Mensen met handicap minder betalen

Ja, eigenlijk wel

Ik heb tot op heden altijd ruim mijn productie gehaald, maar dat kan natuurlijk veranderen als ik ouder word. Gelukkig heb ik een werkgever die rekening houdt met persoonlijke omstandigheden, mits het binnen de perken blijft natuurlijk. Altijd 80% wordt wel geaccepteerd en kan worden opgevangen door productietijgers, maar altijd 50% niet.

Herverdeling van inkomen

Sommige mensen denken misschien dat uitkeringen worden gemaakt door de overheid, maar dat is natuurlijk niet zo. De overheid incasseert belastingen en premies en geeft het binnengehaalde geld vervolgens uit aan algemeen nuttige doelen.

Een verantwoordelijke overheid is zuinig met dat geld. Dat betekent dat ook bij sociale regelingen ieder dubbeltje twee keer wordt omgedraaid. Met name bij dit soort uitkeringen want het betreft al snel honderdduizenden of miljoenen uitkeringsgerechtigden.

Daarom krijgen deze gehandicapten niet meer dan nodig is om een behoorlijk bestaan te hebben. Een gehandicapte met een goed verdienende partner *heeft* geen door de belastingbetaler betaalde sociale uitkering nodig. Het is de verantwoordelijkheid van de overheid om te zorgen dat het belastinggeld zuinig en doelmatig wordt ingezet.

Daarnaast is het van belang om het niet te aantrekkelijk te maken om een handicap te claimen. Goedgelovige mensen geloven het waarschijnlijk niet, maar als de gehandicaptenregelingen maar aantrekkelijk genoeg worden zul je zien dat het aantal gehandicapten spontaan toeneemt. De WAO regeling was wat dat betreft zeer illustratief. Het was aantrekkelijk om arbeidsongeschikt te zijn en dus werden hele volksstammen (vooral wat oudere werknemers) spontaan arbeidsongeschikt. Werkgevers vonden dat ook een heel prettige manier om van oudere werknemers af te komen.

De WAJONG was ook zo'n mooie. ADHD? Autisme? Hup in de WAJONG op weg naar een levenslange uitkering. Zeer aantrekkelijk dus ook die regeling groeide als kool tot de wal het schip keerde en hij vervangen werd door een aanzienlijk minder aantrekkelijke regeling...

Hanne

Dat is de willekeur van de markt. Gelukkig zijn er meer werkgevers en dat leidt tot een marktprijs en die is weer niet willekeurig.

Phryne

Ik praat nu even vanuit de beperkte kennis die ik ervan heb, maar stel dat van iemand met een beperking officieel een productiviteit van 80% wordt vastgesteld, zou dat dus een inkomensverlies van 20% kunnen betekenen. Normaal 1100 per maand, maar dan 880 euro. Bij jouw werkgever is een ondergrens van 80% acceptabel, dat is toch wel apart. Waarom dan niet iemand neerzetten waavan dat bij aanvang al bekend is, met net als de rest gewoon 100% loon?

Ik krijg spontaan uitslag van jouw reactie. Vader vertelt wel even hoe het zit.

Een handicap claimen zit er echt niet in. In flink wat gevallen draait het wel uit op Bijstand "claimen", omdat mensen met een beperking moeilijk werk krijgen. Ik zit hier nu zelf middenin en ik ervaar een ongelofelijk gebrek aan werkelijke medische kennis en/of realiteitszin over de mogelijkheden van iemand met een beperking, of een combinatie van beperkingen. Ik kan je vertellen dat dit, je zou haast zeggen bewúste onbegrip veel stress veroorzaakt. Men weet namelijk best dat het niet deugt, maar zo werkt het nu eenmaal. De overheid bepaalt dit zo en zij voeren "alleen maar" uit. Ik snap wel dat er een personeelstekort is en daardoor gigantische achterstanden zijn bij de keuringen en gesprekken bij het UWV.

