partneralimentatie en baan
Sinds mijn scheiding ontvang ik zowel partneralimentatie als kinderalimentatie.
Tot voor kort werkte ik (ook al tijdens mijn huwelijk) als fleelancer en dus met wisselende inkomsten. Nu heb ik sinds kort een "normale" baan Weliswaar obv een halfjaarcontract maar toch 
Door deze baan heb ik eigenlijk geen partneralimentatie meer nodig omdat de bedragen ongeveer gelijk zijn. Dus ik ben heel blij omdat ik die partneralimentatie eigenlijk vreselijk vond, hoe fijn ik de fianciele zekerheid ook vind.
Mijn ex heeft me nu gevraagd na te denken over wat ik wil met de partneralimentatie, met de afspraak dat als mijn baan om wat voor reden ook na dat halve jaar eindigt, we de alimentatiedraad weer oppakken.
Ik wil nu tegen hem gaan zeggen dat hij kan stoppen met de partneralimentatie.
Wat vinden jullie hiervan?
Aagje
Je beschrijft het allemaal heel mooi en duidelijk in mijn ogen.
Ik denk overigens dat het ook nog vaak genoeg voorkomt dat de vrouw wel werkt, zelfs in een "serieuze", goedbetalende baan (voor bijv 4 dagen er week), maar dat ze met een fulltime werkende man EN kinderen dan ook vaak niet de carrière kan maken die anders mogelijk zou zijn, omdat nagenoeg de hele opvoeding en huishouden dan op haar rust. Vind jij in een dergelijke situatie dat een vrouw dan dus ook recht op PA heeft, ook al heeft ze wel altijd gewerkt?
Dat bedoel ik dus ook
Ik vind het ook weinig in die situaties. Het was een gesprek met meerdere gescheiden mannen en het ging over ex-en die vétte winst overhielden aan de enorme KA. Naar hun mening in elk geval.
Ik ben zo vrij geweest om deze heren een beeld te schetsen van echte kosten van kinderen.....En wat onze kinderen kosten (inclusief onze pleegzoon waarvan de kosten gedeeltelijk vergoed worden via de pleegzorgvergoeding).
Maar ik kan niet in andermans portemonnaie kijken. Net zo min als zij dat kunnen in de portemonnaie van hun ex
Het viel me gewoon op, waardoor ik nadacht over het fenomeen KA vs PA.
PA mag afgetrokken worden van de belasting, dus het kan ook zomaar dat een betaler liever bedragen onder PA gooit dan onder KA (waar het thuis zou horen). Het klinkt dan veel maar je voelt er minder van.
Ik denk dat veel mensen niet weten hoe duur kinderen zijn. We maken er allemaal grappen over, maar hoeveel geld je echt over zou houden als je geen kinderen zou hebben is echt veel.
Als je dan je uren ook nog in rekening brengt, wow, dan schrik je pas echt.
Larissa
Als het verschil in inkomen heel groot is, heeft volgens mij de minst verdienende partner ook dan recht op pa.
Weet je, het zou volgens mij niet eens moeten gaan om de vraag of ik vind dat die ene partner ergens recht op heeft of niet. Op dit moment is het in onze situatie zo geregeld dat de thuisblijvende of veel minder verdienende partner na de scheiding recht heeft op pa. Als het goed is zijn beide partners daarvan op de hoogte op het moment dat zij die afspraken over verdeling van zorg en arbeid maken.
Ik vind het gewoon zo bijzonder dat er over het uitoefenen dit recht zo spastisch wordt gedaan. Hier in ieder geval wel.
