Hobbywerkers
In mijn werkomgeving werken voornamelijk vrouwen, die iets ouder zijn dan ik (dus rond de 60) en vrijwel allemaal gewerkt hebben bij de ROC of soortgelijke onderwijsinstelling. Het zijn, wat ik inmiddels noem, hobbywerkers: zij hebben ofwel een man met goede baan, ofwel een wachtgeldregeling, in elk geval hoeven ze eigenlijk niet voor het geld te werken, maar werken ze om wat interessants om handen te hebben. Ze werken ook maar een beperkt aantal uren, want ja, daarnaast zijn ze oppasoma, hebben ze hun hobbies en clubjes etc. Allemaal geen probleem, zij het dat het gevolgen heeft voor hun werkzaamheden.
Zo zijn ze gewend aan 12 weken vakantie. Het bedrijf is een 'normaal' bedrijf en heeft 5 weken vakantie. Maar zij staan op hun vele vakanties, en gaan dus 5 weken weg in de zoemer, daarna weer een week en dan nog een week, ook al is dat dan onbetaald, wat ze eigenlijk belachelijk vinden, maar goed, voor het geld hoeft het toch niet. Als de werkgever moeilijk daarover doet (dus geen onbetaald verlof wil geven) vinden ze dt helemaal belachelijk. Eén collega gaat daarom nu al weg. Aangezien zij ijveriger zijn om hun vakanties t boeken (en ik het geld niet heb om vakanties te boeken) ben ik meestal de laatste die verlof aanvraagt. Ook omdat ik steeds maar weer moet afwachten of mijn contract verlengd wordt (steeds met 6 maanden), en ik graag een nieuw contract wil. zo is een scheve verhouding ontstaan: collega's die 8-10 weken vakantie hebben, en ik heb er dit jaar net twee gehad (nu heb ik voor de rest van het jaar verlof gevraagd, moet de reactie nog afwachten).
Het werkt ook door op andere terreinen. Onderwijs vraagt ne eenmaal meer uren werk dan waarvoor je betaald krijgt en dat wordt in deze sector dus niet gecompenseerd met de vele vakantieweken. Maar zonder die extra uren gaat het niet of heb je er zelf minder plezier in. Zij zijn de eersten die daar aanmerkingen op maken, of dingen niet doen, of overlaten aan anderen. Hun input als het gaat om collegiale ondersteuning is minimaal.
Deze week een gesprek met een nieuwe collega, die onmiddellijk begint over het feit dat ze dit gesprek al heeft, terwijl ze pas 1 januari begint, en dat er dus nog niets geregeld is en dat ze er ook niet voor betaald krijgt etc. En dat, terwijl het gesprek plaatsvindt in mijn onbetaalde pauze. Ik had het niet meer. Heb gezegd dat ik mijn onbetaalde pauzes niet aan dit soort gezeur wil besteden. Geen prettig begin van de werkrelatie, maar aan de andere kant: als de werkrelatie wordt zoals zij die nu al inhoud geeft, dan wordt het helemaal niet prettig om met haar te werken.
Herkent iemand dit fenomeen? En vooral: heeft iemand tips om hiermee om te gaan? Ik ben van nature een werkpaard en geen luxepaard, dat zit in de aard van het beestje en dat is lastig genoeg. Maar nu, met al die hobbywerkers om me heen wordt het wel heel erg onevenwichtig.
Tsjor
nou amk
ik moet er echt niet aan denken om nog een studie in de avonduren te doen. Ik ben blij als het huis aan kant is, de kattenbakken schoon zijn, de afwas is gedaan en de tas voor de volgende dag is ingepakt. Mijn dochter gaat om half negen naar boven (dan leest ze nog in bed tot negen uur), ikzelf lig er vaak om tien uur in. Als ik dat ene uurtje nog druk ga studeren, slaap ik niet.
Goh
Zo lastig issie ie niet hoor, die man van mij...
En ik zou als ma-di-do prinsesje (hahaha) best nog wel wat tijd overhouden om te studeren. Als ik dat zou willen...
Maar dat wil ik niet. Ik wil dan koffiedrinken, winkelen, hobbyclubjes doen.
Dat heeft echt niks met mijn man te maken. Na 25 jaar samen hoeven wij echt elkaar niet meer ieder moment van de dag te vermaken.
