(Spirituele) transformatie moederschap
Hoi,
Ik ben even benieuwd of er meer moeders zijn die moederschap als een verwarrende transformatie fase ervaren.
Mijn dochter is bijna twee. Ik merk dat ik eigenlijk bij elk facet van mijn leven vraagtekens heb. Terwijl ik altijd doelgericht ben geweest en exact heb geweten wat ik wilde. Nu ben ik zo aan het zoeken naar wie ik ben; welke kledingstijl past bij mij, hoe wil ik wonen, past mijn relatie nog, mijn vriendschappen, wat voor werk wil ik doen? Ik voel dat ik dichter bij mezelf sta nu ik moeder ben, maar ik weet niet zo goed waar ik precies uit wil komen. Hoe dat er concreet uit moet zien.
Op spiritueel vlak ervaar ik het als een soort deep dive en alsof ik als een soort vlinder alle oude jasjes af wil doen en in alles helemaal opnieuw wil beginnen. Dit geeft echter best wel veel stress, want verandering is oncomfortabel en daarnaast vraag ik me af of het wijs is om alles bijna van me af te schudden. Maar op sommige momenten voelt het alsof alles rigoureus anders moet. Het voelt alsof ik altijd heb geleefd naar een bepaald plaatje (universiteit, goede baan, moderne kleding, veel vriendschappen, sportschool, rationeel) maar dat mijn ware zelf een stuk alternatiever is dan ik altijd heb willen zijn. De achtergrond hiervan is dat ik een rommelige jeugd heb gehad en ik het gevoel heb gehad dat er in mijn puberteit weinig ruimte en veilige basis is geweest om mezelf te ontdekken. De afgelopen jaren heb ik veel geheeld en door het moederschap voel ik me meer geaard. Het voelt alsof ik mijn waarheid nu wil leven en dat dat er met en soort vulkaankracht uitkomt. Het voelt bijna zoals met weeën, dat het een heel klein beetje rommelde en de laatste vijf maanden nemen deze gevoelens en gedachtes plots in frequentie en intensiteit zo hevig toe, dat het eruit moet. Ik voel een verlangen naar vrijheid, mijn voeten in het gras, contact met de natuur, een eenvoudige leefstijl, een ander type man en vriendschappen. Stromen. Ik heb meerdere kruispunten gehad in mijn leven waar ik niet durfde te kiezen, maar toch de stroom van mijn intuïtie heb gevolgd. Ik heb door traumaverwerking steeds meer laagjes afgepeld en ik ben door steeds linksaf te slaan waar anderen rechtdoor gaan dichter bij mezelf gekomen. Kiezen voor wat als mijn eigen waarheid voelt, zou nu betekenen dat ik er eigenlijk helemaal alleen (natuurlijk deels met mijn dochter) voor kom te staan. Ik overweeg een stacaravan te kopen en alleen verder te gaan vanaf daar (dit klinkt vrij mental, ik weet het, maar ik kan aan bijna niks anders meer denken).
Ik dacht eigenlijk dat ik er grotendeels was en ik was er zo aan toe om nu in stabiliteit te genieten van mijn gezin. Ik ben dol op mijn partner, hij is lief, zorgzaam, is tijdens het hele proces naast me blijven staan. Rationeel gezien is er niks mis, ik hou ook van hem. Hij is een leuke vader, maar sinds kort voelt het alsof mijn gevoel op romantisch vlak voor hem weg is en dat mij een nieuw leven te wachten staat. Sinds vijf maanden dringt deze vraag zich steeds heviger op. Ik merk dat ik wel een tweede kindje wil, maar mij afvraag of ik dit wel met mijn partner wil. Aan een volgende zomervakantie met het gezin durf ik in de romantische setting met mijn partner niet goed te denken. Stiekem voelde deze vakantie als de laatste keer in deze setting. Samen een huis of auto kopen klopt voor mijn gevoel niet. Het maakt me verdrietig en angstig, omdat ik dit liever niet wil voelen. Maar bij al mijn vorige keuzes heeft durven kiezen voor het onbekende me veel opgeleverd.
