Hobbywerkers
In mijn werkomgeving werken voornamelijk vrouwen, die iets ouder zijn dan ik (dus rond de 60) en vrijwel allemaal gewerkt hebben bij de ROC of soortgelijke onderwijsinstelling. Het zijn, wat ik inmiddels noem, hobbywerkers: zij hebben ofwel een man met goede baan, ofwel een wachtgeldregeling, in elk geval hoeven ze eigenlijk niet voor het geld te werken, maar werken ze om wat interessants om handen te hebben. Ze werken ook maar een beperkt aantal uren, want ja, daarnaast zijn ze oppasoma, hebben ze hun hobbies en clubjes etc. Allemaal geen probleem, zij het dat het gevolgen heeft voor hun werkzaamheden.
Zo zijn ze gewend aan 12 weken vakantie. Het bedrijf is een 'normaal' bedrijf en heeft 5 weken vakantie. Maar zij staan op hun vele vakanties, en gaan dus 5 weken weg in de zoemer, daarna weer een week en dan nog een week, ook al is dat dan onbetaald, wat ze eigenlijk belachelijk vinden, maar goed, voor het geld hoeft het toch niet. Als de werkgever moeilijk daarover doet (dus geen onbetaald verlof wil geven) vinden ze dt helemaal belachelijk. Eén collega gaat daarom nu al weg. Aangezien zij ijveriger zijn om hun vakanties t boeken (en ik het geld niet heb om vakanties te boeken) ben ik meestal de laatste die verlof aanvraagt. Ook omdat ik steeds maar weer moet afwachten of mijn contract verlengd wordt (steeds met 6 maanden), en ik graag een nieuw contract wil. zo is een scheve verhouding ontstaan: collega's die 8-10 weken vakantie hebben, en ik heb er dit jaar net twee gehad (nu heb ik voor de rest van het jaar verlof gevraagd, moet de reactie nog afwachten).
Het werkt ook door op andere terreinen. Onderwijs vraagt ne eenmaal meer uren werk dan waarvoor je betaald krijgt en dat wordt in deze sector dus niet gecompenseerd met de vele vakantieweken. Maar zonder die extra uren gaat het niet of heb je er zelf minder plezier in. Zij zijn de eersten die daar aanmerkingen op maken, of dingen niet doen, of overlaten aan anderen. Hun input als het gaat om collegiale ondersteuning is minimaal.
Deze week een gesprek met een nieuwe collega, die onmiddellijk begint over het feit dat ze dit gesprek al heeft, terwijl ze pas 1 januari begint, en dat er dus nog niets geregeld is en dat ze er ook niet voor betaald krijgt etc. En dat, terwijl het gesprek plaatsvindt in mijn onbetaalde pauze. Ik had het niet meer. Heb gezegd dat ik mijn onbetaalde pauzes niet aan dit soort gezeur wil besteden. Geen prettig begin van de werkrelatie, maar aan de andere kant: als de werkrelatie wordt zoals zij die nu al inhoud geeft, dan wordt het helemaal niet prettig om met haar te werken.
Herkent iemand dit fenomeen? En vooral: heeft iemand tips om hiermee om te gaan? Ik ben van nature een werkpaard en geen luxepaard, dat zit in de aard van het beestje en dat is lastig genoeg. Maar nu, met al die hobbywerkers om me heen wordt het wel heel erg onevenwichtig.
Tsjor
Aan het einde van het jaar
En na een periode van rust, tel ik vooral mijn zegeningen: ik heb dit jaar van drie banen één baan kunnen maken (alhoewel ik een tweede baantje heel erg graag had willen behouden), ik heb voldoende inkomen op dit moment om van te leven, een kontrakt voor nog vijf maanden, ik heb leuke collega's, een baas die blij is met me en het telefoontje van een paar dagen geleden geeft aan, dat sommige dingen ook echt goed gaan op mijn werk. Kinderen zijn gezond en hebben hun bezigheden, kunnen goed met elkaar overweg, we hebben gezellige kerstdagen gehad en gisteren zijn we allemaal samen naar Amsterdam geweest voor een prachtige avond (mijn kerstkadootje).
Voor 2013 tel ik vooral mijn zegeningen. Op naar het nieuwe jaar.