Op zich heb je wel gelijk met dat het vroeger vrij soepel ging om in de WAO te komen. Er werd niet echt ingezet op wat kun je wel en hoe doen we dat? Toen de overheid een bezuinigingsronde besloot te houden, er waren teveel WAO'ers, kregen de GAK-artsen de taak om al die handicaps te reduceren tot "dat valt best mee, dus je kunt werken". Ook toen gebeurde dat al met de botte bijl, met weinig medische diepgang. Maar de bezuinigingsronde was succesvol. Minder WAO'ers. Wat er niet bij verteld werd was dat het aantal WW'ers toenam en hieruit een groep uiteindelijk in de Bijstand verdween. Een verplaatsing van het probleem, vaak in het nadeel van deze mensen. Bijstand is goedkoper, dus dat was wel een prettige boodschap voor ons nationale kasboekje. Daar gaat het om tenslotte.

Hetzelfde geldt voor de situatie die nu nog voorstel heet. Een ordinaire bezuiniging, ongeacht de consequenties voor de betreffende mensen, verpakt in een sausje van "dat moeten jullie voor elkaar over hebben".

Terugkomend op dat mensen met een beperking moeilijk werk kunnen vinden, is dat zoals je weet de reden waarom het voorstel voor de aanvullende uitkering er nu ligt. Ik denk dat niemand er op tegen is dat meer mensen met een beperking werk krijgen, maar waarom is het logisch dat het geld wat daar voor nodig is, ten koste van deze groep zelf beschikbaar moet komen? Waarom is dat niet de verantwoordelijkheid van álle werknemers, van de hele maatschappij?

Kaaskopje

"Ik krijg spontaan uitslag van jouw reactie. Vader vertelt wel even hoe het zit."

Dat was niet het effect dat ik hoopte te bereiken, maar goed, beter dan niks.

"Op zich heb je wel gelijk met dat het vroeger vrij soepel ging om in de WAO te komen. Er werd niet echt ingezet op wat kun je wel en hoe doen we dat? Toen de overheid een bezuinigingsronde besloot te houden, er waren teveel WAO'ers, kregen de GAK-artsen de taak om al die handicaps te reduceren tot "dat valt best mee, dus je kunt werken". Ook toen gebeurde dat al met de botte bijl, met weinig medische diepgang. Maar de bezuinigingsronde was succesvol. Minder WAO'ers. Wat er niet bij verteld werd was dat het aantal WW'ers toenam en hieruit een groep uiteindelijk in de Bijstand verdween. Een verplaatsing van het probleem, vaak in het nadeel van deze mensen. Bijstand is goedkoper, dus dat was wel een prettige boodschap voor ons nationale kasboekje. Daar gaat het om tenslotte."

Een slordige 1 miljoen WAO-ers op 80% van hun laatst verdiende inkomen was lichtelijk onbetaalbaar. De wal keerde het schip. De meeste mensen willen hier geen Griekse toestanden.

"Hetzelfde geldt voor de situatie die nu nog voorstel heet. Een ordinaire bezuiniging, ongeacht de consequenties voor de betreffende mensen, verpakt in een sausje van "dat moeten jullie voor elkaar over hebben"."

Zo te zien hebben ze redelijk goed over de voors en tegens nagedacht.

"Ik denk dat niemand er op tegen is dat meer mensen met een beperking werk krijgen, maar waarom is het logisch dat het geld wat daar voor nodig is, ten koste van deze groep zelf beschikbaar moet komen? Waarom is dat niet de verantwoordelijkheid van álle werknemers, van de hele maatschappij?"

Ik weet niet welke gedachtenkronkel je nu weer hebt, lieve dochter, maar zowel in het oude als het voorgestelde systeem betaalt de belastingbetaler de loonkostensubsidie.

In het oude systeem wordt die subsidie aan de werkgever betaald, in het nieuwe aan de werknemer. En die loonkostensubsidie wordt voor de groep die hem niet perse nodig heeft wegens inkomsten van een partner verlaagd. Voor de rest niet. Die krijgt nog steeds een gegarandeerd minimumloon.

De gehandicapten waar het over gaat leven (grotendeels) op kosten van de maatschappij. Ze betalen echt niet hun eigen uitkering.

De overheid mag niet smijten met andermans geld. Ze moeten dat zuinig en zo effectief mogelijk toepassen. Dit is en blijft een sociale regeling.

lang niet meegeschreven maar nu heb ik weer een puntje

==Daarom krijgen deze gehandicapten niet meer dan nodig is om een behoorlijk bestaan te hebben. Een gehandicapte met een goed verdienende partner *heeft* geen door de belastingbetaler betaalde sociale uitkering nodig. Het is de verantwoordelijkheid van de overheid om te zorgen dat het belastinggeld zuinig en doelmatig wordt ingezet.==

Diezelfde overheid hamert er al jaren op dat je moet zorgen dat je financieel niet afhankelijk moet zijn van je partner, om te voorkomen dat je bij scheiding afhankelijk wordt van een uitkering maar als je gehandicapt bent is financieel afhankelijk zijn van een partner ineens heel normaal?
Beetje tegenstrijdig!

