(Spirituele) transformatie moederschap
Hoi,
Ik ben even benieuwd of er meer moeders zijn die moederschap als een verwarrende transformatie fase ervaren.
Mijn dochter is bijna twee. Ik merk dat ik eigenlijk bij elk facet van mijn leven vraagtekens heb. Terwijl ik altijd doelgericht ben geweest en exact heb geweten wat ik wilde. Nu ben ik zo aan het zoeken naar wie ik ben; welke kledingstijl past bij mij, hoe wil ik wonen, past mijn relatie nog, mijn vriendschappen, wat voor werk wil ik doen? Ik voel dat ik dichter bij mezelf sta nu ik moeder ben, maar ik weet niet zo goed waar ik precies uit wil komen. Hoe dat er concreet uit moet zien.
Op spiritueel vlak ervaar ik het als een soort deep dive en alsof ik als een soort vlinder alle oude jasjes af wil doen en in alles helemaal opnieuw wil beginnen. Dit geeft echter best wel veel stress, want verandering is oncomfortabel en daarnaast vraag ik me af of het wijs is om alles bijna van me af te schudden. Maar op sommige momenten voelt het alsof alles rigoureus anders moet. Het voelt alsof ik altijd heb geleefd naar een bepaald plaatje (universiteit, goede baan, moderne kleding, veel vriendschappen, sportschool, rationeel) maar dat mijn ware zelf een stuk alternatiever is dan ik altijd heb willen zijn. De achtergrond hiervan is dat ik een rommelige jeugd heb gehad en ik het gevoel heb gehad dat er in mijn puberteit weinig ruimte en veilige basis is geweest om mezelf te ontdekken. De afgelopen jaren heb ik veel geheeld en door het moederschap voel ik me meer geaard. Het voelt alsof ik mijn waarheid nu wil leven en dat dat er met en soort vulkaankracht uitkomt. Het voelt bijna zoals met weeën, dat het een heel klein beetje rommelde en de laatste vijf maanden nemen deze gevoelens en gedachtes plots in frequentie en intensiteit zo hevig toe, dat het eruit moet. Ik voel een verlangen naar vrijheid, mijn voeten in het gras, contact met de natuur, een eenvoudige leefstijl, een ander type man en vriendschappen. Stromen. Ik heb meerdere kruispunten gehad in mijn leven waar ik niet durfde te kiezen, maar toch de stroom van mijn intuïtie heb gevolgd. Ik heb door traumaverwerking steeds meer laagjes afgepeld en ik ben door steeds linksaf te slaan waar anderen rechtdoor gaan dichter bij mezelf gekomen. Kiezen voor wat als mijn eigen waarheid voelt, zou nu betekenen dat ik er eigenlijk helemaal alleen (natuurlijk deels met mijn dochter) voor kom te staan. Ik overweeg een stacaravan te kopen en alleen verder te gaan vanaf daar (dit klinkt vrij mental, ik weet het, maar ik kan aan bijna niks anders meer denken).
Ik dacht eigenlijk dat ik er grotendeels was en ik was er zo aan toe om nu in stabiliteit te genieten van mijn gezin. Ik ben dol op mijn partner, hij is lief, zorgzaam, is tijdens het hele proces naast me blijven staan. Rationeel gezien is er niks mis, ik hou ook van hem. Hij is een leuke vader, maar sinds kort voelt het alsof mijn gevoel op romantisch vlak voor hem weg is en dat mij een nieuw leven te wachten staat. Sinds vijf maanden dringt deze vraag zich steeds heviger op. Ik merk dat ik wel een tweede kindje wil, maar mij afvraag of ik dit wel met mijn partner wil. Aan een volgende zomervakantie met het gezin durf ik in de romantische setting met mijn partner niet goed te denken. Stiekem voelde deze vakantie als de laatste keer in deze setting. Samen een huis of auto kopen klopt voor mijn gevoel niet. Het maakt me verdrietig en angstig, omdat ik dit liever niet wil voelen. Maar bij al mijn vorige keuzes heeft durven kiezen voor het onbekende me veel opgeleverd.