Tsjor
dat herken ik wel
'Het ergste van alleen kostwinner zijn vind ik vooral: de paniek als je weer eens tegen een deadline van je contract aan kijkt en iets verder de toekomst in durft te kijken'
Ik heb geen deadlines of aflopende contracten, maar ik herken het gevoel wel dat je beseft dat jij, en alleen jij, verantwoordelijk bent voor het inkomen. Dat zal bij getrouwde kostwinners niet anders zijn dan bij alleenstaande kostwinners, denk ik. Maar inderdaad, als ik langdurig ziek word of om een andere reden in de bijstand beland, kunnen we hier niet blijven wonen.
skik
ik denk niet dat het gaat om het verschil tussen full timers en parttimers maar meer tussen de instelling: "werken om maar van de straat te zijn want ik heb niets beters te doen en als ik vind dat ik iets beters te doen heb dan ben ik er niet, de wereld draait om mijn welbevinden" en *we moeten samen de klus klaren en iedereen doet zijn best en geeft en neemt wat, de wereld draait niet alleen om mij"
Je kunt heel goed in deeltijd werken en een teamplayer zijn als fulltime en alleen je eigen belangen zien, net als andersom.
dubbel/enkel inkomen
Tsjor: Natuurlijk, al er twee inkomens zijn is het wegvallen van een inkomen ook dramatisch, er moeten dan weer andere keuzes gemaakt worden. Maar je zou het in principe kunnen overleven, als je goede keuzes hebt gemaakt: een huis kopen op één inkomen, waarbij beiden ervoor zorgen dat ze genoeg verdienen om de hypotheek eventueel alleen te kunnen dragen. Dat maakt ook dat het werk van beiden van belang is.
Ik: Bij ons zou het niet zomaar om het maken van andere keuzes gaan. Als mijn inkomen wegvalt en ik zou geen recht hebben op WW, dan zouden we onder bijstandsniveau zitten, omdat mijn man voor 4/5de in de ziektewet zit en straks naar de WIA/IVA gaat. Ik zie daar geen verschil met een alleenstaande die op bijstandsniveau zit. Het hangt nu helemaal van mij af of we boven dat niveau zullen blijven of niet. Ik vind die gedachte best benauwend. Zo had ik dat niet bedacht 'vroeger'. Dit is mijn verhaal, anderen hebben hún eigen verhaal. Ik zie het niet als mijn zaak om te oordelen over wie wat en waarom doet.
Ik ben overigens blij dat wij ons geen zorgen over een hypotheek hoeven te maken. Ik zou er wakker van liggen. Dat lig ik niet van mijn huurhuis.
Even later zeg je min of meer dat je je collega kwalijk neemt dat ze haar werk puur doet omdat ze dat leuk vindt. In het kader van 'ik heb toch niets beters te doen'. Ik neem mijn werk ook serieus, maar het is toch heerlijk als je je werk ook gewoon léuk vindt? Wat maakt het voor het werk zelf uit waarom iemand het doet?
Je gaat maar op kleine stukjes van de reacties in, maar ik zei eerder dat ik je nogal calvinistisch vind in je opvattingen over werk. Je zou eens mogen genieten van wat je doet! Werken is zeker een serieuze aangelegenheid, maar ik heb toch echt leuker gewerkt als ik tijdens de dag eens lekker gelachen heb met mijn collega's. Als er nooit luchtige momenten zouden zijn, is het ook niet goed. Vind ik.
Wat ik ook eerder zei is dat ik het sjieker vindt als iemand die niet hóeft te werken daar niet teveel over zegt. Verschijn gewoon op je werk, doe wat je doen moet, het liefst met plezier. Ik weet nog dat ik een collega had die graag aanhaalde dat haar vent genoeg verdiende voor hun tweeën, maar dat ze niet thuis ging zitten. Zo was ze niet opgevoed. Ik vond dat een prima instelling. Maar ze herhaalde zo vaak dat ze het niet om het geld hoefde te doen, dat zelfs ik na een tijdje dacht 'ga dan lekker thuiszitten!'
Maar Tsjor, ik vind het fijn dat je positief gestemd naar het volgende jaar gaat. Dat gun ik je van harte.
