partneralimentatie en baan

dame

wat een flauwe reactie zeg.

Als je gewoon aan Roos had gevraagd: was het ook een optie geweest dat je man de zorg over de kinderen overnam in Nederland? Dan had je niet zo superieur hoeven te reageren.

gr Angela

Dame

Hoewel ik zelf andere keuzes maak, vind ik dat het feit dat Roos en haar man samen keuzes gemaakt hebben en het feit dat ze daar allebei op bepaalde momenten voordeel van hebben gehad, geen reden om af te zien van dingen waarop ze gewoon aanspraak kan maken.

Ik zie pa dan ook niet zozeer als afhankelijkheid, maar als een manier om de gevolgen van die gezamenlijke keuze na afloop van het huwelijk niet het uiteindelijke probleem van één van de ex-partners te laten zijn. Uiteindelijk gaat het erom dat ze beide een goede basis hebben om na de scheiding verder te kunnen. Pa is zelden een riant inkomen, dus als Roos nu ongeveer hetzelfde verdient als de pa waar ze recht op heeft, dan lijkt mij dat een goede manier om op langere termijn een gezonde financiële basis op te bouwen.
En dat Roos zonder pa niet in armoede vervalt vind ik geen argument om af te zien van iets waar ze op basis van wet- en regelgeving geen recht op heeft. Dat staat los van elkaar.

Aagje

Als je inderdaad hebt afgesproken dat jij thuis bleef om voor de kinderne te zorgen zodat hij carriere kon maken, vind ik PA prima. Aan de andere kant ken ik ook vrouwen die het als een luxe beschouwen dat ze niet hoeven te werken als er (jonge) kinderen zijn en zo blij zijn dat hun man het geld verdient. Dan vraag ik me wel af waarom die luxe dan later nog gecompenseerd moet worden.

Flauw?

Ik begrijp eerlijk niet waarom mijn reactie flauw te noemen is als je de jouwe lees Angela. Volgens mij ben ik uit gegaan van iets en heb daar een controle vraag bij gesteld en ga jij uit van iets en lees ik geen vraag erbij. Dat mijn vraag diplomatieker had gekund neemt niet weg dat jij gewoon aanneemt. Of niet en meer info hebt dan in deze draad te lezen is. Wat natuurlijk altijd kan.

Skik, wil je punt verder toelichten? Want ik weet niet zeker of ik hem goed begrijp.

Aagje, ik begrijp je punt wel maar kan me er in veel gevallen niet in vinden. Ik ken Roos niet persoonlijk en ze komt zeker niet over als profiteur. Ik krijg wel de indruk dat het haar goed zou doen om 'los te komen van de PA'. Wellicht niet voor haar financiële bankrekening maar wel voor haar emotionele bankrekening.
Wat ik te vaak heb gezien is dat dat hele fenomeen van je eigen geld verdienen vaak een zelfvertrouwen kwestie is bij vrouwen in bepaalde situaties. En als ze daar zich doorheen weten te duwen er een wereld voor ze open gaat. En dat vaak tot die tijd argumenten als 'recht hebben op geld van een ander' hun op de plaats houden. Een plek waar ze ogenschijnlijk 'het goed hebben' maar er wel iets aan ze knaagt. Het gevoel niet hun volle potentieel te benutten of iets anders. En dat vind ik enorm zonde.

In het kader van de overvloedige info, ik ben coach en vanuit die hoedanigheid spreek ik weleens mensen over dingen. Vandaar deze beelden.

Roos

'Eigenlijk schaam(de) ik me er ook voor. Alsof ik iets krijg waar ik eigenlijk geen recht op had'

In de wet staat waar je recht op hebt. Blijkbaar heb je recht op PA. En wat de rest van de wereld daarvan vindt, daar hoef jij geen rekening mee te houden.

