Hobbywerkers
In mijn werkomgeving werken voornamelijk vrouwen, die iets ouder zijn dan ik (dus rond de 60) en vrijwel allemaal gewerkt hebben bij de ROC of soortgelijke onderwijsinstelling. Het zijn, wat ik inmiddels noem, hobbywerkers: zij hebben ofwel een man met goede baan, ofwel een wachtgeldregeling, in elk geval hoeven ze eigenlijk niet voor het geld te werken, maar werken ze om wat interessants om handen te hebben. Ze werken ook maar een beperkt aantal uren, want ja, daarnaast zijn ze oppasoma, hebben ze hun hobbies en clubjes etc. Allemaal geen probleem, zij het dat het gevolgen heeft voor hun werkzaamheden.
Zo zijn ze gewend aan 12 weken vakantie. Het bedrijf is een 'normaal' bedrijf en heeft 5 weken vakantie. Maar zij staan op hun vele vakanties, en gaan dus 5 weken weg in de zoemer, daarna weer een week en dan nog een week, ook al is dat dan onbetaald, wat ze eigenlijk belachelijk vinden, maar goed, voor het geld hoeft het toch niet. Als de werkgever moeilijk daarover doet (dus geen onbetaald verlof wil geven) vinden ze dt helemaal belachelijk. Eén collega gaat daarom nu al weg. Aangezien zij ijveriger zijn om hun vakanties t boeken (en ik het geld niet heb om vakanties te boeken) ben ik meestal de laatste die verlof aanvraagt. Ook omdat ik steeds maar weer moet afwachten of mijn contract verlengd wordt (steeds met 6 maanden), en ik graag een nieuw contract wil. zo is een scheve verhouding ontstaan: collega's die 8-10 weken vakantie hebben, en ik heb er dit jaar net twee gehad (nu heb ik voor de rest van het jaar verlof gevraagd, moet de reactie nog afwachten).
Het werkt ook door op andere terreinen. Onderwijs vraagt ne eenmaal meer uren werk dan waarvoor je betaald krijgt en dat wordt in deze sector dus niet gecompenseerd met de vele vakantieweken. Maar zonder die extra uren gaat het niet of heb je er zelf minder plezier in. Zij zijn de eersten die daar aanmerkingen op maken, of dingen niet doen, of overlaten aan anderen. Hun input als het gaat om collegiale ondersteuning is minimaal.
Deze week een gesprek met een nieuwe collega, die onmiddellijk begint over het feit dat ze dit gesprek al heeft, terwijl ze pas 1 januari begint, en dat er dus nog niets geregeld is en dat ze er ook niet voor betaald krijgt etc. En dat, terwijl het gesprek plaatsvindt in mijn onbetaalde pauze. Ik had het niet meer. Heb gezegd dat ik mijn onbetaalde pauzes niet aan dit soort gezeur wil besteden. Geen prettig begin van de werkrelatie, maar aan de andere kant: als de werkrelatie wordt zoals zij die nu al inhoud geeft, dan wordt het helemaal niet prettig om met haar te werken.
Herkent iemand dit fenomeen? En vooral: heeft iemand tips om hiermee om te gaan? Ik ben van nature een werkpaard en geen luxepaard, dat zit in de aard van het beestje en dat is lastig genoeg. Maar nu, met al die hobbywerkers om me heen wordt het wel heel erg onevenwichtig.
Tsjor
heel apart dit allemaal
Ikzelf werk nu 30 jaar. Heb in die 30 jaar ontelbaar veel collega's gehad, leuke, minder leuke, collegiale, oncollegiale, hard-werkende, de kantjes ervan aflopende enz. In die 30 jaar ca. 6 werkgevers gehad (los van een aantal korte uitzendbanen), variërend van commercieel tot non-profit en variërend van grote, mega grote, kleine en mini bedrijven. Verschil tussen pt'ers en ft'ers: nooit mee bezig gehouden en nooit zo ervaren. De 'goede' en 'niet-goede' hadden met de persoon te maken, niet met het aantal uur dat hij/zij werkt.
En ik: De eerste 15 jaar ft, de laatste 15 jaar pt. Verschil? Nee, ik ben dezelfde persoon met dezelfde inzet, dezelfde collegialiteit en dezelfde motivatie, ongeacht waar en hoeveel uur ik werk.
