Woedeuitbarsting man
Mijn man en ik zijn een paar jaar getrouwd en hebben inmiddels een dochter van 2. Onze relatie gaat over het algemeen goed. We hebben heel veel lol met elkaar en weinig ruzie. Dit is sinds de geboorte van onze dochter wel toegenomen maar over het algemeen valt het mee. Ik merk wel dat de hevigheid van de ruzies toeneemt en er steeds meer verwijten komen (ik ruim niet op etc.). We hebben het daarom wel is over relatietherapie gehad, maar vaak gaat het na het uitpraten wel weer goed en laten we het voor wat het is. Nou is vandaag een ruzie uit de hand gelopen en heeft mijn partner me bedreigd. Ik ben hier heel erg van geschrokken. Zoiets is nooit eerder voorgevallen. Er zijn wel is wat scheldwoorden gevallen maar dat is zeker op 1 hand te tellen en dat heb ik hem ook vergeven. Hij is totaal niet gewelddadig dus er is absoluut geen sprake van fysiek geweld en ik ben hier ook nooit bang voor geweest. We zitten momenteel in een fertiliteitstraject dus waren juist bezig om ons gezin uit te breiden dus dat laat ook wel zien dat we veel op één lijn zitten en uitkijken naar een toekomst samen. Hij is ook een super leuke en lieve vader en juist veel geduldiger dan mij. Zijn woedeuitbarsting overviel me daarom ook enorm en ik weet nu niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Ik heb na het incident met mijn schoonzus gesproken
omdat ik het kwijt moest aan iemand die niet gelijk zou oordelen. Zij was echter niet zo verbaasd en er blijkt veel te zijn gebeurd in het verleden waar ik niet alles weet (oa opgegroeid met huiselijk geweld en een narcistische vader). Zij wist mij te vertellen dat hij in het verleden ook wel is zo te keer is gegaan tegen zijn moeder. Ik wist hier overigens niks vanaf (de relatie met de koude kant is niet heel goed). Wat ik wel merk aan mijn man is dat hij emoties niet goed kan uiten en dingen opkropt. Dit houdt ook verband met zijn opvoeding want er was in zijn ouderlijk huis geen ruimte voor emoties.
Mijn wereld en die van mijn dochter blijkt opeens in duigen te vallen. Het beeld van over het algemeen en lieve man en een zeer toegewijde vader is opeens veranderd en ik vraag me af of ik wel weet met wie ik te maken heb. Heb ik de alarmsignalen gemist of heb ik het onbewust goedgepraat in mijn hoofd? Ik twijfel nu om bij hem weg te gaan en scheiding aan te vragen of alsnog in relatietherapie te gaan en hem te vragen om met een psycholoog te praten. Iets in mij zegt rennen, maar ik kom zelf uit een gescheiden gezin en ik had zo gehoopt dat ik mijn kinderen een andere gezinssituatie kon bieden.
Je schrijft dat jullie super veel lol hebben, en dat sinds de geboorte van jullie kind er vaker ruzies zijn. Ik mis iets heel belangrijks. Hebben jullie tussen de lol door ook wel eens met elkaar gepráát? Dus eens een keer de diepte in met elkaar? Ik krijg sterk de indruk van niet. Dat je niets van zijn moeilijke verleden afweet kan ook aan jullie beiden liggen. Heb je wel eens interesse getoond in hoe het vroeger bij hem thuis ging?
Ik snap dat je enorm schrikt van bedreiging, maar ik snap niet dat, alsje echt van iemand houdt en bezig bent met een fertiliteitstraject dan direct denkt aan je spullen pakken en wegwezen. Waarom denk je niet eerst "holymoly wat is hier aan de hand, wat hebben we gemist in ons contact dat dit kan gebeuren en hoe kunnen we elkaar echt vinden?"
