Hobbywerkers
In mijn werkomgeving werken voornamelijk vrouwen, die iets ouder zijn dan ik (dus rond de 60) en vrijwel allemaal gewerkt hebben bij de ROC of soortgelijke onderwijsinstelling. Het zijn, wat ik inmiddels noem, hobbywerkers: zij hebben ofwel een man met goede baan, ofwel een wachtgeldregeling, in elk geval hoeven ze eigenlijk niet voor het geld te werken, maar werken ze om wat interessants om handen te hebben. Ze werken ook maar een beperkt aantal uren, want ja, daarnaast zijn ze oppasoma, hebben ze hun hobbies en clubjes etc. Allemaal geen probleem, zij het dat het gevolgen heeft voor hun werkzaamheden.
Zo zijn ze gewend aan 12 weken vakantie. Het bedrijf is een 'normaal' bedrijf en heeft 5 weken vakantie. Maar zij staan op hun vele vakanties, en gaan dus 5 weken weg in de zoemer, daarna weer een week en dan nog een week, ook al is dat dan onbetaald, wat ze eigenlijk belachelijk vinden, maar goed, voor het geld hoeft het toch niet. Als de werkgever moeilijk daarover doet (dus geen onbetaald verlof wil geven) vinden ze dt helemaal belachelijk. Eén collega gaat daarom nu al weg. Aangezien zij ijveriger zijn om hun vakanties t boeken (en ik het geld niet heb om vakanties te boeken) ben ik meestal de laatste die verlof aanvraagt. Ook omdat ik steeds maar weer moet afwachten of mijn contract verlengd wordt (steeds met 6 maanden), en ik graag een nieuw contract wil. zo is een scheve verhouding ontstaan: collega's die 8-10 weken vakantie hebben, en ik heb er dit jaar net twee gehad (nu heb ik voor de rest van het jaar verlof gevraagd, moet de reactie nog afwachten).
Het werkt ook door op andere terreinen. Onderwijs vraagt ne eenmaal meer uren werk dan waarvoor je betaald krijgt en dat wordt in deze sector dus niet gecompenseerd met de vele vakantieweken. Maar zonder die extra uren gaat het niet of heb je er zelf minder plezier in. Zij zijn de eersten die daar aanmerkingen op maken, of dingen niet doen, of overlaten aan anderen. Hun input als het gaat om collegiale ondersteuning is minimaal.
Deze week een gesprek met een nieuwe collega, die onmiddellijk begint over het feit dat ze dit gesprek al heeft, terwijl ze pas 1 januari begint, en dat er dus nog niets geregeld is en dat ze er ook niet voor betaald krijgt etc. En dat, terwijl het gesprek plaatsvindt in mijn onbetaalde pauze. Ik had het niet meer. Heb gezegd dat ik mijn onbetaalde pauzes niet aan dit soort gezeur wil besteden. Geen prettig begin van de werkrelatie, maar aan de andere kant: als de werkrelatie wordt zoals zij die nu al inhoud geeft, dan wordt het helemaal niet prettig om met haar te werken.
Herkent iemand dit fenomeen? En vooral: heeft iemand tips om hiermee om te gaan? Ik ben van nature een werkpaard en geen luxepaard, dat zit in de aard van het beestje en dat is lastig genoeg. Maar nu, met al die hobbywerkers om me heen wordt het wel heel erg onevenwichtig.
Tsjor
Poezie /Tsjor
Ik ben het met jouw reactie op Tsjor eens. In de zin van "iedereen heeft wel eens behoefte om te klagen" en dat moet kunnen ook als er mensen zijn die het (veel) erger hebben.
Ik had eens een zieke vriendin (is uiteindelijk ook overleden) en ik had het gevoel dat ik nergens over kon klagen bij haar, want alles was relatief onbenullig vergeleken bij haar ziekte. Zat overigens in mijn hoofd, was niet dat zij dat zei. Maar sindsdien denk ik ook "Ik heb recht om te klagen over mijn eigen sores", ook ik heb het af en toe zwaar, ook al ben ik niet terminaal ziek.
Maar Poezie, volgens mij reageerde Tsjor niet dat je niet mocht klagen, toch?
