(Spirituele) transformatie moederschap

Anoniemer schreef op 03-08-2024 om 06:32:

Toen mijn ouders er allebei niet meer waren heb ik een periode gehad die me doet denken aan jouw verhaal, maar toch ook weer anders. Ik kreeg iets wat op een depressie keek en wat maakte dat ik anders tegen mijn jeugd heb moeten leren aankijken. Er kwam van alles bovendrijven waar ik geen flauw benul van had en wat ik allemaal heb moeten leren markeren zodat ik zelf opnieuw in staat was de juiste keuzes te maken. Het heeft mij veel stabiliteit en rust gegeven in de omgang met mijn dochter en partner, maar ook in werk, vriendschappen, levensvulling, spiritualiteit, het doorgeven van leven door het zelf (vóór) te leven.
Vertrouwen op je intuïtie klinkt heel mooi maar uit je verhaal maak ik op dat je ook daarover twijfelt.
Doe er wat mee, vind een voor jou stabiele ondertoon (maar daar ben je al mee bezig). Google eens op Heel je moederlijn. (bijvoorbeeld)

Bedankt. Ja, zonet bedacht ik me ineens; is het eigenlijk niet een onrustig gevoel dat wij nu een stabiel en gelukkig gezin vormen? Dat die rust en stabiliteit misschien confronterend en onwennig voelt en ik dat onbewust uit de weg wil gaan. Iets soortgelijks las ik in het boek Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen.

tsjor schreef op 03-08-2024 om 10:04:

Nou nee, een psychose ziet er echt wel anders uit, helaas. Of gelukkig voor Sperzie. Ik herken een uitvloeisel van bepaalde spirituele richtingen, zoals waar Marianne76 naar verwees, de rode tenten. Dan gaat vrouw zijn, vrouwelijke energie, samen met natuur en oorsprong en zelf etc. De ervaring van zwangerschap en bevalling is ook eigenlijk een eerste ervaring van de kracht van natuur, tegenover al het andere wat artificieel is, je kleding, studie, gedrag, make-up etc. Dat kan behoorlijk ontregelend zijn en het lijkt erop dat Sperzie verder wil gaan op basis van die nieuwe ervaring.
Haar verhaal maakt mij ook wel boos, zeker als ze schrijft dat ze wel een tweede kindje wil, maar dan niet met deze man, terwijl er met die man niets mis is. Stel je voor (mijn stijl) dat het andersom zou zijn, dat een man zou schrijven dat hij wel een tweede kindje wil, maar dan met een andere vrouw, terwijl er niets mis is met die ene vrouw. Het geeft mijns inziens ook aan hoe ver zij bereid is om haar gezin overhoop te gooien: twee kinderen van twee vaders, alleen maar omdat zij bezig is met een spirituele zoektocht naar moederschap.
Ik zou haar wakker willen schudden, want ze zit mijns inziens op een verkeerde weg, vooral met een verkeerd beeld van zichzelf en waar ze mee bezig is. Nu ga ik iets schrijven waar ze zeker heel boos over zal worden, maar ik vrees dat de begeleiders en coaches die ze zoekt haar geen spiegel voor zullen houden. Over zichzelf zegt ze: 'Ik onderzoek heel kwetsbaar en moedig alle mogelijke perspectieven om deze warboel aan gevoelens die het moederschap meebrengt in goede banen te leiden, juist omdat ik zuiver wil handelen.'
Dit is niet waar. Ze stelt zich niet kwetsbaar op. Ze heeft al snel aangegeven dat de oorzaak ligt in haar puberteit, waarin ze weinig vrijheid had om zichzelf te ontwikkelen. Daarmee heeft ze zichzelf al verontschuldigd en neemt ze geen verantwoordelijkheid voor haar eigen gedrag. Bovendien laat ze zien dat ze eigenlijk geen kritiek aankan, met het vriendelijke verzoek om haar te sparen. Het is dus geen kritische zoektocht.
Het is ook niet moedig wat ze doet, want de mogelijke negatieve gevolgen komen niet bij haar terecht maar bij haar man en kind. Het lijkt moedig dat ze het hier opschrijft, maar eigenlijk wil ze vooral bevestiging van zichzelf en wat ze aan het doen is.
En dan haar streven, dat is wat mij echt verdrietig maakt: het 'zuiver' willen doen van het omgaan met de emoties rond moederschap. Alsof die zuiverheid bestaat. Laat ik kort zijn: die zuiverheid bestaat niet. Je bent en wordt geen sublieme, geweldige, in balans zijnde moeder. Je bent gewoon een mens, met emoties, die heen en weer gaan, veranderen en eigenlijk slechts zijdelings interessant zijn, zolang je er geen last van hebt.
Ik begrijp heel goed dat dit pijnlijk is om te lezen, maar ik vrees dat er niemand zal zijn die dit tegen je zegt binnen de kringen die jij zoekt. Je zult eerder aangemoedigd worden om op de ingeslagen weg door te gaan. Ondertussen loop je het risico te verliezen wat je nu hebt en wat het mooiste is wat er bestaat: een liefhebbende man die je ontzettend veel ruimte geeft, en je kind; en mogelijk zelfs een tweede kind (wat weer een hele warboel aan emoties met zich mee zal brengen, want hoe kun je nou van twee kinderen zo intens veel houden, bijvoorbeeld). Oftewel; je lijkt ziende blind.

