partneralimentatie en baan

Toeslagen

Vroeger had ik nooit toeslagen. De kinderopvang betaalde mijn werkgever deels en de alleenstaande ouderkorting ging via de belastingaangifte. Dus niet echt vrije keuze dat ik nu toeslag krijg. Van mijn betaalde belasting kan het er ruimschoots uit. Datzelfde geldt natuurlijk voor de ziektenkosten, vroeger waren mensen gewoon voor een prikkie verzekerd via het ziekenfonds.
Dus ja, ik zie wel een groot verschil tussen toeslagen en PA, gevoelsmatig als het gaat over 'hand ophouden'.

euh Vesper

'Vroeger had ik nooit toeslagen. De kinderopvang betaalde mijn werkgever deels en de alleenstaande ouderkorting ging via de belastingaangifte'

Maar dat ZIJN toch de toeslagen?

paddington

"Meneer heeft wel een vriendin die te lui is om te werken. Hoe wordt daar dan over gedacht?" Ik snap je gevoel van 'onrecht'. Maar dat die vriendin van je ex te lui is om te werken, daar weet jij niets van....... Je moet geen aannames doen. Dat helpt je niet en wellicht volledig onterecht.
En "Waarom moet ons kind de dupe zijn van de vriendin van haar vader?" Die vriendin van je ex gaat echt niet werken om jou en je kinderen tegemoet te komen. Zo werkt dat niet.
Maar vooral: De rechter houdt geen rekening met het wel of geen inkomen van die nieuwe vriendin. Pa heeft een bepaald inkomen en a.d.h. daarvan zal hij een bepaalde KA moeten betalen.

Roos

Lees je nog mee?

Heb je inmiddels besloten wat je je ex laat weten over de PA?

Bieb63

Helaas weet ik wel dat de vriendin te lui is om te werken en dat ons kind daar dus de dupe van is, zij ziet haar vader hierdoor namelijk heel erg weinig. Hij moet zijn dure vriendin onderhouden. Jij doet hier een aanname waar jij niets van weet.

Dat de rechter er geen rekening mee houdt, weet ik, al heeft mijn ex het wel aangedragen bij een rechtszaak om maar geen PA te hoeven betalen. Helaas zijn er andere omstandigheden die ervoor zorgen dat ik geen PA krijg. Zelfs niet toe ik gedwongen werd om bij familie en vrienden te lenen om mijn kind van eten te voorzien.

Ik heb op een hele harde manier geleerd dat het recht in Nederland geen rechtvaardigheid is. Gelukkig heb ik mezelf uit de put gehaald waar mijn ex en zijn vriendin mij in hebben gegooid. Alles wat ik heb bereikt heb ik aan mezelf te danken.

Ik begrijp alleen niet dat er zo negatief gedacht wordt over PA. Waarom zou ik bijvoorbeeld geen PA mogen krijgen, terwijl mijn ex het makkelijk kan betalen, maar daar geen zin in heeft (hij heeft een zeer creatieve boekhouder die heel goed is in het verdraaien van cijfers). Waarom zou zijn huidige vriendin wel mogen profiteren van zijn inkomen en ik, de vrouw die hem heeft geholpen om zijn bedrijf op te bouwen, niet? Het ontvangen van toeslagen is dan wel heel normaal, maar een PA niet? Voor mij is het het meten met deze verschillende maten onbegrijpelijk.

Laat het systeem lekker zoals het is, er zijn namelijk goede redenen voor.

Ik begrijp Roos heel goed. Het is makkelijker om PA te stoppen dan weer te laten starten.

Paddington

Daarnaast heb ik in een onderzoek gelezen dat in de praktijk een man gemiddeld 3 jaar PA betaald. In mijn ogen is dat niet bijzonder lang. ===

Dat zal misschien meer zeggen over de lengte van de huwelijken. Onder de 5 jaar huwelijk krijg je tenslotte niet 12 jaar lang PA. Een andere 'praktijk' is dat er labbekakkers zijn en altijd weer vertikken te betalen, of mannen die niet weten waar ze het vandaan moeten halen, elke maand weer.