Tsjor
Misschien maak ik mij er nu te makkelijk vanaf, maar ik vind het geen ongezellige discussie waard, omdat ik die bedoeling ook helemaal niet had. Blijkbaar zaten we op een andere golflengte waardoor ik verkeerd op jou overkom en omgekeerd ook.
Met 'dat het niet helemaal lekker gaat' doelde ik op hoe het op je werk gaat. Ik heb het eigenlijk vooral over hoe het op je werk gaat, want dat was en is het onderwerp.
Nog even
Tsjor, ik reageer ook niet altijd gelijk, maar als ik een eigen draadje start, hou ik het wel extra in de gaten. Ik kreeg de indruk dat jij helemaal niet meer reageerde. Blijkbaar had ik dat fout.
Poëzie
Natuurlijk mag je ook wel klagen en hart luchten. Heb ik ook gedaan. Dat helpt best wel, om daarna weer rustig door te stomen. Soms moet er even stoom ontsnappen.
Wat mijn moeder betreft, ik moet er wel bij zeggen dat in die tijd (lang, lang geleden) er nog een weduwe-uitkering was, die je mocht houden, ook als je verdiende. Dat betekende dat mijn moeder van de weduwe-uitkering een hulp kon betalen die 's middags het huishouden deed en op ons paste. Dat kon toen nog tegelijk, nu zie je dat die taken vaak uitgesplitst worden: je hebt dan een oppas voor de kinderen die weinig huishoudelijk werk doet.
Weduwen kregen een uitkering en weduwnaars kregen hulp in de huishouding, parallel aan de verwachte rolverdeling. Later wilden weduwnaars ook de uitkering en toen kwam de inkomenstoets erbij, waardoor mensen die gingen werken gekort werden op hun uitkering. Er kwamen toen ook meer gescheiden vrouwen en het zou vreemd zijn als hun omstandigheden anders zouden zijn dan voor mensen waarvan de partner overleden is. Maar het gevolg is wel, dat het allemaal vel ingewikkelder werd: als mijn moeder nu haar werk (4 dagen per week, later fulltime) en studie (2 dagen per week) had willen combineren met de kinderen had ze voor 5 kinderen naschoolse opvang moeten betalen, geen weduwe-uitkering meer gekregen en zelf nog iets moeten regelen voor het huishouden.
In die tijd kwamen de melkboer en de bakker ook nog aan huis, alles werd klaargezet, ook al was je er zelf niet. Op zaterdag kwamen ze langs voor de rekening. Idem met de supermarkt, op zaterdag werden de boodschappen, die ingevuld waren in een boekje, thuisgebracht. Voor boodschappen hoefde mijn moeder dus alleen maar op zaterdag thuis te zijn met een gevulde portemonnee.
Bovendien hoefde mijn moeder vrijwel niets te doen voor de school: ik werd de eerste dag naar school gebracht, daarna ging ik alleen, nam mijn zusje mee, die het broertje etc. etc. Ze hoefde dus niet vier keer per dag naar twee verschillende scholen te racen(jongens- en meisjesschool). Maar dat gold ook voor de buurvrouw natuurlijk.
Het is de huidige vermaledijde verzorgingsstaat geweest die haar en ons heeft gered, dat wil zeggen dan we ondanks het drama van de veel te vroege dood van mijn vader normaal konden opgroeien. Ik moet daar vaak aan denken als ik nu zie hoe moeilijk mensen waarvan de partner overleden is het hebben. Op een scheiding kun je je min of meer voorbereiden, je bent er zelf bij, je kiest zelf het moment en als het goed gaat krijg je nog financiële ondersteuning voor de zorg voor de kinderen van je ex-partner. Maar een plotselinge dood, daar kan niemand zich op voorbereiden. dan de ene dag op de andere is alles anders en kan helemaal niet meer teruggedraaid worden.
Maar ik ben er zeker trots op, wat ze heeft gedaan. We hebben doorzettingsvermogen overgehouden. En vooral: je bent nooit te laat om te leren. Mijn zus haalde op haar 50ste haar pabo. Ik heb zelf ergens achter in de 40 ook nog een stevige carriéreswitch gemaakt. En ik ben niet bevreesd om dat nog een keer te doen.
