Dochter durft niet meer naar school

ander draadje

Ik heb in je andere draadje al gereageerd, maar wil het nog eens benadrukken. Duik nu niet weg! Bijt door! Ga er nu echt wat mee doen! Ga niet weer pappen en nathouden! Jouw dochter verdient het dat er door een zeer professioneel persoon aandachtig naar haar en haar problemen wordt gekeken.
Ze zit al jaren te modderen, het gaat al jaren niet. Jij bent verantwoordelijk voor je kind. Zorg dat je kind de zorg krijgt waar ze (vanaf het forum gezien) enorm veel behoefte aan heeft. Want echt het springt hier van mijn scherm: Jouw dochter ervaart enorm veel psychische lijdensdruk. Zij heeft medische hulp nodig. Ik vind het feit dat jij gesloopt wordt van die gesprekken, geen argument om je dochter medische hulp te ontzeggen.

Regenlaars?

"En dan nog geloof ik niet in therapie voor haarzelf. Zij is wie ze is."
Bedoel je echt zoals je schrijft? Een kind met een diagnose zou dus geen therapie moeten krijgen 'want ze is wie ze is'? Ik ben het hier heel erg mee oneens. Therapie is niet om een kind te veranderen of te 'genezen', maar om een kind te helpen om om te gaan met zich zelf en met de grote boze buitenwereld. En - dat vind ik een voorwaarde - waar je persoonlijke hulpvraag centraal staat. En natuurlijk moeten de ouders daar ook een belangrijke rol in hebben, want het kind kan het niet alleen.

ja alcedo

Maar een kind met autisme kan niet door therapie ineens beter omgaan met prikkelverwerking en sociale situaties. Daar is in eerste instantie heel veel aanpassing van de omgeving voor nodig. Geef kind verwerkingstijd, duidelijkheid, voorspelbaarheid. Laat kind niet op de tenen lopen om zich staande te houden in de wereld die ze overweldigt.
Pas als de situatie ideaal is, en kind kan zich optimaal ontwikkelen, dan pas kan kind ook leren hoe er zélf mee om te gaan. Meer en meer wordt het dan taak van kind zelf om overprikkeling te voorkomen.
Maar in eerste instantie is dat taak van ouders en school. Daar is alle hulp bij nodig en wenselijk. Maar het kind naar therapie sturen zonder de omgeving/ opvoeding/school aan te passen, is echt zinloos.

Regenlaars?

Ik ben het uiteraard helemaal met jou eens dat je ook veel aandacht aan de omgeving moet besteden. Maar - en dat baseer ik op onze eigen ervaringen - dat kan juist zo goed parallel aan elkaar lopen. Juist door de persoonlijke begeleiding leerde onze zoon - en wij! - hoe hij in elkaar steekt, hoe hij reageert in bepaalde situaties, hoe hij zich op die momenten voelt en wat hij nodig heeft. Kregen we nieuwe inzichten, gingen we nieuwe dingen uitproberen. Kon zoon zelf aangeven wat wel voor hem werkt, en wat niet. Ik vind de term 'therapie' ook niet zo gelukkig, dat heeft voor mij de suggestie van 'we gaan je genezen'. Ik noem het liever 'persoonlijke begeleiding'.
Je schrijft dat eerst de omgeving moet worden aangepast. Maar hoe zie je dat dan voor je? Wat moet er dan precies gaan veranderen? En hoe ga je dat organiseren? Ook al is er een diagnose, daarmee is de gebruiksaanwijzing er nog niet. Niet voor ouders en al helemaal niet voor school.
Mijn kind heeft ADHD en scoort genoeg vinkjes voor PDD Nos (die hebben we alleen niet formeel laten stellen). Maar mijn kind heeft heel andere problemen dan het kind van Mummums, en daarmee ook wat anders nodig van de omgeving.
Onze ervaring - maar dat kan elders misschien heel anders zijn - is dat de psycholoog ons echt praktisch kan helpen. De psychiater van zoon houdt zich juist helemaal niet bezig met 'het leven van alledag'.

