Het moment dat je partner niet wil maar jij wel
Hallo,
Wij zitten in onze relatie met een libidoverschil en dat maakt het misschien wat lastiger, maar ik kan mij voorstellen dat zelfs in relaties waar het wel goed loopt er af en toe momenten zijn waarop de een wil en de ander niet, en ik vroeg mij af hoe jullie daar dan mee om gaan.
Ik heb geprobeerd te googlen maar ik vind alleen lange termijnoplossingen, communicatie, therapie enz. Wat ik vooral wil weten is stel jullie zitten naast elkaar op de bank en de ene wil en de andere niet, hoe gaan jullie daar dan op dat moment mee om. Gebeurt er iets, gebeurt er niets, praten jullie er over of houden jullie het voor jezelf, masturbeert de partner die zin heeft, en zo ja is dat dan in het bijzijn van de partner, zondert die zich af, of is dat stiekem..?
De reden van mijn vraag is dat ik mij regelmatig in deze situatie bevind en ik niet goed weet hoe ik er mee om moet gaan. Ik denk dat iedereen het patroon wel herkent van een werkdag, thuiskomen, eten, huishouden, uurtje tv kijken en gaan slapen. Als ik overdag mijn vriendin gemist heb en we na alles die dag eindelijk een momentje samen hebben, dan is dat voor mij vaak aanleiding om wel wat meer te willen, maar zij is dan op en voor haar hoeft het niet. Ik kan al van een kilometer afstand zien dat er niks zal gebeuren dus ik begin er ook niet over, ga naast haar zitten en kijk mee naar dat tv programma dat me op dat moment eigenlijk niet interesseert. Als ik wel wat zou proberen of er wat van zou zeggen loopt het toch uit op gezucht en een discussie en dat is het zo vlak voor het slapengaan niet waard. Maar acteren alsof er niks aan de hand is vreet ook energie, en ik moet vaak heel veel moeite doen om niet chagrijnig te zijn tegen haar (want zij kan er natuurlijk niks aan doen maar het is niet fijn om zoiets weg te stoppen).
Hetzelfde doet zich ook voor op zondagochtend bijvoorbeeld. Ze slaapt dan graag uit maar door mijn ritme door de week ben ik meestal al vroeg wakker. Twee uur naast haar liggen maakt dan dingen los, maar zodra zij wakker is dan staat ze op om te ontbijten en de dingen te gaan doen die ze gepland had. En dan is het weer hetzelfde, doen alsof er niks aan de hand is.
Daarom vroeg ik mij af hoe dat bij jullie loopt op zo'n moment.
Ik zei ook altijd na de seks, gemeend, dit moeten we vaker doen, alleen had ik nooit zin. Ik vond dat toen zó moeilijk want het deed echt wat mijn gevoel, ik dacht dat ik niet normaal was (ik had vriendinnen zonder partner dus seks stond hoog op hun verlanglijstje) Maar goed, het is dus wel ook haar probleem ook al beweert ze van niet. Jij wil het ene (meer seks) zij het andere (gewoon zoals het is, heel weinig seks) dus zullen jullie compromissen moeten sluiten, net zoals je bij ieder meningsverschil doet. Kan je het niet eens zo praktisch brengen, van 'hoe gaan we dit oplossen'
Y123 schreef op 18-07-2024 om 12:41:
[..]
Maar als ik aangeef het te missen, en er verandert niks, en ik geef het nog eens aan, dan is dat ook wel ongeveer wat ik kan doen. Dit is ook het probleem bij onze gesprekken er over, er zit geen vooruitgang of compromis in. Veel verder dan “dit is het en hiermee moet je het doen” komen we niet. Deels ook omdat ze die noodzaak niet ziet en dit ontneemt mij ook een beetje perspectief wat weer bijdraait aan de frustratie.
