Woedeuitbarsting man
Mijn man en ik zijn een paar jaar getrouwd en hebben inmiddels een dochter van 2. Onze relatie gaat over het algemeen goed. We hebben heel veel lol met elkaar en weinig ruzie. Dit is sinds de geboorte van onze dochter wel toegenomen maar over het algemeen valt het mee. Ik merk wel dat de hevigheid van de ruzies toeneemt en er steeds meer verwijten komen (ik ruim niet op etc.). We hebben het daarom wel is over relatietherapie gehad, maar vaak gaat het na het uitpraten wel weer goed en laten we het voor wat het is. Nou is vandaag een ruzie uit de hand gelopen en heeft mijn partner me bedreigd. Ik ben hier heel erg van geschrokken. Zoiets is nooit eerder voorgevallen. Er zijn wel is wat scheldwoorden gevallen maar dat is zeker op 1 hand te tellen en dat heb ik hem ook vergeven. Hij is totaal niet gewelddadig dus er is absoluut geen sprake van fysiek geweld en ik ben hier ook nooit bang voor geweest. We zitten momenteel in een fertiliteitstraject dus waren juist bezig om ons gezin uit te breiden dus dat laat ook wel zien dat we veel op één lijn zitten en uitkijken naar een toekomst samen. Hij is ook een super leuke en lieve vader en juist veel geduldiger dan mij. Zijn woedeuitbarsting overviel me daarom ook enorm en ik weet nu niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Ik heb na het incident met mijn schoonzus gesproken
omdat ik het kwijt moest aan iemand die niet gelijk zou oordelen. Zij was echter niet zo verbaasd en er blijkt veel te zijn gebeurd in het verleden waar ik niet alles weet (oa opgegroeid met huiselijk geweld en een narcistische vader). Zij wist mij te vertellen dat hij in het verleden ook wel is zo te keer is gegaan tegen zijn moeder. Ik wist hier overigens niks vanaf (de relatie met de koude kant is niet heel goed). Wat ik wel merk aan mijn man is dat hij emoties niet goed kan uiten en dingen opkropt. Dit houdt ook verband met zijn opvoeding want er was in zijn ouderlijk huis geen ruimte voor emoties.
Mijn wereld en die van mijn dochter blijkt opeens in duigen te vallen. Het beeld van over het algemeen en lieve man en een zeer toegewijde vader is opeens veranderd en ik vraag me af of ik wel weet met wie ik te maken heb. Heb ik de alarmsignalen gemist of heb ik het onbewust goedgepraat in mijn hoofd? Ik twijfel nu om bij hem weg te gaan en scheiding aan te vragen of alsnog in relatietherapie te gaan en hem te vragen om met een psycholoog te praten. Iets in mij zegt rennen, maar ik kom zelf uit een gescheiden gezin en ik had zo gehoopt dat ik mijn kinderen een andere gezinssituatie kon bieden.
Dit is niet goed. Is er een plek waar je kunt logeren met je kind? Probeer daar wat bij zinnen te komen en maak hem daarmee duidelijk dat het menes is. Bedreigen is niet oké, ook niet in jullie situatie, ook niet als je samen nog een tweede kind wil. Stop daar maar even mee. Bespreek het ook met je huisarts.
je bent de ruzies al aan het bagatelliseren : “. Onze relatie gaat over het algemeen goed. We hebben heel veel lol met elkaar en weinig ruzie. Dit is sinds de geboorte van onze dochter wel toegenomen maar over het algemeen valt het mee. Ik merk wel dat de hevigheid van de ruzies toeneemt en er steeds meer verwijten komen (ik ruim niet op etc.). ”
ik ben 30 jaar met mijn man en we hebben nog nooit ruzie gehad. Onderneem alsjeblieft meteen actie, want dit kan alleen maar erger worden. Relatietherapie lijkt mij het minste. Zorg goed voor jezelf.
.Logisch dat je van slag bent, bedreigen is zeer impactvol. Wat versta je onder bedreigingen? Letterlijk of is het meer jouw gevoel ? Het is in mijn optiek nu iig belangrijk dat jullie hierover begeleid in gesprek gaan. Dus in relatietherapie gaan. Enerzijds om helder te krijgen wat zijn gedrag verklaart. Wat maakt dat hij zo gefrustreert raakte/raakt dat hij je bedreigde. En wat dat deed en doet met jou. Anderzijds om jullie manier van communiceren te gaan doorgronden en aanpassen. Het lijkt er nu op dat als het moelijker wordt (jong kind stress erbij) bij jouw man een primair gedrag omhoog komt (vechten, vluchten, bevriezen). Zijn jeugd ervaringen kunnen hier mee te maken hebben.
