Slaande ruzie met familie
hallo allemaal
Ik zit met een vreselijk groot probleem en verdriet en voelt tevens als verlies.
Wij zijn een familie met een hechte band.
Wij zijn altijd veel op vakantie geweest met elkaar en hebben altijd veel tijd met elkaar doorgebracht.
Sinds we een kleine hebben van 3 veranderde de band ook waardoor me ouders vaak met veel dingen bemoeide.
Voor hun was dat uit voorzorg maar vaak voor mij was het heel lastig om hun te begrijpen omdat ze een andere jeugd en tijd hebben beleefd.
We zijn vorige week op vakantie geweest en daar kregen mijn man en vader een discussie.
Het liep zo hoog op dat ze elkaar vernederde en me moeder erbij kwam zitten en riep als hij jou pakt maakt hij jou dood.mijn vader zei iets wat me man boos maakte omdat me moeder laatste tijd heel veel heeft geklaagd over mijn vader. En juist waar het om ging doet hij zelf.dus moeder klaagt bij kinderen en bij de ruzie komt ze juist voor me vader op.
Dat voelde voor me man als een dreigement.
Vervolgens staan ze beide op en gingen mijn moeder,zusje en ik hun 2 uitelkaar duwen.
Mijn man voelde zich bedreigt en dacht dat mijn vader ging slaan.
Mijn vader is zwaarlijvig en man 90 kilo.
Dus hij was bang dat hij geklapt gingen worden.
Uit reactie heeft hij dus me vader geslagen op zijn oor maar perongeluk zo hard dat hij op de grond is gevallen en even buiten westen is geweest. Wat ik heel erg vind ! Ik ben me kapot geschrokken !
Ik stond erbij en ik heb geschreeuwd waar dit op slaat en hoe dit kan.
Zo ongelooflijk!!
Later is me vader na ziekenhuis gegaan voor hechtingen.Een hele gedoe terwijl de vakantie net is begonnen.
Op het moment zijn me ouders nog op vakantie en zegt me vader dat hij er echt helemaal klaar mee is en nooit meer contact met hem wil.
Mijn man is ook nog boos maar zegt dat hij schuldig is en het in de toekomst goed zou willen maken maar mits er van beide kant word bekend.
Mijn ouders zeggen dat ze dit niet normaal vinden en verwachtten dat ik bij mijn man wegga.
Tuurlijk vind ik heel heel heel erg maar ik was voor deze vechtpartij wel heel gelukkig met hem.
Ik sta nu tussen een 2 strijd.
Ouders verwachtten dat ik bij hem weg ga uit respect omdat ik van ze de hou.
Maar niemand kan mij vertellen wat ik moet doen maar makkelijk is het niet als je een kleine hebt en koophuis.
En dat terwijl van de voren wel alles leuk was.
Heeft iemand dit ook eens meegemaakt ? Of hoe ga ik hiermee om ? Of wat moet ik doen ? Ik ben even helemaal in de war
Liefs
Ik denk ook dat dit voor nu het beste is. Iedereen heeft zijn eigen keuze gemaakt. En fijn dat je ouders je snappen. Daar gaat het om, dat je kunt kiezen voor je gezin zonder hun te verliezen.
Wat flanagan zegt, die ervaring had ik ook met familie. En nog, tot een bepaalde hoogte laat je ze binnen.
Je kunt vanuit de rustige stand weer kijken waar het anders moet. Alsnog veel sterkte, het zal nog wel even pijnlijk zijn.
Hallo mensen !
De rust is weer een beetje terug gekeerd , wat erg fijn is.
Me man is volop bezig met zijn hulp , ik ga mee om en om.
Wat ook fijn is dat ik dan kan mee praten.
Hij is nog maar net begonnen dus verandering kan ik nu nog niet zeggen.
Me ouders zijn ook wat rustiger eronder geworden.
Me moeder toont interesse en vraagt steeds hoe het gaat.
En zegt dat het goed is om me te concentreren op gezinsleven en de hulp.
Me vader is ook rustiger eronder maar houd vol dat hij echt nooit meer contact wilt met me man en echt nooit meer in mijn huis zou komen.
Me moeder heeft dit paar weken geleden ook tegen mij gezegd maar ze is nu bijdraait.
