(Spirituele) transformatie moederschap
Hoi,
Ik ben even benieuwd of er meer moeders zijn die moederschap als een verwarrende transformatie fase ervaren.
Mijn dochter is bijna twee. Ik merk dat ik eigenlijk bij elk facet van mijn leven vraagtekens heb. Terwijl ik altijd doelgericht ben geweest en exact heb geweten wat ik wilde. Nu ben ik zo aan het zoeken naar wie ik ben; welke kledingstijl past bij mij, hoe wil ik wonen, past mijn relatie nog, mijn vriendschappen, wat voor werk wil ik doen? Ik voel dat ik dichter bij mezelf sta nu ik moeder ben, maar ik weet niet zo goed waar ik precies uit wil komen. Hoe dat er concreet uit moet zien.
Op spiritueel vlak ervaar ik het als een soort deep dive en alsof ik als een soort vlinder alle oude jasjes af wil doen en in alles helemaal opnieuw wil beginnen. Dit geeft echter best wel veel stress, want verandering is oncomfortabel en daarnaast vraag ik me af of het wijs is om alles bijna van me af te schudden. Maar op sommige momenten voelt het alsof alles rigoureus anders moet. Het voelt alsof ik altijd heb geleefd naar een bepaald plaatje (universiteit, goede baan, moderne kleding, veel vriendschappen, sportschool, rationeel) maar dat mijn ware zelf een stuk alternatiever is dan ik altijd heb willen zijn. De achtergrond hiervan is dat ik een rommelige jeugd heb gehad en ik het gevoel heb gehad dat er in mijn puberteit weinig ruimte en veilige basis is geweest om mezelf te ontdekken. De afgelopen jaren heb ik veel geheeld en door het moederschap voel ik me meer geaard. Het voelt alsof ik mijn waarheid nu wil leven en dat dat er met en soort vulkaankracht uitkomt. Het voelt bijna zoals met weeën, dat het een heel klein beetje rommelde en de laatste vijf maanden nemen deze gevoelens en gedachtes plots in frequentie en intensiteit zo hevig toe, dat het eruit moet. Ik voel een verlangen naar vrijheid, mijn voeten in het gras, contact met de natuur, een eenvoudige leefstijl, een ander type man en vriendschappen. Stromen. Ik heb meerdere kruispunten gehad in mijn leven waar ik niet durfde te kiezen, maar toch de stroom van mijn intuïtie heb gevolgd. Ik heb door traumaverwerking steeds meer laagjes afgepeld en ik ben door steeds linksaf te slaan waar anderen rechtdoor gaan dichter bij mezelf gekomen. Kiezen voor wat als mijn eigen waarheid voelt, zou nu betekenen dat ik er eigenlijk helemaal alleen (natuurlijk deels met mijn dochter) voor kom te staan. Ik overweeg een stacaravan te kopen en alleen verder te gaan vanaf daar (dit klinkt vrij mental, ik weet het, maar ik kan aan bijna niks anders meer denken).
Ik dacht eigenlijk dat ik er grotendeels was en ik was er zo aan toe om nu in stabiliteit te genieten van mijn gezin. Ik ben dol op mijn partner, hij is lief, zorgzaam, is tijdens het hele proces naast me blijven staan. Rationeel gezien is er niks mis, ik hou ook van hem. Hij is een leuke vader, maar sinds kort voelt het alsof mijn gevoel op romantisch vlak voor hem weg is en dat mij een nieuw leven te wachten staat. Sinds vijf maanden dringt deze vraag zich steeds heviger op. Ik merk dat ik wel een tweede kindje wil, maar mij afvraag of ik dit wel met mijn partner wil. Aan een volgende zomervakantie met het gezin durf ik in de romantische setting met mijn partner niet goed te denken. Stiekem voelde deze vakantie als de laatste keer in deze setting. Samen een huis of auto kopen klopt voor mijn gevoel niet. Het maakt me verdrietig en angstig, omdat ik dit liever niet wil voelen. Maar bij al mijn vorige keuzes heeft durven kiezen voor het onbekende me veel opgeleverd.
De ene dag voel ik relatieve rust over (op dit moment m.n.) mijn relatie en mijn leven in het algemeen, de volgende dag knap ik bijna uit elkaar dat ik het zeker weet dat het allemaal niet meer past. Ook dit ken ik niet van mezelf, dat de ene en de andere dag zo van het ene naar het uiterste gaan (razen de hormonen nog?). Tegelijkertijd vind ik ook dat spiritualiteit en zelfverwezenlijking nooit mogen doorslaan naar het individuele. Het stoort me aan deze maatschappij dat iedereen voor zichzelf kiest, terwijl geluk in verbinding zit. Ik vind het enorm verwarrend, het liefst zou ik nu kiezen voor stabiel het gezin opbouwen en samen genieten, maar er is een roep in mij naar iets anders en het voelt alsof ik het niet kan negeren.