Dat de nieuwe vriendin van je ex te lui is om te werken, is typisch zo'n voorbeeld waardoor ik vind dat PA afgeschaft zou moeten worden, of tenminste teruggebracht naar 24 maanden. In déze tijd kan deze vriendin weten dat ze na de relatie op de blaren zit als ze geen energie steekt in werken. Ik heb het bewust niet over 'in een carrière', want waarom moet iedereen carrière maken? Als je maar een eigen inkomen hebt, hoe minimaal ook.

en toch paddington

Moet je je gedachte over die vriendin loslaten. Je zégt wel dat je weet hoe ze is en wat ze doet, maar uiteindelijk is dat een aanname, die wellicht gebaseerd is op het e.e.a., maar het naadje van de kous weet je niet (en ik uiteraard al helemaal niet). Hoe dan ook: je hebt er NIETS aan en het geeft alleen maar frustratie waar je niets mee kan. En feitelijk is het gewoon zo, dat jouw ex je PA moet betalen op basis van jullie beider inkomen. Wat hij met de rest van z'n leven doet, kan je niets mee en moet je niets mee.

Je opmerking: "Waarom zou zijn huidige vriendin wel mogen profiteren van zijn inkomen en ik, de vrouw die hem heeft geholpen om zijn bedrijf op te bouwen, niet?" zegt genoeg over je opgebouwde frustratie. Jullie zijn uit elkaar. Jij bent zijn vrouw niet meer, zijn huidige vriendin wel. Dus het woord 'profiteren' moet je los laten. Het gaat om zijn wettelijke plichten, niet om hoe hij en zijn nieuwe vriendin hun leven leiden. Dat is hun 'nu' en hun relatie. Zij 'profiteert' ook nu van zijn liefde, aandacht enz enz. Jij niet meer. Hoe zuur ook, maar er is nu alleen nog maar een zakelijke, wettelijke verplichting. Meer is het niet.

Bieb

Ik snap wat je schrijft, hoe je het schrijft, waarom je het schrijft, maar dit stukje "Hoe zuur ook, maar er is nu alleen nog maar een zakelijke, wettelijke verplichting. Meer is het niet." is toch niet helemaal zoals de praktijk vaak gaat of tenminste voelt.

Je blijft altijd samen de ouders van je kinderen en dus op een bepaalde manier verbonden. Vrouwen ervaren in het algemeen sneller een verbondenheid dan misschien de man in het algemeen.

Het is bij mij zo niet gegaan en nog steeds niet, maar ik denk dat ik het ook zuur gevonden had als ik achter hem aan mee de berg OP had mogen zeulen met opgroeiende (zorgen)kinderen, werk/huis en hij op de top zegt: de afdaling doe ik zonder kinderen maar mét dat ongeschonden groene blaadje en zij mag profiteren van wat jij en ik samen hebben opgebouwd.
Misschien moet je gescheiden zijn om dat te ervaren, ik weet het niet. Maar zelfs met een goede scheiding kan ik me dat heel goed voorstellen.

Jojo

Het is precies zoals jij zegt.

Op het moment dat ik trouwde zaten we beide nog op school. We hebben dus letterlijk alles samen opgebouwd. Op het moment dat we eindelijke konden gaan profiteren van ons harde werken, werd ik aan de kant gezet.

at Bieb63. Ik weet dat het eruit ziet alsof ik nog vol wrok zit. Dat is niet zo. Ik heb een fijne vriend, waarvan ik weet dat hij zich als een heer gedraagt, ook nadat een relatie is stukgelopen. Ik zie immers hoe hij omgaat met zijn ex. Dankzij mijn vriend heb ik weer leren vertrouwen. Op het moment dat het verkeerd loopt tussen mijn ex en zijn vriendin weet ik dat hij haar ook zal laten zwemmen. Het enige dat ik hoop dat de kinderen die erbij betrokken zijn, dan volwassen zullen zijn en er geen last van zullen hebben.
Die zakelijke overeenkomst, dat klopt tot een bepaalde hoogte. Het is alleen zo jammer dat het geen zakelijke overeenkomst is. Mijn ex heeft ooit tegen een vriend gezegd: als wij ooit uit elkaar gaan, krijgt zij geen cent. Hij is bereid om te frauderen om dat voor elkaar te krijgen. Ik zie niet in wat daar zakelijk aan is. Dat is nu juist het probleem.