Het ergste van alleen kostwinner zijn vind ik vooral: de paniek als je weer eens tegen een deadline van je contract aan kijkt en iets verder de toekomst in durft te kijken. En de huidige politieke discussie over partipatiemaatschappij in plaats van verzorgingsstaat. De verzorgingsstaat zorgde er juist voor dat wij (mijn moeder en wij als kinderen) volop kónden participeren.
Tsjor
kaaskopje
Oké, ik ben ook wel altijd benieuwd of er reacties komen, maar ja, soms neemt de drukte alle tijd weg.
Voor mij werk liggen voorstellen klaar om het allemaal wat beter te laten lopen, niet alleen voor mij overigens, ook voor andere collega's en de doelgroep. Nu nog wachten op beslissingen. Ja, ik ben dan wel iemand die nadenkt over de voorstellen en zelf met suggesties komt. Dat zit zo in de aard van het beestje, ook al weet ik dat ik daarmee geen gelijke tred houd met collega's.
Tsjor
Het nieuwe forum
Ik vind het nieuwe forum trouwens minder handig om snel even te kijken, ik moest nu echt weer dingen opzoeken. De bibliotheek werkt wel, dan ga ik meteen naar nieuwste reactie, maar vervolgens moet ik terugscrollen of een pagina teruggaan (en daar weer bovenaan beginnen) om te ontdekken waar ik gebleven ben met het lezen van de reacties. Ik vind het ook onhandig dat je niet meer direkt kunt reageren op een bericht, maar eerst naar beneden moet scrollen en daarna weer naar boven om het nog eens na te lezen.
Veel scrollen is het.
Tsjor
Poezie
Natuurlijk mag het je een keer tot hier zitten met wat je om je heen ziet. Uiteraard gebeurt mij dat ook wel eens. Maar ik denk dat je jezelf te kort doet door jaloers te zijn op mensen die gewoon de mogelijkheden benutten die er zijn. Als het systeem open staat voor mensen die alleen werken om leuke dingen mee te doen, dan vind ik dat die mensen groot gelijk hebben als ze dat doen. Zoals op zoveel gebieden is er áltijd ongelijkheid. Ik werk me het stoom uit de oren, maar ik krijg daar maar een tientje per uur voor. Ik vind dat wel eens moeilijk, omdat we zo nooit uit die ongemakkelijke toestand van geldgebrek komen. Maar daar kunnen andere mensen die net als ik het beleid niet bepalen, niets aan doen.
Ik weet nog uit de tijd dat ik niet werkte ik hier op OO wel eens gelezen heb dat thuiszitten wel het dómste was wat je kon doen. Zelfs als je niet hóefde te werken, moest je dat blijven doen. Inmiddels ben ik zelf die mening ook toegedaan. Het is verstandig om een voet op de arbeidsmarkt te houden, zelfs als dat maar voor 12 uur is en je partner met gemak de hele boel draaiende kan houden met zijn inkomen. Je blijft bij en de stap naar meer uren als dat wel nodig wordt is minder groot dan wanneer je om wat voor reden dan ook moet herintreden. Los daarvan vind ik dat iedereen vrij is om te werken, dus ook zonder financiële noodzaak. Het komt daarom echt niet in mij op om jaloers te zijn. Zo had ik een collega die de 65 al gepasseerd was en puur voor de lol bleef werken. Maar toen ze ook haar weg begonnen te sarren, is ze zonder veel verdriet vertrokken. Liever thuis zonder die narigheid op het werk, dan nog tegen de bierkaai vechten. Uiteraard zou ik ook wel willen dat ik daar zo mee om kon gaan. Gewoon opstappen als het mij ergens niet bevalt. Helaas kan ik mij die luxe niet permitteren. Ik vind het alleen wel 'sjieker' als mensen die niet hoeven te werken daar bescheiden mee omgaan en gewoon net zo goed hun best moeten doen als ieder ander.
