Klaar met dat gehuil

Ik irriteer me persoonlijk heel erg aan mensen die zeggen dat kinderen/mensen maar moeten stoppen met huilen omdat er niets aan de hand is. Voor jou niet nee, voor de ander betekent het wel iets.

Het suggereert bovendien dat huilen een keuze is. En dat is het vaak niet. Ja misschien als ze nep huilen om hun zin te krijgen. Maar meestal is het wat anders. Ze hebben alleen nog niet geleerd hoe ze er anders mee om kunnen gaan.

Auwereel schreef op 05-01-2025 om 18:04:

[..]

Jij hebt nooit die energie meegemaakt die mijn dochter daar tegenover kon stellen.

Ja dat werd ook tegen mij gezegd door vriendinnen over hun kind. Maar dan ging ik met ze op vakantie en dan dacht ik 'poeh, hier had ik toch veel veel eerder een grens getrokken' Maar ja dat is altijd het moeilijke: dat het bij mij wel werkte kan komen omdat ik gewoon makkelijke kinderen had die niet in zulke energie kwamen. Het kan ook  komen doordat ik het niet zover liet komen bij mijn kinderen. Je weet het niet. Ik zei dat dan ook niet tegen mijn vriendin want ik weet het ook echt niet. Ik deel alleen hoe het hier voor mij werkte.

Vitamientje schreef op 05-01-2025 om 18:21:

Ik irriteer me persoonlijk heel erg aan mensen die zeggen dat kinderen/mensen maar moeten stoppen met huilen omdat er niets aan de hand is. Voor jou niet nee, voor de ander betekent het wel iets.

Het suggereert bovendien dat huilen een keuze is. En dat is het vaak niet. Ja misschien als ze nep huilen om hun zin te krijgen. Maar meestal is het wat anders. Ze hebben alleen nog niet geleerd hoe ze er anders mee om kunnen gaan.

Tja, zo zou ik me ook kunnen irriteren als mensen met een huilende peuter gaan zitten onderhandelen vanwege een ijsje. Je kunt ook weleens gewoon 'nee' zeggen, zonder eindeloos gemuts daarover. 

Elke situatie vraagt om een andere reactie en soms is dat zeggen dat ze moeten stoppen met huilen, soms is dat wat anders. 

Mijn jongste was een volhardend type, die ging echt elke dag de strijd aan om hetzelfde op niet mis te verstane wijze. Ik denk dat wie dat hoorde, daadwerkelijk zou denken dat het kind na zo’n drama alsnog het ijsje zou krijgen. Dat was echt niet het geval, dus waarom dan elke keer weer die toeter open zetten was mij een raadsel. Ik probeerde het wel voor te zijn, dus dan kreeg ze direct na thuiskomst een cracker en soms was ze dan braaf tot het avondeten. Soms ook niet. Maar zeker bij peuters, geloof ik nog niet dat daar een boosaardig manipulatief plan achter zit. Die kinderen reageren nog zo primair. Kleuters is een ander verhaal, dat zijn gewoon gewetenloze egocentrische monstertjes  

Mijn kinderen waren ook niet de makkelijkste hoor, maar ze begrepen snel genoeg dat mijn 'nee' toch echt nee was. 

Hier ligt het er aan. Meestal ga ik er pedagogisch verantwoord mee om, maar bij sommige dingen zoals jammeren om wat er die avond op tafel staat of zoiets mogen ze prima even huilen, maar dan wel op de gang met de deur dicht. 

Ik was en ben heel duidelijk. Als er echt wat is dan ben ik er. Altijd. Maar huilen om onzinnige dingen ga ik niet in mee. Dan is het heel duidelijk. Stoppen met huilen. Alles wat aandacht krijgt groeit. Eindeloos onderhandelen doe ik ook niet. Ik luister naar ieders mening maar als ouder ben ik eindverantwoordelijk. 

Op school bij mijn kind is er ook zo'n meisje dat door klasgenoten de jankerd wordt genoemd. Continu huilen om werkelijk alles. Als kleuter vervelend maar begrijpelijk. Als ouder kind reden om het betreffende kind uit de weg te gaan, niet te vragen met sport of gewoon te negeren of uit te lachen. Kinderen zijn hard en begrip verdwijnt snel. Zelf heb ik haar liever ook niet te vaak te spelen. Na huilbuien over de verkeerde soort ranja, mijn huisdier en totale paniek om een kleine schram....

Als het me echt even teveel werd, ging ik meestal even weg uit de situatie. Ik liep naar beneden om de was op te hangen of iets dergelijks. Na een minuut of 5 à 10 ging het meestal weer een stuk beter. 

Ik vind dat er door sommigen wel weinig rekening wordt gehouden met het feit dat het talent voor emotieregulatie nogal wisselt per kind.
Dat is iets dat ze moeten leren, en dat gaat het ene kind echt veel makkelijker af dan het andere.
Snel gefrustreerde en inflexibele kinderen hebben een zwaar leven. Hun ouders hebben het ook zwaar maar die kinderen echt nog meer.
En deze kinderen begeleiden in het leren hanteren van die emoties die hen de hele tijd overspoelen is een enorme klus, maar wel helpend.
Als ik alleen mijn jongste twee kinderen had gehad en niet de oudste, had ik vast ook gedacht dat peuters/kleuters opvoeden heus zo moeilijk niet is en dat ze gewoon moeten leren luisteren. Of dat het mijn verdienste was dat ze zo goed luisterden en niet snel huilden.
Wat betreft mijn oudste ben ik heel blij dat we ons zijn gaan inlezen over explosieve kinderen en hebben gezocht naar wat wél werkte. Ik denk achteraf zelfs dat we beter zelf nóg flexibeler hadden kunnen zijn.

