Dochter durft niet meer naar school
Onze dochter van 10 heeft behoorlijk complexe problemen waaronder verlegenheid, faalangst, een zeer eenzijdig eetpatroon en durft op dit moment niet meer naar school. School is net begonnen en ze is nog geen enkele week volledig naar school geweest, moet wennen aan de leerkracht die weer totaal anders lesgeeft als de juf van vorig jaar, rekenen is moeilijk. Het lukt ons niet om haar naar school te krijgen of het moet met geweld, iets wat we zo lang mogelijk uitstellen..
Werkelijk niets helpt! En dit gaat al een paar jaar zo met tussenpozen dat het wel heel goed gaat en we denken dat het probleem opgelost is, tot het gewoon weer begint.
Ze heeft veel moeite met het maken van vriendinnetjes en speelt bijna nooit met anderen, ze verstopt zich achter de computer. Wij willen niets liever dan dit patroon doorbreken en zijn op zoek naar een geschikte therapie alleen weten we niet in welke richting we moeten zoeken en of een therapie hierbij kan helpen. Onze dochter staat er zelf namelijk heel afwijzend tegenover!
Er is contact met school, we hebben een afspraak voor een gesprek en het contact is goed maar ik weet gewoon niet meer wat wij kunnen doen. Ik zie onze dochter elk jaar meer afglijden en voel me behoorlijk wanhopig. Als ik naar de andere kinderen uit haar klas kijk hoe die zich ontwikkelen kan ik zo gefrustreerd raken over dat het met haar niet goed gaat!
Ook het eten wil maar niet lukken, ze eet alleen cocopops met melk en beschuitjes met appelstroop en drinkt alleen maar nesquick, verder lust ze patat en pannenkoeken en snoep natuurlijk
Kortom een zeer slecht eetpatroon wat we al op verschillende manieren hebben proberen te doorbreken maar niet gelukt is omdat we doodmoe van die strijd werden.
Ik maak me heel veel zorgen om haar, echt gigantisch, het grijpt me naar de keel, ik zit er elke dag mee en pieker erover wat wij toch fout doen en andere mensen goed. Ik voel mezelf een waardeloze moeder dat het niet goed gaat met mijn kind en ik niet in staat ben dat te keren!
Weer naar school
Ze is vandaag weer naar school maar vraag niet hoe..
Compleet overstuur was ze en ik ben de hele tijd rustig gebleven, twee uur heb ik er voor uit getrokken om haar zover te krijgen. Ik was optimistisch en redelijk fit vanochtend dus ik heb het kunnen volbrengen en dat werkt maar kan natuurlijk niet zo blijven want dit hou ik niet vol.
Uiteindelijk heb ik haar redelijk rustig haar kleren aan kunnen trekken want dat vertikt ze zelf te doen, ze heeft geschopt en gekrabd, zichzelf opgesloten, is de straat op gerend , heeft een beker chocomel over de vloer gegooid, de hond geslagen en toch ben ik rustig gebleven..
Vervolgens heb ik haar met enige lichte dwang naar de auto geloodst waarbij ik haar er bij school bijna niet uit kon krijgen, toch weer rustig blijven en dreigen dat ik anders de leerkracht op zou halen om haar te halen.
Vanmiddag naar de huisarts waar ik vanochtend al zat omdat ik in de veronderstelling was toen een afspraak te hebben...
AnneJ, ik wist niet dat juist kinderen met ass laag kunnen scoren op iq testen, ik weet best wel veel van autisme, heb er veel over gelezen natuurlijk maar herken lang niet alles bij haar, ook wel veel wel hoor maar dat kan ook andere oorzaken hebben zoals hoogbegaafdheid (oudste en man zijn hoogbegaafd) of hooggevoeligheid..
Daarom twijfel ik en mede doordat de diagnose nogal snel is gesteld.
Maar wat het ook is, ze moet wel hulp hebben daar ben ik na vanochtend wel weer van overtuigd.
En nu ga ik zelf even ontspannen, ik heb het zo nodig!
pffff
Zoals jij beschrijft, zo ver zou ik nooit en nooit gaan, om mijn kind op school te brengen. Dan maar thuis, maar met vechten, schoppen, slaan en opsluiten. Nee.
Wel goed dat jezelf rustig bent gebleven. Maar je laat je kind zo echt in de steek.
Ik denk dat je het in kleinere stukjes op moet knippen.
Een soort van stappenplan. Eerst op tijd uit bed en aankleden en dan thuis schoolwerk maken.
Als dat goed gaat, een stukje school meepakken. Bijvoorbeeld het eerste uur na de middagpauze. En dat dan langzaam maar zeker, in overleg met je dochter uitbreiden.
Haar de probleemeigenaar maken en haar grenzen respecteren. Want als ik jouw beschrijving zo lees, dan snap ik helemaal waarom het kind zo bang ik voor school. School staat gelijk aan: Ik moet iets doen wat ik niet kan en ik heb geen uitweg.