De intimiteit is er wel, al ben ik wel degene die altijd de knuffels en zoenen geeft. Zij is gewoon niet zo’n knuffelpersoon. Nooit geweest trouwens. Ze geniet meer van een wandeling, fietstocht, samen eten, dat soort dingen. Dat doen we regelmatig. Wat de seks zelf betreft: ik doe telkens mijn best voor haar. Ze geeft zelf aan dat het nu beter gaat dan vroeger (ik ben haar eerste partner). Wat er wel is is dat ze zichzelf soms niet goed bewust is van wat werkt en wat niet, en dat is elke keer weer zoeken. Langs mijn kant is het dan soms weer vervelend als het lang geleden is om niet te snel te opgewonden te zijn, maar meestal heb ik dat redelijk onder controle. Na de seks geeft ze soms aan dat ze het gemist heeft wat mij doet vermoeden dat het toch redelijk was. Overigens is dit soms ook tegenstrijdig want als ze het eerder al mistte hadden we het gerust eerder al kunnen doen.
[..]
Ik vind dit moeilijk. Ze wil ook altijd zelfstandig zijn, vindt het niet fijn als dingen voor haar worden gedaan die ze zelf kan. Dus ik probeer wel, bv door dingen te veranderen in het huis waar ze zich aan ergert enzo (ik ben iets technischer dan zij), en dat vindt ze wel fijn. Maar als ik zondagochtend HAAR taken begin te doen dan is ze meteen wakker en wordt ze zenuwachtig omdat ze denkt dat ik het niet zal doen zoals zij het wil.
DAAR GAAT HET MIS DENK IK..
Die diepgaande gesprekken zijn er wel, over de toekomst, over wat we fijn vinden, enz. We kunnen het wat dat betreft heel goed vinden met elkaar, zolang het onderwerp maar niet ons eigen seksleven is…
Y123 schreef op 18-07-2024 om 12:41:
[..]
Maar als ik aangeef het te missen, en er verandert niks, en ik geef het nog eens aan, dan is dat ook wel ongeveer wat ik kan doen. Dit is ook het probleem bij onze gesprekken er over, er zit geen vooruitgang of compromis in. Veel verder dan “dit is het en hiermee moet je het doen” komen we niet. Deels ook omdat ze die noodzaak niet ziet en dit ontneemt mij ook een beetje perspectief wat weer bijdraait aan de frustratie.
De intimiteit is er wel, al ben ik wel degene die altijd de knuffels en zoenen geeft. Zij is gewoon niet zo’n knuffelpersoon. Nooit geweest trouwens. Ze geniet meer van een wandeling, fietstocht, samen eten, dat soort dingen. Dat doen we regelmatig. Wat de seks zelf betreft: ik doe telkens mijn best voor haar. Ze geeft zelf aan dat het nu beter gaat dan vroeger (ik ben haar eerste partner). Wat er wel is is dat ze zichzelf soms niet goed bewust is van wat werkt en wat niet, en dat is elke keer weer zoeken. Langs mijn kant is het dan soms weer vervelend als het lang geleden is om niet te snel te opgewonden te zijn, maar meestal heb ik dat redelijk onder controle. Na de seks geeft ze soms aan dat ze het gemist heeft wat mij doet vermoeden dat het toch redelijk was. Overigens is dit soms ook tegenstrijdig want als ze het eerder al mistte hadden we het gerust eerder al kunnen doen.
Die diepgaande gesprekken zijn er wel, over de toekomst, over wat we fijn vinden, enz. We kunnen het wat dat betreft heel goed vinden met elkaar, zolang het onderwerp maar niet ons eigen seksleven is…
Mannelijke en vrouwelijke seksualiteit werkt anders. Het loont misschien de moeite om hierover wat te lezen zodat je meer kennis hebt over het onderwerp. (Google is je vriend 
)
Seksualiteit en intimiteit kan best complex zijn in een langdurige relatie. Er is en er wordt heel veel over geschreven, veel mensen worstelen ermee. Heel kort door de bocht : Voor vrouwen moet aan de voorwaarde voor intimiteit (in de breedste zin van het woord) voldaan zijn en dan komt er ruimte voor seks. Voor mannen zorgt het hebben van seks voor intimiteit. Tegengesteld dus en dat is precies wat je zelf al opgemerkt hebt in je relatie. En dan nóg, ook al is aan alle voorwaarden voor intimiteit voldaan, dan nóg is de zin vaak ver te zoeken. Dan is het dus zaak dat je gewoon begint, gaandeweg krijgt een vrouw dan vaak wél zin en zegt ze na afloop : dit moeten we vaker doen. Het is daarom echt noodzakelijk om te zorgen dat die diepgaande gesprekken, die jullie dus wel hebben, ook gevoerd kunnen worden over zaken die je na aan het hart liggen ipv alleen de wat veilige en oppervlakkige onderwerpen zoals ‘de toekomst’. Het is een goed teken dat die gesprekken er wel zijn. Maak bijvoorbeeld afspraken over de frequentie. Voor jou iedere dag ? Voor haar 1 keer per maand ? Spreek dan af 1 keer per week. Spreek af dat jij begint en dat zij alleen nee zegt als ze zich er écht niet toe kan zetten en ze de aanraking nauwelijks kan verdragen, en dat accepteer jij dan liefdevol. Het is echt onvoldoende om alleen maar aan te geven dat je iets mist om vervolgens af te wachten of er daardoor iets verandert.