Eerlijk gezegd Tsjor denk ik dat jij een aantal zaken op een hoop gooit die niks met elkaar te maken hebben. En oorzakelijke verbanden ziet die er niet zijn... Een beetje alsof er op het platteland meer kinderen geboren worden omdat daar meer ooievaars zijn (ken je die nog?).
Een korte reactie
Ik reageerde met mijn opmerking op Poëzie, als ik dat goed heb. Het is mijn gedachte, die mij helpt om niet jaloers of zuur te zijn op vrouwen die niet als kostwinner hoeven te leven en te werken.
Dat een relatie tijd kost lijkt mij evident.
Nog even over deze opmerking: 'Tenzij je, zoals de moeder van Tsjor, een oma hebt die in kan springen.' IK heb juist uitvoerig een beeld geschetst van een samenleving, waarin er veel meer voorzieningen waren dan alleen die ene oma. Oma was er alleen tijdens de studie, omdat de studie twee volle dagen met overnachting besloeg (vrijdag en zaterdag). Oma sliep dan in ons huis. Maar als je het hele bericht terug leest waren er juist veel meer voorzieningen voor handen, waardoor het mogelijk was dat mijn moeder kon doen wat ze heeft gedaan. Het beeld van de tantes en buurvrouwen kan ook een tijdsbeeld zijn. Het gaat over de generatie boven mij, en die is al behoorlijk oud inmiddels.
Tsjor
Ginny
Eens met Ginny, je hebt behoorlijk wat vooroordelen over hobbywerkers omdat die bij jou toevallig zo zijn en omdat je moeder het zo goed gered hebt heb je vervolgens ook heel wat vooroordelen over getrouwde vrouwen en vrouwen zonder relatie. Je ziet er 1 of een paar en trekt conclusies over de hele groep.
Dat een relatie tijd kost lijkt mij evident.
Hoeveel tijd kost een relatie dan meer dan de tijd die een alleenstaande kwijt is? Ik snap die opmerking echt niet. Maar dat zal door mijn beeld van mijn huwelijk komen. Ik werk momenteel en mijn man veel minder. Ik kom thuis en het eten staat op tafel. Ik ruim de afwas op, dat wel en ik doe ook de was. De volgende ochtend kom ik mijn bed uit en dan heeft die lieve man van me mijn brood al gesmeerd en al in mijn tas gedaan, hij doet de boodschappen, gaat en passant ook nog een uur de polder in voor een wandeling met de hond, e.d.. Ik kan gewoon de stad in als ik dat wil en hoef dan niet hand in hand naast mijn man op de bank te zitten. Als ik naar een kerstborrel 'moet' (vreselijke verplichtingen, haha
), gaat het huishouden gewoon door. Als mijn man wel een volledige werkweek had gehad, had ik ook meer moeten schipperen, maar dat moet je als alleenstaande ook. Op emotioneel en sociaal vlak heb je als je samenwoont/getrouwd bent soms met andere zaken te maken dan een alleenstaande, maar ik weet dat ik niet gelukkig ben als alleenstaande. Ik zou veel energie kwijt zijn aan dat alleen zijn, terwijl ik nu heel genoeglijk op de bank kruip in de wetenschap dat ik er niet alleen voor sta.
Dus misschien kun jij uitleggen waarom een alleenstaande meer tijd overhoudt t.o.v. iemand met een relatie. Of ga jij al zozeer uit van mensen met een gebroken relatie dat hun energie en tijd verdwijnt in het hebben van twee huishoudens, daten met een nieuwe liefde etc.?
knurf
dat is nu juist mijn punt. Het is maar wat je wilt en kunt. Het heeft niets met al dan niet alleenstaand zijn te maken.
Hier is het ook spits tussen half 7 (thuiskomen) en half 9 (dochter slaapt (nou ja, hoop ik)) Dan heb ik nog tot 11 uur om dingen voor mijzelf te doen, om een uur of 11 ga ik mijn bed in, lees nog een uurtje, lig nog een half uurtje wakker en om half 7 gaat de wekker.j
Scheelt zo al ± 2 uur per dag met jouw routine.
wauw
'Dan heb ik nog tot 11 uur om dingen voor mijzelf te doen, om een uur of 11 ga ik mijn bed in, lees nog een uurtje, lig nog een half uurtje wakker en om half 7 gaat de wekker'
Dus je slaapt van half 1 tot half 7? Dat is 6 uur per nacht, ik zou dat niet volhouden.
verbaasd
Als er iets is dat sterk verschilt van persoon tot persoon, dan is het wel de slaapbehoefte, Knurf.