Als ik hier lees dat Roos wordt bevestigd in het gevoel van afhankelijkheid als ze pa ontvangt, in het gevoel dat het beter zou zijn om dat niet nodig te hebben, dat daar zelfs moreel geladen uitspraken in worden gedaan, dan vind ik dat raar en onzakelijk. Door van dit soort gedachten uit te gaan, geeft Roos in mijn ogen (een deel van) de mogelijkheid uit handen om echt een goede financiële basis op te bouwen voor haar toekomst zonder alimentatie. In mijn ogen doet ze daarmee haar eigen (financiële) belang op kortere en langere termijn tekort. Het lijkt of er alleen vragen gesteld kunnen worden over Roos haar motieven en niet over de motieven van haar ex, die niet alleen financieel in een voorsprong zit, maar ook bestaande afspraken (voorzien van een heel nette juridische basis, formele berekeningen enzovoort) ter discussie stelt. Het ter discussie stellen is financieel gezien alleen in zijn eigen belang en niet in dat van Roos. Daar lees ik nu nauwelijks moreel geladen uitspraken over.
En wat betreft de vrouw die jij beschrijft, die bijna fulltime werkt in een serieuze baan en ook de volledige opvoeding en het volledige huishouden op haar nek heeft: die pakt het in mijn ogen niet handig aan. Nog even los van de vraag of ze wel of geen carrière zou willen maken zou de situatie die jij beschrijft voor mij al genoeg zijn om een burn-out te krijgen. Zij moet als de donder in gesprek met haar partner om opvoeding en huishouden een gezamenlijk probleem te laten zijn: het zijn nl ook zijn kinderen en zijn huis. Het is realistisch dat ook hij daar aan bijdraagt. En als er financiële middelen zijn zou ik zorg inkopen (werkster, goede oppas aan huis die ook wat huishouding er omheen doet) om beide te ontlasten.
Aagje
Tsja
Wellicht raar in de ogen van sommigen maar het feit dat er ergens een algemeen bedoelde regeling voor bestaat vind ik geen reden om daar voetstoots in elke situatie die daarvoor in aanmerking komt blind gebruik van te maken. Mijn reflex is eerder om eerst kritisch en slim te kijken wat (mogelijke) consequenties, redenen en bedoelingen zijn en dan pas een beslissing te maken.
Dat gevoel van afhankelijkheid als je PA ontvangt is natuurlijk niet geheel uit de lucht gegrepen. Als je geld ontvangt van een ander (particulier of instantie) zonder dat daar direct iets tegenover staat wordt dat over het algemeen geduid als afhankelijk volgens mij. Een gebruikelijke uitspraak is ook dat 'iemand afhankelijk is van een uitkering' om maar een voorbeeld te noemen.
Daarbij heb je minder regie op je inkomsten dan wanneer je actief bent op de arbeidsmarkt. Ook daar kan het woord afhankelijk om de hoek komen kijken.
Dus ik snap wel waar het vandaan komt. Welk gevoel je erbij hebt is persoonlijk. Sommige mensen hebben natuurlijk helemaal geen moeite met dat soort dingen. Anderen hebben dat wel. Als je het wel hebt kun je uit alle macht proberen je van dat gevoel te ontdoen en de situatie in tact houden. Je kunt ook de situatie veranderen. Of beide. Eigen keus. Als ik lees wat Roos schrijft denk ik; doe in ieder geval lekker beide, verander je situatie en sluit vrede met hoe het gelopen is. Maar hee, wie ben ik en ik weet ook alleen maar over haar wat ze hier opschrijft.
Als compromis zou je wellicht ex kunnen vragen een bedrag (extra) te gaan sparen voor de kinderen. Mocht je in zwaarder weer komen qua eigen inkomen heb je dat vangnet.
Natuurlijk
heeft ieder zijn/haar eigen gevoel in een bepaalde situatie. En ik denk serieus dat ik het gevoel van Roos of een andere gescheiden vrouw niet helemaal goed kan inschatten omdat ik niet in die situatie zit. Misschien zou het bij mij hetzelfde gevoel oproepen, wie zal het zeggen....