Hoe ervaren jullie dat?
Liefs!
Nee , ik herken het gelukkig niet maar of je relatie nog wel past is ook wel een heftige gedachte als je kindje 2 is , dit klinkt bijna als manisch , kun je ook met iemand praten die iets nuchterder kijkt, fijn dat je je een vlinder voelt maar je kindje heeft stabiliteit nodig
Ik was al op het spirituele pad voordat ik moeder werd. Maar ik denk dat dit is wat het kindje in jou aanraakt: het vibreert mee met die onschuldige pure kern in jou, of liever gezegd, die wordt aangeraakt. Mooi dat dit gebeurd, een kind krijgen kan een kans zijn alle delen van je innerlijke kind die gekwetst zijn geraakt te helen. Een mooi avontuur.
Heb je je ook bedacht dat de eigenschappen die je nu niet meer zoekt in een man dat die in je kind ook terug kunnen komen? Dat je nu het idee hebt dat je een ander type man wilt is dat genoeg om ervoor te kiezen je kind gescheiden ouders te hebben? 3 jaar geleden was dit de man waar je een gezin mee wilde
Ik kan me van die tijd wel herinneren dat ik meerdere 'midlifes' heb meegemaakt. Eentje rond mijn 30e ook inderdaad, een beetje het gevoel van NU kan het roer nog om, straks niet meer. En rond mijn 40e had ik ook zo'n rommelend gevoel, rond mijn 50e trouwens weer niet, wel apart omdat dat een beetje volgens het boekje de 'midlife' tijd is. Maar goed, ik heb geen advies voor je, maar praat erover met je partner, misschien hoeft niet het hele roer om, maar is een klein beetje anders ook al prima. Misschien kan je eens een maand even naar een totaal andere plek, met of zonder kind, alleen, of met je partner of met een vriendin. Een retraite of zo, of een wandeltocht door een ver land, wie weet levert dat wat duidelijkheid op voor je.
Je hebt zelf een rommelige jeugd gehad gun je kind meer/beter
1968 schreef op 02-08-2024 om 15:47:
Ik kan me van die tijd wel herinneren dat ik meerdere 'midlifes' heb meegemaakt. Eentje rond mijn 30e ook inderdaad, een beetje het gevoel van NU kan het roer nog om, straks niet meer. En rond mijn 40e had ik ook zo'n rommelend gevoel, rond mijn 50e trouwens weer niet, wel apart omdat dat een beetje volgens het boekje de 'midlife' tijd is. Maar goed, ik heb geen advies voor je, maar praat erover met je partner, misschien hoeft niet het hele roer om, maar is een klein beetje anders ook al prima. Misschien kan je eens een maand even naar een totaal andere plek, met of zonder kind, alleen, of met je partner of met een vriendin. Een retraite of zo, of een wandeltocht door een ver land, wie weet levert dat wat duidelijkheid op voor je.
Ik ben het eens met 1968. Je kunt ook samen met je man dit avontuur aangaan door er met hem over te praten. Dit onrustige gevoel gaat ook over zingeving vinden, denk ik, en samen een stabiele thuissituatie creëen voor jullie kind is ook iets waar je heel veel zingeving in kunt vinden.
Ik lees dat je je zelf ook bewust bent dat een spirituele zoektocht snel kan doorslaan naar een individualistische kijk op het leven. Dat is echt een valkuil, zeker als je daarvoor je relatie en gezin opgeeft. Zeker omdat je verder liefdevol over je partner praat. Een relatie gaat ook over samen groeien en je partner kan daarbij een belangrijke (en pijnlijke) spiegel zijn. Wellicht kunnen jullie samen ook die zoektocht aangaan, als hij daarvoor openstaat.
Anoniemvoornu schreef op 02-08-2024 om 16:32:
Je hebt zelf een rommelige jeugd gehad gun je kind meer/beter
Bedankt dat je de tijd hebt genomen mijn bericht te lezen en te reageren. Zou je willen letten op nuance in je berichten? Ik merk dat de toon me raakt. Ik ben juist op zoek naar kritische reflecties om van te groeien en te leren, maar ‘manisch’, ‘fijn dat je je een vlinder voelt, maar je kind verdient stabiliteit’ en ‘gun je kind beter’ komen hard bij me binnen, omdat ik me heel kwetsbaar opstel. Dankjewel☀️
Sperzie ik denk dat je hulp moet zoeken, dat je een stacaravan wil kopen om alleen met je dochter in te gaan wonen klinkt in relatie tot je verhaal niet goed.
sperzie schreef op 02-08-2024 om 20:02:
[..]