Wellicht kan ik het nog korter zeggen met een boedhistische vraag; waarom zou je iets najagen dat je al bezit?

Tsjor

Ik ben niet op zoek naar bevestiging van deze ingeslagen denkweg. Die ervaar ik namelijk niet als prettig. Ik schrijf dat ik anders zou willen voelen en benieuwd ben of andere moeders door eenzelfde soort warboel van emoties gaan, juist omdat ik weet hoeveel moois ik heb. Ik zou juist graag een verklaring willen van wat hier gaande is (is het hormonaal, is het een overtrekkende fase die vaker voorkomt in een spirituele zoektocht of transformatie van het moederschap?) zodat ik deze gevoelens beter kan kanaliseren. Ik verwijs naar mijn jeugd en puberteit als mogelijke verklaring waarom deze identiteitsvragen (zoals welke kledingstijl past eigenlijk bij mij?) en een enorm verlangen om daar nu uiting aan te geven zo heftig de kop op steken, terwijl me dit nooit eerder heeft bezig gehouden. Je kunt je heel boos maken dat ik deze gevoelens en gedachtes ervaar, maar dat lijkt mij ook niet heel boeddhistisch. Ze zijn er. Ik ben juist zoekende hoe ik dit allemaal kan plaatsen, zodat ik goede keuzes kan maken.

Met moedig en kwetsbaar bedoel ik niet dat ik zo moedig ben om mijn gezin in de steek te laten, maar om al die gevoelens waarvan ik weet dat ze niet conventioneel zijn op tafel te leggen. Daarop vraag ik een respectvolle benadering.

Ik vind kritische reflecties juist heel prettig, maar met diagnostische classificaties als psychose strooien zonder bevoegdheid daartoe en gedegen diagnostiek, schaar ik daar niet onder en zijn niet helpend en opbouwend.Ik ben benieuwd of jij mijn kring van vrienden en begeleiders hebt ontmoet, waardoor jij weet dat ze mij geen spiegel voorhouden. 80% van de mensen met wie ik mijn gevoelens heb gedeeld stimuleren en adviseren een rigoureuze keuze niet, maar staan wel naast mij in deze gedachten en gevoelensstorm en denken met me mee.

Helpend is in mijn optiek bijvoorbeeld wat je schrijft over dat zwangerschap en bevalling ontregelend kunnen zijn en dat het erop lijkt dat ik daar teveel op wil voortbouwen. En 'Laat ik kort zijn: die zuiverheid bestaat niet. Je bent en wordt geen sublieme, geweldige, in balans zijnde moeder. Je bent gewoon een mens, met emoties, die heen en weer gaan, veranderen en eigenlijk slechts zijdelings interessant zijn, zolang je er geen last van hebt.' En de boeddhistische vraag  'waarom zou je iets najagen dat je al bezit?'. Met zulke reflecties kan ik iets en dat is precies het type perspectief waar ik naar op zoek ben en wat mij helpt om wat ik ervaar in een ander daglicht te zien. Dankjewel voor het meedenken.

kaatjecato schreef op 03-08-2024 om 10:50:

Tsjor, je verwoordt heel mooi wat ik ook voel. Sperzie, ik hoop dat je open staat voor Tsjor's kritische en misschien voor jou pijnlijke woorden die vanuit een goed hart komen. Soms heb je mensen nodig die juist niet met je meegaan in je gedachten en dit tegengeluid laten horen. Een spirituele zoektocht is soms juist niet mee te gaan in wat jij als intuïtie beschrijft.