Half a Twin

"Diezelfde overheid hamert er al jaren op dat je moet zorgen dat je financieel niet afhankelijk moet zijn van je partner, om te voorkomen dat je bij scheiding afhankelijk wordt van een uitkering maar als je gehandicapt bent is financieel afhankelijk zijn van een partner ineens heel normaal?
Beetje tegenstrijdig!"

De overheid heeft natuurlijk het liefst dat je onafhankelijk bent en je eigen broek kunt ophouden. Lukt dat niet, dan is het voor iedereen het beste als je samen van het inkomen van je - eventuele - partner kunt leven. Lukt dat ook niet, dan is de gemeenschap er als laatste vangnet.

Daar is natuurlijk helemaal niets tegenstrijdigs aan. Het is wel tekenend dat jij daar een tegenspraak in ziet en je bent daar ongetwijfeld niet de enige in.

Volges mij vloeit dat voort uit een soort slachtofferdenken.

Zorgplicht

Binnen en na een huwelijk heb je als partners zorgplicht. Die gaat kennelijk voor het eigen broek ophouden, wat ook logisch is want liever betaalt je partner daarvoor dan wij met zijn allen. We moeten al voor zoveel niet-werkenden het inkomen bij elkaar harken.

Productiviteit

Een werkgever kijkt natuurlijk naar verschillende factoren. Het gaat niet alleen om productie. Een minder productieve werknemer die unieke vaardigheden meebrengt is ook interessant voor de werkgever. Ik heb collega's die in een bepaalde taken niet goed zijn en daarin minder productief zijn maar in andere taken juist enorm uitblinken. De werkgever ontslaat die mensen niet omdat ze niet productief genoeg zijn in die taken maar zorgt er juist voor dat ze meer van die andere taken kunnen doen.

Maar goed uiteindelijk heeft een werkgever x taken te doen en geld voor x werknemers. Als de werknemers samen niet alle taken kunnen doen dan verliest de werkgever geldt. Als de werkgever minder productieve werknemers heeft dan zullen de andere werknemers harder moeten werken. De kans is groter dat deze werknemers hier niet tevreden mee zijn en dus op zoek gaan naar ander werk. Dus dan zal de werkgever weer op zoek moeten gaan naar nieuwe werknemers. Dus de gemiddelde werkgever zal zonder subsidie sowieso geen werknemers in dienst nemen die niet een gemiddelde hoeveelheid werk op zich kunnen nemen.

nee Ad geen slachtofferdenken maar kijken vanaf de andere kant

Ik begrijp alleen niet waarom dingen die voor valide personen heel normaal zijn:
-een normaal loon
-bij ontslag recht op ww
-pensioenopbouw
Ineens voor gehandicapten niet meer normaal bij het pakket horen.

Ik kreeg ruim 30 jaar geleden tijdens mijn studie epilepsie. Ik heb met basisbeurs, een klein baantje (veel werken zat er niet in, door mijn gezondheid) en wat financiële bijdragen van mijn ouders mijn studie af kunnen maken. Ik kwam zonder studieschuld maar wel met een afstand tot...op de arbeidsmarkt
Na mij studie was werk vinden nogal ingewikkeld, was ik de beste kandidaat, gingen ze na de (toen nog heel normaal) medische keuring toch niet met mij verder. Ik mocht geen autorijden, en door gebonden zijn aan OV niet flexibel genoeg, zou wel een hoog ziekteverzuim gaan laten zien, en ga zo maar door. Uiteindelijk wel een baan gevonden maar onder mijn niveau. Helaas ook geen full-time contract maar was allang blij dat ik iets had. Niet full time bleek in verband met mijn ziekte achteraf toch wel prettig. In vakantieperiodes waar ik wel full-time werd ingezet tijdens vakanties van collega's had ik meer aanvallen dan in rustigere weken.