Collega
Afgelopen week is een collega van mij met pensioen gegaan, na 47 dienstjaren. De afgelopen twee jaar heeft hij eigenlijk vrij weinig gedaan. Hij kon het in de functie waarin hij zat, en de snelle ontwikkelingen, niet meer bolwerken dus we hebben hem een plek gegeven waar hij zijn dagen kon volmaken met klusjes (zonder schade aan te richten als het mis ging). En hij was er ook gewoon elke dag van 8 tot 16.30. Ik ben heel blij dat mijn werkgever op die manier met zijn personeel omgaat. Soms mag het van mij ook wel wat strenger, maar als ik dan lees dat de werkgever van Kaaskopje mensen gewoon wegpest heb ik het liever wat 'te lief'.
linda en poezie: twee kanten
Allereerst ben ik er allerminst op uit iemand te kwetsen laat staan hier weg te jagen. En ik begrijp heel goed dat als je heel erg moeite moet doen om je hoofd boven water te houden, dat dat heel moeilijk is. En ik begrijp ook dat je niet blij wordt van mensen die er de kantjes van aflopen enz.
Maar iemand die pt werkt en een ft werkende partner heeft zien als iemand die het allemaal maar makkelijk heeft, is ook zeer kwetsend. Én negens op gebaseerd. Situaties kunnen heel anders zijn. Financieel: partner moet misschien (kinder)alimentatie betalen, schulden, noem maar op, waardoor dat gezin wellicht ook op het financiele randje loopt. Óf het is financieel misschien wel oke, maar door allerlei andere oorzaken hélemaal niet oke. En werkt vrouw pt om nog enig doel in het leven te hebben. Ook belangrijk, naast financiele overwegingen. We weten het niet en we moeten niet zo oordelen. Het is niet per definitie zo dat elke pt werkende vrouw met ft werkende man dat werk doet voor allerlei extra's, soms ook pure noodzaak (financieel of psychisch).
Dat betekent allemaal niet dat er geen 'luxe' vrouwtjes (of mannetjes) zijn. Natuurlijk zijn die er. En kunnen die je het werkleven zuur maken (en soms juist ook niet, zijn het hele fijne collega;s....). Maar die 'foute collega's' zijn er ook ft. Zelfs als ze de centen hard nodig hebben, maar weten dat ze het kunnen 'maken'.
Poezie, ik wilde jou niet kwetsen.
Gr. Bibi
echt?
'Ik bedenk dan altijd dat getrouwde vrouwen veel tijd en ontwikkelingsmogelijkheden kwijt zijn aan hun relatie met een man'
Nou, als alleenstaande moeder ben ik dat niet met je eens. Volgens mij is een avondopleiding veel makkelijker vol te houden als je een man hebt die 's avonds de kinderen naar bed brengt (zodat jij je lessen kunt volgen) en een week naar Ierland voor mijn werk heb ik ook afgeslagen omdat mijn dochter te jong is om alleen thuis te blijven. Je ontwikkelen is echt niet makkelijker als je overal alleen voor staat.
Knurf
Dat zou ik ook denken, precies zoals jij schrijft. Alleen om me heen zag ik het tegenovergestelde: mijn moeder werkte fulltime, met een studie erbij (vrijdag in werktijd, met overnachting en zaterdag in eigen tijd, oma paste dan op); zij deed veel vrijwilligerswerk, werd gevraagd in besturen etc., deed nog pastorale school etc. etc.
Maar de buurvrouwen kwamen echt niet zo ver. Toen de kinderen eenmaal uit huis waren een klein baantje waar je geen opleiding voor nodig hebt. Mijn moeder was geen studiebol, had twee jaar huishoudschool gehad en moest toen stoppen.
Ik heb het fenomeen nooit zo goed begrepen. Misschien komt het omdat je het alleen met jezelf eens moet zijn dat je iets wil en het zelf moet organiseren. Of dat het onderhouden van een relatie gewoon veel tijd vraagt.
Tsjor
Ook
Ik bedenk dan altijd dat getrouwde vrouwen veel tijd en ontwikkelingsmogelijkheden kwijt zijn aan hun relatie met een man===
Ik vind dit ook wel een beetje een onjuist beeld van 'de getrouwde vrouw' hoor. Het is maar net hoe die relatie is. Er zijn natuurlijk stellen die elkaar eerder demotiveren dan motiveren, maar in een 'goed huwelijk' is ieder vrij om zich naar een hoger niveau te ontwikkelen. Of dat nu tastbaar is via vakdiploma's of door algemene ontwikkeling, of geestelijke ontwikkeling, dat maakt niet uit. In een 'goed huwelijk' zouden de partners elkaar daar juist toe aan moeten zetten door veel met elkaar te praten en nieuwsgierig te blijven. Waarom je denkt dat een alleenstaande vrouw/moeder zich meer kan ontwikkelen dan een getrouwde vrouw, kan natuurlijk komen door wat je om je heen gezien hebt, of zelf ervaren hebt, maar ik zie het niet als wat gebruikelijk is.