Als je van hem houdt zou ik inzetten op therapie voor jullie samen, want in de communicatie ontbreekt naar mij idee wel een en ander.
elledoris schreef op 01-07-2024 om 19:33:
Je schrijft dat jullie super veel lol hebben, en dat sinds de geboorte van jullie kind er vaker ruzies zijn. Ik mis iets heel belangrijks. Hebben jullie tussen de lol door ook wel eens met elkaar gepráát? Dus eens een keer de diepte in met elkaar? Ik krijg sterk de indruk van niet. Dat je niets van zijn moeilijke verleden afweet kan ook aan jullie beiden liggen. Heb je wel eens interesse getoond in hoe het vroeger bij hem thuis ging?
Ik snap dat je enorm schrikt van bedreiging, maar ik snap niet dat, alsje echt van iemand houdt en bezig bent met een fertiliteitstraject dan direct denkt aan je spullen pakken en wegwezen. Waarom denk je niet eerst "holymoly wat is hier aan de hand, wat hebben we gemist in ons contact dat dit kan gebeuren en hoe kunnen we elkaar echt vinden?"Als je van hem houdt zou ik inzetten op therapie voor jullie samen, want in de communicatie ontbreekt naar mij idee wel een en ander.
Ik vind een bedreiging wel wat ernstiger dan een miscommunicatie. Als hij me kutwijt had genoemd dan had ik zeker als eerste gedacht van waar is het mis gegaan. Maar als ik niet meer weet of ik nog veilig ben in mijn eigen huis dan is er voor mij wel weer meer aan de hand dan alleen een gesprek over onze communicatie. En daarnaast volgensmij ben ik gebleven en inmiddels hebben we voor donderdag een afspraak staan voor RT. Maar ik wil wel zeker weten dat er geen dag komt dat mijn dochter wakker word zonder moeder. En zoals hier al eerder is gezegd. Er zijn waarschijnlijk genoeg vrouwen die net als mij dachten: het is eenmalig, maar die het niet meer kunnen navertellen. Kan je me het kwalijk nemen dat ik een beetje voorzichtig ben en goed over mijn volgende stappen wil nadenken zonder hem zomaar op zijn blauwe ogen te vertrouwen dat het nooit meer zal gebeuren.
elledoris schreef op 01-07-2024 om 19:33:
Je schrijft dat jullie super veel lol hebben, en dat sinds de geboorte van jullie kind er vaker ruzies zijn. Ik mis iets heel belangrijks. Hebben jullie tussen de lol door ook wel eens met elkaar gepráát? Dus eens een keer de diepte in met elkaar? Ik krijg sterk de indruk van niet. Dat je niets van zijn moeilijke verleden afweet kan ook aan jullie beiden liggen. Heb je wel eens interesse getoond in hoe het vroeger bij hem thuis ging?
Ik snap dat je enorm schrikt van bedreiging, maar ik snap niet dat, alsje echt van iemand houdt en bezig bent met een fertiliteitstraject dan direct denkt aan je spullen pakken en wegwezen. Waarom denk je niet eerst "holymoly wat is hier aan de hand, wat hebben we gemist in ons contact dat dit kan gebeuren en hoe kunnen we elkaar echt vinden?"Als je van hem houdt zou ik inzetten op therapie voor jullie samen, want in de communicatie ontbreekt naar mij idee wel een en ander.
Wow ED wat leg je de bal bij TO neer! Heeft hij wel eens verteld over zijn jeugd? Heeft hij moeite gedaan voor een verdieping van de communicatie?
Ik denk dat het juist heel gezond is dat als je het fijn hebt met elkaar (of dat nu ' oppervlakkig' is of via diepe gesprekken) en je zit in een fertiliteitstraject, dat je je de pestpokkuh schrikt als er een zware bedreiging van je partner naar je toekomt.
Ik heb echt moeite met vrouwen die andere vrouwen aanmoedigen bij grensoverschrijdend gedrag van hun man hard te gaan kijken naar hoe zielig of gewond die ander is. Niet dat dat niet rot voor hem is, die verwonding, maar dat is zijn proces, zijn leergang die hij moet maken in het leven. Het gaat niet aan om te zeggen 'ah hij is gewond houd daar rekening mee als hij dat op jou botviert'. Daarmee laadt je dat wat hij hoort te doen (naar zijn verwonding kijken en daarvoor in therapie gaan) op haar bordje.