Stel nou dat mij dit nu zou overkomen. Ouders hebben wel wat geld om bij te springen en een klein baantje zou ook wel kunnen. Dan moet ik geld lenen om mijn studie te betalen. Na een x aantal jaar zou ik met een studieschuld en afstand tot... op de arbeidsmarkt komen. Door mijn afstand tot de arbeidsmarkt en "aanpassingen" die ik nodig zou hebben hoeft een werkgever mij geen volledig loon te betalen, bouw ik minder pensioen op maar moet ik wel die studieschuld terugbetalen. Als er al een werkgever zo vriendelijk zou zijn om mij aan te nemen.
Zou het dan nog lonen om te gaan studeren, of had ik dat maar beter niet kunnen doen?

Volgens mij, als deze plannen doorgaan, een groot dilemma voor ouders van- en kinderen met een handicap. Loont het nog om iets te gaan studeren? Met een beetje pech zit je al vanaf het moment dat je op je 18e financieel zelf verantwoordelijk bent voor je studie- en zorgkosten in een financiële noodsituatie waar je nooit meer uit gaat komen. Want ieder jaar maak je je eigen risico van de zorgverzekering helemaal op, heb je alleen aan de basisverzekering niet genoeg maar heb je een dure aanvullende polis nodig om nog de zorg te kunnen krijgen die je nodig hebt. Bovendien heb je dan ook nog kosten die niet binnen de polis vallen.

Ik ben momenteel niet financieel-onafhankelijk, dat was een bewuste keuze toen wij kinderen kregen. Ik voel mij geen slachtoffer en denk ook niet zo. Maar zie aan dit voorgestelde systeem wel haken en ogen, voor als het een van mijn kinderen zou overkomen. Wat niet ondenkbaar is gezien de medische geschiedenis in de verschillende generaties in mijn familie.

Trouwen?

Inkomsten en uitgaven van financiëel partners worden bij elkaar opgeteld.

Uitkeringen of salarissen, dat maakt niet uit. Getrouwd, volwassen inwonenenden kinderen, samenwonend, partnerschap en...?

Ad Hombre

"Dat is de willekeur van de markt. Gelukkig zijn er meer werkgevers en dat leidt tot een marktprijs en die is weer niet willekeurig.".

Enne... dat gelooft u zelf?
Dat werkgevers enkel maar lid zijn van hun organisaties om samen een potje te biljarten of om samen wat gala-diners bij te wonen?
Dat daar bijvoorbeeld nooit afspraken gemaakt worden om dezelfde arbeidsvoorwaarden te hanteren, om elkaar geen personeel af te snoepen?

Tja. Die combinatie van een scherp intellect en een grote naïviteit is ... charmant .

1/2 twin

"Door mijn afstand tot de arbeidsmarkt en "aanpassingen" die ik nodig zou hebben hoeft een werkgever mij geen volledig loon te betalen, bouw ik minder pensioen op maar moet ik wel die studieschuld terugbetalen."

Had je geen studieschuld moeten aangaan...

"Als er al een werkgever zo vriendelijk zou zijn om mij aan te nemen. Zou het dan nog lonen om te gaan studeren, of had ik dat maar beter niet kunnen doen?"

Dat was jouw afweging.

Als je niet voldoende verdient hoef je volgens mij niet terug te btalen. Als je na, ik meen, 15 jaar niet hebt afgelost kun je de rest laten kwijschelden. Allemaal weer heel erg sociaal.

"Ik ben momenteel niet financieel-onafhankelijk, dat was een bewuste keuze toen wij kinderen kregen. Ik voel mij geen slachtoffer en denk ook niet zo. Maar zie aan dit voorgestelde systeem wel haken en ogen, voor als het een van mijn kinderen zou overkomen. Wat niet ondenkbaar is gezien de medische geschiedenis in de verschillende generaties in mijn familie."

Een kind dat thuis blijft wonen terwijl het studeert hoeft echt niet zo duur te zijn dat er geleend moet worden. Je hoeft ook echt niet perse op kamers als je gaat studeren. Mee eten met de pot, wat boeken en je collegegeld, dat is allemaal best te doen. Een baantje naast je studie. Tering naar de nering.

Het is *altijd* verstandig om schulden zoveel mogelijk te vermijden. Gehandicapt of niet. Gewoon common sense.

Ad hoe graag je het ook zou willen

H E T L E V E N I S N I E T M A A K B A A R !!!!!!!