Die PA van 3 jaar is gemiddeld, dus niet alleen met kortere huwelijken. In de praktijk blijkt gewoon dat de meeste mensen na een gemiddeld 3 jaar met een nieuwe partner gaan wonen, waardoor de PA vervalt. Ex-lieden die langer moeten betalen, zit meestal een zeer schrijnend verhaal achter. Bijvoorbeeld een chronisch zieke ex-partner.

Dame

"Wat ik wel kan zeggen is dat het me opvalt dat je hier behoorlijk zuur en zwart wit op reageert."

Zo bedoel ik het juist niet. De wetgever kan niet achter de voordeur kijken hoe valide de afweging van betaald en onbetaald werk tussen echtgenoten is gemaakt. Voor elke Suze staat ook een Marian. Leuk dat Suze's vriend haar zo'n prinsessenleven heeft gegund, maar je kan de gevolgen daarvan (het profijt dat vriend daarvan genoten heeft ten aanzien van zijn carrière en salaris, de achterstand die Suze op de arbeidsmarkt heeft opgelopen) niet in het geheel op Suze afwentelen.

Eigenlijk zou je voorafgaand aan huwelijk, samenwonen of ouderschap een worst case scenario moeten maken en met die info in het achterhoofd afspraken moeten maken omtrent zorg, werk en financiën.

skik

Persoonlijke verhalen

Maar die persoonlijke verhalen doen er toch helemaal niet toe. Je trouwt uit liefde (neem ik aan), maar uiteindelijk is het een zakelijk contract dat je afsluit.

Als je dat contract verbreekt zijn er ontbindende voorwaarden. Dat weet je van te voren. Je zorgt tijdens het huwelijk en tot max 12 jaar daar na financieel voor elkaar. Wil je daar niet aan voldoen dan moet je dat contract niet afsluiten of een aanvullende clausule in je huwelijkse voorwaarden op laten nemen.

Op morele gronden gaan beslissen of iemand wel of niet recht heeft op de contractueel vastgelegde rechten lijkt me dan ook heel bizar. (Naast dat je over het algemeen helemaal niet weet wat er precies gebeurd is).

Wat Hanne zegt

Beide partners zouden moeten weten wat de gevolgen zijn van een scheiding en de verdeling van financiën. Je kan niet achteraf de consequenties afwimpelen omdat de uitkomst van je destijds al dan niet bewust gemaakte keuzes je niet aanstaan.

Laatst hoorde ik een man zeggen: mijn ex wil PA maar ze heeft er destijds zelf voor gekozen om minder te gaan werken toen onze zoon geboren werd. Ik heb hem toen gevraagd of hij destijds de voorkeur had gehad zorg en werk fifty-fifty te delen met als consequentie dat er meer gebruik van opvang voor het kind zou moeten komen. Dat bleek dan weer niet het geval. Dan moet je achteraf dus ook niet zeuren.

skik

Stom

In deze tijd ervoor kiezen om je zelfstandigheid aan de wilgen te hangen en je in een kwetsbare situatie te brengen zonder eigen inkomen en soms zelfs zonder rechthebbende te zijn op het huis waarin je woont, is op zijn zachtst gezegd niet zo heel slim. Het is algemeen bekend dat mensen na de relatie op een wat andere voet met elkaar verder gaan dan tijdens de relatie. Je zou dat voor je partner ook niet moeten willen, dat die zonder inkomen thuis zit, en ik zou de beslissing werken/niet werken dan ook zeker niet af laten hangen van het uurloon van beide partners. Sommige mensen verdienen nu eenmaal niet zoveel omdat ze in een branche zitten met lage salarissen of geen hoge opleiding hebben, en andere mensen hebben het geluk en/of de wijsheid om heel veel te verdienen.
Dus ja, dan kost het soms idd geld om te werken en je kinderen naar de kinderopvang te brengen. Ik heb ook een paar jaar gewerkt 'voor de kinderopvang en mijn autokosten'. Natuurlijk ging dat ten laste van het gezinsinkomen, maar in absolute bedragen ging er een bedrag gelijk aan mijn salaris naar die twee kostenposten (Ik kan ook zeggen dat 50% van het salaris van mijn toenmalige echtgenoot naar die kostenposten ging .