Je moet een modus vinden samen, maar daarvoor moet je wel beiden aan de bak willen. Je moet een zorgbehoefte voelen naar elkaar en naar de relatie. Als een van de twee partners het allemaal wel best vind zo, dan wordt het heel lastig. Degene die het wel best vindt loopt echter ook een risico ; namelijk het hebben van een steeds oppervlakkigere relatie zonder diepgang waarbij de ander op een gegeven moment emotioneel gaat afhaken en uiteindelijk misschien vertrekt.
Het lijkt me toch niet het idee van een relatie dat de man zich steeds moet verontschuldigen voor zijn seksuele behoeftes.
Als je geen zin hebt in je man, is er dan wel sprake van liefde? Of is het gewoon wel makkelijk zo, dat er iemand in huis is om de taken een beetje mee te verdelen en het kostwinnerschap.
Het is makkelijk om TO van alles aan te wrijven waardoor het allemaal zijn schuld is, maar zo gek is het toch niet om van een partner te verwachten dat die ook een beetje zin in jou heeft zonder dat je je daarvoor in allerlei bochten moet wringen. Het lijkt mij een slecht teken aan de wand voor de relatie als het zo moet.
Mooie vraag TO. Uit ervaring weet ik hoe je (beide) kunt worstelen. Hoe frustraties kunnen opbouwen. Wij hebben altijd van het vrijen genoten en tegelijk was het ook altijd iets kwetsbaars. We praatten erover, we hadden geregeld seks en bij vlagen ook een paar weken achtereen niet. Mijn vrouw kon er altijd iets bij voelen dat ik haar alleen interessant vond als we vreeen, ik voelde daar was mee miskend. De dynamiek werd gaandeweg steeds zuurder. Als we meerdere weken niet vreeen trok ik mij terug. Vond ik dat zij initiatief moest nemen. Voelde me afgewezen en onbelangrijk. Het leek haar niet te interesseren dat ik er moeite mee had. Ondertussen bleef ik trouw in zorgtaken, maar daardoor voelde ik des te meer het tekort. Kortom, een slechte energie. Een waarbij we beide tekort voelden (gebrek aan aandacht en emotionele betrokkenheid gebrek aan intimiteit bij mij). We kwamen ook steeds weer bij elkaar uit, maar gaandeweg verloor ik het geloof dat dit anders kon.
Inmiddels is er veel veranderd. Daar heeft helaas wel een affaire tussen gezeten. Maar nu is vrijen heel ontspannend, verbindend en opwindend. Soms vrijen we 3x in een week en soms een paar weken niet. Soms wild en bijna lomp, soms lief en intiem. Soms buiten, soms binnen.
Ik heb mij geregeld afgevraagd hoe dit nu kan. De affaire was een crisis en heeft ons ertoe aangezet diep naar binnen te kijken. Ontdekt dat er veel onderliggende behoeftes zijn die rondom seksualiteit meespelen. We kennen elkaars behoeften beter en voelen geen oordeel (meer) op elkaars behoeften. Mijn vrouw waardeert juist meer mijn verlangen en daarmee voel ik mij uitgenodigd om initiatief en stiekeme plannetjes te maken. Ik waardeer de behoefte van mijn vrouw aan ook emotionele verbondenheid omdat dat onze relatie zoveel mooier maakt. Mijn vrouw voelt meer vrijheid om te leven en is vrij van een stuk schuld en schaamte. We voelen beide geen tekort. Als we nu een paar weken niet vrijen (terwijl ik dan echt wel zin heb), dan is dat prima. Ook dan is er verbinding. En ik voel nu helemaal het vertrouwen dat het wel weer komt.
