2500 netto per maand weinig?
Ik ben kostwinner met een gezin van vier, kinderen pubers. Mijn man werkt niet, en regelt de zaken thuis. Dat doet hij prima en hebben we afgesproken toen de kinderen klein waren. Geeft een hoop rust en de kinderen en ik zijn er blij mee en aan gewend. Hij had het niet naar zijn zin in zijn werk, en ik vind mijn werk juist heel leuk. Wij vonden mijn inkomen destijds voldoende om van te leven.
In gesprekken met vrienden merk ik toch vaak commentaar nu mijn man niet werkt en de kids ouder worden, en dus de verzorging niet meer zo nodig te hebben. Mijn man voelt zich enigzins onder druk gezet. Niet door mij, want ik heb liever een gelukkige man, en dat thuis alles op rolletjes loopt, dan een ongelukkige man die afbreekt op zijn werk. Hij is best intelligent, maar probleem is dat hij vanwege bepaalde karaktertrekken (waarop ik juist gevallen ben) banen met veel mentale werkdruk niet aankan. Hij is erg zachtaardig en verzorgend ingesteld.
Hij zou best wel in een eenvoudige baan willen werken als dat noodzakelijk is, maar wij vinden dit met mijn inkomen niet echt noodzakelijk. Ik heb daar vroeger wel meer moeite mee gehad, maar inmiddels vind ik het wel prima zo en zie ik ook de voordelen van onze keuzes.
Natuurlijk kunnen wij bepaalde dingen niet: maar mijn inkomen is voldoende voor ons bestedingspatroon.
Is het nou zo raar dat je niet aspireert voor meer? Dat wij (door zijn karakter) voor de "gemakkelijke weg" kiezen, en daardoor minder te besteden hebben ? We krijgen regelmatig te horen (van onze ouders met name): als hij zou gaan werken konden jullie ook eens verder weg op vakantie/een nieuwe auto kopen/je kinderen laten studeren.
Ja, onze kinderen zullen moeten lenen voor hun studies maar kunnen dat in 30 jaar terugbetalen.
We hebben geen schulden, een redelijke hypotheek (550 netto), een flinke buffer, goede pensioenregeling en arbeidsongeschiktheidsverzekering voor mij, waarom dan dat commentaar ? Ik vind 2500 euro per maand echt niet slecht. O en daar zijn onze ziektekostenverzekeringen al van af. Die worden van mijn loonstrook ingehouden.
2500
Daar kun je niet zoveel over zeggen, dat bepalen jullie gewoon zelf. Ik herken wel het een en ander in je verhaal maar je kunt best nog wel wat binnenhalen door bijvoorbeeld post te bezorgen. Lekker rustig aan, kinderen oud genoeg en toch het minimumloon en alle voordelen van wel werken en dus over de eerste 5600 geen belasting betalen. Ik zou zoiets wel gaan doen zodat je wat kunt sparen maar nogmaals: dat bepaal je zelf.
Eigen keuze
Ik vind het onverstandig om volledig afhankelijk te zijn van de inkomsten van een ander, maar als je dat dan toch wilt is dat je eigen beslissing.
dat bepaal je zelf
Of 2500 euro netto te weinig is, dat bepaal jij zelf. Uit jouw verhaal maak ik op dat jullie het zelf prima vinden en zelfs een flinke spaarrekening hebben. En misschien nog wel veel belangrijker: jullie zijn blij met de manier waarop je het werk en huis/verzorging etc. hebben geregeld.
Je gaat toch niet extra werken omdat andere mensen jouw inkomen te laag vinden? Gewoon lekker jouw eigen koers varen!
(er zijn trouwens massa's mensen die minder verdienen die jij)
drammerig bemoeizuchtige vrienden zijn dat.
Jullie hebben het toch goed geregeld en zijn tevreden? Wat gaat het anderen nou aan dat jullie minder ver op vakantie gaan en een oudere auto hebben? Uit alles blijkt dat jullie het zo prima vinden en jullie hoeven anderen geen verantwoording af te leggen.
