(Spirituele) transformatie moederschap
Hoi,
Ik ben even benieuwd of er meer moeders zijn die moederschap als een verwarrende transformatie fase ervaren.
Mijn dochter is bijna twee. Ik merk dat ik eigenlijk bij elk facet van mijn leven vraagtekens heb. Terwijl ik altijd doelgericht ben geweest en exact heb geweten wat ik wilde. Nu ben ik zo aan het zoeken naar wie ik ben; welke kledingstijl past bij mij, hoe wil ik wonen, past mijn relatie nog, mijn vriendschappen, wat voor werk wil ik doen? Ik voel dat ik dichter bij mezelf sta nu ik moeder ben, maar ik weet niet zo goed waar ik precies uit wil komen. Hoe dat er concreet uit moet zien.
Op spiritueel vlak ervaar ik het als een soort deep dive en alsof ik als een soort vlinder alle oude jasjes af wil doen en in alles helemaal opnieuw wil beginnen. Dit geeft echter best wel veel stress, want verandering is oncomfortabel en daarnaast vraag ik me af of het wijs is om alles bijna van me af te schudden. Maar op sommige momenten voelt het alsof alles rigoureus anders moet. Het voelt alsof ik altijd heb geleefd naar een bepaald plaatje (universiteit, goede baan, moderne kleding, veel vriendschappen, sportschool, rationeel) maar dat mijn ware zelf een stuk alternatiever is dan ik altijd heb willen zijn. De achtergrond hiervan is dat ik een rommelige jeugd heb gehad en ik het gevoel heb gehad dat er in mijn puberteit weinig ruimte en veilige basis is geweest om mezelf te ontdekken. De afgelopen jaren heb ik veel geheeld en door het moederschap voel ik me meer geaard. Het voelt alsof ik mijn waarheid nu wil leven en dat dat er met en soort vulkaankracht uitkomt. Het voelt bijna zoals met weeën, dat het een heel klein beetje rommelde en de laatste vijf maanden nemen deze gevoelens en gedachtes plots in frequentie en intensiteit zo hevig toe, dat het eruit moet. Ik voel een verlangen naar vrijheid, mijn voeten in het gras, contact met de natuur, een eenvoudige leefstijl, een ander type man en vriendschappen. Stromen. Ik heb meerdere kruispunten gehad in mijn leven waar ik niet durfde te kiezen, maar toch de stroom van mijn intuïtie heb gevolgd. Ik heb door traumaverwerking steeds meer laagjes afgepeld en ik ben door steeds linksaf te slaan waar anderen rechtdoor gaan dichter bij mezelf gekomen. Kiezen voor wat als mijn eigen waarheid voelt, zou nu betekenen dat ik er eigenlijk helemaal alleen (natuurlijk deels met mijn dochter) voor kom te staan. Ik overweeg een stacaravan te kopen en alleen verder te gaan vanaf daar (dit klinkt vrij mental, ik weet het, maar ik kan aan bijna niks anders meer denken).
Ik dacht eigenlijk dat ik er grotendeels was en ik was er zo aan toe om nu in stabiliteit te genieten van mijn gezin. Ik ben dol op mijn partner, hij is lief, zorgzaam, is tijdens het hele proces naast me blijven staan. Rationeel gezien is er niks mis, ik hou ook van hem. Hij is een leuke vader, maar sinds kort voelt het alsof mijn gevoel op romantisch vlak voor hem weg is en dat mij een nieuw leven te wachten staat. Sinds vijf maanden dringt deze vraag zich steeds heviger op. Ik merk dat ik wel een tweede kindje wil, maar mij afvraag of ik dit wel met mijn partner wil. Aan een volgende zomervakantie met het gezin durf ik in de romantische setting met mijn partner niet goed te denken. Stiekem voelde deze vakantie als de laatste keer in deze setting. Samen een huis of auto kopen klopt voor mijn gevoel niet. Het maakt me verdrietig en angstig, omdat ik dit liever niet wil voelen. Maar bij al mijn vorige keuzes heeft durven kiezen voor het onbekende me veel opgeleverd.
