partneralimentatie en baan

Dat is

Dat is toch ergens raar. Wij blijven zelfvoorzienend, regelen het in overleg zelf en jij vindt dat ik de hand ophoud, zelfs zonder enig inzicht in mijn verleden en omstandigheden. En als jij toeslagen krijgt omdat je (door omstandigheden die ik ook gewoon heb) niet zelfvoorzienend kunt zijn dan is dat ineens logisch en moet iedereen daar aan meebetalen.
Voor mij ben je "hard", maar voor jezelf niet. Ik zal tegen jou niet zeggen dat je maar moet zorgen dat je je eigen broek op kunt houden, maar jij zegt dat eigenlijk wel tegen mij.
Ik vind het niet erg om van mening te verschillen, dat is prima, ik begrijp alleen de gedachtegang niet zo. Waarom dat van mij zo "erg" is en dat van de ander niet.

Kaaskopje

Precies. En dat nog los van scheidingen die in redelijke harmonie gaan. Maakt het nog lastiger....

Really Kaaskopje?

"bij PA is er één partij die jarenlang gebukt gaat onder een flinke kostenpost, die zijn of haar eigen mogelijkheden in veel gevallen beperkt. Bepaald niet iedereen doet dat er effe bij. Is dat eerlijk?"

De partner die de carrière aan de wilgen heeft gehangen om voor de kinderen te zorgen heeft toch ook zijn of haar eigen mogelijkheden jarenlang beperkt? En de partner die wel onbelemmerd carrière heeft gemaakt plukt daar de rest van het werkende leven de vruchten van en heeft bakken geld bespaard aan opvangkosten en andere ingekochte hulp en diensten.

Zie het maar als uitgesteld loon.

skik

Really Skik?

Uitgesteld loon? Klinkt mij meer als het omstreden fenomeen wachtgeld. Als een vrouw ervoor kiest (kiest he) om thuis bij de kinderen te zijn, laten we even een concreet voorbeeld nemen: kennisje van me, we noemen haar ff Suze, haar vriend is ondernemer, zij heeft universitaire studie afgerond, daarna wat gefeest en gereisd. Toen vriend ontmoet en kinderen gekregen. Hij verdient leuk en het leven was goed, drie a vier keer per jaar op vakantie, weekendjes weg, twee auto's voor de deur, als ze iets wilde kon ze het kopen, helemaal top, het is ze gegund Helaas afgelopen zomer de bom gebarsten en blijkbaar niet repareren. Waarom moet zij dan 'nu uitgesteld loon' ontvangen?
Voor de goede orde; beide kinderen rollen tot nu toe soepeltjes door t leven en school. Ik spreek ze nog weleens op verjaardagen. Er is ook geen mantelzorg oid. Suze was gewoon druk met van alles en had geen prio bij werken.

Really Dame?

En de man van Suze was daar al die huwelijksjaren onwijs op tegen? Of werd het pas na het huwelijk een probleem dat Suze (nog) geen eigen inkomen had of een achterstand had vanwege de zorg voor het thuisfront?

Nog een voorbeeldieter trouwt met Marian. De kinderen uit zijn eerste huwelijk wonen fulltime bij hen omdat de biomoeder niet voor ze kan zorgen. Peter maakt lekker carrière, Marian voedt de (beschadigde) kinderen op. De kinderen zijn volwassen, Marian mantelzorgt voor de demente moeder van Pieter want daar heeft hij met zijn belangrijke baan geen tijd voor. Pieter bedondert Marian een jaar of twee en besluit uiteindelijk van Marian te scheiden ten faveure van jonge blom. Nou heeft dat vreemdgaan en jonge blom er natuurlijk niets mee te maken, maar dient slechts ter illustratie. Vind jij dat Marian na 15 jaar zorg voor kinderen (niet eens de hare) en huishouden, met volledige instemming van Pieter, het nu lekker uit mag zoeken?

Skik

Kijk

Voorgaande 2 voorbeelden geven dus duidelijk aan dat het geen zwart/wit kwestie is. En dus moeilijk om daar een reeele module voor te maken: wanneer wel, wanneer niet. M.i. Een kwestie die gewoon lastig is, en honderden verschillende situaties en invalshoeken.

Dame/Kaaskopje (oa)

"Als een vrouw ervoor kiest (kiest he) om thuis bij de kinderen te zijn"

In een relatie is dat toch een keuze van allebei neem ik aan. Man stemt daar net zo goed mee in als de vrouw. Dan zijn de gevolgen ook voor allebei. Mijn ex eet er trouwens geen boterham minder om en gaat binnenkort op zijn zoveelste lange-ver-weg-reis en ik ga nog niet eens een dagje weg, bang om geld te verspillen dat ik nog wel eens nodig kon hebben, want, zoals gezegd krijg ik geen enkele toeslag en heb daardoor aardige vaste lasten.