Reden voor PA

In het kader van deze discussie (nl: gaan vrouwen als ze kinderen krijgen geheel vrijwillig minder werken) past dit bericht ook nog wel: Parttime werken is voor vrouwen een wijze om niet overbelast te raken.

Zie:

http://www.nu.nl/lifestyle/4226687/vrouwen-genieten-minder-van-vrije-tijd-dan-mannen.html

"Vrouwen genieten minder van vrije tijd dan mannen

Mannen kunnen meer genieten van vrije tijd dan vrouwen. Mannen kunnen zich ook beter afsluiten van hun werk en zorgtaken, vrouwen brengen hun vrije tijd juist zorgend door.

Vrouwen komen daardoor minder goed tot rust, dat blijkt uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau.

Parttime werken is voor vrouwen een wijze om niet overbelast te raken. Het is voor het eerst dat het verband tussen het werken in deeltijd en de vrije tijd van vrouwen is onderzocht.

De kwaliteit van de vrije tijd van vrouwen is ook minder dan die van mannen, stelt onderzoeker Wil Portegijs. Een van de oorzaken ligt bij de hoeveelheid "emotiewerk" die zij uitvoeren.

Verspilling

Minister Jet Bussemaker van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap noemt het "verspilling van talent" dat vrouwen om strategische redenen een parttime baan hebben. "Werkgevers en mannen moeten gezamenlijk deze vrouwen beter faciliteren om het patroon van deeltijdwerk te doorbreken."

Voor het genoemde onderzoek, zie http://www.scp.nl/Publicaties/Alle_publicaties/Publicaties_2016/Lekker_vrij

"Vrije tijd, betaalde arbeid en zorg zijn in het dagelijks leven voor veel mensen niet zo strikt gescheiden als in onderzoek en beleid wordt aangenomen. Dat lijkt in het bijzonder voor vrouwen het geval te zijn. Internationaal onderzoek wijst op het bestaan van een ‘triple shift’ voor vrouwen: naast hun betaalde werk buitenshuis en onbetaald werk thuis (eerste en tweede shift) zou de vrijetijd van vrouwen veel meer dan die van mannen in het teken staan van zorg voor het emotioneel welzijn van kinderen, familieleden en vrienden. Ook is er in eerder onderzoek op gewezen dat de vrije tijd van vrouwen meer versnipperd is en dat ze die vaker doorbrengen in aanwezigheid van kinderen.
In dit onderzoek openen we de ‘black box’ van de vrije tijd. We beschrijven hoeveel vrije tijd mannen en vrouwen hebben en of de condities waarin ze vrij zijn evenveel ruimte bieden voor ontspanning. En we gaan na of eventuele verschillen een verklaring kunnen bieden voor het feit dat vrouwen vaker tijdsdruk ervaren en doorgaans in deeltijd willen werken, ook als ze geen jonge kinderen hebben."

Zie voor verdere info in het linkje.

Volgens de minister maakt het "vrouwen én kinderen financieel kwetsbaar als het inkomen van hun partner door scheiding, arbeidsongeschiktheid of sterfte wegvalt." Volgens Bussemaker is de helft van de Nederlandse vrouwen niet financieel zelfvoorzienend."

Voor mij is het herkenbaar, hoewel ik financieel onafhankelijk ben en 32 uur per week werk. Maar meer zou ik liever niet doen (tenzij financieel echt noodzakelijk). Te zwaar met zorg voor kinderen (veel geregel en emotionele zorg inderdaad), huishouden, onderhoud huis, tuin etc. erbij.

En om terug te gaan naar het onderwerp parttime baan en PA: ik ben dus voor PA als de wet daar recht op geeft, gezien al mijn investeringen in het gezin terwijl mijn man vooral carrière maakte.

En als ik strikt noodzakelijk zonder de PA kan rondkomen, lijkt het me nog heel fijn om de PA te krijgen en te sparen voor reserves voor barrere tijden, een appeltje na de dorst, studie voor de kinderen of wat dan ook.

Paar dingen, o.a. Jaina, Skik, Larissa e.d.

Ik las gister dat het in Duitsland al is zoals ik voorstel, 2 jaar PA.

Jaina: Maar als ik geen PA zou willen betalen dan had ik niet moeten trouwen. Dat is gewoon een gevolg van het huwelijk.

