Verkiezingsposter vvd

Annej (beetje ot)

Wij hebben idd pas hulp gevraagd en gekregen toen eea gierend uit de hand liep. Maar kind krijgt nog steeds hulp hoor. Ik ben erg tevreden over de hulp die mogelijk is in NL. Blij met de mogelijkheden die er zijn.
Wil jouw ellende niet bagatelliseren, maar het is niet zo dat het bij iedereen zo gaat.

Anne j, dat valt hier gelukkig wel mee

Ik heb oer het algemeen een prima contact gehad met de hulpverlening. Ik heb geleerd om zelf ook initiatief te nemen en niet af te wachten of je te afhankelijk op te stellen. Op een positieve manier, en niet op een "ik eis mijn recht, ik weet het als ouder het beste en jullie hebben jullie plicht maar uit te voeren", dat is een valkuil waar veel ouders nogal eens intrappen, niet eens uit hufterigheid, maar wel uit wanhoop omdat hun kind zich niet ontwikkelt als andere kinderen. Misschien scheelt het dat ik in het verleden veel heb samengewerkt met diverse vormen van hulpverlening en (vooral als toeschouwer beide kanten van het verhaal heb gezien). Als ouder sta je wel eens (te) emotioneler in zoiets en kan een meningsverschil snel uit de hand lopen, heb ik geleerd.
Alles werd bij ons serieus genomen en er was soms wel eens een meningsverschil, maar met een goed gesprek kwamen we er wel uit. Ik moet wel zeggen dat dit pas op gang kwam na de scheiding, omdat de vader zich enorm afzette tegen de hulpverlening in het algemeen en mij in het bijzonder.

Hoewel een zakelijke instelling als ouder ook wel eens tegen je kan werken, omdat er dan soms wordt gedacht "ze redt het wel" of zelfs "dat is een afstandelijke ouder". Ik zei als ik zoiets ontdekte dat ik wel degelijk mijn rotmomenten heb, maar die bewaar ik liever voor 's nachts in bed. Overdag moet ik er namelijk zijn als moeder en begeleidster en daarom moet ik mijn hoofd koel houden en de communicatie helder. Emoties helpen me daar niet bij.

Huh anne?

Is dat het, mijn dochter krijgt goede hulp omdat ze een lelijk en onbeschoft is? Hahahahaha. Dat is ze dus echt niet.

Hulp

Tja, dan zal het wel aan mij liggen dat het zo'n toestand is.

Mooi kind

Ik heb een hele mooie boy, hij kan zo in in de hemagids, je ziet niets aan hem. Op grond van zijn medisch dossier en alle cognitieve testen moest hij naar het kinderdagcentrum. Hulp? Nee, alleen een logopediste aan huis gehad.

Nee anne

je kunt ook pech hebben. En je bent de enige niet waarbij het een toestand is. Maar het kan dus ook wel goed gaan. Ik zal door mijn positieve ervaringen niet zeggen dat de hulpverlening in Nederland voor iedereen geweldig is. Omgekeerd kan je je eigen negatieve ervaringen niet vertalen naar "het is slecht geregeld in Nederland".
Verder kan je altijd kijken naar je eigen houding in het geheel. Kan nooit kwaad. Ook als de "schuld" geheel buiten jou ligt.

Inderdaad tinus

"Wat me opvalt, is dat mensen die zelfredzaam zijn, of iig zelfredzaam LIJKEN, steeds meer moeite hebben om hulp te krijgen."
Inderdaad Tinus, het lukt me. Maar ik denk dat dit ook opgaat voor mijn kinderen. Ze lijken zo zelfredzaam maar zijn het niet.

Anne

Anne:
"Inderdaad Tinus, het lukt me. Maar ik denk dat dit ook opgaat voor mijn kinderen. Ze lijken zo zelfredzaam maar zijn het niet."
En omdat het jou lukt, komt er geen hulp - je kinderen hebben immers geen professionele hulp nodig, want ze worden toch door jou geholpen? Dat is iig de redenering van de indicatie-organen; en die redeneertrant wordt alleen maar sterker.

