Woedeuitbarsting man
Mijn man en ik zijn een paar jaar getrouwd en hebben inmiddels een dochter van 2. Onze relatie gaat over het algemeen goed. We hebben heel veel lol met elkaar en weinig ruzie. Dit is sinds de geboorte van onze dochter wel toegenomen maar over het algemeen valt het mee. Ik merk wel dat de hevigheid van de ruzies toeneemt en er steeds meer verwijten komen (ik ruim niet op etc.). We hebben het daarom wel is over relatietherapie gehad, maar vaak gaat het na het uitpraten wel weer goed en laten we het voor wat het is. Nou is vandaag een ruzie uit de hand gelopen en heeft mijn partner me bedreigd. Ik ben hier heel erg van geschrokken. Zoiets is nooit eerder voorgevallen. Er zijn wel is wat scheldwoorden gevallen maar dat is zeker op 1 hand te tellen en dat heb ik hem ook vergeven. Hij is totaal niet gewelddadig dus er is absoluut geen sprake van fysiek geweld en ik ben hier ook nooit bang voor geweest. We zitten momenteel in een fertiliteitstraject dus waren juist bezig om ons gezin uit te breiden dus dat laat ook wel zien dat we veel op één lijn zitten en uitkijken naar een toekomst samen. Hij is ook een super leuke en lieve vader en juist veel geduldiger dan mij. Zijn woedeuitbarsting overviel me daarom ook enorm en ik weet nu niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Ik heb na het incident met mijn schoonzus gesproken
omdat ik het kwijt moest aan iemand die niet gelijk zou oordelen. Zij was echter niet zo verbaasd en er blijkt veel te zijn gebeurd in het verleden waar ik niet alles weet (oa opgegroeid met huiselijk geweld en een narcistische vader). Zij wist mij te vertellen dat hij in het verleden ook wel is zo te keer is gegaan tegen zijn moeder. Ik wist hier overigens niks vanaf (de relatie met de koude kant is niet heel goed). Wat ik wel merk aan mijn man is dat hij emoties niet goed kan uiten en dingen opkropt. Dit houdt ook verband met zijn opvoeding want er was in zijn ouderlijk huis geen ruimte voor emoties.
Mijn wereld en die van mijn dochter blijkt opeens in duigen te vallen. Het beeld van over het algemeen en lieve man en een zeer toegewijde vader is opeens veranderd en ik vraag me af of ik wel weet met wie ik te maken heb. Heb ik de alarmsignalen gemist of heb ik het onbewust goedgepraat in mijn hoofd? Ik twijfel nu om bij hem weg te gaan en scheiding aan te vragen of alsnog in relatietherapie te gaan en hem te vragen om met een psycholoog te praten. Iets in mij zegt rennen, maar ik kom zelf uit een gescheiden gezin en ik had zo gehoopt dat ik mijn kinderen een andere gezinssituatie kon bieden.
Elpisto schreef op 01-07-2024 om 11:43:
[..]
Dat is natuurlijk ook niet zo simpel, dat begrijp ik.
Dat die man nooit een vinger naar je uitgestoken heeft, dat zegt mij niet zoveel. Iemand bedreigen kan niet. Zeker niet de moeder van je kinderen.
Los daarvan: Richard K. uit Weiteveen was ook een fantastisch lieve familie man. Totdat die 2 man in koele bloede doodschoot. Dat is even een heel overdreven vergelijking, maar acties in het heden zeggen mij meer dan het verleden.
Klopt, hier heb je gelijk in. Wat zijn mijn opties? Stel ik ga bij hem weg dan krijgt hij waarschijnlijk ook gedeeltelijke voogdij dus dan moeten we een co-ouderplan opstellen en het idee dat ik mijn dochter niet elke dag zie is verschrikkelijk. Of neemt de rechter deze situatie mee in zijn overwegingen, ook zonder politierapport? En is het eerlijk naar mijn dochter toe om zijn contact met haar te beperken. Hij heeft haar sowieso nooit iets aangedaan. En stel ik geef hem nog een kans met RT en een psycholoog. Kan ik hem nog zien als de man waar ik op gevallen ben of zal ik altijd denken dat er iets mis met hem is. Stel dat hij een psychische aandoening heeft waar we niks van weten (persoonlijkheidsstoornis of iets dergelijks) en dat dit nu langzaamaan tot uiting komt. Komt er dan echt verandering.. of is dit het aard van het beestje die ik helaas te laat heb leren kennen.
MamaE schreef op 01-07-2024 om 09:46:
Heeft hij spijt? Ziet hij in dat het echt niet kan wat hij gedaan heeft?
