Weekend weg zonder gedag te zeggen

Oog schreef op 23-12-2024 om 15:00:

Anoniem, wat zit je nou de hele tijd te drammen over dat TO wel tien jaar geleden een kind met hem wilde? Wat heeft dat nou in vredesnaam voor zin om die vraag te stellen? Dit kind is er nu; daar heeft iedereen mee te dealen. Zou wat zijn zeg, dat je nooit meer je relatieproblemen op tafel zou kunnen leggen omdat je ooit een kind met je partner wilde…
Ik ben ervan overtuigd dat alle ouders hun kinderen graag een warme, fijne jeugd willen bieden, met ouders die van elkaar en van hun kinderen houden. In de praktijk zien we dat veel relaties het niet redden. Als je het allemaal van tevoren zou weten, zou je waarschijnlijk in de eerste plaats met iemand anders zijn getrouwd en daarmee kinderen hebben gekregen. Dat je ooit denkt dat iets een goed idee is, wil niet zeggen dat je daar tot in de eeuwigheid aan gehouden mag worden als het tegendeel blijkt.
TO: ik zat ooit ook in zo’n relatie. En net als jij zag ik enorm op tegen de scheiding en was ik bang dat ik het niet zou redden om dat allemaal te regelen en ook nog voor de kinderen te zorgen in mijn eentje. Maar in de praktijk viel er, na het beken van de beslissing, juist een enorme last van mij af. Ik was niet meer steeds in mijn eentje bezig met het redden van de relatie en het repareren van de schade die hij toebracht met al zijn spanning in huis. Ik zette de knop om en richtte me vanaf dat moment alleen nog op mijzelf en de kinderen. En in tegenstelling tot wat ik verwachtte, kreeg ik juist meer energie. Het zou me niet verbazen als het bij jou ook zo gaat.

Ze hebben samen meerdere kinderen en al 20 jaar een relatie is het zo stom om even te kijken naar wat je aantrok in iemand , als to er geen zin meer in heeft , prima scheiden kan altijd  maar ze opent dit topic lijkt me niet om alleen maar te horen dumpen die kerel..

aanvulling de reden dat ik het vraag, waarom vind/vond je dit de vader van je kinderen , die vraag heeft mijn leven gered ... ik werd mishandeld door mijn man/nu ex en kreeg te horen dat ik verminderd vruchtbaar was zowel mijn familie en toen schoonfamilie drong aan op kinderen , toen me die vraag gesteld werd gingen mijn ogen pas open , dat kan 2 kanten opwerken als je vol boosheid ,de sleur enz zit is het nooit stom om je die vraag te stellen

In principe ben ik begonnen met die vraag; 'wat maakte dat je kinderen met hem wilde'. Dat deed ik om TO terug te laten denken aan die tijd dat het goed ging. Wat was er leuk aan hem? Waarom heb je ooit voor hem gekozen?
Is niets drammerigs aan. Juist bedoeld om te gaan kijken naar de positieve dingen in de relatie; om moed op te kunnen brengen er toch aan te gaan werken.
Er zijn tenslotte kinderen: die ben je het toch min of meer verplicht te zoeken naar een fijne manier om bij papa en mama bij elkaar te houden.

AnnaPollewop schreef op 23-12-2024 om 17:22:

[..]

Op mij maakt dit dezelfde indruk als bij mensen die door hun werk overspannen zijn (of door andere omstandigheden). Zodra je gaat suggeren dat ze iets aan de situatie moeten veranderen, taken moeten delegeren, zaken moeten laten liggen raken ze in paniek. Want door alle druk is er geen ruimte om ook maar iets te veranderen. Dus ze moeten! doorgaan want het moet want het moet! terwijl elke omstander het hoofdschuddend aan staat te zien, niemand hier wat aan heeft en het werk zelf er alleen maar onder lijdt, om maar niet te spreken van de persoon zelf. Die heeft allang het zicht op de realiteit verloren in alle stress.

Volhouden kan een goede eigenschap zijn, maar het is een heel slecht doel op zich.

Als je zeilboot te schuin gaat, moet je juist oploeven (hoger aan de wind gaan varen) om dat op te lossen. Dat is eng omdat de boot dan even nog wat schuiner gaat, maar daarna komt wel de opluchting en het rustiger vaarwater en de boot ligt een stuk rechter.

Het is heel eng om een situatie te veranderen en als je je onveilig voelt al helemaal. Maar soms is springen echt nodig. En dan zie je daarna wel hoe je neerkomt, en wat er dan volgt. Durven is even je evenwicht verliezen. Niet durven is jezelf verliezen.

Wil je echt de rest van je leven zo doorgaan? Of kun je ook nieuwsgierigheid opbrengen naar wat er nog meer te ontdekken valt?

TO, wat denk je hiervan als je het leest? 

Anna Pollewop heeft denk ik gelijk dat je door alle stress die je ervaart niet meer helder kunt nadenken en niet meer een heldere beslissing kunt nemen. En dus maar door-,door-, doorgaat.

Is het misschien een idee om een week vakantie te nemen en alleen ergens heen te gaan? Evt. een lang weekend als je niet genoeg dagen hebt. Mocht je man de werkdagen niet kunnen/willen opvangen, kan iemand anders voor ze zorgen? Of je zegt: ik voel me beroerd en MOET weg voordat ik blijvend instort (of zoiets), dus regel het maar. Of laat de huisarts je hiermee helpen.

