2500 netto per maand weinig?

Twee keer de helft

Als de ene partner ongehinderd carrière heeft kunnen maken omdat de andere partner thuis blijft kan het ook best zijn dat dat gezin meer belasting bijdraagt dan een gezin waarbij beide partners parttime werken.

Mijn man is jarenlang eenverdiener geweest, mijn broer en schoonzus werken allebei evenveel. Bruto zijn de gezinsinkomsten gelijk, netto scheelt het duizenden euro's per jaar. Bovendien 'kosten' zij nog duizenden euro's per jaar aan kinderopvangtoeslag. Netto draagt mijn man twee keer zoveel bij aan de staatskas dan broer en schoonzus.

skik

mwah, hoogte inkomen

De hoogte van het inkomen zegt natuurlijk niet persé zoveel. Er is nl. een enorm verschil in woonlasten als je in de Randstad woont, of ergens in een uithoek (prijs koophuis of huurprijs huurwoning), die verschillen zijn gigantisch. Ook de hoeveelheid kinderen (of geen kinderen...) maken een enorm verschil.
Dus ik vind het lastig om een bedrag van, in dit geval 2.500 euro, in te schatten als veel, weinig, genoeg.

grappig

Ik ben ook kostwinner, mijn man heeft sinds kort een klein bijbaantje omdat ie dat wel leuk vind. Om ook buitenshuis iets te doen. Wij hebben ook geen schulden, geen hypotheek, geen leningen en nemen genoegen met wat minder. Mijn man heeft gewoon geen zin om de hele dag te werken en een carriere op te bouwen. Hij doet liever het huishouden, is er voor de kinderen en kookt lekker. Ik daarentegen haat het huishouden en koken, op brood bakken na, kan ik niet.
Ik ben de ochtenden lekker thuis en hij is soms 3 uurtjes werken, soms 10 in de week. Vindt ie mooi zat. En ik ook.
Kan jou het schelen wat de rest doet. Als jullie er goed bij voelen, dan lekker zo doorgaan. En je man moet zich absoluut niet bezwaard voelen!
Wij vinden het in ieder geval heerlijk ontspannen leven zo!

Achteraf gepraat

Als jij thuis bent gebleven zodat je partner (man of vrouw) carrière kon maken, is het natuurlijk zuur als je na tien of twintig jaar zonder partneralimentatie op straat gezet wordt. Zeker als die carrière samen gaat met werkzaamheden in het buitenland of andere tijdrovende klussen, kun je domweg niet met zijn tweeën (meer dan) fulltime werken. In ieder geval niet als je kinderen wilt. En die carrièregerichte partner wilde die kinderen ook (neem ik aan).===

Het is voor mij achteraf gepraat en dus makkelijk, maar met de kennis die ik nú heb, ben ik het niet met je eens. Waarom zou je als 'vrouw van' opeens niet meer een flink aantal uren kunnen werken, als een alleenstaande moeder wel zal moeten als ze de huur wil kunnen betalen? Een carrièregerichte partner mag niet van zijn vrouw of man eisen haar of zijn leven in dienst te stellen van die carrière als daar geen verdraaid goede reden voor is. Als je samen goede inkomsten hebt, is er ook meer geld om eventuele opvang van de kinderen te betalen en een voet op de arbeidsmarkt te houden. Houden is tenslotte makkelijker dan krijgen als je al wat ouder bent. Ik zeg niet dat je persé beiden 40 uur of meer moet willen werken, maar als de tijger 80 uur werkt, kun je als partner echt wel 24 uur of misschien zelfs meer werken. Het is naar mijn idee ook een vorm van gemakzucht om je achter de carrière van de tijger te verschuilen. Hij brengt tenslotte genoeg geld binnen, waarom moeilijk doen? Maar dan moet je als het fout gaat ook niet piepen als er geen recht op partneralimentatie meer zou bestaan. Ik vind het niet meer van deze tijd. Ik vind ook dat de overheid misbruik maakt van partneralimentatie bij gescheiden stellen waarvan er een in de bijstand zit. Als je uit elkaar gaat ben je niets meer van elkaar, behalve ouders van eventuele kinderen en daar moeten beiden aan blijven bijdragen.