Als jullie "vrienden" (sorry, met zulke vrienden zou ik gauw klaar zijn) zich weer met jullie manier van leven bemoeien, zou ik vriendelijk glimlachend zeggen: "Wij leggen onze prioriteiten nou eenmaal anders."
En toch eens overwegen of dit wel mensen zijn die jullie als vriend willen hebben omdat ze er maar over door blijven gaan en je man onder druk zetten.
Anders gezegd: het gaat hen geen ene mallemoer aan!!! Ook al verdienen jullie 1500 euro in de maand en is de vakantie niet meer dan eens in het jaar een lang weekend in de binnenlanden van de Ermelose bossen (niks mis mee trouwens), als jullie maar gelukkig zijn is het toch prima? Zijn ze nou helemaal! 
nee, ik vind het niet raar
dat je niet perse meer wil hebben om maar verder op vakantie te kunnen/nieuwe auto te kunnen kopen etc. Uiteindelijk gaat het erom dat jij/jullie er gelukkig bij zijn. En rust thuis kan een hoop geluk geven.
Maar ik voel ook wel mee met Katniss, alles inzetten op het salaris van 1 persoon vind ik strategisch gezien niet handig. Hier hebben we de mazzel dat man en ik beide een leuke baan hebben, leuk in de zin van voldoening gevend en in de zin van het salaris. Ook van één inkomen zouden we het met ons gezin nog een hele tijd kunnen uitzingen. Dat geeft mij rust. En rust geeft mij geluk, heb ik ontdekt. Vandaar dat wij dus een andere keuze maken/maakten, nl. beide in deeltijd werken. Daarmee houden we tijd over voor andere dingen, die we leuk of belangrijk vinden.
hoogte van het bedrag niet zo relevant
In feite is de hoogte van het inkomen niet zo relevant. Veel belangrijker is dat je omgeving blijkbaar vindt dat je man geen portie staat, geen echte bijdrage levert aan het gezin en de economie en de samenleving. Veel thuisblijfmoeders krijgen dat tegenwoordig ook te horen, die krijgen een schuldgevoel aangepraat omdat ze niks terug doen voor de opleiding die ze gevolgd hebben op kosten van de maatschappij. En die, als er sprake is van een echtscheiding, een beroep moeten doen op de bijstand. Dus zo gezien is het niet gek dat de thuisblijfvader hetzelfde verwijt krijgt.
En dat maakt de vraag feitelijk veel basaler: hoeveel moet je en hoeveel mag je van jezelf en van de samenleving? En hoe ga je met zulke verwachtingspatronen om? Ben jij bereid om 12 jaar lang partneralimentatie te betalen als jullie uit elkaar gaan?
Genoeg, maar
Er zijn legio stellen die dat met zijn tweeën verdienen.
Dus ja, het is genoeg. Maar het feit dat er eentje niet werkt kan wel nadelige consequenties hebben. Dat komt omdat de overheid liever heeft dat beiden werken.
Er zijn al heel veel regelingen die pas in gaan als die andere volwassenen in het gezin ook werken. Uitkeringen etc. Het is voorstelbaar dat dat alleen maar meer wordt (geen uitkering en of kindertoeslag, etc. moet die ander maar werken )
Dat maakt jullie wel kwetsbaar. Als je je baan verliest of ziek wordt. Dan moet hij ineens wel een baan hebben. Dat is niet zo makkelijk, van niets naar iets.
Bovendien kan een kleine stijging van de hypotheekrente al een groot verschil maken in jullie budget.
Ik hoorde gisteren de term 'scharrelondernemer' vallen. Je vindt ze bijvoorbeeld hier http://www.devrijeuitloop.nl/index.php/de-scharrelondernemers/8-algemene-info-cooep maar er zijn ook andere variaties. Dat is misschien een manier van werken die je man wel leuk vindt.
Een korte periode via een uitzendbureau werken kan ook.
