Dochter durft niet meer naar school

oh het is zo moeilijk

Mummums, ik herken ontzettend veel. Ook jouw belevingen, soms lijkt het zo 'vanzelf' te gaan dat je enorm gaat twijfelen. Zoon komt hier ook regelmatig 'oké' thuis. Pas nu kan hij me aangeven, dat dat puur de opluchting is van het thuiskomen. Het is dus zeker geen teken dat het een goede dag is. Thuis maakt hij gewoon een goede indruk want thuis is oké. Maar soms is ook het naar school gaan makkelijk, en ook ik ga dan twijfelen, lijkt me heel normaal! Ik heb gelukkig veel steun gehad aan een coach die aangaf dat sommige kinderen gewoon erg autonoom zijn, en dat je daar niets aan doet! Maar het is niet iets dat anderen snappen. Zelfs een kinderpsycholoog vroeg me gelijk, op agressieve (!) toon, toen ik de riedel afstak die Karmijn verwoordt (ik kan hem toch niet dwingen!) : 'oh nee?? En waarom dan niet??' Ik ben niet terug gegaan naar die psycholoog, maar dat werd me weer niet in dank afgenomen door andere partijen.
Zoon is hier erg autonoom, altijd al geweest. Opvoeden werkt bij hem ook niet. Dat snappen anderen nauwelijks. Opvoeden is doorgaans ook niet nodig, heel subtiele hints en gewoon praten (maar zeker niet teveel) zijn meer dan voldoende, hij voedt in zekere zin zichzelf op. (zoals hij zoveel zelf doet) Het maakt wel dat ik moeilijk aan kan zien komen hoe moeilijk het voor hem is naar school te gaan.
Ook hier een pdd nos diagnose waar we altijd aan twijfelden. Thuis zie ik geen autisme. Soms denk ik weleens was het maar zo, dan was het simpeler. (handvaten) Ik zou geen moeite hebben met autisme, ik zie het eerder als een deviatie. (en aanpassingsproblemen net zo goed ook van omgeving) Maar als de enorme problemen waar hij nu tegen aanloopt te wijten zijn aan autisme is dat uiteraard wel heel ernstig. Het moeilijke is dat hb bij zoon wél herkend is, en dat dat een factor is die we mi niet kunnen negeren, het wordt echter wel genegeerd binnen reguliere hulpverlening. Hulpverlening gericht op hb gerelateerde problematiek negeert doorgaans de rest. (dat er EEN rest is is hier momenteel evident, waar die precies vandaan komt niet) Het is lastig goede hulpverlening te vinden, zeker bij kinderen die wat lastiger in hokjes in te delen zijn.
(En wb twijfels rondom autisme: het gaat uiteraard niet om het afvinken van lijstjes met kenmerken. Die vooroordelen, daar loop ik al jaren tegenaan. Het gaat erom dat wij thuis de essentie van autisme niet zien, niet 'voelen'; problemen in contact en communicatie. Ook niet na grondig en veelvuldig onderzoek van literatuur etc etc. Ook wij worden gezien als ontkennende ouders, dat wordt je bijna per definitie als je twijfelt aan een diagnose. Er wordt volledig voorbij gegaan aan het feit dat je als ouder zo'n diagnose écht niet wilt missen, ik denk dat er maar weinig ouders zijn die hun kinderen tekort willen doen. Een misdiagnose kan net zo schadelijk zijn echter.)
Wij gaan toch voor nieuwe diagnostiek, en hopelijk vinden we de juiste mensen die op de juiste wijze willen kijken naar ons kind.
Karmijn, ik weet niet precies welke constructie die je bedoelt, maar wat ik wel weet is dat je voor élke afwijkende constructie medewerking nodig hebt van school. Ik ben het wel met je eens dat een pro actieve houding hierin veel kan doen! Scholen weten vaak ook niet wat ze ermee aan moeten en verbloemen dat, door met plannen te komen kun je ze helpen. Maar je hebt hun medewerking wel nodig, wat ik begrijp, is dat tot nu toe weinig scholen dit soort dingen aandurven. Er wordt veel te weinig maatwerk geleverd en flexibel gekeken. Meestal is het toch of het lukt, of het lukt niet. Net als een leerplichtambtenaar, die zou mi mee moeten kijken en helpen ipv alleen maar controleren.