De ene dag voel ik relatieve rust over (op dit moment m.n.) mijn relatie en mijn leven in het algemeen, de volgende dag knap ik bijna uit elkaar dat ik het zeker weet dat het allemaal niet meer past. Ook dit ken ik niet van mezelf, dat de ene en de andere dag zo van het ene naar het uiterste gaan (razen de hormonen nog?). Tegelijkertijd vind ik ook dat spiritualiteit en zelfverwezenlijking nooit mogen doorslaan naar het individuele. Het stoort me aan deze maatschappij dat iedereen voor zichzelf kiest, terwijl geluk in verbinding zit. Ik vind het enorm verwarrend, het liefst zou ik nu kiezen voor stabiel het gezin opbouwen en samen genieten, maar er is een roep in mij naar iets anders en het voelt alsof ik het niet kan negeren.
Hoe ervaren jullie dat?
Liefs!
Bovendien lijkt het alsof je zoekt naar een spiritueel ideaalbeeld van je leven, je leven op de top. Alsof je daarvoor uit de realiteit wil stappen. Wat wil40 zegt, pak eerst dan de simpele dingen aan, kies kleren waarvan je wellicht over een jaar zegt dat ze niet bij je passen, maar nu wel.
Wat betreft romantiek, het is vrij normaal dat na de romantische eerste periode in een relatie de relatie zich verdiept in een betrouwbare, fundamentele vriendschap/maatjes, van twee mensen die samen voor een klus staan, namelijk een gezin runnen.
Eerlijk gezegd schrik ik nogal van je berichten als ik lees waar een bepaalde opvatting (!) van spiritualiteit toe kan leiden. Ik hoop echt dat je eerst gaat kiezen voor wat nu het allerbelangrijkste is in je leven en dat is de zorg voor je kind en je man. Je berichten maken mij heel erg verdrietig.
Tsjor
tsjor schreef op 03-08-2024 om 08:46:
Bovendien lijkt het alsof je zoekt naar een spiritueel ideaalbeeld van je leven, je leven op de top. Alsof je daarvoor uit de realiteit wil stappen. Wat wil40 zegt, pak eerst dan de simpele dingen aan, kies kleren waarvan je wellicht over een jaar zegt dat ze niet bij je passen, maar nu wel.
Wat betreft romantiek, het is vrij normaal dat na de romantische eerste periode in een relatie de relatie zich verdiept in een betrouwbare, fundamentele vriendschap/maatjes, van twee mensen die samen voor een klus staan, namelijk een gezin runnen.
Eerlijk gezegd schrik ik nogal van je berichten als ik lees waar een bepaalde opvatting (!) van spiritualiteit toe kan leiden. Ik hoop echt dat je eerst gaat kiezen voor wat nu het allerbelangrijkste is in je leven en dat is de zorg voor je kind en je man. Je berichten maken mij heel erg verdrietig.
Tsjor
Je bent niet de enige , het klinkt als een psychose .. ik hoop dat to zich niet alleen maar laat leiden door haar gevoel en straks haar kindje opgroeit met gescheiden ouders omdat mama een ander visionbord had als papa , ik lees ook niets wat met moederschap te maken heeft of spirituele groei
Jouw zoektocht naar spiritualiteit klinkt inderdaad wat obsessief, Sperzie, zoals je zelf ook aangeeft. Ik herken Tsjor 's gevoel wel, dat ik er ook een beetje verdrietig van word als ik het lees. Of misschien is verdrietig niet het juiste woord, meer een soort alertheid en bezorgdheid. Voor jou, en voor de keuzes die je misschien vanuit een behoefte aan spiritualiteit zou kunnen maken die grote gevolgen voor jouw gezin kunnen hebben. Ik vind het dan ook heel goed dat je hier je vraag stelt en zelf ook twijfels voelt.
Jouw gevoelens, twijfels en wat je als visioenen of toekomstbeelden ziet, lijken mij wel heel erg op de voorgrond te staan. Het boeddhisme is een belangrijke stroming in spiritualiteit en die gaat vooral over zijn met wat er is, zonder oordeel. Mindfulness meditatie is daar ook op gebaseerd. In deze vorm van spiritualiteit gaat het er juist om dat ervaren gedachten en gevoelens niet perse de waarheid zijn. Zonder oordeel die gevoelens en gedachten laten passeren, zijn een belangrijke oefening tijdens meditatie. Doe je ook aan meditatie, Sperzie? En beoefen je die ook vanuit deze traditie? Wellicht zou het je kunnen helpen om met die onrust om te gaan.
