Klaar met dat gehuil

Mijn jongste brulde ook om van alles. Ik ben daar toch maar empathisch mee om blijven gaan. Uiteindelijk is het een fase, die helaas wel verdomd lang kan duren. Als je het negeert of boos wordt, duurt zo’n huilbui alleen maar langer.

Hoogsensitief is geen aandoening, maar een karaktereigenschap. Net als bijvoorbeeld introvert of extravert zijn.

Ongeveer 20% van de bevolking bezit deze eigenschap. 

Nu is mijn vraag , waarom vind je het belangrijk deze karaktereigenschap te benoemen, dit hoeft namelijk niet te betekenen dat je kind vaker of meer huilt dan kinderen die die karaktertrek niet hebben. 

Voor mij helpt de methode van how2talk2kids. Het gevoel erkennen zonder 'maar'. Net had mijn zoontje nog een hysterische aanval omdat zijn vader boven aan het douchen is. Ik zei: ik zie dat je heel verdrietig bent omdat papa boven is. Je wilde graag dat papa beneden was. Jullie kunnen altijd zo leuk spelen. "Boehoehoe ja." Zullen we dan nu even gaan puzzelen? "Snif ja"

Vroeger had ik dan iets gezegd wat sowieso eindigde met 'maar nu ben je gewoon even met mama!" wat geen zak hielp. 

Ik ben echt geen "tuttut" moeder en had ook niet verwacht dat ik voor de Amerikaanse methodes ging maar ik merk echt dat het de snelste weg naar succes is.

Misschien moet je ook stoppen met bij ieder huiltje geduld tonen, troosten en tutten. Wat als jullie er zelf minder vaak op reageren? Kan het manier van aandacht vragen zijn?

Misschien ben ik wel een vreselijke moeder, maar ik zei gewoon iets als: "er is niets aan de hand, dus stop met huilen".

Poezie schreef op 05-01-2025 om 12:27:

Misschien ben ik wel een vreselijke moeder, maar ik zei gewoon iets als: "er is niets aan de hand, dus stop met huilen".

Dit deed ik ook. Dat gehuil om niks vond ik echt nergens voor nodig, dus gaf ik er ook verder geen aandacht aan. 

Waarom zou een kind niet gewoon mogen huilen? Je hoeft niet meteen voor troost of afleiding te zorgen, laat gerust even gaan. Negatieve gevoelens mogen er ook zijn (als je kind lacht, druk je dat ook niet meteen de kop in met de opmerking dat er niks te lachen valt, toch? Dus waarom bij huilen wel?).

Ilse43 schreef op 05-01-2025 om 12:40:

Waarom zou een kind niet gewoon mogen huilen? Je hoeft niet meteen voor troost of afleiding te zorgen, laat gerust even gaan. Negatieve gevoelens mogen er ook zijn (als je kind lacht, druk je dat ook niet meteen de kop in met de opmerking dat er niks te lachen valt, toch? Dus waarom bij huilen wel?).

Huilen om niets is onzinnig en irritant. Bovendien gaat de "kracht" ervan weg als er echt iets aan de hand is. En als een kind lacht om ellende zal ik daar zeer zeker wat van zeggen. 

Daarnaast ben ik blijkbaar een 'oermoeder' als het gaat om jankende, gillende of krijsende kinderen: als ik dat hoor (ook van heel verre) sta ik gelijk in de actiestand. Bijzonder irritant als er niets aan de hand is.

Alles wat je aandacht geeft groeit. Dus als je elk huilbuitje echt gaat troosten en aandacht geeft dan leren ze dat huilen iets oplevert.
Huilen als je van de trap valt is echt huilen om de pijn,  verdriet,  omdat het knutselwerkje dat je in je hand had nu kapot is. Dat verdriet en pijn kan je troosten en aandacht geven.
Huilen, omdat jij zegt dat ze geen ijs krijgen 40 minuten voor het avondeten kan je negeren en zeggen dat ze moeten stoppen met huilen. Maar wel bij je standpunt blijven. 
De kreet: Als je ijs krijgt stop je dan met huilen leert ze ook dat huilen zinnig is,  dan krijgen ze hun zin. 

Bakblik schreef op 05-01-2025 om 12:46:

Alles wat je aandacht geeft groeit. Dus als je elk huilbuitje echt gaat troosten en aandacht geeft dan leren ze dat huilen iets oplevert.
Huilen als je van de trap valt is echt huilen om de pijn, verdriet, omdat het knutselwerkje dat je in je hand had nu kapot is. Dat verdriet en pijn kan je troosten en aandacht geven.
Huilen, omdat jij zegt dat ze geen ijs krijgen 40 minuten voor het avondeten kan je negeren en zeggen dat ze moeten stoppen met huilen. Maar wel bij je standpunt blijven.
De kreet: Als je ijs krijgt stop je dan met huilen leert ze ook dat huilen zinnig is, dan krijgen ze hun zin.

Er is heel veel ruimte tussen empatisch reageren, en ze hun zin geven. Zoals het ijsjesvoorbeeld. "Ja het is inderdaad heel jammer dat je nu geen ijsje mag. Je had wel honderd ijsjes opgekund! Nu heb je extra veel ruimte voor het avondeten straks" 

Aviendha schreef op 05-01-2025 om 13:01:

[..]

Er is heel veel ruimte tussen empatisch reageren, en ze hun zin geven. Zoals het ijsjesvoorbeeld. "Ja het is inderdaad heel jammer dat je nu geen ijsje mag. Je had wel honderd ijsjes opgekund! Nu heb je extra veel ruimte voor het avondeten straks"

Dat zijn veel teveel woorden voor kleine kinderen. "Nee, je krijgt nu geen ijsje" zou voldoende moeten zijn. 

Ik heb ook van alles uitgeprobeerd als reactie op dramagehuil. Als ik ga zeggen dat hij moet stoppen en niet hoeft te huilen dan voel ik zelf negatieve emoties in mij opkomen. Hij luistert er sowieso niet naar en dan raak ik nog geiriteerder en worden we allebei bozer of dieper in de emotie.
Wat ik het fijnste vind als Kareltje huilt en emmert om niks, bijvoorbeeld hij wilde de deur openen waar ik net doorheen ging, hij zit nu in de portierfase, is om het luchtig te houden voor mezelf. Ik zeg ach kareltje wilde jij de deur zo graag open maken voor mama, och mannetje, je mag best even huilen. Och och mannetje toch en ik ben gewoon doorgelopen en verdergaan met wat ik aan het doen was terwijl ik het zeg tegen hem. Zo voel ik me niet boos worden en stopt hij eerder met huilen heb ik gemerkt. 

Poezie schreef op 05-01-2025 om 13:05:

[..]

Dat zijn veel teveel woorden voor kleine kinderen. "Nee, je krijgt nu geen ijsje" zou voldoende moeten zijn.

Dat is het vaak dus niet. Geloof me, ik was eerst ook van die aanpak, maar nu ik een zoon van 3 heb merk ik dat het echt voor geen meter werkt. Het verschilt misschien ook per kind.

Waarom zou je empathies reageren in een 'niets aan de hand' situatie? Daarmee maak je de situatie groter dan het is. Kinderen wennen heus aan de 'nee is nee' van papa of mama.