steun

Fijn dat je hier steun vind Mummums. En heel fijn dat Regenlaars je wil adviseren en steunen. Je kunt een meedenkende deskundige heel goed gebruiken. Je hebt vaak juist last van die positie waarin je je eenzaam en afgewezen voelt en dan is het echt heel fijn die steun.
Het is voorlopig echt niet makkelijk voor jou en je dochter. Ik wens jullie heel veel sterkte, kalmte, geduld en georganiseerd blijven! Alles gaat voorbij uiteindelijk.

vraag

Weet je al wat de integratief therapeut met dochter gaat doen? Hier hielp het als dochter wist dat ze zouden gaan spelen.
Verder hetzelfde probleem. Ik kreeg haar niet gemotiveerd om mee te gaan. Soms kocht ik haar om. Het was net zo lastig als naar school gaan. Als toetje kreeg ik van deze psychologe een afgrijselijk verslag waarin ook melding werd gemaakt dat ik een keer te laat kwam. Dat was de keer dat we tussentijds gestopt zijn bij de speelgoedwinkel. Dat was natuurlijk mijn schuld dat ik dochter niet wist te motiveren. Verder het thermometerverhaal en daar moesten we het maar mee doen.
O, en hier hielp het ook als mijn vader meeging en we met de auto gingen.

Misschien

Kun je er samen met de meester over nadenken wat zinvolle informatie is voor de klas. Kun je zeggen dat ze bang is van binnen? Niet zo maar bang maar heel erg bang en dat ze gaat uitzoeken hoe dat komt en hoe ze haar daarmee kunnen helpen? Of is dat teveel informatie. Misschien is het gewoon genoeg om te zeggen dat ze ziek is. Buikpijn kan al genoeg zijn. Kinderen herkennen buikpijn en bij angst komt ook heel vaak buikpijn om de hoek. Laat de meester maar meedenken, dan kan hij er mogelijk ook beter achter staan.

therapie

Onze zoon stond ook niet te dansen van geluk, als hij naar therapie moest.

We hadden ervoor al een heel duidelijk en eerlijk gesprek met hem gehad. 'Jongen, het gaat niet goed, we moeten wat doen. Ook als jij het niet wilt, want wij zijn je ouders en wij zijn verantwoordelijk voor je. En een van de dingen die we doen, is dat we met iemand gaan praten, die ons kan helpen om beter met jouw problemen om te gaan. Dat kan hij alleen, als jij ook naar hem toe gaat.'

Die redenatie werkte hier wel.

Daarnaast stelden wij: 'Het lukt iedere keer niet om naar school te gaan, dat is heel slecht voor je toekomst en brengt jou en ons in de problemen. Daarom moet je naar deze therapeut. Vertel mij maar, wat je nodig hebt om te gaan.'

oeps en de klas

Ik zou de leerkracht laten vertellen dat ze buikpijn heeft. Dat lijkt mij goed te begrijpen.

Bij mijn zoon, dachten een hoop klasgenoten dat hij van school was gegaan.