Dat zou voor mij wel een voorwaarde zijn om überhaupt aan een hersteltraject te beginnen. Als hij dit gedrag blijkbaar normaal en gelegitimeerd vindt van zichzelf, zou dat voor mij een enorme rode vlag zijn.
Dat verleden van hem, daar kan hij niks aan doen, dat is hem overkomen.
Hoe hij daar nu als volwassene mee omgaat, dat is een keuze. Ook voor zijn gezin.
Ja, zeggen dat hij spijt heeft, hoeft niet veel te zeggen, je hoort van vrouwen die mishandeld werden ( en de nabestaanden van vrouwen die het niet meer na kunnen vertellen) dat de man in kwestie altijd spijt had en dat datjuist de reden was waarom ze bleven: hij zag in dat hij fout was en beloofde het niet weer te doen. Tot de volgende keer.
Dat hij wil praten kan een goed teken zijn maar ihkv het bovenstaande ook een manier om de ander weer binnen te halen.
Ik zou op dit punt vooral kijken, (als je de relatie wilt doorzetten) wat hij uit zichzelf doet om te voorkomen dat dit ooit nog voorkomt. Als hij werkelijk inziet dat hij zodanige mate van agressie in zich heeft dat hij blijkbaar zulke zware bedreigingen uit, dan moet hij zelf het inzicht, de moed en de daadkracht hebben om naar een hele goede therapeut te gaan. Met een door hemzelf gemotiveerde hulpvraag.
Dat is het kiertje van de openstaande deur die ik hem nog zou geven. Doet hij dat niet, kappen.
MRI schreef op 01-07-2024 om 12:58:
[..]
Ja, zeggen dat hij spijt heeft, hoeft niet veel te zeggen, je hoort van vrouwen die mishandeld werden ( en de nabestaanden van vrouwen die het niet meer na kunnen vertellen) dat de man in kwestie altijd spijt had en dat datjuist de reden was waarom ze bleven: hij zag in dat hij fout was en beloofde het niet weer te doen. Tot de volgende keer.
Dat hij wil praten kan een goed teken zijn maar ihkv het bovenstaande ook een manier om de ander weer binnen te halen.
Ik zou op dit punt vooral kijken, (als je de relatie wilt doorzetten) wat hij uit zichzelf doet om te voorkomen dat dit ooit nog voorkomt. Als hij werkelijk inziet dat hij zodanige mate van agressie in zich heeft dat hij blijkbaar zulke zware bedreigingen uit, dan moet hij zelf het inzicht, de moed en de daadkracht hebben om naar een hele goede therapeut te gaan. Met een door hemzelf gemotiveerde hulpvraag.
Dat is het kiertje van de openstaande deur dat ik hem nog zou geven. Doet hij dat niet, kappen.
Natuurlijk moet hij het dan nog laten zien. Maar als hij al begint met 'had je maar niet dit of dat' dan zou het voor mij meteen klaar zijn.
Als hij zelf inziet dat hij heel erg fout zat en stappen onderneemt om aan zijn agressiebeheersing te werken, kun je overwegen hem nog een kans te geven.
Bepalend is zijn eigen kijk hierop: vindt hij zijn gedrag zijn eigen verantwoording en wil hij ermee aan de slag, of vindt hij het overdreven gezeur of vindt hij dat het jouw schuld is omdat jij het met jouw gedrag uitlokte?
De laatste twee opties zijn rode vlaggen, het eerste juist hoopvol. Iedereen kan uit de bocht vliegen (ja, ik weet het, niet de mensen op dit forum, maar verder gebeurt dat mensen soms wel) maar het gaat om wat je er vervolgens mee doet, of je je zelf verantwoordelijk houdt en eraan wil werken. Daar heb je door hem subiet uit de buurt te houden nu weinig zicht op, maar ik kan me zo voorstellen dat een afkoelperiode op zich wel goed zou zijn met daarna een gesprek met bv een mediator erbij over wat er nou gebeurde en hoe jullie daar allebei in zaten.
Je hoeft hem niet gelijk af te schrijven als mens, maar hij moet wel met zichzelf aan de slag.
AnnaPollewop schreef op 01-07-2024 om 13:02:
Bepalend is zijn eigen kijk hierop: vindt hij zijn gedrag zijn eigen verantwoording en wil hij ermee aan de slag, of vindt hij het overdreven gezeur of vindt hij dat het jouw schuld is omdat jij het met jouw gedrag uitlokte?