Kaaskopje
Wat erg om te lezen dat Roefel zoveel beperkingen heeft overgehouden van zijn herseninfarct. Hopelijk kunnen jullie daar goed mee omgaan en is er niet teveel van zijn persoonlijkheid 'verdwenen'.
Kaaskopje
Ik wil wel uitvoerig reageren op je.
Je tweede alinea. Je begint het het verhaal over twee inkomens, beschrijft je situatie, waarin jij in feite het hoofdinkomen verdient en je partner door ziekte een kleine bijdrage heeft. Waarom breng je dit eigenlijk in? Heb ik daar iets over gezegd? Ik heb het over collega's die zelf niet hoeven te werken, omdat ze een partner hebben die genoeg verdient. Collega's die afgelopen half jaar (zes maanden, dus 26 werkweken) 9 weken vakantie hebben gepland en opgeëist. Heb jij afgelopen 6 maanden 9 weken vakantie gehad? Zo ja, dan gaat het verhaal ook voor jou op. Zo nee, dan gaat het hele verhaal niet voor jou op en hoef je het ook helemaal niet op jouw situatie te betrekken.
'Dit is mijn verhaal, anderen hebben hún eigen verhaal. Ik zie het niet als mijn zaak om te oordelen over wie wat en waarom doet.' Dan doe je dat toch niet? Waarom besteed je dan zoveel tijd aan het oordelen over wat ik doe? Ik moet het opvangen als de collega weer eens weg is, ik kan niet met vakantie omdat er geen vervanging is etc. etc. en ik baalde daarvan. Dat kan toch? Dit is mijn verhaal, dus dan laat je het toch mijn verhaal?
Wat betreft de hypotheek, ik ben blij dat ik op dit moment nog maar zo'n lage hypotheek heb, dat ik minder betaal dan ik ooit in een huurhuis zou moeten betalen. Daar heb ik hard voor gewerkt. en keuzes gemaakt. Huis verkopen toen het nog kon en kleiner gaan wonen. Maar ik heb wel een angstvisioen van bijstand, je huis moeten verkopen en daarna duurder uit zijn met huur.
'Even later zeg je min of meer dat je je collega kwalijk neemt dat ze haar werk puur doet omdat ze dat leuk vindt. In het kader van 'ik heb toch niets beters te doen'. Ik neem mijn werk ook serieus, maar het is toch heerlijk als je je werk ook gewoon léuk vindt? Wat maakt het voor het werk zelf uit waarom iemand het doet?' Ik heb er nergens bezwaar tegen gemaakt dat iemand het werk met plezier doet. In tegendeel. Ik doe het zelf met plezier. Ik vind zelf mijn werk leuk. en ik vind het helemaal niet erg als iemand zijn of haar werk leuk vindt. Ik heb wel op verschillende momenten aangegeven wat voor gevolgen het heeft als iemand het alleen maar voor de leuk doet. Bijvoorbeeld dat je bepaalde eisen gaat stellen: ik doe dat alleen maar als ik de beste ondersteuner krijg. Waardoor anderen daar geen gebruik van kunnen maken. Of negen weken vakantie opnemen in 26 weken. Nee, ik vergis me, de laatste week was ze ook vrij. Dus 10 weken in 26 werkweken. Het verlof is dan onbetaald, dat wel. Maar een vervanger kan alleen maar bepaalde delen van het werk doen. Andere stukken komen dan toch bij mij of andere collega's terecht. Dat heb ik ook al allemaal beschreven. En ja, daar kan ik dan aan het einde van het jaar wel eens van gaan balen.
'.... maar ik zei eerder dat ik je nogal calvinistisch vind in je opvattingen over werk. Je zou eens mogen genieten van wat je doet! Werken is zeker een serieuze aangelegenheid, maar ik heb toch echt leuker gewerkt als ik tijdens de dag eens lekker gelachen heb met mijn collega's. Als er nooit luchtige momenten zouden zijn, is het ook niet goed. Vind ik.' Je vindt veel, maar ik herken het niet, dus ik weet ook niet hoe ik daarop in moet gaan. Jij werkt op jouw manier, ik wil op mijn manier werken. Voor mij is het allerbelangrijkste dat het goed gaat met de mensen voor wie we werken. Voor hen hangt er veel af van de resultaten, hun hele toekomst eigenlijk. Dus ja, daar zet ik me voor in, dat vind ik belangrijk. Je mag dat Calvinistisch noemen, je mag het ook Katholiek noemen. Ik zou me in het laatste meer herkennen.