Bibi
Eens met Aagje
In mijn ervaring ligt het niet aan financieel afhankelijk zijn van een baan of niet, maar inderdaad aan je arbeidsethos. Heb zelf een collega die alleenstaande moeder van drie is, en alimentatie aan haar man moet betalen, , nog nooit iemand meegemaakt die zo de kantjes ervan afloopt. Zelf werk ik parttime, maar ik doe meer in mijn drie dagen dan zij in 5. So be it, ik maak me er niet druk om. Ik zou me bijzonder nutteloos, onvoldaan en slecht voelen als ik zo met mijn werk om zou gaan. Hou liever de eer aan mezelf.
Parttimers in onderwijs
Het bijzondere is dat uit alle onderzoeken blijkt dat parttimers in het reguliere onderwijs juist veel meer overwerken dan de fulltimers. Dat is, gezien de opbouw van de taakbrieven (overzicht met het aantal uren dat een docent werkt per jaar) ook onvermijdelijk. Zo wordt het aantal uur dat je krijgt voor het bijhouden van hè vak gebaseerd op de werktijdfactor, terwijl een parttimer daar natuurlijk net zoveel tijd mee kwijt is. Verder moet je vergaderingen, stdiedagen, enz. op je vrije dag gewoon bijwonen. Mijn ervaring is dat een fulltimer net zo hard werkt als iemand met een aanstellingsomvang van 0,8, terwijl de kwaliteit van het lesgeven nog net zo hoog ligt. Mijn vraag is dan ook waarom je de overstap naar het reguliere onderwijs niet kunt / wilt maken. Dan heb je wel uitzicht op een vast contract, veel vakantie en voordeel bij fulltime werken! Het verband tussen lapzwanserij en hobbywerken herken ik trouwens helemaal niet en klagen doen we allemaal op z'n tijd. Er is ook nog zo ontzettend veel te verbeteren, ondanks een fijne school met fijne leerlingen en fijne collega's. Maar dat is weer een andere discussie.
Hobbywerker
Ik heb ook moeite met het woord hobbywerker. Ik snap wel wat ermee bedoeld wordt, maar het gaat niemand iets aan wat de reden is waarom je werkt. Hobbywerker klinkt denigrerend, terwijl zo iemand wel gewoon werkt voor zijn of haar geld, net als de 'ik moet de rekeningenen ervan betalen'-werker. Het enige verschil wat er aan béide kanten kán zijn, is de mate waarin je met elkaar het bedrijf wilt 'dragen'. Bij de 'ik moet wel'-werkers zijn ook mensen die vinden dat het hun tijd wel zal uitduren, maar dat ze er niet harder om zullen lopen.
Ik lees in je verhaal eigenlijk twee zaken: 1. een terechte klacht over de werkhouding van collega's (hun motieven waarom ze werken, doen er niet toe). 2. een stukje onvermogen om in te kunnen leven in situaties die de jouwe niet zijn. Jammer dat jij niet voor de lol kunt werken, maar dat geeft je niet het recht om mensen die voor zover jij kunt beoordelen niet hóeven te werken neerbuigend weg te zetten als 'hobbywerkers'. Misschien heeft een 'hobbywerker' in stilte wel een lening die afbetaald moet worden en is haar inkomen dé manier om toch nog wat leuks te kunnen doen. Of misschien haalt zo'n 'hobbywerker' wel een groot stuk zelfvertrouwen uit het feit dat ze voor haar eigen geld werkt en niet haar hand hoeft op te houden voor een nieuwe jas of fiets.
Je laat merken dat je de afstand naar de collega's toe bewust vergroot, wat het begrip over en weer niet bepaald zal vergroten.
Ik kan me jóuw ergernis voorstellen over collega's die er met een andere werkhouding zitten dan jij, maar ik heb ook de indruk dat jij het werken met collega's sowieso een beetje lastig vindt en dat kleurt je mening vast ook.
Arbeidsethos
Tja, ik ben ook hobbywerker. Begrijp ik. En dat betekent voor mij zeker niet dat ik mijn werk minder serieus neem, of mijn collega's. Naar dat je dit zo ervaart Tsjor. Erg jammer, want motiverend is het niet.
Naast mijn ' hobbywerk' heb ik ook 'hobby- vrijwilligerswerk'.