Kaaskopje

Het probleem dat ik heb met jouw redenering is dat de schade van foute keuzes wel erg eenzijdig wordt gelegd bij de ex die destijds niet buiten de deur werkte. Als je vindt dat de vrouw die thuisblijft bij de kinderen zich er makkelijk vanaf maakt (ik chargeer even) dan moet je eigenlijk ook vinden dat die man zich er makkelijk vanaf maakt door dit scenario goed te keuren. Hij had er ook op kunnen staan dat zij zou gaan werken.
Je weet niet hoe de onderhandelingen aan de keukentafel zijn gegaan, en of er überhaupt ooit gesprekken hebben plaatsgevonden. Het verhaal is altijd "wij hebben ervoor gekozen dat" en welk aandeel elk van de partners in die keus heeft gehad - we weten het niet.

Maar als het fout gaat heeft de een al het financiële voordeel van die glanzende carrière, en de ander heeft een enorme afstand tot de arbeidsmarkt opgelopen. Waarom moet de schade van die gezamenlijke keuze dan eenzijdig op éen partner en/of de overheid worden afgewenteld en kan niet van dat carrieretype - die er toch ook met het volle verstand bij was - een bijdrage worden verlangd?

Groeten,

Temet

Niet mee eens Kaaskopje

Het is een keuze van beide partners. Waarom zou de tijger wel de vruchten mogen blijven plukken van de sterke partner thuis die de carrière mogelijk heeft gemaakt en de partner niet?
Zelfs al blijf je als partner van de tijger werken, het gaat niet lukken om hetzelfde niveau van inkomen te bereiken. Het alternatief is dan dat als er kinderen komen dat je dan beide geen carrière kunt maken.
Als een partner na een scheiding in de bijstand beland, vind ik het niet meer dan normaal dat dit of i.i.g. deels wordt teruggehaald bij de ex-partner. Hoeveel dit is, moet afhangen van het inkomen. Ik vind het namelijk belachelijk dat de maatschappij moet opdraaien voor het betalen van die bijstandsuitkering terwijl er een carrièretijger is met bakken met geld die geen zin heeft om zijn/haar ex-partner financieel te steunen. In mijn ogen zou dit een stimulans moeten zijn voor die carrièretijger om ervoor te zorgen dat zijn/haar thuisblijvende partner ook diezelfde mogelijkheden krijgt.

Als een echtpaar bewust kiest voor een carriere makende partner en een huis partner dan zie ik niet in waarom de kosten van een eventuele scheiding voor de maatschappij zouden moeten zijn. Het echtpaar heeft toen die keuze gemaakt en dan is het wel zo eerlijk als na de scheiding de carriere partner nog enige tijd verantwoordelijk zou blijven voor het onderhoud van de huis partner. Niet voor eeuwig en altijd maar in elk geval voor de periode na de scheiding zodat de huis partner alsnog de gelegenheid heeft om een baan te vinden.

Het is natuurlijk wel zo dat ook als de huis partner eenmaal een baan heeft gevonden en de alimentatie hij/zij waarschijnlijk toch op een lager welstandsniveau zal blijven dan carriere partner. Dat kan oneerlijk aanvoelen voor huis partner maar dat is een gevolg van de toen gemaakte keuzes. Daarom is het ook geen verstandige keuze om te kiezen voor een huis partner en een carriere partner maar mensen mogen die keuze maken zolang ze maar zelf opdraaien voor de gevolgen daarvan. Carriere partner mag ook best voor die gevolgen opdraaien. Hij/zij heeft tenslotte ook gekozen voor die constructie. Die gevolgen moeten niet alleen voor huis partner en de maatschappij zijn.

Nou, ik ben het toch wel met Kaaskopje eens

Toevallig is het in dit draadje de man die geen betaald werk doet, maar meestal is het de vrouw. Jezelf kunnen bedruipen is de allerbelangrijkste voorwaarde voor een geëmancipeerd bestaan want dan kan je altijd weg als de relatie je niet meer bevalt. Zonder eigen inkomsten manoeuvreer je jezelf in een afhankelijke positie. Als een vrouw willens en wetens haar carrière op een laag pitje zet terwille van de kinderen dan moet ze dat zelf weten maar anno 2015 weet men inmiddels toch wel wat voor nadelen daaraan kleven. Het lijkt me ook niet nodig dat de werkende partner de ander moet wijzen op de consequenties van thuisblijven, die kun je toch zelf wel bedenken?