De ene dag voel ik relatieve rust over (op dit moment m.n.) mijn relatie en mijn leven in het algemeen, de volgende dag knap ik bijna uit elkaar dat ik het zeker weet dat het allemaal niet meer past. Ook dit ken ik niet van mezelf, dat de ene en de andere dag zo van het ene naar het uiterste gaan (razen de hormonen nog?). Tegelijkertijd vind ik ook dat spiritualiteit en zelfverwezenlijking nooit mogen doorslaan naar het individuele. Het stoort me aan deze maatschappij dat iedereen voor zichzelf kiest, terwijl geluk in verbinding zit. Ik vind het enorm verwarrend, het liefst zou ik nu kiezen voor stabiel het gezin opbouwen en samen genieten, maar er is een roep in mij naar iets anders en het voelt alsof ik het niet kan negeren.
Hoe ervaren jullie dat?
Liefs!
tsjor schreef op 03-08-2024 om 14:24:
Fijn, en wees gerust: '...om al die gevoelens waarvan ik weet dat ze niet conventioneel zijn op tafel te leggen.' Dat je jezelf moet herzien na kleine en grote ingrepen in je leven is juist heel conventioneel. Dat je soms droomt van een een camper of zoiets en dan helemaal weg van alles ook. Dus zo bijzonder zijn die emoties niet. Ik ben blij om te lezen dat je het terug hebt kunnen brengen naar praktische zaken, zoals je kledingkast. Ik hoop dat je je relatie niet verder de diepte in sleurt door die relatiecoach die het vrouwelijke in de man moet gaan ontdekken, of zoiets dergelijks. Wees blij dat hij nuchter en praktisch is als jij even op hol slaat. Geef hem een knuffel en wat complimentjes. Zo te lezen is hij het beste wat jou is overkomen.
Tsjor
Nee joh, ik hoop bij die relatiecoach te vinden dat zij voor ons/mij vertaalt waar wij staan en helpt na deze grote ingreep op een recht pad te blijven. Ik krijg tranen in mijn ogen bij je laatste zin. Bedankt voor de erkenning en normalisering die je geeft over de emoties na zulke levensgebeurtenissen.
Liefs!
De dag dat mijn kind geboren werd is de dag dat ik begreep dat ik leven op deze wereld gebracht had en verantwoordelijk was voor dat leven, die verantwoordelijkheid draag ik gelukkig samen met mijn man. Ik heb me nog nooit zo compleet en heel gevoeld en zo'n heftig gevoel gehad dat ik alles wil doen in mijn macht om mijn kind een stabiel,veilig, warm thuis te geven, dat lees ik niet in jouw berichten, Ik lees iemand die ontzettend zoekende is naar zichzelf en daarbij de mensen om zich heen lijkt te vergeten en dromen is leuk maar als je echt een moestuin wilt kan dat letterlijk nog op een balkon of kamer met lampen, je lijkt heel ver van de echte wereld af te staan
Anoniemvoornu schreef op 03-08-2024 om 16:34:
De dag dat mijn kind geboren werd is de dag dat ik begreep dat ik leven op deze wereld gebracht had en verantwoordelijk was voor dat leven, die verantwoordelijkheid draag ik gelukkig samen met mijn man. Ik heb me nog nooit zo compleet en heel gevoeld en zo'n heftig gevoel gehad dat ik alles wil doen in mijn macht om mijn kind een stabiel,veilig, warm thuis te geven, dat lees ik niet in jouw berichten, Ik lees iemand die ontzettend zoekende is naar zichzelf en daarbij de mensen om zich heen lijkt te vergeten en dromen is leuk maar als je echt een moestuin wilt kan dat letterlijk nog op een balkon of kamer met lampen, je lijkt heel ver van de echte wereld af te staan
Wat fijn dat het moederschap dat directe effect op jou heeft gehad en dat jij geen last hebt gehad van verwarrende gevoelens op dit vlak! Het moederschap heeft inderdaad op iedereen een andere uitwerking, afhankelijk van wie je bent en wat je hebt meegemaakt en waarmee iedereen een weg probeert te vinden in het leven.
En maak je geen zorgen dat je niet uit mijn berichten kunt opmaken of ik wel bezig ben om mijn kind een veilig en warm thuis te geven. De realiteit ligt gelukkig complexer en genuanceerder dan berichten op een forum 
Iedereen kan vanaf hier ook gerust zijn dat ik niet binnen een paar minuten mijn gezin om zeep help. Ik was benieuwd of meer mensen soortgelijke gevoelens herkennen om meer begrip te krijgen over waar ik doorheen ga. Gelukkig heb ik al genoeg berichten ontvangen die me hebben geholpen dit te plaatsen en wat ik hiermee kan doen😉
sperzie schreef op 04-08-2024 om 14:55:
[..]