Bij onze zoon werkte dat altijd verschrikkelijk slecht. Hij moest juist keuzes hebben. Als hij een deur dicht deed, zetten wij er twee open (figuurlijk). Dan kwam hij vaak toch nog door een deur waar wij wel vrede mee hadden. Als wij hem door die dichte deur gingen dwingen, werd hij van alles wat je niet wil dat je kind is.
angststoornis
Even een korte reactie op: 'thuis is ze dan vrolijk aan het spelen'. Ik heb zelf een angststoornis, een vorm van claustrofobie die met name naar voren komt in bijeenkomsten waar stiltes kunnen vallen. Dit houdt in dat ik niet naar vergaderingen, begrafenissen, theatervoorstellingen, kerkdiensten enzovoort durf te gaan. Als ik deze dingen vermijd, zal niemand ooit aan mij merken dat ik een angststoornis heb. Simpelweg omdat ik op andere momenten die angst veel minder voel (heb wel eens paniekaanvallen als ik aan een bepaalde situatie denk, meestal komen die 's nachts). Maar dat maakt de angst die ik voel op het moment dat ik een ruimte in moet, niet minder. Die is er wel degelijk en verlamt mij volledig. Bij mij speelt ook nog een enorm schuldgevoel mee, omdat ik vind dat ik die dingen wel gewoon moet kunnen doen (iedereen kan het toch!), dus misschien speelt dat bij je dochter ook mee.
Veel sterkte voor jou en je dochter!
actie
Hoi Mummums,
Ik kan niet zoveel toevoegen aan wat hier allemaal al aan echt goede raad is meegegeven door ervaringsdeskundigen als Shosha, Karmijn en anderen. Zelf ben ik (nog) geen ervaringsdeskundige, maar binnenkort zullen er wat onderzoeken plaatsvinden om te kijken of mijn zoontje misschien een ass heeft (of iets anders). Waar jij nog aarzelt over het zoeken van hulp, ben ik juist weer heel sterk gericht (misschien te sterk) op het ondernemen van actie als er een probleem wordt geconstateerd. Dat levert niet altijd het gewenste resultaat op, maar nu, rond mijn zoontje, gelukkig wel. Met de hulp van het kinderdagverblijf is Integrale Vroeghulp ingeschakeld, een onderdeel van MEE. We zijn door Integrale Vroeghulp (IVH) al heel snel geholpen en op een goed spoor gezet, en we krijgen zelf ook ondersteuning. Voorlopig resultaat: rust, meer regelmaat en daardoor, denken we, een positieve ontwikkeling bij ons zoontje.
Ik gun jou precies hetzelfde. Misschien is MEE niet de aangewezen instantie voor jullie en past iets anders beter bij jullie en jullie dochter. Wat daar ook van zij: ga wel iets doen. Misschien wil jullie dochter er nog niet aan, maar ze is nog zo jong dat ze niet goed kan inschatten wat de effecten zijn als ze wel in therapie gaat of iets dergelijks. Jullie als ouders kunnen haar daarbij helpen. En nogmaals: neem het aanbod van de leerkracht aan, dat kan een goede eerste stap zijn.
Suzanne
Karmijn
Dochter kwam wel vrolijk weer uit school en is nu vandaag ook zonder problemen gegaan en niet omdat ze bang is voor ons maar omdat ze weer over die drempel is. Dat is altijd duidelijk te merken. Ze heeft echt geen angststoornis anders was ze vandaag ook weer bang geweest.
Soms moet je gewoon je kind dwingen anders komt het nergens toe. Als ik het zo zou aanpakken als jij Karmijn, zou onze dochter nooit meer op school komen, zachte heelmeesters.. En dat zijn wij best hoor, we houden ontzettend veel rekening met haar gevoel, praten er met haar over, houden haar thuis als dat echt nodig is maar op een gegeven moment zal ze toch weer die drempel over moeten en dat kan ze zelf niet. Dan moeten wij doorpakken, hoe moeilijk dat ook is.
Maar goed, we willen het niet zo dus we zijn nu op zoek naar hulp om dit soort situaties ihv te voorkomen.
Gisteren bij de huisarts geweest en een aantal namen doorgekregen. Vandaag ga ik een rondje bellen.
We hebben dochter nadien gevraagd wat ze nou vond dat we toch doorgezet hadden en ze zag zelf ook wel in dat het beter was dat ik haar gedwongen had. En ik ben echt geen ouder die haar kind de woorden in de mond legt hoor
Ik vind het vreselijk om haar zo naar school te brengen maar ik zie niet dat er iets van autisme aan ten grondslag ligt bij mijn kind. Autisme is volgens mij iets heel anders en dat zou ik echt wel merken.
Denk dat we met een goede therapeut een heel eind kunnen komen bij haar.
Trouwens
Zoals jij beschrijft hebben we wel eens gedaan Karmijn en ik denk ook idd dat dat goed werkt bij een kind met een ass stoornis. Bij dochter werkt dat dus averechts want die komt daar niet mee op school, ze heeft dan, zoals ieder normaal kind, het gevoel dat zij de macht heeft, dat merkten we toen echt aan haar. Zou ik zelf ook doen als ik een kind was en mijn ouders hadden zo'n plan voor mij bedacht
Je ziet idd dat dat bij autistische kinderen heel anders werkt, daarom twijfel ik nog steeds aan de diagnose pddnos..