Nou nee, een psychose ziet er echt wel anders uit, helaas. Of gelukkig voor Sperzie. Ik herken een uitvloeisel van bepaalde spirituele richtingen, zoals waar Marianne76 naar verwees, de rode tenten. Dan gaat vrouw zijn, vrouwelijke energie, samen met natuur en oorsprong en zelf etc. De ervaring van zwangerschap en bevalling is ook eigenlijk een eerste ervaring van de kracht van natuur, tegenover al het andere wat artificieel is, je kleding, studie, gedrag, make-up etc. Dat kan behoorlijk ontregelend zijn en het lijkt erop dat Sperzie verder wil gaan op basis van die nieuwe ervaring.
Haar verhaal maakt mij ook wel boos, zeker als ze schrijft dat ze wel een tweede kindje wil, maar dan niet met deze man, terwijl er met die man niets mis is. Stel je voor (mijn stijl) dat het andersom zou zijn, dat een man zou schrijven dat hij wel een tweede kindje wil, maar dan met een andere vrouw, terwijl er niets mis is met die ene vrouw. Het geeft mijns inziens ook aan hoe ver zij bereid is om haar gezin overhoop te gooien: twee kinderen van twee vaders, alleen maar omdat zij bezig is met een spirituele zoektocht naar moederschap.
Ik zou haar wakker willen schudden, want ze zit mijns inziens op een verkeerde weg, vooral met een verkeerd beeld van zichzelf en waar ze mee bezig is. Nu ga ik iets schrijven waar ze zeker heel boos over zal worden, maar ik vrees dat de begeleiders en coaches die ze zoekt haar geen spiegel voor zullen houden. Over zichzelf zegt ze: 'Ik onderzoek heel kwetsbaar en moedig alle mogelijke perspectieven om deze warboel aan gevoelens die het moederschap meebrengt in goede banen te leiden, juist omdat ik zuiver wil handelen.'
Dit is niet waar. Ze stelt zich niet kwetsbaar op. Ze heeft al snel aangegeven dat de oorzaak ligt in haar puberteit, waarin ze weinig vrijheid had om zichzelf te ontwikkelen. Daarmee heeft ze zichzelf al verontschuldigd en neemt ze geen verantwoordelijkheid voor haar eigen gedrag. Bovendien laat ze zien dat ze eigenlijk geen kritiek aankan, met het vriendelijke verzoek om haar te sparen. Het is dus geen kritische zoektocht.
Het is ook niet moedig wat ze doet, want de mogelijke negatieve gevolgen komen niet bij haar terecht maar bij haar man en kind. Het lijkt moedig dat ze het hier opschrijft, maar eigenlijk wil ze vooral bevestiging van zichzelf en wat ze aan het doen is.
En dan haar streven, dat is wat mij echt verdrietig maakt: het 'zuiver' willen doen van het omgaan met de emoties rond moederschap. Alsof die zuiverheid bestaat. Laat ik kort zijn: die zuiverheid bestaat niet. Je bent en wordt geen sublieme, geweldige, in balans zijnde moeder. Je bent gewoon een mens, met emoties, die heen en weer gaan, veranderen en eigenlijk slechts zijdelings interessant zijn, zolang je er geen last van hebt.
Ik begrijp heel goed dat dit pijnlijk is om te lezen, maar ik vrees dat er niemand zal zijn die dit tegen je zegt binnen de kringen die jij zoekt. Je zult eerder aangemoedigd worden om op de ingeslagen weg door te gaan. Ondertussen loop je het risico te verliezen wat je nu hebt en wat het mooiste is wat er bestaat: een liefhebbende man die je ontzettend veel ruimte geeft, en je kind; en mogelijk zelfs een tweede kind (wat weer een hele warboel aan emoties met zich mee zal brengen, want hoe kun je nou van twee kinderen zo intens veel houden, bijvoorbeeld). Oftewel; je lijkt ziende blind.
Wellicht kan ik het nog korter zeggen met een boedhistische vraag; waarom zou je iets najagen dat je al bezit?
Tsjor
Tsjor, applaus voor deze prachtige post!
