partneralimentatie en baan

onafhankelijk

Ik zou er veel voor over hebben om onafhankelijk te kunnen zijn van een ex. Voor kinderen zorg je samen, ook financieel, maar anno 2016 zou een gemiddelde vrouw voor zichzelf moeten kunnen zorgen zonder steun van een man.

eens!

Mijn doel was om een baan te vinden waardoor ik afstand van de partneralimentatie zou kunnen doen.
Dat is dus gelukt!

Jij zou dus in mijn geval zeggen dat je geen partneralimentatie meer wilt?

Roos

"Jij zou dus in mijn geval zeggen dat je geen partneralimentatie meer wilt?"

Sterker nog, ik heb het nooit willen hebben. Was een principekwestie van mij.

Roos

'Ik wil nu tegen hem gaan zeggen dat hij kan stoppen met de partneralimentatie.'

Goede zaak. Zeker als jullie kunnen afspreken dat de PA weer betaald wordt als jij buiten jouw schuld om na dat half jaar toch geen baan meer hebt.

Imogen

Niet alleen als ze na het half jaar geen baan meer heeft, maar kan ook in de proeftijd misgaan. Of ook tijdens het half jaar of na verlenging (geen klik als er bijv een nieuwe baas komt, je hoort de vervelendste verhalen).

is niet per se aan dat halve jaar gebonden

Dus als op enig moment in de toekomst mijn baan eindigt, gaan we terug naar PA.

Mwah

Ik vind die afkeer van partneralimentatie die ik hier op het forum vaak bespeur wel erg politiek correct (in de zin van sprekend met de mond van de huidige politieke ideologie) en ook wel overdreven eigenlijk.
Voor de duidelijkheid, ik ben zelf binnen mijn huwelijk economisch zelfstandig, dus ik propageer geen relaties waarbij de vrouw substantieel minder werkt, ook niet aan mijn eigen dochters. Werken ook binnen relatie/huwelijk en moederschap is altijd mijn norm geweest.

Dat gezegd hebbende vind ik dat degene die recht heeft op pa dat ook niet te makkelijk moet wegdoen. Je hebt geen recht op pa om de ex-partner te pesten ofzo, maar omdat dat verschil in inkomen vaak een oorzaak heeft die niet alleen ligt bij degene die de pa ontvangt. Vaak heeft het te maken met een afspraak binnen een relatie dat de een meer zorgtaken op zich nam en (heel vaak ook: waardoor) de ander meer gelegenheid kreeg om zich te ontwikkelen en carrière te maken. Dat veroorzaakt een verschil in inkomen.
En het is in mijn ogen niet meer dan fair dat degene die daardoor minder carrière heeft kunnen maken en minder inkomen en vermogen heeft kunnen opbouwen langere tijd kan meedelen in het inkomen dat zij/hij mede mogelijk heeft gemaakt. Ook na de relatie.
Enige reden voor mij om ervan af te zien zou zijn als ik een dergelijke financiële band echt heel akelig zou vinden, maar dat zou ik me alleen in een extreme situatie kunnen voorstellen. Voor de rest zou ik er voor kiezen pa te zien als een zakelijke afwikkeling van de relatie die er eens was.

In jouw situatie zou ik dus de pa waarschijnlijk niet opschorten, maar die laten doorlopen zo lang je er recht op hebt. Dan kun je een buffer opbouwen en het hebben van een buffer komt je uiteindelijke financiële onafhankelijkheid op het moment dat je geen recht meer hebt volgens mij zeer ten goede.

Aagje

Aagje

Amen!

En een waarheid als een koe!

Aagje

Maar zou je in het geval van ruimere financiële middelen niet beter kunnen kiezen voor een hogere kinderalimentatie. Het idee dat een ex echtgenoot zijn/haar ex partner moet blijven onderhouden vind ik ook vreemd. Ook voor de ontvangende ex hoor. Je hand bij je ex moeten ophouden, het lijkt mij vreselijk.

schuldig

Voel me schuldig als ik alles gewoon zou willen behouden.

Schuld

Roos, zou je ex zich niet schuldig voelen dat hij lekker carrière heeft gemaakt en jou de mogelijkheid ontnomen heeft dat te doen?

PA opnieuw berekenen

Waarom niet, in lijn van Aagje, gewoon berekenen waarop je nu recht hebt met je hogere salaris (dus minder PA, maar vast niet 0, als ik zo tussen de regels door lees) en dat gewoon laten betalen?