Verder stel je: "Het is mijn gedachte, die mij helpt om niet jaloers of zuur te zijn op vrouwen die niet als kostwinner hoeven te leven en te werken."
Die uitpraak verbaast me nogal. Het lijkt mij dat je juist bijzonder zuur bent op zulke vrouwen.
knurf
Ik hoop zo lang te slapen, lig vaak tussendoor nog wel even wakker. 6 uur is een goede nacht. Ga ik om 10 uur slapen word ik om 2 uur wakker en kom dan gebroken op mijn werk, dat doe ik dus niet meer. Het zij zo, familiekwaaltje. Heerlijk zo in de vakantie, kopje thee, boek en dan maar wachten tot dochter wakker wordt zo rond half 9.
huh Stenna
'Als er iets is dat sterk verschilt van persoon tot persoon, dan is het wel de slaapbehoefte, Knurf.'
Dat is precies wat ik schrijf. Mijn slaapbehoefte is duidelijk anders dan die van AMK. Dus wat is je punt?
'Verder stel je: "Het is mijn gedachte, die mij helpt om niet jaloers of zuur te zijn op vrouwen die niet als kostwinner hoeven te leven en te werken."'
Ik denk dat je wat mensen door elkaar haalt, want ik heb dat nergens gesteld.
oeps
Heb Knurf en Tsjor door elkaar gehaald inderdaad, gebeurt me wel vaker. Excuses Knurf.
nou zeg
'Heb Knurf en Tsjor door elkaar gehaald inderdaad, gebeurt me wel vaker.'
En bedankt he
alleen
de namen dan he!
Tsjor
'Ik bedenk dan dat getrouwde vrouwen veel tijd en ontwikkelingsmogelijkheden kwijt zijn aan hun relatie met een man'.
Ik loop al een paar dagen te denken over de betekenis van wat je hier zegt. Ik heb echt het idee dat je uitgaat van een zeer eenzijdige kijk op relaties.
Natuurlijk kost het tijd en precies die tijd kun je niet besteden aan opleidingen en dergelijke, da's duidelijk natuurlijk. Maar het is volgens mij ook al door anderen gezegd, voor veel mensen is de relatie niet het enige waar ze op gefocust zijn. Bovendien: in een (in mijn ogen) gezonde relatie kunnen partners elkaar ook heel goed helpennzich te blijven ontwikkelen als de behoefte/noodzaak daar is. Zo hebben mijn man en ik hebben beide een of meerdere aanvullende opleidingen gedaan sinds we zijn afgestudeerd. In 2015 ben ik weer aan de beurt voor een intensieve opleiding.
Wat mij overigens pas echt belemmert in mijn ontwikkeling zijn mijn kinderen: zij kosten pas tijd. En bepaalde opleidingen die goed zouden zijn voor mijn werk en mijn algehele ontwikkeling vind ik niet aan de orde omdat ofwel het gezinsschema niet alleen door mijn man gedaan kan worden ofwel ik daarvoor nog veel meer weg zou zijn van de kinderen en dat kan ik ook weer niet echt velen... Of een combinatie van beiden.
Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik juist ook door mijn relatie en door het moederschap een ontwikkeling heb doorgemaakt die misschien wel niet intellectueel is, maar wel heel bepalend voor wie ik ben. En dat is echt niet altijd hetzelfde als stilstaan...
Kortom, jouw kijk op ontwikkelingsmogelijkheden binnen een relatie is wel erg negatief gekleurd.
Aagje
Aagje
Dat heb je goed verwoord.
Aagje
Weet je, ik ruil mijn verklaring voor het verschijnsel dat mijn moeder als weduwe met 5 jonge kinderen kon werken plus studeren plus allerlei bestuurswerk kon doen tegenover de buurvrouwen en tantes die hooguit nadat de kinderen uit huis waren tot een klein baantje konden komen graag in voor een andere verklaring.