Bij mij kwam ook het beeld op van Rupsje Nooitgenoeg. Je hebt alles wat je zou wensen in het leven, een man die van je houdt en een lief kindje, en dan wil je dat alles opofferen voor een idée fixe, een fata morgana.
Tel je zegeningen…!
Tsjor, je verwoordt heel mooi wat ik ook voel. Sperzie, ik hoop dat je open staat voor Tsjor's kritische en misschien voor jou pijnlijke woorden die vanuit een goed hart komen. Soms heb je mensen nodig die juist niet met je meegaan in je gedachten en dit tegengeluid laten horen. Een spirituele zoektocht is soms juist niet mee te gaan in wat jij als intuïtie beschrijft.
Edit: de woorden die je kiest voor jouw spirituele zoektocht klinken alsof je dit verheerlijkt en boven de zoals jij het noemt 'aardse' aanpak van je partner plaatst. Daar zit ook oordeel in verpakt.
Anoniemer schreef op 03-08-2024 om 06:32:
Toen mijn ouders er allebei niet meer waren heb ik een periode gehad die me doet denken aan jouw verhaal, maar toch ook weer anders. Ik kreeg iets wat op een depressie keek en wat maakte dat ik anders tegen mijn jeugd heb moeten leren aankijken. Er kwam van alles bovendrijven waar ik geen flauw benul van had en wat ik allemaal heb moeten leren markeren zodat ik zelf opnieuw in staat was de juiste keuzes te maken. Het heeft mij veel stabiliteit en rust gegeven in de omgang met mijn dochter en partner, maar ook in werk, vriendschappen, levensvulling, spiritualiteit, het doorgeven van leven door het zelf (vóór) te leven.
Vertrouwen op je intuïtie klinkt heel mooi maar uit je verhaal maak ik op dat je ook daarover twijfelt.
Doe er wat mee, vind een voor jou stabiele ondertoon (maar daar ben je al mee bezig). Google eens op Heel je moederlijn. (bijvoorbeeld)
Bedankt. Ja, zonet bedacht ik me ineens; is het eigenlijk niet een onrustig gevoel dat wij nu een stabiel en gelukkig gezin vormen? Dat die rust en stabiliteit misschien confronterend en onwennig voelt en ik dat onbewust uit de weg wil gaan. Iets soortgelijks las ik in het boek Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen.
wil40 schreef op 03-08-2024 om 08:12:
"Nu ben ik zo aan het zoeken naar wie ik ben; welke kledingstijl past bij mij, hoe wil ik wonen, past mijn relatie nog, mijn vriendschappen, wat voor werk wil ik doen? Ik voel dat ik dichter bij mezelf sta nu ik moeder ben, maar ik weet niet zo goed waar ik precies uit wil komen. Hoe dat er concreet uit moet zien."
Dit herken ik gedeeltelijk en ik denk zeker dat veel jonge moeders het gevoel herkennen. Maar misschien is het voor jou extra warrig omdat alles tegelijk anders "moet"? Je gevoel zegt dat je je leven anders zou willen inrichten maar het hoeft niet gelijk "alles" te zijn. Je ervaart onrust en chaos en blijkbaar is dat je hele leven al zo. Daar wat rust in vinden zal je helpen alles wat meer te ordenen en sorteren in je hoofd. Pak eerst iets kleins aan. Ruim je kledingkast op, breng kleding naar de kringloop en ga je oriënteren van welke kleding je wél blij wordt. Is het mogelijk om ergens een stacaravan te huren of kopen om op vrije dagen daar heen te gaan voor de rust? Misschien vind je partner dat ook fijn, een tweede huisje in de rust. Ga op Yoga voor de innerlijke rust en bij de wandelclub. Een wat grotere stap is ander werk zoeken, iets waar je meer voldoening uithaalt.
Dus wat meer praktisch denken, nu heb je veel gedachtes hoe je leven er anders uit zou moeten zien maar daadwerkelijk er eerst iets aan veranderen is een volgende stap. Kleine stappen samen maken ook een grote stap.