ach jee

Heb je zelf wel een goed gevoel bij de therapeut? Toen het hier allemaal +begon+ zeg maar ben ik met zoon naar twee verschillende hulpverleners geweest. Zoon hier ging dan wel nog mee omdat hij eigenlijk wel heel graag hulp wilde en ook goed wist dat hij dat nodig had. Maar bij de tweede hulpverlener bleef hij ook gewoon in de auto zitten, huilen huilen huilen en ik kreeg hem niet mee naar binnen. Ik voelde me hartstikke lullig naar hulpverlener (die ik ook nog niet kende, alleen maar eenmalig telefonisch contact mee gehad) en uiteindelijk ben ik maar alleen naar binnen gegaan, ik was toen zelf ook niet echt rustig meer...Die hulpverlener is bij hem in de auto gaan zitten en heeft hem uiteindelijk ook weer mee naar binnen gekregen, en er was wel degelijk sprake van vertrouwen gelijk. (bij die andere hulpverlener helemaal niet) Niet dat mijn zoon gepraat heeft met haar, want dat kon hij en kan hij nog steeds helemaal niet. Maar eigenlijk was dat ook niet nodig want ze begreep hem zo ook wel. En juist dát gaf wel een boel vertrouwen gelijk. (die andere hulpverlener, waar ik door ha aan was doorverwezen, begreep er hélemaal niets van)
Kan therapeut niet bij jullie thuis komen? Of scheelt dat niets? (hier heel veel.) Bij zoon, en misschien ook wel bij jullie dochter, draait erg veel om controle. Hoe meer rekening ik houd met zijn wensen en behoeftes, hoe beter dingen verlopen. (Maar het moeilijke is dan weer dat hij soms zo moeilijk kan verwoorden wat hij nodig heeft!!) Misschien kan ze iid voorwaarden aangeven waarop het voor haar wél lukt?
Verder hebben we gelijk van de ha een advies gekregen om hem een periode thuis te laten. Daarna ging alles op advies van therapeut. Toch voelde (en voel) ik nonstop het zwaard van leerplicht in mijn nek. Ik zou dan ook zeker ervoor zorgen dat dochter gelegitimeerd thuis is. Als ouder word je hierin nu eenmaal weinig serieus genomen. (als een arts zoiets voorschrijft dan halen scholen ook opgelucht adem..)
Ik zou toch proberen niet mee te gaan in de onwil van je dochter om iets te laten zien van haar angst, aan bijv. medeleerlingen. Het maakt haar eenzaam en het versterkt haar gevoel dat het iets is waar ze zich voor zou moeten schamen. Dat is niet zo! Ze is absoluut niet de enige (vertel haar dat vaak!) en ervoor uitkomen kan haar helpen de angst hanteerbaar te maken.
Heel veel succes!

hallo,

Het klinkt misschien heel vreemd maar wat ben ik blij om te lezen dat er meer ouders zijn die met zo'n groot probleem kampen. Want dat is het echt!
Je verhaal zou het verhaal kunnen zijn van onze zoon van inmiddels 13 jaar.
Ik ben zo vrij om m'n ervaring met je te delen als t mag?
Bij onze zoon begonnen de problemen in groep 4. Hij wilde heel plotseling niet meer naar school, klaagde over buikpijn en hoofdpijn. We hebben hem toen nog wel heel die periode naar school gekregen want hij was tenslotte nog niet zo groot. We kregen hem van het gesloten toilet af, tilden hem weer uit bed, en brachten hem vervolgens in de school waar de juf hem al stond op te wachten. Bleef ook in de school want hij rende toen nog niet terug naar huis. Dit ging een aantal weken zo door en toen was het net zo plotseling weer over. Dit gedrag vertoont hij inmiddels een aantal keren per jaar maar wordt steeds heviger. Hij ging/gaat nooit naar feestjes, niet bij vriendjes spelen de vriendjes komen naar hem, niet op schoolreis, logeren etc. Inmiddels zijn we zo ver dat hij op de middelbare school zit, doet de brugklas voor het tweede jaar is een flinke maar lieve puber en gaat nu al een maand niet meer naar school. De enkele keren dat we hem naar school hebben gekregen is hij daar weggelopen, terug naar z'n 'veilige' huis. Hij loopt inmiddels al 15 toetsen achter maar daar heb ik nu even maling aan. Hij zit op voetbal en ook daar gaat hij niet meer heen.
Wat mij het meest stoort zijn de reacties van anderen die dingen zeggen als: "wat een flauwekul, niet naar school willen/gaan? dat zou die van mij niet moeten proberen!" allemaal heel makkelijk gezegd maar bij deze kinderen is Nee ook echt Nee!! Bij onze zoon is inmiddels al een aantal jaar geleden een angststoornis gediagnostiseert, is onder behandeling bij een psychiater, slikt anti depressiva (niet veel maar kan nog niet zonder) er zijn al verschillende psychologen langsgekomen en nog steeds hebben we het niet onder controle. Voor kinderen met een angststoornis(waaronder ook schoolangst) is controle het allerbelangrijkst. Als ze die verliezen storten ze letterlijk in. Worden ze woest, panisch, gaan liegen, zich dingen verbeelden, etc. Maar wij als ouder moeten weer de controle krijgen over ons kind. Wij bepalen dat hij naar school moet, wij bepalen dat er regels zijn die als je die niet nakomt er concequenties aan hangen. En ik ben ook nog niet zover hoor, maar ik ben er van overtuigd dat ik de controle weer ga krijgen en dat lukt alleen door het 'los te laten'. Hij moet het zelf doen. Hij moet naar school, ik niet. Mijn toekomst is al bepaald, die van hem heeft hij zelf in handen. Stijn volgt sinds een week weer therapie ( alhoewel, hij is van de 4 afspraken al 3 keer weggelopen of in de auto gebleven) bij een leuke lieve maar zeer duidelijke coach die nu aan huis komt en ik geef nu even alles uit handen aan haar. Ik kan niet meer. Ik moet het loslaten want alleen dan help ik m'n zoon. En zoals ik al zei, ik ben nog niet zover, dat heeft tijd nodig, maar ik heb me nu te lang wanhopig , verdrietig en heel eenzaam gevoeld. Ookal krijg ik alle steun van familie en heeft m'n man ook een groot deel overgenomen ,zoals de therapie dat laat ik aan papa en zoon over, toch voel ik me heel eenzaam. Dus nogmaals wat ben ik blij te lezen dat ik toch niet helemaal alleen ben ... Mummums, heel veel sterkte hier verder mee en zoek hulp. Niet alleen voor je dochter maar ook voor jezelf. Als jij sterk bent, dan pas help je je dochter..