Onze zoon
Mummums, even voor de duidelijkheid. Onze zoon heeft geen ass. Onze zoon heeft adhd, met een dysthyme stoornis (chronische depressie).
Je bent argumenten aan het te bedenken waarom je dochter geen ass zou hebben. En dat mag natuurlijk, maar het is wel een riskante bezigheid, omdat de ene persoon met ass, compleet anders is, dan de andere persoon met ass. Je kunt niet zeggen: een aanpak die met pietje met ass werkt, werkt bij mijn kind niet, dus mijn kind heeft geen ass. Dat is te kort door de bocht.
Fijn dat je dochter vanmorgen wel zonder agressie naar school is gegaan.
Ik geloof zelf nog steeds niet in dat 'doorpakken'. Dat komt ook doordat onze zoon suicidaal was. Het zou voor hem levensgevaarlijk zijn. Hij zou erdoor tot een impulsieve wanhoopsdaad gedreven kunnen worden. En ik zou het om die reden aan niemand aanraden.
Karmijn
Ik kan je heel goed volgen, maar punt is dat het heel ingewikkeld kan liggen. Bij onze zoon, want het speelt nog net zo goed, is die eigen controle juist essentieel. Maar van de andere kant, is er ook steeds mijn eigen angst dat op het moment dat zoon teveel controle heeft er idd niets meer gebeurd. Zoon hier wil helemaal niet naar school, hij wil thuis zijn. (hetgeen ik snap want thuis is het hier ook een vrolijk kind, op school dus echt niet)
Doorpakken daar geloof ik zeker niet in, al leggen we wel druk. Het beste bij zoon zou zijn de druk zoveel mogelijk weg te nemen, maar je hebt het hier in Nederland nu ook niet bepaald voor het kiezen. Er is toch constant de druk van leerplicht. Wij zijn hier op het punt beland dat ik zonder meer voor thuisonderwijs zou gaan kiezen, zou ik daar mogelijkheden voor zien. Maar je kunt als ouders helaas niet zelf beslissen.
Ik ervaar het geheel, het gevecht met zoon, school en de rest echt als koorddansen momenteel.
bijzonder
Een dochter met complexe problemen schrijf je in je eerste berichtje. En nu vind je eigenlijk dat er niet veel meer aan de hand is dan 'een drempeltje'.
Ik begrijp dat mensen heel verschillend denken over de oplossing van problemen, maar vaak is iedereen het wel eens dat er problemen zijn. Zelden hier op het forum zo meegemaakt dat de problemen ook onder het voerkleed geschoven worden.
En hoe ga je nu de eetproblemen aanpakken nu school zo mooi opgelost is?
artikel
http://www.linkedin.com/groups/Schoolangst-schoolweigering-heeft-zulke-ernstige-3823569.S.172333022
Hier een onderwijsadviseur die voor dwang is. Ergens worden wel andere voorwaarden genoemd waaronder het een kind kan lukken maar in afwachting van wat ook, bijvoorbeeld wachtlijsten bij de hulpverlening, is dwang het devies.
Handig is om daaronder de reacties van deskundigen te lezen.
"Werknemers sleuren we toch ook niet het kantoor binnen, daar zijn ook reïntegratieprocedure voor ontwikkeld!"
Het artikel zelf:
https://www.cnvo.nl/fileadmin/user_upload/PDF/Artikelen_alg/Sj_15_18-19.pdf
Dwang is het gewoon niet. Je zult toch moeten kijken wat de reden is en wat je daaraan kunt doen. Het wegredeneren daarvan kan een kind ernstig in de psychische problemen brengen.
eens met Regenlaars
Hoi Mummums,
Het staat je uiteraard vrij om te doen met onze reacties wat je wilt. We proberen met je mee te denken en tips te geven waarvan we denken dat die nuttig kunnen zijn. We zullen en willen je uiteraard niet dwingen 
om iets te doen met onze reacties. Toch moet me van het hart dat de manier waarop je met de reacties in dit item omgaat, mij stoort. Zoals Regenlaars al zegt, en anderen ook, lijk je de problemen die je dochter ervaart, zwaar te ontkennen. Als er sprake is van een "drempeltje", waarom open je dan dit item in de rubriek Zorgenkinderen?
Begrijp me niet verkeerd: ik denk dat er wel degelijk reden tot zorg is, alleen al omdat je dochter zich zo vreselijk ongelukkig voelt. Jij en je man zijn verantwoordelijk voor haar welbevinden, doe daar alsjeblieft iets mee! Toen ik 11, 12 jaar was had ik zelf behoorlijk wat problemen (geen ass of iets dergelijks) waarvan ik zelf vond dat het bespreken daarvan ab-so-luut niet nodig was. Reden daarvan: schaamte, geen zin om erover te praten etc. Ik ben heel blij dat mijn ouders desondanks door hebben gezet en hulp hebben gezocht, zowel voor mij als voor het gezin als geheel. Mede daardoor heb ik nu een leven waarvan ik dacht dat het niet voor mij weggelegd was.