Overbelasting

Knurf:
"Zonder nu meteen alle hulp als onzinnig te willen bestempelen (integendeel!), vraag ik me wel af waarom dat zo erg is."
En wat als die mantelzorger nou zelf niet kan of wil?
Dit leidt op termijn tot allerlei kromme situaties, zoals incompetente mantelzorgers, en onevenwichtige/onrechtvaardige zorg -juist als het indicatie-orgaan de capaciteiten van die mantelzorger overschat. Maar het grootste probleem is overbelasting van die mantelzorger.

Kil, killer, kilst

"Ik zie logeerhuizen en medicatie wel als twee verschillende dingen. "

Het zijn ook twee verschillende dingen. Het een is heel erg nodig, het ander is iets minder nodig. Daarom zou mijn prioriteit liggen bij datgene wat het meest nodig is.

"et meer op dit soort gezever te reageren, maar ach... "

Ik ben geen eikel die andere mensen hun voorzieningen niet gnut, echt niet! Maar als er geen geld is voor levensreddende dingen, dan is het toch wijs om eerst de minder levensreddende dingen weg te bezuinigen?

En ja, ook wij hebben weleens onzelf uitbetaald. Dat kwam dan op hooguit 200 euro per maand. Nooit meer. Maar wij leverden wel bovenmatige zorg aan onze zoon. En dan MAG je gewoon jezelf uitbetalen"

Je mag jezelf inderdaad gewoon uitbetalen, dat is wettelijk zo geregeld. Maar ik denk niet dat als je die betaling schrapt, ouders ineens hun kind massaal naar een instelling brengt. Dus kun je die vergoeding schrappen zonder dat het je toch nog meer kost. Ik kom over als een ontzettend kille rekenaar, dat weet ik. Maar ik vind vragen als 'hoe ver willen we gaan met terminale/levensbedrijgende patienten, met het oog op de kosten', en het dan ook over kinderen hebben nog veel 'killer'.

"dat het bij jou broertje of de mensen die jij zegt te kennen wel meeviel, wil niet zeggen dat dat voor alle gezinnen van toepassing is!!!"

Er zijn heus wel hefige gevallen. Maar de matige autisten zijn in de meerderheid. Je kan toch ook wel voorzieningen in stand houden voor de echt diep-autistische kinderen, en op de lichtere vormen bezuinigen?

"Als er feitelijk geen professionele hulp nodig is, waarom zou je daar dan een beroep op doen? Juist dan ontstaan er enorme wachtlijsten en worden de mensen die het niet redden, niet geholpen. Want die zijn er ook, en die zijn niet eens meer in staat om 'zelfstandig over te komen'. Wat is er mis met doen wat je zelf kunt doen, en pas hulp inschakelen als je het zelf niet meer kunt?"

Exact!

Knurf

Knurf:
"Die opmerking slaat nergens op. Ik heb het nadrukkelijk over de situatie waarin er hulp voorhanden is, zoals je in mijn posting kunt lezen."
Om eerlijk te zijn; ik denk dat mijn opmerking nu juist de kern van een groot toekomstig probleem is. Het is namelijk helemaal niet zo duidelijk wat het betekent dat 'mantelzorg voorhanden is'. Het is ook lang niet altijd duidelijk of en in hoeverre iemand 'gekozen' heeft voor die situatie. Bovendien heeft een indicatie-orgaan (dat wil bezuinigen) er belang bij om zoveel mogelijk hulp op zoveel mogelijk mantelzorgers af te schuiven, ook als die mantelzorgers niet kunnen (incompetent), andere verplichtingen hebben cq tegen hun grenzen oplopen (overvraagd/overbelast, werk, zelf ziek), of zich niet verantwoordelijk voelen (ex-partners, familieruzies, of familie te ver weg).
Kortom, hier gaan we de komende tijd heeel veeel discussie over krijgen.

Nu.nl

http://www.nu.nl/politiek/2888239/schippers-denkt-winst-pakken-bij-ouderenzorg.html

Mantelzorg en andere ambities

De overheid wil bezuinigen. Dus mantelzorgers moeten werk over gaan nemen van professionele krachten. Kan ik mee leven. Maar strookt dat met de andere ambities van de

Kan de overheid dan ook ermee leven dat een fiks aantal mensen hun betaalde werkuren terug gaan schroeven? Want een 40urige baan en mantelzorg, dat gaat vaak moeilijk samen.