Kaaskopje, voor jouw toeslagen ligt iedereen plat, ik val niemand lastig. Waarom ben ik dan oneerlijk en is het bij jou normaal? Waarom dan een oordeel over hoe anderen het regelen? Wij houden het bij onszelf en hebben een goed nahuwelijk gesloten en over eerlijkheid..., mijn huwelijk was een leugen, niet mijn schuld overigens. Dat is pas niet eerlijk. Net als bij jouw toeslagen heeft de regering wettelijk bepaald dat ik recht heb op partneralimentatie. Niets illegaals of oneerlijks aan.

Dat het jou persoonlijk gevoelsmatig tegenstaat is iets anders. Ik houd ook niet van spruitjes.

Ik snap dat je geen zin hebt om terug te zoeken

Maar mijn pleidooi is dat het niet in elke situatie hetzelfde is en ik dus ook geen voorstander ben van iedereen dezelfde benadering. De wetgever kan niet voorzien in voldoende nuance maar in een discussie als deze kan dat wel. En zoals ik al eerder schreef; in een aantal gevallen vind ik PA zeer terecht. Alleen niet in alle. En ik vind het argument 'je hebt er recht op dus pak t maar' geen goeie. En in het geval van Suze vond haar vriend dat ze moest doen waar ze gelukkig van werd en nu blijkt ze toch ongelukkige keuzes te hebben gemaakt. Voor haar is de afstand tot de arbeidsmarkt ontzettend groot en ze heeft spijt dat ze al die tijd rondgefladderd heeft. Had haar vriend haar dan moeten dwingen te gaan werken?

grappig kaaskopje

'Toeslagen van de overheid worden door elke belastingbetaler meebetaald. Maar bij PA is er één partij die jarenlang gebukt gaat onder een flinke kostenpost, die zijn of haar eigen mogelijkheden in veel gevallen beperkt.'

Grappig, ik zie het precies andersom. Al die belastingbetalers hebben er geen bal mee te maken (gehad) dat de vrouw thuis bleef voor haar kinderen. Want de kinderen van al die belastingbetalers zijn wel naar de crèche, de bso of wat dan ook geweest. Dus waarom moeten die belastingbetalers daar allemaal voor opdraaien?
De enige die er voordeel van had, was de partner van die vrouw. Dus die moet nu betalen. Vergelijk het maar met leges voor een vergunning of de kosten voor een rijbewijs: die worden betaald door degene die er voordeel van heeft, niet door de rest van de samenleving.

Aan de wilgen

De partner die de carrière aan de wilgen heeft gehangen om voor de kinderen te zorgen heeft toch ook zijn of haar eigen mogelijkheden jarenlang beperkt? ===

Misschien ben ik mal, maar daar heb je toch bewust voor gekozen dan? Het is tegenwoordig niet meer noodzakelijk om je eigen leven aan de kant te schuiven toch? En dan heb ik het niet over situaties waarbij de een een prachtkans krijgt in het buitenland en de ander zo lief is om alles te laten vallen, of er een kind is dat continue verzorging nodig heeft. Dus waarom is zo'n keus tijdens het huwelijk heel normaal en wordt het na een scheiding een 'dingetje'?

Ik vond dit voorstel van de PvdA:

Geen kinderen
0-3 jaar: geen recht op partneralimentatie
3-verder: de helft van het huwelijk met een maximum van 5 jaar

Wel kinderen
Partneralimentatie totdat het jongste kind 12 jaar is en de zorg onevenredig is verdeeld
of de helft van het huwelijk met een maximum van 5 jaar

Huwelijken langer dan 15 jaar:
De helft van het huwelijk met een maximum van 10 jaar als de ontvangende partner
gedurende het huwelijk niet aan het arbeidsproces heeft deelgenomen

Dit is de huidige situatie:

Duur partneralimentatie

Is uw scheiding op of na 1 juli 1994 gesloten? Dan gelden de volgende wettelijke termijnen:

maximaal 12 jaar voor een huwelijk met kinderen;
maximaal 12 jaar voor een huwelijk zonder kinderen als het huwelijk langer duurde dan 5 jaar;
net zolang als het huwelijk duurde bij een huwelijk korter dan 5 jaar zonder kinderen.

Voor scheidingen van voor 1 juli 1994 gelden geen wettelijke termijnen. De betalingsverplichting stopt na de termijn die u met uw ex-partner heeft afgesproken of de periode die de rechter heeft vastgesteld.

Wat vinden jullie van het PvdA voorstel?

Ad Hombre

PA geldt ook na geregistreerd partnerschap dat door een rechter wordt ontbonden.

