moederverdriet (kleinkind in de couveuse)
Onze oudste dochter verwacht haar eerste kindje. Eind vorige week braken de vliezen (eerst niet onderkend) en ze ligt in een academisch ziekenhuis. Begin deze week was ze 24 weken zwanger.
Moeilijke beslissingen zijn genomen door de ouders, door hun tranen heen en in grote verbondenheid.
Het kindje leeft nog, maar nu zijn er weeën.
Het is zo ontzettend veel te klein, zo onrijp.
Vorige week, de nacht voordat ze in het ziekenhuis belandde, droomde ik over een catalogus met kleertjes voor kindjes die niet meer in leven zijn, met vermelding 30-33 cm. Ik zei tegen degene met wie ik dat blad bekeek: hoezo zouden kinderen die niet meer leven andere kleertjes aan moeten dan levende baby's? Rare droom he. En bij het ontwaken vertelde mijn man me dat dochter in het ziekenhuis was beland.
Ik maakte me al een paar weken zorgen over haar zwangerschap, ze had kwaaltjes die ik me totaal niet herinnerde van mijn eigen zwangere tijden.
Straks ga ik naar haar toe. Als de ontstekingswaarden laag zijn (ze waren vanochtend weer gedaald) krijgt ze opnieuw weeënremmers. Maar ja, waar moet je op hopen?
Dochter werkt al vele jaren bij mensen met een beperking en weet uit ervaring hoe verschillend de levens van deze mensen zijn in de praktijk; de zorg, de bezuinigingen, geluk en ongeluk.
Ik wilde dit even met jullie delen. De zorgen van moederschap (en de vreugde niet te vergeten!!) duren een leven lang.
Tonny....
Wat een verhaal! Ben net terug van vakantie en lees het nu pas. Vanuit een heel ander recent verhaal uit ons eigen gezin herken ik je ' dit gun je niemand, maar het is toch ook een heel bijzondere periode die je dicht bij elkaar brengt' gevoel griezelig goed. Dat neemt niemand jullie in elk geval meer af.
Maar natuurlijk hoop ik vooral dat je kleindochter de stijgende lijn gewoon gaat volhouden, en dat de spannende momenten steeds een beetje minder spannend zullen worden.....
Alle goeds, ook voor je dochter en schoonzoon....
Ingrid
Tonny
In verband met vakantie ga ik even 'van de radar'. Heb een aantal weken geen of weinig internet, blijf wel in gedachten meeleven! Ik hoop dat Ienieminimeisje goed blijft gaan en dat ze over drie weken aan de goede kant van de lijn zal zijn.
Sterkte,
Aagje
hoop en vrees
de ene dag vol goede moed na een gunstig bericht, de andere dag denk ik weer: hoe moet dit ooit goed komen en hoe houden we het vol.
Kreeg net een appje dat het gisteravond niet zo best ging (en dan weet ik dat ze het voorzichtig verwoorden in de familieapp) en dan nu een fotootje van ukkie op een verzorgingsmomentje, even zonder draadjes/tubes. Dan vliegt de schrik me weer om het hart. Ook al is het nu weer 'een beetje beter'
verdrietig...
Soms vliegt het me extra aan, als ik een hoogzwangere zie. Zo had mijn dochter kunen zijn...
Ineens was het voorbij, de spannende leuke tijd van voorbereiden op de komst van een kindje. Het kindje is er wel, maar het ligt kwetsbaar en ongelooflijk klein en weerloos in de couveuse. Tussen hoop en vrees: de ene dag heb ik goede moed, de andere dag vraag ik me onzeker af hoe dit kleintje ooit groot kan worden. Met daarbij de zorg welke bagage deze tijd gaat opleveren.
Geen dikke buik meer, niet samen babyspulletjes uitzoeken. Die kraammand met gezelligheid had ik nog lang niet klaar.
In naaste familie van dochters geliefde zijn twee familieleden gelijk uitgerekend met de datum die zij oorspronkelijk hadden. Vreemde tijden, vol emoties, vol van het bijstellen van verwachtingen.
Zo herkenbaar wat je schrijft
Jouw dochters verhaal is mijn verhaal maar dan 16 jaar geleden. Nu extra gevoelig omdat de verjaardag / dag van de bevalling weer voor de deur staat. Ieder jaar weer een moment van herinnering, ook na zo'n lange tijd. Ik voel iedere regel die je schrijft en hoop dat jouw verhaal en dat van jouw dochter en kleindochter net zo mag verlopen als het onze. Jullie hebben nog een lange weg te gaan maar het kan zeker goedkomen en dat is wat ik jullie meer dan van harte gun! Houd moed! Veel sterkte!