Ze vind het nu nog geen tijd om op bezoek te komen maar als ik jarig ben kan ze het niet over haar hart halen om niet te komen.
Me vader blijft echt stug volhouden.
Hij zegt dat hij nooit zou komen, ook al is er een verjaardag of niet.
Mij doet dit heel erg pijn!
Ik snap dat hij zich niet op zijn gemak zal voelen maar om dan te zeggen nooit vind ik niet leuk.
Ik bedoel een hele leven me vader niet bij mij op bezoek klinkt akelig?
Wat vinden jullie hiervan ?
In eerste instantie vind ik de houding van je vader een soort van manipulatie, dus niet opbouwend. Maar ik heb het zelf ook eens tegen iemand gezegd. Die persoon was in mijn beleving aan de poten van mijn huwelijk aan het zagen. Dat was voor mij een no-go. De persoon was ook niet bereid in te zien welke schade er aangericht werd. In dat geval koos ik voor mijn gezin, boven het contact met die mensen.
Trouwens, wat vindt je man van de vragen die je moeder stelt over de voortzetting van zijn therapie? Ik zou een gepaste afstand in pacht nemen wat zijn groei en jullie groei betreft, naar mensen die een belangrijke rol hadden in de ruzie. De therapie is er voor jullie, en niemand anders. Misschien kan je dat punt tijdens een sessie bespreken; hoe ga je om met de vragen / interesse van betrokken familieleden en wat deel je niet in belang van vertrouwen in elkaar en geloof in je relatie.
Wat een fijn bericht Ariz! Goed van je man dat hij ook echt hulp heeft gezocht, hopelijk levert het hem en jou wat op. En ook fijn dat je moeder een beetje is bijgedraaid. De soep wordt dus niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend.
Wat je vader betreft, ik zou hem toch eens zeggen wat hier ook al diverse keren besproken is, dat hij zich ook niet zo heel prettig heeft opgesteld tegenover zijn schoonzoon en dat hij ook best eens in de spiegel mag kijken. Natuurlijk is je man echt veel te ver gegaan, maar hij doet er nu tenminste wat aan. Dat is je verantwoordelijkheid nemen en je gedragen als een volwassene. Daar mag je vader een voorbeeld aan nemen. En als hij stug vol blijft houden, dan is dat zijn probleem. Je moeder is gelukkig wat realistischer. Die houdt het belangrijkste voor ogen, een goede relatie met jou en met jullie kind. En misschien draait hij toch nog bij. Als hij vol blijft houden, zou ik proberen dat te negeren. Je nodigt ze gewoon uit wanneer jij dat wil, en wil hij niet komen, dan is dat jammer voor hem.
Je schoonkinderen heb je niet voor het uitzoeken, maar je hebt het er maar mee te doen. Je kind bepaalt zelf met wie hij of zij zijn/haar leven wil delen en daar heb je als ouders helemaal niets over te zeggen.
Goed om te lezen dat je man hulp heeft gezocht. En dat je moeder is bijgedraaid.
Wat ik wel nog mis, is van beide kanten excuses voor het alles behalve normale gedrag.
Maar misschien komt dat nog, als er door de tijd en door de therapie dingen gaan landen.
Jonagold schreef op 02-11-2022 om 21:56:
Wat een fijn bericht Ariz! Goed van je man dat hij ook echt hulp heeft gezocht, hopelijk levert het hem en jou wat op. En ook fijn dat je moeder een beetje is bijgedraaid. De soep wordt dus niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend.
Wat je vader betreft, ik zou hem toch eens zeggen wat hier ook al diverse keren besproken is, dat hij zich ook niet zo heel prettig heeft opgesteld tegenover zijn schoonzoon en dat hij ook best eens in de spiegel mag kijken. Natuurlijk is je man echt veel te ver gegaan, maar hij doet er nu tenminste wat aan. Dat is je verantwoordelijkheid nemen en je gedragen als een volwassene. Daar mag je vader een voorbeeld aan nemen. En als hij stug vol blijft houden, dan is dat zijn probleem. Je moeder is gelukkig wat realistischer. Die houdt het belangrijkste voor ogen, een goede relatie met jou en met jullie kind. En misschien draait hij toch nog bij. Als hij vol blijft houden, zou ik proberen dat te negeren. Je nodigt ze gewoon uit wanneer jij dat wil, en wil hij niet komen, dan is dat jammer voor hem.