Ik ben geen voorstander van zorgmeldingen zoals die waar AnneJ mee te maken heeft gekregen, beslist niet. Toch hoop ik dat, als jullie zelf niets doen, iemand anders die ook betrokken is bij jullie dochter, aan de bel durft te trekken. Niet bij Jeugdzorg of een AMK, maar wel bij jullie of een huisarts.
Dit is mijn laatste bericht in dit item, ik denk dat mijn standpunt voldoende duidelijk is. Hopelijk komen er gauw betere tijden voor jullie meisje en jullie zelf.
melden Suzanne
Dat is een valkuil Suzanne om te denken dat de bemoeienis van anderen, zonodig door melding, gaat helpen. Er zijn teveel mensen die 'geloven' dat dwang de oplossing is. Jeugdzorg bijvoorbeeld, maar ook de leerplichtambtenaar en ook de meeste mensen op scholen. Dat versterkt dan alleen maar het ontwijkende gedrag van mummums en blijft het voortmodderen totdat er een aanleiding komt om een kind onder OTS te zetten of UHP te doen, alsof er dan wel een oplossing is.
Zelfs op de NJI-site komt het woord 'schoolweigeren' of 'schoolangst' niet voor. Wel spijbelen, en daar wordt het dan onder gerekend.
Inderdaad, net alsof Mummums geen psychoeducatie heeft gehad.
Ik heb hier precies zo iemand bij de hand. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om haar duidelijk te maken dat het ontkennen van de problemen en er anders mee omgaan zo belangrijk is. Hier zijn de zaken al een aantal keren geescaleerd waarbij jeugdzorg ook valselijk begint te roepen dat ze wel kunnen helpen als er een ots is.
De angst van een kind met ass wordt door moeder en jeugdzorg betiteld als ongeoorloofd verzuim, waarna moeder flink mag doen bij de leerplichtambtenaar want aan haar ligt het niet.
Is kind ziek en kan niet naar school? Dan ook geen computer. Ruzie over het weghalen van het toetsenbord tot er zelfs een handgemeen volgt.
Dus, lust je nog peultjes, daar kun je de meeste jeugdzorgwerkers helaas niet bijhalen. Maar ook artsen zijn daar niet mee bezig. Daarvoor heb je dan toch echt de kinder- en jeugdpsychiatrie nodig, die kunnen tussen de oren kijken en dat serieus nemen.
Ondertussen steun ik de moeder maar want het laatste wat je wil is dat ze de regie uit handen geeft. Dit is tussen haar en haar kind en niemand anders!
Bovendien
Al zou je het zelf anders willen er is weer een kans. Mummums heeft via de huisarts een paar adressen waar ze hulp kan vinden. De school wil meewerken. Wie weet of ze een verstandig en praktisch iemand treft die samen met school en Mummums een aantal maatregelen kan nemen waardoor het voor Mummums dochter minder angstig wordt om naar school te gaan. Het is aan Mummums om te beoordelen of die hulp ook echt wat betekent en misschien dat ze dan gaandeweg wat meer inzicht krijgt in de problemen van haar dochter want wat je aandacht geeft dat groeit.
toch nog een reactie
In weerwil van mijn vorige bericht, waarin ik aangaf niet meer te zullen schrijven in dit item, toch nog een reactie.
AnneJ: ik schrijf nu juist dat ik géén voorstander ben van een dergelijke melding of van dwang. Ik schrijf alleen dat ik hoop dat er iemand in de omgeving is van Mummums en haar gezin, die actie durft te ondernemen, bijvoorbeeld door het gezin te steunen en desnoods bij de hand te nemen. Over een melding bij de school heb ik het niet, omdat Mummums in een eerder bericht had aangegeven dat er ook gedreigd werd met de leerplichtambtenaar, of die was er zelfs al bij betrokken. Ik verwacht dat een melding bij de school of bij de leerplichtambtenaar juist een averechts effect zal hebben.
Omdat ik echt te doen heb met de dochter van Mummums en haar zo graag een plezierige jeugd gun, een plezierig leven in het algemeen zonder angsten, hoop ik oprecht dat er iemand in hun omgeving is die zich de situatie aantrekt en op een positieve manier actie onderneemt. De manier waarop de problemen nu lijken te worden ontkend, en ik schrijf bewust "lijken" omdat ik niet in Mummums hoofd kan kijken, vind ik frustrerend. Omdat ik dit forum niet wil belasten met dat soort persoonlijke frustraties, en omdat het me voor Mummums ook niet leuk lijkt als ik één en ander blijf spuien, kies ik ervoor om hierna echt niet meer te reageren. Ik blijf dit item wel volgen uit belangstelling, Als forumleden de behoefte voelen om toch nog hierover van gedachten te wisselen met mij vind ik dat prima, maar niet in dit onderwerp. Dat leidt alleen maar de aandacht af van waar het voor Mummums werkelijk om gaat.
Daarom Mummums: nogmaals veel sterkte en wijsheid toegewenst voor jou en je gezin.