Sommige dingen overkomen je gewoon. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn studie. Even is de overweging geweest stoppen of doorgaan. Uiteindelijk toch doorgegaan, misschien zou het meevallen en lag er nog een glanzende carrière voor mij. Helaas viel het niet mee.

Statistisch gezien hebben mijn kinderen een grotere kans om epilepsie te krijgen dan jouw kinderen. Moet ik daarom tegen ze zeggen (na het behalen van een VWO diploma) ga maar niet verder leren, wordt maar vuilnisman of zo om ieder risico te vermijden?

####Door mijn afstand tot de arbeidsmarkt en "aanpassingen" die ik nodig zou hebben hoeft een werkgever mij geen volledig loon te betalen, bouw ik minder pensioen op maar moet ik wel die studieschuld terugbetalen."

Had je geen studieschuld moeten aangaan...

"Als er al een werkgever zo vriendelijk zou zijn om mij aan te nemen. Zou het dan nog lonen om te gaan studeren, of had ik dat maar beter niet kunnen doen?"

Dat was jouw afweging.#####

Dit stukje waar jij zo "fijngevoelig" op reageert was een wat..... als scenario als ik nu nog jong was geweest. Het is geen waarheid, gelukkig.

Sommige dingen overkomen je gewoon. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn studie. Even is de overweging geweest stoppen of doorgaan. Uiteindelijk toch doorgegaan, misschien zou het meevallen en lag er nog een glanzende carrière voor mij. Helaas viel het niet mee.

Statistisch gezien hebben mijn kinderen een grotere kans om epilepsie te krijgen dan jouw kinderen. Moet ik daarom tegen ze zeggen (na het behalen van een VWO diploma) ga maar niet verder leren, wordt maar vuilnisman of zo om ieder risico te vermijden?

Dat is toch niet realistisch!!!

iets mis gegaan

Ik had wat geknipt en geplakt om de tekst logischer te maken, nu staat er een heel stuk dubbel in. Misschien dringt het zo wel tot je door.

Wil40

Ook samenwonen of een geregistreerd partnerschap aangaan is een keuze. Net zoals een studieschuld opbouwen of een hypotheek aangaan. Het zijn allemaal keuzes en ze hebben allemaal gevolgen, leuke gevolgen en minder leuke gevolgen. Het zijn risico's die je neemt in het leven en soms pakken die minder goed uit. Maar dat geldt niet alleen voor gehandicapte mensen (en hun partners). Dat geldt voor iedereen.

Kyana.

Helemaal mee eens.

De grote promotoren van de "vrije keuze"

zijn wel vaker diegenen die zich wentelen in de prettige gevolgen van keuzes die generaties voor hen gemaakt zijn...

1/2 twin

"Misschien dringt het zo wel tot je door."

Ik vind het nog steeds wat onsamenhangend.

"H E T L E V E N I S N I E T M A A K B A A R !!!!!!!"

Beweerde iemand dat dan?

"Sommige dingen overkomen je gewoon. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn studie. Even is de overweging geweest stoppen of doorgaan. Uiteindelijk toch doorgegaan, misschien zou het meevallen en lag er nog een glanzende carrière voor mij. Helaas viel het niet mee."

Zo gaat dat helaas wel voor meer mensen.

"Statistisch gezien hebben mijn kinderen een grotere kans om epilepsie te krijgen dan jouw kinderen."

Dat weet jij helemaal niet. Jij weet ook helemaal niet waar mijn kinderen statistisch gezien al dan niet kans op hebben, behalve een sterke neiging tot eigenwijsheid misschien.

"Moet ik daarom tegen ze zeggen (na het behalen van een VWO diploma) ga maar niet verder leren, wordt maar vuilnisman of zo om ieder risico te vermijden?"

Het interpreteren van statistieken valt nog niet mee, kan ik je zeggen, zeker als het over risico's gaat.

Het leven is niet geheel maakbaar, maar ook niet geheel onmaakbaar. Jij (of je kinderen) maken keuzes om te gaan studeren, om een schuld aan te gaan, om te trouwen, om een hypotheek af te sluiten. Stuk voor stuk avonturen die goed of slecht af kunnen lopen.

Dat een statistisch risico op epilepsie reden zou zijn om niet te studeren kan ik me niet zo goed voorstellen, maar ik weet niet zoveel van epilepsie, dus wie weet...