Dat is allemaal verstandig. Voor hem. Voor zijn ontwikkeling. Voor zijn plezier. Dat hij meer paraat is als hij toch alsnog geen keus heeft. En ondertussen kun je besluiten om alles wat hij verdient als buffer op te slaan, of in de hypotheek te storten zodat jullie nog minder vatbaar zijn voor invloed van buitenaf.
Het is te weinig of weinig
als je amper rond kunt komen. Zo te lezen is dat bij jullie niet het geval. Wij hebben nooit zo 'veel' gekregen met twéé inkomens.
Pas als de uitgaven groter worden dan jullie je kunnen permitteren, zou ik vinden dat je man, wat zijn karakter ook is, werk moet zoeken. Er zijn zoveel mensen die eigenlijk te zacht, te vriendelijk en niet-stressbestendig zijn voor de harde wereld en die moeten ook. Je man zit dus in een luxe-positie, die alleen stand kan houden zolang jij voldoende verdient en jij het acceptabel vindt om in je eentje de kost te verdienen.
Je man zou kunnen overwegen of vrijwilligerswerk iets voor hem is. Geen druk van 'ik moet', want als het niet bevalt... even goede vrienden, maar dan ervaart hij wel weer hoe het is om te werken.
Miriam
"Er zijn al heel veel regelingen die pas in gaan als die andere volwassenen in het gezin ook werken. Uitkeringen etc"
Welke uitkeringen dan? Ik ken er geen een, en zit beroepsmatig toch aardig in de materie. Maar ben altijd bereid om bij te leren. Voor bijstand is het wel zo dat beide partners in principe beschikbaar moeten zijn voor werk, maar dat is wat anders.
Kostwinner, ik zou de critici zo langs de neus weg toch eens vragen of ze precies dezelfde kritiek zouden hebben als jij was thuisgebleven en je man gewerkt had.
Maar ik ben het eens met anderen die zeggen dat je op zich wat kwetsbaar bent als er maar 1 persoon binnen een gezin geld binnenbrengt. Zowel in werk als in uitkeringen is er veel minder zekerheid dan twintig jaar geleden. Als je man ook een betaalde baan heeft - en dat hoeft helemaal niet voltijds te zijn - dan heeft hij een betere positie als jouw inkomen zou wegvallen. Het geeft meer veerkracht. En vanuit zo;n positie kan hij ander werk zoeken of meer uren vragen als de nood aan de man komt. Nu heeft hij nog alle mogelijkheden om te kiezen welk werk hem het beste lijkt
En dat kan natuurlijk prima een baan van 20 uur per week in een niet al te stresserende ondersteunende functie zijn. Helemaal niks mis mee.
Want op zich hebben jullie de zaken nu financieel prima voor elkaar: gelukkig, ontspannen en geen geldzorgen. Honderdduizenden zouden er een moord voor doen. Maar voor de zekerheid en de risicospreiding zou je er misschien toch wat in kunnen aanpassen.
Groeten,
Temet
Eigen keuze
Als jullie er tevreden mee zijn is het toch goed? ik zou zelf inderdaad hele andere keuzes maken. Ik vind het prettig dat er hier thuis twee onafhankelijke inkomens zijn zodat we minder kwetsbaar zijn. Je weet tenslotte nooit wat er gebeurd. Daarnaast vond ik zelf het model de ene ouder 100% thuis en de ander werken niet prettig. Wij hebben dat een paar jaar gedaan nadat ik een ongeluk heb gehad en omdat onze jongste dochter zeer prematuur ter wereld was gekomen en we het eerste jaar vooral in het ziekenhuis zaten. Dat was toen de beste keuze maar ik vond het geen fijne situatie. Ik miste werken, mijn financiele onafhankelijkheid, de vrijheid die meer geld meebrengt en ik vond de situatie thuis ook scheef worden. Ik deed veel meer met de kinderen dan man en hierdoor stond man meer buitenspel. Wat hij niet prettig vond maar ik ook niet. Maar nogmaals dat zijn mijn persoonlijke overwegingen. Als andere mensen in mijn omgeving het anders aanpakken moeten ze dat zelf weten.