Als je met de dood bedreigd bent zou ik serieuzere actie nemen.
Wat zegt je man er nu over? Hoe kijkt hij naar zijn gedrag?
allereerst wat naar dat je man je bedreigd heeft , je bent geen meisje meer maar een volwassen vrouw met kind, en je bent mede verantwoordelijk om dit kind een veilig thuis te geven. Dus jammer genoeg is jouw wens om geen gescheiden gezin te hebben minder belangrijk ,ik begrijp het als je niet gelijk wegrent maar het fertiliteitstraject is in deze situatie niet handig. Een kind erbij is nog meer stress voor jullie allemaal
Het lijkt mij inderdaad ook beter om het fertiliteitstraject stop te zetten. We hebben sinds het gebeurt is niet met elkaar gesproken. Ik heb net aangegeven dat ik verwacht dat hij vandaag nog de huisarts belt en dat ik contact opneem met iemand voor relatietherapie. Hier stemde hij mee in. Ik wil benadrukken dat als er ook maar iets in mij zou denken dat hij zijn bedreiging waar zou maken ik meteen was weggegaan.
Anna Cara schreef op 01-07-2024 om 06:16:
.Logisch dat je van slag bent, bedreigen is zeer impactvol. Wat versta je onder bedreigingen? Letterlijk of is het meer jouw gevoel ? Het is in mijn optiek nu iig belangrijk dat jullie hierover begeleid in gesprek gaan. Dus in relatietherapie gaan. Enerzijds om helder te krijgen wat zijn gedrag verklaart. Wat maakt dat hij zo gefrustreert raakte/raakt dat hij je bedreigde. En wat dat deed en doet met jou. Anderzijds om jullie manier van communiceren te gaan doorgronden en aanpassen. Het lijkt er nu op dat als het moelijker wordt (jong kind stress erbij) bij jouw man een primair gedrag omhoog komt (vechten, vluchten, bevriezen). Zijn jeugd ervaringen kunnen hier mee te maken hebben.
Als je met de dood bedreigd bent zou ik serieuzere actie nemen.
Wat zegt je man er nu over? Hoe kijkt hij naar zijn gedrag?Hij wou gisterenavond praten maar ik had daar even geen behoefte aan. Ik heb de avond beneden doorgebracht en hij boven. Een excuus is er tot op heden nog niet gekomen. Toen het net gebeurd was en ik vroeg of hij dit normaal vindt toen zei die wel dat hij het niet had moeten zeggen. Ik zal wat die exact gezegd heeft even in het midden laten maar het is ernstig genoeg om aangifte te kunnen doen.
Heeft hij spijt? Ziet hij in dat het echt niet kan wat hij gedaan heeft?
Dat zou voor mij wel een voorwaarde zijn om überhaupt aan een hersteltraject te beginnen. Als hij dit gedrag blijkbaar normaal en gelegitimeerd vindt van zichzelf, zou dat voor mij een enorme rode vlag zijn.
Dat verleden van hem, daar kan hij niks aan doen, dat is hem overkomen.
Hoe hij daar nu als volwassene mee omgaat, dat is een keuze. Ook voor zijn gezin.
MamaE schreef op 01-07-2024 om 09:46:
Heeft hij spijt? Ziet hij in dat het echt niet kan wat hij gedaan heeft?
Dat zou voor mij wel een voorwaarde zijn om überhaupt aan een hersteltraject te beginnen. Als hij dit gedrag blijkbaar normaal en gelegitimeerd vindt van zichzelf, zou dat voor mij een enorme rode vlag zijn.
Dat verleden van hem, daar kan hij niks aan doen, dat is hem overkomen.
Hoe hij daar nu als volwassene mee omgaat, dat is een keuze. Ook voor zijn gezin.
Hij heeft geen sorry gezegd, alleen dat hij het niet had moeten zeggen. Dit was zijn reactie op mijn vraag of hij het normaal vindt om mij te bedreigen. Gisterenavond wou hij praten, maar het leek mij beter om de avond gescheiden door te brengen. Vanochtend heb ik gezegd dat ik ervan uit ga dat hij vandaag de huisarts belt en dat ik een afspraak zou maken voor RT. Deze afspraak staat inmiddels voor aankomende donderdag. Mijn idee is om tot die tijd elkaar te ontlopen en dat ik donderdag in haar aanwezigheid aangeef dat ik dit niet accepteer en als dit nog een keer voorkomt ik aangifte ga doen. We gaan 29 juli op vakantie en hebben geen annuleringsverzekering. Tot die tijd kunnen we in ieder geval wekelijks bij haar terecht. Ik ga ervan uit dat hij niet voor onze vakantie al bij een psycholoog terecht kan. Schijnbaar staan hier wachtlijsten voor.