Kaaskopje

Je schreef "Misschien ben ik mal, maar daar heb je toch bewust voor gekozen dan? Het is tegenwoordig niet meer noodzakelijk om je eigen leven aan de kant te schuiven toch? "

Jij doet het voorkomen of het "bewust" ervoor kiezen een keuze van alleen de vrouw is.

Dat is het, neem ik aan, meestal of nagenoeg altijd niet.

Voor zover ik weet nemen partners SAMEN dat besluit.

Dan is het toch ook logisch als ze SAMEN de consequenties (PA door de best verdienende partner)dragen?

Kennelijk vinden de partners op het moment dat de vrouw minder carriere maakt of zelfs stopt met werken dat het voor het gezin niet wenselijk is dat beiden werken of dat beiden carriere maken. Dus de vrouw neemt hooguit een klein minder serieus en minder goedverdiende baan.

Ik ken zelf zo'n situatie van een man die een hele zware baan had en vrouw bij het 3e kind dat ze ALLEBEI wilden stopte met werken. Ging gewoon niet meer samen, zijn veeleisende baan en haar baan die ze tot dat moment had met drie kinderen en huishouden. Hoezo alleen haar keuze?

Er was eens...

"Dus de vrouw neemt hooguit een klein minder serieus en minder goedverdiende baan. "

Ach ja, in sprookjesland... Alsof iedere vrouw (of man!) zomaar een goed verdienende baan kan 'nemen'. Ik heb een academische studie voor mijn partner betaald (misschien dat de rechter dat nog wil meewegen) maar dat wil nog niet zeggen dat de (goedverdienende) banen voor haar nu voor het oprapen liggen. Maar goed dat ik enkele malen modaal verdien.

Kaaskopje: Ook geen geregistreerd partnerschap, alleen een samenlevingscontract en een testament moeten we nog ergens hebben.

Dame

"De vriend van Suze vond dat ze moest doen waar ze zin in had" Wat schattig. Had vriend dat ook nog gevonden als Suze na het krijgen van kinderen gewoon fulltime had willen werken, met regelmatig buitenlandse zakenreizen? Of mocht Suze lekker doen waar ze zin in had zodat hij dat ook kon: lekker carrière maken zonder beperkt te worden door openingstijden van een crèche enzo?

Skik

Dat vind ik wel redelijk Kaaskopje

Ookal ben ik zo'n vrouw die salaris heeft ingeleverd voor de zorg voor haar kinderen, en zou ik bij een evt. scheiding met dit plan fors inleveren omdat mijn jongste ruim 7 is. Dat zou mij dus zo'n 7 jaar PA schelen.

Maar heel eerlijk gezegd heb ik deze keuze toch vooral voor mezelf gemaakt. En heeft het me tot nu toe nog nooit gehinderd in mijn carriere. Nu kom ik echter op een kruispunt in mijn leven. Ik zou best meer kunnen gaan werken, maar ik wil het niet. Niet helemaal terecht als mijn man daar de rekening voor zou moeten betalen.

Kan me echter wel voorstellen dat dit niet altijd geheel zo ligt. Niet iedereen kan met een parttime baan in zijn levensonderhoud voorzien. En niet iedereen kan die parttime baan makkelijk omzetten in baan waarmee dat wel kan.
Das lekker dan als je, terwijl je jongste 11 jaar 11 maanden is, door je goed verdiende echtgenoot op de keien gezet wordt omdat ie toch liever met een 20 jaar jongere versie hokt. Wat meer maatwerk lijkt mij dan toch wel terecht. En een afbouw regeling ook.

En bovendien vind ik echt wel dat in geval van een bijstanduitkering de rekening echt wel bij de ex-echtgenoot zou moeten liggen ipv bij de maatschappij.

Kwam ik tegen, leek me passend in deze draad.

Pensioenonwetendheid is een dure hobby

“Geen idee” of “Dat laat ik aan mijn man over”. Dat soort dingen zeggen zeven van de tien vrouwen lacherig als je vraagt naar hun pensioen. Die zorgeloosheid is leuk. Maar qua financiële risico’s balanceren dames daarmee, onwetend, op een slap koord. De oorzaak is dat pensioenopbouw talloze verdekt opgestelde valkuilen en valstrikken telt, juist voor vrouwen. Nee, nu niet doorbladeren of afdwalen. Je kunt rampen voorkomen als je een klein beetje snapt waar het fout kan gaan.