Ik vind de benaming eigenaardig. Het is gewoon onmisbaar in mijn leven.
geklaag en egoisme
zag ik in mijn werkverleden (dat is nu ruim 25 jaar) zeker niet alleen en ook zeker niet het meeste bij parttime voor de lol werkende vrouwen. Op dit moment zie ik juist een enorme motivatie, enthousiasme en energie bij wat ze "herintredende" vrouwen noemen: wat ouder, poosje niet of minder gewerkt, en inderdaad niet echt financieel ervan afhankelijk. Maar wel ontzettend veel zin en ze kunnen heel veel werk aan. Ik zie het gezeur, de 9 tot 5 mentaliteit, het op de strepen staan en geen hart voor de zaak hebben juist bij twee andere categorieën: de oude mannen, die hun pensioen afwachten en voor wie het allemaal wel best is en hun tijd wel zal duren. Die zijn wel kostwinner, meestal, maar ze zitten het echt uit. En dat zijn de grootste klagers en zeurders over arbeidsvoorwaarden en verworven rechten, met de hoogste salarissen meestal. De tweede groep zijn jonge afstudeerders (niet allemaal, maar ongeveer de helft ofzo) die denken dat wij er voor hen zijn, gewend zijn dat alles ze aangedragen wordt, en heel weinig werk aankunnen. Die willen ook parttime werken, terwijl ze nog geen gezin of wat ook hebben, want anders hebben ze geen tijd voor "andere dingen". Ze kunnen maar 1 project tegelijk, anders liggen ze meteen in burnout.
Hoe dan ook: dit is van mij natuurlijk net zulk gezeur en geklaag en scheve oogjes. Als ik er dagelijks op zou gaan letten. Dat doe ik dus niet, richt me gewoon op mijn eigen werk en degenen waar ik wel wat aan heb, en zij zoeken het maar uit. Vroeger of later breekt het mensen toch zelf wel op in hun carriere, dat gebrek aan motivatie.
Jongeren mensen zonder kinderen
Vanuit mijn achtergrond, ik ben meteen voor 40 uur gaan werken toen ik 19 was, heb ik mij in eerste instantie ook wel eens verbaasd over jongeren die maar 28 uur werken, omdat ze daarmee voldoende verdienen om leuke dingen mee te doen. Maar na dit overdacht te hebben, vind ik ze daarmee eigenlijk best verstandig. Eerst een beetje van het leven genieten voor alle GROTE verantwoordelijkheden (knipoog) zich aandienen, vind ik een belangrijk onderdeel van het jong zijn. Dat pakken ze je niet meer af. Dus als je minder kán werken om een goed leven te kunnen hebben, waarom dan niet? Beter een werknemer die zich vrijwillig 28 uur inzet, dan een die 36 uur móet om voor vol aangezien te mogen worden.
ook waar
Kaaskopje. Inderdaad moeten we misschien minder onze werknorm aan anderen opleggen. En hoe dan ook minder met argusoogjes op elkaar's werk zitten te letten de hele tijd.
Het is me inmiddels duidelijk
dat veel werknemers hun éigen werkplezier vergallen door op het gedrag van collega's te letten. Ik probeer daar zoveel mogelijk niet aan mee te doen.
working class hero
tsjor, volgens mij ben je windmolens aan het bestormen.
Ik heb niks gezegd over een vast contract. Ik zei iets over salaris. Jij legt een direct verband tussen outputfinanciering en jouw salaris. Dat verband is er he-le-maal-niet. Dat verband is er ook niet voor werknemers in de detailhandel. Het is er alleen voor mensen die voor eigen rekening en risico werken. Kortom: het is er voor de ondernemer zelf.
Werknemers kunnen hun eigen salaris niet beinvloeden door de output te verhogen, tenzij er een bonussen systeem is.
Jij neemt die last wel op je schouders en ik snap je redenatie daarin wel, maar die volgt toch vooral die van werkgevers en politieke partijen die het niet zo best voor hebben met de positie van werknemers: U moet inleveren, want anders kan de onderneming niet verdienen en als de onderneming niet verdient, dan heeft u geen baan.
Het lullige aan die redenatie is dat de banen die overblijven juist niet per definitie toevallen aan de werknemers die aantoonbaar het meest hebben opgeleverd voor de firma en ingeleverd van zichzelf. Nogmaals: als werknemer heb je daar geen invloed op.