Suzanne
persoonlijke frustratie
Ik hoop dat ik je goed begrepen heb Suzanne. Natuurlijk zijn er hier ouders die vinden dat er meer begrip en minder dwang zou moeten komen voor het kind van Mummums. En dat het frustrerend is dat dat vooralsnog niet lijkt te gebeuren. Zelfs op afstand dus, op een forum als dit, zijn mensen betrokken, maar zijn ook van mening dat de eigen oplossing met argumenten, een kind zou kunnen helpen.
Dat is mijn visie dat dat juist een valkuil is. Mensen zijn zo betrokken, niet alleen ouders, maar ook hulpverleners in de jeugdhulp, dat de stap naar dwang zomaar gezet is. Maar je wilt een kind niet dwingen, maar ook de ouder niet, daar begint het.
Helaas is dat nu staande praktijk dat hulpverleners hun frustratie los kunnen laten op ouders en kinderen die al een probleem hebben.
Wel serieus
Ik neem jullie reacties en adviezen wel degelijk serieus!
Maar we zijn idd bang voor de lpa en een ots of uhp! Daar is een paar jaar geleden flink mee gedreigd dus hebben we ook alle hulp zoveel mogelijk weggehouden.. De financien om een vrijgevestigd iemand in te huren hadden we niet en inmiddels wel. Daarom zoeken we nu hulp.
Misschien dat ik het niet allemaal zo goed weet te verwoorden en jullie de indruk geef me niet veel van jullie reacties aan te trekken, maar ik ben behoorlijk wanhopig.
Het eetprobleem, wij vinden dat je niet alles tegelijk moet aanpakken dus beginnen we met de faalangst. Er voor zorgen dat we niet weer in deze situatie komen waarin dochter de drempel om weer naar school te gaan steeds groter maakt in haar hoofd.
Ik ben ook niet voor dwang maar soms heb je weinig keus, we zijn nog verder van huis als ze uit huis geplaatst zou worden tenslotte.. Ik wil het daar niet op aan laten komen en daarom doen we het zo, na twee weken thuis zitten..
Verder vind ik ook dat ze steeds meer in een uitzonderingspositie komt wanneer ze heel lang thuis is. Haar klasgenootjes beginnen dat opmden duur vreemd te vinden en ik,kan toch niet van de leerkracht verwachten dat hij leugens gaat vertellen dat ze ziek is..
Haar sociale leven, voor zover ze dat heeft, komt op de schop, vriendinnen gaan afspreken met anderen, zij hoort er op een gegeven moment niet meer bij. Ik ben er van overtuigd dat het zo zal gaan!
Natuurlijk ben ik bang wat die dwang met haar doet maar we hebben een zoon van 17 waarbij we hetzelfde hebben meegemaakt en hij heeft er niks van overgehouden. Hij zegt er blij om te zijn dat we bij hem destijds door hebben gezet en heeft het nooit als traumatisch ervaren. Ja op het moment is het natuurlijk verschrikkelijk maar ik moet zeggen dat ik wel vaker mensen hun huilende kind naar school zie brengen. En wie weet wat daar aan vooraf is gegaan..
Psycho educatie
Dat hebben we wel gehad dus maar we zijn halverwege de cursus naar huis gestuurd omdat we er zelf al zoveel van wisten We zaten daar ook echt met het idee, wat doen we hier eigenlijk..
Ik denk ook niet dat ik via dit forum nu precies duidelijk kan maken hoe dochter is, jullie kennen haar niet en maken haar niet mee, lezen alleen mijn berichtjes en baseren je reacties daar weer op. Ook heel logisch.
We hebben een integratieve therapeut gevonden, had ik ook al op het oog en was ook goed bekend bij de huisarts.
Weer thuis
Nou, ze zit weer thuis..
Probleem is dat ze nu misschien wel echt ziek is want zoon en ik zijn dat ook, alleen ik weet het niet.
Mijn geduld is zo op, ben al boos op haar geworden, ja ik ben maar een mens maar alweer spijt natuurlijk en dan sommige reacties hier dat ik haar in de steek laat, misschien, blijkbaar, is dat dus ook zo
Toch autisme? Ik weet het niet, ik zie het verder niet want er zijn veel,dingen die typerend voor een ass stoornis zijn die zij niet heeft!
heel goed
Natuurlijk weten wij hier niks over jouw kind, maar de reageerders hebben wel stuk voor stuk in een vergelijkbaar schuitje gezeten. Ieder herkent je wanhoop, ieder herkent minstens dat kind welhaast 'allergisch' lijkt te zijn voor school.
Jij diagnosticeert je kind met faalangst. Ik twijfel er hevig aan of dat de grondslag is waardoor de problemen komen. En dat is dan inderdaad gebaseerd op eigen ervaring en professionaliteit in combinatie met de informatie die je geeft.
Neemt niet weg dat ik de keuze voor een integratieve therapeut wel een goede vind. Meestal zijn dat kundige mensen die verder kijken dan naar de diagnoses van ouders en/of collega's.
Een kind de juiste diagnose en de juiste aanpassingen(!) gunnen, voorkomt juist dat het kind 'de dorpsgek'-rol krijgt toegemeten.
