Hobbywerkers
In mijn werkomgeving werken voornamelijk vrouwen, die iets ouder zijn dan ik (dus rond de 60) en vrijwel allemaal gewerkt hebben bij de ROC of soortgelijke onderwijsinstelling. Het zijn, wat ik inmiddels noem, hobbywerkers: zij hebben ofwel een man met goede baan, ofwel een wachtgeldregeling, in elk geval hoeven ze eigenlijk niet voor het geld te werken, maar werken ze om wat interessants om handen te hebben. Ze werken ook maar een beperkt aantal uren, want ja, daarnaast zijn ze oppasoma, hebben ze hun hobbies en clubjes etc. Allemaal geen probleem, zij het dat het gevolgen heeft voor hun werkzaamheden.
Zo zijn ze gewend aan 12 weken vakantie. Het bedrijf is een 'normaal' bedrijf en heeft 5 weken vakantie. Maar zij staan op hun vele vakanties, en gaan dus 5 weken weg in de zoemer, daarna weer een week en dan nog een week, ook al is dat dan onbetaald, wat ze eigenlijk belachelijk vinden, maar goed, voor het geld hoeft het toch niet. Als de werkgever moeilijk daarover doet (dus geen onbetaald verlof wil geven) vinden ze dt helemaal belachelijk. Eén collega gaat daarom nu al weg. Aangezien zij ijveriger zijn om hun vakanties t boeken (en ik het geld niet heb om vakanties te boeken) ben ik meestal de laatste die verlof aanvraagt. Ook omdat ik steeds maar weer moet afwachten of mijn contract verlengd wordt (steeds met 6 maanden), en ik graag een nieuw contract wil. zo is een scheve verhouding ontstaan: collega's die 8-10 weken vakantie hebben, en ik heb er dit jaar net twee gehad (nu heb ik voor de rest van het jaar verlof gevraagd, moet de reactie nog afwachten).
Het werkt ook door op andere terreinen. Onderwijs vraagt ne eenmaal meer uren werk dan waarvoor je betaald krijgt en dat wordt in deze sector dus niet gecompenseerd met de vele vakantieweken. Maar zonder die extra uren gaat het niet of heb je er zelf minder plezier in. Zij zijn de eersten die daar aanmerkingen op maken, of dingen niet doen, of overlaten aan anderen. Hun input als het gaat om collegiale ondersteuning is minimaal.
Deze week een gesprek met een nieuwe collega, die onmiddellijk begint over het feit dat ze dit gesprek al heeft, terwijl ze pas 1 januari begint, en dat er dus nog niets geregeld is en dat ze er ook niet voor betaald krijgt etc. En dat, terwijl het gesprek plaatsvindt in mijn onbetaalde pauze. Ik had het niet meer. Heb gezegd dat ik mijn onbetaalde pauzes niet aan dit soort gezeur wil besteden. Geen prettig begin van de werkrelatie, maar aan de andere kant: als de werkrelatie wordt zoals zij die nu al inhoud geeft, dan wordt het helemaal niet prettig om met haar te werken.
Herkent iemand dit fenomeen? En vooral: heeft iemand tips om hiermee om te gaan? Ik ben van nature een werkpaard en geen luxepaard, dat zit in de aard van het beestje en dat is lastig genoeg. Maar nu, met al die hobbywerkers om me heen wordt het wel heel erg onevenwichtig.
Tsjor
tja
wat ik het afgelopen jaar heb geleerd: horen, zien, zwijgen en je werk doen. Ook bij mij op het werk mensen die graag en veel en lang op vakantie gaan, die weigeren vroeg te beginnen of langer door te werken, voor wie het spaargeld is en geen geld om de nota's te betalen. En ze krijgen het vaak nog voor elkaar ook.
Maar weet je, dat gaat mij niets aan, daar moet de baas mee omgaan en niet ik. En ze (werkgevers)krijgen het echt een keer door, bij ons zijn de eerste ontslagen, waarschuwende gesprekken alweer geweest. Hoe meer je klaagt des te sneller werken ze je naar buiten en daar heb ik geen zin in. Dus ik kom vrolijk op mijn werk, doe wat ik moet doen en ga vrolijk weer naar buiten.
Zij kunnen er natuurlijk niets aan doen dat jij geen vakanties kunt boeken, dat ze werken voor de afleiding/plezier. Zo is het leven, soms oneerlijk, soms gewoon omdat het kan. ook ik dit jaar 1 weekje vrij gehad en de anderen 3-6 weken.
Ik begon elke keer vroeg omdat niemand wilde.
Ik bleef langer omdat niemand wilde.
Op een gegeven moment gaat het irriteren, dat ben ik met je eens, maar jij wilt je contract, ik wil mijn werk houden (geen contract, werk ongeveer 25 uur p/w, afhankelijk van hoeveel werk er is).