Ik vind het ook vanzelfsprekend dat ik werk en als het moet op eigen benen kan staan. Tegelijkertijd is dat niet de realiteit in een aantal relaties. En die realiteit wordt weliswaar ontmoedigd, maar voor het zover is dat binnen alle relaties beide partners financieel gelijkwaardig zijn, of tenminste economisch zelfstandig, zal er nog heel wat water door de Rijn vloeien. En tot het zover is, moeten degenen die op basis van binnen de relatie gemaakte afspraken recht hebben op pa (omdat de consequenties van die afspraken nu eenmaal over de grens van de relatie heen reiken) niet het gevoel gegeven worden dat ze zich onterecht laten onderhouden door hun ex. Hun ex draagt bij aan het financieel op eigen benen kunnen staan en aan een financieel gezonde toekomst.
Aagje
Dame
'Dat gevoel van afhankelijkheid als je PA ontvangt is natuurlijk niet geheel uit de lucht gegrepen. Als je geld ontvangt van een ander (particulier of instantie) zonder dat daar direct iets tegenover staat wordt dat over het algemeen geduid als afhankelijk volgens mij.'
Zonder PA val je terug op de bijstand. Volgens mij kun je beter betaald worden door je ex dan door 'de samenleving'. Die heeft al helemaal geen bal met de keuzes van jou en je ex te maken.
Stom
Ik vind het maar idioot dat tegenover partneralimentatie niet een zorgplicht staat in de vorm van boodschappen doen of koken. De alimentatieplichtige verliest dat toch ook, net zoals de alimentatiegerechtigde ineens zijn inkomen ziet verdwijnen?
precies Vesper
Zolang je PA krijgt, was en strijk je voor je ex!
Imogen
Als je vanwege inkomensval door je scheiding in de bijstand komt zal de sociale dienst een bijdrage van je ex vragen.
Vesper Lynd
"Ik vind het maar idioot dat tegenover partneralimentatie niet een zorgplicht staat in de vorm van boodschappen doen of koken."
Daar zit wat in!
PA is zakelijk
het heeft niets met zorgen te maken, het is een verevening van eerder samen verworven financien die doorlopen na de huwelijkse periode.
En een schuldgevoel, hand op houden, echt niet, het is zakelijk.
Net zoals het huwelijk een zakelijk contract is. Alleen is dat nogal op de achtergrond geraakt.
De verrekening van de samen bereikte financiele status wordt alleen steeds lastiger naar mate mensen ouder samen komen en er dus ook eerdere financiele zelfstandigheid is opgebouwd.
Ex en ik zijn gewoon samen op 0 begonnen, zijn financiele situatie en die van mij was duidelijk opgebouwd in die periode, mede met de financiele bijdrage van mijn ouders omdat zijn ouders die mogelijkheden niet hadden. Dat heeft hem zijn studie en vervolgopleidingen financieel mogelijk gemaakt. En dat hebben we na de scheiding verrekend in de vorm van PA.
Ik voel me verre van schuldig, ik heb niet het gevoel dat ik mijn hand op houd bij mijn ex, ik heb niet het gevoel hem het vel over de neus te halen, het is zakelijk en bij ons slechts 1x per jaar bij de indexatie van de KA een onderwerpje van 3 regels in een mail.
Het enige wat ik er vreemd aan vind, is dat het een opbouwende wettelijke regeling is, dus 12 jaarlang gaat het bedrag omhoog (wettelijke indexatie) en dan ineens valt het weg. Waar ik dat bij KA terecht en logisch vind, is het hier onlogisch en een potentiele bron van financiele problemen door niet optijd aanpassen aan de gewijzigde situatie. Daarom hebben wij wel een afbouwregeling afgesproken. Er gaat steeds 1/12e deel van het oorspronkelijke bedrag vanaf zodat na 12 jaar het 0 is.
Zakelijk ja
Ja, het is zakelijk, maar valt onder de zorgplicht van ex-echtgenoten. Het is dus vreemd dat daar niets tegenover staat in de vorm van praktische zorg (ook zakelijk). Die alimentatieplichtige moet na de scheiding een stuk meer ballen hoog houden dan toen hij nog een partner had voor zijn was en strijk.
hoe zo?
want wie zegt dat die partner die nu ontvangt die zaken deed?
Waarom zouden die zaken niet nu ook ingekocht kunnen worden?