we zijn het best eens

Maar ik proefde in het bericht van TS dat dé oplossing 'therapie' zou zijn, gewoon kind naar haptotherapie, en dan komt alles goed.
Daar geloof ik niet in.
Ik geloof wel in bijv. capabele ambulant begeleiders, die meekijken in de klas, die zeer goed kunnen observeren, en die zien wat er aangepast moet worden. Vakkundige mensen met veel ervaring kunnen op korte termijn echt veel goeds betekenen op school. Maar ja, dan moet de leerkracht natuurlijk wel willen/kunnen meewerken.
Voor thuis bestaan er ook vergelijkbare oplossingen, mensen die meekijken en tips geven. Maar daar moeten ouders wel voor open staan.
Het gaat nog te vaak mis door de gedachte dat kind maar moet aanpassen (en dat kan kind nou juist niet, dat is de beperking).
Ik geloof in een veilige omgeving voor kind, dan kan kind opbloeien, een positief zelfbeeld krijgen, zelfvertrouwen krijgen. Vanuit daar kan kind verder ontwikkelen, en steeds meer eigen verantwoordelijkheid krijgen. Kind moet altijd leiddraad zijn. Kind kan vaak letterlijk aangeven wat hij/zij nodig heeft, maar vaak wordt dat niet serieus genomen door de volwassenen. Want kind moet maar...hij heeft maar te leren...niet aanstellen...etc.
Therapie suggereert mij inderdaad teveel 'genezen van de kwaal', en misschien ook wel 'je moet maar veranderen, want zo kan het niet langer'. Ik vind dat echt aan de verkeerde kant beginnen.
Ik geloof dus zeker in goede ouderbegeleiding door een psycholoog.

dubbeldiagnose

De kans dat je op school een ambulant begeleider kunt krijgen neemt toe als je naast pdd-nos ook de diagnose angststoornis kunt krijgen. Dan kun je een indicatie aanvragen en ambulante begeleiding afhankelijk hoe het in jou gemeente geregeld is. Soms moet je nog zelf met iemand komen, soms doet een school altijd zaken met een bepaalde instelling of heeft iemand in dienst in het samenwerkingsverband.
Ik zou ook medicatie niet uitsluiten. Pas als een kind minder angstig is kan het de omgeving beter in zich opnemen en er van leren.
Daarom zou ik zelf wel voor een psychiater gaan.

inderdaad, we zijn het best eens

Inderdaad Regenlaars, we zijn het volgens mij gewoon eens.
Therapie - alsof het een clubje is waar je je kind aflevert en na een uurtje weer ophaalt - als oplossing voor alles... nee, daar geloof ik ook niet in. Ik zie 'onze' therapeut (die trouwens psychomotorisch therapeut en kinderpsycholoog is) vooral als begeleider. Hij is er voor ons en voor onze zoon. En zo nodig komt hij ook op school en gaat in gesprek met de leerkracht. En heeft dit voorjaar zoon en een aantal andere kinderen aan elkaar 'gekoppeld' in een soort groepstraining/SOVA-training. Want soms het het heel leerzaam om dingen in groepsverband aan te pakken.
Zo iemand gun ik Mummums en haar kind ook! En of het dan een psycholoog, een psychiater of aan andere therapeut is: als het jullie maar helpt.

Mummums

Eigenlijk was ik zelf de therapeut maar dat is zo slopend!

Mummums

Mummums, je schrijft: "De leerkracht wil ook vanalles aan haar aanpassen op school maar ik vind dat geen goed plan. Ze zal toch moeten leren zich te kunnen handhaven in de maatschappij en door nu alle obstakels voor haar weg te nemen creëer je in de toekomst alleen nog maar meer moeilijkheden."
Dat triggert mij. Om welke aanpassingen gaat het precies? Ik probeer te bedenken waarom je tegen aanpassingen bent. Ik kijk er namelijk heel anders naar dan jij nu beschrijft. Je meisje is tien en heeft het ontzettend zwaar. Door de omgeving niet aan te willen passen, zeg je eigenlijk: "ze zal zich toch een keer zelf aan moeten passen!". Maar dat is toch helemaal niet realistisch? je schrijft immers ook dat ze zelf niet zal veranderen. Hoe wil je dan problemen gaan oplossen?
Als de omgeving belemmerend werkt op het welbevinden van je dochter, kan zij zich onvoldoende ontwikkelend. Kan ze onvoldoende leren. En dan bedoel ik niet alleen rekenen en taal. Een kind dat niet kan lopen, geef je een rolstoel en laat je op school met de lift gaan ipv de trap. Een kind met slechte ogen krijgt een bril en gaat voorin de klas zitten. Leren leven met je handicap betekent niet dat je geen gebruik moet maken van hulpmiddelen en dat je geen aanpassingen moet doen.