Wat fijn dat het moederschap dat directe effect op jou heeft gehad en dat jij geen last hebt gehad van verwarrende gevoelens op dit vlak! Het moederschap heeft inderdaad op iedereen een andere uitwerking, afhankelijk van wie je bent en wat je hebt meegemaakt en waarmee iedereen een weg probeert te vinden in het leven.
En maak je geen zorgen dat je niet uit mijn berichten kunt opmaken of ik wel bezig ben om mijn kind een veilig en warm thuis te geven. De realiteit ligt gelukkig complexer en genuanceerder dan berichten op een forum
Iedereen kan vanaf hier ook gerust zijn dat ik niet binnen een paar minuten mijn gezin om zeep help. Ik was benieuwd of meer mensen soortgelijke gevoelens herkennen om meer begrip te krijgen over waar ik doorheen ga. Gelukkig heb ik al genoeg berichten ontvangen die me hebben geholpen dit te plaatsen en wat ik hiermee kan doen😉
Stabiel ...je vergeet stabiel
Anoniemvoornu:"Ik heb me nog nooit zo compleet en heel gevoeld".
Ik en man voelden wel de gevoelens dat we verantwoordelijk waren voor het welzijn van ons kind. Maar ook voordat ik moeder werd voelde ik me "compleet en heel".
wil40 schreef op 04-08-2024 om 17:24:
Anoniemvoornu:"Ik heb me nog nooit zo compleet en heel gevoeld".
Ik en man voelden wel de gevoelens dat we verantwoordelijk waren voor het welzijn van ons kind. Maar ook voordat ik moeder werd voelde ik me "compleet en heel".
Ik niet jammer genoeg, na meerdere miskramen en een aantal ontzettend nare complicaties tijdens de zwangerschap, voelde het alsof mijn lichaam faalde, dat gevoel werd vervangen door een gevoel van compleet en heel toen ik mijn gezonde zoon kreeg
Ik merk dat het woord “spirituele” mij persoonlijk nogal stoort in dit topic. Alsof je je gevoelens deels moet afzwakken naar iets ondefinieerbaars, om er maar een verklaring voor te moeten geven?!
Moederschap veranderd je hele zijn en leven nogal en dat is wennen, maar het is niet zo dat het je persoonlijk zo ontzettend veranderd dat je niet meer weet wie of wat je bent en waarvoor je staat in het leven.
Het, na geboorte van je kind, je leven ‘opeens’ te zien vanuit het spirituele, vind ik zowat hetzelfde als je opeens bekeren tot een bepaald geloof, een soort van (misplaatste) houvast dus.
Ik vind dat je (TO) daarin best heel ver gaat in je openingspost en zou me eerst eens wenden tot professionele ondersteuning hierin, misschien dat het je wat verheldering geeft? Ben je ooit wel emotioneel volwassen geworden bijvoorbeeld?
Hoi TO,
ik herken wel het gevoel van: ineens alles anders willen.
Maar mijn tip is om geen drastische stappen te nemen maar eerst praktisch te kijken: wat kan je doen om je leven NU wat meer aan te passen naar jouw dromen?
Dat je verlangt naar een ander soort partner snap ik. Maar ik weet niet hoe lang je al samen bent? Het is gewoon niet meer zoals in het begin. Dus praat over je wensen en werk er samen aan.
Een nieuwe partner is leuk, maar na drie jaar sta je ook zijn sokken weer van de grond te rapen zeg maar.
En een camper: ja cool. Ook ik droom weg bij zo'n leven en ben lichtelijk jaloers als ik insta accounts volg van mensen met hippie kleren met een hippie man, de camper geheel gedecoreerd met bloemen, parkeren in de natuur met uitzicht op de bloemenvelden.
Maar dat beeld is bedrieglijk. Want misschien had dit insta stel wel geen geld voor een normaal huis. Of konden ze de baan niet vinden waarmee dat mogelijk was. En staan ze 2 keer per maand in een prachtig landschap en de rest van de maand naast de Van der Valk langs een of andere snelweg.
Kortom: onderzoek je dromen, en waarom sommige dingen je nu wel of niet zo aantrekken. Wat zit daarachter? En hoe kun je het praktisch maken?
Niet te snel teveel, en neem je partner mee in dit alles.