Roos

Eens met oa Aagje en hierboven Imogen.
Je hoeft je niet te verantwoorden, niets uit te leggen.
Ik weet niet hoeveel jaar je PA krijgt?
In elk geval: spaar het op zodat je wat veiliger zit. In de tijd waarin je man carriere maakte was je veel baan-zekerder dan nu. Het kost nu veel meer tijd weer een baan te krijgen bij verlies van een baan.
Je man krijgt meer kosten? Misschien kan zijn nieuwe partner meer uren gaan werken.

Ik heb met ex afgesproken dat onze afspraken over ons nahuwelijk altijd voor een nieuwe relatie gaan, van beide kanten.

Dat afhankelijk voelen herken ik wel, maar zit ook gewoon tussen je oren. Het sluit namelijk niets uit, wat Dame lijkt te willen overdragen als coach zijnde.
Je kunt je prima ontwikkelen met een maandelijks PA.
Ook ik ben op 49-jarige leeftijd weer aan een nieuwe betere baan gekomen na gaten in mijn CV. Helemaal niets maakt mij dat ik vast zit.
Dat moet je vrouwen ook zeker niet proberen wijs te maken. Pas dan doe je ze te kort en haal je ze naar beneden.

Aagje

"ONZIN!!!!!
Natuurlijk heeft hij zijn carrière mede kunnen opbouwen door jou."

En als het nou andersom was. Als de vrouw jarenlang relaxed heeft kunnen tennissen. Heeft de man dan afloop van de relatie recht op compensatie?

Denkbeeldig opgebouwde schulden vind ik een slechte basis voor financiele regelingen.

Anoniem

Jouw eerste alinea kan Roos alleen beantwoorden. Hmm, met vier kleine kinderen en relaxed. Tja, zou kunnen als je kindermeisjes, hulp in de huishouding etc hebt. Maar in het buitenland zelf een carrière opbouwen is vaak erg moeilijk als je meegaat met je partner (nb ik had een goede baan en heb om die reden nee gezegd tegen de kans van mijn man - ben ik wel blij mee dat ik dat gedaan heb).

Maar ik hoop dat m.n. Roos nog even mijn vraag in posting nr 26, 3e alinea beantwoordt. Ik ben nl. benieuwd wat ze dan zegt.

Anoniem

'En als het nou andersom was. Als de vrouw jarenlang relaxed heeft kunnen tennissen. Heeft de man dan afloop van de relatie recht op compensatie?'

Ja, dan krijgt hij een abonnement voor de tennisbaan ...

Luxe

Het feit dat een van de partners kan thuisblijven om voor de kinderen te zorgen is in zich een luxe situatie. Als degene die thuisblijft dat zo ook benoemt, ben ik daar niet zo van onder de indruk. Degene die alleen de kost verdient profiteert er namelijk in mijn ogen ook van: die hoeft niet na afloop van zijn/haar werk te rennen en te vliegen om zijn/haar deel van het eten te koken, de kinderen op te halen bij kdv/bso/oppas, vrij te nemen als er een kind ziek is, naar de dokter moet enzovoorts... Van die dingen die wel zo zijn in gezinnen waar twee ouders werken.

Dus ja, het feit dat maar één van de twee hoeft te werken is in zekere zin een luxe, maar ervan uitgaande dat twee partners dat in overleg doen geldt dat wel voor allebei de partners. Dus dan is er voor mij geen reden om achteraf te vinden dat pa misplaatst is.

Aagje

als het omgekeerd was geweest...

Als ik op enig moment was weggevallen... geen idee hoe het leven dan was gegaan. Ik denk dat hij dan een nanny had ingehuurd. Of zijn moeder

Ik vind het moeilijk om achteraf een soort verrekening te maken.
Destijds was die traditionele rolverdeling, inclusief het leven in het buitenland, een gezamenlijke keuze.

Om een lang verhaal kort te maken denk ik dat ik komend weekend ofzo (wil het even laten bezinken) ga voorstellen om de PA te halveren en om het weer opnieuw te bespreken als ik een vast contract krijg. Geen idee wanneer dat is en of dat überhaupt zal gebeuren maar ik ga zeker niet alles meteen loslaten.

