Klaar met dat gehuil

Tussen uitersten zit een heleboel. Je kunt ook én empathisch zijn én je kind proberen te helpen met emotieregulatie. Voor zover het lukt en hoe het bij het kind past. Troost bieden of het gevoel rustig benoemen kan juist ook helpen bij het aanleren van emotieregulatie. Het is onzin dat je daarmee het huilen alleen maar zou stimuleren en de regulatie tegenwerkt.

Ik geloof hierbij ook niet in complete maakbaarheid van emotieregulatie van kinderen door maar gewoon goed op te voeden, wat ik uit sommige posts proef. Dan dicht je jezelf en andere ouders wat teveel invloed en schouderklopjes toe denk ik. Elk kind is anders en veel, juist op sociaal-emotioneel gebied, leren ze ook gewoon door het ouder worden en allerlei ervaringen op te doen. Sommige kinderen, zoals die van TO als ik het goed begrijp, zitten nou eenmaal snel heel hoog in hun emotie en zijn heel gevoelig voor prikkels. Dan is er niet altijd gelegenheid voor oplossingen als diep in en uitademen of helpende gedachten. Sommige kinderen leren iets ook sneller en makkelijker aan of af dan andere. Dat het een bepaalde forummer met kind A makkelijk lukt om het kind al jong niet om een kapotte boterham of luidkeels te laten huilen zegt erg weinig. Prima om tips te delen over wat er buj jouw kind werkt, maar het kan ook heel goed dat die tips bij een ander kind niet werken en dat zegt dan niks over of de ouder wel of niet goed opvoedt. 

absor schreef op 08-01-2025 om 11:00:

[..]

Natuurlijk huilen kinderen nog veel als ze vier zijn. Eigenlijk tot en met groep 5/6 ongeveer is het een groot leerproces waar wel en waar niet om te huilen. En het ene kind heeft het sneller onder controle dan het andere kind

Toen mijn dochter in groep 5 zat kon ze soms, en dat wilde ze echt niet hoor, huilen om zaken waar ze niet om wilde huilen maar toch gebeurde. Bijv een toetsuitslag die tegen viel of de juf die boos de klas in keek.

Strekking van het verhaal is; kan je een kind leren dat je niet overal om hoeft te huilen of is huilen een emotie waar je altijd ruimte voor moet geven. Mijn mening is het eerste. En wat mij betreft zo jong mogelijk mee beginnen en het gillend en hysterisch huilen al helemaal zo jong mogelijk afleren.

Ik vind wat je zegt wat tegenstrijdig. Je geeft eerst aan dat het per kind verschilt, het bij sommige kinderen wel tot een jaar of 9/10 duurt voor ze goed emoties kunnen reguleren. En dat je kind zelf niet wilde huilen om iets kleins toen ze al in groep 5 zat maar het toch kwam en ze er niks aan kon doen. Dat is iets wat ik herken.

Daarna kom je met een conclusie die daar volgens mij vrij haaks op staat: dat je al vanaf heel jong je kinderen actief zou moeten aanleren om niet overal om te huilen en om dat niet luidkeels te doen. Terwijl volgens mij juist je eigen kind het voorbeeld is dat die maakbaarheid er een stuk minder is dan je suggereert. Je hebt haar zelfs na jaren proberen niet af kunnen leren om te huilen om enkel een juf die boos de klas in keek. Waarom dan die conclusie dat je een kind best kan leren om niet overal om te huilen? 

Misschien denk je dat je kind het uiteindelijk toch geleerd heeft omdat jij er jaar na jaar na jaar actief met haar aan werkte. Ik denk dat ze dat net zo snel had gedaan als je wel ruimte had gegeven aan haar emotie. Als je als ze uit school kwam had gezegd: "Wat vervelend dat je je zo voelde toen de juf zo keek. Kom, wil je een knuffel?". Juist het bieden van een veilige haven kan misschien zelfs wel versnellend werken voor het makkelijker omgaan met emoties.

Anoniemvoornu schreef op 07-01-2025 om 18:57:

[..]

To haar oudste is nog geen 5 he , geen volwassen vrouw

Ik reageer op een volwassen vrouw die het over zichzelf heeft en daar een vraag over stelt.

MMcGonagall schreef op 08-01-2025 om 11:24:

Mijn kind was echt niet uniek in het hebben van heftige uitbarstingen. Zeker bij jongere kinderen zie je dat zo vaak. Uiteindelijk leren de meeste wel om dat te reguleren, maar dat kan gerust ook tien jaar duren. Ga er maar vanuit dat ook ouders die met wat meer compassie naar hun kinderen reageren, als insteek hebben die kinderen wat bij te brengen. Ik heb dan het geluk dat ik inmiddels klaar ben met mijn opvoeding en kan zeggen dat die bij beide kinderen is gelukt. Ze gaan niet krijsend en schoppend door het leven als het even tegenzit.

Zit je het nu niet een beetje in een tegenstelling te bekijken? 

Anoniemvoornu schreef op 08-01-2025 om 13:10:

[..]

Dat gillen en hysterisch verzinnen jullie er zelf bij he.. to zegt alleen dat er gehuild wordt ..

Net als dat er verzonnen wordt dat je zegt dat een kind normaal moet doen of dat je niet met compassie reageert?

Mevrouw75 schreef op 08-01-2025 om 15:37:

[..]

Net als dat er verzonnen wordt dat je zegt dat een kind normaal moet doen of dat je niet met compassie reageert?