Een eerste pensioenrisico ontstaat als je, zoals veel moeders, je arbeidstijd wegens huishoudelijke taken inkort zonder dat daar enig recht tegenover staat. Tuurlijk, jij gaat nooit scheiden. Toch eindigt een derde van alle huwelijken, hoe idyllisch ook, in een breuk. Dus stel je grote liefde ontmoet over vijftien jaar een jonge blom en vertrekt. Als je dan roept: 'Ho ho, wie zorgt er nu voor mij?’ Dan zegt de rechter waarschijnlijk: 'Sorry mevrouw, een klein stukje alimentatie voor de kinderen is oké, maar iedereen is verantwoordelijk voor z'n eigen levensonderhoud'.

Na de scheiding zet meneer zijn betaalde arbeid doorgaans volop voort, terwijl moe en de kids vaker rondtobben van een deeltijdbaan met eventueel wat alimentatie. Qua pensioenopbouw is dat ongunstig. Weliswaar heb je vaak recht op de helft van het ouderdomspensioen dat jullie tijdens het huwelijk hebben opgebouwd (pensioenverevening), maar na de breuk groeit je oudedagsreserve alleen als je zélf werkt. Bij een deeltijdbaan tikt dat niet aan, want in veel pensioenregelingen bouwen laagbetaalden zoals deeltijd- en flexwerkers bizar weinig pensioen op. Je bouwt namelijk alleen pensioen op voor zover je salaris hoger is dan je ‘franchise’. Die franchise is bijvoorbeeld het AOW-bedrag. Zit jouw deeltijdloon daar maar een paar honderd euro boven, dan bouw je nauwelijks wat op, al zou je vijftig jaar premie betalen.

O ja, wel krijg je als deeltijd- of thuisblijf-ex mogelijk een leuk nabestaandenpensioen. Je hebt namelijk vaak recht op het hele nabestaandenpensioen dat je partner tot de scheidingsdatum heeft opgebouwd bij huidige én vorige werkgevers, ongeacht hoe lang het huwelijk heeft geduurd. Dit pensioen heet bijzonder nabestaandenpensioen, omdat het aan je wordt uitbetaald als je ex doodgaat terwijl jij niet meer zijn partner bent. Als (aanstaande (ex) is het dus belangrijk om uit te vissen welke (premievrije) pensioenaanspraken je ex op de echtscheidingsdatum heeft staan. Overigens kan bijzonder nabestaandenpensioen je ook opbreken. En wel als je partner een ex heeft waaraan hij veel partnerpensioen is kwijtgeraakt. Duik daar eens in als je partner eerder was getrouwd. Een handig stappenplan en tips vind je op womeninc.nl/ilovepensioen/.

Pensioen is altijd het veiligst als je het zelf opbouwt in plaats van via je partner. Maar zoals het nu gaat bouwen vrouwen gemiddeld veertig procent minder pensioen op dan mannen, bleek recent uit onderzoek van Women Inc. Ben je dus financieel (deels) afhankelijk van je wederhelft, dan kun je, als jullie samen geld overhouden, jouw helft ervan gaan sparen of beleggen voor later. Nee, dat is niet hebberig, maar veilig voor jezelf en een mooi voorbeeld voor je dochter(s).http://www.ericaverdegaal.nl/publications/index/1009?utm_source=emailcampaign208&utm_medium=phpList&utm_content=HTMLemail&utm_campaign=De+geldzandloper

Kortom

De slogan 'Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid' is nog steeds actueel. Mijn toekomst is niet zo rooskleurig. Het beetje pensioen waar we samen recht op hebben, houdt ons misschien net uit de Minima-rol (minima met een hoofdletter dus), maar een vetpot zal het nooit worden.

Ik zat afgelopen dag een beetje te zelfreflecteren en vroeg me af of ik beticht kan worden van afgunst. Gun ik het vrouwen niet dat ze het door PA beter krijgen dan ik het ooit zal krijgen mochten wij onverhoopt gaan scheiden? (In de meest ideale situatie, ik een goede baan, man met uitkering, zou ik degene zijn die PA moet betalen, bedacht ik mij) En nee, ik meen oprecht dat dit niet zo is. Maar ik voel wel een zekere onrechtvaardigheid in het systeem. Stellen met een minimuminkomen, die beiden na de scheiding blijven werken, gaan er hoe dan ook op achteruit door de scheiding. Beiden moeten van hun salaris een huis huren, energiekosten, etc.. Het zullen (met kinderen) nooit eenpersoonshuishoudens worden, dus voor gemeentebelastingen moet je toch het meerpersoonstarief betalen. In die situatie kan de ene ex toch moeilijk gedwongen worden om van dat magere inkomen nog eens wat af te staan, zodat de andere ex het beter heeft? Heeft de ene ex geen baan en moet de andere PA aanvullen op de bijstand, dan wordt de betalende ex in een onwenselijke situatie gedwongen. Nergens meer geld voor, anders kan hij/zij zelf de huur niet meer betalen, of de lasten van een nieuw gezin dragen. Stellen die het tijdens het huwelijk behoorlijk goed hadden en een ex na de scheiding opeens in een armoedige situatie beland, komt natuurlijk onrechtvaardig over, daarom vind ik ook wel dat er een bepaalde termijn moet zijn om daar iets aan te doen. Maar waarom tot het jongste kind 12 is? Een vrouw in de bijstand mag ook niet afwachten tot de jongste 12 jaar is. Die moet toch echt eerder aan de bak en het kind naar de kinderopvang brengen.

