Dochter durft niet meer naar school
Onze dochter van 10 heeft behoorlijk complexe problemen waaronder verlegenheid, faalangst, een zeer eenzijdig eetpatroon en durft op dit moment niet meer naar school. School is net begonnen en ze is nog geen enkele week volledig naar school geweest, moet wennen aan de leerkracht die weer totaal anders lesgeeft als de juf van vorig jaar, rekenen is moeilijk. Het lukt ons niet om haar naar school te krijgen of het moet met geweld, iets wat we zo lang mogelijk uitstellen..
Werkelijk niets helpt! En dit gaat al een paar jaar zo met tussenpozen dat het wel heel goed gaat en we denken dat het probleem opgelost is, tot het gewoon weer begint.
Ze heeft veel moeite met het maken van vriendinnetjes en speelt bijna nooit met anderen, ze verstopt zich achter de computer. Wij willen niets liever dan dit patroon doorbreken en zijn op zoek naar een geschikte therapie alleen weten we niet in welke richting we moeten zoeken en of een therapie hierbij kan helpen. Onze dochter staat er zelf namelijk heel afwijzend tegenover!
Er is contact met school, we hebben een afspraak voor een gesprek en het contact is goed maar ik weet gewoon niet meer wat wij kunnen doen. Ik zie onze dochter elk jaar meer afglijden en voel me behoorlijk wanhopig. Als ik naar de andere kinderen uit haar klas kijk hoe die zich ontwikkelen kan ik zo gefrustreerd raken over dat het met haar niet goed gaat!
Ook het eten wil maar niet lukken, ze eet alleen cocopops met melk en beschuitjes met appelstroop en drinkt alleen maar nesquick, verder lust ze patat en pannenkoeken en snoep natuurlijk
Kortom een zeer slecht eetpatroon wat we al op verschillende manieren hebben proberen te doorbreken maar niet gelukt is omdat we doodmoe van die strijd werden.
Ik maak me heel veel zorgen om haar, echt gigantisch, het grijpt me naar de keel, ik zit er elke dag mee en pieker erover wat wij toch fout doen en andere mensen goed. Ik voel mezelf een waardeloze moeder dat het niet goed gaat met mijn kind en ik niet in staat ben dat te keren!
Een pittige situatie
Beste Mummuns,
Allereerst, wat moet dit heftig voor jullie zijn en wat een onmacht moeten jullie voelen! Verschrikkelijk...
Zo te lezen lijkt het erop dat de zorgen die je maakt, terecht zijn. Het is waarschijnlijk wel onterecht om jezelf hiervan de schuld te geven. Hoe graag men dit ook zou willen, als ouder kan je helaas niet alles in de hand hebben. Probeer dat dus los te laten, hoe lastig dit ook zal zijn.
Bovendien blijkt uit jouw bericht dat je juist een hele betrokken ouder bent, die er alles aan probeert te doen om de situatie te verbeteren. Petje af!
Mijn advies is om naar de huisarts te stappen en de situatie voor te leggen. We leven in een informatie tijdperk, maar de keuze voor een therapiesoort hoef je echt niet alleen te maken. Er zijn voldoende professionals die daarbij zouden willen helpen. Daarnaast is de hulpverlening bekend met weerstand voor therapie en hier dus goed op ingespeeld. Dat zij niet behandeld wil worden, staat daarnaast mogelijk direct in verband met haar de problematiek, dus laat dit geen reden zijn om behandeling te laten.
Mogelijk speelt het verantwoordelijkheidsgevoel een grote rol, klopt dat? Wellicht is het goed om te realiseren dat het oké is om als ouder hulp te accepteren en dat je als ouder niet overal de macht over kan hebben. Natuurlijk vraag je via dit forum al hulp en dat is onwijs goed!
Kortom: overleg met de huisarts en voel je echt niet schuldig!
Succes met de situatie!
Groet, Chantal
mummums
Hoi,
Wat een nare situatie. Ik denk dat je echt hulp moet gaan zoeken. Ik zou naar de huisarts gaan en vragen om een doorverwijzing.
Het is heel lastig dat je dochter dat niet wil, maar zo kan ze toch ook niet verder. Onze zoon vindt/vond het ook altijd heel moeilijk om onder ogen te zien dat hij hulp nodig had van profs. En sommige therapieen werken dan ook niet zo goed. Maar dat zou denk ik geen belemmering moeten zijn in het zoeken naar hulp. Juist nu, omdat je kind nu nog de leeftijd heeft, dat je er enigszins invloed op kunt uitoefenen. Over een paar jaar, in de puberteit, is het veel moeilijker om een kind over te halen om dingen te doen, waar het geen zin in heeft.
Wij hebben de afkeer van onze zoon voor therapie trouwens kunnen ondervangen doordat wij oudergesprekken hadden bij de therapeut. Zij coachte ons toen, om zoon te begeleiden. Dat was erg effectief.
Ik zou, als ik jou was, heel graag willen weten of er misschien een stoornis of iets anders meespeelt, wat het leven zo moeilijk maakt voor je dochter. Dat lijkt me stap 1. Als je die informatie hebt, kun je weer verder.