Ik wil best meer dingen zelf doen, maar dan zal de overheid ook moeten accepteren dat ik minder tijd overheb voor belastinggeld verdienen.

Over een andere ambitie, het gelijk maken van het verdien patroon voor man/vrouw begin ik maar niet eens, het is in veel gevallen wel duidelijk wie dan maar wat uren opoffert als oma 'op haar sociale netwerk terug moet vallen'.

Had hier al een draadje over,

http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/NFshowpost.cgi?template=4&actueel=0&archief=1&zoek=Mantelzorg&thread=175670&forumsel=36&forum=36&post=2892207

Mantelzorg is niet iets waar je voor kiest

het is iets wat je overkomt.

Het is geen vrijwilligerswerk wat je doet in vrije uurtjes! En het houdt ook niet op als je geen zin of geen puf heft, of als er een ander persoon in je omgeving dringend hulp nodig heeft.

Mantelzorg

even geknipt en geplakt.

Grote kans dat u een mantelzorger bent zonder dat u het in de gaten hebt. Want mantelzorg, dat doet u als vanzelfsprekend. Daar denkt u niet over na. U kiest er niet voor, maar het overkomt u. Meestal hebt u een emotionele band met degene waarvoor u zorgt.
Mantelzorg kan erg zwaar worden. De combinatie met uw baan, de opvoeding van uw kinderen, uw sociale contacten en uw vrijetijdsbesteding blijkt vaak moeilijk samen te gaan. Als u 24 uur per dag uw naaste verzorgt, kunt u er niet zomaar even mee ophouden. Als het zorgen voor de ander gaat overheersen en u niet meer aan uzelf toekomt, kunt u overbelast raken.

Wat kan het zorgen voor een naaste zwaar maken?

•Lichamelijk: Vermoeidheid, tillen en helpen bij de dagelijkse verzorging.
•Psychisch: De vraag hoe je ermee om moet gaan, angst, acceptatie, onzekerheid.
•Sociaal: Weinig tijd voor een eigen sociaal leven, waardoor isolement dreigt. Eenzaamheid, onbegrip van de omgeving.
•Relationeel: De afhankelijkheid, die steeds groter wordt en verandering geeft in de relatie.
•Financieel: Extra kosten en verlies van inkomsten uit werk.

Zo is dat

er zijn situaties die gewoon zo lopen, daar zit geen vrije keus bij. Je overziet de (on)mogelijkheden en doet wat je kunt.

'Het leven is niet alleen maar leuk' zei mijn moeder vroeger. Ach ja. Ze vindt het leven nu voornamelijk 'niet leuk', ook al doe ik als mantelzorger (meestal) mijn best.