Hij dient in dit geval zelf naar een therapeut te gaan en daar aan te werken. Nee niet nu al gaan middelen, dit ligt bij hem! Later kan je nog kijken waar je samen communicatie e.d. kan verbeteren
Meisje29 schreef op 01-07-2024 om 19:57:
[..]
Ik vind een bedreiging wel wat ernstiger dan een miscommunicatie. Als hij me kutwijt had genoemd dan had ik zeker als eerste gedacht van waar is het mis gegaan. Maar als ik niet meer weet of ik nog veilig ben in mijn eigen huis dan is er voor mij wel weer meer aan de hand dan alleen een gesprek over onze communicatie. En daarnaast volgensmij ben ik gebleven en inmiddels hebben we voor donderdag een afspraak staan voor RT. Maar ik wil wel zeker weten dat er geen dag komt dat mijn dochter wakker word zonder moeder. En zoals hier al eerder is gezegd. Er zijn waarschijnlijk genoeg vrouwen die net als mij dachten: het is eenmalig, maar die het niet meer kunnen navertellen. Kan je me het kwalijk nemen dat ik een beetje voorzichtig ben en goed over mijn volgende stappen wil nadenken zonder hem zomaar op zijn blauwe ogen te vertrouwen dat het nooit meer zal gebeuren.
Je gaat erg in de verdediging en mijns inziens niet onterecht. We weten niet wat er is gezegd (en dat hoeft ook niet) maar als de bedreiging echt zo zwaar was als uit deze post blijkt, vraag ik me af of je ooit echt de garantie kan krijgen dat je veilig bent. En eigenlijk ook of je niet meteen moet vertrekken hoor.
Nogmaals: tenzij hij uit zichzelf en voor zichzelf zwaar in therapie gaat en gaat werken om zijn wonden in de ogen te zien en niet op anderen te projecteren.
veel sterkte
Ik ga inderdaad in de verdediging, maar ED heeft niet in alles ongelijk. We communiceren inderdaad niet goed. Het is niet voor niets dat we het eerder over RT hebben gehad. Maar hé de volgende ochtend schijnt de zon weer en kunnen we de wereld weer aan. Dit was naïef van ons allebei. Ook had ik misschien wat meer moeten vragen naar zijn verleden. Ik heb het wel geprobeerd, maar ik had harder mijn best moeten doen om zijn muur te doorbreken.
Waar ik wel het wel mee oneens ben is dat het overkomt alsof ik zomaar me spullen pak en weg ben. Ik zit vanavond nog steeds huilend op dezelfde bank. In mijn eerste topic zeg ik ook dat ik twijfel en daarom vroeg ik ook om advies. Want mijn vader of vriendinnen hoef ik niet te bellen om het hierover te hebben. Ik ben volledig geisoleerd want die zullen allemaal zeggen dat dit onacceptabel is en ik weg moet gaan. Ik neem hem dus ook nog in bescherming aangezien ik niet wil dat hij nergens meer welkom is en de keuze om uit elkaar te gaan al voor ons wordt gemaakt.
Hij is vandaag wel naar de huisarts geweest en heeft binnenkort een afspraak bij de praktijkondersteuner. Ze geven schijnbaar geen verwijzingen meer af zonder tussenkomst van de PO. Hij heeft overigens niet gezegd wat hij gezegd heeft, maar wel zijn woedeuitbarstingen benoemd. We hebben ook kort gesproken en hij heeft met tranen in zijn ogen gezegd dat hij echt niet had moeten doen en dat hij me nooit wat aan zou doen. Hij huilt bijna nooit dus voor hem is dit wel heel wat. Ik waardeer dit zeker en geloof hem ook alleen toch denk ik dat ik altijd onbewust een bepaalde angst zal hebben. Ik hoop dat het gesprek van donderdag gaat helpen. Laat hem zijn woorden maar is herhalen in het bijzijn van een derde partij. Misschien dat dit zijn ogen (nog meer) opent.