Super bedankt! Ja, daar was ik al mee bezig. Mijn kledingkast aanpakken en voor deze twijfels begonnen wilde ik al heel graag voor ons samen een stacaravan waar ik/we in de weekenden heen kon(den). Maar ineens kwam er zo'n storm op dat het allemaal pats boem nu moest. Bedankt voor de tip om meer kleine praktische stapjes te zetten.
tsjor schreef op 03-08-2024 om 10:04:
Nou nee, een psychose ziet er echt wel anders uit, helaas. Of gelukkig voor Sperzie. Ik herken een uitvloeisel van bepaalde spirituele richtingen, zoals waar Marianne76 naar verwees, de rode tenten. Dan gaat vrouw zijn, vrouwelijke energie, samen met natuur en oorsprong en zelf etc. De ervaring van zwangerschap en bevalling is ook eigenlijk een eerste ervaring van de kracht van natuur, tegenover al het andere wat artificieel is, je kleding, studie, gedrag, make-up etc. Dat kan behoorlijk ontregelend zijn en het lijkt erop dat Sperzie verder wil gaan op basis van die nieuwe ervaring.
Haar verhaal maakt mij ook wel boos, zeker als ze schrijft dat ze wel een tweede kindje wil, maar dan niet met deze man, terwijl er met die man niets mis is. Stel je voor (mijn stijl) dat het andersom zou zijn, dat een man zou schrijven dat hij wel een tweede kindje wil, maar dan met een andere vrouw, terwijl er niets mis is met die ene vrouw. Het geeft mijns inziens ook aan hoe ver zij bereid is om haar gezin overhoop te gooien: twee kinderen van twee vaders, alleen maar omdat zij bezig is met een spirituele zoektocht naar moederschap.
Ik zou haar wakker willen schudden, want ze zit mijns inziens op een verkeerde weg, vooral met een verkeerd beeld van zichzelf en waar ze mee bezig is. Nu ga ik iets schrijven waar ze zeker heel boos over zal worden, maar ik vrees dat de begeleiders en coaches die ze zoekt haar geen spiegel voor zullen houden. Over zichzelf zegt ze: 'Ik onderzoek heel kwetsbaar en moedig alle mogelijke perspectieven om deze warboel aan gevoelens die het moederschap meebrengt in goede banen te leiden, juist omdat ik zuiver wil handelen.'
Dit is niet waar. Ze stelt zich niet kwetsbaar op. Ze heeft al snel aangegeven dat de oorzaak ligt in haar puberteit, waarin ze weinig vrijheid had om zichzelf te ontwikkelen. Daarmee heeft ze zichzelf al verontschuldigd en neemt ze geen verantwoordelijkheid voor haar eigen gedrag. Bovendien laat ze zien dat ze eigenlijk geen kritiek aankan, met het vriendelijke verzoek om haar te sparen. Het is dus geen kritische zoektocht.
Het is ook niet moedig wat ze doet, want de mogelijke negatieve gevolgen komen niet bij haar terecht maar bij haar man en kind. Het lijkt moedig dat ze het hier opschrijft, maar eigenlijk wil ze vooral bevestiging van zichzelf en wat ze aan het doen is.
En dan haar streven, dat is wat mij echt verdrietig maakt: het 'zuiver' willen doen van het omgaan met de emoties rond moederschap. Alsof die zuiverheid bestaat. Laat ik kort zijn: die zuiverheid bestaat niet. Je bent en wordt geen sublieme, geweldige, in balans zijnde moeder. Je bent gewoon een mens, met emoties, die heen en weer gaan, veranderen en eigenlijk slechts zijdelings interessant zijn, zolang je er geen last van hebt.
Ik begrijp heel goed dat dit pijnlijk is om te lezen, maar ik vrees dat er niemand zal zijn die dit tegen je zegt binnen de kringen die jij zoekt. Je zult eerder aangemoedigd worden om op de ingeslagen weg door te gaan. Ondertussen loop je het risico te verliezen wat je nu hebt en wat het mooiste is wat er bestaat: een liefhebbende man die je ontzettend veel ruimte geeft, en je kind; en mogelijk zelfs een tweede kind (wat weer een hele warboel aan emoties met zich mee zal brengen, want hoe kun je nou van twee kinderen zo intens veel houden, bijvoorbeeld). Oftewel; je lijkt ziende blind.
Wellicht kan ik het nog korter zeggen met een boedhistische vraag; waarom zou je iets najagen dat je al bezit?