oeps, daar ging iets mis

Je schreef ook: "Eigenlijk was ik zelf de therapeut maar dat is zo slopend!"
Weet je, als ouder blijf je altijd de therapeut. Dat is zwaar, en dat zal waarschijnlijk zwaar blijven. Daarom is het zo belangrijk om een deskundige te vinden waar je samen mee optrekt. Waar je je zorgen kan delen, je aanpak kan bespreken, moeilijke situaties kan analyseren en nieuwe inzichten kan opdoen. De last is te zwaar om alleen te dragen.

mummums

Je schrijft: 'Punt is dat wanneer ze thuis is gewoon lekker vrolijk aan het spelen is, dat maakt mij zo aan het twijfelen..'
Lees nu je eerste post nog eens. Echt waar de problemen van je dochter beschrijf je als groot en complex. Maar toch duik je weg voor de verantwoordelijkheid om adequate hulp te zoeken. Om aanpassingen te doen.
Dat is echt niet slim. Je dochter heeft een beperking, een autisme spectrum stoornis. Dat betekent dat zij recht heeft op een aangepaste omgeving. Thuis en op school.
Je gaat een kind dat een bril nodig heeft, toch ook niet zonder bril naar school sturen, omdat ze er maar aan moet wennen?
Ze kan misschien wel leren om later zonder aanpassingen te leven, maar uit deze hele draad blijkt, dat ze daar nu nog lang niet aan toe is. Het maakt haar angstig en teruggetrokken. En als ze angstig en teruggetrokken is, dan kan ze al helemaal niet meer leren! Ook niet leren om te leven met haar beperking.
Tegen iemand met -5 gillen: 'Zie!', maakt niet dat die persoon beter gaat zien. Tegen iemand met een dwarslaesie roepen: 'Loop!', helpt die persoon niet met lopen. Tegen een autist roepen: 'Pas je aan!', is net zo dom als die andere twee voorbeelden.

zelf

Ik denk inderdaad dat voor jezelf accepteren dat je dochter die hulp en die aanpassing van de buitenwereld nou eenmaal nodig heeft een groot verschil maakt. Niet alleen voor je dochter maar ook voor jezelf. Als je maar blijft hangen in de kortzichtige pedagogiek dat het onwil is en dergelijke en niet beseft dat zo'n schooldag, een dag uberhaupt je kind gewoon heel veel energie kost vanwege de te nemen hobbels, dat je het jezelf en je dochter onnodig moeilijk kunt maken.
Terwijl het zo'n voordeel kan zijn als de juf ook meewerkt! Die horen we hier ook wel eens anders. Hink niet langer op 2 gedachten en geef jezelf en je kind de kans om met wat minder stress door het leven te gaan. Pas als de stress minder is kan een kind goed leren, sociaal, cognitief, emotioneel en dan kunnen ze ineens hele sprongen gaan maken. Zelf!

aanvulling

Zoals anderen zeggen: "Je gaat een kind dat een bril nodig heeft, toch ook niet zonder bril naar school sturen, omdat ze er maar aan moet wennen?"
In feite doe je dat dus wel. Met als gevolg dat kind niet alleen (niets ziet=) zwaar overprikkeld wordt, maar ook nog eens erg onzeker: ze doet vreselijk haar best en toch niet zoveel 'zien' als de anderen. Dat wakkert natuurlijk veel angst aan. Want waarom kunnen anderen het wel?