Maar waarom zal je vader en je vriendinnen meteen zeggen dat je weg moet gaan? Zij kennen je vriend en als jullie verder bijna nooit ruzie hebben zou ik denken dat ze echt niet meteen zeggen dat je erbij weg moet gaan. Iemand kan uit boosheid weleens wat zeggen, val dood of wat dan ook, dat betekent niet dat hij dat ook echt meent. Uit boosheid kan je vanalles roepen. Ik denk dat je dit best met een vriendin kan bespreken, zij kennen je vriend ook beter dan dat wij kennen.
Kikki39 schreef op 01-07-2024 om 23:05:
Maar waarom zal je vader en je vriendinnen meteen zeggen dat je weg moet gaan? Zij kennen je vriend en als jullie verder bijna nooit ruzie hebben zou ik denken dat ze echt niet meteen zeggen dat je erbij weg moet gaan. Iemand kan uit boosheid weleens wat zeggen, val dood of wat dan ook, dat betekent niet dat hij dat ook echt meent. Uit boosheid kan je vanalles roepen. Ik denk dat je dit best met een vriendin kan bespreken, zij kennen je vriend ook beter dan dat wij kennen.
Uit boosheid kan je zeker wat zeggen en dat mag van mij ook want ik kan echt wel tegen een stootje. Overigens is val dood in mijn ogen ook zeker geen bedreiging, maar kan misschien in een bepaalde context zo geïnterpreteerd worden. Maar iemand letterlijk met de dood bedreigen dat gaat mij te ver, ook al meen je er niks van. Het feit dat je zoiets kan zeggen tegen de moeder van je kind vind ik echt zorgwekkend en daarnaast is het gewoon strafbaar. En ik wil niet in detail treden over wat hij heeft gezegd maar ik kan je verzekeren dat de mensen die van mijn houden dit niet accepteren en hier onder geen beding begrip voor zullen hebben, ook al zegt hij het echt niet te hebben gemeend.
Meisje29 schreef op 01-07-2024 om 23:28:
[..]
Uit boosheid kan je zeker wat zeggen en dat mag van mij ook want ik kan echt wel tegen een stootje. Overigens is val dood in mijn ogen ook zeker geen bedreiging, maar kan misschien in een bepaalde context zo geïnterpreteerd worden. Maar iemand letterlijk met de dood bedreigen dat gaat mij te ver, ook al meen je er niks van. Het feit dat je zoiets kan zeggen tegen de moeder van je kind vind ik echt zorgwekkend en daarnaast is het gewoon strafbaar. En ik wil niet in detail treden over wat hij heeft gezegd maar ik kan je verzekeren dat de mensen die van mijn houden dit niet accepteren en hier onder geen beding begrip voor zullen hebben, ook al zegt hij het echt niet te hebben gemeend.
Dat klinkt gezonder van je familie dan dat je niet geloofd zou worden zoals je eerst dacht , maar wat als je stopt denken voor je familie en gaat denken aan de veiligheid van jezelf en je kind. Wees open over wat er is gebeurd
We hebben donderdag een gesprek en vanuit daar kijk ik even verder. Bedankt voor alle adviezen, stel ik zeer op prijs.
Meisje29 schreef op 01-07-2024 om 22:53:
Ik ga inderdaad in de verdediging, maar ED heeft niet in alles ongelijk. We communiceren inderdaad niet goed. Het is niet voor niets dat we het eerder over RT hebben gehad. Maar hé de volgende ochtend schijnt de zon weer en kunnen we de wereld weer aan. Dit was naïef van ons allebei. Ook had ik misschien wat meer moeten vragen naar zijn verleden. Ik heb het wel geprobeerd, maar ik had harder mijn best moeten doen om zijn muur te doorbreken.