'Wat ik ook eerder zei is dat ik het sjieker vindt als iemand die niet hóeft te werken daar niet teveel over zegt.' Het zijn overigens wel hele sjieke dames hoor. Maar ik kan hen niet voorschrijven hoe zij zich moeten gedragen. Ik kan alleen kijken hoe ik ermee omga. En daar heb ik al genoeg over geschreven.
Ik hoop dat ik je nu zo volledig mogelijk heb beantwoord.
Tsjor
heerlijk
'Collega's die afgelopen half jaar (zes maanden, dus 26 werkweken) 9 weken vakantie hebben gepland en opgeëist. '
Oh heerlijk, als ik de kans kreeg deed ik het ook!
@Poezie
Wat zou dat leuk zijn, dat je MAG werken in plaats van MOET werken, met alle druk die daarmee gepaard gaat.
Ik ben niet jaloers op hobbywerkers, maar zou er ook graag eentje willen zijn.
Ja, dank je wel Tsjor
Een van je laatste opmerkingen is dat je graag op jouw manier wilt werken en dat is uiteraard prima. Maar gun een ander dat dan ook.
Natuurlijk gaat het belang van de mensen waar jij voor werkt voor en is het dus noodzakelijk dat het werk goed gedaan moet worden. Maar ik geloof niet dat dat doel de mist in gaat als je af en toe eens gewoon eens plezier maakt met collega's. Daar moet een zeker evenwicht in zijn. Bij veel bedrijven is een veel gehoorde reactie 'het contact met de collega's maakt het werk leuk'. Het belang van dat contact moet je dus niet onderschatten.
zo is dat kaaskopje
dat hoor je bij ons ook: we hebben zo'n leuke groep!
Mijn collega's maken mijn werk zoveel meer de moeite waard!
Bijna allemaal zijn wij mensen met een gewoon goede opleiding (mbo/hbo/universiteit) die het kl..werk doen voor een bedrijf. Mensen dus, die bereid zijn om ver onder hun niveau te werken, omdat er geld op de plank moet komen, of omdat zij graag iets bij willen verdienen, of omdat zij het leuk vinden om nog bezig te blijven.
De denkers van het bedrijf denken dat wij, de doeners, het klootjesvolk zijn, terwijl wij minstens dezelfde opleiding of hoger hebben. Ze gedragen zich niet sociaal, op een enkeling na. Of je nu fulltime werkt, parttime werkt, sociaal zijn is belangrijk, evenals je werk goed doen.
Maar......zoals overal in het leven: je moet het goede ook wel WILLEN zien. Jezelf afzonderen uit irritatie maakt geen prettiger persoon van je en zelf kost je dat ook negatieve energie.
Zonde om op die manier zoveel uren van de week door te brengen
Tsjor
Ja, de gedachte dat het allemaal van jou afhangt wbt inkomen lijkt me zwaar. En kwetsbaar. Ik ken het gevoel (gelukkig) niet want ik ben nooit in mijn eentje kostwinner geweest. Ken wel zorgen om mijn inkomen in de tijd dat ik mijn baan dreigde te verliezen voordat ik een andere had. Het had veel gevolgen, maar omdat het niet ons enige inkomen was, is dat echt van een andere orde dan dat van jou.
Aagje
Sociaal
'Maar gun een ander dat dan ook.' Kaaskopje, dat is té goedkoop. En ook naast het punt. Hoe kun je sociaal doen als iemand er om de haverklap niet is? Ja, ik ben wel geïnteresseerd in vakantieverhalen, maar niet in het zoveelste vakantieverhaal binnen een half jaar. Of daarna alleen maar negatief gezeur over het bedrijf. Dan zijn er wel andere punten om te bespreken. Sociaal is voor mij zoiets als collegialiteit, verantwoordelijkheidsbesef, een ander niet tot last zijn (minimum) etc. Ik vind sociaal op de werkvloer: zorgen dat je met elkaar een klus klaart en dat iedereen het kan volhouden met alle druk en drukte. En tussen dat alles door, op een paar momenten, aandacht voor wat gezelligere dingen.
Tsjor
nou tsjor
'of daarna alleen maar negatief gezeur over het bedrijf.'