Ik vind dat we uit dat denkpatroon moeten. Niet van het ene op het andere moment. Uiteraard moet er een overgangsperiode zijn. Mensen die over 2 jaar trouwen hebben tijd genoeg om aan het idee te wennen dat financiële zorgplicht voor elkaar onderdeel van een lopend huwelijk is en niet (langdurig) na een beëindigd huwelijk.

Ik kom dit voorbeeld tegen:

De vrouw verdient 4.000 euro per maand tijdens het huwelijk, de man verdient 25.000 euro per maand tijdens het huwelijk. De vrouw kan in haar levensonderhoud voorzien, maar zal toch behoefte kunnen hebben aan een alimentatiebedrag, omdat zij er in welstand op achteruit gaat als zij van haar inkomen van 4.000 euro per maand moet rondkomen.

Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, dat ik hier geen noodzaak voor PA in zie. Het beste mens heeft notabene 4000 euro per maand! Hoezo is dat niet genoeg? Tering naar de nering zetten heet dat toch? Zijn de woonlasten te hoog? Dan zal er een ander huis gezocht moeten worden. (Dan zou je kunnen afspreken dat de woonlasten tot de verkoop aangevuld worden door de rijkste.) Andere kosten kun je verlagen door genoegen te nemen met minder luxe. Niet leuk, maar wel mogelijk.

Hoe moeten mensen met een klein inkomentje het doen na een scheiding? Ook bij een klein inkomen, zal het leven duurder worden, doordat beide exen een eigen huishouding moeten runnen en zal er dus minder 'luxe' mogelijk zijn. Daardoor zal er voor beiden niet veel ruimte zijn om de ander PA te betalen, naast de KA. Deze mensen moeten ook aan minder welvaart wennen, ook al is dat van een lager niveau. In gehuwde staat kon de vrouw misschien een abonnement op de Libelle nemen, maar na de scheiding kan dat zomaar te duur zijn. Als je het zo bekijkt, wat is er dan mis aan dat een rijkere vrouw niet meer elke week uit eten kan, ook al was ze daaraan gewend?

Skik: ik ben het niet met je eens. Uiteraard vanuit mijn belevingswereld. Als je tijdens het huwelijk een bepaald rollenpatroon had, is dat nu eenmaal zo. Als je na je huwelijk het gevoel hebt, dat je téveel ingeleverd hebt, dan is dat naar mijn idee een beetje laat. Dan ben ik geneigd om te denken, dat je na afloop de rekening nog eens presenteert over iets waar je voorheen goed mee kon leven. En dat komt op mij over als wrok. Heel menselijk!, maar of het terecht is... ?

Larissa, waarom moet je ex jouw appeltje voor de dorst betalen? Wat maakt jouw situatie anders dan andere alleenstaande vrouwen, waardoor je niet zelf verantwoordelijk bent voor dat appeltje voor de dorst? Jij zou het dus acceptabel vinden als jou ex zelf géén appeltjes kan opsparen, omdat hij jouw appeltjes moet betalen? Studiekosten van de kinderen vallen onder gedeelde zorg. Daar is de KA toch o.a. voor?

Kaaskopje

"De vrouw verdient 4.000 euro per maand tijdens het huwelijk, de man verdient 25.000 euro per maand tijdens het huwelijk. .....
Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, dat ik hier geen noodzaak voor PA in zie. Het beste mens heeft notabene 4000 euro per maand! Hoezo is dat niet genoeg? "

Ja, het ligt aan jou .

Jij vergelijkt haar "giga" inkomen met wat jij (denk ik) gewend bent, een veel lagere inkomen. En jij denkt: 4000 is toch meer dan genoeg, niet zeuren!

Als je het echter vanuit haar positie bekijkt en de kans dat zij hoogopgeleid is, maar door de gigacarriere van haar man + verzorging van kinderen en zorg voor huishouden, onderhoud huis etc etc niet verder aan haar carriere heeft kunnen bouwen, dan is het - vanuit die optiek (!) - toch zuur als zij na het huwelijk het moet doen met haar (relatief!) "kleine" inkomen, veeeeel lager dan zij gewend was en wat zij mede mogelijk heeft gemaakt.

Dat staat los van de vraag of een mens met 4000 euro per maand kan rondkomen. Want dat kan natuurlijk, ben ik met je eens.