Hoe dan ook vind ik dat je bij de gezamenlijke beslissingen ook tijdens een gelukkig huwelijk realistisch moet blijven over wat er gebeurt als het huwelijk stopt. Het is natuurlijk fantastisch als een van de partners een prachtige carrière kan opbouwen, maar bij een prachtige carrière hoort vaak ook een mooi inkomen. Waarom zou je wel een mooie auto kopen die bij dat inkomen past, een groter huis zoeken, wánt we kunnen het ons veroorloven en niet geld steken in goede kinderopvang aan huis bijvoorbeeld, waardoor de vrouw kan blijven werken? Daarnaast is het ook niet ondenkbaar dat de prachtige carrière van de betreffende partner tijdens het huwelijk al stopt om wat voor duistere reden ook. En daar zit je dan béide het behang naar beneden te staren. Wat doe je dan met dat gat in je cv? Mijn wijsheid heb ik verkregen via het cliché 'door schade en schande wordt men wijs'. Mijn pleidooi is daarop gebaseerd. Ik gun anderen om die schade voor te zijn en zelfredzaam te blijven als dat ook maar enigszins kan.

uiteraard zit er wat in Kaaskopje

Maar de al om geprezen mind fullness, leven met de dag, je leeft nu, niet morgen, je weet niet wat er morgen is, laat staan over 30, 40 jaar, gaat dan helemaal teniet. Je begint aan kinderen. Maar waarom. Om allebei ft te werken, kinderen ergens anders onder de pannen, na werk nog racen voor boodschappen eten en nog een ienimienie beetje quality time, waar je eigenlijk geen puf voor hebt na een lange dag werken en de andere dingetjes die nog moeten gebeuren (nog los van je eigen behoeft aan je eigen tijd binnen je drukke bestaan). Dus 'genieten' is er niet echt bij, het is meer een moeten. Waarvoor, als je het ook anders kunt regelen. Als ik geen tijd zou hebben gehad, was ik nooit aan een kind begonnen.... Met welk doel? Klaarstomen voor 'later', inclusief ikzelf alleen maar bezig zijn met 'later'? Nee, dan zou ik het bij mezelf en een evt. partner hebben gehouden. Ik (we) zijn aan een kind begonnen met het doel daar ook van te kunnen genieten en zo goed mogelijk op te voeden en een fijn thuis te geven. Ik zie kinderen niet als een project dat je er nog even bij doet. En voor de duidelijkheid: ik steek m'n kop niet in het zand, ben echt niet zo goed dat ik denk alleen maar in het 'nu' te kunnen leven, zo is het niet. Maar alleen bezig zijn met de toekomst, en voorbij te moeten gaan aan de dag zelf, nee, dat niet. En uiteraard: mensen die een tomeloze energie hebben en naast een ft baan, de kinderen, het eigen leven, hobby's enz. daar wel bij varen: helemaal prima. Maar IK zou het niet kunnen, niet willen en er niet voor kiezen.

Glanzende carrière.

Kaaskopje.

Ben je er nu echt van overtuigd dat elke vrouw die voor de kinderen thuis is gebleven een glanzende carrière had gehad als ze dat niet had gedaan?
Mijn oudste kind was klein eind jaren 80 begin jaren 90. Mijn tweede zoon is 10 jaar later geboren. Mijn man beschikt over de papieren en de kwaliteiten om een volwaardig gezinsinkomen binnen te halen. Dat was toen de tijd toch heel normaal.
Al ik heb wel gewerkt, het waren er alleen geen banen waarmee je jezelf of een gezin kon onderhouden. Seizoen werkt in de bloembollen sector, parttime baantjes in de horeca, schoonmaakwerk voor een schoonmaakbedrijf.
Kinder opvang was er niet of minimaal, los van de vraag hoe ik mijn kind daar moest brengen. Ik beschikte niet over een rijbewijs.
Mijn man was die periode regelmatig 6-9 maanden van huis voor zijn werk. Dat leverde behalve extra geld ook extra carrièremogelijkheden op, dus nog een hoger inkomen. De keuze dat ik thuis zal blijven om voor de kinderen te zorgen was er ook een logische.
Ik zie je de logica niet van in om ƒ 50 bij te dragen aan het gezinsinkomen per week , als dat en de andere kant ƒ350 -ƒ 400 kost. En dan hebben we een toch niet over de invloed op zijn carrière en dus ons gezamenlijke pensioen.