De kennis over schoolweigeren

Indertijd heb ik gezocht naar informatie over schoolweigeren. Er is eigenlijk niet zoveel bekend en wat er is is sterk ideologisch gekleurd.
Zie bijvoorbeel deze: http://www.onderwijsdatabank.nl/53163/
SCHOOLWEIGERING? OUDERS AAN DE SLAG!
Of anders deze van Jeugdzorg Gelderland
https://www.schoolweigering.nl/acm/media/2013/06/Checklist.pdf
Daar hoort ook deze website voor scholen bij: https://www.schoolweigering.nl/
Kind wil niet naar school? Gewoon gevalletje slappe ouder, iets netter dan, ouders zijn 'machteloos'. Ze moeten weer leren om de controle te krijgen over hun kind.
In het volgende artikel wordt wel gewezen naar schoolweigering bij autisme, dat zou anders zijn dan bij 'gewone' schoolweigering. Gewone schoolweigering is separatieangst, gescheiden te worden van een geliefde ouder. http://www.renn4.nl/uploads/enikganiet.pdf
Maar altijd komt de gezinssituatie ook om de hoek kijken.
Alwetende deskundigen die het de ouders weleens even zullen bijbrengen hoe zij hier falen en zich moeten herpakken. Niets over de rol van de school, de rol van instanties, de kindeigen problematiek, laat staan hoe je met respect voor een kind de problemen helpt oplossen. Het blijft maar draaien om de ouders die moeten leren hun macht weer te laten gelden en het kind dat gedwongen wordt.
Dat kom je dan natuurlijk ook in de praktijk tegen op scholen, neem het ze eens kwalijk, ouders zijn voor scholen toch al een apart soort onderpresteerders.
Het beste vond ik deze Belgische site: http://www.klasse.be/archief/angst-voor-de-schoolpoort/
"Of scholen en leraren weten hoe ze met schoolweigering moeten omgaan? Gino Ameye: “Ze moeten het fenomeen eerst onderkennen. Hoe langer een leerling afwezig blijft, hoe moeizamer de weg terug naar school. De school, ouders, centra voor leerlingenbegeleiding en hulpverleners moeten nauw samenwerken. Het clb kan als neutrale partner de rol op zich nemen van trechter naar hulpverlening. Maar als een schoolweigeraar die een fase doormaakt met neiging tot zelfdoding, op school is, is de school mee verantwoordelijk voor de hulpverlening. Zelfs voor scholen met een sterk engagement is dit soms een breekpunt. Nederland staat hier al een stap verder. Daar hebben ze een protocol waarin niét de ouder, niét de hulpverlening, maar de school medeverantwoordelijk blijft bij schoolweigering.”
Die laatste opmerking over Nederland klopt natuurlijk niet, de verantwoordelijkheid voor schoolweigering wordt meestal eenzijdig bij de ouders neergelegd, daar kun je je als ouder die ook niet met die zaken geboren is, behoorlijk geintimideerd door voelen.
Overigens gaat ook het Belgische artikel niet in op mogelijke achterliggende psychiatrische beelden bij een kind of ontwikkelingsproblemen waar je dan eerst aan zou moeten werken.
Googelen op schoolweigering levert een aantal interessante hits op. Lees ook sites over Hikimori, het Japanse woord voor kinderen die onder druk van de prestatiemaatschappij zich sociaal totaal terugtrekken. http://www.nytimes.com/2006/01/15/magazine/15japanese.html?pagewanted=all&_r=0