En dat je alles al weet en dat psycho-educatie onnodig is, dat kan nooit waar zijn. Zelfs de knapste psychiater laat zich continu bijscholen. Dat is een proces waar geen eind aan komt. Je kind écht leren begrijpen is echt alleen maar goed, voor je kind en voor jezelf. Het haalt in elk geval een heleboel wanhoop weg.
Terwijl ik al behoorlijk geschoold ben, en zelfs met kinderen met autisme werk, leer ik nog dagelijks bij om de kinderen nog beter te kunnen begeleiden, om overprikkeling te voorkomen. Ik vind het heel belangrijk om het gedrag van de opvoeder/begeleider ook continu onder de loep te nemen, steeds kijken naar wat beter kan. Dat kan nooit een gepasseerd station zijn.
tegelijk
Ik zat nog te typen terwijl jij je wanhopige berichtje plaatste. Maar misschien helpt mijn bijdrage toch nog.
Durf te zien wat ze nodig heeft! Kom op!
Psychiater
Mummums, het is jammer dat jullie uit angst voor instanties lang geleden zijn gaan zorgmijden. Maar daar hoef je niet mee door te gaan. Een integratieve therapeut, tja, misschien omdat ik daar zelf zulke slechte ervaringen mee heb (zij vond onze zoon met McDD gewoon een slim ventje met een sterke wil en heeft ons een half jaar lang op een zijspoor gezet en adviezen gegeven die averechts werkten), maar dat lijkt me niet wat je nodig hebt bij de complexe problemen van je dochter.
Waarom niet nog eens opnieuw naar die diagnose laten kijken? Wij zijn in de afgelopen maanden bij de opvoedpoli en bij derdelijns jggz geweest en overal wilden ze opnieuw onze zoon zien om zelf een beeld van hem te krijgen. En nogmaals, bij zulke organisaties kun je ook hulp krijgen voor jezelf. Pak het nu toch in één keer goed aan en ga ergens heen waar je voor alle problemen hulp krijgt, vooral omdat je blijkbaar nogal afwachtend bent met dit soort zaken. Zorg dat dat balletje gaat rollen en je niet elke zoveel maanden weer naar iemand anders toe moet, wat je vervolgens weer voor je uit schuift.
Dat IQ moet je verder gewoon laten zitten. Een iq-score is bij een kind toch maar kort geldig. Onze zoon scoorde 80, wat we volledig konden toeschrijven aan omstandigheden en wat niet strookte met wat hij liet zien. Van die score trekt niemand zich wat aan. Focus op dingen die er wel toe doen.
hulp
Je mag mij via de redactie mailen. Dan kan ik je concrete hulp aanbieden in het proces 'naar school'. We wonen waarschijnlijk niet ver bij elkaar vandaan.
En sorry
Misschien klink ik wat hard, maar ik lees je berichten inmiddels met kromme tenen en jeukende handen. Het lijkt wel of je gelooft dat alle problemen vanzelf overgaan als je maar lang genoeg wacht en kalm en ferm blijft. Ondertussen beschrijf je dat je dochter het meermalen per week erg moeilijk heeft en dat het gezin daar ook onder lijdt. Dat ga je toch niet uitzitten? Gesteld dát het vanzelf over gaat. Dat betwijfel ik namelijk en ik zou het risico dat het niet zo werkt ook echt niet nemen.
mummums
Ik heb geen ervaring met angsten, dus daar kan ik niet veel over zeggen. Je opmerking dat je dochter heel veel dingen die typisch zijn voor ass, niet heeft, triggert me. In die zin dat het echt niet zo is, dat iemand met ass die typische kenmerken altijd moet hebben. Mijn zoon is er zo een. Het is een idee wat leeft, maar wat vaak niet klopt. Omdat iedere autist ook een eigen persoonlijkheid heeft en dat is ook heel bepalend voor de mate waarin alle ass kenmerken wel of niet naar voren komen.
Je dochter heeft een hulpvraag, ik denk dat je daar iets mee moet. Niet alle hulpverlening die je buiten jgz en ggz doet, kosten geld. Voor vrijgevestigde hulpverleners krijg je ook een vergoeding, afh. Van je verzekering.
Het is hier al vaker gezegd, maar ik zou kiezen voor een doorverwijzing naar een goede kinderpsychiater. Had je al niet een afspraak met de huisarts?
Zelfde schuitje
Regenlaars verwoordt het goed. Ik heb ook in jouw schuitje gezeten. En ik weet hoe wanhopig je bent. En ik weet hoe boos je achteraf op jezelf bent, als je toch je geduld weer bent verloren (been there, done that). Vergeef jezelf iedere dag. Dit kun je niet doen, zonder fouten te maken!
En psycho-educatie: ach, ik leer nog iedere dag (na zeven jaar psycho-educatie) weer nieuwe dingen. De wetenschap verschuift, mijn inzichten passen zich steeds verder aan. Ik denk nog steeds regelmatig: Oh, nu snap ik hem weer een stukje beter.