Ach Tonny...
Wat afschuwelijk allemaal, die onzekerheid die alweer een tijdje duurt, angst voor de toekomst, de stress... En wat jij beschrijft over dat missen van het laatste stuk zwangerschap... Daar sta je niet bij stil als je er nooit zelf mee te maken hebt gehad.
Ik blijf je volgen en bid voor gunstige ontwikkelingen.
idd
Er is een heel stuk overgeslagen van verwachten, de leuke dingen, alles klaarmaken enz.
In plaats van er langzaam naar toe te leven moesten zij/jullie ineens klaarstaan en het doen met hoe het ging.
Een oncontroleerbare situatie en ook nu.
Heel moeilijk om altijd maar weer mee te deinen op hoe het gaat, niet wetend wat je te wachten staat.
Sterkte weer en weer een heel klein knuffeltje jullie kant opgeblazen.
Tonny
Ik heb totaal niet meegekregen wat er aan de hand was en is. Ik ben blij dat het verdrietige scenario omgebogen is naar een hoopvolle. Elke dag die positief wordt afgesloten is er een! Hoe is het met de mamma en pappa van dit nog zo kleine wondermeisje?
de pappa en mamma...
strijden als leeuwen 
Ik ben ontzettend trots op hen. Elke dag zitten ze vele uren met hun minimeisje op de borst.
Gisteravond was het weer flink minder, volgens dochter komt dat omdat niet elke verpleegkundige in deze vakantiebezetting goed genoeg in beeld heeft wat zwaarder weegt voor het ukkie, 'slijm uitzuigen of de zuurstofondersteuning wat hoger zetten'. Je snapt dat dat tweede sneller gedaan is dan het eerste, in tijden van drukte. En druk is het, 't zaaltje staat helemaal vol. Maar snel is niet perse de beste keus. Het is moeilijk de beste afweging te maken bij al die hummeltjes bij wie heel vaak alarmpjes af gaan, en die allemaal unieke mensjes zijn met eigen voorkeuren. Wonderlijk!
De jonge ouders leren zichzelf en elkaar op een heel nieuwe en onvermoede manier kennen, en het gaat goed! Dat het zwaar is en ook slapeloze uren oplevert, nou en of.
Konden we maar eventjes een blik werpen op een moment drie maanden verder. Maar nee, vrees en vertrouwen gaan hand in hand en we kunnen niet anders dan geduld tonen en volhouden.
Kaarsje
Ergens in een Duitse Dom heeft een kaarsje gebrand voor dit minimeisje, jouw kleindochter. veel sterkte voor je dochter en schoonzoon. Bijzonder om te lezen hoe ze zich plooien naar de situatie!
Het is ook allemaal niet leuk Tonny
maar het is niet anders. Je leeft als ouder van een prematuur in een soort surrealistische wereld die eigenlijk alleen nog maar bestaat uit de bubbel van het ziekenhuis. Maar muppie moet groot en sterk worden en daar is ze, met ups en downs, mee bezig. Vierentwintig dagen oud inmiddels, dat had je een maand geleden toch niet eens durven hopen! De rest komt later wel weer, echt. Nogmaals heel veel sterkte en liefs gewenst,
skik
hoe het nu gaat
iedere dag kijk ik even of er een berichtje van je staat Tonny. Ik merk dat het me erg aangrijpt temeer omdat het nu ook onze tijd was destijds, dezelfde periode, exact dezelfde ervaringen, de alarmpjes, het uitzuigen etc. Ik blijf hopen op steeds betere berichten van jouw kant Tonny, wetende dat het ook "normaal" is als het even minder gaat, iedere ondergrens prematuur krijgt hiermee te maken. Voor buitenstaanders is het moeilijk deze periode te begrijpen. Jij, je dochter en haar man leven op de automatisch piloot, zo heb ik het altijd omschreven. Met mijn ander forumgenoten blijf ik een kaarsje branden voor een goede afloop, voor kracht, sterkte en iets wat helaas ook nodig zal zijn, veel geduld en wachten tot ze steeds sterker wordt. Houd moed!
Buitenstaanders.
Ik denk dat iedereen die ouder is begrijpt hoe enorm deze periode je totale leven beheerst. De wereld buiten draait gewoon door en je eigen leven, je gedachten, zitten 24 uur per dag bij dat ienieminimeisje in het ziekenhuis.
Het stormt hier behoorlijk, binnen brand weer een kaarsje en als complete buitenstaanders leven we mee met je kleindochter.
super, jullie meeleven!