Kaaskopje
Je poneert een normatieve definitie 'in een goed huwelijk is iedereen vrij' en 'zouden elkaar daar juist toe moeten aanzetten'.
Daar staat tegenover: 'natuurlijk zijn er stellen' en 'kan natuurlijk komen door wat je om je heen ziet.' Dat is praktijk, de werkelijkheid.
En mijn observatie/verwondering/vraag is hoe die werkelijkheid tot stand komt. Niet de theoretische norm over wat een goed huwelijk zou moeten zijn. Op basis van die theoretische norm kan ik alleen maar zeggen dat al die mensen het verkeerd hebben gedaan. En dat zijn er veel, buurvrouwen, alle tantes, schoonmoeder, collega's die maar een klein aantal uren willen werken en veel vakantie willen om met man..... etc.
Tsjor
nou tsjor
Ik vind dat niet zo herkenbaar hoor. Los van het feit wat de definitie van een 'goed huwelijk' is. Wmb is daar niet een speciale definitie voor, het is hoe je beiden als partner het wil en dat kan best anders zijn dan de definitie die Kaaskopje geeft.
Blijkbaar zie jij (of denk jij te zien) in jouw omgeving vrouwen die het 'niet' goed hebben gedaan volgens de 'definitie'. Apart is dan wel dat ik heel veel vrouwen ken die het dan juist wel 'goed' doen. Althans voorzover ik dat kan beoordelen. Die naast man en kinderen een pittige baan hebben, studeren en veel anderen eigen dingen hebben én een prettig huwelijk. Dus tja, overal is het anders lijkt mij.
Gr. Bibi
tsjor
'Misschien komt het omdat je het alleen met jezelf eens moet zijn dat je iets wil en het zelf moet organiseren. Of dat het onderhouden van een relatie gewoon veel tijd vraagt'
Goh, ik herken dat juist weer niet. Op mijn werk zijn veel getrouwde vrouwen, vaak hoogopgeleid (juristen, leidinggevenden enz), die dus allemaal werken naast de kinderen en hun man. En waarvan een aantal ervan ook nog regelmatig vrijwilligerswerk doet, via de kerk of op een andere manier. En dan regelmatig nog mantelzorg erbij (dat geldt overigens ook voor een aantal mannen bij ons).
Ik ken volgens mij sowieso niet zoveel 'buurvrouwen die nergens toe komen', ongeacht of ze getrouwd of alleenstaand zijn. Ik ken twee thuisblijfmoeders via school, waarvan er eentje heel actief is op school (elke dag overblijfmoeder en zo). Maar verder werken bijna al mijn vrouwelijke kennissen en zo. Dat sommingen ervan schoonmaakwerk doen, en anderen leiding geven, doet voor mij niet zo ter zake.
tsjor
Diep respect dat jouw moeder zich zo heeft kunnen ontwikkelen! Maar alles staat of valt bij een steunende achterban. Voor de één is dat een partner, en in het geval van je moeder was dat oma. Zonder de steun van oma had je moeder het waarschijnlijk nooit gered.
Er zijn alleenstaande ouders die dat niet hebben, en er zijn mensen met een relatie die dat wel hebben.
Ik begrijp wat je bedoelt: in bepaalde relaties is een partner niet bepaald een steun, integendeel, zou ik haast zeggen (mijn exman werkte zelfs flink tegen, vond het maar niks).
Pas op dat je niet gaat generaliseren. Niet elke alleenstaande ouder is in staat zich zo op te werken wegens gebrek aan steun in de omgeving (zonder dat redden maar weinigen het), en niet iedereen met een partner wordt afgeremd in zijn/haar ontwikkeling.
Tsjor
Ik bedenk dan altijd dat getrouwde vrouwen veel tijd en ontwikkelingsmogelijkheden kwijt zijn aan hun relatie met een man.