@Brunette

Als iedereen er zo over denkt, dan zullen er op een gegeven moment erg weinig kinderen geboren worden. Of wil je al die kinderen het aandoen dat beide ouders 40-60 uur per week werken?

Ik vind het een kortzichtig standpunt. Wat is nu het probleem dat de carrièretijgers gewoon een aantal jaar hun rijkdom, die opgebouwd is dankzij de thuisblijvende partner nog delen met de thuisblijver? Dat weet een carrièretijger anno 2015 toch ook, het is immers al jaren zo?

Wat mij opvalt Hanne

is dat hier geformuleerd wordt ala "Als een man willens en wetens zijn carrière op een hoog vuur zet ten koste van de cariere van zijn partner..."
Ten eerste: waarom wordt er per definitie over carrière gesproken. Het kan toch ook 'gewoon' een baan zijn om de kost te verdienen. Ten tweede: En waarom ten koste van de carrière van de vrouw? Wellicht wil die vrouw helemaal geen 'carrière' en ging het gewoon om een 'eenvoudige' baan.
Maar vooral: het wordt geformuleerd alsof de man (waarom overigens niet de vrouw?) van de vrouw eist dat zij stopt met werken, om voor huis en kinderen te zorgen. Zou het vaak niet gewoon zo zijn dat ze dat sámen zo willen, of zelfs dat de vrouw daar zélf voor kiest en dat zo wil?
Neemt niet weg dat dat niets veranderd wbt de kwetsbare financiële positie van de vrouw. Maar ik vind het vreemd als het zo wordt geformuleerd als jij doet.

Baan

Inderdaad, de meeste mensen hebben gewoon een baan. En met zo'n gewone baan kun je makkelijk 2500 euro netto verdienen zonder dat iemand het thuisfront bewaakt (al scheelt het wel bakken energie, vermoed ik, en staat je tuintje er mooier bij met zo iemand thuis).
De meeste vrouwen die zich in zo'n kwetsbare positie werken hebben ook geen carrièretijger als man, maar gewoon een Jan Netbovenmodaal, die ook hooguit een paar honderd euro alimentatie kan betalen als ze onverhoopt zouden scheiden. Zelfs als je dan al die jaren maar 50% zou hebben gewerkt, heb je dan niet zo'n enorme afstand naar de arbeidsmarkt dan na volledig tbm/v-schap. Plus dat ik het (helemaal voor een man, hoe seksistisch) niet vind getuigen van ruggengraat of karakter als je helemaal niet werkt. Dat is toch onsexy?

Bieb

Bieb, ik heb niet meer gedaan dan de tekst van Brunette omdraaien van het standpunt van de niet werkende vrouw naar het standpunt van de wel werkende man. Geen diepere betekenis bij het woord 'cariere' gaat m.i. gewoon over werken. Of dat nu in de supermarkt is of als lid van de raad van bestuur van een groot bedrijf. Ook de geslachtstypering is voor mij random. Had ook over een niet werkende man en een wel werkende vrouw kunnen gaan.

Punt dat ik probeerde te maken is dat je de niet werkende partner wel toe kan roepen dat je van te voren weet dat er consequenties aan zijn verbonden als je stopt met werken, maar dat je net zo goed tegen de wel werkende partner kan zeggen dat je van te voren weet dat er consequenties aan verbonden zijn als je kiest voor een situatie waarin maar 1 partner werkt.

Als je er samen voor kiest dat 1 partner veel en 1 partner niet/weinig werkt ben je ook samen verantwoordelijk voor de consequenties daar van.

onsexy???

Haha, nee juist niet vind ik! Ik heb de meest verzorgende man allertijden, die werkt thuis! Hij doet het huishouden, draait de was, zorgt voor de dieren en de kinderen, heeft het eten klaar voor onze meiden, maakt huiswerk met ze en staat heel sexy mijn kleding te strijken met loeihard Led Zeppelin aan!
Wat is er mis met een man die niet verdient? Waarom toch altijd dat geld? Natuurlijk, zo is de maatschappij, maar het is zo jammer dat je zo snel wordt beoordeeld op inkomen, prestaties en waar de vakanties dit jaar weer naar toe gaan.
Natuurlijk moet je voor jezelf zorgen. Dat doen we ook en ik denk Kostwinner ook. Alleen op een andere manier, namelijk met minder geld, maar met meer tijd voor dingen die we belangrijker vinden. Ik vind mijn man sexy hoor

Onsexy, geen ruggengraat/karakter als je niet werkt...

