Klaar met dat gehuil

Izza schreef op 06-01-2025 om 19:13:

[..]

Dan nog kan jij als ouder echt wel ingrijpen. En praten met je kinderen als het zo'n bui heeft gehad. Uiteindelijk moet een kind toch leren zichzelf te beheersen. En dat lukt niet door duidelijk uitleg en begrenzing. Hysterisch gillen is echt niet nodig en kan je aanpakken.

Ligt aan het kind/de leeftijd echt zo simpel geroepen dit , dat het aan de ouders ligt als een kind gilt, je zet er ook gelijk hysterisch voor en het moet aangepakt worden natuurlijk , ik zag op de kinderopvang verschillende gillende kinderen die een prima opvoeding kregen maar nog niet zo goed hun emoties de baas konden om verschillende redenen

Anoniemvoornu schreef op 06-01-2025 om 19:06:

[..]

Fijn dat dat werkte voor jouw kind , ik heb ook de mazzel geen harde huilerd te hebben maar echt om te zeggen dat alle peuters /kleuters zonder veel geluid kunnen huilen vind ik ronduit lachwekkend , alsof een volume regel werkt bij jonge kinderen 😂

😂?

Natuurlijk is er geen aan/uit knop op een kind maar er vanuit gaan dat een kind dat niet kan leren is echt onzin hoor

Natuurlijk hebben mijn kinderen ook ooit gegild in de speeltuin maar juist omdat je ze aanleert dat je niet gillend hoeft te rennen/huilen of spelen is dat gedrag op een bepaald moment wel klaar hoor.  

Gevoelige kinderen (de mijne hebben resp ASS en ADHD) hebben vaak ook een groot rechtvaardigheidsgevoel. Als iets hen wordt ontzegd of dingen gaan niet zoals verwacht of gehoopt, kunnen die emoties snel de overhand krijgen. Bij mijn kinderen speelde ook nog een grote behoefte aan autonomie mee, ik denk meer dan gemiddeld. Mijn oudste was geen 2,5 toen ze me vroeg waarom ik wel zoveel over haar mocht bepalen en zij niet over mij? (Was nog een wijsneus ook ja).
Het beteugelen van die emoties was een trial and error. Ik had vrij snel door dat de methodes uit het boekje of een strenge aanpak, bij hen averechts werkten. Oudste was ook niet gevoelig voor ‘ik zie dat je verdrietig bent, het is ook niet leuk dat (…)’. Dan dacht ze ‘jaja klets maar, maar ik ga het toch doen.’ Bij jongste werkte dat juist weer wel goed toen ze een peuter was (later ook niet meer, toen werd ze echt bij tijd en wijlen onhandelbaar).

Mijn kinderen mochten ( bij frustratie of boosheid) zoveel huilen als ze wilden,  maar op een rustig plekje,  niet om mij heen.  Dat werkte heel goed.  De emotie mag er zijn maar een ander hoeft er geen last van te hebben. 

Zodra een kind kan praten kun je een kind leren om emoties op een andere manier te uiten dan janken, gillen en krijsen. Dat heeft niets te maken met gevoelige of minder gevoelige kinderen maar enkel met opvoeding. 

Poezie schreef op 06-01-2025 om 21:20:

Zodra een kind kan praten kun je een kind leren om emoties op een andere manier te uiten dan janken, gillen en krijsen. Dat heeft niets te maken met gevoelige of minder gevoelige kinderen maar enkel met opvoeding.

Okiedokie.

Slekire schreef op 06-01-2025 om 18:37:

natuurlijk moet je huilen meestal serieus nemen, maar hier gaat het volgens mij meer om de combinatie boos-krijg m'n zin niet-frustratie-huilen. 

TO gaat er niet echt op in waar de jongste precies om moet huilen en wanneer. Bij de oudste geeft ze volgens mij aan dat het vooral om overprikkeldheid gaat en dat die overprikkeling al heel snel ontstaat.

Beetje jammer als er dan door sommigen hier drammen-om-hun-zin-te-krijgen huilen van gemaakt wordt. Of (niet door jou) zelfs dat ouders die begripvol reageren op emotie dus een kind dat drama om een ijsje maakt het ijsje linea recta zouden geven.