Dat de kinderen het beletsel zijn klopt dan in elk geval niet, de meesten hadden minder kinderen (3).
Je zegt zelf: '....ofwel het gezinsschema niet alleen door mijn man gedaan kan worden ofwel ik daarvoor nog veel meer weg zou zijn van de kinderen en dat kan ik ook weer niet echt velen... Of een combinatie van beiden.'
Hoezo 'niet alleen door je man', ik denk dat daar één punt zit, want als je alleenstaande bent moet je het wel alleen doen, dus het gezinsschema moet zodanig zijn dat je het ook alleen kunt doen. En dat kan ook wel, zo'n gezinsschema, al is het rennen en vliegen. Het vreemde is juist dat het niet kan als je met zijn tweeën bent.
En wat betreft dat 'veel meer weg', dat worden dan andere afwegingen, je moet namelijk ook voor het geld zorgen, om huis, haard en eten te betalen. Gezellig bij je kinderen blijven en dan allemaal samen gezellig het huis uitgezet worden is niet aan de orde. Je moet daarin dus wel andere keuzes gaan maken. en bij die mogelijkheden om te werken kun je inderdaad de baantjes binden, waarbij je bruto 8,20 verdient, of zorgen dat je bepaalde kwaliteiten door middel van opleiding beter ontwikkelt, zodat je inkomen omhoog gaat. Dus je maakt andere keuzes. En dan kan er meer, omdat je meer moet kunnen.
Tsjor
ja maar Tsjor
De generatie van je moeder kun je niet helemaal vergelijken. In die tijd waren kinderen veel zelfstandiger (of in ieder geval zo werden ze behandeld en zat de samenleving toch iets anders in elkaar). De iets ouderen hielpen bij de kleintjes, kinderen gingen eerder alleen naar school, liepen met broertje of zusje mee enz. In deze tijd 'moet' er zoveel, honderden clubjes, altijd maar halen en brengen enz. En er moet altijd oppas/opvang geregeld zijn. Kun je dus niet helemaal vergelijken. Ben je alleenstaand dan wordt dat heel lastig, ben je met z'n 2'n dan heb je alleen al voor de opvang veel meer ruimte. Dus ik snap jouw punt niet zo goed.
Gr. Bibi
maar
Je collegas met man, krijgen toch wel hetzelfde salaris als jij? En een baan op hetzelfde niveau. Ondanks dat ze een man hebben. En ze hebben nog meer vrije tijd ook + geld om op vakantie te gaan.
Wie heeft het beter voor elkaar?
Ik kan ook niet tegen collegas die de kantjes ervan aflopen, maar ik zie het verband tussen collegas met of zonder partner niet. Klaplopers heb je in beide groepen.
Ik vind je jaloers overkomen.
het punt, Bibi
Is dat je dan andere keuzes maakt. En waar iedereen overheen blijft lezen, is dat Tsjor vooral over het verschil met haar moeder begon omdat het destijds - dankzij weduwenuitkering, én vangnet - makkelijker was om je situatie te verbeteren als alleenstaande.
Iedereen blijft maar hangen aan die uitspraak dat partners tijd kosten en dat vrouwen met man zich niet zouden ontplooien, maar dat is allemaal invulling.
Zo is het net Pipo.
Hé, hé, gelukkig dat je goed kunt lezen. Tsjor
pipo
'omdat het destijds - dankzij weduwenuitkering, én vangnet - makkelijker was om je situatie te verbeteren als alleenstaande.'
Dat gold alleen als je weduwe was. Er waren ook toen al gescheiden alleenstaanden en die hadden dat vangnet helemaal niet.
Tsjor
Volgens mij heeft het er mee te maken dat mensen hun gezinsschema veelal inrichten op de omstandigheden waar ze in zitten.
Als ik alleenstaand zou zijn, dan zou mijn gezinsschema er anders uit zien. Dan zou kind 1 niet het instrument van haar keuze kunnen bespelen omdat de lessen daarvoor niet op ons dorp maar in de stad zijn. Ook de sport die ze doet zou niet aan de orde zijn, want niet mogelijk op ons dorp. Dan zou kind 2 niet naar een gespecialiseerde sporttraining kunnen omdat ik dat er in mijn eentje niet bij zou kunnen doen. Over de keuzen van kind 3 heb ik het dan nog niet eens, die is wat minder ver. Genoemde keuzes zouden dan niet kunnen omdat er dan een kind op een plek moet zijn, terwijl er nog andere kinderen zijn die niet alleen thuis kunnen blijven.