Veel succes!
Wat ik niet goed kan opmaken is wat we hier onder spiritueel verstaan, nou ja, ik snap een gedeelte maar ik zie de link naar de stacaravan niet zo. Of staat dat ergens voor symbool, en zo ja, wat is dat dan?
Een kennis van me wilde ‘van-life’ dus zo’n leuk campeerbusje en dan rondtrekken en dicht bij de natuur leven. Alleen had ze geen mogelijkheid om dat fulltime te doen en in haar levensonderhoud te voorzien. Dus nu doet ze dat een paar weken per jaar als vakantie en dat werkt prima voor haar.
Wat ik denk ik wil zeggen is dat ik geloof dat kleine, concrete dingen (zoals op deze manier vakantie gaan vieren ipv clubben op Ibiza) al heel veel kunnen geven. Net als die kleren veranderen. Als er grote stappen in het verschiet staan dan volgt dat heus en is het ook natuurlijk proces, toch?
Ik vind de titel over moederschap niet echt kloppen.
Waar in de tekst gaat het over de oermoedergevoelens richting je kindje, bv de diepe verliefdheid naar je kind, de allesoverheersende beschermingsdrang naar je kindje toe, het gevoel van willen zorgen voor. Het voelen, het willen zoeken wat je kindje nodig heeft en wanneer. De nieuwe zorgen en onzekerheden over je kindje waar je als moeder opeens mee te maken krijgt. Allemaal nieuwe gevoelens die er opeens zijn na de geboorte van een kindje.
Waar jij over schrijft komt bij mij over als het meer om het zwanger zijn gaat en de bevalling. Als er iets vrouwelijks is is dat het wel, zoveel oerkrachten in 9 maanden zwanger en bevallen.
Het moederschap komt daarna pas.
Je schrijft heel makkelijk ( ik weet het is platte tekst, en natuurlijk niet compleet) over co ouderschap en eventueel 2e kindje bij misschien andere man.
Als het echt over moederschap was gegaan had je naar mijn idee ook veel meer stilgestaan bij de gevolgen voor je kindje en eventueel 2e kind bij alle gedachten en gevoelens die je nu hebt.
linn19 schreef op 07-08-2024 om 14:57:
Ik vind de titel over moederschap niet echt kloppen.
Waar in de tekst gaat het over de oermoedergevoelens richting je kindje, bv de diepe verliefdheid naar je kind, de allesoverheersende beschermingsdrang naar je kindje toe, het gevoel van willen zorgen voor. Het voelen, het willen zoeken wat je kindje nodig heeft en wanneer. De nieuwe zorgen en onzekerheden over je kindje waar je als moeder opeens mee te maken krijgt. Allemaal nieuwe gevoelens die er opeens zijn na de geboorte van een kindje.
Waar jij over schrijft komt bij mij over als het meer om het zwanger zijn gaat en de bevalling. Als er iets vrouwelijks is is dat het wel, zoveel oerkrachten in 9 maanden zwanger en bevallen.
Het moederschap komt daarna pas.
Je schrijft heel makkelijk ( ik weet het is platte tekst, en natuurlijk niet compleet) over co ouderschap en eventueel 2e kindje bij misschien andere man.
Als het echt over moederschap was gegaan had je naar mijn idee ook veel meer stilgestaan bij de gevolgen voor je kindje en eventueel 2e kind bij alle gedachten en gevoelens die je nu hebt.
Ik vind juist dat het in de openingspost enkel gaat over de topicopener als persoon en juist niet over kind, man etc.
Ik herken het een beetje van de tijd dat mijn kinderen zelfstandig waren en net uit huis waren. Niet in spirtueel opzicht want daar ben ik niet in thuis maar dat spannende gevoel van wat zal ik gaan doen? Misschien is dat ook als spiritueel te bestempelen. Maar dat de wereld weer een beetje voor je open ligt en je niet weet waar te beginnen. Ander werk? Meer werk? Wonen op een camper of een schip? Andere relatie of werken aan de relatie? Dat soort dingen
Kersje schreef op 07-08-2024 om 18:10:
[..]
Ik vind juist dat het in de openingspost enkel gaat over de topicopener als persoon en juist niet over kind, man etc.
Dat bedoel ik ook. Het is een persoonlijke ( spirituele) zoektocht die Sperzie beschrijft en heeft niets van doen met het moederschap.