De zakelijke benadering blijf ik lastig vinden. Ik ben zeker niet rancuneus maar hij heeft wel gewoon besloten om te vertrekken. Dat plan is uiteindelijk mislukt en op mn slechte momenten denk ik wel dat hij het een stuk makkelijker heeft dan ik. HIj heeft immers gewoon z'n carrière kunnen vervolgen (en nogmaals. dat gun ik hem van harte en heb daar in betere tijden ook van kunnen "profiteren") maar ik heb alles weer van "nul" af moeten opbouwen, mét vrijwel de volledige de zorg voor 4 kinderen.
Maar goed, dat is alleen als ik mezelf echt zielig vind

wie

Wie zegt dat het een luxe is om thuisblijfmoeder te zijn? Mijn ex had nooit van zn levensdagen met mij willen ruilen. Teveel onrust, te moeilijk, te weinig dingen die hij interessant vond, te vermoeiend, teveel moeten schakelen, altijd inleven in een ander, alleen maar kinderpraat, je rot racen naar van alles, huishouden, de vele doktersbezoeken. Nee, die had je na een week vrijwillig op kunnen laten nemen.

Jojo

Mijn ex is gesloopt na een lang weekend met de kinderen. De onrust en drukte die hij dan ervaart is een fractie van mijn (vrijwel dagelijkse) onrust en drukte.
Hij mist de kinderen enorm maar ik merk wel dat hij die weekenden heel zwaar vindt. Ik heb dat bijna altijd. Plus nu dus een baan. NIet dat ik daarvoor een medaille verdien maar het geeft wel aan dat zijn flexibiliteit in die zijn anders is dan de mijne.

hmm

Ik snap dat dubbele gevoel heel goed. Niet dat je er geen recht op zou hebben of het niet verdiend hebt, maar toch.. als ik lees dat zo'n Estelle Cruijff als normale gezonde vrouw wordt geacht haar eigen geld te verdienen dan geldt dat ook voor anderen.

Daarom zou ik er om rond te kunnen komen toch de voorkeur aan geven aan meer kinderalimentatie en minder onderhoudsgeld voor jezelf. Dan heb je ook geen schuldgevoel.

Maaike

Daar heb ik ook al aan zitten denken. Is belastingtechnisch ook interessanter En mijn meeste kosten komen immers voort uit de zorg voor de kinderen.
Bovendien ben ik niet zo high maintenance als Estelle Cruijff, nooit geweest ook .

Jojo

Het is niet de situatie die ik graag zou hebben hoor, thuisblijfmoeder zijn. Als ik morgen de Staatsloterij zou winnen zou ik overmorgen waarschijnlijk nog steeds werken...

Het woord luxe gebruik ik alleen omdat het bijzonder is dat je het financieel kunt bolwerken op 1 salaris. Dat je de mogelijkheid hebt om die keuze te maken dat er maar één van de twee gaat werken, als je dat zou willen. En dat dat ook een bepaalde rust in het leven brengt: dat je niet de hele tijd aan het rennen bent om alles met kinderen, werk en jezelf in goede banen te leiden.

Aagje

Ouderwets

Ik verbaas me steeds weer over hoe PA verdedigd wordt door moderne, vaak jongere vrouwen dan ik ben.

Om eerlijk te zijn vind ik het echt flauwekul om PA op te hangen aan ál die energie die je als vrouw van (of man van) in de carrière van de man/vrouw hebt gestoken en hoe vrouw/man zich daarvoor heeft weggecijferd. In de situatie van Roos, waar haar ex-man een baan in het buitenland kreeg en zij meeging, vind ik het nog weer wat anders. Dan ga je echt omwille van je man/vrouw mee en geef je het een en ander op, maar als je gewoon in Nederland woont, is de keus om de man/vrouw zijn of haar carrière te laten opbouwen ten koste van jezelf volgens mij een vrijwillige keus. Het had niet gehoeven.