Strijkstok schreef op 05-01-2025 om 18:50:

[..]

Tja, zo zou ik me ook kunnen irriteren als mensen met een huilende peuter gaan zitten onderhandelen vanwege een ijsje. Je kunt ook weleens gewoon 'nee' zeggen, zonder eindeloos gemuts daarover.

Elke situatie vraagt om een andere reactie en soms is dat zeggen dat ze moeten stoppen met huilen, soms is dat wat anders.

Helemaal eens hoor dat je ook gewoon nee kunt zeggen zonder eindeloos gemuts. Doe ik ook. En ze moeten soms ook gewoon dingen ondanks dat ze huilen of mogen dingen niet. Voor mij persoonlijk is zeggen dat iemand moet stoppen met huilen een andere boodschap.

Als iemand die vroeger al snelde huilde, en dit regelmatig gehoord heeft, kan ik je zeggen dat het me nog steeds raakt.

Izza schreef op 05-01-2025 om 19:46:

Op school bij mijn kind is er ook zo'n meisje dat door klasgenoten de jankerd wordt genoemd. Continu huilen om werkelijk alles. Als kleuter vervelend maar begrijpelijk. Als ouder kind reden om het betreffende kind uit de weg te gaan, niet te vragen met sport of gewoon te negeren of uit te lachen. Kinderen zijn hard en begrip verdwijnt snel. Zelf heb ik haar liever ook niet te vaak te spelen. Na huilbuien over de verkeerde soort ranja, mijn huisdier en totale paniek om een kleine schram....

Vervelend voor haar dat ze haar emoties nog niet goed kan reguleren. Ik hoop dat ze daar dan hulp bij krijgt (van ouders, of weet ik veel wie). Ik kan me niet voorstellen dat ze het zelf zo fijn vindt dat ze om vanalles huilt.

Veel adviezen hier over hoe je wel of niet troost.

Wat ik me nog afvraag TO wat zijn de dingen waar de kinderen om huilen en is daar nog winst in te behalen?

Met betrekking tot de jongste is daar nog winst te behalen door soms de strijd uit de weg te gaan? Kind wil geen schoenen aan, prima met deze kou gewoon op blote voeten mee naar buiten meenemen. Hier was het na een ervaring blote voeten in de sneeuw meteen klaar. In de peuter pubertijd handelde ik meestal op basis van het criterium gaat ze hier dood aan of niet. Zo voorkom je dat je beland in de hele dag nee zeggen gevolgd door eindeloos gejank. Beter 2 keer per dag een nee die indruk maakt. Dan dat de kinderen beginnen te denken dat nee gewoon een waardeloos stop woordje is. 

Bij de oudste is daar ruimte om haar meer voor te bereiden op de dag? Zodat ze niet zo snel overstuur raakt van wat ze mee maakt. Onze oudste is ook snel aan het huilen. Als we merken dat ze steeds over niks huilt dan nemen we haar even apart en geven aan dat we zien dat ze steeds moet huilen en vragen we of ze moe is of dat ze zich ergens druk over maakt. We proberen haar dan ook activiteiten te geven waarvan we weten dat ze kalmeert. Liefst op haar kamer bijvoorbeeld even in alle rust tekenen, knutselen of als ze moe is op bed een filmpje kijken. Daarna gaan we even rustig met haar knuffelen en vragen we nog eens of ze zich ergens druk over maakt. Ook geven we haar meer eigen verantwoordelijkheid het blijkt dat dat haar ook helpt om zich ouder te voelen en daarmee minder te huilen.

Consequent zijn en emotie er laten zijn kan gewoon tegelijkertijd. Als karel thuis een koekje wil en ik zeg nee kareltje morgen weer koekje, vandaag hebben we er al een op. Je mag best huilen. Koekjes zijn heel lekker. Morgen weer koekje. Hij krijgt
geen koekje. Ik ga hem niet verplichten te stoppen met huilen als er ruimte is om te huilen. Als we op visite zijn zeg Ik nee kareltje morgen weer koekje je hebt al een koekje op. Gaat hij dan huilen neem ik hem wel even bij me en zeg kijk eens naar mij kareltje, morgen weer koekje. En dan zeggen iets afleidends als we hebben kleurboek mee, gaan we kleuren. Dan maakt de sociale situatie dat ik gehuil wat meer actief de kop in druk. Maar zeggen stop met huilen, stop met boos zijn ik geloof daar niet in. Emotie kan je niet ineens uitzetten. Maar blijkbaar is er een daarnaast liggende lijn dus in opvoeden dat je leert wanneer een kind wel en niet zou moeten huilen. Ik denk daar groeit hij vanzelf wel overheen. Hij gaat als hij 8 is vast niet huilen omdat mama zelf de deur open deed of omdat hij geen koekje krijgt. 

Emotie mag er zeker zijn! Maar balen van het niet mogen hebben van een ijsje of een koekje zou ik nou niet direct onder het type emotie scharen waar een stevige jank- of driftbui bij hoort.