Het is sowieso altijd verstandig om schulden te vermijden. Dus ik zou ze aanraden om lekker dicht bij huis te gaan studeren, bij mama thuis te blijven wonen en een leuk baantje naast de studie te gaan doen. Dan hebben ze straks een veel prettigere start zonder studieschuld.

Wat het leven ook voor ze in petto heeft.

Steven Hawking heeft het ook leuk gedaan en die had een behoorlijk slechte prognose.

"Steven Hawking heeft het ook leuk gedaan

en die had een behoorlijk slechte prognose.".

U moet eens met iemand gaan praten. U kan dat wel betalen.

Kyana

Misschien heeft een ander het al gezegd, maar ik kom voor alles gelezen te hebben dit tegen: De gehandicapte gaat er niet op achteruit.

Dit gaat niet op voor mensen met volwassen, werkende gezinsleden. Nu is het zo dat een gehandicapte gewoon loon naar gewerkte uren krijgt. Dat is straks voor heel veel mensen niet meer aan de orde. Stel dat ik het zou zijn (ik ben officieel (nog) niet arbeidsgehandicapt, dus hypothetisch), dan krijg ik in de nieuwe regeling geen loon naar gewerkte uren, maar naar productiviteit. Stel dat dat 60 procent zou zijn, dan krijg ik in de nieuwe regeling 60 procent van wat ik nu zou krijgen. Dus zou ik nu 1100 euro verdienen, dan in de nieuwe situatie 660 euro. Man heeft ook een onder het minimum inkomen, maar samen met mijn 660 euro, zitten we boven de bijstandsnorm en zelfs boven het minimumloon van één persoon, dus heb je geen recht op de aanvullende uitkering. Dat is 440 euro verlies op de oude situatie. En die situatie wordt nog beroerder als ik onverhoopt weer in de WW raak, want dan gaat van dat bedrag nog eens 25 en later 30 procent af. Uiteraard moet je dit verlies blijmoedig dragen, want de wetenschap dat je daar ándere gehandicapte mensen mee aan het werk helpt, maakt je eigen financiële positie heel dragelijk en acceptabel, toch?

Kaaskopje

Dat iemand met jouw taal- en uitdrukkingsvaardigheid geen minimumloon kan verdienen verbaast mij. En (geen kritiek) maar je zit hier toch behoorlijk wat weg te tikken op een dag dus met de productiviteit lukt het ook wel.

Is iets als dit niks voor jou?

https://www.hoofdkraan.nl/j/freelancer-gezocht-voor-kort-en-krachtig-redigeerwerk/24695

Kyana 2

Ik werk netjes op volgorde de reacties af: "De werkgever ontslaat die mensen niet omdat ze niet productief genoeg zijn in die taken maar zorgt er juist voor dat ze meer van die andere taken kunnen doen." ===

Helaas heb ik een andere ervaring. Mijn werkgever heeft mij van een taak afgehaald waarmee ik het beste tot mijn recht kwam en heeft mij laten worstelen met iets wat ik niet kon en heeft mij vervolgens de deur uitgewerkt met 'je kost teveel'. Ik heb ze vele malen uit de brand geholpen door te komen werken als er te weinig mensen waren (met het werk waar ik goed in was). Ik heb samen met man (hij was ook collega) nieuwe collega's tussen 5 en 6 uur bijgestaan met vragen over het computersysteem, omdat de teamleiders van de klok waren, dus 5 uur was 5 uur, terwijl wij met de collega's nog tot minimaal half 6 door moesten. Ik ben in een latere periode als gekke Henkie veel te snel aan het werk gegaan na een ernstig gezondheids'akkefietje', omdat ik het gevoel had dat ik mijn goede wil zo liet zien. Ik (en man ook) hebben meegedaan met bepaalde acties, omdat we dat leuk vonden, maar ook vanuit de gedachte dat het normaal is om over en weer eens iets voor elkaar te doen. Stank voor dank dus. Zo voelt dat wel.

De tweede 'zo werkt het niet overal', was toen ik bij een andere werkgever na anderhalve week 'training on the job', na alle certificaten in een maand tijd behaald te hebben, werd weggestuurd omdat ik het werk niet snel genoeg oppikte. En ja, daar ging de opdrachtgever niet mee akkoord... De man die dit moest vertellen, had er wakker van gelegen (en om eerlijk te zijn, denk ik dat dat nog waar was ook). Zijn reactie (naast de rest): "je inzet ligt hoger dan van iedereen die hier zit, was iedereen maar zo, maar..."