Erik

Het is blijkbaar heel moeilijk om te bepalen wie er echt hulp nodig heeft en wie niet als het om psychische problemen gaat. Een fysiek mankement is misschien wel eenvoudiger te constateren. Maar een psychisch mankement kan net zo invaliderend zijn.
Daarom hebben we een enorm log en bureaucratisch systeem in het leven geroepen met dossiers, indicatieorganen en commissies. En geen deskundige toegang, nee, je mag je eerst bij de minst opgeleiden melden. En dan die weg door de instituties naar meer deskundigheid. Daarnaast nog een hysterisch meldsysteem kindermishandeling, het kan natuurlijk best zijn dat je geen hulp nodig hebt maar dat je kinderen van jou als kindermishandelaar verlost moeten worden, wat ook weer bakken met geld kost. Je wilt niet weten wat een mensen zich allemaal met mijn gezin bemoeid hebben die in tientallen over ons vergaderden, dossiers vulden, rechtzaken voerden, waar wij op het matje moesten komen, bellen, mailen, nog een rondje. Zonder dat er hulp kwam.
En dan moet je weten dat een beetje ouder pas hulp vraagt als het water al aan de lippen staat. Met een kind dat niet kan wachten.
Want ja, inderdaad heb je zelf voor die kinderen gekozen. Jammer als er een weeffoutje in zit, dat is nou eenmaal het risico van het ouderschap. Dat we nu in rustiger vaarwater zitten doet me goed. Dat dat zoveel geld gekost heeft vind ik een schande. Wij zijn pas goed geholpen door mijzelf betaalde professionele cursussen, door een tip van een hulpverlener (had die tip niet wat eerder kunnen komen?) en door de inzet van deskundigen op het voortgezet speciaal onderwijs. Mijn kinderen hebben een hele angstige basisschooltijd gehad en wij hebben thuis enorme onnodige drama's gehad. Ik ben er lichamelijk en financieel bijna aan onderdoor gegaan. Geestelijk niet, ik heb gelukkig een groot netwerk. Maar ik had wat gegeven voor een logeerweekend en een beetje tijdige deskundige hulp. Ik heb nog een trauma van die jaren, kun je niets mee, want ik ben nog steeds in de onveilige situatie dat mijn kinderen op het speciaal onderwijs zitten, zonder die school zijn wij nergens. Dus moet ik dat hele bedreigende en onveilige circus nog steeds voor lief nemen, zo kom je nooit van zo'n trauma af.
Inderdaad, ik deed het liever zonder hulp, maar ik heb dat voor mijn kinderen gewoon broodnodig, anders kunnen ze straks niet meedraaien in de samenleving. En tja, vroeger kon ik een kind naar een naaiatelier sturen of als arbeider bij een boer. Die baantjes zijn er niet meer. Bovendien hebben ze een goed stel hersens, dat zal ze in hun leven er hopelijk bovenop houden.
Wat mij betreft kan er een hoop bezuinigd worden. ZATteams op scholen, kindermishandelinsprotocollen en meldcodes bij al die instanties en wat daar allemaal achter weg komt, bureau jeugdzorg, sociale- en emotionele screeningsacties door de GGD. En dan meer geld naar deskundigheidsbevordering en realistische hulp en praktisch maatschappelijk werk in de huisartsenpraktijk en bij de gemeente. En vooral meer deskundigheid en praktische hulp in de advisering aan ouders en kinderen.
Wij gaan misschien niet dood als wij niet geholpen worden, hoewel je weet het nooit, zowel zoon als dochter hebben een periode een doodswens gehad, maar wij komen wel in de goot terecht of, als mijn kinderen het niet trekken worden ze opgenomen of uithuisgeplaatst. In feite heb ik nog het hardste mijn rug recht moeten houden om die kosten te voorkomen. Mijn kinderen horen thuis en niet elders.

Verantwoorden

Overigens vind ik het terecht dat je je moet verantwoorden als je een aanspraak maakt op de gemeenschappelijke middelen. Dat moet echter wel in verhouding zijn, laat staan ambtelijk en integer. Bij gebrek aan deskundigheid of realistische toetsing worden dat dan maneuvres die financieel gierend uit de bocht lopen. Daar is volgens mij nog wel wat winst te behalen. En bezuiniging dus.

Het signaleren van kindermishandeling..

Wat mij betreft kan er een hoop bezuinigd worden. ZATteams op scholen, kindermishandelinsprotocollen en meldcodes bij al die instanties en wat daar allemaal achter weg komt, bureau jeugdzorg, sociale- en emotionele screeningsacties door de GGD.

Het signaleren van kindermishandeling.. dat lijkt mijn juist iets wat niet wegbezuinigd kan worden.

Al kan het waarschijnlijk wek stukken goedkoper en efficiënter.

Knurf

Mantelzorg jij voor iemand? Zo te lezen niet. Ik wil met alle plezier een tipje van de sluier oplichten en die sluier mag wat mij betreft toch echt af en toe door een ander worden vastgehouden.
Kinderen, kinderen, tja, ik denk dat mensen zichzelf niet snel als mantelzorger voor hun kinderen zien. Je bent móeder. Maar er zijn meer relaties te verzinnen dan moederschap.

Tirza

Henk

"Het signaleren van kindermishandeling.. dat lijkt mijn juist iets wat niet wegbezuinigd kan worden." Verdiep je er eens in Henk. Kindermishandeling is net God, een soort heilig mantra waardoor alle kritiek verstomt en elk handelen een aura van noodzakelijkheid en urgentie krijgt. Wat het ook kost. Al vallen er onschuldige slachtoffers en kost het een vermogen en gaat het ten koste van broodnodige hulp aan ouders en kinderen.