Door o.a. izza werd gezegd dat ze haar kinderen streng toespreekt als ze huilen om iets wat in haar ogen onzinnig is en ze was lang niet de enige met deze toon, sorry dat ik dat vertaald heb naar doe normaal, niks verzonnen aan

Ik kan vrij slecht tegen gehuil om onzinnige dingen als een verkeerde kleur beker of een boterham die verkeerd gesneden is of een nee tegen een koekje of ijsje een kwartier voor het eten. Ik kan daar ook echt niks mee en begrip/empathie voor zoiets vind ik erg moeilijk op te brengen. Als kind het nodig vindt daar om te huilen, mag dat even ergens anders, ik hoef daar geen last van te hebben.
Onze dochter kon al vroeg praten en we hebben haar altijd geleerd 'je kunt praten' en ze mag zeker niet gillen/krijsen, tenzij bij extreme pijn.

Gaat het altijd goed? Zeker niet. Emotieregulatie is voor dochter soms nog best lastig. Ze heeft veel op haar bordje gehad en kan soms ook gewoon écht heel verdrietig zijn om dingen die haar overkomen en dan hebben we wel begrip. Maar soms maakt ze dingen ook te groot in haar hoofd. En vaak ziet ze dat achteraf zelf ook wel, maar we werken daar wel aan. Toch vind ik niet dat dochter over allerlei futiliteiten huilt of om haar zin te krijgen. 
Je kunt een kind leren dat er een verschil is tussen geen koekje mogen en hard vallen en dat mensen je ook minder serieus nemen als je twintig keer per dag huilt om van alles.
En dat het ook niet nodig is om alles op jezelf te betrekken.

Mevrouw75 schreef op 08-01-2025 om 15:37:

[..]

Net als dat er verzonnen wordt dat je zegt dat een kind normaal moet doen of dat je niet met compassie reageert?

Dit is niet verzonnen, maar gewoon hier gepost. Hieronder een voorbeeld van het huilen om een voor de ouder niet geldige reden uit proberen te bannen door het kind te isoleren en te bestraffen en zeker geen aandacht geven of te troosten. En er waren volgens mij meer posts in deze lijn, al weet ik niet van hoeveel verschillende schrijvers. Het lijkt mij persoonlijk geen fijne manier en ik denk ook niet dat een kind door zo'n aanpak er op langere termijn sociaal-emotioneel wel bij vaart, integendeel.

Heel mooi dat jij een grote emotie voelt over een boterham met kaas ipv worst. Maar dan ben ik dus heel duidelijk en spreek kind streng toe en geef aan hiermee op te houden. Of kind mag die emotie elders uitten waar het niemand tot last is. Ook reageer ik niet automatisch op iedere brul, gil of huilbui. Sommige moeders (vaders zie ik dit zelden doen) komen direct verschrikt aanrennen om te troosten.

De "jankerd" (niet mijn woorden) uit de klas van mijn kind verwacht dat dus ook. Die blijft gewoon zitten op 1 plek tot iemand haar komt troosten. Die verwacht intussen aandacht/begrip/knuffels.

Gelukkig gaan de meesten hier inderdaad voor meer een middenweg tussen de uitersten van totaal zonder compassie bestraffend reageren en om elke mini-scheet urenlang troosten. Elkaar in die uitersten duwen is niet helpend, dat ben ik met je eens.

MamaE schreef op 08-01-2025 om 16:53:

Je kunt een kind leren dat er een verschil is tussen geen koekje mogen en hard vallen en dat mensen je ook minder serieus nemen als je twintig keer per dag huilt om van alles.
En dat het ook niet nodig is om alles op jezelf te betrekken.

En hoe doe je dat dan, dat gewoon even aanleren aan een kind? Door het ze te zeggen als ze huilen of nadat ze gehuild hebben? En dan huilen ze er de volgende keer niet meer om? Denk je echt dat het zo simpel is? Mijn ervaring is dat als emotie erbij komt kijken die wijze woorden van hun ouders als eerste vergeten worden. 

Ik kan Loop earplugs aanraden.. haalt toch net dat scherpe randje eraf waardoor je zelf rustig kunt blijven. 

Schemerlampje schreef op 07-01-2025 om 16:50:

Maar kunnen jullie huilen blokkeren dan? Hoe hard ik het vaak ook probeer om niet te huilen, gebeurt het toch. En dan niet heel luidruchtig of zo, ik ben een stille huiler met biggelende tranen. Ik wilde dat ik het door tot 10 te tellen tegen kon houden. Hoe doen jullie dat?

Aan de pil beginnen hielp bij mij wel. Huil sindsdien veel minder. 

Nicole123 schreef op 08-01-2025 om 17:13:

[..]

En hoe doe je dat dan, dat gewoon even aanleren aan een kind? Door het ze te zeggen als ze huilen of nadat ze gehuild hebben? En dan huilen ze er de volgende keer niet meer om? Denk je echt dat het zo simpel is? Mijn ervaring is dat als emotie erbij komt kijken die wijze woorden van hun ouders als eerste vergeten worden.

Gewoon even aanleren is het niet, maar wel benoemen dat er om bepaalde dingen niet gehuild hoeft te worden.

En ja, mijn kind heeft soms best moeite met emotieregulatie en kan soms dingen in haar hoofd enorm uitvergroten, maar het helpt niet om daar in mee te gaan en haar te bevestigen in het idee dat het inderdaad 'heel erg' is. En dat kost soms ook best wat tijd en herhaling.