Toch vreemd dat een aantal mensen meteen denkt aan een persoon die de hele dag uit zijn/haar neus vreet. Ik denk bij "thuisblijfouders" vooral ook aan degenen die ook veel vrijwilligerswerk doen.

Maar blijkbaar tel je in deze maatschappij alleen mee als je geld verdient, ook al doe je nog zoveel.

Keuze

Natuurlijk is het een bijzonder onverstandige keuze dat een van de twee partners thuis blijft. Al helemaal inderdaad als de andere partner een modaal inkomen heeft. Hoewel ik het ook niet verstandig vindt als een van de partners inderdaad met 60 uur werken een topsalaris binnenhaalt. Natuurlijk kan die partner dan na een scheiding wel een flinke alimentatie betalen maar je blijft dan toch met een enorm inkomstengat zitten tussen beide ex partners. Het is toch best slikken als je van een luxe leven gaat naar een minimum inkomen; zeker als je voormalige partner nog wel fijn leeft. En ja het was altijd ons geld maar zodra men gaat scheiden is het vaak heel vlug mijn geld.

Je kan niet alleen met scheiding te maken krijgen maar ook met ziekte, werkeloosheid, overlijden... Je kan je je bijna overal tegen indekken financieel maar dat kan pas vaak alleen als er een dusdanig hoog inkomen binnenkomt dat dit mogelijk maakt. Bij een gewoon modaal inkomen valt er weinig in te dekken want daar is geen geld voor.

Er zijn natuurlijk omstandigheden dat het echt niet anders kan dat iemand thuis blijft zoals bij een ernstig gehandicapt kind waar geen opvang voor mogelijk is. Dat is ook goed te begrijpen. Maar onder normale omstandigheden zou ik het niemand (man of vrouw) aanraden om helemaal afhankelijk te worden van het inkomen van je partner. Ik vind het een bijzonder onverstandige keuze.

Neemt niet weg dat het een ieder vrij staat die keuze te maken. De gevolgen van die keuze horen echter voor beide echtlieden te zijn. Dus bij een eventuele scheiding is partneralimentatie dan best redelijk. Je hoeft niet de gevolgen van prive afspraken tussen volwassen mensen helemaal op de maatschappij af te wenden. En inderdaad bij een modaal inkomen zal die partneralimentatie niet hoog zijn dus dan is er alsnog een aanvullende uitkering nodig totdat iemand weer wat werk heeft gevonden.

Vrijwilligerswerk

Mensen die een betaalde baan hebben doen daarnaast ook vaak vrijwilligerswerk. Niemand heeft het er over dat je 60 uur per week betaald werk moet gaan doen. De meeste mensen kunnen zich met 32 uur prima redden; zeker als beide partners 32 uur werken. Dan blijft er echt nog wel tijd over voor andere activiteiten waaronder vrijwillerswerk.

Paddington

Hoe zo doe je de kinderen wat aan als je beiden 40 uur in de week werkt? Natuurlijk als je beiden zo'n hoogvliegende baan hebt dat je elke week 60 uur onder de pannen bent en geen flexibiliteit hebt om deels vanuit huis te werken dan is de tijd die je voor de kinderen hebt wel heel minimaal. Maar twee partners die allebei een fulltime baan hebben van rond de 40 uur doen hun kinderen echt niks aan.

twee keer fulltime is echt veel

'Maar twee partners die allebei een fulltime baan hebben van rond de 40 uur doen hun kinderen echt niks aan.'

In mijn ogen wel. Twee keer fulltime is vijf dagen per week naar de BSO. Inclusief de vrije woensdagmiddag die bedoeld is om bij te tanken. Het is altijd laat thuis, altijd laat eten, altijd op zaterdag de boodschappen moeten doen, altijd het weekend bezig met het huishouden. Wanneer zijn die kinderen dan aan de beurt? Huiswerk, surprises, het kopen van gymkleding, alles moet dan 'even snel'. Een nachtmerrie of doorkomende tandjes worden meteen als irritant gezien, want morgenochtend moet je weer fris en fruitig klaar staan voor de baas. En dan moet de tijd s avonds vaak ook nog verdeeld worden over meerdere kinderen. Kinderfeestjes, traktaties, komen kijken op school naar de knutselwerkjes, zwemles, sport, muziekles, naar de bioscoop. Alles moet in het weekend of laat je aan de oppas over.

Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom mensen die hun werk zo belangrijk vinden, aan kinderen beginnen. Als je niet anders kunt, is dat al vervelend genoeg. Maar als je er voor kiest, kun je beter op andere vlakken andere keuzes maken. Rupsje nooit genoeg gaat echt ten koste van de kinderen.

Miraya. En mantelzorg

Dat ben ik met je eens. 2x fulltime lijkt mij geen juiste optie, zoals jij schetst.
Overigens vraag ik me ook af wie dan de broodnodige mantelzorg moet gaan doen, want ook dát wordt verwacht als je ouders hulpbehoevend worden....

2x32 uur lijkt mij op zich een betere optie. Maar dan nog. Er zijn talloze beroepen waarbij parttime werken echt geen optie is (dus dan zal de andere partner, dat op zich moeten nemen). Neem een monteur die normaliter een bedrijfsauto heeft. Die auto staat er dan een dag (of 2 dagen) niets te doen, maar kost wel geld, idem de spullen/apparaten die er in liggen. Gaat de baas echt niet goed vinden. Maar ook een kantoorjob. Soms kan je die in een duobaan doen, maar een duobaan waarbij de één 4 dagen werkt en er dus nog voor 1 dag plek is voor de 'partner' gaat meestal niet lukken. Terwijl het vaak wél noodzakelijk is dat de betreffende plek 5 dagen bezet is. Dus ook dan zal baaslief er vaak niet mee akkoord gaan.

miraya

Dat hoeft niet hoor. Ik werk 32 uur exclusief een reistijd van 2,5 uur per dag. Mijn man werkt fulltime. Voorheen in dienstverband. Hij is nu voor zichzelf begonnen. Maar werkt nog steeds veel uren en is vaak dagenlang in het buitenland. Toch gaat onze jongste maar twee middagen maar de BSO.

Veel werkgevers zijn tegenwoordig best flexibel. Ik vertrek iedere morgen om zes uur 's ochtends. Mijn man helpt de kinderen naar school en gaat dan naar kantoor om te werken. Hij haalt de kinderen op maandag en vrijdagmiddag uit school. Hij werkt dsn thuis verder of wacht tot 's avonds. . Op woensdag haal ik ze zelf op.Ik werk op mijn dagen tot ongeveer 16.00 uur en ga dan naar huis. Ik ben dan als alle treinen meezitten om kwart over 5 thuis of op de BSO. Wij eten op tijd. Hebben tijd om de kinderen te helpen. Als mijn man in het buitenland zit kan ik thuis werken of ik begin veel later en neem ik wat uren op. Verder kan je je boodschappen bestellen. Ik doe echt nooit boodschappen in het weekend. Spullen voor de kinderen kan je ook bestellen. H&m en de decathlon hebben een prima website.

Alles went. En zelfs als je echt op kantoor aanwezig moet zijn is het prima te doen. Kinderen worden er niet minder vsn omdat beide ouders werken. Oppas van huis is ook een optie.

Vlinder

Als je voor jezelf werkt, kan je je eigen tijd bepalen...... Dat is bij een baas meestal echt niet zo (je man helpt je kinderen naar school zeg je. En hoe doe je dat dan als je om 8:30 aanwezig moet zijn voor een shift of gewoon omdat je dan bereikbaar moet zijn. Nog los van de reistijd...). Dat kán bij veel banen gewoon weg niet: je eigen tijd (deels) bepalen. En dat jij thuis werkt, maakt zaken makkelijker, maar dat kan lang niet bij elke job

bieb63

Weet ik Bieb. Wij hebben 3 jaar lang een Au pair gehad. Daarna heb ik gesolliciteerd op een functie waar wel flexibiliteit mogelijk was. Mijn man werkt pas vanaf de zomer voor zichzelf. Voorheen gewoon in loondienst en ook veel in het buitenland. Toen was voor ons een au pair een uitkomst. Maar er zijn ook andere mogelijkheden.

Heerlijk!

Ik werk niet. Mijn man werkt 40 uur in de week. We hebben 4 niet-zo-door-de-weekse kinderen en daarvoor ben ik gewoon altijd beschikbaar. Het geeft ons enorm veel rust zo. En de weekenden zijn echt om samen leuke dingen te doen.