Het enige waar ik me zorgen overmaak is de meldingsplicht vanuit de relatietherapeut. Ik weet namelijk niet of ze dit moet melden. Ik wil niet dat dit nadelige gevolgen gaat hebben voor mij als moeder. Ik ben financieel onafhankelijk en heb een goede baan. Ik kan mijn dochter alles geven wat ze nodig heeft en ik laat dit op geen enkele manier in twijfel trekken door de situatie met mijn man. Dan verbreek ik de relatie liever en laat ik het verder over aan een advocaat.
Ik vraag me wel af waarom je schrijft over "Ik twijfel nu om bij hem weg te gaan en scheiding aan te vragen of alsnog in relatietherapie te gaan en hem te vragen om met een psycholoog te praten." n.a.v. het eerste stukje van die alinea, in de zin van: Zou het niet moeten gaan om het feit dat hij je bedreigt heeft, i.p.v. het feit dat die volgens zijn zus vroeger wel eens uit de bocht sprong tegen zijn moeder?
Ik zie de link daarin misschien niet helemaal: Daar heb je toch verder niet zo heel erg veel mee te maken? Dan vind ik die bedreiging eerder idd reden genoeg om daar een heel hard hoofd in te hebben en te maken dat je weg komt. Want een bedreiging, die aangiftewaardig is, kan ik me tussen 2 geliefden niet zo heel erg veel bij voorstellen en zou dan ook echt reden zijn om te maken dat je weg komt.
Meisje29 schreef op 01-07-2024 om 08:05:
[..]
Hij wou gisterenavond praten maar ik had daar even geen behoefte aan. Ik heb de avond beneden doorgebracht en hij boven. Een excuus is er tot op heden nog niet gekomen. Toen het net gebeurd was en ik vroeg of hij dit normaal vindt toen zei die wel dat hij het niet had moeten zeggen. Ik zal wat die exact gezegd heeft even in het midden laten maar het is ernstig genoeg om aangifte te kunnen doen.
Woorden zijn geen daden, maar neem het wel serieus. Dat hij zegt had ik niet moeten zeggen is wel een vorm van excuus. Mijn ervaring is dat het (na ruzie/woede uitbarstingen) nu niet verstandig is om hem te vermijden. Even afkoelen wel. Maar dat hij wil praten is goed. Waarom had jij daar geen zin in? Ik heb er geen oordeel over maar misschien is jouw voorkeur wel vermijden?
Juist omdat jullie weinig woorden hadden en nu steeds meer, zal een verandering moeten plaatsvinden om dit aan te pakken.
De meldingsplicht is er met een reden.
Jij zegt dat je man niet zijn bedreiging uit zou voeren, maar ik weet zeker dat voor de bedreiging je ook zeker wist dat je man je nooit zou bedreigen. Als de hulpverleners reden zien voor actie, luister naar hun advies.
Elpisto schreef op 01-07-2024 om 11:17:
Ik vraag me wel af waarom je schrijft over "Ik twijfel nu om bij hem weg te gaan en scheiding aan te vragen of alsnog in relatietherapie te gaan en hem te vragen om met een psycholoog te praten." n.a.v. het eerste stukje van die alinea, in de zin van: Zou het niet moeten gaan om het feit dat hij je bedreigt heeft, i.p.v. het feit dat die volgens zijn zus vroeger wel eens uit de bocht sprong tegen zijn moeder?
Ik zie de link daarin misschien niet helemaal: Daar heb je toch verder niet zo heel erg veel mee te maken? Dan vind ik die bedreiging eerder idd reden genoeg om daar een heel hard hoofd in te hebben en te maken dat je weg komt. Want een bedreiging, die aangiftewaardig is, kan ik me tussen 2 geliefden niet zo heel erg veel bij voorstellen en zou dan ook echt reden zijn om te maken dat je weg komt.