Je verwijt je collega's na te laten wat jij wel doet, de verantwoordelijkheid voor het bedrijf nemen alsof je eigen salaris er direct vanaf hangt. Ach, het is een mooie kwaliteit. Ik kan niet zonder die manier van werken. Ik ben niet voor niets al ruim dertig jaar ondernemer. Maar werknemer kunnen zijn is ook een kwaliteit.
andere baan
volgens mij is Tsjor toe aan een andere baan, als ze zich zo ergert aan haar collega's. Ik erger me altijd aan mensen die zichzelf zo op de borst kloppen en klagen dat anderen het niet zo goed doen als zij zelf.
Als de hobbywerkers 'ermee wegkomen', dan kun je zelf misschien ook een stapje terugdoen of wat meer eisen stellen op je werk?
Tsjor
Er zijn inmiddels weer wat dagen voorbij, waarin ik hoopte een reactie van je te zien. Om eerlijk te zijn verbaast het mij niet zo dat je dit nog niet gedaan hebt. Ik heb wel eens de indruk dat je alleen reageert als een reactie aan jouw niveau voldoet. Als je je ook zo tussen collega's beweegt, kan ik me voorstellen dat dat niet bepaald een band schept. Het kan soms nodig zijn om ook naar het eigen aandeel te kijken. Zijn er punten die je zelf kunt oppakken, waardoor je je minder snel zult ergeren aan collega's? En dan bedoel ik niet dat je je in je lesruimte moet terugtrekken om zo van je collega's verlost te zijn.
Jemig he wat letten we weer op elkaar!
Is dat nu typisch Nederlands? Altijd zaniken over anderen?
Ik heb ooit ergens gewerkt waar er demonstratief naar de klok werd gekeken als je om 18 uur vertrok. Werktijden van 9.30 tot 18 uur maar niet de bedoeling dat je dus ook daadwerkelijk om 18 uur de deur achter je dichttrok. Overwerken was de norm. Vakantie opnemen liever ook niet. Geen leuke sfeer, en ook nog onderbetaald. Ik ben daar niet lang gebleven. Mijn eerste baan was dat.
Later toen ik kinderen kreeg ben ik parttimer geworden, nou dat had ik nooit moeten doen; ik ben nooit meer serieus genomen daar, en als ik op tijd weg moest om kinderen van de opvang te halen (tja die moesten voor 18 uur opgehaald worden anders volgde een fikse boete) werd me dat ook nog aangerekend.
Dat ik op andere dagen wel doorwerkte werd niet opgemerkt. Dat waren ook geen leuke tijden en erg heftige (functionerings-)gesprekken gehad.
En omdat je als jonge moeder niet makkelijk iets anders vindt ben ik daar langer gebleven dan me lief is.
En ik werd daar ook min of meer als hobbywerker beschouwd want tja part-timer en een man die IT-er is (dus dik salaris alsof ze precies wisten wat hij kreeg!).
Toen mijn baas een passende beloning weigerde omdat mijn man genoeg verdiende was dit toch wel de druppel. Ik wilde gewoon een marktconform salaris, die had ik niet want was 5 jaar stil blijven staan omdat het bedrijf problemen had gehad.
Een maand later heb ik mijn ontslag ingediend. Er werd nog even teruggekrabbeld over de beloning maar de maat was helemaal vol voor mij.
Dus nu ben ik zzp-er. Hard werken geen vetpot en al helemaal geen aanzien. Bijklussend huisvrouw dat ben ik voor mijn omgeving.
En het blijft pijnlijk hoor, al werk ik nog zo hard. En als ik dan zo'n draadje lees en zie dat mensen vooral bezig zijn om die collega's die er anders in staan dan jezelf te veroordelen dan ben ik zo blij dat ik geen collega's meer heb!
Ik kan nu gewoon rekening houden met de vakanties van mijn kinderen zonder scheef te worden aangekeken. (Wat een muts ben ik!)
En dan merk je weer dat iedereen zijn oordeeltje klaar heeft. Lekker wijzen naar anderen die zo lui zijn en rijk terwijl jij hard moet werken en nog weinig verdient ook. En je mag nooit eens op vakantie want die anderen gaan al als jij ook wilt boehoe..
En dan de overheid, ministers die roepen dat ouders (eigenlijk dus moeders) meer betrokken moeten zijn. Terwijl mevrouw de minister de complete opvoeding uitbesteedde.
Of vinden dat vrouwen niet zo op hun partner moeten leunen. Of het vreemd vinden dat vrouwen zo veel parttime werken. Terwijl opvang en school hier in Nederland slecht aansluiten bij een baan. Maar het is onbespreekbaar om flexibel om te gaan met schoolvakanties of om dit schoolvakanties terug te brengen tot iets waar je werkende ouders iets beter mee kan combineren.