Verder is ons huis bijna afbetaald en hebben we zonnepanelen. Daardoor zijn onze vaste lasten heel laag. Bovendien hebben we een ruime financiële buffer. Mocht mijn man morgen onder de tram komen, dan hoef ik niet hals over kop de eerste beste rotbaan aan te nemen, maar kan ik ook zonder baan mijn gezin nog een paar jaar onderhouden.

En mochten we gaan scheiden (wat we beide niet van plan zijn) dan is de helft van ons vermogen van mij. Ook dan red ik het wel. Het zal dan natuurlijk krapper worden allemaal maar wie dan leeft, die dan zorgt. Nu genieten we met z'n allen volop van de keuze die wij hebben gemaakt, en dat doen wij inmiddels al vele jaren. Die jaren neemt niemand ons meer af, wat er verder ook gebeurt. Het zijn ook de jaren die gezorgd hebben voor een hele fijne basis voor onze kinderen.

Ik voel mij overigens niet 'afhankelijk'. We doen het samen zo, en het inkomen is wat ons betreft dus ook van ons samen. Mijn man is een stuk ouder. Over een paar jaar ben ik van plan her in te treden en dan later nog een poos door te werken als mijn man met pensioen is. Een prima verdeling wat ons betreft.

goed geregeld jippox

Wij proberen ook zo snel mogelijk onze hypotheek zo veel af te lossen dat indien nodig alle vaste lasten op mijn inkomen (die is een stuk lager dan die van man) gedragen kunnen worden.

Je weet maar nooit namelijk. Na het faillissement van de werkgever van man dit realiseerdenwij ons dat wij nooit in financieel in de problemen willen komen mocht er iets misgaan. Overlijden was al afgedekt maar eerlijk is eerlijk ontslag en geen baan meer kunnen vinden niet. Daar zijn wij nu ook mee bezig.

En wie weet. Misschien stop ik over een aantal jaar wel met werken.

Maar ik merk wel dat vooral vrouwen altijd excuses bedenken waarom ze niet meer uren kunnen werken. Niet nodig. Er is altijd wel iets te regelen als je je meer werkt en wil je dat niet en is het ook niet nodig dan niet. Van mij zal je nooit commentaar horen. Eigen keuze.

vlinder

Ik ben er inmiddels wel aan gewend dat vrijwel iedereen er wat van vindt, van dat ik geen baan heb. Maar ik heb nooit het gevoel dat ik mij moet verdedigen. Onze eigen keuze inderdaad. En uiteindelijk is het enige dat telt, dat je je zelf goed voelt bij de keuzes die je maakt.

Blijkbaar hebben veel mensen veel behoefte aan zekerheid (nooit leven op maar 1 inkomen! Wees onafhankelijk! Enz.). Prima als je er zo in staat, maar mijn filosofie is het niet. Er bestaat geen zekerheid in het leven en shit happens. Maar ik leef liever nu goed en relaxed met het idee dat de erge rampen ons wel bespaart blijven (en red me dan wel weer mochten die rampen zich toch voordoen) dan dat ik altijd maar bezig ben met die eventuele rampen, daar mijn leven naar inricht en er dan op mijn 80e achterkom dat het niet nodig is geweest. Dat ik er veel meer voor mijn kinderen had kunnen zijn…

Zoals gezegd: het gaat al vele jaren uitstekend zo. Wat er verder ook gebeurt: ik had het niet anders willen doen. Op deze manier heb ik de (voor mij) best mogelijke moeder kunnen zijn. Mijn man haalt heel veel voldoening uit zijn werk en kan zo de best mogelijke vader zijn. Ik ben er van overtuigd dat mijn kinderen er alleen maar baat bij hebben (en hebben gehad).

Vlinder en Jippox

Vlinder: Ik denk dat je je moet realiseren (los van het feit dat het natuurlijk verstandig is om zo min mogelijk afhankelijk te zijn) dat je in je eigen situatie denkt. Je noemt nu en passant een au pair. En ja, in de situatie voor jullie huidige situatie is dat natuurlijk redelijk ideaal. Maar voor een au pair moet je wel de ruimte hebben....... In een flat, etage, of parterre of kleine eengezinswoning is dat echt totaal geen optie, of beter gezegd onmogelijk. Er zijn uiteraard allerlei dingen te verzinnen om iets op te lossen, maar dat ligt niet voor iedereen zo vanzelfsprekend als bij jou.

