Dochter durft niet meer naar school

goed

dat je toch hulp gaat zoeken, maar in eerste instantie voor jullie zelf als ouders. Wij zitten al jaren bij een hele goede kinderpsychiater, die we nu weinig meer zien. Soms gaat zoon mee, soms ook niet. Het moet een beetje flexibel zijn, aangepast op wat jij nodig hebt. Volgens mij had Karmijn het ook eerst zo gedaan?

Thuis gezeten heeft zoon gelukkig nooit, daar weten anderen hier meer van. Wel heb ik op het punt gestaan de IB'er te vermoorden (nou ja, niet letterlijk, maar het hele schoolplein mocht meegenieten) en zijn er een heleboel andere zaken voorgevallen. Gelukkig was zoon zeker niet. Nu wel en hij vindt het OK om naar school te gaan, al zit hij natuurlijk liever achter zijn computer. Dus nu we na zoveel vijven en zessen een benadering hebben gevonden die werkt, vraagt men zich af waar dat nou eigenlijk voor nodig was - hij functioneert toch redelijk normaal? Ja zeker, maar vooral dankzij die speciale benadering. Dan krijg je dus dat weer...het blijft een hoop gedoe!

Yep Evanlyn

Dat heb ik inderdaad ook gedaan en ook als tip gegeven in mijn allereerste (!) reactie.

Ik heb de indruk dat Mummums alleen leest en onthoudt, wat op dat moment, bij haar stemming past.

Dit draadje vervalt hierdoor in herhalingen en de situatie blijft hetzelfde.

Uiteindelijk

Ik hoop oprecht dat het goed gaat. Misschien wel net als bij je andere zoon. Blijft lastig maar je komt er door.
Uiteindelijk ben jij degene die alles overziend zaken zo goed mogelijk in goede banen leidt.
En uiteindelijk kunnen wij wel vinden dat je teveel vraagt van je dochter en dat ze meer steun een aanpassing nodig heeft, maar jij bent degene die dat beoordeeld en moet uitvoeren. Ik wens je sterkte.
Ik hoop dat de twijfel die je steeds laat zien uitwerkt, liefst samen met je dochter. Uiteindelijk is de beste bescherming voor een kind de band die je met elkaar hebt, ook al doe je het soms fout, dat ze zien dat je er helemaal voor gaat dat het goed komt met je kind.
Wij staan niet in jou schoenen.
Ook al heb ik te doen met je dochter en twijfel ik of dat nu wel de manier is om haar te dwingen ik wil je ook graag steunen. Niemand van ons heeft de wijsheid in pacht. Er is hier geen 'evidence based' aanpak, het is jou dochter, jou gezin, je draagt samen de gevolgen en lost het samen op.
Hopelijk komt het wel goed. Laat dat nog eens horen als je wil. Ik denk dat je nu kiest voor jou weg maar dat dat, net als bij je zoon, wel steeds twijfel blijft geven. Het is niet anders.

herhaling

Alle begrip die wij in dit draadje aan mummums geven, werkt contra-productief. Dit hele draadje werkt contra productief. Ik krijg er een vieze smaak van in mijn mond.

Met een bijzonder eigengereide manier van lezen, haalt mummums er precies uit, wat ze wil lezen. Ze leest alleen wat haar bevestigd in haar struisvogel optiek. Kop in het zand er is niets aan de hand. Lekker blijven roepen hoor! Dan ben je over een paar maanden weer, waar je was toen je de openingspost schreef.

Ik vind dit forum geweldig, maar zie hier een negatieve gevolg van het forum.

En dochter wordt niet geholpen. Arm kind.

toch maar weer een reactie

ondanks de afspraak met mezelf om dit draadje alleen nog maar te lezen en niet meer te reageren. Ik begrijp je frustratie Karmijn, je hebt immers energie gestoken in Mummums en haar dochter door tips te geven, te vertellen over je eigen ervaringen etc. en dan lijkt het uiteindelijk alsof je tegen een muur hebt staan praten. Mij ergert het ook, omdat ik vrees dat de dochter van Mummums nu niet krijgt waar ze behoefte aan heeft/lijkt te hebben. Maar wat Mummums nu doet, moet wat mij betreft wel kunnen op een forum als dit: haar zorgen spuien, ervaringen delen en haar twijfels uiten over één en ander. Dat andere forumleden vol betrokkenheid reageren is fantastisch, maar betekent niet dat Mummums dan gehouden is om iets met die reacties te doen. Het is jammer dat het zo loopt, maar we kunnen haar niet dwingen.