Begin 2000 heb ik me omgeschoold richting de informatica en heb ik vier jaar fulltime gewerkt. Ik verdiende ƒ 1200 in de maand, en daarvan ging ƒ 800 rechtstreeks naar de kinderopvang. Dat is ook niet erg, want je gaat er op dat moment van uit dat je werkzaam blijft voor de rest van je leven. Je moet investeren om terug te kunnen krijgen.
Daarna kwam ik in de ziektewet terecht. Toen ik daar uitkwam was mijn informatica kennis nog altijd leuk, maar niet voldoende voor een fulltime baan. En al helemaal niet hier in de regio. En toen ik van de crisis, en waren er meer dan voldoende jongeren die goedkoper waren en beter geschoold.

Daarna heb ik nog een jaar of wat callcenter werk gedaan. Denk dat ik jou daar niet veel over hoef te vertellen, je weet hoe het in die wereld eraan toegaat. Ook daar ben ik zwaar overspannen wegkomen.
Toen heb ik ervoor gekozen om weer een opleiding te gaan volgen. Op het moment dat ik daarmee klaar was, veranderden de omstandigheden in onze familie dusdanig, dat ik niet meteen gaan het werk kon. De afgelopen drie en een half jaar zorg ik fulltime time voor mijn inwonende schoonvader. Daarvoor is het nodig dat er 24/7 toezicht is. Fulltime buitenshuis werken is niet eens mogelijk.
De zorgtaak die ik thuis uitvoer wordt betaald via een PGB. Het nadeel daarvan is dat je niets opbouwt aan toekomst voorzieningen. Geen WW, geen ziektewet, geen pensioen opbouw, niets.

Alle keuzes die wij gemaakt hebben in de afgelopen 30 jaar zijn onze eigen keuzes geweest. Wij hebben ervoor gekozen dat mijn man carrière kon maken, en dat ik de zorgtaken zoveel mogelijk op me nam.
In de afgelopen 30 jaar heeft hij dan ook een glanzende carrière op kunnen bouwen, met een navenant inkomen. Daar heb ik ook mijn steentje aan bijgedragen. Het werk wat hij deed had hij nooit uit kunnen voeren als hij niet een vrouw had gehad die die zorgtaak op zich had genomen.

Om die reden vind ik het ook niet meer dan normaal dat mocht er een jonge blom voorbij komen fietsen ik partner alimentatie krijg. Ik heb al die jaren mijn tijd en energie in ons gezin gestopt om het mogelijk te maken dat hij buitenshuis volop kon functioneren ten behoeve van ons gezin. Hij werkte voor onze toekomst, ik werk voor onze toekomst.
Op het moment dat je gaat scheiden heb je misschien geen toekomst meer samen. Maar er is nog altijd een toekomst waar je samen voor gewerkt hebt. En dus ook samen van mag profiteren.

Geen idee Skik

Ik wil best je een plezier doen en daarover speculeren maar het zal nooit meer zijn dan speculeren, het is niet gebeurd dus ik kan niks zeggen over zijn reactie. Wat ik wel kan zeggen is dat het me opvalt dat je hier behoorlijk zuur en zwart wit op reageert. Misschien het geschreven woord en komt het zo over daardoor maar mocht het uitmaken: ik denk dat er genoeg mannen zijn die hun partner dat gunnen. Die bereid zijn een middenweg te zoeken tussen werk en zorg verdeling in het gezin. Ik ken er in ieder geval heel wat. Ook ken ik genoeg gezinnen waar beiden parttime werken en voor de kinderen zorgen en het gruwel beeld wat Bieb schetst van alleen maar rennen-vliegen en een minimum aan kwaliteit en gezelligheid echt niet past. Sowieso ken ik eigenlijk niemand waar het er zo aan toe gaat maar ook dat kan weer aan mijn omgeving liggen.