Als de alimentatie echt in de toekomst ernstig bekort en/of verlaagd gaat worden, kunnen stellen die nu gaan trouwen daar van tevoren over nadenken en evt. van tevoren (!) specifieke afspraken over maken als de man voor de carriere gaat en de vrouw toch de zorg meer op zicht neemt. Of je krijgt meer stellen waarbij de man toch 4 dagen gaat werken zodat de vrouw ook met 4 dagen meer carriere kan maken of in elk geval kan blijven werken.

Ik vind het echt niet terecht dat vrouwen door hun zorgtaken en daardoor mindere carrièrekansen in hun eentje daarvoor moeten boeten na einde huwelijk. De man had die carriere als hij diezelfde kinderen had gehad maar wel de helft van de zorgtaken, huishouden, onderhoud etc etc op zich had genomen, vaak niet kunnen realiseren. Dus daar mag na einde huwelijk best iets tegenover staan richting zijn ex die dat mogelijk heeft gemaakt.

Kaaskopje - 2

"Larissa, waarom moet je ex jouw appeltje voor de dorst betalen? Wat maakt jouw situatie anders dan andere alleenstaande vrouwen, waardoor je niet zelf verantwoordelijk bent voor dat appeltje voor de dorst?"

Kaaskopje, ik kan het niet helpen, maar ik vind je hier heel afgunstig overkomen.
Andere vrouwen hebben het ook niet breed, waarom mag jij het wel breder hebben?

De reden is denk ik: dat mijn ex zoveel verdient dat hij best iets kan afstaan aan mij .... nb alleen als ik daar recht op heb. Waarom zou ik iets niet aannemen waar ik recht op heb als ik het wel goed kan gebruiken en het zelf ook terecht vindt dat ik na huwelijk nog mee kan genieten van zijn, ook door mij, opgebouwde carriere?

"Jij zou het dus acceptabel vinden als jou ex zelf géén appeltjes kan opsparen, omdat hij jouw appeltjes moet betalen?"

Nee, ik ga er niet van uit dat ik hem uitkleed en dat hij er dan financieel slechter aan toe is dan ik. Hooguit niet veel beter dan ik. Dat zie je nl. bij hogere inkomens denk ik vaak genoeg. Ik zin niet op wraak of zo, als je dat denkt. Absoluut niet. Maar als hij genoeg heeft en dus PA kan betalen, waar ik wettelijk recht op heb, waarom dan niet?

"Studiekosten van de kinderen vallen onder gedeelde zorg. Daar is de KA toch o.a. voor?"
Echt waar?
Als de kinderen op kamers gaan kost dat ca. EUR 10.000 per jaar, heb ik hier op OO geleerd. Minimaal 4 jaar studie per kind.
Dat ga ik in een paar jaar voor ze 18 zijn niet meer van de "normale" KA bij elkaar sparen (of de helft ervan). Is dat echt de bedoeling? Dan moet die KA dus flink hoog worden.
Of bedoel je dat de kinderen dat zelf als KA krijgen nadat ze 18 geworden zijn?

Kaaskopje - 3

Heb je dit nieuwe topic al gelezen?
http://www.ouders.nl/forum/7-jongvolwassenen/plichten-ex-partner-tav-dochter

Ik verwacht niet dat de vader van mijn kinderen dat zal doen wat de ex van TO in dat draadje heeft gedaan, maar dat had TO in dat draadje vast ook niet verwacht.

En dat is dus precies de reden dat ik denk: als hij het missen kan en ik heb er recht op, geef dan maar PA naast KA. Als ik het al niet allemaal zelf nodig heb (of goed kan gebruiken), dan kan het later nog van pas komen (ik ben een wat spaarzamer type dan hij).

Partneralimentatie/alimentatie kids

Voor kinderen zorg je samen schrijft Hortensia!