Ik vind het overigens heel normaal dat je je schuldig en verdrietig voelt. Als je een kind op de wereld zet, wil je toch dat het kind blij en gelukkig is? Dan wil je je kind behoeden voor lijden en verdriet. Dat gaat voor jouw dochter nu niet op. Dat is heel verdrietig. Dat mag je best voelen. Je voelt je verantwoordelijk voor je kind en dat klopt, want je bent ook degene die verantwoordelijk is. Het was voor mij een eye-opener om dat te erkennen. Ik had eerst het gevoel dat phylo schrijft: 'voel je niet schuldig'. Ik voelde me weer bezwaard omdat ik me schuldig en verantwoordelijk voelde. Het was zo'n opluchting om dat los te laten.
Maar als je verantwoordelijk bent voor je kind, wil dat nog niet zeggen dat het jouw schuld is, als je kind niet gelukkig is. Sommige mensen zijn moeilijker gebakken. Die hebben meer of andere dingen nodig, om te bereiken wat voor een ander vanzelf gaat. Dat is lastig, confronterend, soms zelfs mooi. Maar het is niet iemands schuld.
Staar je niet blind op hoe het bij anderen gaat. Want ten eerste is het bij die ander vaak helemaal niet zo ideaal als het lijkt. Vaak kom ik er, als ik een gezin beter leer kennen, achter dat ook daar niet alles gaat zoals gedroomd. En ten tweede heb je er helemaal niets aan. Kinderen zijn niet 'maakbaar'. Je krijgt een individu, zonder gebruiksaanwijzing. En bij de een is het veel en veel moeilijker om dat individu op te voeden, dan bij de ander. Dat is niemands schuld, dat is hoe het leven in elkaar zit. (ten minste, volgens mijn filosofie, vanachter mijn toetsenbord.)
Onze zoon heeft trouwens ieder schooljaar ook veel moeite met het starten van school. Na een paar weken gaat het dan weer beter. Die eerste maand is hier nooit zo leuk. Dat herken ik dus heel erg.
Hart onder de riem - maar geen advies
Hoi, ook al kan ik je geen advies geven toch even een berichtje. Er spreekt zoveel verdriet en pijn uit je verhaal. Zoals Karmijn het zo mooi zegt : sommige mensen zijn wat moeilijker gebakken, jouw dochter blijkbaar ook en dat is heel naar. Ze heeft 1 groot geluk en dat is een hele lieve betrokken moeder die haar problemen niet onder het tapijt schuift en op zoek is naar hulp. Knap vind ik dat, want dat lijkt me moeilijk genoeg.
Ik hoop dat je je weg kan vinden, met raad van de vele wijze mensen op dit forum. Ik heb verschrikkelijk veel gehad aan het lezen hier om anders, breder, dieper, slimmer tegen ouderschap aan te kijken dankzij de mensen en verhalen hier. (nogmaals dank daarvoor dames!). Heel veel sterkte en succes!
geweld
Ik zou er niet aan beginnen. Dat heb ik met mijn dochter op dringend aanraden van school en hulpverlening wel gedaan. In de houdgreep en naar school. Vreemd nagekeken door voorbijgangers. Na een uurtje kon ik haar weer halen. School belde op dat dochter buikpijn had en er ziek uitzag. Er zijn redenen waarom je kind niet naar school wil en die moeten eerst uitgezocht en opgelost worden. Samen met je kind en zonodig met een deskundige.
Vreemde zaken zijn dat dat mensen serieus geloven dat kinderen het wel gaan oplossen als je ze dwingt wat ze niet kunnen oplossen en de reden is voor hun weigering.
We hadden hier ook een psychologe die meende dat ik dochter een thermometer moest geven en als ze dan geen koorts bleek te hebben dan was het: je hebt geen koorts, je bent niet ziek, hup naar school.
Zoek uit met je kind en met de juf wat er moet gebeuren dat de angst afneemt. Laat je zonodig verwijzen naar een vrijgevestigde psychiater en laat je niets wijsmaken. Help je dochter haar problemen overwinnen, onder woorden brengen en samen oplossen, zonodig met deskundige hulp. Vraag eerst maar aan je dochter wat er is en accepteer dat. Dwingen is de achterdeur uit. Dan raak je het vertrouwen van je dochter kwijt en kan ze nog angstiger worden en nog meer moeite krijgen om naar school te gaan.
huisarts
En als je toch naar de huisarts gaat vraag dan om haar gehoor en haar ogen te laten testen. Slecht zien of horen kan bijdragen aan angst. Ook kun je nagaan of er mogelijk allergie speelt. Zit dat bij jullie in de familie? Dat kan een reden zijn voor een slecht eetpatroon.
Dat eetpatroon zou ik nu maar even laten zitten. Eerst minder angstig worden, want angst is echt heel naar voor een kind.
Probeer uit te vinden waar ze bang voor is en help haar die angst te doorgronden en los te laten er anders over te gaan denken er andere tekst voor te vinden, samen. Maar neem de angst wel serieus.
angst
Dochter had ik graag naar haptotherapie gehad dat heeft mijn zoon goed geholpen. Verder is ze wel, na een jaar wachttijd, naar een sociale vaardigheden training geweest en ze heeft op de wachtlijst gestaan voor een faalangsttraining. Die sociale vaardigheden training heeft in elk geval wel wat begrip opgeleverd, juf ging mee en deed ook opdrachten met dochter in de klas, maar erg sociaal en minder angstig werd ze er niet van. Dat is pas goed gekomen nadat ze medicatie kreeg tegen de angst en naar speciaal onderwijs ging.