Maar je snijdt jezelf in je vingers als je je er druk om gaat maken en dat is het niet waard. Stress is ongezond, gewoon overlaten aan je werkgever 
en als de reden anders was?
'Ze werken ook maar een beperkt aantal uren, want ja, daarnaast zijn ze oppasoma, hebben ze hun hobbies en clubjes etc'
Zou je ook zo geirriteerd reageren als die mensen wel een, in jouw ogen, geldige reden zouden hebben? Een kind dat op tijd van school gehaald moet worden, een demente moeder in het ziekenhuis, een man met een boerderij waardoor ze elke zomer moeten helpen hooien (of weet ik veel wat je op een boerderij moet doen waardoor we in Nederland nu nog steeds zes weken zomervakantie hebben)?
'Onderwijs vraagt ne eenmaal meer uren werk dan waarvoor je betaald krijgt en dat wordt in deze sector dus niet gecompenseerd met de vele vakantieweken. Maar zonder die extra uren gaat het niet of heb je er zelf minder plezier in. Zij zijn de eersten die daar aanmerkingen op maken, of dingen niet doen, of overlaten aan anderen'.
Ben je dan wel boos op de juiste mensen? Zou het niet logischer zijn als die extra uren wel betaald worden, of gecompenseerd met vrije tijd? Waarom zou je veel meer uren moeten maken dan je betaald wordt? Als je salaris niet zo hoog is dat overwerk is inbegrepen, zoals bij directeuren het geval is, zou je wel gek zijn om structureel over te werken. Tenzij je dat zelf leuk vind natuurlijk (a la vrijwilligerswerk), maar anders?
Ik snap je frustratie, maar ik denk dat die op de verkeerde gericht is. Het bedrijf bijvoorbeeld zou de verlofaanvragen anders moeten toekennen, dus niet wie het eerst komt ...
Collegialiteit
Als je een hardwerkende collega hebt die sporadisch een uurtje eerder weg wilt omdat haar kind ziek is voelt anders dan een collega die haar werk niet serieus neemt en liever op vakantie is en alleen werkt voor de fun. Dat daar een taak voor de werkgever ligt, lijkt mij ook. Beter en eerlijker verdelen van vrije uren.
Als je afhankelijk bent van je baan, de centen en het contract graag wilt behouden voelt de werkdruk anders. Deze druk is er niet bij de hobbywerkers en ik kan me wel voorstellen dat dit de werksfeer niet verhoogd.
Wat tsjor zegt: "Hun input als het gaat om collegiale ondersteuning is minimaal." Daar kan ik me zeker iets bij voorstellen.
Je proberen je er niet aan te storen en gewoon zelf je ding te doen is zeker een goede raad. Maar dat is wel het onderdrukken van je gevoel en dat kost energie.
Tsjor geeft ook aan dat er steeds meer van die hobbywerkers zijn, zolang het er 1 of 2 zijn uit een groep collega's is het eenvoudiger om je schouders op te halen dan als ze overheersen. Ik heb ook niets met die klaplopers die de kantjes eraf lopen. Of je werkt en toont inzet of je gaat lekker thuis een boek lezen.
uhm, ik snap het even niet
In welke sector werk jij? Buiten het onderwijs heeft niemand 10 of 12 weken vakantie. Dat zijn er een stuk of 5 en evt. nog wat ADV. Dus als daar oudere 'hobbywerkers' komen, dan kunnen die toch niet meer vakantie opeisen omdat ze dat toevallig gewend zijn in het onderwijs? Dat lijkt me te zot voor woorden. Overigens betekent het dat als je in het onderwijs géén leraar bent, en je wél zoveel vakantie hebt (je werkt bijv. bij het overkoepelende orgaan, de stichting, als adm. kracht) je ook zoveel vakantie hebt (is nu eenmaal CAO gebonden), maar dat betekent wel dat je werktijdfactor verlaagd wordt, dus je vele vakantie hierin gecompenseerd wordt en je dus verhoudingsgewijs minder verdient. Dus ik snap er geen fluit van dat die vakantie, in een sector buiten het onderwijs, opgeist worden en blijkbaar ook nog gehonoreerd? Vreemd verhaal.
En verder over wanneer je je vakantie opneemt: daar ben jezelf ook bij. Dat moet in onderling overleg gaan, of de ene keer heeft persoon A de eerste keus en de andere keer persoon B. Dat kun jij dan dus wel opeisen m.i.