Wie zegt dat de ontvangende partner niet toen ook een full-time of meer dan full-time baan had, maar gewoon minder betaald?
Ook de alimentatieontvanger moet een stuk meer ballen in de lucht houden.
Ik kan je vertellen dat ik ook tijdens mijn huwelijk alleen de was in de machine deed en ophing, maar strijken ben ik na de verplichte lessen op de middelbare school en het afronden van dat blok met een 9 nooit meer aan begonnen, zelfs de strijkkralen heb ik geweigerd.
Zakelijk dus
Ik bleek tot mijn mijn verbazing ook nog recht te hebben op een beetje pa. Ik zit er echt niet mee. Ex wilde nooit minder werken en geduld om een van de kinderen die extra hulp nodig heeft die te bieden had en heeft hij niet. Die hulp bied ik. Ik beschouw dat beetje pa gewoon als salaris voor al die extra tijd die daar in gaat zitten.
Hortensia
'Als je vanwege inkomensval door je scheiding in de bijstand komt zal de sociale dienst een bijdrage van je ex vragen.'
En waarom is dat beter dan zelf rechtstreeks PA ontvangen?
Imogen
"En waarom is dat beter dan zelf rechtstreeks PA ontvangen?"
Waar beweer ik dat dat beter is? Het was een stukje aanvullende informatie, niets meer, niets minder.
Imogen
'Zonder PA val je terug op de bijstand'
Uh, speak for yourself. Roos die deze topic begonnen is niet. Zij heeft PA om haar inkomen aan te vullen en overweegt PA in de nabije toekomst als spaarpot gefinancieerd door ex- geadviseerd door sommigen hier. Niks bijstand.
En ja, ze zijn er, die vrouwen die zonder PA in de bijstand komen. Soms zijn dat schrijnende verhalen waarbij ik ook PA zeer terecht vind. Maar ik vind het niet in alle gevallen PA de beste oplossing. Ook al heeft de wetgever een algemeen beleid neergezet (om verschillende redenen).
welnee
Mijn ex-man betaalt mij een tikje extra en voor dat tikje maak ik zijn volledige huis schoon en doe de strijk, pas in vakanties op de huisdieren die er zijn, en ze gaan nog al eens weg, ga altijd met de dieren naar de dierenarts, zorg voor de entingen, ontwormingen enz.
Zo kan het dus ook. Hij werkt en fabriceert kant-en-klaar-maaltijden in elkaar en doet verder vooral wat hij leuk vindt.
Zo kan het dus ook, dat je na je huwelijk nog voor elkaar klaarstaat en elkaar uit de brand helpt. Ik een beetje extra geld, hij een last van zijn schouders.
Hij komt dus niks te kort.
En als een ex, in het algemeen, snel een andere partner vindt, dan valt het ook wel mee met het verlies van die zorg.
En ik draag mijn werkzaamheden voor hem met plezier over aan een nieuwe partner en dan lever ik dat tikje extra geld weer in. Zo leuk is schoonmaken ook weer niet.
Imogen
Zonder PA val je terug op de bijstand. Volgens mij kun je beter betaald worden door je ex dan door 'de samenleving'. Die heeft al helemaal geen bal met de keuzes van jou en je ex te maken.===
Ik blijf het daarmee oneens. Heeft de maatschappij wel een bal te maken met de keuzes van mensen zonder exen? En waarom geldt die zorg daar wel voor en niet voor mensen die niet meer met elkaar getrouwd willen blijven? Ik vind dat weinig solidair. Ik vind het ook helemaal niet meer bij de hedendaagse maatschappij passen. Ook al ben je getrouwd, dan ben je nog wel verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt. Als man na de scheiding nog steeds geen poot uitsteekt voor de kinderen, dan moet hij betalen voor goede opvang, zodat moeder normaal kan werken, maar dat zie ik als uitbreiding van de KA.