Ook hier wordt verwezen naar een relatie van 1 op de 100 mensen die sociale terugtrekkingsverschijnselen hebben. Zo wordt in veel artikelen ook verwezen naar 1 op de 100 kinderen die tobben met schoolweigering. Het is dus helemaal niet zo zeldzaam.
http://drvitelli.typepad.com/providentia/2013/09/getting-away-from-it-all.html
"Whatever the term used, the stigma surrounding hikikomori is severe enough to reinforce the social anxiety drivining young people to shut out the world and parents from seeking help for their children (and parents themselves are often blamed for "enabling" their children's behaviour)."
Ook in dit artikel wordt verwezen naar het sociale stigma dat aan ouders kleeft die te toegeeflijk zouden zijn, maar ook wordt verwezen naar de 'geek' of nerdachtige kwaliteiten (Manga) van de jonge lijders aan deze kwestie. Autisme lijkt me dan ook een redelijke richting in welke je de oplossing zou kunnen zoeken. Gecompliceerd door angststoornissen door gevoeligheid daarvoor en door het constant in angst blijven zitten en gedwongen worden, tot aan depressie en suicide toe. Ook andere ontwikkelingsstoornissen kunnen kinderen om dezelfde redenen gevoelig maken voor schoolweigering danwel hikimori. Voor mij zijn het verschijnselen die in elkaars verlengde liggen.
Bij autisme spelen met name het ontbreken aan vaardigheden en het zichzelf en de omgeving niet begrijpen en niet begrepen worden. Daar valt wat aan te doen.
http://www.timeshighereducation.co.uk/books/hikikomori-adolescence-without-end-by-tamaki-saito/2001992.article
De Japanse psychiater die hierin gespecialiseerd is heet Tamako Saito. Langzaam ontstaat het bewustzijn dat hikimori een wereldwijd fenomeen is en niet alleen Japans.
Er moeten ook nog artikelen zijn, die kon ik even niet vinden, over hoe dat in zijn centra toegaat waar hij jongeren resocialiseert. Ook een artikel van een jongeman die na jaren ineens besluit dat het tijd is om de knop om te zetten en met een hele sterke wil (waar heb ik dat toch meer gezien?) de knop inderdaad omzet en naar de stad gaat waar hij lezingen gaat geven over het verschijnsel. Zijn leven wordt geregistreerd door zijn broer die filmer is.
Afijn. Verre gezichten. Dan denk je wat een misogyne dogooders die bij schoolweigering de ouders intimideren en stigmatiseren en dwingen op te lossen wat zo niet op te lossen valt. Zielig eigenlijk.

geen twijfel meer

In elk geval is het goed om te zien dat je niet meer op twee gedachten hinkt. Dan wordt het nu erop of eronder denk ik?
Hopelijk wordt het erop en is het gewoon een kwestie van even doorzetten tot het gelukt is.
Zo niet, dan wil ik je adviseren om een goede kinderpsychiater te zoeken en geen speltherapeute.

Tja

Die therapeute kent jullie nog niet, je dochter nog niet en jullie vinden haar niet stevig genoeg. En dat is dan een reden om je hele plan van aanpak weer 180 graden om te gooien en weer te vervallen in jouw oude gedrag, dwang, wat in het verleden ook niet werkte.

Hoe creëer je een onveilige situatie voor een kind. Nou, zo ongeveer als jij nu bezig bent. Je bent ongelooflijk inconsequent, onduidelijk en onvoorspelbaar.