En mijn man! Die is fantastisch want hij werkt een dag per week niet om er te zijn voor zijn kinderen! En dan doet hij ook wel eens boodschappen!! Wat een wereld vent!
Eerst even op kaaskopje reageren
Op de laatste reactie dan, ik heb nog niet alles bijgelezen.
'Er zijn inmiddels weer wat dagen voorbij, waarin ik hoopte een reactie van je te zien. Om eerlijk te zijn verbaast het mij niet zo dat je dit nog niet gedaan hebt. Ik heb wel eens de indruk dat je alleen reageert als een reactie aan jouw niveau voldoet.'
Kaaskopje, ik heb de afgelopen dagen, tot vandaag geen moment tijd gehad om op ouders online te komen. Omdat ik gewerkt heb. Ja, wel vakantie gekregen, gelukkig, maar een bepaalde klus moest af dus van zaterdag tot en met dinsdag heb ik niets anders gedaan dan rapporten schrijven. En woensdag de laatste eindjes. Vandaag de laatste kerstboom weten te bemachtigen en die net opgezet. Nu is alles rustig en nu pas heb ik tijd om op het forum te komen en dit topic terug te lezen (heb vanmorgen een ander draadje gezien en gereageerd.
Ik kan er eerlijk gezegd met mijn pet niet bij, wat je schrijft over mij. Er zijn mensen die simpelweg geen tijd hebben om elke dag op het forum te zitten.
En nu ga ik inderdaad selectief reageren. Ik wil er geen nachtwerk van maken.
Tsjor
Even een update
De collega die haar zoveelste vakantie wilde plannen gaat weg, de baas had er blijkbaar ook genoeg van. Dat scheelt wel degelijk, want als zij er niet is zijn er vervangers, die slechts een deel van het werk kunnen doen, de rest komt dan op mij neer.
Ik krijg waarschijnlijk een wat betere werkverdeling, daar ben ik blij om.
En ik was hard aan vakantie toe. De dagen verslagen maken kon ik gelukkig thuis doen (is onbetaald overwerk voor de mensen die dat willen weten), en vanaf nu ben ik vrij tot 6 januari! Gelukkig.
Ik heb ondertussen wel iets anders gedaan: een collega die een bepaald probleem aangaf heb ik uitgelegd, waarom ze dat niet tegen mij moet vertellen, maar zelf tegen de baas. Ik ga er namelijk over nadenken en oplossingen bedenken (als ik het probleem herken als iets wat voor meerderen speelt) en dat aankaarten bij de baas, maar daardoor lijkt het alsof ik altijd de problemen aandraag en daardoor loop ik ook vaak op de troepen vooruit met oplossingen. Dus dat puntje heb ik eindelijk voor mezelf gekeerd, ik ga dat vasthouden.
Dat snel denken in termen van oplossingen krijg ik niet gekeerd, dat gaat zo razendsnel, daar kan ik mezelf niet eens in bijhouden. Dus dat moet ik maar van mezelf accepteren. Alleen mezelf wat meer vakantie geven, in die zin, dat niet alles opgelost hoeft te worden, ook al zou het wel kunnen. Sommige mensen modderen liever wat meer door. Ook goed.
Op dit moment liggen er plannen klaar om het werk kwalitatief te verbeteren en minder zwaar te maken voor alle mensen. Nu maar duimen dat daar iets van terecht komt.
En ja gelukkig heb ik ook een paar collega's waarmee ik snel op één lijn zit, dat scheelt heel veel. En een paar collega's die volgen, ook goed. En een baas die wel veel ziet. Nu nog beslissingen.
Nog even voor Mirjam: de hoogte van het salaris hangt niet af van het werken, wel het aantal uren dat je kunt maken en de overlevingskansen van het bedrijf. Waarschijnlijk speelt de ervaring van een eerder faillissement mee, dat heeft nogal een impact. Bovendien is het een krimpende markt, dus mijn eigen arbeidscontract hangt er ook van af. Alhoewel ik weet dat dit allemaal heel erg tijdelijk is. Ik heb weer een half jaar te gaan.