Edit: de woorden die je kiest voor jouw spirituele zoektocht klinken alsof je dit verheerlijkt en boven de zoals jij het noemt 'aardse' aanpak van je partner plaatst. Daar zit ook oordeel in verpakt.

Mooie zin: Een spirituele zoektocht is soms juist niet mee te gaan in wat jij als intuïtie beschrijft. Dankjewel. En dat het klinkt als 'verheerlijking' neem ik ook mee.

kaatjecato schreef op 03-08-2024 om 09:40:

Jouw zoektocht naar spiritualiteit klinkt inderdaad wat obsessief, Sperzie, zoals je zelf ook aangeeft. Ik herken Tsjor 's gevoel wel, dat ik er ook een beetje verdrietig van word als ik het lees. Of misschien is verdrietig niet het juiste woord, meer een soort alertheid en bezorgdheid. Voor jou, en voor de keuzes die je misschien vanuit een behoefte aan spiritualiteit zou kunnen maken die grote gevolgen voor jouw gezin kunnen hebben. Ik vind het dan ook heel goed dat je hier je vraag stelt en zelf ook twijfels voelt.

Jouw gevoelens, twijfels en wat je als visioenen of toekomstbeelden ziet, lijken mij wel heel erg op de voorgrond te staan. Het boeddhisme is een belangrijke stroming in spiritualiteit en die gaat vooral over zijn met wat er is, zonder oordeel. Mindfulness meditatie is daar ook op gebaseerd. In deze vorm van spiritualiteit gaat het er juist om dat ervaren gedachten en gevoelens niet perse de waarheid zijn. Zonder oordeel die gevoelens en gedachten laten passeren, zijn een belangrijke oefening tijdens meditatie. Doe je ook aan meditatie, Sperzie? En beoefen je die ook vanuit deze traditie? Wellicht zou het je kunnen helpen om met die onrust om te gaan.

Bedankt voor je input!♥️

tsjor schreef op 03-08-2024 om 08:46:

Bovendien lijkt het alsof je zoekt naar een spiritueel ideaalbeeld van je leven, je leven op de top. Alsof je daarvoor uit de realiteit wil stappen. Wat wil40 zegt, pak eerst dan de simpele dingen aan, kies kleren waarvan je wellicht over een jaar zegt dat ze niet bij je passen, maar nu wel.
Wat betreft romantiek, het is vrij normaal dat na de romantische eerste periode in een relatie de relatie zich verdiept in een betrouwbare, fundamentele vriendschap/maatjes, van twee mensen die samen voor een klus staan, namelijk een gezin runnen.
Eerlijk gezegd schrik ik nogal van je berichten als ik lees waar een bepaalde opvatting (!) van spiritualiteit toe kan leiden. Ik hoop echt dat je eerst gaat kiezen voor wat nu het allerbelangrijkste is in je leven en dat is de zorg voor je kind en je man. Je berichten maken mij heel erg verdrietig.

Tsjor

'Bovendien lijkt het alsof je zoekt naar een spiritueel ideaalbeeld van je leven, je leven op de top. Alsof je daarvoor uit de realiteit wil stappen. Wat wil40 zegt, pak eerst dan de simpele dingen aan, kies kleren waarvan je wellicht over een jaar zegt dat ze niet bij je passen, maar nu wel.
Wat betreft romantiek, het is vrij normaal dat na de romantische eerste periode in een relatie de relatie zich verdiept in een betrouwbare, fundamentele vriendschap/maatjes, van twee mensen die samen voor een klus staan, namelijk een gezin runnen.'

Thanks! En wees maar gerust, het leidt nog nergens toe. Er rommelt alleen van alles waar ik antwoorden voor zoek.

Bedankt allemaal voor het lezen en meedenken! Ik heb genoeg input ontvangen waar ik mee vooruit kan.