Waar ik wel het wel mee oneens ben is dat het overkomt alsof ik zomaar me spullen pak en weg ben. Ik zit vanavond nog steeds huilend op dezelfde bank. In mijn eerste topic zeg ik ook dat ik twijfel en daarom vroeg ik ook om advies. Want mijn vader of vriendinnen hoef ik niet te bellen om het hierover te hebben. Ik ben volledig geisoleerd want die zullen allemaal zeggen dat dit onacceptabel is en ik weg moet gaan. Ik neem hem dus ook nog in bescherming aangezien ik niet wil dat hij nergens meer welkom is en de keuze om uit elkaar te gaan al voor ons wordt gemaakt.
Hij is vandaag wel naar de huisarts geweest en heeft binnenkort een afspraak bij de praktijkondersteuner. Ze geven schijnbaar geen verwijzingen meer af zonder tussenkomst van de PO. Hij heeft overigens niet gezegd wat hij gezegd heeft, maar wel zijn woedeuitbarstingen benoemd. We hebben ook kort gesproken en hij heeft met tranen in zijn ogen gezegd dat hij echt niet had moeten doen en dat hij me nooit wat aan zou doen. Hij huilt bijna nooit dus voor hem is dit wel heel wat. Ik waardeer dit zeker en geloof hem ook alleen toch denk ik dat ik altijd onbewust een bepaalde angst zal hebben. Ik hoop dat het gesprek van donderdag gaat helpen. Laat hem zijn woorden maar is herhalen in het bijzijn van een derde partij. Misschien dat dit zijn ogen (nog meer) opent.
Okay, de communicatie kan beter. Maar wat je noemt in de eerste bold vind ik een voorbeeld van iemand die als een therapeut de pijn van de ander moet gaan zitten lospeuteren en 'een muur af moeten breken'. Je partner is een volwassen man die zelf uit mag komen voor wat hem ten diepste dwars zit. Als je het als eens gevraagd hebt en de muur blijft bestaan, ligt het toch echt bij hem. Je bent zijn partner niet zijn therapeut.
Ik schrik er een beetje van dat die woede uitbarstingen dus vaker voorkomen. Dat had ik eerder niet uit je berichten begrepen.
Dat hij huilt betekent zeker dat het hem ook veel doet (niet dat het nooit meer voor zal komen als hij onbehandeld blijft). Maar wat vooral fijn is, is dat hij zelf naar de huisarts is geweest en dat jullie donderdag een gesprek hebben. Ik hoop van harte dat het jullie goede dingen brengt.
Stap voor stap nu. Goed van je dat je donderdag afwacht. Ik vind het ook heel goed dat je alles afweegt. Blijven en dan? Weggaan en dan? Consequenties voor jezelf en je dochter. Wat je ook besluit, het is in ieder geval goed doordacht en je neemt keuzes met de informatie en gevoelens die je op dat moment hebt.
Na de geboorte van ons kind kregen mijn man en ik ineens ook ruzie over van alles. Het is de enige periode in onze relatie van 20 jaar waarin ik hem heb gezien als een andere man. Hij heeft me nooit bedreigd. Maar hij was niet zijn vrolijke, zorgzame en rustige zelf. Gelukkig is het na een tijdje (half jaar of zo) weer goedgekomen. Wellicht kwam het ook door de plotselinge verantwoordelijkheid, het slaapgebrek, ik die veranderde, ander ritme (geen eigenlijk), gewoon alles. Zijn hele leven (ons hele leven) stond op de kop. Om maar aan te geven dat iemand dus tijdelijk kan veranderen.
Sterkte!
Anoniemvoornu schreef op 02-07-2024 om 07:55:
[..]