Als je achteraf het gevoel hebt, dat je jezelf opgeofferd hebt, dat je een onredelijk aandeel hebt gehad in de opvoeding van de kinderen, e.d., dan heb je tijdens je huwelijk iets fout gedaan. Tóen had je moeten zeggen 'zeg Karel, ik wil blijven werken, hoe lossen we dat op?'. Moet je jezelf dat verwijten? Nee, dat denk ik niet. Soms gaan de dingen zo. Maar om dan te zeggen dat je daarom recht hebt op vele jaren PA, nee, dat vind ik niet.

Voor zover ik weet was PA een middel waarmee de gescheiden vrouw op redelijk gelijke voet haar leven kon voortzetten. In de jaren dat de vrouw verplicht haar baan moest opzeggen, was dit een zeer redelijke eis. Anno nu, zie ik dat toch echt anders. Ik vind het een vooruitgang dat er bij een huwelijk korter dan 5 jaar sinds 1994 evenredig alimentatie moet worden betaald in plaats van de 12 jaar van daarvoor. Van mij mogen ze de regels gelijkstellen aan die van WW. Je baan als 'de vrouw van' is gestopt. Einde contract. Heel dramatisch, dat wel. Maar dan zul je snel weer werk moeten zoeken, zodat je uiterlijk na tweeëneenhalf jaar weer op eigen benen kunt, maar ook moet staan.

Alkes

'Er zijn situaties waarin de vrouw heel graag wil thuisblijven als er kinderen zijn en niet om te kunnen tennissen. Maar om niet verantwoordelijk te hoeven zijn voor inkomen en druk die een baan ook met zich mee brengt. Dat zijn vrouwen die het een luxe noemen dat ze niet hoeven te werken omdat hun man goed verdient.
De vraag is dan hoe legitiem is PA als je als vrouw na scheiding wel financieel zelfstandig bent.'

Het blijft een feit dat beide (!) partners deze keuze tijdens hun huwelijk gemaakt hebben, en dat daar dus voor beide partners gevolgen aan zitten. Voor man in de vorm van PA, voor vrouw in de vorm van een achterstand op de arbeidsmarkt.

Overigens ben ik benieuwd hoe je dat voor je ziet, een vrouw die tijdens het huwelijk altijd thuis is geweest en dan na de scheiding ineens financieel zelfstandig is. Voor TS geldt dat in ieder geval niet.

Imogen e.a.

Er zijn situaties dat je de keus min of meer moet maken om een van de partners vrij te houden voor de zorg van kinderen, maar wat is er verder voor hooglopende reden, waarom vrouwen zich nú nog kunnen verschuilen achter 'we vonden het sámen een goed idee'. Dat mag zo zijn, maar als je bewust uit de arbeidsmarkt wegblijft, ben je zélf verantwoordelijk voor het feit dat je jezelf op achterstand brengt. Waarom zou je de ex daar verantwoordelijk voor moeten stellen? Als je beide je aandeel levert, ben je elkaar na afloop ook niets schuldig op de kinderalimentatie na. Dat kun je ook tijdens je huwelijk bedenken.

Ik ben 55 jaar, ik heb les gehad van juffen die na de trouwdag niet meer terugkwamen, ik heb een moeder gehad die voor een verhuizing aan het werk is gegaan om de verhuizing mee te kunnen bekostigen en later voor mijn vader is gaan werken. Toen ik 20 jaar was, was de sfeer in Nederland nog een beetje half/half. Het was nog heel normaal om bij je kinderen te blijven, maar het was ook wel erg geëmancipeerd (een beetje té volgens sommigen nog) als je ging werken. Nog eens 20 jaar later was het heel geaccepteerd als je een baan had naast het gezin, maar was het aandeel thuismoeders nog heel groot. Nú zijn we zover dat béide partners 'horen' te werken. Waarom? Omdat je als vrouw zo ook je aandeel levert aan de maatschappij, maar wat ik zelf belangrijker vind is dat je daarmee op eigen benen kunt blijven staan om wat voor reden dan ook. Ik heb bijvoorbeeld een man die niet meer kan werken. Ik ben als ik wérk de hoofdkostwinner, met een inkomen die nogal mager is. Als ik vanaf het begin was blijven werken, had ik waarschijnlijk een betere positie op de arbeidsmarkt gehad en een beter inkomen.