Misschien mis ik iets

maar wat is nu precies de reden dat er nog geen hulp voor je dochter is ingeschakeld, ondanks de diagnose van pdd nos en je eigen constatering dat je dochter ieder jaar meer afglijdt? Ik lees in je eerste bericht dat je het idee hebt dat jullie het als ouders helemaal fout doen. Even verderop schrijf je dat andere mensen geen zin hebben in "moeilijke mensen" met probleemkinderen. Wat maakt dat je denkt dat de oorzaak en de oplossing van alle problemen bij jezelf ligt?
Als ik zo je berichten lees krijg ik het gevoel dat je ofwel niet weet wat pdd nos inhoudt, of dat je niet wilt weten/niet kunt accepteren dat je dochter een autismespectrum stoornis heeft. De eerste optie lijkt me onwaarschijnlijk, maar dat terzijde. Ik hoop dat ik er volledig naast zit voor wat betreft mijn gevoel, en ik hoop ook oprecht dat ik je niet gekwetst heb met het uiten van mijn vermoeden.
Zelf denk ik, maar dan spreek ik echt alleen voor mezelf, dat het gunstig is dat jullie de diagnose al hebben, omdat het gedrag van jullie dochter daardoor te verklaren is, voor een groot deel in ieder geval. Wat is dan de reden dat je het nog zo sterk bij jezelf zoekt? Ik begrijp dat de ervaringen met de leerplichtambtenaar een drempel kunnen zijn als je hulp wilt vragen, in die zin dat je misschien bang bent dat je naam in één of ander dossier komt te staan. Maar ben je dan niet bang dat een melding juist plaatsvindt als jullie de situatie laten zoals die nu is, en niet op zoek gaan naar hulp? Is er sprake van schaamte richting de buitenwereld?
Ik ben er, net als AnneJ en Karmijn en al die anderen die gereageerd hebben, van overtuigd dat je dochter die zo gewenste ontwikkeling kan doormaken, als ze ervaart hoe het is om met minder of zelfs geen angst door het leven te gaan. Die mogelijkheid heeft ze, maar daar moet ze wel bij geholpen worden. Het aanbod van de leerkracht om een aantal aanpassingen te doen die gunstig kunnen zijn voor jullie dochter, is geweldig. Het geeft aan dat de leerkracht jullie dochter de moeite waard vindt en in haar wil investeren. Dat is zo waardevol, en dat verdient ze ook. Ik hoop oprecht dat je ons binnenkort laat weten dat je je over de drempel om hulp te zoeken hebt kunnen zetten, en dat jullie samen met jullie dochter de eerste stappen op weg naar een prettiger leven hebben gezet.
En wat de mensen in jullie omgeving ervan vinden? Laat ze lekker denken! Zij weten niet wat jullie meemaken en hebben geen recht van spreken als ze niet de moeite nemen om zich eens in jullie situatie te verdiepen.
Heel veel sterkte.

Suzanne

ernstig

Wat ik ernstig vind is dat onder invloed van een kortzichtige mening van buitenstaanders die je vaak zelf ook nog kunt hebben: namelijk kinderen liggen dwars, kunnen het wel maar doen het niet, beetje flink zijn, dwingen dan gaat het wel lukken, dat soort negatieve pedagogiek, dat een kind daardoor geremd kan worden in haar ontwikkeling. Als mensen niet zien wat daar 'tussen de oren' zit bij een kind aan onvermogen, waar ze gewoon de hulp van de volwassenen om haar heen bij nodig heeft, maar niet krijgt, dat is ernstig.
Daarnaast vind ik het ook ernstig dat je als ouders met zo'n kind zo makkelijk bedreigt wordt in plaats van geholpen. Dat school en leerplicht doen alsof hun neus bloedt en alsof jij de enige bent met een kind dat het zo moeilijk vind om naar school te gaan. Dat je dan doelwit kunt worden van maatregelen.
Dat is de 2e reden dat het voor een kind heel moeilijk kan worden om zich evenwichtig te ontwikkelen.
Terwijl het niet zo moeilijk hoeft te zijn als je het maar wil zien.
Als je dat namelijk niet doet dan ontwikkelen kinderen zelf allerlei foute strategien om zich te handhaven. En dan krijg je juist allerlei gedragsproblemen en zelfs leugens of tegenwerking.
Slechte zaak.
Daarom ook hier maar weer eens: zet je handtekening onder de petitie jeugd ggz zodat onze kinderen tenminste bekeken en geholpen kunnen worden door mensen die er voor doorgeleerd hebben. Tegenwerking en onbegrip door quasideskundigen is er al genoeg.
iejeugdggz.nl/petitie/

hulp voor jezelf

Naast hulp voor je dochter kun je ook hulp voor jezelf gaan zoeken. Het lijkt of jullie nog geen psycho-educatie hebben gehad, dat lijkt me zeker goed om mee te beginnen. Maar daarnaast ook ouderbegeleiding, iemand die jullie ondersteunt en bij wie je je hart kunt luchten. Wij zijn juist naar een grote hulpinstantie gegaan zodat we dit allemaal na 1 intake konden krijgen en de verschillende hulpverleners de hulp met elkaar (en met school en de individuele begeleiding) afstemmen. Geeft een hoop rust.