Als ik alleenstaand met kinderen zou zijn, zou ik andere keuzes moeten maken dus. Maar nu we samen zijn, maken we de keuzes dat die dingen wel kunnen. En daarmee is het lastig voor een van ons om het gezinsschema alleen te doen. Lukt met wat kunstgrepen wel voor een week, of twee als het ivm ziekte of werk moet, maar als het maanden gaat duren hebben we toch echt een probleem. Dus daar zit een angel wbt opleidingen die langer duren. Maar om het gezinsschema nu anders in te richten is ook al zo wat.
Verder, nu de kinderen steeds later naar bed gaan hebben we steeds minder 'eigen tijd' en dus ook minder tijd om daarin te studeren. Ik doe wel mijn best om ook privétijd te bewaken, maar dat valt niet mee.
Als mijn man en ik alleen waren gebleven zou ik ws echt veel minder moeite hebben gehad om bv die opleiding te doen waarvoor ik twee keer drie maanden naar het buitenland moest voor colleges, of die opleiding waarvoor ik drie maanden lang alleen maar in het weekeinde thuis zou zijn. Dan had ik ws geredeneerd in het trant dat het niet leuk was m elkaar een tijd wat minder te zien, maar dat het wel te doen was omdat de periode te overzien was en er nog veel tijd met elkaar overbleef. Bovendien had ik dan meer geld over waardoor ik zelf in studies kon investeren ipv afhankelijk te zijn van de bereidheid van mijn werkgever. Maar met kinderen beleef ik dat echt heel anders. Ik haal het nu niet in mijn hoofd om bv drie maanden weg te willen. Vooral omdat ik niet zo lang van de kinderen weg wil zijn, maar ook omdat het binnen onze huidige leefstijl gevolgen heeft voor man en kinderen die ik niet acceptabel vind.
Het verhaal van wat jouw moeder heeft gedaan is indrukwekkend. Vind ik echt. Ik had het haar waarschijnlijk op geen enkel moment na kunnen doen. Tegelijkertijd is het gevaarlijk om het een op een over te zetten naar de tegenwoordige tijd. De tijden zijn veranderd.
En weet je, ik vind het begrijpelijk en ook heel prima dat ieder mens de voordelen van de eigen situatie wil zien. In die zin snap ik heel goed dat je naar de voordelen van jouw alleenstaande staat kijkt. 'Tel je zegeningen' is een mooi adagium. Maar jouw zienswijze op relaties en de mogelijkheden daarvan zijn best beperkt.
Aagje
Aagje
Ik haal pipo nog eens aan
'Iedereen blijft maar hangen aan die uitspraak dat partners tijd kosten en dat vrouwen met man zich niet zouden ontplooien, maar dat is allemaal invulling.'
Blijkbaar nodig, want iedereen blijft er maar over door gaan. Na het verhaal van Aagje lijkt het alsof ik mijn kinderen tekort zou doen als alleenstaande. Ik heb niet die indruk. Wel werden ze waarschijnlijk iets sneller zelfstandig, omdat ik niet overal iedereen tegelijkertijd naartoe kon brengen. Dus ja, dan moet je zelf gaan. Of is de sportclub in het dorp ook goed. Of gaat het kind al jong op kamers wonen als de afstand echt veel te groot is. Of, nou ja, je wordt er in elk geval heel creatief van.
Tsjor
Nee natuurlijk niet Tsjor
Dat heb ik volgens mij niet gezegd, of in de verste verte gesuggereerd, dat jij als alleenstaande ouder jouw kinderen tekort zou doen. Ik heb mijn post nu een paar keer herlezen en het waarde-oordeel dat jij er in ziet, lees ik niet terug.