Soms gaf ik haar zelf passiflora, met name aan het einde van de vakantie en dan de eerste weken naar school, om de angst wat te dempen, omdat het nogal lang duurde voor mijn dochter echt geholpen kon worden door omstandigheden.
Nu zie je haar opbloeien en zich ook sociaal ontwikkelen. Zolang een kind angstig is en gestresst kan het sociaal moeilijk leren.
En inderdaad, je leert zelf steeds beter om je dochter in haar angst te begeleiden, haar aan te moedigen, te stimuleren en door te laten zetten en daarbij goed de balans te bewaken.
Sommigen mensen zijn angstiger aangelegd dan anderen. Trek het je niet persoonlijk aan maar doe er wat aan.
Nou AnneJ
Als ik jouw posts lees, lees ik eigenlijk, dat een kind dat niet naar school wil/durft, in eerste instantie thuis moet blijven.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Als je bang voor iets bent en je gaat het dan vermijden, wordt de angst alleen maar groter. Je laat dan met je gedrag merken: het is terecht dat je bang bent.
Ik ben niet voor fysieke dwang. Als het zo ver moet gaan, kan het dus niet. Maar ik ben wel voor aandringen, belonen en doorzetten in het verband met schoolgaan. Een objectieve meting als een temperatuur, kan wel helpen om kinderen over de drempel te helpen.
Onze zoon is ook een tijd niet geweest en ik ben in het begin veel te toegeeflijk geweest. Hierdoor bevestigde ik zijn denkfout: 'School is eng, moeilijk en naar, ik kan daar beter niet zijn.' Binnen een paar weken had hij afgeleerd om naar school te gaan en werd het 'normaal' om thuis te blijven. Dat was waardeloos.
Onze zoon heeft in de periode waarin hij weer naar school leerde gaan (stap voor stap uitgebreid) veel gehad aan 'helpende' gedachten. Dus niet denken: 'school is stom, ik kan het niet', maar: 'ik vind school niet zo leuk, ik ben al jarenlang gegaan, ik kan het nu waarschijnlijk ook wel, als het niet gaat, laat ik mama bellen.'
Daarnaast gingen we samen met onze zoon aan de slag om de dingen die hij zo verschrikkelijk vond op school, op te lossen. Maar hij moest echt wel naar school van ons. Wij hebben uitgelegd dat naar school gaan, essentieel is voor zijn toekomst. En dat wij problemen krijgen met de regering en de leerplichtambtenaar als we hem thuis houden. Die problemen op school oplossen, dat is vaak helemaal niet mogelijk. Ten minste in het geval van zoon niet. Hij ervaart ze nog steeds. Hij heeft inmiddels wel geleerd om er mee om te gaan. Om die problemen niet in de weg van zijn toekomst te laten staan. Hij gaat dus ondanks die problemen.
Het is echt een heel lastig probleem, wat groter wordt als je eraan toe geeft. Dus dat zou ik zeker niet aanraden. Zoveel mogelijk gaan. Ieder dagdeel is er eentje.
En als zoon thuisbleef, dan moest hij van mij, thuis schoolwerk maken. Zodat hij niet achter kwam, want anders was dat weer een drempel om 'niet naar school te willen'. Hij moest in de kleren en thuis 'gewoon' aan het werk. Ik zou dat rekenen dus mee naar huis vragen en daar in ieder geval mee aan de slag gaan.
Toegeven?
Toegeven is wat anders Karmijn. Natuurlijk heb ik dochter in en aangesproken en gemotiveerd. Alles gedaan tot en met gedwongen. Ik rende 's morgens achter haar aan door het huis en schroefde de toiletdeur open waar ze zich opgesloten had. Ik besprak haar toekomst, de mogelijkheden en de onmogelijkheden. Ik trok haar vingers van de deurklinken. Ik bezorgde haar op school. Maar ik heb haar ook wat keren weer op moeten halen. Op een gegeven moment had ik een achterwacht om de school te kunnen reageren als ik vanwege mijn werk zelf niet kon. Dan stond ik in de rij voor een lezing extern en daar ging de telefoon weer. Het heeft allemaal niets geholpen. Inderdaad, school moet ook mee kunnen werken. Dat is hier niet gelukt. Ook werd ze uiteindelijk randpsychotisch. Nee, ik geloof er niet meer in.
chanteren
Ze kreeg de grootste kamer als ze beloofde naar school te gaan. Dat heeft een week geholpen daarna hield ze het niet meer uit van de angst.
op school oplossen
Ook haalde ik haar op en besprak buiten met haar wat er eventueel op te lossen was op school. Want dan gingen we direct weer terug. Hopeloos waren die gevallen waarin kind pas als ik 's avonds thuiskwam met allerlei zaken kwam, gemist wat ze voor huiswerk moest maken terwijl het de volgende dag af moest zijn. Een tafeltje dat zo stond dat haar laatje dichtgeklemd werd en ze niet bij haar pennen kwam en de hele dag verstijfd op haar stoel had gezeten, doen alsof er niets aan de hand is en dan thuis uren woedeaanvallen.
Als ik haar haalde probeerde ik haar dat bij te brengen hoe je dat oplost, op school. En ik vroeg de school haar daarbij te helpen. Dat was een meestal onbegrijpelijke vraag voor school.
Maar ook naar de middelbare school als ik haar haalde vroeg ik haar of er nog zaken waren die we dan samen, dochter voorop eerst gingen oplossen. Want het probleem was hier gewoon vaak het gebrek aan vaardigheden om met situaties om te gaan. En als school haar daar ook niet bij kan helpen, zelf mag ik niet mee de klas in, dan houdt het dus gewoon op.