Wat een rare aanname. Waarom ben ik ontwikkelingsmogelijkheden kwijt?
Leg eens uit?
Tsjor
"Ik bedenk dan altijd dat getrouwde vrouwen veel tijd en ontwikkelingsmogelijkheden kwijt zijn aan hun relatie met een man. Hoezeer ik natuurlijk ook wel eens kan dromen van een liefdevolle relatie met een leuke man, als ik bedenk hoeveel tijd en energie dat kost, dan ben ik helemaal niet jaloers."
Ik vind dit toch wel zo zuur overkomen, meen je dit zou echt? Een liefdevolle relatie met wie dan ook levert toch alleen maar energie op?
Toch wel een beetje hoor
De tijd van vrouwen gaat in het algemeen op aan kinderen, werk, huishouden en echtgenoot. Als een van die dingen er niet is, houd je zomaar uren over. Als alleenstaande (ouder) zou je iedere avond kunnen besteden aan studeren. De meeste partners zullen dat niet heel gezellig vinden, dus dan wordt het sowieso al schipperen.
Katniss
"De tijd van vrouwen gaat in het algemeen op aan kinderen, werk, huishouden en echtgenoot."
Het komt op mij echt over alsof dit iets heel ergs is.
Aanvulling
Ik heb juist het idee dat thuisblijfmoeders meer tijd hebben zichzelf te ontplooien omdat ze overdag meer tijd hebben voor zichzelf.
Ik ben zelf zo'n huisvrouwtje en die tijd heb en neem ik echt hoor.
Dendy
Het was niet 'erg' bedoeld hoor, slechts een feitelijke weergave. En dat thuisblijfmoeders meer tijd voor zichzelf hebben is natuurlijk een open deur 
Nou
Een relatie vraagt inderdaad tijd en energie. Dat is ook helemaal niet erg mits die relatie het waard is uiteraard. Maar inderdaad als alleenstaande moeder heb je in bepaalde opzichten een vrijheid die je niet hebt als getrouwde. Het hangt natuurlijk ook van je relatie af. Ik ken van die stellen die echt alles samen doen en elke avond uren samen op de bank hangen en zo. Dat is heel gezellig ongetwijfeld maar het kost veel tijd. Ik ben erg gelukkig dat mijn man ook een eigen leven heeft waardoor er ook meer ruimte is voor mijn eigen bezigheden.
Tsjor
Het enige van mij wat je als definitie zou kunnen opvatten is: 'in een goed huwelijk is iedereen vrij' en dat mag je wat mij betreft als definitie neerzetten. Een huwelijk waarin een van de partners of beiden niet vrij zijn, noem ik geen goed huwelijk. Maar ja, dat is natuurlijk ook terug te brengen tot een persoonlijke opvatting.
Ik had een goed huwelijk al bewust tussen haakjes gezet, want wat is een goed huwelijk? In de ideale situatie is een goed huwelijk (of andere samenwoonvorm) een verrijking en geen verarming. Ik weet dat er vrouwen en mannen zijn die die ervaring niet hebben en dat vind ik erg jammer voor hen.
Jouw kijk op dit onderwerp komt nogal calvinistisch op mij over. Waarom zou je gewoon van het leven genieten, als je je tijd ook nuttiger kunt besteden in de vorm van (vrijwillig) werk en studie?
Ik weet nog dat mijn ouders schande spraken van de lanterfantende buurvrouw. Die zat zomaar middenop de dag met een boek op de bank. Had ze echt niets beters te doen? En ach... de achterburen zaten om 7 uur 's avonds al voor de tv. Nee dan mijn ouders, immer aan de arbeid en keurig pas om 8 uur met een kopje koffie voor de tv om het journaal te kijken als het werk dat toeliet tenminste.
Jij verwondert je over het feit dat andere vrouwen niet meer ambiëren dan een paar uur werk en gezellig op vakantie gaan, maar ik stel me zo voor dat die vrouwen zich over jou verwonderen. Waarom moet je de lat altijd hoger leggen en mag je niet tevreden zijn met waar je bent?