Het helpt echt om hier even mijn hart te luchten!
Dochter was net even hier om een lade van de vriezer in beslag te nemen en haar wederhelft even rust te gunnen. Het is een vol bestaan.
Het gaat best goed met minimeisje, al was het vervelend dat de ouders vanachter het gordijn (...) bij de overdracht hoorden dat sommige verpleegkundigen hun dochter liever niet verzorgen 
Uitzuigen heeft nu eenmaal beter effect dan zuurstof hoger zetten, dan blijven de brady's. Ook werd eerlijk toegegeven dat de bezetting wat te wensen overlaat in deze zomerperiode en dat er weleens iets wordt vergeten.
Vergissen is menselijk maar niet wenselijk. Vooral als het om je eigen kleine kwetsbare kindje gaat. Daarnaast zijn er gelukkig ook medewerkers met wie het heel goed klikt. Moed houden dus, vertrouwen bewaren en volhouden, in deze enorme bubbel. Klopt helemaal, Skik!
De favoriete medewerkers van het eerste uur hebben momenteel vakantie, en drie weken is heel wat in deze fase. Minimeisje groeit wel, dat is prachtig en bemoedigend.
Een van de naaste vrienden van vader-van-minimeisje kreeg afgelopen week een kindje. Andere vrienden uit de groep waren zo attent om even een berichtje te sturen dat zo'n gebeurtenis even lastig zal aanvoelen - lief van hen!
Dank voor jullie kaarsjes en meeleven, het helpt om door te gaan!
In gedachten
Ik vraag me steeds af waar je dochter ligt. Ik lag in Rotterdam, niets dan lof destijds. Verpleegkundigen paste zelfs hun diensten aan om te zorgen voor het kind wat hen was toevertrouwd. We hebben lange tijd contact gehouden. Uitzuigen was dagelijkse kost, vele malen zelfs. Ik vraag me af: zou er zoveel veranderd zijn? Dat zou niet mogen. Alleen het beste voor jouw kleindochter, dat is wat ik voor jullie wens!! Houd moed!
Vakantiepiek
En schoonmaak. En verbouwen. Dat is nu even lastig.
Vandaag gaat het prima met minimeisje, ze lag peachtig te geeuwen en zich uit te rekken 
Prematurengedrag
Je zult steeds meer leren over je kleindochter Tonny. Premature kindjes rekken en (over)strekken veel, en ja ook geeuwen ze veel. Dat hoort allemaal bij het prematuur zijn. Wat fijn om te lezen dat het vandaag prima met je kleindochter gaat! het kaarsje blijft branden!
Zelf uitzuigen?
Ik hoor via mensen in mijn omgeving die momenteel zorgen voor een heel ziek kindje, dat veel handelingen inmiddels door henzelf worden uitgevoerd, precies om wat jij aangeeft, dat het een wikken en wegen is, en lang niet iedere verpleegkundige dezelfde klik heeft met de ouders en het kindje, en dezelfde vingervlugheid of gevoeligheid heeft. En omdat ouders nou eenmaal de ouders zijn.
Zou zoiets ook niet mogelijk zijn voor jouw dochter en geliefde en hun kleine kindje? Of is ze daarvoor te teer, mag het niet of durven je kinders het niet aan?
Van prematuurtjes weet ik helemaal niets, dus wie weet is het wel onzin wat ik zeg. Maar ik kan me de frustratie van de jonge ouders wel erg goed voorstellen... En voor zo'n kleintje kost alles zoveel energie.
Veel sterkte voor jullie, ik ken inderdaad ook vanuit een heel andere hoek wel dat gevoel van saamhorigheid en intense band. Wat een bijzondere tijd is dit. Ik hoop zo dat het ieniemieniebaby goed blijft gaan, ondanks tijdelijke dipjes.
Minimal handling
Hallo Mirreke,
Wat lief van je om zo te reageren en begrijpelijk. Was het maar zo dat ouders meer kunnen doen maar dat is bij een kleinkind als dat van Tonny niet mogelijk. Minimal handling is het devies en dat staat vaak ook op de couveuse aangegeven. Uitzuigen is een medische lastige handeling zeker omdat alles zo klein en teer is. De baby's ervaren het ook als zeer vervelend maar het is echt strikt noodzakelijk. Ze hebben onrijpe longetjes en daardoor oa last van slijm. Als ze niet worden uitgezogen hebben ze meer zuurstof nodig en dat is niet wenselijk. Ik hoop met jou weer op positieve berichtjes van Tonny.