Tsjor
Ik ben niet op zoek naar bevestiging van deze ingeslagen denkweg. Die ervaar ik namelijk niet als prettig. Ik schrijf dat ik anders zou willen voelen en benieuwd ben of andere moeders door eenzelfde soort warboel van emoties gaan, juist omdat ik weet hoeveel moois ik heb. Ik zou juist graag een verklaring willen van wat hier gaande is (is het hormonaal, is het een overtrekkende fase die vaker voorkomt in een spirituele zoektocht of transformatie van het moederschap?) zodat ik deze gevoelens beter kan kanaliseren. Ik verwijs naar mijn jeugd en puberteit als mogelijke verklaring waarom deze identiteitsvragen (zoals welke kledingstijl past eigenlijk bij mij?) en een enorm verlangen om daar nu uiting aan te geven zo heftig de kop op steken, terwijl me dit nooit eerder heeft bezig gehouden. Je kunt je heel boos maken dat ik deze gevoelens en gedachtes ervaar, maar dat lijkt mij ook niet heel boeddhistisch. Ze zijn er. Ik ben juist zoekende hoe ik dit allemaal kan plaatsen, zodat ik goede keuzes kan maken.
Met moedig en kwetsbaar bedoel ik niet dat ik zo moedig ben om mijn gezin in de steek te laten, maar om al die gevoelens waarvan ik weet dat ze niet conventioneel zijn op tafel te leggen. Daarop vraag ik een respectvolle benadering.
Ik vind kritische reflecties juist heel prettig, maar met diagnostische classificaties als psychose strooien zonder bevoegdheid daartoe en gedegen diagnostiek, schaar ik daar niet onder en zijn niet helpend en opbouwend.Ik ben benieuwd of jij mijn kring van vrienden en begeleiders hebt ontmoet, waardoor jij weet dat ze mij geen spiegel voorhouden. 80% van de mensen met wie ik mijn gevoelens heb gedeeld stimuleren en adviseren een rigoureuze keuze niet, maar staan wel naast mij in deze gedachten en gevoelensstorm en denken met me mee.
Helpend is in mijn optiek bijvoorbeeld wat je schrijft over dat zwangerschap en bevalling ontregelend kunnen zijn en dat het erop lijkt dat ik daar teveel op wil voortbouwen. En 'Laat ik kort zijn: die zuiverheid bestaat niet. Je bent en wordt geen sublieme, geweldige, in balans zijnde moeder. Je bent gewoon een mens, met emoties, die heen en weer gaan, veranderen en eigenlijk slechts zijdelings interessant zijn, zolang je er geen last van hebt.' En de boeddhistische vraag 'waarom zou je iets najagen dat je al bezit?'. Met zulke reflecties kan ik iets en dat is precies het type perspectief waar ik naar op zoek ben en wat mij helpt om wat ik ervaar in een ander daglicht te zien. Dankjewel voor het meedenken.
kaatjecato schreef op 03-08-2024 om 10:50:
Tsjor, je verwoordt heel mooi wat ik ook voel. Sperzie, ik hoop dat je open staat voor Tsjor's kritische en misschien voor jou pijnlijke woorden die vanuit een goed hart komen. Soms heb je mensen nodig die juist niet met je meegaan in je gedachten en dit tegengeluid laten horen. Een spirituele zoektocht is soms juist niet mee te gaan in wat jij als intuïtie beschrijft.
Edit: de woorden die je kiest voor jouw spirituele zoektocht klinken alsof je dit verheerlijkt en boven de zoals jij het noemt 'aardse' aanpak van je partner plaatst. Daar zit ook oordeel in verpakt.
Mooie zin: Een spirituele zoektocht is soms juist niet mee te gaan in wat jij als intuïtie beschrijft. Dankjewel. En dat het klinkt als 'verheerlijking' neem ik ook mee.
Jonagold schreef op 03-08-2024 om 10:21:
Tsjor, applaus voor deze prachtige post!
Bij mij kwam ook het beeld op van Rupsje Nooitgenoeg. Je hebt alles wat je zou wensen in het leven, een man die van je houdt en een lief kindje, en dan wil je dat alles opofferen voor een idée fixe, een fata morgana.
Tel je zegeningen…!