Sinbads vrouw: jouw verhaal is voor mij een mooi voorbeeld dat het idd niet zwart-wit en één meetlat past eenieder is, dank voor het delen.

idd Sinbads vrouw

Ik heb niet zoveel trek mijn hele leven hier op papier te zetten, maar ook hier moesten keuzes gemaakt worden.
Aangezien mijn ex zich opgewerkt heeft en tijdens werk gestudeerd heeft, konden wij samen die keuze maken. Het was ook nodig dankzij omstandigheden die ik privé vind.
Daarbij verdient hij een salaris dat hoort bij de 10% hoogste inkomens van Nederland, dus hij hoeft niet op een houtje te bijten. Sterker nog, hij gaat binnenkort op zijn 3e vakantie in een half jaar tijd. Ik pas op de dieren en zorg dat het huis schoon is als hij uitgerust weer thuiskomt.
Gek toch dat mensen hem zielig vinden, terwijl hij zijn gang is gegaan in zijn huwelijksjaren en ik het lastige werk deed met een gezondheid van lik mn vestje

Nou

Die man is er natuurlijk ook zelf bij als ze besluiten dat de vrouw thuisblijft. Dat heeft voor beide partners consequenties. Voor haar omdat ze de gemiste jaren waarschijnlijk financieel nooit meer zal inlopen en voor hem omdat hij na een scheiding dan dus misschien ook nog enige tijd PA moet betalen. Hij is natuurlijk geen willoos slachtoffer. Hij kan ook tegen zijn vrouw zeggen dat hij liever wil dat ze allebei part-time of allebei full-time werken of welke verdeling dan ook. Hij hoeft er niet mee akkoord te gaan dat zij thuisblijft.

En je kan natuurlijk ook van te voren al wat zaken vastleggen over een eventuele scheiding.

Kijk, ik ben er absoluut geen voorstander van dat de vrouw (of de man) maar eindeloos thuis blijft om voor de kinderen te zorgen. Een paar jaar misschien maar langer dan dat zeker niet. Ik vind het geen goede keuze. Maar dat is mijn overtuiging. Ik zou dus nooit met een man trouwen die een vrouw wil die thuisblijft of met een man die zelf thuisblijft. Tenminste niet uit overtuiging. Door ziekte, werkeloosheid oid kunnen de zaken anders lopen. Maar als je die keuze wel maakt dan heeft dat voor beide partijen bepaalde gevolgen.

Ik vind het niet zo vreemd dat we zelf de consequenties dragen van de gevolgen van onze keuzes. Die PA is helemaal leuk maar tenzij je getrouwd was met een multimiljonair is dat meestal ook geen enorm bedrag. En als je 10+ jaren thuis bent geweest dan is het ook heel lastig om die achterstand weer in te lopen. Dus zo fantastisch is het ook niet om van die PA afhankelijk te zijn. Want die stopt op een gegeven moment ook weer. En ja balen voor die man dat hij moet betalen maar hij was er toch gewoon zelf bij toen ze die keuzes maakten?

En trouwen is nou eenmaal een zakelijke overeenkomst waardoor je aan bepaalde contractuele voorwaarden vast zit. Wil je dat niet dan kan je beter niet trouwen.

Mijn man en ik werken allebei fulltime en in geval van een eventuele scheiding verwacht ik niet dat ik PA zou moeten betalen aan hem ook al verdien ik wat meer. Echter die mogelijkheid is er wel als hij (of ik) ons werk zouden verliezen. Als ik dat niet had gewild hadden we niet moeten trouwen. We zijn wel onder HV getrouwd dus we delen geen vermogen met elkaar verder. Maar als ik geen PA zou willen betalen dan had ik niet moeten trouwen. Dat is gewoon een gevolg van het huwelijk.

Wat ik zie

Ik zie vaak juist ook dat het helemaal geen grootverdieners zijn, en dat betalers best wel krom moeten liggen voor de ka en pa. Collega van mij in een lagere schaal heeft altijd een baan erbij gehad om rond te kunnen komen. Vrouw kon niet werken om onduidelijke redenen (ziek, zwak, misselijk, geen diagnose). Vrouw had wel energie over voor een leuke nieuwe man waar ze verstandigerwijs nu niet mee samenwoont want dan krijgt ze haar pa niet meer. Die pa is overigens vastgesteld op de dubbele baan, die mijn collega nu dreigt te nekken omdat hij naast die dubbele baan ook nog eens veel meer zorg voor huishouden en kinderen moet doen. Dat vind ik wel zuur.
Andere kennis. Vrouw liet haar oog vallen op een andere dame, die eveneens haar man verliet. De dames gingen samenwonen twee maanden na de 12-jaarstermijn. Best wel uitgekookt dus. In de tussentijd hebben ze het flink genomen van de pa want mijn kennis betaalde 1200 euro per maand van een inkomen van 2500 netto (dus een goede 700 netto).
Kennis 3. Betaalt momenteel geen pa omdat zijn inkomen gehalveerd is de afgelopen jaren. Betaalt wel ruim ka. Wordt nu door zijn ex gestalkt omdat de jongste 18 is geworden en ze nu geen kgb en andere extraatjes meer krijgt. Moet dus sappelen en wel (boehoe) vier dagen per week werken. Dus of de ka niet wat omhoog kan want dan kan ze de kinderen kostgeld vragen.
Gek genoeg kom ik er dan weer vrij bekaaid af met alleen een schijntje aan ka.