Helemaal mee eens! Mijn ex-partner en vader van mijn twee kids denkt daar anders over! Ik heb net een nieuwe discussie gestart, eigenlijk zou ik graag tips ontvangen. Ik wilde zelf ook geen partneralimentatie, ik ben met -0 euro opnieuw begonnen. Kreeg zelfs niets mee, we waren op huwelijkse voorwaarden getrouwd, maar heb wel samen met hem mijn eigen zaak opgebouwdn (helaas heb ik deze moeten sluiten) en samen het huis waar wij ooit samen woonden verbouwd en heel veel samen opgebouwd. Hij zorgde voor het brood en ik voor het royale beleg om het zo maar te zeggen. Ik kreeg niets mee, geen cent. Familie heeft mij weer op weg geholpen en ik kreeg zo een vaste baan in de schoot geworpen, dat was mijn redding. Maar het steekt dat mijn ex partner zijn kinderen in de steek laat, zowel wat het geven van liefde betreft als op financieel vlak.

Ik red mezelf wel maar de verantwoordelijkheid voor je kids hou je altijd als ouders ook al ben je dan gescheiden!

Emotiewerk kost ook tijd: meestal vrouwenwerk

https://www.lindanieuws.nl/nieuws/leven-van-mannen-is-relaxter-dan-dat-van-vrouwen/

Ik heb mijn zoon alvast meegegeven dat als zijn vrouw minder werkt, meer tijd in de kinderen en het huishouden en het emotiewerk steekt dat hij haar dan per maand daar extra voor betaalt. Inclusief pensioenreservering.

"Mannen hebben meer vrije tijd dan vrouwen, kunnen zich beter afsluiten van hun werk en zijn veel relaxter. Dat staat in een rapport van het Sociaal en Cultureel planbureau (SCP).

Dinsdag, 8 maart 2016, 08:29 uur

Vrouwen brengen hun vrije tijd vaak zorgend en werkend door.

Emoties
Met het gevolg dat ze gejaagder leven dan mannen en ook minder tot rust komen. Dit geldt voor zowel vrouwen met als zonder kinderen. “Vrouwen zijn en voelen zich zwaarder belast. De kwaliteit van hun vrije tijd is minder dan die van mannen. Een oorzaak is de hoeveelheid ‘emotiewerk’ die zij doen”, zegt onderzoeker Wil Portegijs.

Te druk
Doordat vrouwen vrije tijd niet als echte vrije tijd ervaren, hebben ze weinig behoefte meer uren te gaan werken. Dat maakt hun leven alleen maar drukker. Als vrouwen zonder jonge kinderen zich meer zouden kunnen ontspannen, zou er ruimte ontstaan om meer te gaan werken, schrijven de onderzoekers."

Ik ben het er verder wel mee eens hoor. Dat een vrouw die minder is gaan werken recht heeft op PA omdat haar man dankzij haar investeringen carriere heeft kunnen maken. Overigens hoef je dat helemaal niet aan te tonen. Enkele feit dat de ex partner meer verdient maakt hem/haar alimentatieplichtig. Heb je toevallig talent als zanger en ga je scheiden dan zul je waarschijnlijk ook forse PA moeten betalen.
ik vind het mooi klinken dat je PA gebruikt als appeltje voor de dorst, maar als het gewoon een recht is mag je er ook van op vakantie of je garderobe leuk van aanvullen.

jee Larissa

Ik ben het met jouw voorbeeld HELEMAAL niet eens. Sorry.....
Als de vrouw een inkomen van 4000 heeft, dan is dat zo, een heel mooi inkomen, en ongetwijfeld zal ze in mindere weelde leven, maar het is héél prima leefbaar, redelijk riant zelfs. Het zou wat zijn zeg, dat vrouw geen zin meer heeft in dat huwelijk en dat man haar maar moet betalen, ondanks dat zij een prima inkomen heeft.
En verder: dat zij haar carriere niet verder heeft uitgebouwd omdat ze voor de kinderen heeft gezorgd en huishouden. Ook hier: sorry hoor. Maar naast de zorg voor de kinderen én, gezien het riante inkomen van de man er geen enkele reden was dat zij uren en uren met het huishouden bezig hóeft te zijn. Geld zat om e.e.a uit te besteden ook al werkt vrouw niet of pt. Die zorg voor de kinderen is ook geen ft baan, zeker niet als ze naar school gaan. Kortom, in jouw voorbeeld had die vrouw riante tijd om mét het riante inkomen van haar man heel veel vrije tijd te hebben, waar ze lekker van heeft genoten. Niet alleen in tijd maar ook in geld. Dus komt zeg: met 4000 bedruip je jezelf maar, na je witte wijn leventje. Overigens deelt ze t.z.t. wel in z'n pensioen.

bieb

Huh, wie zegt dat die vrouw met een inkomen van 4000 euro (was uit het voorbeeld, gaat niet over mij, he?) heel veel vrije tijd had?