De ene dag voel ik relatieve rust over (op dit moment m.n.) mijn relatie en mijn leven in het algemeen, de volgende dag knap ik bijna uit elkaar dat ik het zeker weet dat het allemaal niet meer past. Ook dit ken ik niet van mezelf, dat de ene en de andere dag zo van het ene naar het uiterste gaan (razen de hormonen nog?). Tegelijkertijd vind ik ook dat spiritualiteit en zelfverwezenlijking nooit mogen doorslaan naar het individuele. Het stoort me aan deze maatschappij dat iedereen voor zichzelf kiest, terwijl geluk in verbinding zit. Ik vind het enorm verwarrend, het liefst zou ik nu kiezen voor stabiel het gezin opbouwen en samen genieten, maar er is een roep in mij naar iets anders en het voelt alsof ik het niet kan negeren.
Hoe ervaren jullie dat?
Liefs!
Marianne76 schreef op 02-08-2024 om 20:53:
Inderdaad, als er een kind komt, davert je wereld op zijn grondvesten. Sommige moeders belanden in een depressie, sommigen in een psychose, en sommigen worden spiritueler. Als je dan tegelijkertijd in een midlifecrisis terechtkomt (zo klinkt het bij jou), kan het behoorlijk ingewikkeld worden. Deze crisis gaat weer voorbij. Je gezin nu opbreken zou een domme zet zijn. Je spiritueel ontwikkelen kan ook prima binnen een relatie.
Bovendien zou je, als je wegverhuist, je dochter bij haar stabiele vader moeten achterlaten. Een rechter gaat niet goedkeuren dat je haar uit haar vertrouwde omgeving weghaalt. Nogmaals, deze fase gaat weer voorbij, maak nu niet kapot wat je hebt, en wat helemaal niet slecht is, zo zeg je zelf. Om je spiritualiteit te ontwikkelen heb je echt geen nieuwe man nodig. Zoek liever andere vrouwen op. Ga bv naar rode tent-bijeenkomsten.
Bedankt voor je reactie!
Een kind mag toch wel half om half bij haar ouders wonen bij co-ouderschap (of dat de meest wenselijke situatie is, is een tweede). Dat gebeurt toch meestal als ouders elk hun eigen weg gaan?
Ja, zo zijn de tegengedachten ook steeds; maar kan die spirituele groei niet gewoon samengaan?
Ik vind je tip heel fijn en welkom om meer vrouwen op te zoeken. Die neem ik echt mee. Ik merk namelijk dat dit proces heel erg gaat over meer in mijn vrouwelijke energie gaan staan. Mijn partner zijn vrouwelijke energie is heel sterk ontwikkeld en mijn mannelijke energie was overmatig aanwezig. Nu merk ik dat ik zak in het vrouwelijke, maar mijn partner die geen interesse heeft in spiritualiteit heeft niet zozeer de ambitie om zich daarin te ontwikkelen en dat moet hij van mij ook zeker niet doen.
Maar het kan inderdaad interessant zijn wat er gebeurt als ik dat wel doe, door me meer met vrouwen te omringen. Dat er dan vanzelf een mooie groei samen kan ontstaan.
Bedankt🥰
Is er een andere man in je leven die jou spiritueel (meer) raakt?
Courage schreef op 02-08-2024 om 21:01:
Is er een andere man in je leven die jou spiritueel (meer) raakt?
Nee, maar ik heb vaker voorspellende beelden en dromen gehad. Zo gaf ik een paar maanden voordat ik mijn partner leerde kennen bij een vriendin een omschrijving van wat ik voelde wat voor man er op m’n pad zou komen. Een paar maanden later stond hij voor de deur. En zo voelde ik een tijdje voor de conceptie al heel sterk het zieltje van m’n dochter, inclusief haar geslacht en eigenschappen. En nu heb ik ook een beeld van een andere man in m’n hoofd, wat me verwart.
sperzie schreef op 02-08-2024 om 21:04:
[..]