Dus in ons verhaal is het niet iets van simpele trucjes. Hier was de sleutel juist op een diepere laag te zoeken naar emoties, behoeften en overtuigingen.
_Anoniem_ schreef op 18-07-2024 om 13:09:
Ik zei ook altijd na de seks, gemeend, dit moeten we vaker doen, alleen had ik nooit zin. Ik vond dat toen zó moeilijk want het deed echt wat mijn gevoel, ik dacht dat ik niet normaal was (ik had vriendinnen zonder partner dus seks stond hoog op hun verlanglijstje) Maar goed, het is dus wel ook haar probleem ook al beweert ze van niet. Jij wil het ene (meer seks) zij het andere (gewoon zoals het is, heel weinig seks) dus zullen jullie compromissen moeten sluiten, net zoals je bij ieder meningsverschil doet. Kan je het niet eens zo praktisch brengen, van 'hoe gaan we dit oplossen'
Volgens haar kan zij dit niet oplossen. Ze zou het zes keer per dag kunnen doen en dan zou ik in haar beleving zeven vragen. Dat is niet zo, maar zo neemt zij het wel steeds op en dus is er geen compromis.
En eigenlijk is het probleem niet eens die frequentie. Ik wil gewoon als ik naast haar zit terwijl er bij mij vanbinnen allerlei dingen gebeuren eerlijk kunnen zijn over hoe ik me voel. Ik wil mezelf kunnen zijn bij haar, en niet mezelf vanbinnen opvreten om geen rollende ogen van haar te krijgen. Eigenlijk wil ik gewoon erkenning van mijn gevoelens als zijnde echt, normaal, en met compromissen oplosbaar. Nu is het binnen onze relatie iets lastig. Een taboe. Omdat vertellen wat er echt is tot een conflict leidt. En dat wringt erg. Klinkt dat begrijpelijk?
AnnaPollewop schreef op 18-07-2024 om 13:31:
Het lijkt me toch niet het idee van een relatie dat de man zich steeds moet verontschuldigen voor zijn seksuele behoeftes.
Als je geen zin hebt in je man, is er dan wel sprake van liefde? Of is het gewoon wel makkelijk zo, dat er iemand in huis is om de taken een beetje mee te verdelen en het kostwinnerschap.
Het is makkelijk om TO van alles aan te wrijven waardoor het allemaal zijn schuld is, maar zo gek is het toch niet om van een partner te verwachten dat die ook een beetje zin in jou heeft zonder dat je je daarvoor in allerlei bochten moet wringen. Het lijkt mij een slecht teken aan de wand voor de relatie als het zo moet.
Mooi beschreven en helemaal met je eens!
Y123 schreef op 18-07-2024 om 13:31:
[..]
Volgens haar kan zij dit niet oplossen. Ze zou het zes keer per dag kunnen doen en dan zou ik in haar beleving zeven vragen. Dat is niet zo, maar zo neemt zij het wel steeds op en dus is er geen compromis.
En eigenlijk is het probleem niet eens die frequentie. Ik wil gewoon als ik naast haar zit terwijl er bij mij vanbinnen allerlei dingen gebeuren eerlijk kunnen zijn over hoe ik me voel. Ik wil mezelf kunnen zijn bij haar, en niet mezelf vanbinnen opvreten om geen rollende ogen van haar te krijgen. Eigenlijk wil ik gewoon erkenning van mijn gevoelens als zijnde echt, normaal, en met compromissen oplosbaar. Nu is het binnen onze relatie iets lastig. Een taboe. Omdat vertellen wat er echt is tot een conflict leidt. En dat wringt erg. Klinkt dat begrijpelijk?
Wellicht tijd om dan met de spreekwoordelijke vuist op tafel te slaan en aan te geven dat je op deze manier niet verder wil en kan met haar.
Mannelijke energie. In plaats van je non verbaal te uiten en in een hoekje te gaan zitten mokken duidelijk aan haar kenbaar maken dat je het menens is. Klaag niet over een gebrek aan seks maar geef aan dat dat je je slecht voelt en benoem al deze dingen en wat het doet met jouw gevoel. Stel de relatie als geheel ter discussie.