Bedankt dat je de tijd hebt genomen mijn bericht te lezen en te reageren. Zou je willen letten op nuance in je berichten? Ik merk dat de toon me raakt. Ik ben juist op zoek naar kritische reflecties om van te groeien en te leren, maar ‘manisch’, ‘fijn dat je je een vlinder voelt, maar je kind verdient stabiliteit’ en ‘gun je kind beter’ komen hard bij me binnen, omdat ik me heel kwetsbaar opstel. Dankjewel☀️
Sorry dat het zo hard binnenkomt, Dat je je kwetsbaar opsteld is heel knap , maar je noemt je baan en relatie in een adem, banen liggen voor het oprapen , een nieuwe vader krijgt je vader niet meer , wel een stiefvader en zo te horen een halfbroertje of zusje , het is niet verkeerd om soms even de werkelijkheid onder ogen te zien en wat jouw acties voor invloed hebben op je kind. Want dat is ook moeder zijn.
Lexus schreef op 02-08-2024 om 15:17:
Ik was al op het spirituele pad voordat ik moeder werd. Maar ik denk dat dit is wat het kindje in jou aanraakt: het vibreert mee met die onschuldige pure kern in jou, of liever gezegd, die wordt aangeraakt. Mooi dat dit gebeurd, een kind krijgen kan een kans zijn alle delen van je innerlijke kind die gekwetst zijn geraakt te helen. Een mooi avontuur.
Bedankt voor je hele fijne reactie. Ik ben inderdaad ook al langere tijd met spiritualiteit bezig en het voelt als steeds een laagje dieper zakken, waarbij het moederschap alles in stroomversnelling doet komen. Dit voelt als iets heel moois (en op dit punt even behoorlijk ingewikkeld).
Ik vind je perspectief heel interessant. Waar ik nu sta in mijn leven voelt inderdaad als het integreren van mijn pure zelf als meisje van acht, in volwassen vorm als je snapt wat ik bedoel. Ik verlang ernaar om gehoor en uiting te geven aan wie ik in de kern als klein meisje was, maar waar ik door levenservaringen vanaf mijn puberteit vanaf ben gaan bewegen om te voldoen aan een beeld waarvan ik dacht dat dat van me werd verlangd. Ik voel dat ik dat meisje in de vorm van volwassen vrouw en moeder weer wil zijn en uitdragen.
Bedoel je met ‘het kindje’ mijn innerlijk kind of mijn dochter? En stuur je met je reactie aan op een open avontuur wat beide kanten op kan of bedoel je te zeggen dat het klinkt alsof de relatie goed zit, maar er een deel in mij wordt aangeraakt waar ik naar mag kijken?
Bolmieke schreef op 02-08-2024 om 20:10:
Sperzie ik denk dat je hulp moet zoeken, dat je een stacaravan wil kopen om alleen met je dochter in te gaan wonen klinkt in relatie tot je verhaal niet goed.
Bedankt voor je reactie! Zou je ook willen kijken of je je reactie wat genuanceerder zou kunnen vormgeven? De formulering komt op mij wat hard over.
Ik heb een therapeut die inmiddels een soort mentor is met wie ik periodiek ook over dit soort dingen spreek en we gaan samen ook wat relatiecoaching sessies doen bij iemand die gespecialiseerd is in de transformatie van het ouderschap. Ik vroeg me af of meer mensen dit soort emotionele rukwinden en stroomversnellingen in helingsprocessen herkennen na het krijgen van een kindje en soms even niet meer goed weten welke kant op te gaan. Want soms denk ik; pff, gaat het lekker?😅
Fijn om te horen of andere mensen ook zulke emotionele rollercoasters bekend voorkomen.
Anoniemvoornu schreef op 02-08-2024 om 15:31:
Heb je je ook bedacht dat de eigenschappen die je nu niet meer zoekt in een man dat die in je kind ook terug kunnen komen? Dat je nu het idee hebt dat je een ander type man wilt is dat genoeg om ervoor te kiezen je kind gescheiden ouders te hebben? 3 jaar geleden was dit de man waar je een gezin mee wilde
Het gaat overigens ook niet zozeer om dat ik eigenschappen van mijn partner niet meer waardeer. Er is niks mis met hem, integendeel. Hij is heel down to earth en praktisch ingesteld, waar hij mij heel veel in heeft gestimuleerd. Het gaat om het gevoel van toe zijn aan een volgende ontwikkelingsfase met meer verdieping, waarbij ik misschien het idee heb dat daar iemand anders bij hoort op dat stukje van de ‘reis’. En dat ik daarbij juist ook een voorbeeld leef voor m’n dochter, door mezelf te leven en alsnog altijd liefdevol met mijn huidige partner om te gaan. Waarbij ik dus tegelijkertijd worstel met de vraag in hoeverre die zelfverwezenlijking moet en mag gaan en wat dit precies is wat ik voel, omdat ik me ook bewust ben van ‘the seven year itch’ en dat een mens op alle facetten ongeveer elke zeven jaar mini transformaties doorgaat waarbij het jeukt en rommelt.