Ik heb zelf in de luxe-situatie gezeten, dat ik én een inkomen had (zonder te werken) én voor de kinderen kon zorgen. Ik wist toen niet beter dan dat dat nooit zou veranderen. Dat veranderde wel. En ik heb gezien wat de gevolgen zijn als je na jaren weer terug móet omdat het gezin anders tekort zou komen. Dat heeft mijn mening volledig veranderd. Blijven werken, ook al is het maar 12 uur per week. En als je gaat scheiden... waarom zou je zoveel jaar afhankelijk willen blijven van iemand waar je ooit vanaf wilde, of die van jóu afwilde? Ik hoor te vaak dat de betalende partij krom moet liggen om het te kunnen behappen. Ik hoor ook té vaak een klank die eerder op verbitterde hebzucht lijkt dan op noodzaak.

Imogen

Ik had slordig gelezen. Ik dacht dat TS geen of in ieder geval minder PA nodig had vanwege haar eigen baan.
En eens hoor dat het in principe een wederzijdse afspraak is en dat beide partijen daar dan de gevolgen voor ogen moeten hebben.
Dat laat onverlet dat ik er zelf niet voor zou kiezen (heb gekozen). Ook al is PA een financiele relatie, ik vind het prettig om ook die relatie niet meer te hebben met ex.

Mijn toenmalig man en ik hadden allerlei scenario's bedacht, maar nooit dat wij zouden gaan scheiden.

Ik heb echt heel veel energie gestoken in de carrière van mijn toenmalige man. Avonden heb ik hem geholpen met zijn studie. Op het moment dat ik die ruimte vroeg voor mijn studie, vond hij dat alleen maar lastig. Uiteindelijk is hij er met een ander vandoor gegaan met de belofte dat hij zou zorgen dat ik mijn studie kon afmaken. Een loze belofte want 3 maanden later heeft hij mij financieel volledig laten vallen.

Had ik het anders moeten aanpakken? Had ik eerst moeten zorgen voor mijn studie/carrière? Had ik op hetzelfde moment aan mijn studie/carrière moeten werken? Had zeker ten koste gegaan van ons kind en het huishouden. Zelf toen meneer klaar was met zijn studie en ik begon aan de mijne, deed hij niets met ons kind en aan het huishouden.

Ik begrijp wat je zegt Kaaskopje, maar helaas werkt het in de praktijk niet zo. Je kunt niet beide voor een carrière gaan als er kinderen zijn. Een beetje blijven werken is geen probleem, maar dat staat niet in vergelijk. Ik heb een modaal salaris terwijl mijn ex-man al ten tijde van ons huwelijk alleen een salaris had van 3,5 modaal.
Natuurlijk heb ik daar van kunnen genieten, maar ik heb er ook veel voor moeten laten.

Ik vind mezelf echt niet zielig. Wel denk ik dat rechtvaardigheid bij een scheiding ver te zoeken is. Mijn ex had bijvoorbeeld de verantwoording voor het betalen van de hypotheek. Hij is daar mee gestopt, maar ondanks dat hij de verantwoording had, wordt de achterstand die hij heeft opgebouwd gewoon op ons beide verhaald. Ik kan daar weinig rechtvaardigheid in vinden.

PA is o.a. daarom in mijn ogen echt nog niet verouderd. Het is voor sommige mensen gewoon echt bittere noodzaak, daar ze anders enorm in de problemen komen. Waarom zou het rechtvaardig zijn dat degene met het inkomen gewoon kan weglopen en de andere partner met de problemen achterlaat. Ik zie dat als een gedeelde verantwoording, je bent samen zover gekomen, je hebt samen beslissingen gemaakt. Dan heb je samen de verantwoording. Dat geldt voor schulden, maar in mijn ogen is het niet meer dan logisch dat je bijvoorbeeld de eerste 2,5 jaar ook de inkomsten eerlijk verdeeld.