Je schoonkinderen heb je niet voor het uitzoeken, maar je hebt het er maar mee te doen. Je kind bepaalt zelf met wie hij of zij zijn/haar leven wil delen en daar heb je als ouders helemaal niets over te zeggen.
Ik heb me vader al aangesproken op het gedrag van hem zelf.Maar hij schiet zelf steeds in de verdediging, het heeft nu geen zin om met hem te gaan praten.Me moeder zei al dat ik hem gewoon met rust moet laten en we helemaal niet over praten.Hij zegt dat hij echt nooiiitt meer bij mij zou komen , maar ze moeder zegt weer laat hem maar boos zijn en zeg nooit nooit.Niemand kan ik de toekomst kijken.En ik heb hun ook zelf voor de keuze gesteld of ze komen op me verjaardag of niet.Aan hun de keuze.
MamaE schreef op 03-11-2022 om 09:47:
Goed om te lezen dat je man hulp heeft gezocht. En dat je moeder is bijgedraaid.
Wat ik wel nog mis, is van beide kanten excuses voor het alles behalve normale gedrag.
Maar misschien komt dat nog, als er door de tijd en door de therapie dingen gaan landen.
Excuses aan bieden is het nu niet tijd voor.Ik merk aan me man en vader dat ze beide nog boos zijn.Zelf heb ik het idee als er een hele tijd overheen gaat dat het dan wel zou gebeuren vanuit me man.Hij zegt zelf dat het nog te vroeg is.Maar het liefste zou ik dat wel nu al willen.Me man heeft therapie voor zichzelf.Voor zijn woede , frustratie, en jeugd.Wat ik zelf heel vind.En dat verklaard ook de situatie waarom dit gebeurt is.
Ariz schreef op 03-11-2022 om 14:25:
[..]
Excuses aan bieden is het nu niet tijd voor.Ik merk aan me man en vader dat ze beide nog boos zijn.Zelf heb ik het idee als er een hele tijd overheen gaat dat het dan wel zou gebeuren vanuit me man.Hij zegt zelf dat het nog te vroeg is.Maar het liefste zou ik dat wel nu al willen.Me man heeft therapie voor zichzelf.Voor zijn woede , frustratie, en jeugd.Wat ik zelf heel vind.En dat verklaard ook de situatie waarom dit gebeurt is.
Persoonlijk zou ik die excuses wel nodig hebben om te kunnen vergeven. Als iemand me het ziekenhuis in slaat en niet eens sorry zegt, dan zou ik dat, los van mijn eigen wangedrag, heel moeilijk vinden en niet zomaar denken 'ach, laat ik daar eens op de koffie gaan'.
De verklaring van het waarom van agressie zou ik persoonlijk niet zo zeer een boodschap aan hebben. Een klotejeugd of welke diagnose dan ook is geen reden om mensen op hun bek te meppen, laat staan ze buiten bewustzijn te slaan dat ze naar het ziekenhuis moeten. En ook niet om je vrouw en kind ergens achter te laten.
Het is heel goed dat hij daar nu voor in therapie is. Dit soort dingen kosten tijd. Ik snap dat jij wil dat het goedkomt, maar ik zou het inderdaad even tijd geven.
MamaE schreef op 03-11-2022 om 14:40:
[..]
Persoonlijk zou ik die excuses wel nodig hebben om te kunnen vergeven. Als iemand me het ziekenhuis in slaat en niet eens sorry zegt, dan zou ik dat, los van mijn eigen wangedrag, heel moeilijk vinden en niet zomaar denken 'ach, laat ik daar eens op de koffie gaan'.
De verklaring van het waarom van agressie zou ik persoonlijk niet zo zeer een boodschap aan hebben. Een klotejeugd of welke diagnose dan ook is geen reden om mensen op hun bek te meppen, laat staan ze buiten bewustzijn te slaan dat ze naar het ziekenhuis moeten. En ook niet om je vrouw en kind ergens achter te laten.
Het is heel goed dat hij daar nu voor in therapie is. Dit soort dingen kosten tijd. Ik snap dat jij wil dat het goedkomt, maar ik zou het inderdaad even tijd geven.