Ik heb heel veel aan het lezen/luisteren/kijken van filmpjes (youtube) van boeken, van blogradio over adhd. Ik kies altijd de ervaringsverhalen van volwassenen. Er is op internet een schatkamer, als je gericht zoekt.
Ik kan me voorstellen dat dit bij ass niet anders is. Lees wat volwassenen met ass over hun eigen jeugd vertellen. Want die ervaringsverhalen zijn soms (vaak) zo anders dan de theorie. Die laten mij begrijpen wat zoon voelt en maken dat ik met hem mee kan denken.
En verder nog een tip over de leerplichtambtenaar: Bij ons werkte het heel goed, dat wij zelf een pro-actief plan hadden gemaakt. Een reintegratieplan. Zoals ik beschreef, stap voor stap, zoon probleemeigenaar, thuis huiswerk maken etc.
Als dat niet was gelukt, dan had ik een constructie bedacht, zoals ene K. Heksevet hier in het verleden heeft beschreven. Gedeeltelijk naar school, thuis schoolwerk doen, wat dan ook.
Om leerplichtambtenaar en cohorten tevreden te houden, is het heel belangrijk om zelf pro-actief te zijn. Duidelijk te maken dat je hulp zoekt. Duidelijk te maken dat je je zelf ook zorgen maakt. Duidelijk te maken dat je 'ervoor gaat'. 'Ze' zijn erg alert op die 'ontkenning' waar we het eerder in het draadje over hadden. Straal dat dus niet uit.
Nou ja, het is *lelijk woord*. Sterkte meid!
Nog even
Ik zou trouwens niet gaan delen met school, leerplichtambtenaar of schoolarts, hoeveel dwang jullie toepassen en ruzie jullie hebben, zoals je hier in de draad beschrijft. Want ik denk dat veel mensen dat verhaal over zichzelf opsluiten in de badkamer, schoppen en slaan en dergelijke, alarmerend zullen vinden. Ik vind het alarmerend.
Dus dat verhaal zou ik alleen delen met mensen die je kunt vertrouwen.
Bij ons zeiden ze op school altijd: 'Je moet wel zorgen dat je zelf de regie in handen houdt, dat jij bepaalt wat er gebeurt.' Ik zei dan: 'Hij wil niet naar school, hij is negen jaar, wat verwachten jullie van mij? Wat kan ik doen? Ik kan hem toch niet oppakken en onder mijn snelbinder meenemen? Het moet wel veilig blijven, voor hem en voor ons! Als een kind van negen echt niet wil, dan kun je hem niet meer dwingen. Hij is geen drie meer!'
En daar is geen speld tussen te krijgen.
dreiging
Er zijn in dit draadje hele waardevolle dingen gezegd. Lees nog eens wat Spil zegt over andere mensen dan je kind tevreden houden. Dat werkt niet. Ik kan alleen maar zeggen hoe ik er zelf in heb gestaan met inderdaad de LPA en de kinderbescherming op mijn nek.
De LPA heb ik direct een klacht ingediend. Is ze nou helemaal betoeterd. De volgende keer dat ik op het matje werd geroepen was ik er beter op voorbereid.
Die mensen doen gewoon hun werk, jij doet ook gewoon je werk. Desnoods maar een boete. Je laat je niet corrumperen, houdt je rug recht.
Ik was ook later onmiddelijk bereid om naar de rechter te gaan. Die heeft geen tijd voor kletspraatjes en dan kun je in elk geval de zaak even helder uiteenzetten. Dochter heeft het moeilijk, er wordt naar een verbetering gezocht, dat is geen tovertrucje en kan even duren. Dan moet je daar ook inderdaad aantoonbaar wel aan werken.
Houdt je rug recht. Laat ze kletsen. Er kunnen altijd momenten zijn dat school iets van jou vindt of anderen. Laat ze kletsen jij gaat erover. Het is een proces, jij kunt dit niet wegtoveren.
Ik heb mijn kinderen geinstrueerd wat ze moesten doen mochten ze uithuisgeplaatst worden. I
k ben 2 jaar lang dagelijks bang geweest dat dit zou gebeuren. Ik heb de school gewaarschuwd dat ze mensen van jeugdzorg daar niet bij mijn kind laten, stuur ze naar mij.
Gelukkig is het niet nodig geweest. Maar ik zou het weer doen. Zijn ze nou helemaal belazerd! Een angstig kind uit de eigen omgeving wegrukken! Wie is hier nu fout bezig!
Houdt je rug recht. Maar het is wel je verantwoordelijkheid om het voor je kind beter te maken. Dus ga daar alsjeblieft mee door.
Laat je niet intimideren door boetes of gedreig. Houdt je rug recht en help je dochter. Doe je best om het slechte gedrag van instanties los te laten. Hoe beter jij je rug recht houdt hoe minder vat dit soort instanties ook op jou situatie hebben. Gewoon kalm blijven en kort en concreet je doel onder woorden brengen. Wat zij doen heb je geen invloed op, je kunt daar niet voor wegduiken, je kunt wel je kind zo goed mogelijk helpen.
hulp
Wie de nieuwe jeugdwet accepteert snapt niet dat er nog meer 'generalisten', 'oka's' en 'regisseurs' hun protocollen op jou situatie komen loslaten. Zolang mensen denken dat het hen toch niet aan zal gaan vindt men het blijkbaar prima dat er een groep ouders en kinderen geintimideerd en belasterd kan worden door de overheid, namens ieder ander.