Terug naar die poster

Je weet wel, met die boodschap over handen uit de mouwen in plaats van hand ophouden.
Stomtoevallig liep ik gisteren tegen een krantenartikel aan dat ook online staat (Gooi- en Eemlander van 8 juni jl.). Ik geef hieronder de URL, en dan het stuk eruit dat me zo trof, in verband met die poster.
http://www.gooieneemlander.nl/ombudsman/article16087273.ece/-Mensen-die-bij-ons-aankloppen-zijn-vaak-dubbel-slachtoffer
(de hieronder gequote uitspraak is van Ombudsmandirecteur Mr. Carolien Pietjouw, die de hulpvraag ziet toenemen).

,,Niet alleen de huidige economische situatie is hier debet aan - ook de voortschrijdende complexiteit van wet- en regelgeving en de verharding als het gaat om schuldenproblematiek. Enige coulance is niet meer mogelijk”, merkt zij sinds haar aantreden als directeur.

,,Dit is vooral wrang in de situaties waarin mensen die vastlopen vaak dubbel slachtoffer zijn: eerst van het praktische probleem zoals een auto-ongeluk of een (chronische) ziekte en vervolgens van manier waarop instanties en overheden met hun vragen of klachten omgaan. Het sentiment dat 'succes een keuze is' - implicerend dat mensen voor hun probleem kiezen - doet steeds meer opgeld en is vernederend. Voor mij is het onvoorstelbaar dat in een samenleving die vraagt en verwacht dat 'alle mensen meedoen' er zoveel obstakels worden opgeworpen die een normaal sociaal en werkzaam leven in de weg staan, zodra je ook maar iets afwijkt van de norm.”

,,En denk niet dat de mensen die bij ons aankloppen model staan voor de calculerende, verongelijkte en verwende burger die verwacht dat 'een ander het wel oplost'. De meeste mensen waren mondig en hebben vaak eerst zelf het heft in handen genomen: na verloop van tijd zijn ze ten einde raad, doodmoe van het 'kastje-naar-de-muur' gedoe en de weg kwijt. Niet zo vreemd als blijkt dat diverse instanties het vaak zelf ook niet meer weten, uitgaan van verouderde regelgeving of hun eigen administratie niet op orde hebben.”

*einde quote*

Ik bedoel maar... Het kan iedereen gebeuren dat die zijn hand moet ophouden (al dan niet tijdelijk). En de uitspraak van Pietjouw zegt genoeg, ik herhaal 'm nog maar eens: "Voor mij is het onvoorstelbaar dat in een samenleving die vraagt en verwacht dat 'alle mensen meedoen' er zoveel obstakels worden opgeworpen die een normaal sociaal en werkzaam leven in de weg staan, zodra je ook maar iets afwijkt van de norm."
En dan waagt de VVD nog met zo'n poster te komen. Ik trek het me niet meer persoonlijk aan, maar vind het wel een regelrechte belediging voor deze groep mensen.

PGB en mantelzorg is maar één verhaal van die groeiende groep met mensen die steeds meer obstakels tegenkomen door allerlei regels, "kan niet", "mag niet" en zoek het maar uit, waardoor ze min of meer gedwongen worden hun hand op te houden. Er zijn vele schrijnende variaties mogelijk. En het kan iedereen gebeuren. Zelfs VVD-stemmers

Mantelzorg

Ik vind ook best dat je mag verwachten van mensen dat ze zelf de verantwoordelijkheid nemen voor de zorg voor hun kinderen, ouders en broers en zussen. Dat hoeft niet altijd voor 100%. Er moet ondersteuning kunnen zijn.

Ik vind het vrij normaal dat je op een gegeven moment voor je ouder wordende ouders gaat zorgen. En natuurlijk als oma incontinent en dement is dan is professionele hulp bepaald geen overbodige luxe. Maar die mogelijkheid is er ook gewoon.