AnneJ
Zoals je het nu beschrijft klinkt het heel anders. Zo zou ik ook niet gedwongen hebben inderdaad.
Maar je eerste reactie klonk als: Mensen, als je kind bang is voor school, dan kan je ze toch niet dwingen, dus laat ze dan maar.
Ik weet wel dat jij het niet zo bedoelde, ik weet wel dat je met je dochter door een verschrikkelijke tijd gegaan bent. Maar dat snapt niet iedereen gelijk, als ze je eerste post lezen.
Snap je me?
thuisonderwijs
Gelukkig werkte ik vlakbij want inderdaad ging ik na zo'n drama s'morgens gelijk 's middags huiswerk, stencils of andere dingen voor haar ophalen.
Ik had haar graag thuisonderwijs gegeven, maar helaas moest ik zelf fulltime werken en ze was te klein om alleen thuis te blijven. Maar dat is wel heel lang 'ons' ideaal geweest.
Er zit een omslag in. Kan best dat als je lang niet gaat dat er dan nog een grotere drempel ontstaat, maar ik denk ook dat sommige kinderen eerst wat ouder moeten zijn en meer vaardigheden hebben voor ze zich kunnen leren handhaven in een groep als een basisschoolklas met alle drukte hoe dat tegenwoordig gaat.
Juist als je ze voortdurend maar in angst laat zitten gaan ze zich terugtrekken en raken verlamd omdat het ze gewoon ondanks aanreiken, ondanks dwang niet lukt. Ga jezelf eens na als je elke dag geconfronteerd wordt met wanhopig onvermogen van jezelf en je kunt er niet aan ontkomen. Niet goed voor je zelfbeeld en je kunt er depressief van worden want machteloos. Dat is ons aangepraat Karmijn dat dat moet. Juist daarom zijn er zoveel thuiszitters. Dat werkt helemaal niet. Dat maakt het alleen maar erger. Maar we blijven er maar in geloven en het maar doen en dan voldoen we aan de publieke norm. Ondertussen zit je met een doodongelukkig kind thuis.
Karmijn
Ik snap je hoor Karmijn. Je helpt me om het steeds beter uit te leggen. Het is nog steeds iets waar ik heel veel woorden bij nodig heb die niet altijd direct de point raken.
Het was heel erg naar. Voor jaren en jaren.
Precies
Nou AnneJ, je beschrijft precies hoe het hier gegaan is met onze zoon. Heb je als een vlieg op de muur gezeten? 
Maar thuiszitter worden, was voor hem toch ook geen optie. Want dan wordt zijn wereld zo rap klein. Echt als een implosie. En het is niet nodig, want zoals hij nu heeft leren dealen met alle problemen op school, zo gaat het echt goed. Zijn leven heeft nog de nodige minpunten. En school blijft zijn grote struikelblok.
Maar hij ontwikkelt en hij leert.
Ik weet zeker dat dit niet het geval was geweest, als hij thuis was gebleven. Hij wilde dat zelf trouwens ook niet hoor. We hebben het weleens besproken. Dan was er een programma over thuiszitters op de tv. En dan vond hij dat ook geen optie. Iederwijs hebben we ook besproken, maar dat wilde hij ook niet. Net zoals een Leonardoklas. Dat wilde hij ook absoluut niet. Soms door praktische redenen (voor leonardo had hij iedere dag twee keer drie kwartier moeten reizen en dat wilde hij echt niet). Soms door andere redenen. Zo vindt hij zelf, dat school ook belangrijk is, om met leeftijdsgenoten contact te hebben.
Als thuisonderwijs legaal mogelijk was geweest, dan had ik denk ik daar zelf wel voor gekozen.
Weet je, ik vind het onderwijssysteem achterlijk. Ik ben het er niet mee eens. Ik zou willen dat het allemaal veel en veel flexibeler was, dat er uit werd gegaan van de goede wil van mensen en mensen hun eigen verantwoordelijkheid.
Maar ik kan het systeem niet veranderen. En ik ga mijn kind niet als kop van jut gebruiken. Het gaat nu voldoende. En dat is goed genoeg. De hele periode is heel zwaar geweest. Maar het heeft hem ook heel sterk gemaakt. Hij kent zichzelf, kent zijn beperkingen en weet zelf oplossingen te vinden voor zijn problemen.
Als hij thuiszitter was geworden, was dat niet zo geweest. Maar het was dan ook mogelijk. Hij werd niet psychotisch, zijn depressie werd beter, hij heeft het zwaar gehad, keihard gewerkt. Maar hij ging omhoog, uit het dal. Dat wel. Dat heb ik ook de hele tijd angstvallig in de gaten gehouden. Ik hield dat ook met logboek bij: gaat het deze week beter of slechter dan vorige week. Bij onze zoon, was de tijd dat hij niet meer naar school wilde, het dieptepunt waar zijn problemen erkent werden en oplossingen gevonden werden. Die oplossingen werden trouwens NIET door school gevonden. Maar door zoon en ons ouders.
en voor jezelf
Ik heb dochter laten veranderen naar een kleinere rustiger school met kleine klassen. Helaas nam dat niet haar gebrek aan vaardigheden weg. Wel had ik er zelf een beter gevoel bij, ook al begreep ook deze school niet wat er aan pedagogische begeleiding nodig was voor dochter. Ze hielpen haar wel aan een gevoelensboekje en scoorden hoe ze zich voelde. Helaas zonder te snappen dat het met vaardigheden te maken had, omdat ze cognitief zo slim was, was dat onbegrijpelijk voor school dat ze praktisch in de problemen raakte en dat niet kon uiten of niet werd geloofd.