Je hoeft toch niet afstand te doen van iets waar je recht op hebt?

Gebruik het als spaarpotje voor evt. mindere tijden.

Ben je van dat je man boos reageert en jou van alles gaat verwijten?

Het is aan jou om je schuldig te voelen, of niet! Volgens mij alle reden om dat niet te doen. Lees evt eens het boek van Wayne Dyer, Niet morgen maar nu. Gaat ook over schuldgevoelens. En dat dat geheel nutteloze gevoelens zijn!

Nog een keer: mwah

Maar voor wie is dat dan een voordeel als jij de pa laat halveren tot jij zekerheid hebt over je inkomen? Ik raad maar zo, dat dat jouw ex-man is die het wel prettig vindt meer geld aan zijn nieuwe leven te besteden. En welk voordeel heb jij daar bij? Hoe lang heb je eigenlijk recht op pa? Is dat gebonden aan je eigen inkomen, of heb je 'gewoon' recht op de 12 jaar?

Ik zou me afvragen wat maakt dat het 'niet echt lekker voelt' om die pa te krijgen. Dat het geld van je ex komt misschien? Zou het anders zijn als dezelfde hoeveelheid geld uit een anonieme pot zou komen die pas zou stoppen als je er geen recht meer op hebt?

Ik zou er zelf voor kiezen het zakelijk te blijven zien: je hebt ergens recht op op grond van contract (huwelijkscontract brengt bepaalde dingen met zich mee en het ontbinden ervan ook, dat zijn wettelijk geregelde rechten) en afspraken die gemaakt zijn bij de scheiding. De wettelijke dingen gaan vziw doorgaans vóór de persoonlijke afspraken.
Ik zou gewoon blijven vasthouden aan de regeling die nu voor jou financieel gezien het beste is. Niet om ex te pesten, maar om zelf straks een gezonde financiële basis te hebben als jij het zonder alimentaties van welke soort dan ook moet gaan doen. Jouw inkomen komt namelijk ws nooit op het peil waarop het gekomen zou zijn als je doorgewerkt had en het zal (neem ik gemakshalve aan) ook nooit in de buurt komen bij het inkomen van je ex. Het feit dat jij er ook van genoten hebt voor de kinderen te zorgen is een drogreden om nu met minder genoegen te nemen dan waar je recht op hebt. Ik ga er nl van uit dat hij ook genoten heeft van zijn glorieuze carrière.

En Maaike: nee, ik zou niet kiezen om het inkomen te verhogen via de kinderalimentatie. Die is nl bedoeld voor het onderhoud van de kinderen en niet voor de levenstandaard van de moeder. Ik zou aan de andere kant ook niet spreken van 'hand ophouden bij ex' en 'laten onderhouden door ex'. Ex draagt bij aan het leven van zijn ex omdat zij geïnvesteerd heeft in zijn carrière door meer zorgtaken te doen zodat hij meer kon werken.
In die zin zie ik het als 'zakelijke verrekening' van wat de gevolgen zijn van binnenhuwelijkse afspraken voor de nahuwelijkse situatie.

Aagje

Schuldgevoel

is een slechte raadgever in het afwikkelen van zakelijke constructen. Laat je daar niet door leiden, zelfs als iemand bewust op je schuldgevoel inspeelt.

Aagje

over dat "hand ophouden bij ex"

Ook al was de scheiding in eerste instantie niet mijn keuze, ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik onterecht mijn hand ophield bij mijn ex. Eigenlijk schaam(de) ik me er ook voor. Alsof ik iets krijg waar ik eigenlijk geen recht op had. Maar omdat ik zo lang niet had gewerkt, was het best lastig om een normale baan te vinden.

Mijn ex gaat binnenkort met zijn nieuwe samengestelde gezin in een nieuw huis wonen. Dat geld kan hij dus heel goed gebruiken en dat gun ik hem op zich ook wel. Ook omdat de kinderen daar natuurlijk baat bij hebben. Maar dat is wel de concrete aanleiding voor hem om het onderwerp aan te snijden.
Dus ik wil hem aan de ene kant wel tegemoet komen maar ook niet meteen afstand doen van de PA. Ik heb er namelijk inderdaad geen enkel belang bij. Het is puur zodat hij straks meer financiele armslag heeft.

schuldgevoel is een slechte raadgever

Zie titel

Schuld en schaamte

Je hebt niet alleen last van schuldgevoelens en ook van schaamte. Lees eerst dat boek van Wayne Dyer maar voor je een beslissing neemt.