Volgens mij is belangrijk: 1) kijken naar de context: wat zit erachter, waarom reageert een kind heftig op iets ogenschijnlijks kleins? 2) weten dat iemand die volop in emotie zit even niet rationeel kan denken (dat kun je als volwassene al niet, laatste staan als peuter) 3) het niet zo zwart-wit zien als sommigen hier als een keuze tussen óf troost óf grenzen. Je kunt prima rustig en empatisch reageren op een kind dat vol emotie zit en tegelijk duidelijke grenzen aangeven. 'Ja, je wilde graag die roze beker, het is jammer dat je zus die nu heeft hè?' 'Je vindt het niet leuk dat je banaan gebroken is, je bent ook moe van de hele dag bij opa en oma, dus ik snap dat het even te veel is. Wil je hem eerst opeten of eerst even een knuffel?'
Daar leer je een kind denk ik meer empathie van en het laat het verdriet sneller en prettiger afnemen dan een 'niet zo aanstellen, stop met huilen' of 'naar de gang jij met je gehuil om niks'.

Wat ik zelf vooral een lastige vind is hoe je zelf rustig en geduldig blijft als dat gehuil je zelf ook overprikkeld maakt. Want dat herken ik, TO, dat geduldig blijven en zelf het goede voorbeeld geven echt niet altijd makkelijk is. Soms zou je wel even een uitknop op je kinderen willen hebben, maar die hebben ze helaas niet. En je wil niet de ouder zijn die zelf emotioneel schreeuwt dat je kinderen niet zo'n herrie moeten maken bij het uiten van hun emoties natuurlijk. Volgens mij is TO niet op zoek naar hoe ze haar kinderen minder zou moeten laten huilen, maar vooral naar hoe ze er zelf beter mee om kan gaan.

Nicole123 schreef op 06-01-2025 om 23:21:

[..]

Wat ik zelf vooral een lastige vind is hoe je zelf rustig en geduldig blijft als dat gehuil je zelf ook overprikkeld maakt. Want dat herken ik, TO, dat geduldig blijven en zelf het goede voorbeeld geven echt niet altijd makkelijk is. Soms zou je wel even een uitknop op je kinderen willen hebben, maar die hebben ze helaas niet. En je wil niet de ouder zijn die zelf emotioneel schreeuwt dat je kinderen niet zo'n herrie moeten maken bij het uiten van hun emoties natuurlijk. Volgens mij is TO niet op zoek naar hoe ze haar kinderen minder zou moeten laten huilen, maar vooral naar hoe ze er zelf beter mee om kan gaan.

Wat ik nu wel eens doe als het mij wat veel is, is grote hap lucht nemen en dan uitademen met "geluid".  Pfffff. Ik doe het vaak best overdreven. Gevolg: ik heb zelf letterlijk en figuurlijk wat meer ademruimte. En de kinderen moeten vaak lachen als ik dat doe waardoor ze zelf minder hoog in hun emotie zitten. Geeft hen ook wat lucht. Haalt wat spanning eruit.

Je hoeft niet hetzelfde te doen, maar wellicht kun je zelf ook wat opties voor jezelf vinden TO. Wat voor jou werkt. Wat helpt jou als je geïrriteerd bent? 

Ik heb ook eens gehoord dat iemand zei dat als ze ruzie heeft, ze dan som ineens iets heel anders doet. Bij wijze van op de grond gaan liggen (en dan niet schreeuwend en huilend als kind maar juist rustig) of dansen. Je zit dan allebei vaak hoog in emoties. Door ineens iets anders te doen, haal je de ander ook uit zn patroon. Je doet het natuurlijk niet bij elke ruzie, en kan er juist wel op terug komen als de emoties minder hoog zitten. Dus ik bedoel niet de ruzie negeren.

Mijn kinderen waren vrij makkelijke peuters en kleuters, maar de jongste wilde toch nog wel eens een driftbui hebben en ik was eigenlijk verbaasd hoe kalm ik daar onder bleef - ik ben niet zo zen. Maar toen besefte ik dat ik er zo kalm onder was omdat ik het me op geen enkele manier persoonlijk aantrok. Ik stond erbij en keek ernaar, als een matig geïnteresseerde buitenstaander ("goh, een driftbui, ze is toch wel heel anders dan haar broer"). Ik wachtte tot ze zichzelf voldoende had uitgeput en dan stak ik mijn armen uit zo van "wil je een knuffel" , wat ze dan meestal inderdaad wilde. En dat was dan weer dat. 
Waarbij het ongetwijfeld hielp dat ze nooit zo'n bui heeft gehad terwijl we haast hadden om op tijd naar school te gaan, want dan was ik vast niet kalm gebleven. 
Maar hoe dan ook, ik denk dat het "ermee omgaan" misschien kan bestaan uit constateren en uitzitten. Als je gek wordt van de herrie inderdaad even ergens anders de was gaan opvouwen ofzo. En als het gehuil is gestopt, aai over de bol en weer door. 