Jij: Misschien komt het omdat je het alleen met jezelf eens moet zijn dat je iets wil en het zelf moet organiseren. Of dat het onderhouden van een relatie gewoon veel tijd vraagt.=== Zelfs als je alleen bent, heb je te maken met meningen. Een alleenstaande kan behoorlijk onzeker worden van een vriendin die haar plannen maar zo zo vindt. En dat het onderhouden van een relatie veel energie vraagt is een erg door jou ingekleurd beeld van een relatie. Natuurlijk is samenwonen met een ander niet hetzelfde als alleen wonen, maar ik ervaar meer rust in mijn lijf naast mijn man, dan ik als alleenstaande gehad zou hebben.
Ik zie echt wel dat een relatie soms kan afremmen. Ik verzucht ook wel eens 'in mijn eentje had ik...', maar de vraag is of ik dat in mijn eentje inderdaad had gedaan. Een alleenstaande kan zichzelf ook in de weg zitten met mitsen en maren.
Jaina
Waarom kun je makkelijker je eigen dingen oppakken als je man een eigen leven heeft? Het enige wat ik kan verzinnen wat ik niet zo snel zou doen, is zonder man uit eten en op vakantie gaan. Verder zou ik het niet weten.
Kaaskopje
Het is natuurlijk maar een aanname maar als mijn man weinig eigen interesses, vrienden en bezigheden zou hebben dan denk ik dat hij meer van mij zou verwachten wat betreft tijd samen door brengen en dingen samen doen. Het is overigens niet zo dat ik het niet leuk vindt om wat met hem te doen. Ik vind het zeker ook fijn om tijd samen door te brengen maar ik wil daarnaast ook andere dingen doen. Als ik zou weten dat hij min of meer op de bank op mij zou zitten te wachten dan zou ik me schuldig voelen en waarschijnlijk inderdaad vaker naast hem op die bank gaan zitten. Nogmaals niks mis mee als je dat allebei wilt uiteraard. Ik ben echter blij dat hij zelf zo zijn bezigheden heeft zodat ik me ook minder gehinderd voel bij mijn eigen dingen.
nou Katniss
'Als alleenstaande (ouder) zou je iedere avond kunnen besteden aan studeren'
Als alleenstaande ouder ben je ook kostwinner, en met een uitgebreide baan heb je je avonden nodig voor het huishouden. Bovendien gaan kinderen echt niet allemaal om zeven uur naar bed, dus de tijd die je kunt besteden is beperkter dan je denkt.
Wat een vreemde manier van denken
"Als alleenstaande (ouder) zou je iedere avond kunnen besteden aan studeren."
Ja, dan ben ik druk bezig met het huishouden. En blij als ik op tijd in mijn bed kan liggen, want de volgende ochtend om 6 uur gaat die wekker weer.
Weekends? Ook drukbezet. Ik heb dan wel geen vent waar alle tijd in zou gaan zitten, maar als je vader, moeder, huishoudster en kostwinner (en in mijn geval ook nog mantelzorger) tegelijk bent heb je geen tijd voor studie.
Tenzij je, zoals de moeder van Tsjor, een oma hebt die in kan springen.
hortensia
Ook ik ben alles wat jij op noemt, maar heb ruim schoots tijd om te studeren. Heb in de 2 jaar na mijn scheiding een universitaire studie afgerond en denk er heel hard over er nu weer een op te gaan pakken om de avonduren te vullen. Ik heb geen oma die in kan springen, mijn ouders wonen beiden op 1,5 uur rijden. Ik pak mijn studieboek vaak in een verloren uurtje als ik weer eens op dochter zit te wachten. Of in het halve uur dat mijn wekker 's morgens vroeger dan noodzakelijk af gaat. Ben nu bezig met inleiding cultuurgeschiedenis
Het is maar net waar een ieder prioriteiten ziet en dan maakt het echt niet uit of je alleenstaand bent of niet.
Uren
Ik besteed 's avonds aardig wat uren aan lanterfanten (pc, tv, telefoon). Die tijd zou ik ook in een studie kunnen steken. Als ik geen vriend zou hebben zou ik wekelijks ook een flink aantal uren over houden. Tijd zat hoor Het probleem is een beetje dat ik in de uren die ik actief wordt geacht te zijn, ook gelijk zo druk ben dat ik er niet aan moet denken om 's avonds nog in een studieboek te duiken. Daar moet je dan wel echt heel veel zin in hebben en iets leuks doen.