Maar wat heb je aan excuses als iemand die niet vrijwillig geeft?
Het kost gewoon tijd. En als jij zelf een aandeel in de ruzie had, zou je dan stijfkoppig volhouden of ook even naar je eigen rol kijken?
Een klotejeugd etc kan wel degelijk een reden zijn om iemand op zijn gezicht te slaan als die iemand door zijn gedrag aan je zwakke plek raakt.
Dat jij dat geen goede reden vindt, is een ander verhaal. Veroordelen is altijd makkelijk aan de zijlijn maar niemand schiet daar erg veel mee op.
Hopelijk helpt de therapie, en als schoonvader niet bij wil draaien moet hij dat zelf weten. Zijn keus. Je bent niet verplicht om grieven te koesteren.
WendelmoedM schreef op 03-11-2022 om 15:21:
[..]
Maar wat heb je aan excuses als iemand die niet vrijwillig geeft?
Het kost gewoon tijd. En als jij zelf een aandeel in de ruzie had, zou je dan stijfkoppig volhouden of ook even naar je eigen rol kijken?
Een klotejeugd etc kan wel degelijk een reden zijn om iemand op zijn gezicht te slaan als die iemand door zijn gedrag aan je zwakke plek raakt.
Dat jij dat geen goede reden vindt, is een ander verhaal. Veroordelen is altijd makkelijk aan de zijlijn maar niemand schiet daar erg veel mee op.
Hopelijk helpt de therapie, en als schoonvader niet bij wil draaien moet hij dat zelf weten. Zijn keus. Je bent niet verplicht om grieven te koesteren.
Tuurlijk moet hij die excuses wel menen. En ook naar zijn eigen aandeel kijken.
De oorzaak van bepaald gedrag kan best in een klotejeugd liggen, maar dat maakt het gedrag nog niet acceptabel of normaal. Zou wat zijn zeg, dat iedereen met een klotejeugd andere mensen buiten westen mag meppen en dat we daar dan zonder meer begrip voor dienen te hebben.
MamaE schreef op 03-11-2022 om 15:30:
[..]
Tuurlijk moet hij die excuses wel menen. En ook naar zijn eigen aandeel kijken.
De oorzaak van bepaald gedrag kan best in een klotejeugd liggen, maar dat maakt het gedrag nog niet acceptabel of normaal. Zou wat zijn zeg, dat iedereen met een klotejeugd andere mensen buiten westen mag meppen en dat we daar dan zonder meer begrip voor dienen te hebben.
Gelukkig leven we in een maatschappij waarin wel degelijk rekening wordt gehouden met iemands achtergrond en verleden. In de rechtspraak in ieder geval wel. Het zou mooi zijn als in intermenselijke verhoudingen dat ook wordt meegewogen. Ik probeer dat zelf altijd wel te doen. Dat wil niet zeggen dat ik alles klakkeloos accepteer, maar reageren vanuit begrip levert eigenlijk altijd (veel) meer op dan reageren vanuit je eigen verontwaardiging of woede of pijn.
Bij je eigen kind kijk je toch ook wat er ten grondslag ligt aan een explosie? En als je zelf uit je slof schiet vanwege een al volle emmer wil je toch ook graag dat zij of je man daar begrip voor opbrengt?
Behandel een ander zoals je zelf graag behandeld wil worden…
Jonagold schreef op 03-11-2022 om 16:31:
[..]
Gelukkig leven we in een maatschappij waarin wel degelijk rekening wordt gehouden met iemands achtergrond en verleden. In de rechtspraak in ieder geval wel. Het zou mooi zijn als in intermenselijke verhoudingen dat ook wordt meegewogen. Ik probeer dat zelf altijd wel te doen. Dat wil niet zeggen dat ik alles klakkeloos accepteer, maar reageren vanuit begrip levert eigenlijk altijd (veel) meer op dan reageren vanuit je eigen verontwaardiging of woede of pijn.
Bij je eigen kind kijk je toch ook wat er ten grondslag ligt aan een explosie? En als je zelf uit je slof schiet vanwege een al volle emmer wil je toch ook graag dat zij of je man daar begrip voor opbrengt?