Nee dit kan echt niet!
Je kinderen - pubers nog wel - moeten toch allebei een iPhone 6? En nooit eens ver weg met vakantie, wat doe je ze aan! Geen nieuwe auto? Dan ben je toch wel een beetje een loser. Een man die te soft is om te werken, het is een schande, doe hem de deur uit, dan moet hij wel!
Alle gekheid op een stokje: zou er misschien iets van jaloezie meespelen? Dat jullie relaxed met geld omgaan en niet met de rat race meedoen? Jullie hebben een fatsoenlijk inkomen. Of ben je soms omringd door rechtse, materiële kakkers?
Relatief
Zo'n inkomen heb ik ook ongeveer. Daar komen nog de nodige toeslagen en hypotheekrente-aftrek bij. Mijn dochter en ik verkeren in erg diverse kringen. Veel vriendinnen van haar wonen in grote villa's met dubbele inkomens, twee auto' s en een flatscreen waar wij niet eens de ruimte voor hebben dan ben ik maar een armoedzaaier natuurlijk! Maar onder de alleen-moeders, waar ik heel veel mee omga en waar mijn dochter ook veel vriendinnen heeft, heb ik een top-inkomen en een riante baan waarin ik veel zelf kan indelen. Heel veel alleen-moeders leven op bijstandniveau.
Er zijn mensen die mijn inkomen bedroevend laag vinden voor het verantwoordelijke werk dat ik doe. Dat zal allemaal wel, maar ik laat me niet gek maken en ik blijf dit werk met liefde doen. Er is hier op het forum een draad waar mensen serieus vinden dat je kind minder inkomen en minder geluk heeft later als je je kind niet niet minstens een VWO-opleiding "gunt". Toen mijn dochter nog klein was had ik een buurvrouw die vond dat ik teveel wilde met werk, kinderopvang, feestjes, auto's en vakanties. Inmiddels is zij gescheiden en zijn de rapen gaar: zij moet NU een huis, een leuke baan van 9:00 tot 14:00, een leuke minnaar, elke week uit, een auto, en de kinderen. Dat vind ik dan weer veel.
Met één inkomen ben je erg kwetsbaar. Ik heb de kaalslag bij mijn werkgever maar net overleefd. Nu is het gevaar geweken. Maar ik begrijp de argumenten hier waarom je man misschien wat zou kunnen gaan werken. Aan de andere kant: jullie hebben het zo afgesproken en het gaat goed zo. Ik proef ook net als anderen enige jaloezie. Niemand zou zoiets vragen als je man de kostwinner was.
Ik vind het allemaal maar relatief. Er zijn natuurlijk momenten dat je veel meer zou willen verdienen, als die ouwe k*tauto weer kuren heeft bijvoorbeeld of als je je geen taxi naar Schiphol kunt veroorloven. Maar over het algemeen ben ik erg tevreden met wat ik heb. Het is mooi dat jij met je partner dit soort afspraken kunt maken.
Mijn twee centen
Er zijn twee waarheden in deze: die van jullie, je man en jij. En van jullie kritikasters. Mijn gedachtes: (derde waarheid): verminder de kwetsbaarheid van je man door - zoals Miriam schetst- iets te zoeken waarmee hij op geheel eigen wijze nog een vorm van inkomen genereert. Kan je geen spijt van krijgen lijkt me. Je kunt wel spijt krijgen dat hij t niet heeft gedaan... Maar probeer hem niet in een serieuze baan te frommelen. Schiet niet op.
Punt twee: waarheid van de kritikasters: veel mensen worden zenuwachtig als iemand andere keuzes maakt dan zij en ze hun eigen keuze bij nader inzien toch niet zo goed kunnen verklaren. Niet dat ze meteen met je willen ruilen maar t voelt wel ongemakkelijk als een waarde waar je leven op is gebouwd opeens minder heilig blijkt of lijkt. Zodoende. Denk ik.