En wat dacht je van negatief gezeur over collega's? Jij bent net zo min sociaal als die vakantiegangers, alleen besef je dat blijkbaar niet.
Kijk
Ik wil met plezier werken. En dan vermijd ik situaties die dat plezier vergallen. Mij lijkt dat verstandig.
Ik ga nu echt niet naar sociaal naar gezeur zitten luisteren.
Tsjor
tja tsjor
en ik denk dat dat jou een onplezierige collega maakt. Je zit in een negatieve spiraal. Je wilt niet naar het zoveelste vakantieverhaal luisteren. Tja, dan kan. Maar weet je: je krijgt energie (en dus ook werklust) van gezelligheid. En dat heeft niets te maken met jouw fin. situatie en ook niet van die ander.
Bibi
Bibi63
2 collega's zullen het met je eens zijn, de rest niet. En van die twee gaat er éen nu weg.
Van gezelligheid krijg ik energie, van gezeur niet. Eén negatief gevolg van die 'gezelligheid' is wel, dat de kleine pauzes per 1 januari afgeschaft dreigen te worden, omdat ze oprekten tot bijna een half uur en dat bleef ook zo, ondanks herhaalde aanmaningen van de baas. Reactie van een collega tegen de baas: dan kom je er toch gezellig bij zitten. Voor sommige mensen gaat gezelligheid boven alles. Die uitgerekte pauzetijd gaat wel van lestijd af. Bedenk dat maar eens voor de leerkrachten van je kinderen, die van de tien-minuten-pauze een half-uur-pauze maken, waarbij de tijd van de lestijd af gaat. Hoe zou je dan reageren op die leerkracht? Fijn dat het zo'n gezellige collega is voor de collega's?
Op een later moment is er een langere pauze, dan is er tijd voor gezelligheid, maar dan zijn die collega's weg. Ik heb al eens aangegeven tegen een collega: je moet iets langer blijven zitten.
Het verband met de financiële situatie is, dat de een zich kan veroorloven om 10 van de 26 weken op vakantie te gaan, deels onbetaald (ook dat nog), en vervolgens kan gaan zeuren over het beleid rond vakanties. Terwijl ik me niet 5 weken onbetaald verlof kan veroorloven (stel dat ik het eerste half jaar geen enkele week vakantie heb opgenomen, wat ook niet zo was, maar ik heb dat niet allemaal bijgehouden). Voor mij zou dat betekenen dat ik meer dan een maand geen inkomen heb.
Tsjor
Overigens
Ik vraag het me wel af, ben ik niet sociaal, als ik tijdens de afwezigheid van de collega zonder problemen de verantwoordelijkheid voor haar groep overneem, beslissingen neem die in die tijd genomen moeten worden, overleg voer etc. De collega de eer gun als de beslissingen goed uitpakken. En zelf de verantwoordelijkheid neem als ze slecht uitpakken? Of moet ik dan juist beter opkomen voor mezelf, dus meer gaan zeuren over het extra werk etc. etc. Samen zeuren, is dat dan sociaal? Dan snap ik het beter. Oh ja, en dan ben ik het inderdaad niet.
Tsjor
Tsjor
Ik volg dit draadje al een tijd (volgens mij nog niet gereageerd).
Ik wil nog maar even zeggen: ik voel erg met je mee. Ik kan me je ergernis goed voorstellen (gelukkig zelf geen ervaring mee). Er is een verschil tussen gezellig/sociaal doen en je werk laten liggen (en daarmee anderen tot last zijn).
Volgens mij is dat jouw probleem: ze willen voornamelijk gezelligheid en laten daarmee werk liggen (voor anderen) en komen ermee weg. Hoewel er nu eentje weg moet, gelukkig denk ik. Het zou kunnen dat nu er nog maar een luxepaardje is, de sfeer omslaat naar iets minder "alleen maar gezellig-doen" en dat de tweede daardoor ook weer wat meer haar werk gaat doen.
Het geldaspect is minder van belang, denk ik. Sommige mensen (of ze nou voor de lol werken of uit pure noodzaak, enige inkomen verzorgen of tweeverdiener zijn, fulltime werken of parttime) zijn nou eenmaal plichtsbetrachter en harder werkend dan sommige andere mensen. Dat moet je denk ik accepteren.