Karmijn

Misschien heeft Mummums niet uit deze discussie gehaald wat jij hoopte dat ze uit zou halen maar dat wil nog niet zeggen dat ze er niks aan heeft gehad. Ze heeft hierdoor nagedacht en uiteindelijk is ze bij een aanpak gekomen. Die aanpak is volgens jou (en anderen hier) niet de juiste aanpak. Het kan best zijn dat jullie daarin gelijk hebben en dat dit inderdaad niet gaat helpen. Misschien echter ook wel, je weet het niet. Maar dat is uiteindelijk haar keuze en dat wil verder niet zeggen dat de reacties niet behulpzaam waren. Mummums heeft alleen besloten dat de suggesties niet de juiste waren voor haar situatie. Daar is toch verder niks mis mee? Helpt het niet dan komt ze misschien weer terug en wil ze wel een andere aanpak proberen.

Mummums

"Een kind met een stoornis kan toch niet zomaar 'normaal' doen?"
Zeer zeker wel. Een stoornis betekent niet dat je 24 uur per dag afwijkend gedrag vertoont, dat is echt een misvatting. Misschien toch nog eens een paar boeken of artikelen lezen?

Verder wil ik je alle sterkte wensen. Hopelijk zit je op het juiste spoor. Maar... lees je eerste berichten nog eens na, en leg je laatste berichten er dan naast. Zie je de verschillen? Zie je hoe je je overtuigingen uit de beginpostings hebt vervangen door tegengestelde overtuigingen?

Mummums

'Hoe verklaar je het dan dat onze dochter nu zonder problemen weer naar school gaat, vanmiddag zelfs alleen wil omdat ze 'geen kleuter meer is' zoals ze zelf zegt en met een vriendinnetje thuis komt waarmee ze nu buiten aan het spelen is??'

Dat heet compenseren.

Als je onze zoon ziet, als hij zich goed voelt, zou je echt nooit geloven dat hij een stoornis heeft. Maar je had hem gisteravond moeten zien huilen en schreeuwen in zijn bed, van frustratie.

Gelukkig, gelukkig heeft hij de intelligentie en de ongelooflijke vasthoudendheid die maken dat hij zich aanpast op school. Maar de kosten ervan zijn hoog.

En ik lees bij jou dochter precies hetzelfde.

vrij

Je bent inderdaad vrij om te doen met onze stukjes wat je wilt.

compenseren

Ik zal het proberen uit te leggen met een vergelijking. Het gaat allemaal om de balans. Het evenwicht tussen vraag en draagkracht. Compenseren betekent: Iets goed (proberen te) maken, terug in balans brengen.

Mijn zus heeft reuma. Zij kan heus wel een lange afstand lopen. Ze kan zelfs een lange afstand rennen, als ze echt moet (van zichzelf, of van een ander). Maar eigenlijk kan ze het niet. Want als ze haar lichaam forceert, dan raakt haar gezondheid ontregeld en kan ze de volgende dagen niet meer op of om. Het is zelfs schadelijk omdat de overbelasting haar ziekteproces negatief beïnvloedt.

Onze zoon heeft adhd. En hij gedraagt zich over het algemeen (in het openbaar) compleet normaal. Dat moet hij van zichzelf. Hij wil niet opvallen. Hij wil een succes van zijn leven maken. Hij wil zijn diploma halen. Hij wil ook ons zijn ouders, zijn reddingsboeien, trots maken. Hij heeft adhd, hij wil veel en het liefste nu gelijk.

En daarom gedraagt hij zich op school helemaal normaal. Zo normaal, dat je zou zeggen: "hij adhd, nee joh? dan kan toch niet'. Ik heb dat ook de eerste zes jaar van zijn leven gedacht. Als je adhd hebt, heb je het altijd, dan kan het toch niet, dat je op school wel rustig bent en thuis niet?'

Maar hij ís op school helemaal niet rustig, hij gedraagt zich als iemand die rustig is. (van binnen kookt hij van onrust) Dat kost hem verschrikkelijk veel energie. Dingen die ons geen moeite kosten, die wij zelfs prettig vinden (bijvoorbeeld stil zitten op een stoel), zijn voor hem zo moeilijk, als het voor mijn zus met reuma is om een lange afstand te lopen. Hij kan het wel, maar het kost hem veel. Alle ellende die bij het gewone schoolleven horen, vreet aan hem. En hij verbijt zich, kropt het op. Houdt zich stil.

En het is goed van hem dat hij dit kan. Niet iedereen met adhd is zo gezegend. Sommige kinderen hebben zoveel last van hun impulsiviteit dat ze alle woede en ergernis er ter plekke uitgooien. Het maakt dat zoon naar een reguliere school kan. Het maakt dat hij misschien wel zijn diploma gaat halen. Misschien wel een leuk beroep kan gaan uit oefenen, later.