Die ene speciale
Moemie, je weet ongetwijfeld heel veel van prematuren. Misschien wel uit persoonlijke ervaring. Maar met je inbreng die waarschijnlijk in zijn algemeenheid helemaal juist is, neem je de ruimte weg om dit kind die ene uitzonderlijke, hoopvolle, fantastische te laten zijn.
Je versombert het verhaal van tonny.
Dat voegt voor tonny, haar meelezers en dit kindje niet zoveel toe.
Hoopvol verwachten gaat niet altijd samen met realistisch, correct of juist.
Het is soms wel het enige dat er is en juist daarom iets om eerdere koesteren dan te ontkrachten.
Weer bijgelezen!
Het was met enige schroom moet ik zeggen dat ik vandaag weer eens OO bezocht. Maar ik ben heel blij te horen dat je kleindochter min of meer stabiel is (althans, zo vat ik het maar even in mijn lekenbrein samen).
Het is werkelijk een klein wonder en ik ben heel blij voor jullie.
Je berichtjes, geschreven in de mooie, zacht-weemoedige stijl die ik van je gewend ben, zijn pareltjes zo op de sombere maandagmiddag. Heel bijzonder hoe je je ervaringen weet te verwoorden. De emoties van blijdschap, maar ook bezorgdheid en teleurstelling om de weggenomen tijd van dikke-buiken-volle-verwachting.
Ik leef me je mee en hoop op nog veel meer positieve berichtjes.
Helemaal juist Miriam
Je hebt voor 100% gelijk Miriam. Ik zal me dan ook ontzien van aanvullingen. Ik wens namelijk maar 1 ding: het beste voor Tonny's kleinkind. Dank je wel voor je helderheid, ik had het zelf ook bedacht, maar een vlaag van emotie en ervaring heeft me denk ik meegesleurd.....ik lees verder alleen nog mee en brand mijn kaarsjes voor Tonny's kleindochter.
begrijpelijk
Ha Moemie, ik snap best hoe je kwam tot je aanvullingen hoor, en je hebt gelijk.
Het draadje versomberen, zoals Miriam schrijft, ach weet je, die kleurtoon voel ik ook geregeld; het ene moment ben ik hoopvol, het andere - als er net een wat minder happy berichtje binnenkwam- vol vrees. Op mijn werk weten heel veel mensen van de situatie af, ook al doordat de andere oma en een tante van het ienieminimeisje daar ook werken - hoe toevallig kan het allemaal zijn in het leven. Dat is prettig en soms ook lastig, soms sleept m'n gevoel me teveel mee.
En bij dit alles de zorg om mijn hoogbejaarde moeder die op dit moment weer in een heel moeizame fase zit. Dat hebben we vaker beleefd de laatste paar jaar, steeds ging het na een tijdje toch weer beter, maar ja op een dag is het echt helemaal op. Het valt niet mee als je in gedachten en fysiek op meer plaatsen tegelijk zou willen zijn.
Tonny
Ik ken je niet maar wat ben jij een lief mens en wat maak je veel mee! Ik hoop zo dat je weldra kunt genieten van je kleindochter. Ze boft met zo'n oma. Ik blijf meelezen en de kaars blijft branden. Zoals ik Miriam als zei zal ik geen persoonlijke ervaringen meer posten, daar heb je niets aan, dat klopt. Maar weet wel dat er veel aan jou/jullie wordt gedacht. Zelfs door mensen die je niet persoonlijk kent. Veel liefs en houd moed!
vandaag is ze vier weken op de wereld
ouders hadden net het wekelijkse gesprek met de arts. Minimeisje doet het prima voor iemand van 28 weken Verder is het bij de dag leven en zien hoe ze zich ontwikkelt.
Dat is positief, gezien de omstandigheden.
Geduld, geduld, elke dag is er een.
Was het maar vast oktober
Alweer goed nieuws!
Fijn! En kijk eens aan, ienieminimeisje heet nu *piep*. Voelt oma zich langzamerhand steeds meer oma?
oei!!
dat had ik niet willen schrijven, hahaha. Even mailen naar forumbeheer
Oh jee
maar wel een erg leuke naam!
Fijn om te lezen dat het goed gaat met het ieniemieniemeisje. Inderdaad, geduld, maar hoe moeilijk is dat! Vier weken al. Een heel leven!
Goed nieuws!
Vier weken alweer, binnenkort haar eerste vermaanddag 
vermaanddag
Mooie mijlpaal, zo'n vermaanddag! In gedachten dragen we haar alle komende vermaanddagen door.