Voor Rupsje Nooitgenoeg wil ik dus waken. Omdat je dat vaak ziet in deze tijd en individualisme geen mooi streven is.
kaatjecato schreef op 03-08-2024 om 09:40:
Jouw zoektocht naar spiritualiteit klinkt inderdaad wat obsessief, Sperzie, zoals je zelf ook aangeeft. Ik herken Tsjor 's gevoel wel, dat ik er ook een beetje verdrietig van word als ik het lees. Of misschien is verdrietig niet het juiste woord, meer een soort alertheid en bezorgdheid. Voor jou, en voor de keuzes die je misschien vanuit een behoefte aan spiritualiteit zou kunnen maken die grote gevolgen voor jouw gezin kunnen hebben. Ik vind het dan ook heel goed dat je hier je vraag stelt en zelf ook twijfels voelt.
Jouw gevoelens, twijfels en wat je als visioenen of toekomstbeelden ziet, lijken mij wel heel erg op de voorgrond te staan. Het boeddhisme is een belangrijke stroming in spiritualiteit en die gaat vooral over zijn met wat er is, zonder oordeel. Mindfulness meditatie is daar ook op gebaseerd. In deze vorm van spiritualiteit gaat het er juist om dat ervaren gedachten en gevoelens niet perse de waarheid zijn. Zonder oordeel die gevoelens en gedachten laten passeren, zijn een belangrijke oefening tijdens meditatie. Doe je ook aan meditatie, Sperzie? En beoefen je die ook vanuit deze traditie? Wellicht zou het je kunnen helpen om met die onrust om te gaan.
Bedankt voor je input!♥️
tsjor schreef op 03-08-2024 om 08:46:
Bovendien lijkt het alsof je zoekt naar een spiritueel ideaalbeeld van je leven, je leven op de top. Alsof je daarvoor uit de realiteit wil stappen. Wat wil40 zegt, pak eerst dan de simpele dingen aan, kies kleren waarvan je wellicht over een jaar zegt dat ze niet bij je passen, maar nu wel.
Wat betreft romantiek, het is vrij normaal dat na de romantische eerste periode in een relatie de relatie zich verdiept in een betrouwbare, fundamentele vriendschap/maatjes, van twee mensen die samen voor een klus staan, namelijk een gezin runnen.
Eerlijk gezegd schrik ik nogal van je berichten als ik lees waar een bepaalde opvatting (!) van spiritualiteit toe kan leiden. Ik hoop echt dat je eerst gaat kiezen voor wat nu het allerbelangrijkste is in je leven en dat is de zorg voor je kind en je man. Je berichten maken mij heel erg verdrietig.
Tsjor
'Bovendien lijkt het alsof je zoekt naar een spiritueel ideaalbeeld van je leven, je leven op de top. Alsof je daarvoor uit de realiteit wil stappen. Wat wil40 zegt, pak eerst dan de simpele dingen aan, kies kleren waarvan je wellicht over een jaar zegt dat ze niet bij je passen, maar nu wel.
Wat betreft romantiek, het is vrij normaal dat na de romantische eerste periode in een relatie de relatie zich verdiept in een betrouwbare, fundamentele vriendschap/maatjes, van twee mensen die samen voor een klus staan, namelijk een gezin runnen.'
Thanks! En wees maar gerust, het leidt nog nergens toe. Er rommelt alleen van alles waar ik antwoorden voor zoek.
Bedankt allemaal voor het lezen en meedenken! Ik heb genoeg input ontvangen waar ik mee vooruit kan.
Fijn, en wees gerust: '...om al die gevoelens waarvan ik weet dat ze niet conventioneel zijn op tafel te leggen.' Dat je jezelf moet herzien na kleine en grote ingrepen in je leven is juist heel conventioneel. Dat je soms droomt van een een camper of zoiets en dan helemaal weg van alles ook. Dus zo bijzonder zijn die emoties niet. Ik ben blij om te lezen dat je het terug hebt kunnen brengen naar praktische zaken, zoals je kledingkast. Ik hoop dat je je relatie niet verder de diepte in sleurt door die relatiecoach die het vrouwelijke in de man moet gaan ontdekken, of zoiets dergelijks. Wees blij dat hij nuchter en praktisch is als jij even op hol slaat. Geef hem een knuffel en wat complimentjes. Zo te lezen is hij het beste wat jou is overkomen.
Tsjor