Gr. Bibi
Als je iets wil, moet je het zeggen
Ik sluit me aan bij wat Knurf zegt. Er zijn overal mensen die niet per se voor het geld werken, en het staat een ieder vrij om verlof te vragen voor de weken die hij wil. Als dat niet uitkomt met de plannen van de collega's is het aan de werkgever om daar paal en perk aan te stellen. Een van mijn collega's is een paar jaar achtereen de drie zomermaanden vrij (levensloopregeling, die is afgeschaft). Daar hebben wij best 'last' van, maar het is goedgekeurd dus we hebben het er maar mee te doen. Het heeft ook geen zin om die collega daarop aan te spreken, want ik snap ook wel dat hij geen behoefte heeft aan drie maanden vrij in de winter. Ik ken mensen in de zorg met collega's die in het verleden een 'moedercontract' hebben gekregen. De nieuwe collega's hebben daar last van want zij krijgen steeds de rotte diensten toegewezen. Dat kun je echter niet die mensen aanrekenen die 'slim' onderhandeld hebben over hun uren.
Ben je niet gewoon een beetje jaloers, Tsjor?
ja dat zei ik
t is aan de baas. En als je er last van hebt dan kun je 2 dingen doen: het aankaarten met het risico een zeur gevonden te worden en langzaam richting uitgang gewerkt te worden, of je accepteert, doet wat je moet doen en probeert je niet te ergeren. Ik heb zelf gekozen voor het laatste en mopperen doe ik wel een keer thuis.
Bazen komen er heus wel achter wie werken wil en wie het (soms) niet serieus genoeg neemt en de gevolgen komen vanzelf.
Collegialiteit
Ik zou me er rot aan ergeren! Maar ik werk in een supercommerciele omgeving en daar komt dit niet voor. Ik vind echt dat je samen met je collega's tot een bepaald resultaat moet zien te komen. En de ene dag werk ik wat harder omdat jouw kind ziek is, en de andere dag werk jij wat harder omdat ik een jarig kind thuis heb. Bij mij op het werk is het ook gebruikelijk dat we samen de vakanties doornemen en dan met een gezamenlijk voorstel richting onze leidinggevende komen. En dat betekent soms je zin krijgen en soms wat water bij de wijn doen. Ze zou echt keihard lachen als dat anders zou gaan. Haar eerste vraag als ik vrij vraag is altijd: is dit in overleg met je collega's gegaan?
Voor jou heb ik geen tip nu. Behalve wat Astrid zegt. Niet mopperen en doen wat je moet doen. En o ja, nu al vrij vragen voor kerst volgend jaar. Zijn ze nu helemaal!?
ik snap dat dus niet
waarom mensen zo bezig zijn met collega's kijken, en hoe die hun werk doen. Altijd dat gezeur, aan de ene kant van oudere mannen over jonge vrouwen met kinderen (die "altijd eerder weg moeten", "altijd de schoolvakanties claimen", "altijd voorzieningen claimen", altijd dit en dat). Aan de andere kant klagen over die oudere mannen, die hun tijd uitzitten en niet kunnen wachten met pensioen te gaan. En dan nu weer over oudere vrouwen die voor de lol werken. Ik houd me bezig met me eigen werk, dat neem ik serieus en dat doe ik zo goed als ik zelf kan. Ik houd me niet bezig met hoe anderen hun werk inrichten. Wat kan mij het schelen hoe laat een ander begint of wanneer die vakantie neemt? Behalve als het mijn werk aangaat natuurlijk, als iemand een taak die hij/zij voor mij doet niet goed uitvoert, of in een project met mij niet naar afspraak oplevert, zeg ik daar iets over. Over dat werk dat niet af of niet goed is dus, en niet over de uren die ze werken of niet werken, hun motivatie om te werken of andere keuzes wat persoonlijk is en mijn zaak niet is. Dat is inderdaad aan hun baas. Mij gaat het alleen om de output.
Ooit heb ik als nieuwkomer in een bedrijf eens betere uren en betere voorwaarden uitonderhandeld bij mijn aanstelling dan mijn collega's hadden, bleek later. Dat gaf ook opmerkingen en gezeur, die legde ik naast me neer, ik vond het hun zaak niet. Het was iets dat zo afgesproken was tussen mijn baas en mij, ik had blijkbaar goed onderhandeld, hij had dat goed gevonden dus ze moesten bij hem zijn.
Precies
Wat Stenna zegt: kijk niet zo naar anderen maar meer naar jezelf. Iedereen heeft anderen redenen/motivatie om te werken. Er zijn er ook genoeg die het puur om de centen doen en die zijn zo weg als ze ergens anders betere voorwaarden (lees salaris) kunnen krijgen. Is hun goed recht. Het is niet aan anderen om daarover te oordelen. Daarnaast is het ook de branche die een bepaald soort mensen trekt, dat zul je dus bij een ander bedrijf ook hebben.