Oha ja, Stenna zei iets over oudere fulltimers die hun tijd uitzitten, en altijd zeuren over arbeidsvoorwaarden. Daar herken ik wel wat in, de collega's die het meeste zeuren zijn ook mensen die nog ouder zijn dan ik ben en hele goede arbeidsvoorwaarden hebben gehad. Dus ik snap wel dat het voor hen allemaal onbegrijpelijk is hoe de arbeidsmarkt is veranderd en dat zij daarover klagen. Alleen, het is op dit moment zo en niet anders. De volgende stap is dat er alleen nog maar mensen gevraagd worden met een VAR-verklaring.
Oh ja, nog een voornemen: ik gaan geen vrije tijd (pauzes bijvoorbeeld) meer besteden aan gezeur. Dan ga ik lekker naar de bomen kijken, de mossen (prachtig) de eekhoorntjes, vlaamse gaaien en wat al niet meer. Dan maar a-sociaal in de pauze. Het is ten slotte mijn eigen tijd.
Tsjor
Nog even
Ik heb nog niet alles bijgelezen. Mensen die zich tekort gedaan voelen, omdat ik niet gereageerd heb op iets van hen, willen die dat dan even zeggen. Ik heb nu wat meer vrije tijd, dus ik kan ook weer wat meer op het forum kijken.
Tsjor
Tsjor
Zelfs als je weinig tijd hebt, kun je op zijn minst laten weten, dat je weinig tijd hebt en niet pas na zoveel dagen. Hierin ben ik misschien niet zo aardig. Ik werk ook en toch kijk ik elke dag hoe het met je is en of je al iets gezegd hebt.
Ik ben blij voor je dat je nu even een tijd uit kunt rusten. Dat heeft iedereen op zijn tijd nodig. Helaas zit dat er voor mij niet in de komende tijd, maar ik heb de afgelopen zomer uitgebreid vrij gehad
Ik gun je eveneens je pauzes met natuurschoon, maar of het altijd de beste oplossing is vraag ik me af. Sociaal doen, zelfs als je af en toe met krullende tenen in je schoen zit en met je ogen wilt rollen van ellende, kan je soms wel iets opleveren. Ik werk nu bijvoorbeeld nog maar 2 maanden bij mijn huidige werkgever en ik voel me meer en meer opgenomen in de vaste groep medewerkers. Gewoon door er te zijn, mee te doen, etc.. Daardoor ontstaat er een wisselwerking waarin iedereen iets voor elkaar over heeft.
Even goede moed
Vanmorgen al een gesprek gehad met een begeleider, die aangaf dat de betreffende zo erg vooruit gegaan was sinds ze bij mij de groep zat. Dat geeft weer goede moed, want daar werk ik voor. Dat is voor mij echt het allerbelangrijkste.
Toch mooi, als dit de laatste werkactiviteit was van dit jaar. En een mooie afsluiting van mijn eerste vakantieweek.
Kaaskopje, helaas kan ik niet aan je norm voldoen. Ik zet ook wel eens ergens een bericht op en krijg dan geen reactie. Ik trek daar geen conclusies uit, ik hoef me hier niet af te melden vanwege drukte of vakantie.
Tsjor
Stikjaloers!
Een beetje mosterd na de maaltijd (ik lees dit draadje nu pas), maar ik ben stikjaloers op zgn "hobbiewerkers".
Deze (voornamelijk) dames doen precies waar ze zelf zin in hebben zonder dat dat consequenties heeft. Zelf heb ik iedere keer korte banen gehad, omdat er óf maar een tijdelijk contract mogelijk was, óf er een reorganisatie plaatsvond. Omdat ik steeds als één van de laatsten binnen was gekomen moest ik als eerste weer weg. Zodra ik dan weer een andere baan had gevonden moet ik weer eerst al het puin ruimen wat de hobbiewerkers hadden veroorzaakt en kon ik weer oprotten zodra dat weer op orde was. Verder verdienen deze mensen altijd meer dan ik per uur omdat ze in een gunstige tijd daar binnen zijn gekomen. Op dit moment werk ik bij een organisatie waar ik inmiddels mijn derde jaarcontract heb gekregen. Waarschijnlijk zal de organisatie in 2015 opgeheven worden en in een andere vorm en ingekrompen opnieuw opgestart worden. (Uiteraard met minder personeel). Dat zal betekenen dat ik weer op zoek moet naar een ander baan en alles weer van voren af aan begint. Aangezien ik alleenstaande ouder ben met twee pubers MOET ik dit doen, anders heb ik niets. Graag zou ik ook eens mij wat relaxter kunnen voelen op werkgebied en inkomen. Ben bang dat dat nooit zal gebeuren, en daarom ben ik dus stikjaloers.