Nee, maar ik heb vaker voorspellende beelden en dromen gehad. Zo gaf ik een paar maanden voordat ik mijn partner leerde kennen bij een vriendin een omschrijving van wat ik voelde wat voor man er op m’n pad zou komen. Een paar maanden later stond hij voor de deur. En zo voelde ik een tijdje voor de conceptie al heel sterk het zieltje van m’n dochter, inclusief haar geslacht en eigenschappen. En nu heb ik ook een beeld van een andere man in m’n hoofd, wat me verwart.
Maar Sperzie, als er een interessante persoon je leven in stapt, hoef je nog niet je gezin op te breken! Waarom trek je die rare conclusie? Wie weet is het wel een pastoor, een goeroe m/v, een coach, een organisator van een rode tent, of ik noem maar wat, een professor, een sportleraar/lerares. Al die mensen kunnen je diep raken en inspireren.
En zelfs als je verliefd wordt op een andere persoon, hoeft dat niet te betekenen dat je daarnaar moet handelen en niet verder kunt met je man. Absoluut niet. Het overkomt bijna iedereen wel een of een paar keer. Maar jouw belangen zijn nu breder dan je eigenbelang, je hebt nu een dochter die stabiliteit nodig heeft. Dus zoek die verdieping in of naast je relatie. Blijf praten met je partner, neem hem mee in je groeiproces. Juist omdat je zegt dat je nu pas echt in contact komt met je vrouwelijke kant, zou ik je echt aanraden regelmatig naar rode tenten gaan.
Dubbel
sperzie schreef op 02-08-2024 om 21:04:
[..]
Nee, maar ik heb vaker voorspellende beelden en dromen gehad. Zo gaf ik een paar maanden voordat ik mijn partner leerde kennen bij een vriendin een omschrijving van wat ik voelde wat voor man er op m’n pad zou komen. Een paar maanden later stond hij voor de deur. En zo voelde ik een tijdje voor de conceptie al heel sterk het zieltje van m’n dochter, inclusief haar geslacht en eigenschappen. En nu heb ik ook een beeld van een andere man in m’n hoofd, wat me verwart.
Slaap je voldoende? Gebruik je iets ? Want je kan je dochter haar leven niet laten leiden door jouw voorspellende dromen dit snap je zelf toch ook wel?
Kijk, als het kriebelt, moet je krabben, niet uit je lijf treden.
Je zegt een rommelige jeugd gehad te hebben en het klinkt alsof je zelf een enorme chaos doorleeft en dat je aanpak en toekomstbeeld net zo chaotisch zijn.
Ik denk dat je zou "moeten" "aangaan" ; recht er doorheen en niet vluchtend, vermijdend en alvast het beeld van een ander zou moeten romantiseren en je laten verwarren.
Ik denk dat je een beetje in een kluwe gedachtes en gevoelens terecht bent gekomen en jezelf zaken inprent. Met de juiste hulp kun je dat weer keren.
Het leven in een pipowagen ( oud familiegrapje) is niet zo romantisch als het lijkt en ik denk ook geen goede oplossing, daar het je waarschijnlijk meer zal verwijderen van de realiteit en het ouder-/partnerschap.
Anoniemvoornu schreef op 02-08-2024 om 21:55:
[..]
Slaap je voldoende? Gebruik je iets ? Want je kan je dochter haar leven niet laten leiden door jouw voorspellende dromen dit snap je zelf toch ook wel?
Ik zit zwaar aan de drugs en ik hallucineer. Sorry, maar ik stel je reacties niet op prijs en ik heb je eerder gevraagd of je genuanceerd wilt reageren. Dit helpt mij niet. Ik onderzoek heel kwetsbaar en moedig alle mogelijke perspectieven om deze warboel aan gevoelens die het moederschap meebrengt in goede banen te leiden, juist omdat ik zuiver wil handelen.