En wie zegt dat die vrouw niet ondanks haar niet fulltime baan (daar ga ik even van uit, maar kan best 3-4 dagen pw zijn) het in de rest van de tijd dat ze niet werkt niet heel erg druk heeft met aansturen hulp, huishouden (er blijft altijd wel wat over hoor, zelfs al heb je een hulp), geregel van financien, geregeld rond kinderen (wie zegt dat ze daar niet heel druk mee is, misschien hebben die extra zorg, veel clubjes, ver weg om veel te rijden), misschien wel verbouwingen die ze allemaal regelde? Zo'n vrouw had mogelijk helemaal geen "witte wijn leventje".

En wie zegt dat zij het huwelijk niet meer wil?

Of misschien hakt zij de knoop door omdat hij een vreselijke echtgenoot is, haar bedrogen of mishandeld heeft? Weet jij het? Hakt zij de knoop door, maar mag hij er dan makkelijk vanaf komen? Na al haar investering in gezin, huis etc. en ondanks zijn slechte gedrag? Vind je dat echt terecht?

"Dus komt zeg: met 4000 bedruip je jezelf maar, na je witte wijn leventje."

Klinkt mij toch echt afgunstig in de oren. Ik snap het wel vanuit jullie positie gezien (degene die afgunstig op mij overkomen) ervan uitgaande dat jullie minder geld te besteden hebben, maar ik heb al uitgelegd, je kan het ook anders bekijken.

Niet nodig

Als je een normaal inkomen hebt heb je die pa niet nodig. Je kunt er best recht op hebben maar ik denk dat je het alleen opeist om je ex een oor aan te naaien cq het vel over de neus te trekken cq laten boeten voor het feit dat hij een slechte echtgenoot was.
Het mag wel, want wettelijk heb je er recht op.

Larissa

Ik heb geen idee over die vrouw. Net zo goed als jij geen idee hebt over mijn leven. Doet er ook niet toe. En voor de duidelijkheid: ik betrek niks op me zelf, is ook helemaal niet aan de orde. Daar gaat het helemaal niet over.
Maar kom op zeg: als je allebei ft werkt blijven er (al zou je huishoudelijke hulp hebben) nog een heleboel dingetjes te doen. Ja natuurlijk, er zijn altijd een heleboel dingen te doen. Dus als je pt (of helemaal niet) werkt, hou je toch echt nog een heleboel tijd over om iets voor je zelf te doen, wat dat dan ook is, dat doet er niet toe. Je kan mij niet vertellen dat wanneer je man 25.000 (?) per maand binnen brengt en jij niet of weinig werkt, je het heel zwaar hebt. Dat geeft helemaal niet, het is gewoon luxe. En ook luxe die je in kan kopen. En je daar de vruchten van kan plukken. Na de scheiding, ja dan is het anders. Manlief had die vrouw niet nodig voor het huishouden of zorg van de kinderen, want dat kon hij met dat inkomen ook prima uitbesteden. Kortom: een keuze van een leven die ook voor die vrouw niet onprettig was. En vooral: die vrouw heeft niet hoeven zwoegen of alle ballen binnen heel beperkte tijd omhoog hoeven houden.

en nog wat Larissa

Misschien ontmoet die vrouw wel een super leuke muzikant, die van 1000 euro per maand moet rondkomen. Wordt ze daar mega gelukkig mee, in een heel andere setting.

Arl

Ik kan me voorstellen dat het steekt. Ik heb zelf ook een verhaal (anders dan jouw verhaal, wel met het zelfde resultaat: de kinderen en ik zijn ontzettend in de steek gelaten door een leugenaar en een dief).

Ook dat steekt, maar ik realiseer me wel steeds meer: hij nam zijn verantwoordelijkheid niet, ik wel. En ook al ben ik er niet bepaald op vooruit gegaan, ik kan mijn kinderen nog wél recht aan kijken.

Jij ook.

Ik hoop dat je daar je kracht uit kunt halen zodat dat steekgevoel uiteindelijk minder wordt.