Niet getrouwd

Toen wij elkaar leerden kennen werkten we allebei fulltime en was mijn salaris hoger. Trouwen wilde hij niet en ik vond het feit dat we samen kinderen hadden veelzeggender dan een boterbriefje. We waren begin veertig toen we eindelijk kinderen kregen. Ik wilde naar 2x 4 dagen maar dat werd door zijn werkgever niet geaccepteerd waardoor ik naar een parttime week van 3 dagen ging en hij fulltime bleef werken. En eerlijk gezegd had ik daar mijn handen vol aan en hij ook en runden we echt samen het gezin en het huishouden. Vervolgens braken er tijden van ziekte en werkloosheid aan en mijn toenmalige partner besloot om zich om te scholen waardoor we een aantal jaren super zuinig moesten leven. Je raadt het al, op het moment van afstuderen waren we uit elkaar want hij was verliefd geworden op een veel jongere collega. Enige tijd daarna liep mijn uitzendcontract af en werd ik weer ziek. Ik woon nu alleen met de kinderen Na lang zoeken en wachten heb ik eindelijk werk maar dat is tijdelijk, nog steeds parttime en verdeeld over 5 dagen en 20 kilometer verderop. Het salaris is minimaal en er worden geen reiskosten betaald en volgens mijn accountant kan ik beter in de bijstand zitten. Mijn ex betaalt kinderalimentatie en ik krijg toeslagen waardoor ik net kan rondkomen maar eigenlijk is het niet te doen maar goed in principe verdien ik mijn eigen geld.
Nu ben ik begin vijftig en loopt weer mijn contract bijna af. Solliciteren naar fulltime werk doe ik al jaren.
Mijn ex heeft nooit 1 uur minder gewerkt en carrière gemaakt en ik heb gehoord dat hij er prat op gaat nooit getrouwd te zijn zodat hij geen partneralimentatie hoeft te betalen. De kinderen zitten nog op de basisschool maar de schrik slaat me om het hart bij de gedachte dat ze nog naar de middelbare moeten en verder, met alle kosten van dien, dat ga ik gewoon niet redden. Ik heb me nooit beziggehouden met partneralimentatie maar zou inmiddels wensen dat ik het had, al was het maar om opzij te zetten voor de studie van de kinderen.

Kaaskopje/Jaina

"De slogan 'Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid' is nog steeds actueel."

Vind ik ook hoor. Of maak er maar een slimme moeder van. Je moet behoorlijk alleen voor je kinderen kunnen blijven zorgen als je partner wegvalt. Ik snap als man ook niet zo dat het zo gunstig voor de man zou zijn als de vrouw thuisblijft. Zo voel ik dat nl. helemaal niet. Ik kan best arbeidsongeschikt worden of vroegtijdig doodgaan en ik vindt het geen prettig idee dat mijn partner en kinderen er dan sterk op achteruit gaan. Daarnaast heb ik liever dat iemand uit vrije keuze bij me wil zijn dan uit financiele afhankelijkheid.

Maar goed, de werkelijkheid is weerbarstiger dan de leer.

Jaina:
"Ik zou dus nooit met een man trouwen die een vrouw wil die thuisblijft of met een man die zelf thuisblijft. Tenminste niet uit overtuiging. Door ziekte, werkeloosheid oid kunnen de zaken anders lopen."

Dat, maar dan iets minder categorisch, en zonder trouwen...

Elke situatie is anders

Mijn ex heeft een zeer riant inkomen. Ik ontvang daar helemaal niets van, zelfs geen KA.

Meneer heeft wel een vriendin die te lui is om te werken. Hoe wordt daar dan over gedacht? Waarom moet ons kind de dupe zijn van de vriendin van haar vader?

Daarnaast vind ik het ook zeer vreemd dat er zo makkelijk wordt gesproken over het ontvangen van toeslagen als zijnde logisch. Persoonlijk vind ik het veel logischer om PA te ontvangen, dan een toeslag. Daarnaast heb ik in een onderzoek gelezen dat in de praktijk een man gemiddeld 3 jaar PA betaald. In mijn ogen is dat niet bijzonder lang. Waarom zou er een enorme aanpassing moeten plaatsvinden?

omdat paddington

de mensen die er tegen zijn er niets van voelen of "we" het nu wel of niet krijgen. Toeslagen echter gaan zij zelf wel voelen.
Terwijl anderen misschien foute/onhandige/onverstandige keuzes maken, worden PA-ontvangers gezien als hand-ophouders. Behalve in uitzonderlijke situaties, goedgekeurd door zij die het niet ontvangen.
Ik houd er over op, merk dat ik het me teveel aantrek en dat ik er boos van word.