Uiteindelijk heb ik een klacht ingediend tegen de leerplichtambtenaar. Ik moest het allemaal maar zelf oplossen met dochter, inmiddels ook nog met de kinderbescherming op mijn nek, hulpverlening die niets uitrichtte of ziek werk en herhaald uitviel, wachtlijsten, ik zat er bovenop. Ik hield de lpa van alles op de hoogte en na een jaar kreeg ik een oproep voor een procesverbaalgesprek ook nog op een vreselijk intimiderende manier gehouden. Bizar. Dan hebben ze van die standaardzinnetjes dat je het wel prettig vind om je kind gezellig thuis te houden. Nou echt niet, ik moest ook gewoon werken. Of dat ik een autoriteitsprobleem zou hebben omdat ik niet voldeed aan de leerplicht voor dochter. Ook echt niet als je bijna 40 jaar in loondienst werkt.
Het is in een soort vertrouwenscommissie besproken en bleek dat de lpa er gefrustreerd van was geraakt dat het schoolweigeren en regelmatig verzuim maar niet ophield bij dochter.
Alsof ik er zelf niet helemaal doorgedraaid van dreigde te worden laat staan dochter. Bizar.
ouders inderdaad
Je verwacht dat school wel vaker met dat bijltje gehakt heeft en je kan adviseren maar dat is toch niet echt zo. Er zijn enkelingen die je op een goed gedachtespoor zetten, maar de meesten hebben er geen idee van. Gelukkig was er op de kleine school een directeur die dat ook gewoon direct erkende, daar heb je wat aan. Dus ik voeld mij zelf in elk geval erkend als ouder dat het een hele uitdaging is om dat op te lossen en dat school dat ook maar beperkt kan ook al doen ze hun best.
Het zijn de ouders inderdaad, je bent als ouder ook de enige, die op het scherpst van de snede, helemaal in het geval met jou zoon Karmijn, de balans kan blijven bewaken bij je kind tussen je leren redden ondanks zware omstandigheden en er onderdoor gaan.
En dat dan andere ouders, bijvoorbeeld familie en zo, of de kinderbescherming, menen dat het wel aan jou ligt, je bent te toegeeflijk. Zonder te zien dat zo'n kind er onderdoor dreigt te gaan.
Wat ook hielp
Hoe meer steunende zaken je kunt bedenken en organiseren dat kan ook helpen de balans te bewaren. Dochter ging hier naar paardrijden en ze had daar enorm veel goede ervaringen met de paarden en de mensen. Onlangs is ze gestopt maar dat heeft haar geholpen te zien dat ze heel wat waard is en kan.
Ik had haar ook graag op judo gehad, maar dat lukte niet ze wilde uiteindelijk dan toch weer niet.
Wel is ze naar drumles geweest, daar had ze gelukkig ook een goed talent voor.
Dat was dan iets dat ik niet spontaan bedacht maar dat kwamen we samen tegen of we kwamen er al pratend op, het ging uiteindelijk om haar motivatie en belangstelling.
Ik heb haar ook al die jaren verteld hoe zelfstandig en zelfbewust ze was als peuter op de opvang en dat ik wist dat ze het kon en dat dat op een dag weer zou komen, hoe dat wist ik nog niet.
AnneJ
Ik herken zoveel in jou verhalen over je dochter!
Ook ik /wij, hebben vaak die zinnetjes gehoord dat we te toegeeflijk zijn, het allemaal wel best vinden dat dochter thuis blijft.. Nou, geloof me, ik word er knettergek van! Van de spanning die het met zich mee brengt, van de wanhoop niet meer weten wat we moeten doen, wat wijsheid is, haar intense verdriet en angst te zien, niet tot haar door kunnen dringen en dat zij zelf niet weet waarom precies ze zich zo voelt.. Het breekt je helemaal en dan zijn die opmerkingen echt totaal verkeerd!
We hebben haar al vaak hardhandig naar school moeten brengen, we vinden het vreselijk om te doen en willen dit ook niet. Ze sluit zich op in de badkamer, we moeten haar met geweld haar kleren aan trekken, met geweld het huis uit sleuren terwijl zij ons trapt, bijt en krabt, met geweld in de auto en er bij school er weer uit onder het toeziend oog van andere ouders die afkeurend naar je kijken. Ja, zo gaat het hier ook en ik wilmdat niet meer!
Eigenlijk zou ik er een filmpje van moeten maken, misschien dat ze dan snappen dat wij dit zo niet willen en dat het geen kwestie is van toegeeflijk zijn.
En elke avond slaapt ze bij mij in bed en moet ze huilen van de spanning dat wij willen dat ze de volgende dag naar school gaat en elke morgen staat ze huilend op omdat het niet lukt.
Ook tussen mijn man en mij ontstaat veel spanning, daar wordt het niet beter van. School heeft geen idee onder wat voor druk wij staan!
Wij hebben een paar jaar geleden ook de lpa aan de deur gehad met de dreiging van de kinderbescherming.
Ook dat idee zorgt voor nog meer spanning in ons gezin.