Even bij je man (de stressfactor) en je kinderen (waardoor je blijft zorgen en geen tijd hebt voor jezelf) vandaan

Even uit de situatie. Uitrusten. Ontstressen. Afstand nemen. En bedenken hoe jij je voelt en wat je nu wilt met deze situatie en in de rest van je leven.

Als je zoveel stress hebt door je man zoals jij beschrijft, dan is toch wel duidelijk dat er iets moet veranderen?

NB. Mijn idee is dat je het beste zelf kunt veranderen/iets anders kunt gaan doen dan je altijd deed, want een ander veranderen gaat je niet lukken.

Ik zou eens een heel serieus gesprek met je man gaan plannen en verder in gaan op het onderwerp scheiden. Want het lijkt mij niet dat iemand dat zomaar te pas en te onpas roept. Misschien zit hij al jaren helemaal niet lekker in zijn vel in jullie relatie en wil hij ook het liefst scheiden en durft hij dat alleen uit te spreken op de momenten die hij het liefst zou vermijden. Ik zou hem daarin wel serieus nemen.

ArianneH schreef op 22-12-2024 om 22:39:

[..]Ik zou graag van TO horen of ze denkt dat hij echt uit emotie roept te willen scheiden

Ik zou verwachten dat hij het uit emotie doet. En wat iemand hier al schreef, als je eens een keer zou antwoorden daarop: ja misschien moeten we die weg wel inslaan, dan zou het kunnen dat je partner ineens wel naar zijn gevoel wordt gebracht.

Als hij is gewend altijd een bepaalde reaktie van jou te krijgen en dan verandert dat opeens zou dat bij hem de gevoelspoorten kunnen openen

Ik hoor door je posts heen dat je eigenlijk niet uit elkaar wil. Ik lees in een bericht van vorig jaar dat je van hem houdt en ik denk dat je weet dat hij ook van jou houdt. Alleen jullie beschadigingen in het leven, zitten enorm in de weg. Zeg ik dat goed?
Die kus van hem betékent iets...
Hij ís bereid aan zichzelf te werken, want nu in therapie.
Ik weet dat je op bent en je wil afsluiten. Maar het afsluiten en je terugtrekken, lost jouw spanning niet op.

Is er iets dat je vandaag kan doen dat okay/goed voelt voor jou én dat een stap in de richting van je man is? Bijvoorbeeld een korte omhelzing, of een snelle kus op zijn wang? Iets zonder woorden misschien?

Ik lees dat jullie meerdere malen in relatietherapie zijn geweest. Waarom is dat (telkens) gestopt? Het klinkt niet alsof jullie al 'klaar' waren.

Mijn ervaring: mijn man is onveilig gehecht, heeft cPTSS, kortom een 'moeilijk karakter'. Hij heeft veel therapie gehad. Maar ook ík heb veel moeten leren. Leren om dichter bij mezelf te blijven, beter voor mezelf te zorgen. Maar ook: zien welke liefdestaal hij wél spreekt, zien dat zijn liefde oprecht is. En ook: aanvaarden dat ik nu eenmaal een relatie heb met een beschadigde man. En dat óf accepteren, óf er mee stoppen. Maar het wensen dat het anders was, is kansloos. Onze relatie is de afgelopen jaren door deze stappen telkens beter geworden.

TO, misschien kun je eens kijken voor wat dingetjes om je spanning een beetje op te lossen.
Misschien wekelijks een massage? Veel mensen gaan naar een masseur om spanning los te maken in het lijf, ook velen gaan erheen voor de aanraking. Het menselijk kontakt.
Misschien vind je een sauna prettig. Even volle warmte op je lijf, evt turks stoombad. Die dingen zijn ook goed om spanning op te lossen.

Je zou zelf een paar sessies naar een psycholoog kunnen gaan. Als je praten en spuien liever doet.
Wellicht een combinatie.

Je zou een ‘lotgenotengroep’ kunnen zoeken, met het thema wat het best bij jouw situatie past. 
Je kunt daar delen, huilen,lachen, misschien verbinding vinden.

En die dingen ‘geven’ energie. Lossen spanning meer op, waardoor je makkelijker beweegt, weer wat levensenergie krijgt en beter gaat slapen.

Sorry hoor maar een massage tegen de stress? Het is toch duidelijk waar het probleem ligt en dus de stress? Zijn onvoorspelbare en dus uiteindelijk onveilige gedrag naar jou toe. Weinig tot geen emotionele verbinding.

Laat hem in therapie gaan en zijn issues oplossen en als hij die niet kan of wil overwinnen kies dan voor jezelf en zet in op een scheiding.  Iemand heeft jou een hoop liefde te geven en jij kan een hoop liefde ontvangen.

Rosiering schreef op 27-12-2024 om 07:36:

[..]Een lotgenotengroep zou me zeker aanspreken, maar tot op heden niet zoiets kunnen vinden. Heb je een idee waar ik dat zou kunnen vinden?

Ik heb even gekeken en kan niet direkt iets vinden op het gebied van partners van mensen die onveilig zijn gehecht maar er zijn wel lotgenotengroepen voor familie van mensen met psychische problemen.
Misschien heeft deze organisatie ook wel informatie

https://centrumvoorhechtingentrauma.nl/