Want wat je nu schetst is meer dan alleen een gebrek aan libido van haar kant, ze zoekt überhaupt geen fysieke verbinding meer of heeft dat zelfs nooit gedaan. En jou een schuldgevoel aanpraten omdat je wel seksuele behoeftes hebt is pure gaslighting. Dwing haar tot dieper/verder kijken, blijft ze volharden daarin te verzaken trek dan je conclusies. Jullie hebben nog geen kinderen, dat maakt e.e.a. al een stuk minder gecompliceerd.
Y123 schreef op 18-07-2024 om 13:31:
En eigenlijk is het probleem niet eens die frequentie. Ik wil gewoon als ik naast haar zit terwijl er bij mij vanbinnen allerlei dingen gebeuren eerlijk kunnen zijn over hoe ik me voel. Ik wil mezelf kunnen zijn bij haar, en niet mezelf vanbinnen opvreten om geen rollende ogen van haar te krijgen. Eigenlijk wil ik gewoon erkenning van mijn gevoelens als zijnde echt, normaal, en met compromissen oplosbaar. Nu is het binnen onze relatie iets lastig. Een taboe. Omdat vertellen wat er echt is tot een conflict leidt. En dat wringt erg. Klinkt dat begrijpelijk?
Ik weet dat het heel moeilijk is maar dit is toch juist het allerbelangrijkste, dat wat je partners maakt, dat je deze dingen met haar moet kunnen bespreken. Wellicht kan je eerst proberen andere lastige onderwerpen bloot te gooien en langzaam toch naar het onderwerp seks toe gaan (niet in een avond uiteraard) als er rollende ogen komen moet je kunnen aangeven dat dit heel kwetsend overkomt en totaal niet constructief in het communiceren.
Probeer "ik"-boodschappen te gebruiken, zoals "Ik voel me... wanneer..." in plaats van "jij doet...". dan kom je niet beschuldigend over, want dat bedoel je helemaal niet. Als het moeizaam gaat is het misschien toch waard om relatietherapie te doen. Iemand kan jullie dan begeleiden is het krijgen van goede communicatie met elkaar, dat is zo belangrijk in een relatie.
Ik bedenk me ineens dat je heel veel spellen hebt (kaartspellen) waarbij je allerlei vragen om de beurt moet beantwoorden, misschien is dit een handig hulpmiddel om qua communicatie de diepte in te gaan.
_Anoniem_ schreef op 18-07-2024 om 14:01:
[..]
Ik weet dat het heel moeilijk is maar dit is toch juist het allerbelangrijkste, dat wat je partners maakt, dat je deze dingen met haar moet kunnen bespreken. Wellicht kan je eerst proberen andere lastige onderwerpen bloot te gooien en langzaam toch naar het onderwerp seks toe gaan (niet in een avond uiteraard) als er rollende ogen komen moet je kunnen aangeven dat dit heel kwetsend overkomt en totaal niet constructief in het communiceren.
Probeer "ik"-boodschappen te gebruiken, zoals "Ik voel me... wanneer..." in plaats van "jij doet...". dan kom je niet beschuldigend over, want dat bedoel je helemaal niet. Als het moeizaam gaat is het misschien toch waard om relatietherapie te doen. Iemand kan jullie dan begeleiden is het krijgen van goede communicatie met elkaar, dat is zo belangrijk in een relatie.
Ik bedenk me ineens dat je heel veel spellen hebt (kaartspellen) waarbij je allerlei vragen om de beurt moet beantwoorden, misschien is dit een handig hulpmiddel om qua communicatie de diepte in te gaan.
Die behoefte tot (fysieke) verdieping moet wel van beide kanten komen. Aangezien To schrijft dat zij al vanaf het begin van de relatie fysiek zo koeltjes is kan zij voor zover wij weten net zo goed aseksueel zijn.
Bedoel, wij seksen hier soms ook wekenlang niet als dat toevallig zo uitkomt, maar er is elke dag wel ruimte voor knuffelen/stoeien. Seks (of een gebrek daaraan) hoeft niet per se de graadmeter voor een goede of slechte relatie te zijn. Maar als je echt nul behoefte voelt de ander ook maar aan te raken wat is dan nog het fundament wat het een liefdesrelatie maakt ten opzichte van een vriendschap of huisgenootjes-situatie?
Margaretha2024 schreef op 18-07-2024 om 13:19:
[..]