MMcGonagall schreef op 06-01-2025 om 20:48:

Gevoelige kinderen (de mijne hebben resp ASS en ADHD) hebben vaak ook een groot rechtvaardigheidsgevoel. Als iets hen wordt ontzegd of dingen gaan niet zoals verwacht of gehoopt, kunnen die emoties snel de overhand krijgen. Bij mijn kinderen speelde ook nog een grote behoefte aan autonomie mee, ik denk meer dan gemiddeld. Mijn oudste was geen 2,5 toen ze me vroeg waarom ik wel zoveel over haar mocht bepalen en zij niet over mij? (Was nog een wijsneus ook ja).
Het beteugelen van die emoties was een trial and error. Ik had vrij snel door dat de methodes uit het boekje of een strenge aanpak, bij hen averechts werkten. Oudste was ook niet gevoelig voor ‘ik zie dat je verdrietig bent, het is ook niet leuk dat (…)’. Dan dacht ze ‘jaja klets maar, maar ik ga het toch doen.’ Bij jongste werkte dat juist weer wel goed toen ze een peuter was (later ook niet meer, toen werd ze echt bij tijd en wijlen onhandelbaar).

Hier ook een kind met een sterk rechtvaardigheidsgevoel en een sterk gevoel van autonomie. En als dat gevoel onrecht aan wordt gedaan wordt dat ook als heel groot ervaren. Daarom hielp bij ons dingen als, welke 3 dingen wil je nog doen voor we dag zeggen tegen de speeltuin? en ga je eerste je schoenen aan doen of eerst je jas?

Mijn schoonouders vinden dat onze kinderen teveel mogen bepalen, ik vind dat mijn kinderen goed leren uit te spreken wat ze belangrijk vinden en wat zij graag willen en nu al oefenen met bedenken hoe je een compromis kunt vinden wat voor iedereen aanvaardbaar is, maar ja, dat is wel irritant nu want dat betekent dat we soms heel lang bezig zijn met iets waar mijn schoonouders gewoon van hadden gezegd, maar je doet wat ik zeg omdat ik het zeg.

Poezie schreef op 06-01-2025 om 21:20:

Zodra een kind kan praten kun je een kind leren om emoties op een andere manier te uiten dan janken, gillen en krijsen. Dat heeft niets te maken met gevoelige of minder gevoelige kinderen maar enkel met opvoeding.

Hoe dan...

mijn kind is nu namelijk 8 en vind het echt niet leuk dat ze soms zo overmand wordt door emoties dat ze heel hard staat te huilen. Die heeft echt wel door dat haar vriendinnen het opvalt dat ze wel vaak moet huilen en die was na haar verjaardag nog weer verdrietig omdat ze tijdens haar kinderfeestje verdrietig was geweest en dat iedereen het had gezien. (Overigens accepteren haar vriendinnen het gewoon als een eigenschap van haar, die halen hun schouders op gaan zichzelf even vermaken en merken het wel als ze weer aanspreekbaar is, heel leuk om te zien).

Het is niet zo dat ze huilt omdat ze dat zo fijn vind, ze huilt omdat het de enige manier is waarom ze vorm kan geven aan die hele grote emoties die ze ervaart en ja, nu ze 8 is lukt het vaker om daar woorden aan te geven, maar echt nog niet altijd. En dat snap ik heel goed, ik snap zelf ook niet altijd heel goed wat ik voel en waarom ik dat voel, dus dan zie ik niet zo in waarom een 8 jarige dat wel zou moeten kunnen.

Overigens, ik vond het huilen ook heel heftig, dus hard huilen doen we op de gang en dan mag je iemand erbij vragen zodat niet het hele gezin hoeft mee te luisteren en die gewoon gezellig kunnen doen. Mijn mantra was dus, dit gaat over haar en niet over mij en dat hielp en ik deed oordoppen in. En verder hielp het dat ik merkte dat haar huilbuien steeds korter werden.

Kaaaaaaaatje schreef op 06-01-2025 om 20:31:

[..]

Hoe kan je dat aanpakken dan?

Wat werkt zal per kind verschillend zijn. Wat ik in ieder geval doe is vanaf jonge leeftijd kijken waarom ze huilen en daar mijn gedrag op afstemmen. En ook ga ik met ze in gesprek. Dat kan ook betekenen dat ik het huilen ga inperken als het onzinnig is. Heel mooi dat jij een grote emotie voelt over een boterham met kaas ipv worst. Maar dan ben ik dus heel duidelijk en spreek kind streng toe en geef aan hiermee op te houden. Of kind mag die emotie elders uitten waar het niemand tot last is. Ook reageer ik niet automatisch op iedere brul, gil of huilbui. Sommige moeders (vaders zie ik dit zelden doen) komen direct verschrikt aanrennen om te troosten. 