Ik ga niet alles wat ik hier al eerder heb geschreven herhalen, alleen omdat jij na een mislukte sessie, de moed laat zakken en weer terug bij af bent. Wat ik eerder heb geschreven staat nog steeds. Je hebt een heel groot probleem, waar geen quick fix voor is. En zelfs al zal je dochter vanaf nu braaf naar school gaan, (omdat ze banger is voor haar ouders dan voor school?), dan is het probleem nog steeds niet opgelost.

Als jij dan over de psychische veiligheid van je kind heen wilt banjeren, pas dan in ieder gevel nog op voor haar fysieke veiligheid. Een kind in paniek kan rare dingen doen.

Ik wens je veel wijsheid toe.

Wrong planet

School kan een kind heel erg tegenstaan maar met name kinderen met een autisme spectrum stoornis. Die kinderen hebben vaak overgevoeligheden voor geluid en voor drukte. Ze kunnen zich sociaal niet handhaven, weten de juiste toon niet te treffen, snappen niet wat er om hen heen gebeurt, begrijpen zichzelf niet waarom kunnen de andere kinderen wel wat zijn niet kunnen? en worden niet begrepen door de andere kinderen en de leerkrachten: waarom kan een kind wel een tien halen voor rekenen maar niet snappen hoe je het huiswerk opschrijft en thuis maakt? Veel kinderen met dit soort problemen worden gepest en buitengesloten. Lees de ervaringen daarover, met name ook kinderen die eenmaal volwassen nog steeds nachtmerries hebben over schoolgang.
http://www.wrongplanet.net/postp4548718.html

Ook op Wrongplanet

Wat je kunt doen als een kind een schoolfobie heeft ontwikkeld. En dat is de situatie in de school aanpassen aan het kind. Meer rust en overzicht organiseren voor een kind. Vertrouwde personen en begeleiding die een kind letterlijk nemen en serieus nemen en snappen dat je aansluitingsproblemen voor het kind helpt oplossen. Soms deeltijdschool omdat een kind te overprikkelt raakt. Soms speciaal onderwijs waar ze meer snappen van dit soort problemen voor kinderen. Een kind helpen de stress kwijt te raken van de schoolgang waarna het sociale en emotionele leeproces van een kind op gang kan komen: in stress kun je niet leren.
Maar ja, als de omgeving: school, leerplicht maar ook ouders 'dwingen' zeggen, dan heeft een kind ook wel alles tegen.

Triest

Wat een trieste situatie. Voor jou, maar vooral voor je dochter. Omdat jullie blijkbaar met verkeerde verwachtingen naar een therapeut gaan, viel het vies tegen. Dat kan gebeuren. Maar nu ben je er opeens helemaal klaar mee, moet je dochter zich niet meer aanstellen en gewoon naar school. En dan zeg je ook nog dat je beter je gevoel had moeten volgen.

Echt, ik zit mij hier achter mijn laptop behoorlijk op te winden. Waar ben je nu mee bezig? We hebben het in deze draad al vaker gezegd dat je de problemen aan het ontkennen bent. Nou ja, niet toen je de draad startte. Toen er oplossingen langskwamen, begon je je terug te trekken. En nu dit. Lees het hele draadje nog eens na. Je dochter heeft flinke problemen, en jullie zijn niet in staat het tij te keren. Dan kun je wel roepen dat je voortijdig bent gestopt met de psycho-educatie omdat je alles zo goed wist, maar weet heeft je dochter daaraan? Het is dus blijkbaar niet genoeg. Ja, goed genoeg voor je andere kinderen, maar niet voor deze. Dat is geen verwijt, voor sommige kinderen IS het gewoon heel lastig. Dus dan ga je hulp zoeken, natuurlijk ga je hulp zoeken, het is je kind dat afglijdt. Maar nu zeg je eigenlijk: 'aan mij ligt het niet (want ik weet alles heel goed), een therapeut loopt ook maar wat te wauwelen (en die leert mijn kind nooit goed genoeg kennen) en trek je de conclusie dat je dochter het dan maar zelf moet doen. Dat ze geen hulp nodig heeft, maar gewoon een harde aanpak. Het arme kind. Ja. ik heb echt met haar te doen.