Bij dit soort werkgevers telt niet het gemiddelde, maar individuele targets. Als de eis is dat 10 werknemers individuele targets van (noem eens wat) 10 stuks moeten behalen, dan is dat waar men je op afrekent. Dus zelfs als een ander 12 haalt. waardoor het gemiddelde op 10 ligt. Want wat is er nu beter? Een resultaat van 9 x 10 en 1 x 8 of 9 x 10 en 1 x 12? Een beetje commercieel ingestelde werkgever kiest het laatste.

Ad Hombre

Ik zit momenteel in een re-integratietraject waarbij we gaan doornemen wat mijn mogelijkheden zijn. Ik zal je suggestie ertussen zetten . Mijn oog haakt wel een beetje achter 'snel'. Ik weet niet wat ze daarmee verwachtten. (dubbel t is geen vergissing). Ik vat je woorden als compliment op trouwens, dus dank je wel.

Foutloos en creatief

dat klopt in elk geval wel Kaaskopje!

Je bent snel genoeg Kaaskopje!

In schrijven wel!
Je bent snel met je reacties en die zijn ook weloverwogen en correct.
Zo'n freelancer als Ad beschrijft, is jou op het lijf geschreven.

Het is jammer dat mijn werklocatie veel te ver weg is voor jou. Ik zou jou wel zien functioneren hier.
Hier is belangrijk: kwaliteit van het werk, persoonlijke relaties kunnen opbouwen, verbanden leggen, goed kunnen schrijven. Snelheid is ook belangrijk maar dan meer de snelheid van het denken, niet van het doen van uitvoerend werk. Stel dat je een brief moet opstellen, dan maakt het niemand uit of je wat langer doet over het opmaken van de brief ivm het zicht. Voor iedereen geldt dat het bedenken van de brief het meeste tijd kost. En dat is nou juist waar jij in zou scoren.

Eigenlijk pas jij beter op hogere functies dan de functies op minimumloon niveau.
Daar ga jij juist scoren.

Misschien een tip om in een integratietraject ergens 'gratis' stage te lopen op een hoger niveau.
De markt wordt steeds beter voor werkzoekenden en dan kun je maar beter voorbereid zijn.
Jij moet weg zien te komen uit het minimumloonsegment. Daar hoor je niet.

zonder diploma

Misschien mag het niet omdat het nu te veel over Kaaskopje gaat, maar dan haalt forumbeheer dit maar weer weg.
Ik ben zelf zeer slechtziend (bijna 40% zicht), maar heb een universitaire studie achter de rug en verdien al bijna 30 jaar de kost als lerares Nederlands (niet meer), journalist en eindredacteur.
Het verschil tussen mij en Kaaskopje, ondanks onze vergelijkbaar slechte ogen, is dat mijn ouders mij gewoon naar het atheneum hebben gestuurd en geen issue gemaakt hebben van mijn slechte zicht. Daarna ben ik gewoon naar de universiteit gegaan en dat is gelukt doordat ik zorgde dat ik vooraan zat en goed luisterde en dingen opschreef. Het bord heb ik nooit kunnen lezen.
Wat ik van kaaskopje heb begrepen is dat haar ouders vaak hebben gezegd "dat kan jij niet met je ogen". Wat ontzettend jammer is, want ik heb het al eerder tegen je gezegd Kaaskopje: je kan erg goed schrijven, een verhaal opbouwen en argumenten doseren.
Ik hoop heel erg voor je dat je werk vindt dat je aankunt, want zoals Ad al zei: je tikt hier behoorlijk wat postings weg. Helaas ga ik toch het enthousiasme temperen, want ik zie geen baas jou een betaalde baan als journalist aanbieden in een tijd dat er zoveel opgeleide en jongere mensen op zoek zijn naar diezelfde baan. Een baan bij een buurtkrant ofzo daar kom je misschien wel tussen, maar dat is meestal vrijwilligerswerk. Dat helpt ook niet mee de kas te spekken.

Lente zegt een waar woord: Jij moet weg zien te komen uit het minimumloonsegment. Daar hoor je niet.

Heel veel succes met je UWV-perikelen en het vinden van werk.