Ik heb met juist altijd verbaasd (op een positieve manier) over de enorme hoeveelheid hulp die er bijvoorbeeld via de thuiszorg mogelijk is. Het zou zonde zijn om dat systeem helemaal af te breken natuurlijk. Het is ook geen perfect systeem natuurlijk. Er kan altijd wel wat verbeterd worden.

Er kan best bezuinigd worden op PGB/ZIN maar het moet geen gehele afbraak van het systeem worden.

Framing

Tonny:
"Het is geen vrijwilligerswerk wat je doet in vrije uurtjes! En het houdt ook niet op als je geen zin of geen puf heft, of als er een ander persoon in je omgeving dringend hulp nodig heeft."
Ah, hier vindt framing plaats.
Wat je hier zo vanzelfsprekend beweert, vooral mbt dat 'het gaat door ook als je geen zin/puf hebt', is in feite namelijk heel erg omstreden. Mn als het om 'geen puf' gaat, maar ook het 'geen zin' kan in de nabije toekomst een steeds groter punt worden. Wie heeft er nog zin om zijn zieke ouders in huis te nemen, bij wijze van mantelzorg, of wekelijks naar de andere kant van het land te rijden?
Dat is een probleem dat je niet wegredeneert met een moreel appel.

Stoere taal.

"Dit is vooral wrang in de situaties waarin mensen die vastlopen vaak dubbel slachtoffer zijn: eerst van het praktische probleem zoals een auto-ongeluk of een (chronische) ziekte en vervolgens van manier waarop instanties en overheden met hun vragen of klachten omgaan. Het sentiment dat \'succes een keuze is\' - implicerend dat mensen voor hun probleem kiezen - doet steeds meer opgeld en is vernederend"

Ik heb zelf in mijn omgeving helemaal niet het gevoel dat er keihard geoordeeld wordt over mensen met pech. Als er iets gebeurt staan de anderen juist klaar met hulp en medeleven.

Waar mensen moeite mee hebben is alle voorzieningen die er zijn als je het niet goed doet. Het lijkt wel of de overheid zieligheid en achterstand subsidieert. Kijk alleen maar naar al die hulpverleners die zich met multi-probleem gezinnen bezig houden, schuldhulpverlening, vrijstellingen voor alles. Ondertussen wordt er op het onderwijs beknibbeld.

De overheid zou juist kracht, talent, energie en lef moeten stimuleren/subsidiëren.

De stoere taal van 'niet aanstellen' komt vooral van de overheid, die wil verhullen dat de bezuinigingen op de zorg mensen echt gaan raken. Het wegbezuinigen van het vakantiekamp en de speciale sportclub is helaas niet genoeg. Er wordt ook bezuinigd op dingen die hard nodig zijn.

Mensen gaan weer rondlopen met onopgeloste problemen/kwalen, net zoals in de VS of de derde wereld. De overheid praat daar graag overheen met stoere taal 'die mensen stelden zich toch al aan'.

Maar knurf

Wie ben jij dan om te beoordelen om mensen die een beroep doen op professionele (betaalde) zorg dat soms doen terwijl het niet eens noodzakelijk is? Omdat ze blijkbaar alleen maar leuk en makkelijk willen leven. Wat een oordeel.

Tirza

Mantelzorg

Tja, ik heb geprobeerd mantelzorg te leveren in het verpleeghuis. Maar dan wordt al snel duidelijk dat jij er voor dat huis bent en niet andersom. Jij moet je in alle bochten wringen en alles uit je handen laten vallen als hun dat zo uitkomt. Maar als jij bijvoorbeeld eerlijke informatie wil over de toestand van je familielid, geven ze niet thuis.

Nu wil ik een familielid in huis nemen. Daarvoor moet ik echter een schuur verbouwen en dat mag niet van de gemeente. Eigen schuld, ik weet het: had ik maar niet zoveel kinderen moeten krijgen, zodat het huis minder vol zou zitten.

Kortom, ik vind dat er eerst kritisch naar het functioneren van instellingen en regeltjes gekeken mag worden, voordat ons persoonlijke functioneren als mantelzorgers erbij wordt gehaald door de overheid. Daar zit (als het goed is) meer rek in dan in onze toch al overbelaste levens.