Het compenseren wat hij doet, is ook gevaarlijk. Het kan er voor zorgen dat mensen de ernst van zijn problemen niet zien. Kan zorgen dat mensen gaan zeggen: "zie je wel, je kunt het wel, als je maar wilt.' (die zin zou verboden moeten worden). Het maakt dat hij zichzelf niet kan zijn in 'de buitenwereld', dat mensen hem niet echt leren kennen. Het maakt dat hij niet eerlijk, open en spontaan meer kan zijn. Dat hij zichzelf niet kan zijn. Want als hij zichzelf is, komt hij in de problemen.

En omdat hij door het compenseren de balans op school de ene kant op laat slaan, heeft dat voor thuis grote consequenties. Hij levert elke schooldag een topprestatie. Het is van groot belang voor hem, dat wij dat zien, erkennen. Hij kan naast zijn schoolgang, verder niet te veel belast worden. Hij is kapot van vermoeidheid na school. Huiswerk met mate, sociale verplichtingen met grote mate, de mogelijkheid tot werkelijk ontspannen bieden (gamen in zijn geval), af en toe een dag vrij om bij te komen, zo min mogelijk emotioneel beroep op hem doen, afgeschermd van overprikkelende familieleden. Veel mag en niets moet. Hij mag stuiteren, druk zijn, wiebelen, van de hak op de tak springen en zo voort. Vrijheid en autonomie, daar doet hij het goed op.

Als wij dat niet doen, als wij de verwachtingen te hoog leggen. Als wij thuis ook aangepast gedrag gaan verwachten, dan BAM. Een tijdje gaat dat wel, maar ineens komt er dan een explosie van ellende. Het voelt als een donderslag bij heldere hemel, maar dat is het nooit. Dan sluit hij zich op in zijn boze, verdrietige wereld. Dan is hij diep en diep ongelukkig.

En zo is het mogelijk dat een kind met een stoornis, zich op bepaalde specifieke momenten in bepaalde specifieke situaties, compleet 'normaal' gedraagt. En zo is het mogelijk dat een kind zonder aanpassingen op school, thuis enorm veel aanpassingen nodig heeft.

Het zien

Aan onze zoon zie je echt niets op school. Hij wil ook niet dat je het ziet.

Ik kan me nog goed herinneren, dat ik tien jaar geleden in groep 1, op een kijkochtend in de klas mocht meekijken. Ik geloofde mijn ogen niet. Zoon zat de hele tijd rustig op zijn stoel. Ontspannen en hij leek geïnteresseerd. Thuis zat hij nooit stil. Zelfs tijdens het tv kijken, tijdens het drinken, tijdens het eten, in zijn slaap. Hij bewoog altijd toen hij een kleuter was. En hij hield zich altijd maar een minuut of twee met dezelfde activiteit bezig. Maar in de klas zat hij helemaal stil. Toen dacht ik: hij kan dus geen adhd hebben, want anders zou hij dit niet kunnen.

Later vertelde de juf dat zoon een heel makkelijke kleuter was. Als zij hem bij zijn bovenarmen pakte, op een stoel zette en tegen hem zei: 'Nu blijf je zitten.', dan deed hij dat. Daar is zijn afkeer/angst voor school begonnen, denk ik weleens.

Want dat stilzitten, dat was wel handig voor de juf, maar het is helemaal niet goed voor zoon. Onze zoon verwelkt als hij stil zit. Hij heeft die activiteit, die beweging, die afwisseling nodig, die chaos. Daar wordt hij blij van. Daar leert hij van.

Maar goed, ik wist ook niet beter.

wake up call?

Mummums, wie weet wat er in het koppie van je dochter omgaat? Ik weet het iig niet bij zoon van mij. Ik weet iig dat hij bepaalde ideeën in zijn hoofd zet en daar nauwelijks in te corrigeren is. (al is het alleen al omdat hij die gedachten niet uit/niet kan uiten) Ook bij zoon heb ik vaker het idee dat er 'geen goede reden' is om NIET naar school te gaan. (geen tekort aan vaardigheden) Ik zie bij hem geen duidelijke angst. (waarmee ik niet wil beweren dat die er niet is) Hij blokkeert, komt niet over de drempel.
Wie weet, heeft de therapie sessie je dochter goed gedaan. In die zin dat het een shock effect gecreëerd heeft, dat ze eieren voor haar geld heeft gekozen. Het zou iig mooi zijn.
Waar ik wel nog benieuwd naar ben is wat de aanpassingen zijn die school voorstelde te maken, en waarom jullie dat niet willen. Maar goed, je sluit dit draadje af dus wellicht wil je niet meer reageren.