En andere vraag, hou je niet meer rekening met zijn situatie dan die van jezelf? Van wie hou je het meest? Van jezelf of van anderen (ook daarvoor, lees dat boek maar).

En heeft zijn nieuwe vriendin geen inkomen?

Je zou de eerste niet zijn die het veel krapper heeft dan haar ex met nieuwe vriendin.

Kan je er niet een wat objectievere berekening op loslaten en die gewoon aanhouden?

En hou Aagjes visie vooral voor ogen! Dankzij jou heeft je ex ondanks alle kinderen een mooie carrière met dito salaris kunnen generren. Was hem zonder jou (en met kinderen) echt niet gelukt.

Dit verandert de zaak

"We zijn verhuisd naar het buitenland voor zijn baan en toen we terugkwamen had ik een paar kinderen en geen baan.
En mijn ex had inmiddels een glorieuze loopbaan opgebouwd terwijl ik de zorg voor de kinderen op me nam."

In dit geval heb je dus zelf tijdens je huwelijk geen carrière kunnen opbouwen vanwege baan man in het buitenland.
Dat verandert de zaak, vind ik. In zo'n geval vind ik PA wel op zijn plaats.

Of je die moet houden terwijl je jezelf kunt bedruipen, hangt af van de kansen die je had kunnen hebben als jullie niet naar het buitenland waren gegaan. Daar kan ik moeilijk over oordelen.

Maar dit vind ik duidelijk één van de uitzonderingen waarbij PA mogelijk moet zijn.

Eens met Aagje en bekijk het echt zakelijk

Lieve Roos, volgens mij bekijk je het helemaal niet zakelijk. Ik zie namelijk de woorden als schuldgevoel, schaamte, onterecht, voelt niet lekker ed voorbij komen. Lees de berichten van Aagje nog maar een paar keer. Ik ben het echt helemaal met haar eens. Dan maar niet politiek correct.

Jullie hebben samen de verdeling van taken binnen jullie huwelijk/gezin afgesproken. Dat heeft bepaalde consequenties. Voor jou maar ook voor je ex. Je hebt een pas op de plaats gemaakt in je eigen ontwikkeling en verdienvermogen ten gunste van je ex en jullie kinderen. Hij maakte glorieus carrière. Je opgelopen achterstand loop je niet zo maar in. De afspraken die jullie hebben gemaakt bij de scheiding komen voort uit de periode dat jullie samen zijn geweest. Dat ex gaat samenwonen is heel fijn voor hem. Ik begrijp alleen niet zo goed waarom jij dan ook nu weer meer rekening met hem moet houden dan met jezelf en jullie kinderen. Ik ga er maar even van uit dat zijn nieuwe vriendin gewoon een baan/inkomen heeft.Van twee huishoudens gaan zij naar één huishouden. Wellicht wat kort door de bocht maar dat lijkt mij juist goedkoper.

En die tip van dat boek ben ik nu al een paar keer tegengekomen. Ik denk dat ik me daar binnenkort ook maar eens in stort.

Ideologie

"Je hebt een pas op de plaats gemaakt in je eigen ontwikkeling en verdienvermogen ten gunste van je ex en jullie kinderen. Hij maakte glorieus carrière. Je opgelopen achterstand loop je niet zo maar in."

Volgens mij klinkt ook hier ideologie in door. Ik heb nog niet zo vreselijk lang kinderen en de carriere van mijn vrouw was al gestrand ruim voordat we kinderen kregen. Waarom? Ik weet het niet, maar ik zie het wel vaker gebeuren. Het zint mij persoonlijk ook niet heel erg, en ik moedig het aan dat ze werk zoekt, maar het lukt op een of andere manier niet erg, zelfs niet na een door mij gefinancierde academische studie.

Niet dat dat regel is, ik ken ook best wel wat vrouwen die wel carriere maken, maar ik vraag me af of de oorzaak toch niet ook gewoon in een gebrek aan ambitie ligt. Wel lekker als je je dan achter je moederschap kunt verschuilen. Dat wel. Maar goed dat ik een 'glorieuze carriere' heb.

glorieuze cariere

Die term gebruikte ik niet cynisch. Hij heeft zijn carriere aan zichzelf te danken en is goed in wat hij doet.
En ik vind ook niet dat hij dat heeft kunnen opbouwen dankzij mij, waardoor hij nu moet betalen voor mijn gemiste carriere.
Nogmaals, ik gun hem van harte een goed leven want dat is ook fijn voor onze kinderen.