Behandel een ander zoals je zelf graag behandeld wil worden…
Rekening houden met is iets anders dan alles accepteren vanwege iemands achtergrond/verleden. Ja, ik probeer best begrip te hebben en vind het ook fijn als anderen voor mij begrip tonen. En ik ben verre van heilig. Maar alles heeft een grens.
Sowieso begint voor mij vergeving met berouw tonen en je leven beteren. Als je ergens geen spijt van hebt, doe je het namelijk zo weer. Je zegt dan eigenlijk dat je handelen niet fout was en dat is niet zo. En ook dat wordt in de rechtspraak meegewogen.
Ik zou Ariz dus aanraden om het nog wat tijd te geven in de hoop dat beide heren tot inkeer komen en hun eigen fouten durven toe te geven en daarna hopelijk op een of andere manier elkaar in hun bijzijn kunnen verdragen.
MamaE schreef op 03-11-2022 om 14:40:
[..]
Persoonlijk zou ik die excuses wel nodig hebben om te kunnen vergeven. Als iemand me het ziekenhuis in slaat en niet eens sorry zegt, dan zou ik dat, los van mijn eigen wangedrag, heel moeilijk vinden en niet zomaar denken 'ach, laat ik daar eens op de koffie gaan'.
De verklaring van het waarom van agressie zou ik persoonlijk niet zo zeer een boodschap aan hebben. Een klotejeugd of welke diagnose dan ook is geen reden om mensen op hun bek te meppen, laat staan ze buiten bewustzijn te slaan dat ze naar het ziekenhuis moeten. En ook niet om je vrouw en kind ergens achter te laten.
Het is heel goed dat hij daar nu voor in therapie is. Dit soort dingen kosten tijd. Ik snap dat jij wil dat het goedkomt, maar ik zou het inderdaad even tijd geven.
Excuses aanbieden wilt me man zeker nog gaan doen . Maar aangezien beide partijen nu nog boos zijn en tijd nodig hebben om het te ‘verwerken’ komt dat nu niet goed uit.Ze zien elkaar niet dus via een appje en excuses aanbieden vind ik niet zo’n goed idee.En ook meteen na de gebeurtenis ook niet.Als je iemand wilt vergeven moet daar inderdaad ook excuses voor zijn aanboden maar daar is nu de tijd niet voor.
MamaE schreef op 03-11-2022 om 17:23:
[..]
Rekening houden met is iets anders dan alles accepteren vanwege iemands achtergrond/verleden. Ja, ik probeer best begrip te hebben en vind het ook fijn als anderen voor mij begrip tonen. En ik ben verre van heilig. Maar alles heeft een grens.
Sowieso begint voor mij vergeving met berouw tonen en je leven beteren. Als je ergens geen spijt van hebt, doe je het namelijk zo weer. Je zegt dan eigenlijk dat je handelen niet fout was en dat is niet zo. En ook dat wordt in de rechtspraak meegewogen.Ik zou Ariz dus aanraden om het nog wat tijd te geven in de hoop dat beide heren tot inkeer komen en hun eigen fouten durven toe te geven en daarna hopelijk op een of andere manier elkaar in hun bijzijn kunnen verdragen.
Je weet dat je iemand vergeeft voor jezelf? Om er zelf van bevrijd te worden.
Dus wist je dat je daar in principe de ander en zijn/haar excuses niet voor nodig hebt?
Ariz schreef op 03-11-2022 om 17:29:
[..]
Excuses aanbieden wilt me man zeker nog gaan doen . Maar aangezien beide partijen nu nog boos zijn en tijd nodig hebben om het te ‘verwerken’ komt dat nu niet goed uit.Ze zien elkaar niet dus via een appje en excuses aanbieden vind ik niet zo’n goed idee.En ook meteen na de gebeurtenis ook niet.Als je iemand wilt vergeven moet daar inderdaad ook excuses voor zijn aanboden maar daar is nu de tijd niet voor.
Nee, excuses zijn in principe niet nodig, maar het kan wel zijn dat jij iemand niet kunt vergeven zonder excuses.
Dat is dan vooral jammer voor jou.
Veel mensen denken dat je iemand vergeeft om de ander een plezier te doen. Maar dat is dus niet zo.