Diversiteit graag

Waarom zou je moeten kiezen? Ik ben zelf altijd financieel zelfstandig geweest maar zie niet in waarom je niet zou kunnen kiezen voor een partner die thuis blijft en daarmee het gezin een rustig thuisfront bezorgd. Al is het alleen maar als de kinderen klein zijn. Soms kan iemand daarna ook nog heel goed carriere maken of een loopbaan opbouwen.

Goed dat dat nog steeds een vangnet heeft in partneralimentatie.
Prettig dat we in Nederland leven en de keus hebben om ook parttime te werken zodat je ook veel ouders ziet die allebei een of meerdere dagen minder gaan werken. Inderdaad heb je soms ook weinig keus als een kind ziek blijkt te zijn en werken om die reden niet mogelijk blijkt te zijn.
Niet iedereen wil kinderopvang uitbesteden aan professionele organisaties en thuismoeders kunnen soms ook overgaan tot gastouderopvang voor kinderen van werkende ouders of opvang van kinderen van familieleden.

Misschien luxe maar ik denk dat kinderen hun ouders nodig hebben en dat werken prima is maar het kan betekenen dat het lastig kiezen is als je kinderen je nodig hebben.

Kaaskopje

'Dat kun je ook tijdens je huwelijk bedenken.'

Als je het hebt over huwelijken die nu gesloten worden, ben ik het met je eens. Er wordt nu veel aandacht gegeven aan de economische zelfstandigheid van de vrouw (gek genoeg niet aan de praktische zelfstandigheid van de man, er zijn nog steeds mannen die amper een blouse kunnen strijken of een luier verschonen). Maar we hebben het hier over huwelijken die in het verleden zijn gesloten, met keuzes die in het verleden zijn gemaakt. De vrouw (of de man) kan die keuzes nu niet meer terugdraaien, en dan zou het wel heel raar zijn als alléén de vrouw opdraait voor de 'foute' keuzes doordat de maatschappij ineens vindt dat PA zo ongeëmancipeerd en dus slecht is.

Tihama

Ik leid uit jouw post af dat jullie het wat ruimer hebben financieel, ver boven modaal. Klopt dat?

Wil jij zeggen wat die KA was die jij hoorde?

En wt denk jij dan dat de werkelijke kosten per kind zijn?

Ik ben erg benieuwd?

En ook hoe je daar aan komt? Dus welke posten heb je daarin meegenomen?

Wij hebben het financieel ook ruim en ik heb werkelijk geen idee wat onze kinderen kosten.

Aagje

Ik ben het helemaal met je postings eens hoor! Het was meer in het algemeen bedoeld naar mensen die huisvrouwen als luie tutjes zien (in het algemeen). Ik heb mijn tijd als huisvrouw nooit gezien alsof ik verwend was. Het waren tropenjaren.

Rekensommen Larissa

Die berekeningen over kinderalimentatie komen meer omdat ik soms gescheiden kennissen hoor klagen over de hoge KA die ze moeten betalen. Bedragen van 300-600 per maand voor 3 kinderen, terwijl ze echt wel een aardig inkomen hebben. Ik denk dat ze dan onvoldoende inzicht hebben in hoeveel kinderen echt kosten.

Ik heb die berekeningen overigens op twee manieren.

1. De grove berekening via het Nibud geeft aan dat 1 kind 17% van je netto gezinsinkomen vraagt, 2 kinderen 26% en 3 kinderen 33% en 4 kinderen 40%.
Als je een gezamenlijk netto inkomen van € 5000,- hebt, en je hebt 4 kinderen is dat € 2000 per maand.
Als je een netto gezinsinkomen van €2000 hebt en 4 kinderen, dan geef je dus nog steeds 800 euro per maand uit aan de kinderen.