Jippox: Zo voel ik het eigenlijk ook. Ondanks dat ik er niet voor gekozen heb om volledig te stoppen met werken. Ik ben 3 dagen blijven werken. Die situatie voelt voor ons goed genoeg. Ten eerste omdat ik het fijn vind om nog iets anders te hebben dan alleen thuis. Ten tweede omdat mijn inkomen een welkome aanvulling is om een beetje adem te hebben. Maar ik ben inderdaad niet volledig financieel onafhankelijk in geval van wat dan ook. Dat is niet anders. Als man en ik allebei persé ft hadden willen blijven werken, ofwel omdat ik niet afhankelijk wil zijn, ofwel omdat ik dat sowieso gewoon zou willen en fijn vinden, dan hadden wij niet voor kinderen gekozen...... Nee, zou voor ons dan niet gepast hebben.

Miraya

Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat 2x fulltime echt prima te doen is. Wij hebben door de jaren heen meerdere constructies gehad: 1x fulltime en 1x parttime, 1x helemaal thuis en 1x fulltime en 2x fulltime. Ik denk dat voor mij de meest ideale constructie is beiden 32 uur. Dan heb je allebei een vrije dag voor de kinderen. Maar ook allebei fulltime is best te doen. Ik woon nu niet meer in Nederland en parttime werken is hier veel minder gewoon. Hierdoor zie je dat of de keuze wordt gemaakt dat een partner (bijna altijd de moeder) thuisblijft of beide partners fulltime werken. Ik vind daarom de mogelijkheid om wat minder uren te werken ook best handig al zou ik weer niet maar 2 dagen per week willen werken. Ik ken echter veel echtparen die beiden fulltime werken en ik heb nooit het idee dat die kinderen sneu zijn of iets tekort komen.

Mijn man en ik werken nu allebei 5 dagen in de week. Ik zou best 4 dagen willen werken maar dat is in mijn baan niet mogelijk (In Nederland zou het in dezelfde soort baan wel mogelijk zijn). Ik vind het prima te combineren met de kinderen; zeker nu de kinderen wat ouder zijn. Echter ook toen ze kleiner waren hebben we het zo gedaan.

Ik heb een baan waarbij ik een deel van de tijd flexibel in kan vullen en ik neem dus wel eens overdag vrij en haal die uren 's avonds en in het weekend in. Op dit moment werk ik ook de zaterdagmorgen waardoor ik de woensdagmiddag vrij kan houden.

Inderdaad ben ik veel uren gewoon niet thuis of niet beschikbaar maar ik heb altijd gezorgd dat er goede opvang was voor de kinderen waar ze het naar hun zin hadden & in het weekend zorgde ik dat de tijd ook vooral voor de kinderen was.

En veel van de dingen die jij noemt pak ik inderdaad efficienter aan of doe ik niet. Ik maak geen tractaties zelf maar koop ze. Ik breng mijn kinderen niet altijd zelf naar clubjes maar ik zorg wel dat er vervoer is. Maakt voor de kinderen echt geen verschil. Ik kom zelden op de school van de kinderen behalve als er echt iets is. Ik maak heus wel tijd vrij om een toneelstukje op school te zien maar ik ga inderdaad niet elke dag de klas in om knutselwerken te bewonderen. Waar ik nu woon mag je als ouder helemaal niet mee de klas in. Bijna iedereen levert de kinderen gewoon voor het schoolplein af. Ik bestel boodschappen en dergelijke online tegenwoordig. Ik heb ook hulp in de huishouden.

Huiswerk maak ik alle tijd voor als dat nodig is. Daar besteed ik inderdaad elke dag wel 1 uur aan. Ik heb er geen enkel probleem om die tijd te nemen. Ik breng mijn vrije tijd graag met de kinderen door maar veel randzaken laat ik inderdaad door anderen doen of doe ik helemaal niet.De kinderen maakt het echt niks uit of ik nu die randzaken doe of iemand anders of dat ze helemaal niet gebeuren. Dat gaat niet ten koste van hun pleziertjes en activiteiten.

tjsa

Ik denk dat het voor kinderen wèl verschil maakt, of je ergens zelf bij bent (als ouder) of dat er een oppas is. Maar bovenal: ik zou al die leuke dingen van mijn kinderen voor geen goud hebben willen missen!