Een paar dingen
Knurf, dat beperkt aantal uren werken heeft omgekeerd het effect, dat zij het vreemd vinden dat ik het liefste fulltime werk. Daar heb ik van vrijwel iedere hobbywerker opmerkingen over gekregen, dat wordt niet positief gewaardeerd. Een aantal van hen lijkt zich nauwelijks te realiseren, dat er mensen zijn die werken om geld te verdienen, waarmee ze het huis, eten en drinken etc. betalen. Of ze vinden dat zielig, zoiets. In elk geval levert het geen collegiale support op.
Ja, natuurlijk maakt de reden wel verschil. Het zijn geen mensen die het hooi binnenhalen. Dat zijn aanpakkers. Het zijn mensen gewend zijn om die vier keer per jaar op vakantie gaan.
Wat betreft de baas, ik heb het wel eens aangekaart en gelukkig begrijpt die het verschil en is hij niet zo blij met de beperkte inzet. Eén collega gaat dan ook al weg, maar helaas lijkt haar opvolgster van hetzelfde laken een pak: veel eisen, weinig inzet om er zelf iets aan te doen.
'Zou het niet logischer zijn als die extra uren wel betaald worden, of gecompenseerd met vrije tijd? Waarom zou je veel meer uren moeten maken dan je betaald wordt?' Ja, natuurlijk, dat zou ik ook het liefste hebben. En gelukkig gebeurt het ook wel, dat een extra inspanning door de baas ook extra beloond wordt, een kleine compensatie, maar goed, het gebeurt gelukkig wel en het is vooral goed om te weten dat het gewaardeerd wordt. Ik heb er ook mijn volgende contract mee verdient denk ik. En dat is ook veel waard.
Wat betreft die uren, het is wel onderwijs, maar in de commerciële sector. Het probleem is dat je net zoveel overuren kunt maken als je zelf wil. Hoe lang doe je over een lesvoorbereiding, over het nakijken van toetsen, in hoeverre verdiep je je in nieuwe materialen, kom je met suggesties of nieuwe informatie etc. etc. Als je nul,nul inzet levert krijg je een dooie boel met afgedraaide lessen. Dan krijg je precies waar de collega's over mopperen.
Een extra punt is dat wij outputfinanciering kennen. Dat wil zeggen dat het bedrijf pas betaald krijgt als cursisten slagen. Voor mij ligt er dus een direct verband tussen het succes van de cursisten en mijn eigen inkomsten. Het zal ook meespelen dat ik meegemaakt heb dat een bedrijf in deze sector failliet is gegaan. Net als vele andere bedrijven. Dat verband tussen het resultaat van je werk en de financiële basis is voor de mensen die eerder in overheidsdienst werkten helemaal niet in beeld. Ze claimen waar ze recht op denken te hebben en vinden het nadenken over hoe iets gefinancierd wordt iets voor de baas, waar zij geen bemoeienis mee willen hebben. En als de baas aangeeft dat bepaalde dingen niet kunnen wordt daar smalend over gedaan.
Ik mis vooral het op een positieve manier meedenken. Bijvoorbeeld: wel kankeren op een methode die we hanteren, waar de resultaten slecht van zijn, maar nu we eindelijk zover zijn dat er een nieuwe methode kan komen hebben ze geen enkele bijdrage over een nieuwe methode. Dat soort dingen raakt mij ook in mijn werk, dus ik vind het lastig om het naast me neer te leggen. Alhoewel ik straks, als we toch met de oude methode verder moeten, ook wel de knop kan omdraaien. Maar ik weet dat ik dan wel chagrijnig wordt als er weer geklaagd wordt. Ik ga de pauzes dan maar vermijden, want dat zijn de geijkte klaagmomenten (of vakantieverhalen).
Ik hoop dat de nieuwe collega mee gaat vallen.
Tsjor
Analyse zoon
Mijn zoon had ook wel een interessante visie: hij zei dat de collega's gewend waren om in een groot bedrijf te werken, waar iedereen een eigen rol heeft. Dan gaat niemand buiten zijn/haar rol. Dus als je docent bent denk je niet na over de aanwezigheid van het materiaal of over de ICT, dat moet een ander doen. en vervolgens kan iedereen op een ander mopperen, als iets niet goed is.
Maar in een klein bedrijf is er niet voor elk akkefietje een personeelslid.
Een voorbeeld: vlak voordat de avondles begon bleek de toilet verstopt. De ene collega zag het en de oplossing was: ik leg wel een briefje neer op het bureau van de baas. Ja, mooi, maar dadelijk komen de cursisten. Ik pak dan een vuilniszak, haal een prop papier uit de toilet en alles is opgelost. Vindt zij weer raar. Maar ik vind het weer raar dat je iets wat tien seconden duurt tot een ingewikkeld probleem maakt, waarvan het mogelijk dagen kan duren voordat het opgelost is (baas is niet elke dag op zijn bureau).