Ik vind het echt te gek voor woorden dat de ex langdurig de bijstand, of zonder bijstand het inkomen van de andere ex, moet aanvullen omdat zij getrouwd zijn geweest. De scheiding hoort in mijn ogen meteen ook een streep onder wederzijdse verplichtingen in te houden, op de kinderalimentatie en zorg voor de kinderen na. Zoals ik eerder opperde zou een compromis kunnen zijn dat het gelijk getrokken wordt met de regels van WW. Voor ieder huwelijksjaar een maand met een max van twee jaar.
Wat naar mijn idee heel vaak voor komt, is dat ex 1 alleen blijft, ex 2 krijgt een relatie, ex 2 met nieuwe partner moet nog járen PA betalen aan ex 1 en kan daardoor moeilijker rondkomen in de nieuwe situatie, waardoor de nieuwe liefde van ex 2 eigenlijk ook harder moet werken om het leven betaalbaar te houden. Ik vind dat niet redelijk.
nogmaals Kaaskopje
'De scheiding hoort in mijn ogen meteen ook een streep onder wederzijdse verplichtingen in te houden, op de kinderalimentatie en zorg voor de kinderen na.'
Nogmaals: als het gaat om mensen die nu trouwen, ben ik het met je eens. Maar de mensen die 25 jaar geleden trouwden, hebben NU niet meer de mogelijkheid om met terugwerkende kracht hun keuzes aan te passen.
paaltjes verschuiven tijdens het spel
die wet is er nu eenmaal, daar mag je gebruik van maken, doe je dat niet is dat je eigen keuze.
Door daar nu allerlei morele zaken aan te plakken is niet terecht, dat is schuiven met de paaltjes tijdens het spel.
Op het moment dat je nu trouwt zijn dat gewoon de afmetingen van het speelveld.
Aagje
rationeel ben ik het met je eens. Het verschil is inderdaad dat ik me wel kan voorstellen hoe een relatie na een scheiding is. En als het kan, dan is het voor sommige mensen die gescheiden zijn ook prettig om financieel niet meer van elkaar afhankelijk te zijn. Louter emotioneel. En zo mag je mijn reactie ook lezen.
De paaltjes van het spel verschuiven
Het zijn niet alleen de mensen die achteraf met de paaltjes van het spel schuiven. Die je verwijten dat je alimentatie ontvangt van je ex partner, omdat je tegenwoordig financieel onafhankelijk moet zijn.
Het is ook staat die de paaltjes van het spel verschuift. De rechten en berichten rond om het huwelijk en na het huwelijk zagen er voor 30 jaar geleden heel anders uit. Een huwelijk is een overeenkomst tussen drie partijen namelijk de partners en de staat. Als de derde partner, de staat, Gedurende het spel de paaltjes gaat verzetten dan heb ik dat maar te accepteren.
Ik heb dan ook absoluut geen moeite met partner alimentatie. De Nederlandse staat heeft er wetgeving opgemaakt en daar kan ook gebruik gemaakt van worden.
Sinbads vrouw
Maar hoezo verzet de staat de paaltjes? PA plicht bestaat er nog steeds. Je kan hooguit zeggen dat de samenleving veranderd is en dat veel ouders beiden een zelfstandig inkomen hebben (ook al zal de 1 misschien meer verdienen dan de ander). De rechten en plichten zijn niet echt veranderd.
Ja precies
Ik kan als persoon wel vinden dat de paaltjes verschoven moeten worden, maar zolang de staat dat niet doet, blijft alles bij het oude.
Ik ben ontzettend sociaal. Delen maar met van alles en nog wat. Wees solidair met elkaar op bepaalde punten. Maar partneralimentatie vind ik lang niet altijd rechtvaardig en bepaald geen stimulans om vooral vrouwen in te laten zien dat ze die afhankelijke positie moeten zien te voorkomen. Je gaat niet trouwen om zeker te zijn van een bepaald inkomen (ja 60 jaar geleden nog wel...), maar uit liefde toch?
precies kaaskopje
Bijv. de situatie dat vrouw (geen of weinig inkomen tijdens huwelijk) een draak is en er vervolgens ook nog vandoor gaat met een ander, niet officieel gaat samenwonen, maar dat de ex-man toch jaren voor haar moet dokken. Dus nee, het is zeker niet altijd rechtvaardig.
tja
Er is wel meer niet eerlijk en ik neem toch aan dat als je bv toeslagen ontvangt, dat je dan ook geen nee zegt en over zelfstandig je broek ophouden begint of zegt dat iemand maar een betere baan moet nemen, meer uren moet gaan werken?