En dan hebben we ook nog twee pubers die 's ochtends de deur uit moeten en die maar wat aan hun lot over gelaten worden omdat we zoveel strijd hebben met onze dochter. Ook daar heb ik dan een schuldgevoel over.
Met onze oudste hebben we hetzelfde gehad op de basisschool, toen had school weinig begrip en werden we nog meer gezien als overbezorgde moeilijk doende ouders. Inmiddels heeft school een iets andere houding aangenomen maar isnhet nog per leerkracht verschillend hoe er gereageerd wordt.
Vanmiddag hebben we een gesprek en dat zal best positief zijn alleen school kan ben ik bang weinig doen aan de situatie..
Wij zitten ook aan haptotherapie te denken voor dochter, of iets met paarden want ook onze dochter bloeit op bij de paarden en zit op paardrijles. Ze zegt dat dat het enige is wat haar blij maakt en dat ze voor de rest nooit meer blij is... Heb ook zitten denken aan een depressie maar herken de symptomen eigenlijk niet zo bij haar..
Hoe gaat het nu met jou dochter AnneJ?
Nodeloos lijden
Toevallig las ik dit draadje zoeven en dacht wat zonde, wat zonde, wat zonde. Dit bedoel ik nu dat je als moeder op een gegeven moment een week lang zit te huilen op de bank, op van de zenuwen, niet slapen, niet kunnen eten, volkomen aan het eind van je latijn. Pur omdat alles wat je doet gewoon niet helpt. Terwijl dat allemaal zoveel beter kan. Ondanks alle inspanningen een doodongelukkig kind overhouden.
Ach, wat zonde toch dat het zo moet gaan terwijl de meeste kinderen gewoon 100% te genezen zijn.
mummums
Hoi Mummums,
Wat ik nog steeds mis, wat doe je om hulp te krijgen? Is je dochter bij een kinderpsychiater? Heb je haar al aangemeld? Ben je al bij de huisarts geweest? Doen hoor.
Het klinkt (tussen de regels) alsof je het zelf uit wilt zoeken, zelf een oplossing wil vinden. Ik kan je vertellen dat dit te ingewikkeld is. Dit gaat je niet lukken zonder professionele hulp. Met haptotherapie of paardrijden alleen gaat dit niet lukken. Zulke therapie kan een aanvulling betekenen, maar het lijkt mij dat je eerst duidelijk moet krijgen wat er aan de hand is met je dochter.
Als er meer nodig was dan aandringen en praten, lieten wij zoon overigens thuis. Ik zou je (als medemoeder) aanraden geen geweld meer te gebruiken om je dochter naar school te krijgen. Dat is gevaarlijk en slecht voor de vertrouwensband tussen jou en je kind. Het lijkt mij zeer schadelijk voor je dochter.
O ja, ik vind de bijdragen van Onno altijd waardeloos, dus die lees ik niet. Het is jammer dat ze met dit nieuwe forum wel openklappen.
maatwerk
Mummums, je geeft niet zoveel informatie, jullie hebben toch vast al eens hulp gehad, als dit al zo lang speelt?
Hier speelt/speelde dit ook, maar dan middelbare school. (basisschool was geen denderend succes maar het ging) Partner neigde in het begin wel tot dwingen, maar dat wilde ik niet. Tuurlijk hebben we wel een hoop druk gelegd, maar pas toen er hulp kwam die hem ging begeleiden volledig zónder druk, ging het beter. Uiteindelijk niet goed genoeg, snel genoeg, waardoor school het ook begon af te laten weten. Nu zijn we aan het kijken bij alternatievere scholen. Die zijn er ook wel. Wij willen vooral een plek zoeken die veiliger is voor zoon. Maar dat lijkt ons het beste bij onze zoon.
Wat voor mij best een strijd was/is; accepteren dat dit ongeaccepteerde problematiek is. Werkelijk niemand (nouja) snapt hier iets van. Dus je gedrag als ouder wordt hoe dan ook niet gesnapt. Die moeite doe ik dan ook niet meer. Ja, oppervlakkig naar de buitenwereld toe wel natuurlijk, ik moet met zo ongelofelijk veel mensen om de tafel en in het belang van mijn kind probeer ik een goede indruk te maken en het gesprek in de goede richting te duwen. Maar onder dat laagje probeer ik het los te laten. Los te laten wat al die mensen waar ik mee om de tafel zit écht denken over mij, want dat voel ik echt wel. Het enige dat telt is het belang van zoon, en op het moment dat ik het die anderen naar de zin probeer te maken schaad ik zoon. Ik probeer alleen nog dat te doen waar ik echt achter kan staan. Ik doe het niet verkeerd, probeer ik mezelf voor te houden. Goed kan ik het ook bijna niet doen, de problematiek is heel complex.
(hier geen leonardo oid, was misschien de beste optie geweest. Reistijd hebben wij en zoon zelf ook losgelaten, is voor ons een klein probleem geworden tov de rest. Maar goed, ook wij hebben hier grenzen in natuurlijk, het moet mogelijk zijn.)
en nu...
Het gaat inmiddels heel erg goed met mijn dochter. Ze krijgt wat angstmedicatie en gaat naar speciaal onderwijs op haar niveau. Ze is aan het inhalen en leert zich sociaal suf. Ze is zelfs al een soort conflict aangegaan met een leerkracht. Ze is het er niet mee eens. Dat zou vorig jaar echt niet gekund hebben. Toen zag ze dingen die er niet waren die haar angst aanjoegen hoewel ze wist dat ze niet realistisch waren.