Dus ik herken wel iets in die visie. Mijn collega's missen gewoon personeel.
Tsjor
Dat snap ik Tjor
Ik ben ook van het aanpakken, samen een oplossing bedenken en er voor gaan. Maar ook leven en laten leven. Ik doe mijn ding, neem mijn verantwoording en eigenlijk interesseert het mij geen biet als iemand anders er de kantjes van af loopt. Ik zou zo niet kunnen werken en er zo niet mijn voldoening uit kunnen halen.
Gr. Bibi
Het is ook nooit goed
Als je niet werkt omdat je partner genoeg geld verdient om het gezin mee te onderhouden (en hij/zij werken leuker vindt dan jij, er beter in is of het zo beter uitkomt), dan krijg je de wind van voren. Verkwanseling van je opleiding, hersenverweking en een toekomst in de bijstand staan je te wachten. Maar als je parttime werkt en daardoor minder betrokken bent bij het wel en wee van het bedrijf is het ook niet goed. De enige oplossing is dus dat iedereen fulltime gaat werken? Of helpt dat nog niet genoeg als mensen weliswaar fulltime werken, maar nog steeds niet primair om in hun levensonderhoud te voorzien.
skik
fulltime werken
dat hoor ik over Frankrijk altijd, dat 'alle vrouwen' daar fulltime werken (alsof dat een soort walhalla is). In tegenstelling tot het slappe en verwende Nederland, waar de vrouwen een beetje parttime bijbeunen.
Maar in Frankrijk werken heel veel vrouwen helemaal niet, juist omdat ze geen parttime banen kennen.
Er midden in
Herkenbaar tsjor. Maar voor mij wel van heeeeeel lang geleden. Van toen ik een jaar of negentie was. Ik werkte toen in een sector die ruim bezet werd door 'vrouwen van'. Inderdaad, het was hun hobby. Hun gedoetje. Hun dingetje om ook wat om handen te hebben.
Mooi woord, hobbywerker. Maar kun je het niet bij die analyse laten?
Het is toch net alsof je de dames wil veranderen. Daar zou ik nou niet aan beginnen. Doe je eigen werk. Doe strikt wat moet en waar je goed in bent. Binnen je eigen lijntjes.
Je opmerking over outputfinanciering snap ik niet. Blokker heeft leeft daar ook van, toch krijgt het personeel gewoon salaris. Jij toch ook, mag ik hopen, of word jij ook pas betaald als de school betaald is?
Ondertussen ben jij de ondernemer niet. Je werkt daar. Je kunt een mening hebben over hoe jij je werk moet doen, of je nu wel of niet dat toilet even schoon moet maken en of je nu wel of geen mening moet hebben over een methode.
Doe dat, heb die, ga zo en.... zeur niet.
Als je bij je collega's geen klankbord kunt vinden over 'the bigger picture', pap dan aan met je baas.
Wie weet, zit dat vaste contract er dan eerder in dan je denkt.
Hobbywerker.
Tjee, ik voel me echt aangesproken, en eigenlijk ook nog beledigd ook tsjor!
Het is ook nooit goed.
Na een carrière in het bedrijfsleven 10 jaar thuis geweest. Toen was ik een klaploper, een prinsesje op de erwt, ik profiteerde van mijn hardwerkende man, en liep bonpvendien nog eens het risico bij scheiding een arme bijstandsmoeder te worden die dan ook nog eens omdat ze haar eigen broek niet kon ophouden profiteerde van de riante verzorgingsstaat. ( niet gebeurd trouwens, ben nog steeds gelukkig getrouwd)
Nu werk ik weer. Part time. In het voortgezet onderwijs. Met 12 weken vakantie per jaar. En niet perse voor het geld. Een hobbywerker dus. Die volgens jou potentieel de kantjes er af loopt en haar werk maar half serieus neemt.
Nou, bedankt.
Ik neem mijn werk bloedserieus, werk standaard uren meer per week dan waar ik voor betaald word, en dat interesseert me geen moer, want ik geniet ervan en wil het graag goed doen. Ik kom standaard op niet- werkdagen opdraven voor vergaderingen, en ben noot te beroerd om bij ziekte of andere calamiteiten uren van collega's over te nemen( wat ik dankzij mijn oart time aanstelling relatief gemakkelijk kan doen)
Ik geef ook nog eens les in een vak waarvoor weinig gekwalificeerde docenten te vinden zijn, dus met mijn gehobby zorg ik er ook nog eens voor het opvullen van een vervelend gat in het personeelsbestand en daardoor voor een verhoging van de onderwijskwaliteit in het algemeen.
Volgens mij best oké zo.
Jemig. Hobbywerker. Wat een naar woord. Ik ga het meteen weer vergeten.