En wat je laatste posting betreft; ik zou inderdaad als ik jou was meer voor mezelf opkomen. Dus niet de ander de eer gunnen (die jou toekomt) en zelf de negatieve gevolgen op je schouders nemen. Ik denk dat het sowieso goed is dat als dingen wel goed gaan dat je daar niet te bescheiden over doet. Dat doen veel vrouwen wel, waardoor mannen vaak sneller carriere maken.
Verder denk ik dat als je daadwerkelijk veel van dat soort collega's zou hebben, of de sfeer je niet aanstaat dat geldt: love it, leave it or change it.
Oftewel: accepteer het, zoek een andere baan of probeer het te veranderen. Dat laatste is vaak moeilijk bij een cultuur in het bedrijf. Maar blijven zitten en je eraan ergeren lijkt mij niet goed, vooral niet voor jezelf.
Jaloezie?
Ik kan me helemaal vinden in tsjor's mening. Ik heb soortgelijke dingen meegemaakt en heel soms zie ik het nog wel eens gebeuren. Mensen die weigeren met feestdagen te werken en het dan maar voor lief nemen dat anderen dat dan moeten overnemen. Dat is dan niet hun probleem, toch? Sorry, ik kan hier helemaal niets mee. Bij mij is er echt geen sprake van jaloezie, ik zou echt niet 10 weken vakantie willen hebben. Een paar weken is leuk, maar ik werk ook heel graag. Maar ik ben wel teleurgesteld in het feit dat deze mensen zo ontzettend alleen maar aan zichzelf denken. En dat maakt wat mij betreft het werk minder leuk. Ik vind die mensen ook niet leuk, mijn vrienden zouden het niet zijn! En ik zit dus ook niet zo te wachten op eindeloze gezelligheid in de vorm van koffiepauzes met zulke collega's. Ik haal m'n plezier meer uit werkinhoudelijke dingen, en dan het liefst samen met mensen die met mij de schouders eronder zetten. Zoveel vakantie nemen sluit die samenwerking bij voorbaat al uit.
Ach
Ik heb gelukkig genoeg leuke collega's en er komt van anderen wel waardering terug. Ik ga er volgend jaar weer flink tegenaan. Ben weer een beetje opgeladen.
Een oudcollega kwam met een aardige verrassing, zij moet helaas nu ook afscheid nemen van haar werk en zij mocht van haar baas met oud-collega's gaan eten. Maar ik ben de enige met wie ze dat graag wil doen. Dus ergens in het jaar staat me nog een lekker etentje te wachten op kosten van een voormalige baas. Hoe goed is dat!
Ik kijk uit naar 2014. Ik wens iedereen een jaar toe, waarin lasten en lusten in evenwicht zijn, waarin er genoeg is om van te leven en te weinig om verwend te worden, waarin werk, inkomen en kansen gelijk verdeeld worden, zodat een ieder de kans krijgt een zinvolle bijdrage te leveren aan onze oh zo kleine planeet.
Tsjor
tsjor, dan moet je me even uitleggen
Je hebt het over lestijden (die verkort worden door te lange pauzes) enz. én je hebt hebt over keuze vrijheid vakanties. Die snap ik even niet. Geef je les? Dan begrijp ik het even niet. Of noem je dat als voorbeeld?
Gr. Bibi
Uitleg
Ja, ik geef les, maar in de geprivatiseerde (aanbestedings-)sector. Dus geen onderwijs-cao, wel lestijden etc.
Tsjor
Tsjor
Maar ik neem dan aan dat jij je eigen 'klas' hebt, dus als jouw pauze voorbij is, je weer teruggaat naar je klas. Dan heb je op zich toch niets te maken met anderen die de pauze rekken? Ook als vind je daar (terecht) iets van.
Bibi
Jawel
Maar bij de eventuele maatregel over de pauzes wordt geen rekening gehouden met: jij mag wel 10 minuten pauze en jij niet. Het wordt een algemene maatregel.
Tsjor
Tsjor
Het mag dan naar mijn gevoel wel eens stroef verlopen tussen ons, maar ik wens jou uiteraard ook een jaar toe waarin het leven je toelacht en we aan een eerlijke samenleving mogen werken. De gedachte is goed.