Wij willen maar niet geloven dat kinderen ook iets psychisch kunnen mankeren.
Mijn dochter heeft een vorm van autisme en gegeneraliseerde angststoornis. Ik zou zorgen dat ze rap bij een vrijgevestigde psychiater terecht kan, die kan haar zonodig ook medicatie voorschrijven want het is echt heel naar om zo te moeten leven.
Ga bij voorkeur niet voor die grote instellingen, die zijn ook allemaal zo'n beetje geinfecteerd met signaleringslijsten en ouders die de schuld weer krijgen. Ze trekken het zich aan dat ze beticht worden van teveel etiketjes plakken en geven niet graag medicatie omdat er maar weinig mensen zijn die geloven dat een kind dat nodig kan hebben. Alle vooroordelen kun je, zelfs in derdelijns gespecialiseerde instellingen gewoon tegengekomen.
Deze zomer is de meldcode in gang gezet. Dat betekent dat ze ook allemaal workshopjes volgen in kindermishandeling, dus er hoeft maar iets verkeerd geinterpreteerd te worden en dan wordt je aangemeld voor een onderzoekstraject waardoor je lichtjaren van huis raakt.
Je dochter wordt ouder en kan steeds beter benoemen wat het moeilijk maakt voor haar. Jij kunt haar helpen maar een goede kinderpsychiater kan dat ook, vraag daarnaar, met name omdat ze mogelijk medicatie nodig heeft. Vraag zonodig via een contactpersoon van Balans of de NVA wat zij aanraden voor instelling of deskundige. Of vraag het hier.
Ik heb hier de psychiater van mijn dochter via Evanlyn gekregen nadat we een zorgmelding hadden gehad van een Amsterdamse instelling.
Gewoon vriendelijk, helder, geen drama, praktisch, concreet.
Het ligt niet aan jou, het is een naar probleem dat je moet oplossen voor je kind, al haal je het uit je tenen, het moet.
psychiater
Als het je niet lukt om een inderdaad 'veiliger' school te kunnen regelen voor je kind heb je een psychiater nodig voor een diagnose zodat je kind een rugzakje kan krijgen dan wel naar speciaal onderwijs kan. Ik heb in die tijd zelf contact gezocht met iemand van de speciale basisschool die mij aangeraden was en die kon mij in elk geval helpen omschrijven wat nu het probleem was met dochter omdat ze dat herkende.
Voor het voortgezet onderwijs was dochter al min of meer aangenomen door een school, die haar problematiek ook herkenden, en mij konden helpen met de indicatie omdat de basisscholen totaal onwetend bleken. Helaas kwam daar toen de staatssecretaris doorheen dat kinderen die in groep 8 een rugzakje aanvragen het eerst moeten proberen op het voortgezet onderwijs.
Blind heb ik haar toen aangemeld en dat is onverwacht heel goed gegaan omdat ze 2 goede mentoren had waarvan 1 mentor direct herkende waar ze mee te maken had en dochter op school goed kon helpen.
Helaas ging het toen in het 2e jaar alsnog fout doordat dochter wat gezondheidsklachten kreeg en een mentor die dochter niet hielp maar in de war maakte. En toen liep het helemaal uit de hand.
Want het is ook nog zo dat je kind eerst een 'brandend huis' moet zijn wil men inzien dat er toch echt iets moet gebeuren.
En mijn dochter had altijd zo'n pokerface en hield zich goed in publiek, het bleef allemaal tussen haar oren tot ze thuis was, dat het voor de omgeving ookheel moeilijk was om te zien hoe moeilijk ze het had.
Hulp zoeken
Het klopt dat we nog geen hulp hebben gezocht, het kan namelijk zomaar een tijd lang goed gaan, zodat we denken dat het niet nodig is om hulp te zoeken. Komt misschien ook omdat we dat dan tegen dochter zeggen dat we hulp gaan zoeken dat ze dan schrikt en zich misschien groot gaat houden omdat ze geen hulp wil. Hoe dan ook, het kan lang goed gaan maar het gaat altijd weer een keer mis. Ze zit nu in groep 7 en we willen voordat ze naar de middelbare school gaat dingen geregeld hebben zodat ze dat vol zelfvertrouwen aan kan.
We zijn op zoek naar een vrijgevestigde therapeut, idd omdat we het niet zien zitten met het reguliere circuit (ik weet hoe daar gewerkt wordt..).
Het gesprek met de leerkracht is bijzonder prettig verlopen trouwens! Alle begrip, er wordt meegedacht, er is aandacht voor de problemen rond dochter. Heel fijn.
Alleen, ze wil nog niet naar school morgen en overmorgen..
Ik ga morgen de huisarts bellen, er moet echt iets gebeuren maar ik zie er zo tegenop om met haar het traject van hulpverlening in te gaan..
Ze schaamt zich ook zo hiervoor, wil niet speciaal zijn, anders behandeld worden.
Ik voel me zo machteloos en ook schuldig dat ik haar zo zat ben thuis. Ik kan dat maar niet loslaten en ook de zorgen om haar kan ik niet loslaten wat ik ook probeer. Ik kan mijn draai niet vinden, hang ook maar wat rond, probeer dingen op te pakken maar het helpt niet.