Tsjor
Jammer dat je reageert met dat je aan mijn norm moet voldoen. Je gaat daarmee niet in op mijn oprechte reactie dat het iets kan zijn wat wederzijds niet helemaal lekker gaat. Ik ben juist nogal makkelijk met de normen waaraan iemand moet voldoen. Je werkt voor je eigen geld, dus ook eigen verantwoordelijkheid. Ik bekijk vooral hoe leuk ik het met collega's heb en meer niet.
Poezie
Jouw jaloezie op 'hobbywerkers' zou niet opgaan in het werk wat ik doe. Alleen als je er langer zit, stijgt je loon een beetje. Ik heb er 7 jaar over gedaan om van 8 euro nog wat te stijgen naar 10 nog wat. Nu heb ik een tijdelijke baan en verdien 10 euro rond. Dat is al redelijk te noemen binnen dit soort banen. Als werkgevers werknemers méér gaan betalen als hun pet daarnaar staat, dan is dat niet de schuld van die werknemers.
Ik ben geen alleenstaande ouder, maar heb een man die net zoveel verdient als ik en over een maand zelfs minder omdat hij vervroegd de WAO ingaat als het aan de arbeidsdeskundige ligt. (Wij staan daarachter.) Ik moet dus ook ook al ben ik getrouwd en is er een ander inkomen. Ik ben dit jaar ontslagen uit mijn vaste baan en ben nu keer op keer afhankelijk van de gek die mij wil hebben. Ik heb veel geluk gehad dat ik in een tijdelijke baan ben gerold, maar over een maand sta ik ook weer op straat. Het komt werkelijk niet in mij op om jaloers te zijn op vrouwen die hun baan niet nodig hebben om het geld. Er is vast een andere reden waarom ze graag werken.
Kaaskopje
Het gaat mij niet om het geld, maar om de relaxtheid waarmee ze in het leven staan. Ik loop al jaren te overleven, en ik moet zeggen dat me dat tot nu toe goed af is gegaan. Maar ik merk wel dat dit gevecht me langzamerhand begint op te breken. Als je dan collega's om je heen zo relaxt in het leven ziet staan ben ik daar wel jaloers op ja.
Kaaskopje
Ik snap werkelijk niet wat je nu wil zeggen. Je verwachtte van mij dat ik eerder zou reageren en daarmee legde je wel degelijk een bepaalde norm op aan mij. Zelfs een gekleurde norm, want ik zou niet reageren als mensen niet een bepaald niveau hadden. Meen je werkelijk dat ik op dat laatste moet ingaan? Het eerste heb ik uitgelegd. Is die uitleg niet naar je tevredenheid?
Nu schrijf je: 'Je gaat daarmee niet in op mijn oprechte reactie dat het iets kan zijn wat wederzijds niet helemaal lekker gaat.' Wat wederzijds niet helemaal lekker gaat. Ik lees de woorden, laat ze door mijn hoofd malen, maar waar gaat het over? Moet ik anders naar jou kijken, is het iets persoonlijks, hoezo dat dan? Waar komt dat dan vandaan? Waar gaat dat over? Ik snap het werkelijk niet.
En deze zin snap ik ook niet: 'Je werkt voor je eigen geld, dus ook eigen verantwoordelijkheid.' Wat betekent 'verantwoordelijkheid' in deze zin? Ik ben degene die moet zorgen dat het geld binnenkomt voor eten, drinken, onderdak, de ziektekostenverzekering etc. etc. Bedoel je dat? en waarom is dat dan iets anders dan 'voor het geld', want met dat geld kan ik al die dingen betalen. Zonder dat geld niet, dan heb ik wel die verantwoordelijkheid, maar geen mogelijkheden om eraan te voldoen. '...dus ook...' is daarom wat vreemd in deze zin.
Normaal gesproken had ik je bericht laten gaan. ik reageer meestal alleen als ik inhoudelijk iets denk toe te voegen en niet op personen. en als ik tijd heb. Dit bericht is verder niet inhoudelijk, alleen maar op jou gericht. Ik snap niet waarom ik hier nu zo mee bezig zou moeten zijn.
'Ik ben juist nogal makkelijk met de normen waaraan iemand moet voldoen.' Dat denk je, maar dat is niet wat je nu aan mij laat zien. Je geeft mij het gevoel dat ik iets moet gaan verantwoorden, waarbij ik nog steeds niet goed snap wat dat iets is en waarom ik dat zou moeten doen.
