Klaar met dat gehuil

je hebt dus een actieplan nodig waardoor er minder gehuild gaat worden in huis.  Ja dat kan hoor! En de sleutel ligt bij jou, want jouw reactie is bepalend voor hun gehuil

Het wordt zo snel onnatuurlijk en een opgedreund stukje tekst. Ik hoor het veel in mijn omgeving, het zoete, niet-gemeende, zalvende praten: kareltje ik snap dat je oma's insuline graag wilt proeven, maar dat vind je buikje niet fijn.
Sofietje, wilde Emma jouw popje hebben, ach dat is moeilijk he, je mag er best even om huilen, maar dan moet je wel even je handjes van haar nek afhalen lieverd. Ja ja mamma begrijpt heel goed dat dat moeilijk is, nou knijp maar 1 keer dan, maar nu loslaten Sofietje, boefje van me! Emma... Emma? Émma!!

Ja ja zwartwit,  maar je mag ook gewoon iets corrigeren als ze heisa maken om de groene beker die roze had moeten zijn en als je de roze geeft krijg je 'm naar je hoofd. Dan zet "ik" beide bekers weg en mogen ze misschien straks nog eens kiezen.

Moederkareltje schreef op 05-01-2025 om 14:00:

[..]

Ja is nogal zwart wit. Er blijven namelijk genoeg situaties over waarbij wel een boze/ strenge/corrigerende toon nodig is als kareltje zijn zusje pijn dreigt te doen, tijdens het oversteken weigert verder te lopen of op een verjaardag nog meer koekjes wil pakken. Als je thuis bent en hebt alle ruimte kun je een heleboel strijd jezelf besparen, vind ik persoonlijk fijner door wat luchtigheid en laten gaan. TO moet zelf er zich fijn bij voelen en kijken wat voor haar werkt. Nu voelt ze teveel negatieve emoties in ieder geval.

Eens... hier werkt 'nee is nee' gewoon niet. Kan ik wel blijven volharden en stug doorgaan, maar daar werd mijn eigen leven ook niet leuker van.

Aviendha schreef op 05-01-2025 om 14:36:

[..]

Eens... hier werkt 'nee is nee' gewoon niet. Kan ik wel blijven volharden en stug doorgaan, maar daar werd mijn eigen leven ook niet leuker van.

Bij mij werkt dat ook niet. Zowel mijn partner als ik zijn behoorlijk volhardend en ons kind heeft dit dus van ons beide geërfd... Ik heb geen zin in een strijd om de langste adem meerdere keren per dag. Dat betekent zeker niet dat ik toegeef, maar wel onderhandelen, afspraken maken, ombuigen en afleiden.

Nomade schreef op 05-01-2025 om 14:41:

[..]

Bij mij werkt dat ook niet. Zowel mijn partner als ik zijn behoorlijk volhardend en ons kind heeft dit dus van ons beide geërfd... Ik heb geen zin in een strijd om de langste adem meerdere keren per dag. Dat betekent zeker niet dat ik toegeef, maar wel onderhandelen, afspraken maken, ombuigen en afleiden.

Onderhandelen over een ijsje vlak voor het avondeten met een 5-jarige? Dan wek je de indruk dat een ijsje vlak voor het avondeten dus een mogelijkheid is. Een puber kan nog weleens goede argumenten hebben, dus daar stond ik altijd wel voor open. Maar die puber begon niet te janken als het zin had in een ijsje.

Als mijn kind aan het huilen was omdat ze haar zin niet kreeg of gewoon de dramaqueen aan het uithangen was, stuurde ik haar altijd even naar haar kamer met "Lekker he, even huilen, maar ik krijg pijn in mijn oren. Doe het maar even op je kamer en dan kom je weer terug als het over is." Wij woonden toen in een appartement, haar kamer was naast de woonkamer, dat scheelde wel want ik kon haar toch een beetje in de gaten houden ook al deed ik van niet. 

Tja op het gevaar af voor een zweefteef te worden versleten (voor mij een geuzennaam): als ik echt in mijn kracht ging zitten wisten ze hier dat het klaar was. En met kracht bedoel ik, die plek boven je navel ook wel solar plexus genoemd. Dan hoefde ik alleen maar te zeggen 'doe maar niet'. 
En ja ik vergat ook zelf vaak dat dat de 'truc' was, iets onverzettelijks en pittigs voelen en uitstralen waardoor de kids iets hadden van 'wow, was dat de genade waar we de hele tijd aan overgeleverd waren? okay...