Verder: ik weet niet hoe je er nu in staat, maar als je zegt: het vliegt me zo aan, nu nog maar even geen psychiater, ben je natuurlijk enorm je kop in het zand aan het steken. De problemen van je dochter groeien rustig door terwijl jij vermijdingstactieken aan het toepassen bent. Organiseer hulp voor jezelf zodat jij zonder dralen hulp voor je dochter kunt gaan regelen. Laat het niet door etteren.

Als je echt iets voor je kind wil doen.

Verdiep je dan eens in de CEASE-therapie. Ondanks alle medicatie en regulier gefröbel is het met de meeste kinderen hier nog geen haar opgeschoten, ondanks dat het zo lijkt. Niemand op dit forum heeft zoveel ervaring met dit soort kinderen als ik dus ik weet waarover ik spreek. Hoe triest het ook is maar een ook Karmijn en AnneJ dansen met hun kinderen op heel dun ijs en vroeg of laat zakken ze daar gewoon doorheen en zijn ze weer terug bij af. Dan komt de periode dat ze beseffen dat genezing van binnenuit moet komen en dat met allerlei kunst-en vliegwerk de problemen alleen maar vooruit geschoven zijn.

behandelen

http://www.kwakzalverij.nl/1558/
De Cease therapie wordt door de inspectie onderzocht. Hopelijk horen we er later meer over.
Hopelijk is het niet al te schadelijk. Verder ben ik niet tegen alternatieve of homeopatische behandeling. Zolang het niet gifig is kan het het alleen al het effect van een placebo hebben. Homeopatische artsen kunnen voor ouders en kinderen een toegevoegde waarde hebben door de interesse in dit specifieke kind en niet alleen het in een reflex reageren op een symptoom.
Maar de theorie is natuurlijk wel onwetenschappelijk. Maar ook, genezing en het bevorderen daarvan zit ook in de relatie en het welbevinden met een therapeut.
Ook worden vitaminen gegeven en omega 3. Op 'Wrong planet' wordt van orthomoleculaire therapie, vitaminen en dergelijke, gezegd dat het je misschien niet van autisme geneest maar dat je er wel een 'gezonde' autist van wordt. En dat kan ook helpen om iemand zich goed te laten voelen en het leven en de uitdagingen goed aan te kunnen.

Cease

Cease zit niet in mijn wensen voor mijn kinderen. Ik heb indertijd wel van alles geprobeerd met vitaminen, omega 3, probiotica. We voedden ons koemelkeiwitvrij en ik heb ook even overwogen om glutenvrij te gaan eten, toen de stress hier de pan uitliep.
Ik zie autisme als een natuurlijke variatie. Niemand wordt perfect geboren. En bij autisme kunnen een aantal symptomen horen als darmproblemen, allergie, immuunproblemen, naast dat je controleert of kinderen goed kunnen zien of horen. Daar wil je ook zo goed mogelijk wat mee.
Zolang de reguliere geneeskunde zich beperkt tot het stellen van een diagnose/etiketje en verder geen 'geheel' aan symptomen onder de loep neemt heb je met een homeopatische arts geen slechte keuze, die doen dat wel.
Hoe onwetenschappelijk ook, het kan voor jou en je kind een goed keuze zijn.
Ook deze arts wordt gediskwalificeert als 'homeopatisch' terwijl ik vind dat hij heel goed beschrijft hoe autisme een rol speelt in het leven van ouders en kinderen.
https://sites.google.com/site/praatdokter/begin/werkwijze/diagnosen/contactstoornis/autisme-artikelen

hoe jammer toch.