Buiten dat het wettelijk is geregeld, belasten we er niemand mee, ik betaal er mijn belasting over, partner krijgt bijna de helft weer terug en we vallen er verder niemand mee lastig. Ik hoef mijn hand nergens op te houden, ontvang geen enkele toeslag. Beter toch? En ja ik werk.
Verder zou ik liever gehad hebben dat mijn huwelijk het had gered.
Jojo
We verschillen van mening. Als jij PA van je ex ontvangt, noem ik dat hand ophouden. Ik zou dat uit principe niet willen en ook echt heel chagrijnig zijn als de sociale dienst ons in die situatie zou dwingen als ik in de bijstand zou zitten. Ik wil dat niet!
Toeslagen van de overheid ontvangen vind ik toch iets anders dan 'toeslag' ontvangen van een particulier, de ex. Ik vind het dus ook heel vanzelfsprekend dat de gemeenschap het volle bedrag aan bijstand aan een gescheiden vrouw of man betaalt. Wij als maatschappij horen voor elkaar te zorgen, dus ook als het huwelijk van Jan en Rita is gestrand. We zorgen ook voor elkaar bij ziek en zeer. Althans... als het aan mij ligt.
toch kaaskopje
Vind ik dat ook weer een beetje kort door de bocht. Los van het feit dat ik PA niet als iets vanzelfsprekends zie en er situaties zijn die zelfs schrijnend kunnen zijn.
In de 'wat ouderwetsere' situaties, maar nog niet zo lang geleden.... was het heel gewoon dat moeder (en uiteraard zou dat ook vader kunnen zijn) stopte met werken of op z'n minst een stuk minder. Sterker nog: toen ik 17 jaar geleden moeder werd, was er bij ons eigenlijk helemaal geen naschoolse opvang (KDV was er wel, maar mondjesmaat), dus moest je je wel heel erg in bochten wringen om gewoon ft te blijven werken, nog los van het feit dat dat 'toen' nog redelijk gewoon was om op z'n minst minder te gaan werken. De taken werden anders verdeeld: moeder werkte weinig en zorgde voor opvang kind en de meeste zaken daaromheen, als ook het huishouden en alle andere beslommeringen daaromheen. Anno nu kijken we daar iets anders tegenaan, maar dat anno nu, is eigenlijk nog niet zo heel lang. Hoe dan ook, in samenspraak uiteraard, heeft moeder haar baan (deels) en ook carierre min of meer opgegeven. En als vader en moeder dan nu gaan scheiden (even los van de toedracht enz), moeder inmiddels dik in de 40 is (of nog ouder) wellicht heel weinig kans heeft op een baan. Natuurlijk, dan is er (aanvullende) bijstand. Maar hier in de regio betekent dat dat je papiertjes mag prikken als tegenprestatie.
Hoe dan ook, ik vind PA ook niet iets vanzelfsprekends (of persé wenselijk, en zeker ook bedenkelijk in sommige situaties), maar ik ben het er ook niet mee eens dat óf de overheid (lees gemeenschap) dat vanzelfsprekend moet ophoesten en/of moeder (of vader) dan maar papiertjes moet prikken en de ander vrolijk z'n leven verder kan vervolgen.
Het blijft een lastige materie (vind ik).
Bieb
Lastig is het zeker. Vooral ook omdat er zoveel persoonlijke verhalen achter een scheiding zitten. Bij de een ben ik geneigd om te denken 'Laat 'm maar flink betalen', terwijl ik bij de ander denk 'arme man!'.