Dat klinkt gezonder van je familie dan dat je niet geloofd zou worden zoals je eerst dacht , maar wat als je stopt denken voor je familie en gaat denken aan de veiligheid van jezelf en je kind. Wees open over wat er is gebeurd
Precies ik vind het heel erg dat je zo'n man in bescherming neemt en belangrijke zaken verzwijgt tegenover jouw familie. Mensen die als het goed is er voor jou zijn. Daarnaast weet zijn familie dit nu wel. Terwijl aan jou kant iedereen een verkeerd beeld van hem heeft. Dat klopt natuurlijk niet. Of je bij hem blijft is aan jou. Dat zal familie moeten respecteren. Maar het is wel belangrijk dat ze zoiets weten voor jouw, hun eigen en de veiligheid van jouw dochter.
Het is niet alleen maar een eenmalige, ernstige, bedreiging. Hij heeft een heftig verleden en mogelijk een stoornis.
Izza schreef op 02-07-2024 om 09:53:
[..]
Precies ik vind het heel erg dat je zo'n man in bescherming neemt en belangrijke zaken verzwijgt tegenover jouw familie. Mensen die als het goed is er voor jou zijn. Daarnaast weet zijn familie dit nu wel. Terwijl aan jou kant iedereen een verkeerd beeld van hem heeft. Dat klopt natuurlijk niet. Of je bij hem blijft is aan jou. Dat zal familie moeten respecteren. Maar het is wel belangrijk dat ze zoiets weten voor jouw, hun eigen en de veiligheid van jouw dochter.
Het is niet alleen maar een eenmalige, ernstige, bedreiging. Hij heeft een heftig verleden en mogelijk een stoornis.
Ja erg mee eens: en een advies aan iedereen die binnen een relatie bedreigd wordt is ook: zorg dat je niet geïsoleerd raakt. En dat ben je nu op deze manier aan het doen. Je hebt meer steun nodig dan alleen een forum waar je je ei kwijt kunt.
Je vroeg je af of je aan de therapeut vooraf moet aangeven wat de aanleiding is van de afspraak. Dat zou ik zeker doen. En geef dan ook je verwachting aan dat juist hierover gesproken moet worden donderdag.
Je kunt dat telefonisch of per mail doen. Wel kort!
En natuurlijk je man informeren dat je die info vooraf gegeven hebt.
HollyHobbie schreef op 02-07-2024 om 09:50:
Na de geboorte van ons kind kregen mijn man en ik ineens ook ruzie over van alles. Het is de enige periode in onze relatie van 20 jaar waarin ik hem heb gezien als een andere man. Hij heeft me nooit bedreigd. Maar hij was niet zijn vrolijke, zorgzame en rustige zelf. Gelukkig is het na een tijdje (half jaar of zo) weer goedgekomen. Wellicht kwam het ook door de plotselinge verantwoordelijkheid, het slaapgebrek, ik die veranderde, ander ritme (geen eigenlijk), gewoon alles. Zijn hele leven (ons hele leven) stond op de kop. Om maar aan te geven dat iemand dus tijdelijk kan veranderen.
Dat is een andere situatie, kind van TO is al 2! Als je dan nog niet kunt omgaan met het vaderschap, dan is er iets flink mis en moeten ze al helemaal niet bezig gaan voor een 2e kind. Goed idee om dat traject stop te zetten.
Bij mij en mijn ex ging het ook mis na de geboorte van de kinderen (wel 2). We waren toen ook al heel wat jaren samen, ik dacht dat ik hem kende. Niet dus. Hier bleek het uiteindelijk wel een persoonlijkheidsstoornis te zijn. We zijn gescheiden en dat is veel beter voor mij en de kinderen.
Mijn ex huilde tranen met tuiten en kroop letterlijk over de grond om sorry te zeggen, maar ik in de praktijk betekende dat niets en werd zijn gedrag langzamerhand ernstiger en ging hij uiteindelijk ook fysiek geweld gebruiken. Goed dat jij nu al een streep getrokken hebt.
Praat wel met je familie en vrienden alsjeblieft, of tenminste met een paar ervan. Isoleer jezelf niet. Ja, wat er gebeurd is, is schokkend. Maar je hebt je netwerk nodig om je realiteitszin en een gezond perspectief te behouden, en om verder te kunnen als jullie toch uit elkaar gaan.