Beste AnneJ, ik heb al zo ontzettend veel kinderen geholpen met deze problematiek. Ga nu niet serieus denken dat je het beter weet dan ik. Wat dat betreft heeft niemand op dit forum ook maar de geringste notie van wat ik allemaal doe.

problemen

Weet je, als ik je posten zo lees, dan zit je gewoon behoorlijk in de ontkennende fase. Ik herken het hoor: het komt door het weer, het komt door spanning vanwege Sinterklaas, hij is aan vakantie toe, het komt door de weersomslag, het komt doordat zijn vader ziek is, het komt doordat opa overleden is, het komt doordat moeder somber is, het komt doordat je juf zwanger is, het komt doordat zijn vriendje is verhuisd.....
De 'redenen' waarom je kind 'het' niet aan kan, zijn talloos. Er is altijd wel wat te bedenken. Maar andere kinderen, in dezelfde situatie, raken er niet overspannen van. Jouw kind wel. Hoe zou dat dan toch komen? Euhm... door de stoornis, daardoor komt dat.
Daardoor heeft jouw kind niet de flexibiliteit om effectief te reageren op levensgebeurtenissen. Want in ieder leven komen zulke gebeurtenissen voor. En de meeste mensen weten die gebeurtenissen adequaat op te vangen. Maar als iemand een stoornis heeft, komt dat juist bij die gebeurtenissen aan het licht.

Aan de ene kant schrijf je dat je dochter complexe problemen heeft, als jaren. Aan de andere kant, wil je geloven dat het komt door de omstandigheden en dat ze gelijk heeft, als ze zelf zegt dat er niets aan de hand is. Natuurlijk wil ze zelf geen hulp zoeken. Zij is angstig, het is heel eng om weer met je problemen naar een ander te gaan.

Het is erg waarschijnlijk, dat je kind, met die jarenlange problemen en ernstige angsten, wel een stoornis heeft. Ik weet natuurlijk niet of die diagnose klopte. Maar als die niet klopt, dan zal er waarschijnlijk wat anders zijn. Iets dat eerst niet gezien werd. Dat hoor ik regelmatig. Bij een jong kind wordt de een diagnose gesteld, maar op grond van het verloop van het 'beeld' wordt die diagnose later aangepast/bijgesteld. Dat wil niet altijd zeggen dat er fouten zijn gemaakt, soms verandert de situatie.

Als je twijfelt over de diagnose, dan zou ik opnieuw het diagnose traject ingaan. Want zo kom je echt niet verder hoor. Die schoolangst van je dochter gaat echt niet over van 'niets doen'. Het komt ook niet door de 'omstandigheden'. Als dat zo was, dan was het allang over geweest inmiddels.

Mijn advies blijf, ga hulp zoeken. En niet bij een vage therapie. Kwakzalvers gedijen altijd erg bij wanhopige mensen die in de ontkennende fase zitten. Daar zitten hun wachtkamers vol mee. Ontkenning en wishful thinking.

IQ van 80?

Juist kinderen met een ass kunnen soms een veel te lage score halen op de iq test. Gewoon omdat ze de bedoeling niet begrijpen. De situatie niet kalm en concreet genoeg is en het ze niet voldoende uitgelegd is wat de bedoeling is en hoe ze de test moeten doen. En gecontroleerd of ze de benodigde informatie goed begrepen heeft en kan uitvoeren.
Een collega van mij had zo'n kind. IQ inderdaad onder de LVB-grens. Hier wilden de ouders juist wel aan de diagnose ass, maar wilde jeugdzorg er niet aan. Gelukkig had deze dochter wel een weekendgezin waar ze heen ging. Die waren ook zeer verbaasd, omdat ze juist zo goed met spelletjes en weetjes was.

het succes van Cease

Het succes van de CEASE is niet te denken aan een uitgekiende marketing maar vanwege het resultaat. mij betreft gaat ze gewoon eerst een paar jaar regulier aanmodderen, de CEASE kan altijd nog.
Vaak is dat het beste, dan zie je het verschil tenminste.

alternatieve therapie

http://www.wrongplanet.net/postt153332.html
De mensen met autisme van wrongplanet rapporteren keer op keer dat er geen therapie is voor autisme, het is een erfelijk karakter. Je kunt wel zorgen dat je zo gezond mogelijk bent en alleen als je aantoonbaar allergisch bent houdt je een koemelkeiwitvrij dieet of een glutenvrij dieet. Er wordt veel geexperimenteerd met vitaminen en aanvullingen, maar je wordt er wel gezonder van en kan daardoor ook echt wel minder last hebben van stress, maar het is geen kuur voor autisme.