Ingrid
Hobbywerker en de kantjes eraf lopen
Voor mij zijn dat 2 verschillende dingen. Misschien ben ik ook wel een hobbywerker, is doe het omdat het mij voldoening geeft en niet per se voor het geld. Wees blij, mijn motivatie is dus écht! Maar dat betekent niet dat ik de kantjes eraf loop, integendeel zou ik zeggen.. ik ben vaak op vrije momenten ook gewoon beschikbaar en check mijn mails (en handel die zo nodig af).
Kantjes eraf lopen kan ook zitten in je motivatie om te werken en als die puur financieel is kan dat net zo goed. Het is iemands instelling lijkt me en heeft niet veel te maken met full of parttime werken. Als deze mensen full time werken veranderen ze geen zier vrees ik.
Probleem
Het probleem zit hem niet in de reden waarom ze werken maar in hoe ze vervolgens zich op het werk gedragen. Ik ken het fenomeen niet zo uit mijn omgeving maar ik kan me voorstellen dat het ergelijk is.
Je kunt deze hobbywerkers natuurlijk niet veranderen dus het enige wat je kan veranderen is je eigen houding.
Ik zou mezelf op mijn eigen werk concentreren en vooral niet te veel van ze over nemen aangezien ze dat zelf ook niet zo doen.
Wat betreft de verdeling van vrije dagen zou ik een serieus gesprek aangaan met de leidinggevenden waarbij het niet zo zeer gaat om wanneer zij vrij nemen maar vooral dat er een eerlijke verdeling is in de meest geliefde vakantieweken (kerst, zomer) zodat jij ook je dagen op kan nemen.
Verder kan je er weinig aan doen. Ik heb ook wel een paar collega's die weinig collegiaal zijn en denken dat de regels vooral anderen betreft. Dat zal je overal wel hebben. Hun positie is sowieso onaantastbaar dus ja je kunt er weinig mee.
Ik probeer nu al drie weken een vergadering te plannen tussen 10 collega's en er zijn een paar die gewoon niet meedenken over wanneer dat kan en nooit kunnen als ze al reageren op de mails die over en weer gaan. Er zijn inmiddels zeker 40 mails verzonden over die stomme vergadering. En als we die houden zonder die paar collega's dan wordt het ruzie.
goed punt gonniegans
Degenen die de kantjes eraf lopen op mijn vorige werk (geen post) waren de mensen met een vast contract. Bij de mensen die als uitzendkrachten werkten waren er natuurlijk ook klaplopers maar die konden er ook weer snel uit. De echte hardwerkende uitzendkrachten die niet overal iets over te zeuren hadden, die in waren voor iets nieuws en gewoon hun best deden hebben het maar moeilijk met die zeurende vastecontractmensen.
Misschien ben ík wel een hobbywerker, het interesseert me financieel niets of ik nu wel of niet wordt opgeroepen bij mijn nieuwe baan maar als ik er ben doe ik mijn best.
Ik denk dat Tsjor iets meer moeite moet doen en niet achteraf moet klagen over de niet genoten vakantie. Kom op voor jezelf zonder je druk te maken om anderen en eis gewoon je vakantieweken op in de periode dat die anderen dat ook doen, niet wachten dus omdat je toch niet weg gaat. Wat is je probleem?
werknemer met een mening
Ik herken ze dus, de hobbywerkers. Niet alleen vrouwen trouwens en niet alleen part-time. Maar wel vrijblijvend, onprofessioneel en vooral, bovenal en als eerste, heeeeel gezellig voor de betrokken ikjes en geheel ongeacht de vraag of wat ze doen daadwerkelijk iets bijdraagt aan de voortgang, de bedrijfsvoering of het product.
Ik had daar als 19 jarige een stevige mening over. Een beetje zoals die van tsjor nu.
Maar ik was 19, dus ik hield mijn mond. Totdat me heel direct om een mening gevraagd werd. Dat was bedoeld om me een stapje hogerop in de pikorde te helpen. Ik mocht meedoen, zo was de bedoeling. Maar toen ik mijn mening gaf, was dat snel over.
Ik heb een andere baan gezocht. We boterden niet, de hobbywerkers en ik.
Ik had ongelijk trouwens. Of eigenlijk: mijn analyse deed er niet toe. Want ook al zou het waar zijn dat die soctor bol stond van de incompetente ego's met een hobby, zonder die ego's met al hun eigenaardigheden, was die sector er helemaal niet geweest. De sector kon wel zonder mij.
Ik denk dat dat in dit geval ook geldt.
skik
Het zou al helpen als die parttime werkende vrouwen een andere vrouw die voor de kost moet werken en daarom liefst fulltime werkt niet als een raar, vreemd wezen zouden beschouwen. Hoe vaak ik niet de vraag heb moeten beantwoorden: wil je dat wel.... Of: nou, ik heb liever tijd voor andere dingen. Terwijl ik er meer andere dingen naast doe dan zij zich kunnen voorstellen. Dat soort gesprekjes, daar zou ik wel verlost van willen worden. Liever een beetje meer respect en collegialiteit.