De laatste twee opties zijn rode vlaggen, het eerste juist hoopvol. Iedereen kan uit de bocht vliegen (ja, ik weet het, niet de mensen op dit forum, maar verder gebeurt dat mensen soms wel) maar het gaat om wat je er vervolgens mee doet, of je je zelf verantwoordelijk houdt en eraan wil werken. Daar heb je door hem subiet uit de buurt te houden nu weinig zicht op, maar ik kan me zo voorstellen dat een afkoelperiode op zich wel goed zou zijn met daarna een gesprek met bv een mediator erbij over wat er nou gebeurde en hoe jullie daar allebei in zaten.
Je hoeft hem niet gelijk af te schrijven als mens, maar hij moet wel met zichzelf aan de slag.
Mensen op dit forum kunnen ook uit de bocht vliegen. Ik wel in ieder geval. Ben ik daar trots op? Zeker niet. Maar het is wel eens gebeurd, en vaker dan me lief is.
Maar ik heb daar nooit een ander verantwoordelijk voor gehouden.
MRI schreef op 01-07-2024 om 12:58:
[..]
Ik zou op dit punt vooral kijken, (als je de relatie wilt doorzetten) wat hij uit zichzelf doet om te voorkomen dat dit ooit nog voorkomt. Als hij werkelijk inziet dat hij zodanige mate van agressie in zich heeft dat hij blijkbaar zulke zware bedreigingen uit, dan moet hij zelf het inzicht, de moed en de daadkracht hebben om naar een hele goede therapeut te gaan. Met een door hemzelf gemotiveerde hulpvraag. (en oppassen dat zijn verleden niet jouw toegevelijkheid in de hand werkt, hij moet daarmee dealen, niet jij)
Dat is het kiertje van de openstaande deur dat ik hem nog zou geven. Doet hij dat niet, kappen.
Mee eens!
MamaE schreef op 01-07-2024 om 13:08:
[..]
Mensen op dit forum kunnen ook uit de bocht vliegen. Ik wel in ieder geval. Ben ik daar trots op? Zeker niet. Maar het is wel eens gebeurd, en vaker dan me lief is.
Maar ik heb daar nooit een ander verantwoordelijk voor gehouden.
Nou, precies dat.
Wat ik in dit verhaal erg schokkend vind is dat hij naar jou toe nooit open kaart heeft gespeeld over zijn verleden. Jij moet dit nu van anderen horen terwijl je recht hebt op die informatie. Ook is mij onduidelijk of hij ooit therapie heeft gehad voor zijn verleden en dus geleerd heeft om hiermee om te gaan. Hij heeft nooit het goede voorbeeld gehad en behoorlijk wat trauma opgelopen. Dat zie je nu terug in zijn manier van handelen. Dit is zijn "normaal".
Voor nu zou ik per direct het traject stoppen. Hij zal waarschijnlijk eerst naar de poh gaan van de huisarts en die kan doorverwijzen naar een behandeling. Maar dat is een traject van maanden. Tussentijdse gesprekken met de poh zijn wel mogelijk.
Neem voor je eigen veiligheid, bewijslast en om je verhaal kwijt te kunnen iemand in vertrouwen die aan jouw kant staat. Een goede vriendin of familielid.
En zorg dat je wegkomt als dat moet. Dus eigen bankrekening, inschrijving bij de woningbouw, belangrijkste spullen elders onderbrengen etc.
Meisje29 schreef op 01-07-2024 om 12:51:
[..]
Klopt, hier heb je gelijk in. Wat zijn mijn opties? Stel ik ga bij hem weg dan krijgt hij waarschijnlijk ook gedeeltelijke voogdij dus dan moeten we een co-ouderplan opstellen en het idee dat ik mijn dochter niet elke dag zie is verschrikkelijk. Of neemt de rechter deze situatie mee in zijn overwegingen, ook zonder politierapport? En is het eerlijk naar mijn dochter toe om zijn contact met haar te beperken. Hij heeft haar sowieso nooit iets aangedaan. En stel ik geef hem nog een kans met RT en een psycholoog. Kan ik hem nog zien als de man waar ik op gevallen ben of zal ik altijd denken dat er iets mis met hem is. Stel dat hij een psychische aandoening heeft waar we niks van weten (persoonlijkheidsstoornis of iets dergelijks) en dat dit nu langzaamaan tot uiting komt. Komt er dan echt verandering.. of is dit het aard van het beestje die ik helaas te laat heb leren kennen.