Mannelijke en vrouwelijke seksualiteit werkt anders. Het loont misschien de moeite om hierover wat te lezen zodat je meer kennis hebt over het onderwerp. (Google is je vriend
Seksualiteit en intimiteit kan best complex zijn in een langdurige relatie. Er is en er wordt heel veel over geschreven, veel mensen worstelen ermee. Heel kort door de bocht : Voor vrouwen moet aan de voorwaarde voor intimiteit (in de breedste zin van het woord) voldaan zijn en dan komt er ruimte voor seks. Voor mannen zorgt het hebben van seks voor intimiteit. Tegengesteld dus en dat is precies wat je zelf al opgemerkt hebt in je relatie. En dan nóg, ook al is aan alle voorwaarden voor intimiteit voldaan, dan nóg is de zin vaak ver te zoeken. Dan is het dus zaak dat je gewoon begint, gaandeweg krijgt een vrouw dan vaak wél zin en zegt ze na afloop : dit moeten we vaker doen. Het is daarom echt noodzakelijk om te zorgen dat die diepgaande gesprekken, die jullie dus wel hebben, ook gevoerd kunnen worden over zaken die je na aan het hart liggen ipv alleen de wat veilige en oppervlakkige onderwerpen zoals ‘de toekomst’. Het is een goed teken dat die gesprekken er wel zijn. Maak bijvoorbeeld afspraken over de frequentie. Voor jou iedere dag ? Voor haar 1 keer per maand ? Spreek dan af 1 keer per week. Spreek af dat jij begint en dat zij alleen nee zegt als ze zich er écht niet toe kan zetten en ze de aanraking nauwelijks kan verdragen, en dat accepteer jij dan liefdevol. Het is echt onvoldoende om alleen maar aan te geven dat je iets mist om vervolgens af te wachten of er daardoor iets verandert.
Je moet een modus vinden samen, maar daarvoor moet je wel beiden aan de bak willen. Je moet een zorgbehoefte voelen naar elkaar en naar de relatie. Als een van de twee partners het allemaal wel best vind zo, dan wordt het heel lastig. Degene die het wel best vindt loopt echter ook een risico ; namelijk het hebben van een steeds oppervlakkigere relatie zonder diepgang waarbij de ander op een gegeven moment emotioneel gaat afhaken en uiteindelijk misschien vertrekt.
Ik ben mij ook bewust van dat verschil. Hebben we beiden trouwens ook over gesproken. Maar net dat (mannen kunnen zogenaamd altijd, bij vrouwen ligt het wat ingewikkelder) maakt dat zij het “voor het zeggen” heeft.
Hebben jullie echt afspraken over de frequentie? Want die zijn er bij ons niet echt, en dat lijkt me ook niet echt spontaan.
Y123 schreef op 18-07-2024 om 13:31:
[..]
Volgens haar kan zij dit niet oplossen. Ze zou het zes keer per dag kunnen doen en dan zou ik in haar beleving zeven vragen. Dat is niet zo, maar zo neemt zij het wel steeds op en dus is er geen compromis.
En eigenlijk is het probleem niet eens die frequentie. Ik wil gewoon als ik naast haar zit terwijl er bij mij vanbinnen allerlei dingen gebeuren eerlijk kunnen zijn over hoe ik me voel. Ik wil mezelf kunnen zijn bij haar, en niet mezelf vanbinnen opvreten om geen rollende ogen van haar te krijgen. Eigenlijk wil ik gewoon erkenning van mijn gevoelens als zijnde echt, normaal, en met compromissen oplosbaar. Nu is het binnen onze relatie iets lastig. Een taboe. Omdat vertellen wat er echt is tot een conflict leidt. En dat wringt erg. Klinkt dat begrijpelijk?
Ah, dan zou de titel niet "het moment dat je partner niet wil maar jij wel" moeten zijn? Eigenlijk lijkt ze helemaal niet te willen, maar neemt ze genoegen met een leven als broer en zus? Ik heb helaas geen oplossingen voor je, ik vind het moeilijk klinken eerlijk gezegd, zoals je het omschrijft vraag ik me af of jullie wel bij elkaar passen. Alhoewel ik het eens ben dat het niet aantrekkelijk is als jij elke dag hoopt op seks en het gebeurt niet, waardoor je gefrustreerd raakt, vind ik jouw behoeftes niet vreemd. Ik vraag me bijna af of ze jou wel aantrekkelijk vindt. Ik ben juist heel graag intiem met mijn man, maar ben dan ook heel knuffelig juist. En bij mij werkt het eerder omgekeerd: ik gebruik eerder seks om lekker in slaap te vallen en niet meer te denken aan alle dingen niet nog moeten gebeuren, i.p.v. dat het hele huis aan kant moet zijn voor er zin is in seks.