Houe zo
Waarom zou je altijd beter willen? Ik doe het hier alleen, geen extra inkomen. Jammer dan. Dat was vroeger ook gewoon de standaard. Als je daardoor een fijn leven hebt en je bent er beiden tevreden mee is dat toch prima?
Het is toch nooit goed. Twee inkomens is teveel. Anderhalf inkomen is niet geëmancipeerd en geen inkomen leef je van 'onze' belastingcenten.
Doe waar je jezelf gelukkig bij voelt
Jij voelt je gelukkig met je baan en je man die thuis het huishouden en de kinderen doet. Je man voelt zich gelukkig met de huishoudelijke taken en het zorgen voor de kinderen en zou niet gelukkig zijn in zo'n baan als jij hebt.
De kinderen hebben eten, kleren en een dak boven hun hoofd, nog wat sporten en een jaarlijkse vakantie erbij.
Volgens mij hebben jullie een goed leven!
Het kan voor je man geen kwaad om nu de kinderen wat groter zijn een kleine baan te zoeken, betaald of onbetaald, die hem voldoening geeft. Daarmee wordt zijn kring groter en dat zal hij nodig hebben als al je kinderen naar de middelbare school zijn.
en nog wat anders
we leven in een land waarin we inmiddels grotendeels afhankelijk zijn van mantelzorgers (of dat nou je eigen familie is of onbekende vrijwilligers). Hoe zouden wij dat moeten doen als iedereen grotendeels werkt?
Hulde
Kostwinner,
Ik vind het hartstikke goed wat jullie doen. Jij bent blij, je man is blij en jullie kinderen varen er wel bij. Wat wil je nog meer! Dat is het belangrijkst. Niet de materiële dingen. Mijn man werkt dicht bij huis, ik heb een parttime baan waar ik blij mee ben. Mijn man zou carrière kunnen maken binnen zijn bedrijf in een management functie als ie meer uren zou werken en verder van huis. We kiezen ervoor dat ik alleen werk onder schooltijden en man dichtbij is in een niet leidinggevende functie. Samen 'sochtends ontbijten, 's-avonds samen aan tafel het maakt ons gelukkiger dan geld.....ik snap dus precies jullie keuze. Natuurlijk begrijp ik dat niet iedereen deze keuze kan maken maar ik snap het in jullie geval zeker.
Pas een probleem als
Het is pas een probleem als jullie daar allebei anders over denken. Als jij zou willen dat je man een (fulltime) baan zoekt en je man wil dat niet dan heb je een probleem want dan hebben jullie beiden een andere visie op wat hoe jullie het beste zouden functioneren. Dan zal je een compromis moeten zoeken en als je dat niet kan vinden dan is het echt een probleem. Zolang jullie beiden tevreden zijn met de situatie is het goed. Wat de buitenwereld er van vind is minder interessant. Ik zou zelf andere keuzes maken maar dat is volkomen irrelevant want ik woon niet bij jullie in huis. Dus tenzij je zelf ontevreden bent met de situatie lijkt me niet dat je een probleem hebt.
nooit goed
Ach, het is toch nooit goed. Ik hoorde jarenlang de andere kant: "men" vond dat ik veel te veel werkte (fulltime ipv het 2-3 dagen vrouwenmodel)en veel te ambitieus was ten koste van tijd voor mijn kind, en ik zou dat wel alleen voor het geld, huis en tweede auto doen nietwaar. Terwijl ik eigenlijk gewoon heel erg houd van mijn werk en doodongelukkig ben als ik er niet vol in kan gaan. Je kunt het gewoon niet voor iedereen goed doen, dus doe wat je zelf graag wilt en jezelf voldoening geeft
ik zou het wel weten
Lijkt me heerlijk na een werkdag thuiskomen en het eten staat klaar, de boel is aan kant, de boodschappen zijn gedaan, de was is schoon en je partner is gelukkig in zijn/haar rol.