Mijn vraag is eigenlijk: doe ik er verstandig aan om nu (in mijn nieuwe situatie) gedeeltelijk af te zien van PA? En wat is dan redelijk om nog te mogen behouden?

Even een gedachte oefening

Er was eens, of r komt eens, een man en een vrouw, ze houden van elkaar. Hij krijgt een baan aangeboden in het buitenland, overlegt thuis en zij ziet het avontuur wel zitten. Dus ze gaan. Omdat het leven loopt zoals het loopt krijgt zij in die periode kinderen en ze blijft lekker bij ze thuis. Zijn allerlei redenen voor en dit is hun keuze. Hij werkt zich terwijl de carrièreladder op en ziet de kinderen weinig. Maar dat is nou eenmaal de afspraak.
De klus in het buitenland houdt op en ze keren terug naar Nederland. Daar aangekomen blijkt het huwelijk toch niet zo stevig en ze gaan uit elkaar. En de man zegt: jij hebt al die jaren kunnen investeren in een band met de kinderen, ik heb dat mogelijk gemaakt omdat ik zo hard werkte dat jij thuis kon blijven maar daardoor heb ik echt veel minder in mijn band met de kinderen kunnen investeren. Toen jij lekker thuis zat en van de kinderen genoot heb ik mezelf verplicht gevoeld in onze relatie om de rol van kostwinner vol te houden. Maar ik wil ook een eigen band met de kinderen, ik wil niet langer mijn belang daarin opzij zetten. Door deze keuzes ben ik te lang beperkt in mijn ontwikkeling. Nu ga ik thuis bij de kinderen zijn en verwacht ik dat jij het geld verdienen oppakt, de kinderen worden ouder, het is nu of nooit.
Los van de discussie of iemand er op de arbeidsmarkt tussenkomt: eerlijk verhaal toch? Terecht dat die man dat wil?
Of draai man en vrouw om in dit verhaal.
Kortom, ik zie dat 'zijn carrière mogelijk maken' in een ander licht. Volgens mij is het niet zo dat in zo'n situatie een vrouw zich op zit te offeren. Je maakt samen keuzes, je bent er samen bij en geniet allebei van voordelen en baalt van de nadelen. Such is life. Jouw ex vraagt jou niet voor compensatie die hij heeft geleden door jullie constructie of wel? Waarom dan wel andersom?

Ach

Ach Roos, ik word een beetje verdrietig van je laatste post.

Dat je daadwerkelijk denkt dat hij zijn carrière niet dankzij jou ontwikkeld heeft. Oei, dan vind je jezelf wel heel onbeduidend.

Bedenk even of het hem ook gelukt was als jullie kinderen geboren waren en jij was vlak daarna overleden. Had hij dan ook zo'n glorieuze carrière gehad?

Dat is nl de situatie die je moet bekijken, niet de situatie dat hij jou EN de kinderen niet had gehad.

Mijn advies: Neem vooral niet te snel een beslissing op zijn vraag. Je *hoeft* daar echt niet *meteen* op te reageren, ook al vindt hij dat fijn en stuurt hij daar misschien op aan (maar ik vermoed gezien jouw posts dat dat niet eens nodig is).

Lees dat boek, echt, en kijk dan eens hoe je dan naar de hele situatie (en jezelf, hem en je relatie met hem) kijkt.

En neem dan pas een beslissing.

Ik wens je echt toe dat je dat boek leest. Heel leerzaam en verhelderend.

Werkelijke kosten

"We hebben 4 kinderen die na de scheiding voornamelijk bij mij wonen."

Ik hoor wel eens collega's klagen over hoe duur de KA is. En altijd als ik de bedragen hoor vind ik het peanuts. Onze kinderen kosten namelijk een veelvoud van die KA. Ik vraag me af wat de echte kosten zijn van de 4 kinderen die voornamelijk bij jou wonen. Staat de KA echt in verhouding tot die werkelijke kosten?
In een aantal gevallen lijkt het mij namelijk dat de PA toch nog zorgt voor een deel van de kosten die eigenlijk in KA verrekend hadden moeten zijn.

