder moe is of of vullender te eten.
En dat helpt niet altijd, maar op veel dagen misschien wel en dan ben je ook niet zo aangebrand als je kind weleens huilt.
Lexus schreef op 05-01-2025 om 18:37:
[..]
Mwoah, je merkt als moeder toch of het huilen uit verdriet, moeheid of boosheid is, of gewoon omdat ze drie zijn en in hun narcistische fase zitten en vinden dat zij dat ijsje mogen? Ik vind ook dat kinderen moeten mogen huilen hoor, maar of ik troost of negeer of andere interventies doe, is aan mij.
Narcistische fase? Is dat niet de pubertijd?
Poezie schreef op 05-01-2025 om 21:33:
Emotie mag er zeker zijn! Maar balen van het niet mogen hebben van een ijsje of een koekje zou ik nou niet direct onder het type emotie scharen waar een stevige jank- of driftbui bij hoort.
Klopt helemaal, vanuit de belevingswereld van een volwassene.
Abracadabra schreef op 06-01-2025 om 09:06:
[..]
Narcistische fase? Is dat niet de pubertijd?
De peuterpubertijd in dit geval.
Maar peuters zijn nog narcistisch omdat ze nog moeten leren delen en dergelijke. En nog moeten leren dat "ik wil" niet synoniem is aan "ik krijg". Pubers weten dat, maar willen het niet weten. (Sommige)
Abracadabra schreef op 06-01-2025 om 09:06:
[..]
Narcistische fase? Is dat niet de pubertijd?
Nee ieder kind maakt als het goed is in de peutertijd een fase door waar het ik zich ontwikkelt. Dat is gezond narcisme, het opkomen voor jezelf, een fase later komt er empathie bij. Blijft door een of andere oorzaak het kind hangen in die fase dan kan zich daar uit een narcistische persoonlijkheidsstoornis ontwikkelen. Het kan ook zijn dat mensen deze fase te weinig hebben mogen doormaken en dan krijg je people pleasers, empaths etc. Het is dus belangrijk als ouder aan de ene kant het gezonde ego besef van het kind te honoreren maar vervolgens wel empathie voor te leven. Als het goed is volgen deze fasen zich vanzelf op in de ontwikkeling trouwens, alleen je moet daar wel in volgen als ouder door niet te misbruiken, verwaarlozen of te verwennen en gezonde grenzen te stellen.
Mijn oudste kind is ook zo'n kind dat heel vaak moet huilen. Echt heel vaak, en heel lang. Toen ze 3 was ging ik er vanuit dat ze als we terug kwamen van de opvang ze eerst 3 kwartier heel hard ging huilen en boos doen als we thuis kwamen en nog steeds huilt ze regelmatig.
Ondertussen weten we (als in heeft een professional gezegd na meerdere sessies creatieve therapie) dat haar cognitieve vaardigheden haar emotionele vaardigheden ver vooruit zijn. Ze is gewend om alles te rationaliseren, maar gevoel kun je niet altijd rationaliseren. Je kunt best denken dat het niet erg is dat je beste vriendinnetje met iemand anders wil spelen, maar dat betekent niet dat het perse ook zo voelt.
Wij hebben veel gehad aan het boek "Good Inside" van Becky Kennedy (ze zit ook op Instagram als je nog niet een boek wilt lezen). Ze gaat ervanuit dat de meeste mensen gewoon goede intenties hebben maar dat ze zich soms overvraagd voelen, of gefrustreerd, of niet gezien of nou ja, noem maar iets. En ze gaat ervanuit dat kinderen serieuze emoties hebben over dingen die in volwassen ogen nogal triviaal kunnen zijn.
Voor ons zijn de belangrijkste lessen, neem de emoties van je kind altijd serieus, gevoelens kunnen echt zo groot voelen. En investeer vooraf in het welbevinden van je kinderen. Bij ons betekent dat dat als er meer gehuild wordt we meer investeren in één op één activiteiten zonder dat daarvoor gehuild moet worden, dat we beter toelichten wat we gaan doen waarom we dat doen en wat we van haar verwachten.
Wat voor mij wel een eye opener was is dat ik op een gegeven moment ergens over aan het huilen was en dat mijn vriend moest zuchten en zei dat ik me niet zo aan moest stellen. En ik stelde me ook aan, en ik wist dat het kwam doordat ik moe was en doordat ik ongesteld moest worden, maar toch voelde het echt heel naar dat hij me niet serieus nam en er niet gewoon voor me wilde zijn. Als het voor mij al zo voelt, moet je je voorstellen hoe het voelt als je 5 bent.....
En wat voor mij hielp in het er mee om gaan was dat ik soms oordoppen in deed als er gehuild werd en ik dan maar bleef herhalen voor mezelf, dit gaat over haar en niet over mij. Dit gaat over haar en niet over mij.
natuurlijk moet je huilen meestal serieus nemen, maar hier gaat het volgens mij meer om de combinatie boos-krijg m'n zin niet-frustratie-huilen. Een beetje dat voorbeeld van verkeerde kleur beker, niet de goede aanmaak en mijn boterham is recht doorgesneden en ik wil 'm schuin.
Dat soort huilen hoort wat mij betreft bij grenzen zoeken en die moet je dan ook geven, op een vriendelijke maar duidelijke manier. Het effect is vaak een opgelucht kind, want weten waar grenzen liggen geeft veiligheid.
Hoe weet jij waarom de kinderen huilen? Dat wordt nergens verteld/uitgelegd door TO. Daarom is dit hele topic speculatief.
Een van mijn kinderen daar zaten van kleins af aan de tranen ook altijd zeer hoog. Onderdeel van de opvoeding was om hier mee om te leren gaan en niet over alles te huilen.
en zeker als peuter /kleuter was hier de regel dat je ook kan huilen zonder daarbij hard te schreeuwen of te gillen. Huilen hoeft niet met heel veel veel geluid gepaard hoor. Nergens voor nodig
absor schreef op 06-01-2025 om 19:02:
Een van mijn kinderen daar zaten van kleins af aan de tranen ook altijd zeer hoog. Onderdeel van de opvoeding was om hier mee om te leren gaan en niet over alles te huilen.
en zeker als peuter /kleuter was hier de regel dat je ook kan huilen zonder daarbij hard te schreeuwen of te gillen. Huilen hoeft niet met heel veel veel geluid gepaard hoor. Nergens voor nodig
Fijn dat dat werkte voor jouw kind , ik heb ook de mazzel geen harde huilerd te hebben maar echt om te zeggen dat alle peuters /kleuters zonder veel geluid kunnen huilen vind ik ronduit lachwekkend , alsof een volume regel werkt bij jonge kinderen 😂
Anoniemvoornu schreef op 06-01-2025 om 19:06:
[..]
Fijn dat dat werkte voor jouw kind , ik heb ook de mazzel geen harde huilerd te hebben maar echt om te zeggen dat alle peuters /kleuters zonder veel geluid kunnen huilen vind ik ronduit lachwekkend , alsof een volume regel werkt bij jonge kinderen 😂
Dan nog kan jij als ouder echt wel ingrijpen. En praten met je kinderen als het zo'n bui heeft gehad. Uiteindelijk moet een kind toch leren zichzelf te beheersen. En dat lukt niet door duidelijk uitleg en begrenzing. Hysterisch gillen is echt niet nodig en kan je aanpakken.