Volgens mij weet je het ook eigenlijk wel. Lees je beginposting nog eens terug. Lees eens wat je schreef over dwang, over het huilen, over het verdriet, over van alles wat niet werkt. Ben je dat allemaal alweer vergeten?

Je schrijft ook dat je bang bent voor OTS of zelfs UHP. Denk je dat het ontzeggen van hulp aan je kind (want dit is wat je nu doet) dan de juiste strategie is?

alcedo atthis

Ik snap je reactie en ben het daar ook deels mee eens. Maar je brengt het als uitermate simpel en zo is het vaak niet. Kind heeft hulp nodig dus zoek je hulp. Volgens mij zijn er ook andere aspecten voldoende benoemd in dit draadje, zoals dat er niet altijd passende hulp is. Hoewel die misschien vast wel altijd zal bestaan, maar vind die maar eens. Je kunt je kind niet van de ene naar de ander hulpverlener blijven slepen. Zeker niet als een kind al erg onwillig tov hulpverlening staat.
Ik snap de angst en verwarring van Mummums, ik denk dat ze nu oprecht gelooft dat de harde aanpak het beste voor haar dochter is. Ik geloof daar niet in, maar heb dit ook vaker gedacht bij zoon. Je wordt wanhopig. Het voornaamste waar ik me mee bezig heb gehouden sinds de problemen hier startten, is zoon uit handen van bepaalde hulpverleners houden. Juist omdat ik weet dat veel hulpverleners niet veel verder komen dan dwingen. Mijn grootste angst was dat hulpverleners de problematiek erger zouden maken. Wij hebben bijv. vanaf het begin adviezen gekregen zoon op te laten nemen. Ik weet dat de kans dan enorm zou zijn geweest dat ik zoon kwijt was, zoiets trekt hij niet. Dan was hij nu zeker depressief geweest, of erger. Iets waar we hard voor vechten om dat niet te laten gebeuren. Hoe erg het ook is, ik ben dus meer bezig met beperken van schade dan iets anders, en tuurlijk is dat niet oke. Maar wij hebben het ook lastig om goede hulpverlening te vinden. Veel hulpverleners vinden ook dat het aan mij ligt, dat ik zoon niet genoeg loslaat. Terwijl ik weet dat zoon nu zo erg aan mij hangt omdat hij zich zo onveilig voelt. Dat hij zo aan mij hangt breekt mijn hart. Hoe meer ik meewerk met hulpverleners om zoon los te weken van mij, hoe meer ik zijn vertrouwen in mij schaad.
Je kunt Mummums aanvallen, (hetgeen ik best snap) je kunt je ook afvragen of de hulp die ze vooralsnog gekregen heeft wel passend en adequaat is geweest. Mijn ervaring is tot nu toe dat er bar weinig expertise is op dit gebied.

en Mummums

Ik zou voor nu toch iig een flink hulpverleningtraject ingaan. Desnoods met de verkeerde mensen, terwijl je in de tussentijd op zoek gaat naar de juiste mensen. Of niet, als je bij je besluit blijft geen hulp te willen. Maar voor de show moet je een traject gaan starten, hoe dan ook. Je komt echt in de problemen als je dat niet doet. Zolang je niet bij de goede hulpverlening zit, zou ik je dochter dan ook zeker niet dwingen te gaan. (hoewel ik nooit voorstander ben van dwingen, maar onder lichte dwang kom ik hier thuis vaak ook niet onderuit, want zoon wil het liefst NIETS) Je laat hiermee wel zien dat je van goede wil bent, en je laat hulpverlening zien hoe ingewikkeld het probleem is. Laat hen maar een oplossing verzinnen, jij weet het even niet meer! Stort iig je hart uit bij huisarts! Met deze zorgen moet je hoe dan ook niet alleen blijven zitten. Als je geen vertrouwen hebt in huisarts, laat dan zien dat je alles uit de kast wil trekken om dochter te helpen, laat niet zien dat je het systeem niet vertrouwt, speel het spelletje mee. (want helaas komt het daar vaak op neer) Op eigen houtje kun je dan zoeken naar andere opties. Heb je wel vertrouwen in huisarts, betrek deze dan in je zoektocht naar competente mensen.