AnneJ
Dank je wel voor je verhaal, ik heb er heel veel aan te lezen dat ik niet de enige ben/was in deze situatie..
Fijn dat het goed gaat met je dochter, hoe oud is ze nu!
10 jaar
Met 10 jaar wordt het voor iedereen de hoogste tijd om 'ermee' om te leren gaan. Het is al heel vlug voortgezet-onderwijs-tijd en dan heeft zij, en hebben jullie, toch heel wat vaardigheden nodig om daar goed doorheen te rollen. Oftewel: nu hulp zoeken, helpt ook voor straks.
Het is beslist nuttig om zo precies mogelijk te weten waar haar gedrag vandaan komt. Is het autisme, is het trauma, is het een dysthyme stoornis, etc.? Wordt ze overvraagd, ondervraagd, is dat cognitief, sociaal? Is ze zwaar overprikkeld? Waardoor dan?
En daaruit volgt de vraag: wat heeft ze nodig om het wel te kunnen? Hoe voelt zij zich wel veilig? Hoe ziet haar ideale school eruit? Hoe valt dat te realiseren? En zoiets ook voor het eetprobleem: waardoor komt het? Zijn de smaken te sterk voor haar, te complex, is het de textuur? Waar voelt ze zich wel prettig bij? Hoe kan zij vanuit dat prettige gevoel dat uitbreiden?
Als een en ander duidelijk wordt, dan zijn de helpende en de belemmerende factoren duidelijk. Dan kan een plan van aanpak komen. En dan is er veel meer mogelijk dan je denkt. Waaronder ook een bijzondere vorm van thuisonderwijs, waarbij de school zorgt voor pakketten thuiswerk. Met ons kind hebben we dit van een uurtje naar school per week langzaamaan opgebouwd tot een bijna volwaardig schoolrooster.
Dus nee, je bent de enige niet in dit lastige schuitje. En ja, er is wel werk aan de winkel. Ook al wil je dochter dat niet. Want natuurlijk wil ze het niet. Ze is nog net te jong om te begrijpen dat dit het niet is, en om te beseffen dat het anders kan. En oud genoeg om te begrijpen dat anders vooral heel eng is.
Maar ik geloof in een omgeving die aanpassingen maakt voor het kind. Als het kind zich dan veilig voelt, en zelfvertrouwen krijgt, dan kan het kind zelf experimenteren met ander gedrag, met het wereldje groter maken. Maar eerst dus de volwassenen om het kind.
Sterkte!
mummums
Mijn dochter is inmiddels 15 jaar.
Misschien is het goed om tegen je dochter te zeggen dat ze niet de enige is die moeite heeft om naar school te gaan en angsten heeft. Al lijkt dat nu wel zo. Er zijn een hele hoop leuke en vooral ook lieve kinderen die daar begrip en hulp bij nodig hebben om een goed plekje te vinden en zichzelf en de omgeving te leren begrijpen en hanteren. Voordat mijn dochter een diagnose kreeg ging ze naar een gehandicaptenmanege, die nemen ook 'reguliere' leerlingen om te kunnen mixen en daar had ze al een klik met sommige kinderen. Dat is ook een opluchting voor een kind dat er meer kinderen zijn zoals jij.
Bedankt
Voor al jullie fijne reacties!
Man en ik zijn inmiddels zo op dat we besloten hebben het vandaag en morgen even te laten voor wat het is met proberen naar school te krijgen. Het lukt toch niet en we moeten even weer wat rust creëren, ook voor onze beide pubers. Komt ook mede door het begripvolle gesprek met de leerkracht dat ik het nu even los kan laten. Maar ik besef wel dat school niet eeuwig begripvol kan blijven en dat er wel wat moet gebeuren.
Ik las hier van iemand die zei dat een therapie niet voldoende zou zijn, daar ben ik ook wel een beetje bang voor, het probleem is natuurlijk eeg complex..
Ga zo moed verzamelen om de dokter te bellen..
Even geen psychiater
Ik heb hierboven een topic waarin ik op zoek ben naar een psychiater maar dat grijpt me toch net even iets teveel aan.. De afspraak met de huisarts staat voor morgen, zal me wel weer genoeg energie kosten denk ik want die gesprekken slopen me gewoon.. Ben er dan de hele dag mee bezig met zo'n gesprek.
Wat mij ook al jaren opvalt is dat sommige kinderen haar zo bevreemd (observerend) bekijken als ze haar zien. Hebben jullie kinderen dat ook? Ik kan daar ontzettend slecht tegen en heb dan sterk de neiging om zo'n kind een veeg uit de pan te geven..
Is net ook weer gebeurt, dochter zegt dat ze dat niet vervelend vind maar hoe gaat dat straks in de puberteit?
Zijn net weer van die dingen die je zo onzeker maken..
zelfvertrouwen
He, nu reageer ik een beetje dubbel, eerst in het ene draadje, dan in het andere.
Ik zou dus zorgen voor goede diagnostiek. Vervolgens hoef je geen therapie te doen, maar kun je bijv. wel inzetten op meer zelfvertrouwen. Daar zijn heel vriendelijke manieren voor, zodanig, dat het geen echte therapie is. Zo geef ik muziekles, en met mijn achtergrond kan ik dat heel mooi therapeutisch inzetten, maar daar merkt het kind niet eens zoveel van, behalve dan dat het helpt.
Ik bedoel maar, zoiets kan ook. Voor sommige kinderen werkt een leuke hobby heel therapeutisch.