Als ik netto 2500 euro (na zorgverzekering van ons en de kleine man) zou verdienen dan zou ik het ook wel weten, dan blijft mijn man lekker thuis.
Weekenden zijn dan echt weekenden zonder poetswerk.
Nee niet weinig maar
ik vind het altjd "kwalijk" als een van de partners (ongeacht man of vrouw) geen enkele inkomen heeft, Scheiding is altijd een ver van mijn bed show totdat het totaal onverwacht ook met jouw gebeurt. En ik hoor vaak als reactie op mijn opmerking:"ja maar je gaat toch niet je leven plannen rond het feit dat je misschien ooit gaat scheiden". Nee, niet eromheen plannen maar wel rekening houden met de werkelijkheid.
En zelf zonder scheiding: je kant morgen onder de tram komen. Een hersenbloeding krijgen. Een van de kinderen kan opeens iets duurs nodig hebben door tot nu toe onvoorziene omstandigheden.
Wat je door helemaal niet te werken veroorzaakt, is dat de mogelijkheid om meer inkomen te genereren mocht er iets gebeuren, praktisch wegvalt. Bijna niemand neemt een persoon aan die al enkele jaren thuis zit en geen relevante ervaring heeft.Ik vind het ook spijtig maar dit is de werkelijkheid.
Sini (door schade en schande "iets wijzer" geworden)
Vraag aan singles
Singles die vinden dat stellen die op één inkomen leven onverantwoord bezig zijn, zijn die zelf naarstig op zoek naar een partner om ook een economische eenheid met twee inkomens te vormen?
skik
Skik
Daar zit iets in Skik. Ik ben zelf alleen en ik vind natuurlijk dat iedereen voor zichzelf moet kunnen zorgen. Ik ken een stel met twee inkomens. Vrouw werd ontslagen door crisis. Die had ruim de tijd om iets anders te zoeken en te vinden. Dat kon door het inkomen van hem. Daar kan ik erg jaloers op zijn. Bij mij is het doorhollen en buffelen.
Ik geloof alleen niet dat ik jaloers zou zijn op moeders die hun leven vullen met kinderen en huis en het inkomen aan hun man laten. Dat zou voor mij erg onbevredigend zijn.
Leuk aan dit draadje vind ik dat het eens een keer over inkomen gaat. In Amerika, als je iemand voor het eerst ontmoet, vraag je naar woonplaats, baan en inkomen. Hier is dat ongehoord.
Grappig om eens te lezen hoe men dat hier doet. Ik heb namelijk geen idee wat mijn vrienden precies verdienen. Ik heb heel af en toe een glimp opgevangen van het inkomen van mijn ouders vroeger, meer niet. Jullie?
Eenheid
Een economische eenheid met twee inkomens lijkt mij trouwens ook veel fijner 
Emma
Ik zie al een overheidscampagne voor me met dezelfde aansporingen als die je in discussies hoort waarbij geppleit wordt om getrouwde vrouwen aan het werk te krijgen. Dat je niet moet denken in problemen, niet teveel eisen moet stellen, dat als je er te lang uit bent niemand je meer wil. 'Neem nou maar de eerste de beste kerel die jou wil ook al is hij niet echt leuk, woont hij ver weg en kan hij alleen op lastige tijden afspreken, wie weet kom je via hem een betere tegen. En bovendien, je hebt geen man alleen maar voor je zelfontplooiïng.
skik
Haha Skik
Mooi filmpje erbij....... En dan een voice-over van, hoe heet-ie, die EO-figuur over familieruzies )
Maar even serieus: ik ben wel altijd verbaasd over gescheiden vrouwen die nooit hebben gewerkt en alles ineens zo oneerlijk vinden want ze hebben toch altijd voor de kinderen gezorgd en waarom krijgen ze nou niks..