Tsjor
kleine nuance
Ginniegans: ....omdat het mij voldoening geeft en niet per se voor het geld. Wees blij, mijn motivatie is dus écht!' Werken voor het geld is dus niet echt? Hierin zit de kleine nuance, want als hobbywerker heb je een soort drempel: het werk moet wel voldoening geven, leuk zijn etc. en anders dan liever niet. Die vrijheid, rijkdom, heb je. Dat uit zich bijvoorbeeld in: ik wil alleen maar een nieuw contract als ik ook de beste ondersteuner krijg, zegt de hobbywerker. En ze kan het zeggen. Ik roei wel met de riemen die er over zijn.
Tsjor
ach collegas
Ik heb er eentje die in de halve week meer verdient dan ik voltijd (ik heb net alle salarissen in een systeem moeten invoeren), en 1 baby van 8 maanden heeft. Elke pauze loopt ze steen en been te klagen over haar salaris, en laatst ook over dat haar man pas om 20.00u thuis was, dus dat ze baby helemaal alleen eten had moeten geven, badderen, etc. Doodop was ze, dat moest hij echt niet nog een keer doen. Die klaagzang was doodserieus tegen mij gericht. Mijn man was net weer voor 4 dagen de hort op naar Frankrijk en ik had diezelfde avond 3 kinderen helemaal alleen naar bed gezeuld 
Ik denk maar zo, arme meid, ze moet de hele dag met zichzelf leven. En ik, ik neem mijn boterham wel mee naar mijn computer en werk lekker en vooral rustig door!
Alles is relatief.
En daarnaast: ze heeft het vast zwaar, misschien al tijden gebroken nachten of andere problemen, je weet het niet.
En niet iedereen kan evenveel hebben. Mensen zijn echt verschillend.
En tot slot: sommige mensen klagen wel erg snel (maar met deze collega zou ik dat niet direct durven te zeggen).
Mirjam
'Mooi woord, hobbywerker. Maar kun je het niet bij die analyse laten?
Het is toch net alsof je de dames wil veranderen.'
Nou nee, het liefste zou ik mezelf veranderen, dat wil zeggen dat ik wil begrijpen wat er gebeurt en daar anders mee om kan gaan. De term helpt daar al een beetje mee.
'Je opmerking over outputfinanciering snap ik niet. Blokker heeft leeft daar ook van, toch krijgt het personeel gewoon salaris. Jij toch ook, mag ik hopen, of word jij ook pas betaald als de school betaald is?' In de detailhandel is er, voor zover ik het meemaak, een direkt verband tussen omzet en aantal werkuren. Minder omzet betekent minder uren. Alleen is het daar lastiger om klanten de winkel in te slepen. Wij kunnen wel meer doen om te zorgen dat mensen slagen. en ja, slagen betekent dat er geld binnenkomt en da het salaris daarvan betaald kan worden. Waar dacht je dan dat het van betaald werd? (overigens nog afgezien van de 'winst' voor cursisten als ze slagen of op goede gronden vrijstelling krijgen, dat vind ik eigenlijk nog belangrijker).
Over je opmerking rond het vaste contract moest ik wel lachen. De sector leeft van de aanbestedingen, dat betekent dat je niet verder kunt kijken dan de termijn van de gunning, hooguit twee jaar dus. Nu is er echt een stop op de aanbestedingen, dus het wordt een krimpmarkt. Ik leef al jaren van de tijdelijke contracten. Maar ik leef er wel van en daar ben ik blij om.
Tsjor
ieder bedrijf krijgt het personeel . .
. . . dat het verdient.
dus zolang je niet in een positie zit waarbij je mensen kunt proberen te motiveren/inspireren/belonen om meer inzet en betrokkenheid te tonen is het trekken aan een dood paard. De kunst zal zijn om je eigen intrinsieke motivatie en inzet te behouden zodat je je werk kunt blijven doen zoals jij het belangrijk vindt. Maar staar je niet blind op de hoop dat je werkgever 'heus wel het verschil ziet' want in gevallen van financiële nood hoeft dat helaas geen verschil te maken.
groet,
angela
Vakantie
Vandaag kreeg ik een bericht waaruit blijkt dat ik mogelijk volgende week en de week daarna vakantie kan krijgen. Daar ben ik blij om. Ik denk dat de toenemende ergernis en het afnemende vermogen om ermee om te aan ook met vermoeidheid te maken heeft.