Dus houdt het warm en help mensen om te tekenen tegen de nieuwe jeugdwet. Iets meer kans op deskundige hulp als de jeugd ggz wel in het ziekenfonds blijft. Als ze op een hoop gegooid gaan worden met de jeugdzorg gaan ze zelf ook steeds meer slecht gedrag vertonen.
http://www.petitiejeugdggz.nl/petitie/
Oei,
Ik heb de leerkacht dus verteld hoe wij haar naar school brengen..
Wij hebben dagelijks mailcontact na ons gesprek vorige week en ik ben dus weer zo naief om vertrouwen te hebben in de leerkracht. Mijn man had me ook al gewaarschuwd niet te veel prijs te geven..
Ik had dit ook gedaan om aan te geven dat wij echt ons best wel doen. We hebben al jaren te horen gekregen dat wij te beschermend zijn en de regie aan onze kinderen geven door niet door te pakken.. Daarom is de LPA toen ook op ons afgestuurd.
Geen dwang meer dus, ik wil dat ook niet hoor, ik vind het verschrikkelijk om te zien hoe mijn dochter dan in paniek is. Van de week heb ik er daarom ook twee uur voor uitgetrokken zodat er geen stress door tijd was.
Maar om te zien dat je dochter in paniek de straat op rent als je met haar naar de auto loopt en dan allerlei mensen die blijven staan kijken. Ach jullie zullen het allemaal wel weten..
Ik heb net aan haar uitgelegd waarom ik vanochtend boos was, gelukkig is haar vertrouwen in ons niet weg, misschien omdat we haar wel veel uitleggen over onze reacties.
Psycho educatie, natuurlijk leer je elke dag bij met je zorgenkind, dat doe ik ook. Ik ben er elke dag mee bezig, ben ook gestopt met werken toen bleek dat we zorgenkinderen hadden. Ik kan alle aandacht aan haar besteden, ik lees me ook suf, boeken, internet, blogs, forums. Maar soms brengt tegenstrijdige informatie me ook weer aan het twijfelen.
Ik denk dat een goede integratieve therapeut ons zeker zal doorverwijzen naar meer gespecialiseerde hulp mocht dat nodig zijn.
Ik wil ook nog even zeggen dat ik me heel erg gesteund voel door dit draadje. Wetend dat er zoveel mensen zijn die met me mee willen denken, hetzelfde hebben meegemaakt. Dank jullie wel daarvoor!
Regenlaars, ik ga je mailen!
geen ass of wel een ass
Net je draadje gelezen en veel dingen herken ik wel.
Mijn dochter nu 12 zit inmiddels op het voortgezet speciaal onderwijs.
Op de lagere school (regulieronderwijs) zeiden ze altijd een ass te zien en wij wilden er ook niet aan. Want ik had veel gelezen en herken ook niet alles bij mijn dochter. Zo lang heb ik gedacht ja maar........het is geen ASS want........
Maar inmiddels (heel wat hulp al achter de rug en heel wat dingen gelezen) denk ik dat het wel degelijk een vorm van Autisme is.
En nee sommige karakteristieke dingen zie ik niet. Andere dingen wel. En vorig jaar met de overstap van groep 8 naar VSO zag ik ineens dingen die heel karakteristiek zijn en ik niet eerder zag. Maar de situatie was voor haar zo dreigend (de overgang naar een nieuwe school) zo groot.
Ze wil ook niet zelf hulp of medicatie (ze heeft ook adhd en slikt methylfenidaat)
En verzet zich daar tegen. Dus wij zijn ook nog niet uit gestreden.
Toch denk ik dat het wel heel belangrijk is hulp te zoeken. Het wordt niet makkelijker en gaat niet vanzelf over. Wij hebben wel hulp gezocht en staan nu aan het begin van weer een ander hulp traject.
Maar het is gewoon heel belangrijk dat je je gehoord wordt. En als ze meerdere dingen onder 1 dak bieden is dat wel fijn. Maar dat is onze ervaring.
Want hoe je het ook noemt... en waar je de hulp ook haalt. Nodig is het wel..
Mijn dochter heb ik in het begin ook wel "opgepakt" en naar school gebracht maar dat gaat ook steeds moeilijker. Gelukkig gaat ze nu met plezier.
Mijn dochter is ook getest bij een specialist voor hoogbegaafde kinderen daar kwam V 112 P 132 uit (zou gemiddeld 124 zijn maar ligt te ver uit elkaar om te mogen middelen. Maar op school bij de nio 101 als gemiddeld IQ.
Ze heeft VMBO TL (vroegere mavo) advies gekregen.
Echt IQ en dat soort stomme testen zegt heus niet alles. Kijk naar je kind, en als het niet lekker loopt (DUIDELIJK ) zoek oplossingen die bij jullie passen.
Veel succes en wijsheid bij dit moeilijk proces.