Roos

ONZIN!!!!!
Natuurlijk heeft hij zijn carrière mede kunnen opbouwen door jou. Door jullie taakverdeling heeft hij tijd gekregen om zijn aanvankelijke talenten te kunnen ontwikkelen. Als hij 50% voor jullie kinderen gezorgd had, had hij minder tijd gehad om zich te ontwikkelen, om aan het werk te besteden, om echt goed te worden in wat hij doet en zijn cv op te bouwen. Als jij niet voor hem mee naar het buitenland gegaan was, had hij die ervaring niet opgedaan en niet kunnen bijschrijven op zijn cv.

Kortom, natuurlijk is hij degene die goed is in zijn werk, maar jij hebt dat mede mogelijk gemaakt. En het is, in mijn ogen, niet terecht dat jij nu hem van alles gunt, maar voor je eigen toekomst niet kijkt naar waar jij recht op hebt op basis van wetgeving en afspraken.

Waarom gun jij jezelf niet dat jij je leven van een goede financiële basis voorziet? Waarom moet jij hem dat vooral gunnen? Het feit dat hij nu bij jou komt vragen wat jij van plan bent, doet niet echt vermoeden dat hij jou hetzelfde gunt als jij hem.

Aagje

dame

"Kortom, ik zie dat 'zijn carrière mogelijk maken' in een ander licht. Volgens mij is het niet zo dat in zo'n situatie een vrouw zich op zit te offeren. Je maakt samen keuzes, je bent er samen bij en geniet allebei van voordelen en baalt van de nadelen. Such is life. Jouw ex vraagt jou niet voor compensatie die hij heeft geleden door jullie constructie of wel? Waarom dan wel andersom?"

als hij nou eens gewoon voor die vier kinderen ging zorgen, maar dat heb ik hem niet horen aanbieden.
Denk niet dat Roos nee had gezegd, en 50/50 zou ook al leuk zijn.
Heb jij dat gelezen, Dame? Nee? Waar baseer je dan op dat hij 'niet erom vraagt'?

gr Angela

Dame

Natuurlijk heeft het feit dat hij veel gewerkt zijn weerslag op de band die hij heeft met zijn kinderen. En als hij dat zou willen inhalen moet hij minder gaan werken en meer tijd aan zijn kinderen gaan besteden. Dan zou jouw verhaal realistisch zijn. Maar als hij gewoon blijft werken zoals hij altijd heeft gedaan en zijn geweldige carrière voortzet, inclusief zijn verdiensten dan is het niet gek dat Roos daar na het huwelijk nog een tijd van blijft meeprofiteren om haar leven ook financieel weer op orde te krijgen.

Aagje

A & A

Angela, ik geloof dat ik iets mis. Jij kent deze mensen irl begrijp ik? Want jij schrijft dat je Roos' man niet hebt horen vragen? Of ben jij ook Roos? Zo niet dan snap ik het niet niet zo goed. Jij haalt mijn vraag -ok die wellicht wat leidend is maar wel een vraag- onderuit omdat ik het niet kan weten met een aanname die je zelf doet? Verwarrend vind ik.

Aagje, ik zie het toch echt anders. Eigenlijk vind ik je redenatie een devaluatie van de waarde om fulltime bij je kinderen te kunnen zijn. Als expat wife full time thuis te blijven en vier kinderen te kunnen krijgen zonder buiten de deur een betaalde baan te hoeven hebben is goud waard. Dat pakt niemand haar ooit meer af. Haar ex heeft heel veel daarvan gemist met al dat werken.
Misschien ziet jouw wereld er anders uit maar ik ken genoeg mensen die dat heel erg benijden, die dolgraag meer tijd met hun kinderen hadden gehad. Of misschien wel meer kinderen maar het financieel niet aandurfden. Of die er pas te laat achter kwamen wat ze hebben gemist.

Voor zover ik het lees waren het expat avontuur en alle opvolgende keuzes de keuzes van Roos en haar ex, niet alleen van hem. Zij wist van te voren dat het haar loopbaan geen goed zou doen of ze kon het weten. Daar is haar ex niet meer 'schuldig' aan dan zij. Het zijn gewoon de consequenties van de keuzes die je maakt. Als ik het goed lees zit Roos niet in een financiële achterstandssituatie, zonder PA valt ze niet in armoede.

En Roos, ik denk dat wat je verliest aan PA je gaat winnen aan goed gevoel. Het gevoel dat je voor jezelf los bent van je ex. En mocht je deze baan alsnog niet behouden is die terugval clausule toch super als achtervang? Maar voor nu ben je onafhankelijk. Heerlijk.