Scriptos schreef op 18-07-2024 om 14:11:
[..]
Die behoefte tot (fysieke) verdieping moet wel van beide kanten komen. Aangezien To schrijft dat zij al vanaf het begin van de relatie fysiek zo koeltjes is kan zij voor zover wij weten net zo goed aseksueel zijn.
Bedoel, wij seksen hier soms ook wekenlang niet als dat toevallig zo uitkomt, maar er is elke dag wel ruimte voor knuffelen/stoeien. Seks (of een gebrek daaraan) hoeft niet per se de graadmeter voor een goede of slechte relatie te zijn. Maar als je echt nul behoefte voelt de ander ook maar aan te raken wat is dan nog het fundament wat het een liefdesrelatie maakt ten opzichte van een vriendschap of huisgenootjes-situatie?
Nou, dat inderdaad. Hier ook heel vaak (bijna dagelijks) niet seks met alles erop en eraan, maar even een wat strelen of zoenen op de intieme zones, naakt tegen elkaar aanliggen etc.
Y123 schreef op 18-07-2024 om 14:12:
[..]
Ik ben mij ook bewust van dat verschil. Hebben we beiden trouwens ook over gesproken. Maar net dat (mannen kunnen zogenaamd altijd, bij vrouwen ligt het wat ingewikkelder) maakt dat zij het “voor het zeggen” heeft.
Hebben jullie echt afspraken over de frequentie? Want die zijn er bij ons niet echt, en dat lijkt me ook niet echt spontaan.
Nee, soms vragen we rond etenstijd bijvoorbeeld wel of de ander voor het naar bed gaan zin heeft. Wij zijn bijna dagelijks spontaan (meestal 's avonds, soms in het weekend 's ochtends) enigszins tot behoorlijk intiem.
Y123 schreef op 18-07-2024 om 13:31:
[..]
En eigenlijk is het probleem niet eens die frequentie. Ik wil gewoon als ik naast haar zit terwijl er bij mij vanbinnen allerlei dingen gebeuren eerlijk kunnen zijn over hoe ik me voel. Ik wil mezelf kunnen zijn bij haar, en niet mezelf vanbinnen opvreten om geen rollende ogen van haar te krijgen. Eigenlijk wil ik gewoon erkenning van mijn gevoelens als zijnde echt, normaal, en met compromissen oplosbaar. Nu is het binnen onze relatie iets lastig. Een taboe. Omdat vertellen wat er echt is tot een conflict leidt. En dat wringt erg. Klinkt dat begrijpelijk?
Je verwoordt het heel helder. Dat is een grote plus! En je hebt de kern hier te pakken.
Wat je zou kunnen doen is alleen het stukje 'rollende ogen' met haar bespreken. Vertel haar dat je het niet meer fijn vindt dat ze op die manier reageert en dat je wil dat ze jouw gevoelens serieus neemt. Zónder dat dit meteen betekent dat jullie seks gaan hebben. Neem jezelf voor om je vaker hierin te uiten en vertel haar ook dat je dat gaat doen.
Dan kan je naast haar op de bank zitten en gewoon zeggen: "hmm, ik heb zo'n zin om met je te vrijen...!". Zonder verder tot actie over te gaan of wat dan ook. Gewoon jezelf uiten. Geef jezelf die ruimte en accepteer niet langer dat ze daar met rollende ogen op reageert.
Als je die ruimte inneemt en zij leert om daar niet meer kinderachtig op te reageren, kijk dan daarna eens wat je volgende stap kan zijn in dit proces.
Ik vermoed dat het overigens niet alleen gaat om jouw gevoelens m.b.t. seks. Ik denk dat je je heel vaak inhoudt in het uiten van je gevoel. Alleen bij het thema seks voel je de meeste pijn en frustratie.
Ik denk zomaar dat jullie relatie (emotioneel) heel ongelijkwaardig is en je op meer vlakken 'onder de plak' zit.