2. Wij hebben een excelsheet waarin we onze gezinsbegroting bijhouden. Alle posten staan hierin. Dus de kosten voor hypotheek, elektra. Maar ook het krantenabonnement, de kapper, de dierenarts, abonnement sportclub etc. Er is geen te verwachten uitgave die er niet in staat. Er staan ook de reserveringen in zoals de maximale eigen bijdrage voor de zorgkosten, ook al hoeven we die zelden te betalen. Ik heb zojuist een aanpassing gedaan ivm de extra dierenartskosten, nu onze kat gaat bevallen....Het is dus een begroting en geen kasboek.
Dit betekent niet dat we heel zenuwachtig doen over uitgeven, maar ik vind het fijn om inzicht te hebben. Anders moet John Williams langskomen

Ik heb wel eens gefileerd welke kosten we allemaal maken voor de kinderen. Dat is niet alleen zakgeld, maar ook bijv de kosten voor de vakantie en de boodschappen. Sommige posten zijn duidelijk alleen voor het kind: zakgeld, kleedgeld, sport, schoolboeken, remedial teaching ed. Maar voor veel andere posten geldt dat ik ze simpel naar rato terug kan rekenen. Onze kinderen eten als volwassenen, dus de weekboodschappen komen ook voor dat deel voor hun rekening. Vakanties idem. 5 vliegtickets kosten simpelweg meer dan 2. Maar ook de warmterekening en waterrekening (voor het verbruiksdeel). Sommige dingen zijn een beetje een aanname, maar toch een behoorlijke educated guess.

In ons geval geldt overigens dat onze uitgaven inderdaad aardig in de buurt komen van die Nibudnorm. Die grove norm lijkt dus een goede indicatie.

Toen we nog kinderopvang nodig hadden, ging dit bedrag overigens mega over de kop. Dat was in de tijd dat er nog geen wet kinderopvang bestond. Maar goed, de kinderen van Roos zitten niet in die leeftijd.

Kaaskopje

Het gaat er helemaal niet om dat de een zich opgeofferd heeft voor de ander of energie gestoken heeft in de carrière van de ander. Dat zijn emotionele uitspraken, terwijl het volgens mij gewoon gaat om het zakelijke feit dat twee partners besloten hebben arbeid en zorg te verdelen op een bepaalde waarbij de één zich richt op carrière en inkomen en de ander zorgt.

Als we daar even geen emotioneel oordeel over hebben, maar het zien als een zakelijke afspraak die gevolgen heeft. Het meest objectieve gevolg van die afspraak is het feit dat de één inkomen heeft en op basis van ervaring, ontwikkeling enzovoorts ook verder inkomen kan verwerven. En de ander niet.
Dat geeft niets zo lang de relatie in tact blijft. Als dat niet zo is, heeft de thuisblijvende partner een enorme achterstand: geen direct inkomen, een achterstand op de arbeidsmarkt en op het toekomstig inkomen (want nieuw inkomen borduurt in het gunstigste geval voort op het laatstverdiende inkomen).
Hoewel ik zelf zo'n relatie niet propageer vind ik niet dat de gevolgen van een legitieme wederzijdse afspraak tijdens het huwelijk na het beëindigen van de relatie eenzijdig bij één partner horen te liggen. Tijdens de relatie hadden ze allebei baat bij de afspraak, na de relatie kan het niet zijn dat één van de twee niet de gelegenheid heeft om fatsoenlijk te leven en zelf een goede financiële basis op te bouwen. Pa draagt daar in een aantal situaties toe bij. Dat is wettelijk geregeld en wordt bij een scheiding afgesproken of bepaald door de rechter. Dat is een zakelijke afwikkeling van een zakelijke afspraak.

Aagje

Tihama (kinderalimentatie)

Maar 600 euro voor 3 kinderen als KA klinkt toch weinig als het een (zeer) goedverdienende man is? Dat staat dan inderdaad waarschijnlijk in geen verhouding tot eerdere uitgaven en de Nibudnorm.

Of verdient de moeder dan ook heel goed, waardoor de man niet zoveel hoeft bij te dragen?

En ik weet alleen niet of de kosten van vakanties (aardige post bij sommige goedverdienende gezinnen) ook mee telt voor de berekening van de KA. Kan veel uitmaken!