Max88 schreef op 02-08-2024 om 21:59:
Kijk, als het kriebelt, moet je krabben, niet uit je lijf treden.
Je zegt een rommelige jeugd gehad te hebben en het klinkt alsof je zelf een enorme chaos doorleeft en dat je aanpak en toekomstbeeld net zo chaotisch zijn.
Ik denk dat je zou "moeten" "aangaan" ; recht er doorheen en niet vluchtend, vermijdend en alvast het beeld van een ander zou moeten romantiseren en je laten verwarren.
Ik denk dat je een beetje in een kluwe gedachtes en gevoelens terecht bent gekomen en jezelf zaken inprent. Met de juiste hulp kun je dat weer keren.
Het leven in een pipowagen ( oud familiegrapje) is niet zo romantisch als het lijkt en ik denk ook geen goede oplossing, daar het je waarschijnlijk meer zal verwijderen van de realiteit en het ouder-/partnerschap.
Haha. Dankje. Ja, daar loop ik tegenaan en daar wordt mijn partner ook gek van, dat er altijd een soort chaos in mijn leven aanwezig is (omdat ik met een zekere chaos ben opgegroeid). Alhoewel die rust er juist steeds meer is (juist dus door bepaalde afslagen, daarom is het verwarrend).
Anyway, het gevoel aangaan vind ik een mooie tip en neem ik mee.
NB. Het is niet zo dat ik voor altijd in een pipowagen wil wonen hoor, maar dat voelt op die momenten als een opstap, tussenfase.
Je bent moeder van een jong kindje je snapt zelf toch ook wel dat een stabiele basis nu je nummer 1 prioriteit hoort te hebben? Juist met de achtergrond die je zelf zegt te hebben? Hoor je dat toch wel te begrijpen nogmaals je gezin uit elkaar breken is niet hetzelfde als een nieuwe garderobe kiezen
Marianne76 schreef op 02-08-2024 om 21:29:
[..]
Maar Sperzie, als er een interessante persoon je leven in stapt, hoef je nog niet je gezin op te breken! Waarom trek je die rare conclusie? Wie weet is het wel een pastoor, een goeroe m/v, een coach, een organisator van een rode tent, of ik noem maar wat, een professor, een sportleraar/lerares. Al die mensen kunnen je diep raken en inspireren.
En zelfs als je verliefd wordt op een andere persoon, hoeft dat niet te betekenen dat je daarnaar moet handelen en niet verder kunt met je man. Absoluut niet. Het overkomt bijna iedereen wel een of een paar keer. Maar jouw belangen zijn nu breder dan je eigenbelang, je hebt nu een dochter die stabiliteit nodig heeft. Dus zoek die verdieping in of naast je relatie. Blijf praten met je partner, neem hem mee in je groeiproces. Juist omdat je zegt dat je nu pas echt in contact komt met je vrouwelijke kant, zou ik je echt aanraden regelmatig naar rode tenten gaan.
Ik trek die conclusie niet en ik handel er niet naar, ik zeg dat het verwart dat ik een bepaald beeld voor me zie en ik probeer te begrijpen waar ik doorheen ga en wat raadzaam is om te doen met deze gevoelens. Dus mooie tip, van die vrouwen bijeenkomsten.
Anoniemvoornu schreef op 02-08-2024 om 22:29:
Je bent moeder van een jong kindje je snapt zelf toch ook wel dat een stabiele basis nu je nummer 1 prioriteit hoort te hebben? Juist met de achtergrond die je zelf zegt te hebben? Hoor je dat toch wel te begrijpen nogmaals je gezin uit elkaar breken is niet hetzelfde als een nieuwe garderobe kiezen
Ik ga niet meer op je berichten in. Ik neem aan dat je zelf ook wel begrijpt dat ik mijn gezin niet als een wegwerpartikel beschouw, anders had ik dit topic niet geopend.