Ik heb gelukkig al geleerd om dingen die mis gaan niet over te nemen en me daar ook niet druk over te maken. En ik moet zeggen dat de sfeer ook wel langzamerhand wat verandert. Hopelijk valt de aanstaande nieuwe collega bij nader inzien toch nog mee. Ik ben op het punt van gezeur in elk geval minder tolerant, Ik ga er geen tijd meer aan besteden om daarnaar te luisteren.
Tsjor
precies
"Nou nee, het liefste zou ik mezelf veranderen, dat wil zeggen dat ik wil begrijpen wat er gebeurt en daar anders mee om kan gaan. De term helpt daar al een beetje mee."
Dat lijkt me zeer verstandig maar kom dan ook wat meer op voor je zelf, uit je verhaal krijg ik toch het gevoel dat je ze ook de ruimte geeft. Dit met die vakantieweken en ook met de andere dingen. Laat niet zo over je heen lopen en als je voelt dat jij een probleem kan oplossen en zij niet: wees daar dan ook gewoon trots op en ga daar geen andere ingewikkelde gevoelens bij kweken.
En dat ze niet begrijpen dat jij fulltime moet werken is toch niet jouw probleem? Of je zegt niets en werkt jezelf niet in die discussie of je zegt gewoon dat jij het geld nodig hebt om te kunnen leven. Meer of minder is het niet en daar moeten ze het maar mee doen.
Arbeidsethos
Ik herken het wel deels wat je zegt Tsjor, ik denk alleen juist dat de term hobbywerker misschien ongelukkig is. Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar het feit dat mensen werken zonder dat het financieel noodzakelijk is maakt niet per definitie dat het niet gemotiveerde werknemers zijn. Ze hebben gewoon een slecht arbeidsethos, naar mijn bescheiden mening.
Eigenlijk vind ik: het zou er niet toe moeten doen, wat de reden is dat je werkt. Als je een baan hebt, brengt dat in mijn ogen de verantwoorlijkheid met zich mee dat je je naar beste kunnen inzet. Tov de organisatie, collega's enz. Of je die baan nu hebt om de basale rekeningen te kunnen betalen, of vooral omdat je het werk graag doet, de sociale contacten prettig vindt of whaterever.
Zelf heb ik altijd gewerkt en mijn man ook. Er er was een tijd dat we echt twee inkomens nodig hadden om de vaste lasten te kunnen betalen, maar als we nu wat soberder zouden leven, zouden we het ook op 1 salaris kunnen. Toch ben ik nu niet minder gemotiveerd dan destijds en ook niet minder fanatiek. Maak altijd veel uren, ben bijna altijd bereid om buiten mijn reguliere werktijd terug te komen als dat belangrijk is (mag die uren dan wel 'schrijven') en probeer erg collegiaal te zijn. En als ik morgen de jackpot in de staatsloterij win, blijf ik zeker werken, al zou ik wel nog meer m'n best doen om wat minder te lijden onder de stress van de combinatie druk gezin en veel werken . Maar dan nog kan ik slecht tegen afgemeten werken, vrees ik. Een aantal jaar geleden had ik een collega die een vaste collega tijdens ziekte verving. Iemand die lang tbm was geweest maar nu probeerde weer in het oude vak aan de gang te komen omdat de kinderen in hun studies financieel ondersteund moesten worden. Ik dacht, dat zal iemand zijn die gemotiveerd is uren te maken en extra te werken, maar niets bleek minder waar. Zeer minimalistisch in de inzet, geen stap meer dan absoluut noodzakelijk en het was gauw te veel. Ik vond dat heel erg lastig om mee om te gaan, al vond ik de persoon in kwestie verder erg aardig.
Kom op, als je iets doet, doe het dan goed is mijn instelling! Maar ja, dat ben ik....
Fijn iig dat je nu twee weken vakantie hebt!
Aagje
Oei!!!!
Probeerde ik zorgvuldig te formuleren, maak ik toch onbedoeld een uitglijder. Ik wilde niet te zeggen dat mensen die zonder financiële noodzaak werken een slecht arbeidsethos hebben, maar doe dat per ongeluk wel nu in mijn eerste alinea. 'Ze' in de zin 'ze hebben......bescheiden mening' de moeten zijn: 'mensen zoals Tsor beschrijft'.
Ik bedoelde dus met het geheel van mijn posting te zeggen dat mensen met de werkmentaliteit die Tsjor schetst in haar postings een in mijn ogen slecht arbeidsethos hebben. Maar ik denk ook dat een dergelijke werkhouding niet alleen hoeft voort te komen uit het feit dat er voor mensen met deze houding geen financiële noodzaak is tot werken. Ik denk dat dat kans groot is dat deze mensen bij wel financiële noodzaak tot werken ook hun best zouden doen om hun inzet zo minimalistisch mogelijk houden.
Aagje