Waar mijn verhaal op neer komt is dat keuzes voor het gezinsschema van mensen gerelateerd zijn aan hun situatie. Als ik alleenstaand zou zijn zou ik mijn kinderen idd andere keuzes moeten geven en zelf anders moeten kiezen dan in de situatie waar we nu in zitten. Dan kunnen bepaalde dingen niet omdat ik die dingen niet in mijn eentje zou redden qua schema. Maar idd zouden ze ws ook niet kunnen met 1 inkomen. Daar zit bij mij geen waarde-oordeel in. Ik zou het mss wel jammer voor de kinderen vinden als ze bepaalde dingen niet meer zouden kunnen doen, maar zeker niet het gevoel hebben dat ze op basis daarvan tekort kwamen. Je krijgt nu eenmaal niet alles wat je wilt in het leven.
En zeker, het brood op de plank zou vooraan staan, maar ik werk nu ook en wel bijna ft. Met veel inzet en enthousiasme. Niet zoals de dames die jij hobbywerkers noemt. Sterker nog, ik had al in mijn eerste bijdrage in dit draadje gezegd dat ook ik het lastig werken vind met mensen die zich minimaal inzetten. Dat zou niet veranderen. Waarom je dat 'gezellig bij de kinderen blijven om dan gezellig samen het huis uit te worden gezet' erbij haalt in reactie op mijn posting is me een raadsel.
En waarom ik dan toch reageer op die ene zin van jou? Omdat die me trof. Ik had 'm al een aantal dagen geleden gelezen en hij hield me bezig. Het geeft een kijk weer op relaties waarin ik de relatie van mijn man en mij niet herken. En ik bleef er over nadenken waar 'm dat in zat en probeerde een antwoord te formuleren. Ik ben in jouw ogen daarmee blijkbaar niet in gegaan op iets relevants, tja, dat zij dan maar zo. Mij hield het bezig.
Aagje
...ik vind het maar apart!
Een relatie en kinderen kosten tijd en belemmeren je ontwikkeling. Sorry hoor, maar zijn dat niet de levensdoelen van menigeen? Een leuke man of vrouw en kinderen? Ik heb het toch tamelijk naar mijn zin met mijn man en kinderen en ik streef er niet naar om mezelf voltijds te ontwikkelen (alsof tijd besteden aan andere dingen dan een baan gelijk is aan stilstand)
Bij mijn weten halen de meeste mensen meer voldoening uit hun privéleven (hun relatie, hobby's, vakanties) dan uit het werk dat ze doen. De meeste mensen hebben simpelweg niet een droombaan. Daarom zijn er zoveel mensen die ervoor kiezen om (als dat mogelijk is) in deeltijd te werken, zodat ze tijd overhouden voor gezin, clubjes, een wat meer ontspannen leven. Ik durf vaak niet eens te zeggen dat ik een 'luxepaardje' ben met een goed verdienende man. Ik kan mijn tijd juist besteden aan zelfontplooiïng, om van mijn hobby m'n beroep te maken. Dat zou niet gaan als ik daar 32 uur in de week bij zou werken.
Tsjor heeft het duidelijk niet naar haar zin op haar werk en moet daarom afgeven op anderen die het beter voor elkaar hebben. Poezie geeft gewoon toe dat ze jaloers is. Heel begrijpelijk, zou ik ook zijn. Ik vind het wel flauw om anderen maar zwart te maken en te klagen dat je zelf een betere werknemer bent maar daar niet voor wordt gewaardeerd. Zoek dan een andere baan zeg.
afgezien daarvan
is het ook in strijd met de huidige gedachtengang, dat beide partners niet van elkaar afhankelijk zouden moeten zijn, of in ieder geval niet volledig. Dus dat bij overlijden of scheiden, de ander niet de hand hoeft op te houden bij de soc.dienst. En natuurlijk kun je (meestal) niet volledig in je eigen onderhoud voorzien als je pt werkt en je partner overlijd of jullie scheiden. Maar je zit wél in het arbeidsproces en daardoor veel meer kans op (meer) werk en kleinere kans dat je op de bijstand moet terugvallen.
Bibi
Tsjor
Een alleenstaande moet inderdaad veel alleen doen, maar dat geldt ook voor vrouwen met een relatie. Je bent nu eenmaal niet altijd samen thuis om dan gezellig de taken te verdelen. Dus als een van de twee thuis is, zal die ene ook de kinderen van hot naar her moeten brengen. Mijn jongste dochter gaat al weer een flink aantal jaren naar voetbal en is daar altijd zelf naar toe gefietst. Wij hebben geen auto. Ik wil je problemen die je tegenkomt als alleenstaande moeder niet bagatelliseren, maar ik krijg wel de indruk dat jij het onderscheid tussen alleenstaande en samenwonende ouders groter maakt dan nodig is en daar op de een of andere manier vanalles aan ophangt.