Het ging mij erom dat hij schijnbaar in het verleden ook wel is zo een uitspraak heeft gedaan. Ik ken hem alleen als een introverte, lieve en zorgzame man. Ik had dit nooit achter hem gezocht. Ik heb er in die zin mee te maken dat ik me afvraag of hij dan leert van zijn fouten en snapt dat deze uitspraak niet kan. Ik ben het zeker met je eens alleen dit is wel de man die nooit een vinger naar me heeft uitgestoken. Na mijn zware bevalling 6 weken alles voor ons heeft gedaan. Voor hem is nooit iets te veel. Mijn dochter is gek van haar vader en heeft deze ochtend al 3 keer naar hem gevraagd. Ze meer gesteld op hem dan op mij. Ik ben gewoon nog steeds in shock dat dit gebeurd is. En misschien moet ik me spullen pakken of had ik dat al moeten doen, maar zo simpel voelt het voor mij in ieder geval niet.
Anna Cara schreef op 01-07-2024 om 11:22:
[..]
Hij wou gisterenavond praten maar ik had daar even geen behoefte aan. Ik heb de avond beneden doorgebracht en hij boven. Een excuus is er tot op heden nog niet gekomen. Toen het net gebeurd was en ik vroeg of hij dit normaal vindt toen zei die wel dat hij het niet had moeten zeggen. Ik zal wat die exact gezegd heeft even in het midden laten maar het is ernstig genoeg om aangifte te kunnen doen.
Woorden zijn geen daden, maar neem het wel serieus. Dat hij zegt had ik niet moeten zeggen is wel een vorm van excuus. Mijn ervaring is dat het (na ruzie/woede uitbarstingen) nu niet verstandig is om hem te vermijden. Even afkoelen wel. Maar dat hij wil praten is goed. Waarom had jij daar geen zin in? Ik heb er geen oordeel over maar misschien is jouw voorkeur wel vermijden?
Juist omdat jullie weinig woorden hadden en nu steeds meer, zal een verandering moeten plaatsvinden om dit aan te pakken.
Omdat ik het gevoel heb dat we allebei een spiegel voorgehouden moeten krijgen. Een buitenstaander die het gesprek leidt waardoor het geen welles/nietes spelletje wordt en ons bewust maakt van ons eigen gedrag.
Meisje29 schreef op 01-07-2024 om 11:33:
[..]
Het ging mij erom dat hij schijnbaar in het verleden ook wel is zo een uitspraak heeft gedaan. Ik ken hem alleen als een introverte, lieve en zorgzame man. Ik had dit nooit achter hem gezocht. Ik heb er in die zin mee te maken dat ik me afvraag of hij dan leert van zijn fouten en snapt dat deze uitspraak niet kan. Ik ben het zeker met je eens alleen dit is wel de man die nooit een vinger naar me heeft uitgestoken. Na mijn zware bevalling 6 weken alles voor ons heeft gedaan. Voor hem is nooit iets te veel. Mijn dochter is gek van haar vader en heeft deze ochtend al 3 keer naar hem gevraagd. Ze meer gesteld op hem dan op mij. Ik ben gewoon nog steeds in shock dat dit gebeurd is. En misschien moet ik me spullen pakken of had ik dat al moeten doen, maar zo simpel voelt het voor mij in ieder geval niet.
Dat is natuurlijk ook niet zo simpel, dat begrijp ik.
Dat die man nooit een vinger naar je uitgestoken heeft, dat zegt mij niet zoveel. Iemand bedreigen kan niet. Zeker niet de moeder van je kinderen.
Los daarvan: Richard K. uit Weiteveen was ook een fantastisch lieve familie man. Totdat die 2 man in koele bloede doodschoot. Dat is even een heel overdreven vergelijking, maar acties in het heden zeggen mij meer dan het verleden.
Anoniemvoornu schreef op 01-07-2024 om 11:31:
De meldingsplicht is er met een reden.
Jij zegt dat je man niet zijn bedreiging uit zou voeren, maar ik weet zeker dat voor de bedreiging je ook zeker wist dat je man je nooit zou bedreigen. Als de hulpverleners reden zien voor actie, luister naar hun advies.
Ik kan niets anders zeggen dan dat je 100% gelijk hebt. Ik had gewoon nooit verwacht dat ik ooit in zo een situatie zou belanden en zeker niet met deze man. Ik denk dat onze omgeving me niet eens gelooft (behalve zijn familie blijkbaar). Iedereen kent hem als een lieve en rustige man. Hij werkt met mensen met een handicap en wordt juist geprezen voor zijn geduld. Het is gewoon onwerkelijk dat hij dit gedaan heeft.