1968 schreef op 02-08-2024 om 15:47:
Ik kan me van die tijd wel herinneren dat ik meerdere 'midlifes' heb meegemaakt. Eentje rond mijn 30e ook inderdaad, een beetje het gevoel van NU kan het roer nog om, straks niet meer. En rond mijn 40e had ik ook zo'n rommelend gevoel, rond mijn 50e trouwens weer niet, wel apart omdat dat een beetje volgens het boekje de 'midlife' tijd is. Maar goed, ik heb geen advies voor je, maar praat erover met je partner, misschien hoeft niet het hele roer om, maar is een klein beetje anders ook al prima. Misschien kan je eens een maand even naar een totaal andere plek, met of zonder kind, alleen, of met je partner of met een vriendin. Een retraite of zo, of een wandeltocht door een ver land, wie weet levert dat wat duidelijkheid op voor je.
Bedankt voor je reactie en het ten dele herkennen. Ik zit er inderdaad over na te denken om twee weken op een camping in de buurt te gaan staan; eerst even wat afstand. De gedachtes worden meer onhoudbaar en obsessief omdat ik natuurlijk samen met hem woon en elke interactie een aanleiding tot piekeren kan geven (‘Voel ik nu wel wat als hij me knuffelt? Geniet ik nu van het gezin of ook van hem als liefdespartner?’).
Ik heb een visionboard gemaakt met plaatjes van hoe ik graag zou willen leven zodat het wat meer uit m’n hoofd is en dan geeft hij heel lief aan dat hij veel van die aspecten ook prima zou willen. In de kern droomt hij van een moderne eensgezinswoning vlakbij de stad met een mooie auto voor de deur en ik droom van een landelijk boerderijtje of klein huisje in een bos waar ik yogalessen geef, een moestuin heb, etc. Ik heb heel lang gedacht dat het niet zwart wit hoeft te zijn, omdat het elkaar totaal niet hoeft uit te sluiten en hij open minded is, maar toch knaagt er de laatste maanden dus iets.
kaatjecato schreef op 02-08-2024 om 16:46:
[..]
Ik ben het eens met 1968. Je kunt ook samen met je man dit avontuur aangaan door er met hem over te praten. Dit onrustige gevoel gaat ook over zingeving vinden, denk ik, en samen een stabiele thuissituatie creëen voor jullie kind is ook iets waar je heel veel zingeving in kunt vinden.
Ik lees dat je je zelf ook bewust bent dat een spirituele zoektocht snel kan doorslaan naar een individualistische kijk op het leven. Dat is echt een valkuil, zeker als je daarvoor je relatie en gezin opgeeft. Zeker omdat je verder liefdevol over je partner praat. Een relatie gaat ook over samen groeien en je partner kan daarbij een belangrijke (en pijnlijke) spiegel zijn. Wellicht kunnen jullie samen ook die zoektocht aangaan, als hij daarvoor openstaat.
Bedankt voor het reageren! Ja, die optie wil ik zeker openhouden. En hij is juist een enorme spiegel geweest en de katalysator van mijn hele helingsproces. Doordat hij zoveel veiligheid en rust gaf, zo aards is, kon ik dat aangaan. Maar toch knaagt het dus of ik niet toe ben aan een volgende ontwikkleingsfase met iemand met meer spirituele verdieping, die net als ik daarnaast óók aards is en me met beide benen op de grond houdt.
Maar ik hekel tegelijkertijd eigenlijk juist altijd dat eeuwige zoeken in deze tijd naar het volgende betere en de focus op de ultieme zelfontplooiing. Daar heb ik constant de dialoog over in m’n gedachten. Maar we gaan relatiecoaching volgen binnenkort.
Inderdaad, als er een kind komt, davert je wereld op zijn grondvesten. Sommige moeders belanden in een depressie, sommigen in een psychose, en sommigen worden spiritueler. Als je dan tegelijkertijd in een midlifecrisis terechtkomt (zo klinkt het bij jou), kan het behoorlijk ingewikkeld worden. Deze crisis gaat weer voorbij. Je gezin nu opbreken zou een domme zet zijn. Je spiritueel ontwikkelen kan ook prima binnen een relatie.
Bovendien zou je, als je wegverhuist, je dochter bij haar stabiele vader moeten achterlaten. Een rechter gaat niet goedkeuren dat je haar uit haar vertrouwde omgeving weghaalt. Nogmaals, deze fase gaat weer voorbij, maak nu niet kapot wat je hebt, en wat helemaal niet slecht is, zo zeg je zelf. Om je spiritualiteit te ontwikkelen heb je echt geen nieuwe man nodig. Zoek liever andere vrouwen op. Ga bv naar rode tent-bijeenkomsten.