Jullie hebben gezamenlijk gezag. Voogdij bestaat niet meer. Ieder heeft recht op omgang. Natuurlijk zal dit soort gedrag mee worden genomen maar dan moet het wel ergens zijn gemeld en vastliggen. En hij kan natuurlijk best een prima vader zijn. Belangrijk is om met hulp en hem te bespreken wat hij zou kunnen en willen qua opvoeding en omgang. Wat kan hij aan qua draagkracht?
En een stoornis laten vaststellen duurt maanden tot een jaar. Behandeling om daarmee om te leren gaan ook. Het zal nooit verdwijnen! En is soms ook nog eens erfelijk.
Hij heeft een narcistische vader, je kunt ook nog in rekening nemen dat er ook zo iets bestaat als het als kind wel overnemen van kenmerken ervan (een soort kopiëren) zonder dat diegene in wezen ook narcistisch is. Echt te hopen sowieso dat hij therapie wil.
Annaniem2023 schreef op 30-06-2024 om 23:55:
je bent de ruzies al aan het bagatelliseren : “. Onze relatie gaat over het algemeen goed. We hebben heel veel lol met elkaar en weinig ruzie. Dit is sinds de geboorte van onze dochter wel toegenomen maar over het algemeen valt het mee. Ik merk wel dat de hevigheid van de ruzies toeneemt en er steeds meer verwijten komen (ik ruim niet op etc.). ”
ik ben 30 jaar met mijn man en we hebben nog nooit ruzie gehad. Onderneem alsjeblieft meteen actie, want dit kan alleen maar erger worden. Relatietherapie lijkt mij het minste. Zorg goed voor jezelf.
Dat viel mij ook direct op... weet je heel zeker dat hij echt een lieve man is? Hier wel eens meningsverschillen gehad, maar nooit echt ruzie. Jullie kind is pas 2 jaar en kennelijk heb je meerdere keren ruzie gehad. En relatietherapie ook nog. Klinkt niet hoopgevend....
Bedankt voor alle reacties. Fijn dat ik even met buitenstaanders kan praten. Hij is inmiddels thuisgekomen en bij de huisarts geweest. Ik heb niet gevraagd hoe het was want hij is vrij kortaf. Lijkt alsof die vooral in zijn ogen emotie zit en weinig oog heeft voor anderen. Ik vraag me dus af of die wel inziet wat hij gedaan heeft of denkt dat hij in boosheid even iets eruit gefloept heeft maar het vooral gaat waarom hij boos was. Iemand geeft aan dat dit zijn normaal is en dat is iets wat mijn schoonzus ook heeft aangehaald (ookal veroordeelde ze hem volledig en snapte het als ik hem zou verlaten). Een huis mag een keer wat minder opgeruimd zijn zonder dat daar consequenties aan vastzitten. Ik zit er aan te denken om morgen is met een collega te praten die hij niet kent. Ik wil niet met mensen in onze omgeving praten want stel, we zetten de relatie voort, dan kan ik me voorstellen dat onze omgeving daar niet achterstaat. Ik vroeg me ook af of het handig is dat ik de therapeut even kort van te voren inlicht. En dat ik mijn zegje wil doen en duidelijk wil dat hij inziet dat dit onacceptabel is voordat we echt de rest van de inhoud ingaan. Ik hoef het niet te hebben over dat hij vindt dat ik te weinig in huis doe terwijl hij nog geen oprecht excuses heeft gemaakt.
Bedankt voor alle reacties. Fijn dat ik even met buitenstaanders kan praten. Hij is inmiddels thuisgekomen en bij de huisarts geweest. Ik heb niet gevraagd hoe het was want hij is vrij kortaf. Lijkt alsof die vooral in zijn ogen emotie zit en weinig oog heeft voor anderen. Ik vraag me dus af of die wel inziet wat hij gedaan heeft of denkt dat hij in boosheid even iets eruit gefloept heeft maar het vooral gaat waarom hij boos was. Iemand geeft aan dat dit zijn normaal is en dat is iets wat mijn schoonzus ook heeft aangehaald (ookal veroordeelde ze hem volledig en snapte het als ik hem zou verlaten). Een huis mag een keer wat minder opgeruimd zijn zonder dat daar consequenties aan vastzitten. Ik zit er aan te denken om morgen is met een collega te praten die hij niet kent. Ik wil niet met mensen in onze omgeving praten want stel, we zetten de relatie voort, dan kan ik me voorstellen dat onze omgeving daar niet achterstaat. Ik vroeg me ook af of het handig is dat ik de therapeut even kort van te voren inlicht. En dat ik mijn zegje wil doen en duidelijk wil dat hij inziet dat dit onacceptabel is voordat we echt de rest van de inhoud ingaan. Ik hoef het niet te hebben over dat hij vindt dat ik te weinig in huis doe terwijl hij nog geen oprecht excuses heeft gemaakt.