Dat is oneerlijk, maar er is wel meer oneerlijk. Alles zelf doen, ook zelf je kinderen opvoeden, zorgen dat er geld is, mensen die vinden dat je dan maar een man had moeten nemen, in de avonduren een zwaar dyslectisch kund door de school heen helpen, altijd maar in je eentje in dicussie met scholen, leraren etc. en geen volwassen thuisfront om kosten en andere zaken mee te delen. Tja, dat kun je ook héél oneerlijk vinden. En dat is het ook
Het leven is niet altijd eerlijk.
Welnee, wie heeft verzonnen dat het leven eerlijk zou zijn
Elke gezinssituatie is anders qua mogelijkheden. Het enige gezin is vrij van mantelzorg terwijl er van het andere gezin veel wordt verwacht. En dat kan zomaar gebeuren en lang duren. Mantelzorg is onbetaald maar kost wel tijd en energie.
De ene persoon is fitter en effectiever dan de andere. Ook dat nog.
Wat wel eerlijk is aan het leven: elk mens heeft 24 uur per dag te besteden.
Ook voorstander
Ik ben er ook een voorstander van dat beide partners werken. Is trouwens ook altijd erg aangemoedigd door mijn ouders en zelfs door mijn schoonouders en die zijn toch al dik in de 70. Nu heb ik ook geen bezwaar tegen thuisblijfmoeders en vaders maar je bent zo kwetsbaar.
Ik help mensen die in de financiele problemen zijn gekomen. De grootste drama's ontstaan bij de traditionele thuisblijfouder gezinnen. Man is inmiddels 45-46 jaar. Werkte al jaren bij een bedrijf. mBO/LBO opgeleid. Geen actuele cursussen en dan raakt zo'n iemand zijn baan kwijt. Drama's. Vrouw moet dan ook aan het werk om rond te kunnen komen maar heeft geen idee hoe en wil ook eigenlijk niet. Man heeft geen idee hoe hij zo snel een andere baan vindt en realiseert zich heel goed dat met een nieuwe baan de kans heel groot is dat het inkomen een stuk lager is. Deze mensen komen zo ernstig in de problemen en ik vind het zo moeilijk om de partners aan de slag te krijgen. Ze willen niet. Kunnen niet maar zien niet in dat het moet. De vaste lasten moeten betaald blijven worden. Het overgrote deel van de mensen hebben geen spaargeld maar wel openstaande kredieten van minimaal 25.000 euro. Gelukkig lukt het nu wel beter om een baan te vinden alleen gaan mensen er financieel flink op achteruit.
En dat zijn echt de normale gezinnen. Onze buren. Alleen daar praat nooit iemand over. Toen mijn eigen 45 jarige man zijn baan kwijtraakte (faillissement) ben ik direct meer uren gaan werken. Gelukkig werkte mijn werkgever daaraan mee. Nee, dat vind ik niet leuk. Ik keek er net zo naar uit om een dag in de week voor mijzelf te hebben maar op deze manier kunnen wij de terugval in inkomen goed opvangen.
deels snap ik het wel
'ik ben wel altijd verbaasd over gescheiden vrouwen die nooit hebben gewerkt en alles ineens zo oneerlijk vinden want ze hebben toch altijd voor de kinderen gezorgd en waarom krijgen ze nou niks..'
Als jij thuis bent gebleven zodat je partner (man of vrouw) carrière kon maken, is het natuurlijk zuur als je na tien of twintig jaar zonder partneralimentatie op straat gezet wordt. Zeker als die carrière samen gaat met werkzaamheden in het buitenland of andere tijdrovende klussen, kun je domweg niet met zijn tweeën (meer dan) fulltime werken. In ieder geval niet als je kinderen wilt. En die carrièregerichte partner wilde die kinderen ook (neem ik aan).
Miraya
Ik snap dat zeker. Vooral als je destijds met je man hebt afgesproken om het zo te doen, en na 20 jaar word je zonder meer aan de kant gezet. Dat is niet eerlijk. Maar, zoals ik zei: er is wel meer niet eerlijk.