De "jankerd" (niet mijn woorden) uit de klas van mijn kind verwacht dat dus ook. Die blijft gewoon zitten op 1 plek tot iemand haar komt troosten. Die verwacht intussen aandacht/begrip/knuffels. En was toen ze naar school ging totaal in de war dat werkelijk niemand zich meer iets van haar aantrekt. Ouders gingen op hoge poten naar de juf (en naar ouders van speelvriendjes zoals ik). Maar hebben niet door dat de maatschappij zo niet werkt. En hoe ouder dat kind wordt hoe lastiger het intussen is. We spreken hier niet meer over een peuter. Maar op die leeftijd begint het al wel. 

Hebben jullie in de gaten dat de TO, genaamd Molen24, niet reageert op jullie berichten?

Izza schreef op 07-01-2025 om 09:00:

[..]

Wat werkt zal per kind verschillend zijn. Wat ik in ieder geval doe is vanaf jonge leeftijd kijken waarom ze huilen en daar mijn gedrag op afstemmen. En ook ga ik met ze in gesprek. Dat kan ook betekenen dat ik het huilen ga inperken als het onzinnig is. Heel mooi dat jij een grote emotie voelt over een boterham met kaas ipv worst. Maar dan ben ik dus heel duidelijk en spreek kind streng toe en geef aan hiermee op te houden. Of kind mag die emotie elders uitten waar het niemand tot last is. Ook reageer ik niet automatisch op iedere brul, gil of huilbui. Sommige moeders (vaders zie ik dit zelden doen) komen direct verschrikt aanrennen om te troosten.

De "jankerd" (niet mijn woorden) uit de klas van mijn kind verwacht dat dus ook. Die blijft gewoon zitten op 1 plek tot iemand haar komt troosten. Die verwacht intussen aandacht/begrip/knuffels. En was toen ze naar school ging totaal in de war dat werkelijk niemand zich meer iets van haar aantrekt. Ouders gingen op hoge poten naar de juf (en naar ouders van speelvriendjes zoals ik). Maar hebben niet door dat de maatschappij zo niet werkt. En hoe ouder dat kind wordt hoe lastiger het intussen is. We spreken hier niet meer over een peuter. Maar op die leeftijd begint het al wel.

Ik geloof niet dat ik mijn kind op deze manier wil leren met emoties om te gaan. Dat het niet de bedoeling is dat je je emoties toont. Bovendien mijn kind doet al de hele dag heel hard haar best om allee emoties netjes op te kroppen op school (en eerder op het KDV) om ze vervolgens thuis allemaal te uiten, ik weet niet of nog meer oprkroppen dan zo verstandig is. En die emoties mogen er alleen uit als ze alleen is, wat ik wel zielig vind, want dan ervaar je dus heel grote emoties, maar moet je ze alleen verwerken, terwijl dat hartstikke ingewikkeld is.

En wat sneu voor het kindje in de klas van je dochter (zoon?) die zoveel moet huilen. Die heeft dus blijkbaar heel veel moeite om haar emoties te reguleren en vervolgens gaat iedereen haar ook nog negeren. Mijn kind wil graag met rust gelaten worden als haar emoties zo groot zijn, maar het is ook fijn als iemand dan even bij haar komt om haar wel te helpen reguleren, en ja sommige kinderen vinden het reguleren van emoties  moeilijker dan anderen.

En het kan ook zijn dat er met dit kind wat anders gebeurt, namelijk dat het wel heeft geleerd dat als je huilt dat je dan aandacht krijgt, maar ik denk dat het goed is om onderscheid te maken tussen huilen om aandacht te krijgen en huilen omdat je je niet zo goed kunt uiten en die ook echt anders te benaderen, want het zijn echt twee andere dingen. 

Overigens, mijn kind weet prima dat het niet hoeft te proberen te gaan huilen om je zin te krijgen, ik ben extreem consequent voor mijn oudste, die weet altijd precies waar ze aan toe is. En ze krijgt hartstikke veel aandacht, dus daarvoor hoeft ze ook niet te huilen, dus het is in dit geval echt emotieregulatie waar we haar bij moeten helpen. Ik zou willen dat ik dat vroeger ook wat meer had geleerd, dat had mijn leven nu vast makkelijker gemaakt.