Simpel?

Spil, breng ik het simpel? Dat is zeker niet mijn bedoeling. Ik vind juist dat Mummums het veel te simpel stelt. Ze schrijft:
"Onze mening inmiddels? Geen gesodemieter meer met haar thuis te laten zitten, niks geen angststoornis maar gewoon ouderwets doorpakken. Het heeft onze zoon ook geen trauma's opgeleverd tenslotte en met dochter zal het ook gewoon een groeiproces zijn en uiteindelijk goedkomen."
We doen gewoon alsof er geen probleem is, dan is het dat ook niet. Dat is je kop in het zand steken.

Je hebt helemaal gelijk als je schrijft dat er niet altijd passende hulp is. Triest, maar waar. Maar als ik het goed begrijp, heeft de dochter van Mummums (en Mummums en haar man zelf) nog amper hulp gehad. Een soort standaard oudercursus. Ik lees vooral dat Mummums de problemen bagataliseert. Dat ze hulp van school (ze willen aanpassingen doen!) niet accepteert (ik wil geen aanpassingen, dochter moet zich toch zelf leren aanpassen). Dat ze negatief is over hulpverleners in z'n algemeenheid (gewauwel). Dat ze therapie ziet als een antibioticakuur die direct moet aanslaan (en dan valt het altijd tegen).

Pijnlijk

Ik lees over een kind met een enorme psychiatrische problematiek (ass met forse functiebeperkingen en ziektelast, gecombineerd met een angststoornis?) welke niet erkent wordt door haar ouders.

En dat haar ouders alle hulp kritisch afwijzen, maar wel bereid zijn om naar geweld te grijpen. Na 1 sessie wordt een therapeute afgevinkt als 'flauwekul'. Ouders staan niet open voor psycho-educatie want ze weten alles al (Hoe is het mogelijk, niemand weet alles over ass, zelfs Martine Delfos niet).

Ze zijn wel bereid om hun dochter door verschrikkelijke woede uitbarstingen die urenlang duren heen, te dwingen om iets te doen, waar ze ongelooflijk bang voor is. Daarnaast eet het kind niet goed en heeft ze nauwelijks sociale contacten. Zorgelijk en pijnlijk.

En dan ben ik nog iemand die zich voor kan stellen hoe het is, om in de schoenen van Mummums te staan. Als ik een meer of minder onnozel wicht was van een amk, dan zou ik allang ingegrepen hebben. Dan zou ik een ots of uhp in werking gaan stellen, op grond van dit verhaal.

Maar ik ben een anonieme forumgenoot en kan ik me alleen maar plaatsvervangend verbijten en hopen dat er iemand in jullie omgeving is, die je dochter zal helpen om een einde te maken aan deze situatie. Iemand die voor haar op zal komen en haar belang en gevoel voorop zal zetten.

Volgens mij is het naar school gaan, het minste van jullie problemen.

tja

Ik geloof niet dat het zin heeft om nog verder iets te schrijven. Volgens mij heb ik het allemaal al gezegd.

Tja

Waarom komt dat dan toch op mij over alsof je vooral jezelf voor de gek houdt.

de juiste therapeut

De zoektocht naar de juiste therapeut kan inderdaad vreselijk zijn. Er zijn zoveel betweters die echt geen idee hebben.Bijvoorbeeld: autisme? hup, een hoop picto's er tegenaan en de boel is opgelost. En als je kind iets niet wil/kan, moet je het laten zien dat jij de baas bent. En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Zou het een idee zijn om je kind er even buiten te laten en zelf eerst met een goede therapeut in gesprek te gaan? Dan kun je eens kijken wat diegene waard is in jouw ogen. Want als jij er niet achter staat, straal je dat uit naar je kind en dan lukt het zeker niet. Bovendien heb je inmiddels voldoende kennis vergaard om te weten of iemand weet waar hij het over heeft.

Dan heb ik het dus niet over een standaardcursus autisme (been there, done that!) maar over één op één, met een goede psycholoog of psychiater. Misschien klinkt dat je wat eng in de oren, maar je kan er zo mee stoppen en je kind hoeft het niet eens te weten, totdat je besluit haar erbij te betrekken.