En dat alleen maar omdat ik geen tijd had om te reageren..... Nou ja zeg.
Tsjor
Poëzie
Die jaloersheid is bij mij wat minder. Ik bedenk dan altijd dat getrouwde vrouwen veel tijd en ontwikkelingsmogelijkheden kwijt zijn aan hun relatie met een man. Hoezeer ik natuurlijk ook wel eens kan dromen van een liefdevolle relatie met een leuke man, als ik bedenk hoeveel tijd en energie dat kost, dan ben ik helemaal niet jaloers.
Ik heb me altijd erover verbaasd dat mijn moeder, weduwe met vijf kleine kinderen, in staat was om te werken plus een opleiding plus vrijwilligerswerk. Terwijl de buurvrouw met man en drie kleine kinderen aan het einde van haar leven ene klein baantje bij de supermarkt had bereikt. Het vreet tijd, energie etc. zo'n relatie. Ten kostte van eigen ontwikkelingsmogelijkheden, blijkbaar. Als voorbeeld: zie het verhaal van Willeke Alberti in Trouw van afgelopen zaterdag.
Tsjor
Voor kaaskopje
Ik ga nu huishoudelijke klussen doen, weet dus niet wanneer ik weer kan reageren op je bericht. Het is dus niet persoonlijk als ik niet meteen reageer.
Tsjor
poezie
Wat een rare onzin toch. Wat WEET jij van die zgn hobbywerkers? Hou je bij je leest, jij moet je hoofd boven water houden en dat zal vast niet makkelijk zijn. Ik werk 3 dagen (maar voel me geen hobbywerker, het is aanvulling op ons gezinsinkomen, wat van manszijde (ft) helemaal niet riant is. Ik ben op m'n werk een hardwerkende, collegiale en (meestal) relaxte persoon. Dat is mijn werkhouding. Dat wil niets zeggen over mijn privéleven, financien, sores, stress of wat dan ook. Die wil en hoef ik niet te ventileren op m'n werk. Daar ben ik om het salaris wat ik verdien ook echt te verdienen, collegiaal te zijn en samen er wat van te maken. Oordeel niet zo raar, je weet niets van anderen.
Bibi
Laat maar Bibi
Ik heb er alweer spijt van dat ik toch weer eens op OOL heb gekeken en wat gepost.
Dahaag!
bibi
jij valt dus duidelijk niet in de categorie " hobbiewerkers"
Ik ken ze wel zoals Poezie ze beschrijft. Ze zijn er wel, maar zodra er een tandje bij gezet moet worden in een drukke periode zijn ze er in eens stipt hun contract uren. Ze 'moeten' echt vakantie in die en die periode, maar er komt geen reden. En dan ook heel dwingend daar in zijn, krijgen ze geen vrij zijn ze 'toevallig' ziek in die periode. Vaak dames die geen kinderen meer thuis hebben en met een full-time werkende goed betaalde baanzekere man.
Nog even voor Tsjor
Wat een geweldige vrouw jouw moeder!
En je hebt natuurlijk gelijk dat "de andere kant" ook niet ideaal is. Wel vind ik dat iedereen het recht heeft om bij tijd en wijle als je er even doorheen zit, te klagen. Helaas zijn er mensen die dat niet vinden, omdat het altijd erger kan.....
Bibi63/Poezie
Bibi, jammer dat je zo reageert op Poezie. Ik vond de posting van Poezie heel erg op zichzelf betrekkend, niemand veroordelend. Waarom reageer jij daar zo "vinnig" op dat ze raar doet? Heb je zelf door dat het wat erg fel/negatief overkomt en dat je daarmee mensen kwetst (en ook nog eens wegjaagt van OO)? Dat is toch niet je bedoeling? Graag opletten, om het iets minder scherp te verwoorden, echt jammer.
Poezie, trek je niets aan van Bibi's opmerking. Vast niet zo scherp bedoeld als het er staat. Dus ga maar niet weg van OO . En niets mis met jouw gedachten. Als jij jaloers bent, mag je dat van mij gerust zijn.
Maar overigens: als je last hebt van die jaloezie, dan kan het helpen om andere gedachten erbij te halen. Dingen die je niet weet over die mensen, dus dat ze het wellicht niet zo makkelijk hebben als jij denkt. Misschien dat je jaloezie dan minder wordt. Het is vaak niet zoals het lijkt.