Getrouwde mensen hebben ook zo hun sores. En als die getrouwde mensen sámen geen topinkomen hebben, zullen ze ook gewoon samen de hele week, of bijna de hele week moeten werken en is het ook vliegen en rennen buiten werktijd om.
Ik snap ook niet helemaal wat de afstand van huis naar studie van kind te maken heeft met of je als ouder alleenstaand bent. Wordt de afstand korter als er twee ouders zijn? Kan een kind het met twee ouders opeens wel vanuit huis bereizen?
mamahippie
De vakantie-collega heeft per 1 januari geen baan meer. Dus in die zin is dat probleem opgelost. Ik heb het verder wel degelijk nog naar mijn in op mijn werk, met dank aan alle inkleuringen die je eraan geeft.
Tsjor
Enkele evidenties
Aagje, natuurlijk pas je je gezinssituatie aan aan de situatie die op dat moment voor handen is. Dat lijkt mij evident. en elke verandering daarin, om wat voor reden ook, vraagt dat je je weer aanpast en nadenkt over de volgende best-mogelijke situatie. Dan maak je weer andere keuzes.
Kaaskopje, dat getrouwde mensen zo ook hun sores hebben, ook dat lijkt me evident.
Waar niemand op reageerde tot nu toe, waar Poëzie over schreef en wat ik al eerder schreef, is het volgende: 'Het ergste van alleen kostwinner zijn vind ik vooral: de paniek als je weer eens tegen een deadline van je contract aan kijkt en iets verder de toekomst in durft te kijken.' Soms word je moe van het steeds maar weer ervoor zorgen, dat je niet terecht komt in en situatie, waarbij je geen baan, geen inkomen hebt. Natuurlijk, al er twee inkomens zijn is het wegvallen van een inkomen ook dramatisch, er moeten dan weer andere keuzes gemaakt worden. Maar je zou het in principe kunnen overleven, als je goede keuzes hebt gemaakt: een huis kopen op één inkomen, waarbij beiden ervoor zorgen dat ze genoeg verdienen om de hypotheek eventueel alleen te kunnen dragen. Dat maakt ook dat het werk van beiden van belang is.
Een vriendin van me is onverwacht en plotseling weduwe geworden. Zij hadden beiden een inkomen, waarvan ze konden leven. Na het overlijden kon ze doorgaan met haar werk, het huis was vrij en het pensioenfonds keerde uit. Dat alles maakte, dat haar positie veel rianter is dan de positie van mijn moeder indertijd. Werken voor vrouwen met een goedverdienende partner is daarom niet iets vrijblijvends, geen hobbywerk, maar een belangrijke bijdrage aan je levensonderhoud, je gezin en de stabiliteit ervan. Zo kijk ik er tegenaan, heb ik altijd gedaan, ook toen ik nog getrouwd was. En misschien stoort mij het meeste wel, dat mijn ex-collega dat belangrijke werk beschouwde als iets, wat leuk is om te doen, voor zover ze niets anders te doen had. Daarvoor vind ik het werk te belangrijk. En ik kan mezelf die luxe nu ook niet veroorloven, sterker nog, er zijn veel meer mensen waarvoor het werk belangrijker is dan een nuttige tijdsinvulling.
Dan: het is ook evident dat je, als je gescheiden bent, ooit een afweging hebt gemaakt tussen het belang van de relatie of alle sores die je krijgt als je er alleen voor staat. Die afweging is uitgevallen in het voordeel van het laatste.
Tsjor
Even terug naar het begin
Tsjor, ik vind de klachten die hij hebt over 'hobbywerkers' erg lijken op de klachten die moeders hebben op hun ex-partners die twee weekenden per maand de kinderen hebben. Die moeders nemen de vaders kwalijk dat zij niet alle nukken en gewoonten, schoolperikelen, vriendjes en activiteiten van de kinderen net zo goed kennen als zijzelf. Terwijl het eigenlijk niet meer dan logisch is gezien de tijdsverdeling. Zo werkt het waarschijnlijk ook tussen fulltimers en parttimers.
skik