Thera schreef op 01-07-2024 om 15:08:
Hij heeft een narcistische vader, je kunt ook nog in rekening nemen dat er ook zo iets bestaat als het als kind wel overnemen van kenmerken ervan (een soort kopiëren) zonder dat diegene in wezen ook narcistisch is. Echt te hopen sowieso dat hij therapie wil.
Dit inderdaad en dat kan ik hem natuurlijk niet kwalijk nemen. Als je als kind ziet dat je moeder mishandelt wordt en op haar kop krijgt als het huis niet schoon is (dit is wat mijn schoonzus me verteld), dan is het enigszins logisch dat hij denkt dat vrouwen alles in huis moeten doen. Overigens doet hij zelf wel genoeg alleen hij vergeet hoeveel ik doe. Hij ziet dat ik 1 keer mijn glas niet in de vaatwasser heb of het tosti apparaat niet heb opgeruimd maar vergeet dat ik diezelfde dagen zijn spijkerbroeken heb gewassen en heb gestofzuigd bijvoorbeeld. Er komt een schoonmaker bij ons op dinsdag en daarna is het een kwestie van bijhouden. En de ene week hou ik alles netjes bij en de andere week heb ik het druk en verslonsd het een beetje. Maar hij is net zo goed verantwoordelijk voor het huishouden en ik weiger de man-vrouw verhouding die zijn ouders hebben te kopiëren. Overigens werk ik ook gewoon 32 uur en ben ik op papier kostwinnaar.
troelahoep schreef op 01-07-2024 om 15:12:
[..]
Dat viel mij ook direct op... weet je heel zeker dat hij echt een lieve man is? Hier wel eens meningsverschillen gehad, maar nooit echt ruzie. Jullie kind is pas 2 jaar en kennelijk heb je meerdere keren ruzie gehad. En relatietherapie ook nog. Klinkt niet hoopgevend....
We hebben nog geen relatietherapie gehad. We overwogen het wel is maar na het uitpraten lieten we het voor wat het is. We zijn inmiddels ruim 4,5 jaar samen. Ik vind de hoeveelheid ruzies die we hebben gehad echt wel meevallen. We kunnen daarnaast ook super veel lol hebben met elkaar. Ik herinner me meer momenten dat we niet meer bijkwamen van het lachen dan dat hij explodeerde. Ik merk wel dat sinds onze dochter we wat meer ruzie hebben. Zal ook wel door slaapgebrek, drukte in huis etc te maken hebben. Dat hij zo uit zijn plaat schiet is misschien 1 of 2 keer eerder voorgekomen maar bedreigen heeft die nooit gedaan.
Izza schreef op 01-07-2024 om 13:46:
Wat ik in dit verhaal erg schokkend vind is dat hij naar jou toe nooit open kaart heeft gespeeld over zijn verleden. Jij moet dit nu van anderen horen terwijl je recht hebt op die informatie. Ook is mij onduidelijk of hij ooit therapie heeft gehad voor zijn verleden en dus geleerd heeft om hiermee om te gaan. Hij heeft nooit het goede voorbeeld gehad en behoorlijk wat trauma opgelopen. Dat zie je nu terug in zijn manier van handelen. Dit is zijn "normaal".
Voor nu zou ik per direct het traject stoppen. Hij zal waarschijnlijk eerst naar de poh gaan van de huisarts en die kan doorverwijzen naar een behandeling. Maar dat is een traject van maanden. Tussentijdse gesprekken met de poh zijn wel mogelijk.
Neem voor je eigen veiligheid, bewijslast en om je verhaal kwijt te kunnen iemand in vertrouwen die aan jouw kant staat. Een goede vriendin of familielid.
En zorg dat je wegkomt als dat moet. Dus eigen bankrekening, inschrijving bij de woningbouw, belangrijkste spullen elders onderbrengen etc.
Terecht punt. Er zijn dagen geweest dat mijn zwager en schoonzus ruzie hadden en ze voor de grap zei dat ze de verkeerde broer heeft gekozen (ze lijken nogal op elkaar). Dit staat natuurlijk haaks op zijn eerdere gedrag die ze me nu heeft geschetst. Zo een opmerking had ik dan niet gemaakt. Therapie heeft hij niet gehad. Daar gelooft zijn vader niet in dus vroeger was dat sowieso geen optie. Ze doen heel erg aan mooi weer spelen naar de buitenwereld. Misschien is het nu wel een verademing voor hem dat hij eindelijk open over dit soort situaties kan praten.