Toen mijn ouders er allebei niet meer waren heb ik een periode gehad die me doet denken aan jouw verhaal, maar toch ook weer anders. Ik kreeg iets wat op een depressie keek en wat maakte dat ik anders tegen mijn jeugd heb moeten leren aankijken. Er kwam van alles bovendrijven waar ik geen flauw benul van had en wat ik allemaal heb moeten leren markeren zodat ik zelf opnieuw in staat was de juiste keuzes te maken. Het heeft mij veel stabiliteit en rust gegeven in de omgang met mijn dochter en partner, maar ook in werk, vriendschappen, levensvulling, spiritualiteit, het doorgeven van leven door het zelf (vóór) te leven.
Vertrouwen op je intuïtie klinkt heel mooi maar uit je verhaal maak ik op dat je ook daarover twijfelt.
Doe er wat mee, vind een voor jou stabiele ondertoon (maar daar ben je al mee bezig). Google eens op Heel je moederlijn. (bijvoorbeeld)
"Nu ben ik zo aan het zoeken naar wie ik ben; welke kledingstijl past bij mij, hoe wil ik wonen, past mijn relatie nog, mijn vriendschappen, wat voor werk wil ik doen? Ik voel dat ik dichter bij mezelf sta nu ik moeder ben, maar ik weet niet zo goed waar ik precies uit wil komen. Hoe dat er concreet uit moet zien."
Dit herken ik gedeeltelijk en ik denk zeker dat veel jonge moeders het gevoel herkennen. Maar misschien is het voor jou extra warrig omdat alles tegelijk anders "moet"? Je gevoel zegt dat je je leven anders zou willen inrichten maar het hoeft niet gelijk "alles" te zijn. Je ervaart onrust en chaos en blijkbaar is dat je hele leven al zo. Daar wat rust in vinden zal je helpen alles wat meer te ordenen en sorteren in je hoofd. Pak eerst iets kleins aan. Ruim je kledingkast op, breng kleding naar de kringloop en ga je oriënteren van welke kleding je wél blij wordt. Is het mogelijk om ergens een stacaravan te huren of kopen om op vrije dagen daar heen te gaan voor de rust? Misschien vind je partner dat ook fijn, een tweede huisje in de rust. Ga op Yoga voor de innerlijke rust en bij de wandelclub. Een wat grotere stap is ander werk zoeken, iets waar je meer voldoening uithaalt.
Dus wat meer praktisch denken, nu heb je veel gedachtes hoe je leven er anders uit zou moeten zien maar daadwerkelijk er eerst iets aan veranderen is een volgende stap. Kleine stappen samen maken ook een grote stap.
sperzie schreef op 02-08-2024 om 20:39:Ik heb een visionboard gemaakt met plaatjes van hoe ik graag zou willen leven zodat het wat meer uit m’n hoofd is en dan geeft hij heel lief aan dat hij veel van die aspecten ook prima zou willen. In de kern droomt hij van een moderne eensgezinswoning vlakbij de stad met een mooie auto voor de deur en ik droom van een landelijk boerderijtje of klein huisje in een bos waar ik yogalessen geef, een moestuin heb, etc. Ik heb heel lang gedacht dat het niet zwart wit hoeft te zijn, omdat het elkaar totaal niet hoeft uit te sluiten en hij open minded is, maar toch knaagt er de laatste maanden dus iets.
Als wij hier een vision board zouden maken zou de een in Zuid Amerika een huis hebben, de ander in het hoge noorden. Maar dat zijn dromen. En niet elke droom hoef je uit te leven, vind ik. Een droom hoeft echt niet altijd het ultieme doel te zijn. Soms kun je in het midden gaan zitten, tussen beide dromen. En soms moet je ook rationeel nadenken en tot de conclusie komen dat het niet kan.