Lexus schreef op 05-01-2025 om 15:13:

Tja op het gevaar af voor een zweefteef te worden versleten (voor mij een geuzennaam): als ik echt in mijn kracht ging zitten wisten ze hier dat het klaar was. En met kracht bedoel ik, die plek boven je navel ook wel solar plexus genoemd. Dan hoefde ik alleen maar te zeggen 'doe maar niet'.
En ja ik vergat ook zelf vaak dat dat de 'truc' was, iets onverzettelijks en pittigs voelen en uitstralen waardoor de kids iets hadden van 'wow, was dat de genade waar we de hele tijd aan overgeleverd waren? okay...

Niks zweefteverigs aan, dat konden mijn kinderen ook erg goed. Vooral mijn dochter was op jonge leeftijd al heel goed in het spiegelen van zulk gedrag. Telkens huilen is niet fijn, maar een kleine kleuter die met de armen in de zij voor je gaat staan en parmantig zegt: "Doe maar wel", probeer dan maar eens gezag uit te blijven stralen en niet in lachen uit te barsten. Als het me wel lukte serieus te blijven was het vaak toch de opmaat naar een driftbui. Eenmaal in een driftbui was er geen land mee te bezeilen, want dan kwam niets meer binnen en was het een kwestie van afwachten.

Poezie schreef op 05-01-2025 om 14:49:

[..]

Onderhandelen over een ijsje vlak voor het avondeten met een 5-jarige? Dan wek je de indruk dat een ijsje vlak voor het avondeten dus een mogelijkheid is. Een puber kan nog weleens goede argumenten hebben, dus daar stond ik altijd wel voor open. Maar die puber begon niet te janken als het zin had in een ijsje.

Nee, er stond onderhandelen, afleiden, ombuigen enzovoort.

Dus wil kind een ijsje voor het eten? Dan zeg ik dat ik snap dat hij dit wil maar dat het nu eerst tijd is voor: -vul maar in- zodat hij afgeleid wordt.

Nomade schreef op 05-01-2025 om 15:53:

[..]

Nee, er stond onderhandelen, afleiden, ombuigen enzovoort.

Dus wil kind een ijsje voor het eten? Dan zeg ik dat ik snap dat hij dit wil maar dat het nu eerst tijd is voor: -vul maar in- zodat hij afgeleid wordt.

Eens. Het kind heeft de behoefte. Je gaat daar als ouder niet in mee maar je hoeft niet de strijd aan te gaan over het wel/niet hebben van de behoefte.

Auwereel schreef op 05-01-2025 om 15:46:

[..]

Niks zweefteverigs aan, dat konden mijn kinderen ook erg goed. Vooral mijn dochter was op jonge leeftijd al heel goed in het spiegelen van zulk gedrag. Telkens huilen is niet fijn, maar een kleine kleuter die met de armen in de zij voor je gaat staan en parmantig zegt: "Doe maar wel", probeer dan maar eens gezag uit te blijven stralen en niet in lachen uit te barsten. Als het me wel lukte serieus te blijven was het vaak toch de opmaat naar een driftbui. Eenmaal in een driftbui was er geen land mee te bezeilen, want dan kwam niets meer binnen en was het een kwestie van afwachten.

Maar als ik echt in die energie zat, gingen ze echt niet meer dat soort dingen zeggen hoor. 

Poezie schreef op 05-01-2025 om 13:05:

[..]

Dat zijn veel teveel woorden voor kleine kinderen. "Nee, je krijgt nu geen ijsje" zou voldoende moeten zijn.

Het ging om het empathie gedeelte, als je niet wil dat bij alles wat je zegt er in huilen uitgebarsten wordt, of dat de vraag 10x herhaald wordt. 

"Ik heb je gehoord, ik snap dat je ijsjes lekker vindt, maar je krijgt er nu geen." Is veel rustiger aan je oren.

Poezie schreef op 05-01-2025 om 14:49:

[..]

Onderhandelen over een ijsje vlak voor het avondeten met een 5-jarige? Dan wek je de indruk dat een ijsje vlak voor het avondeten dus een mogelijkheid is. Een puber kan nog weleens goede argumenten hebben, dus daar stond ik altijd wel voor open. Maar die puber begon niet te janken als het zin had in een ijsje.

Of je onderhandelt dat het ijsje komt wanneer het bord leeg is. Win-win.

Lexus schreef op 05-01-2025 om 17:22:

[..]

Maar als ik echt in die energie zat, gingen ze echt niet meer dat soort dingen zeggen hoor.

Jij hebt nooit die energie meegemaakt die mijn dochter daar tegenover kon stellen.