Weekend weg zonder gedag te zeggen
Mijn relatie gaat al enige tijd niet lekker. Relatietherapie al gehad. Mijn man blijkt vermijdend gehecht te zijn en al sinds wij samen zijn (20 jaar) heb ik moeite met zijn afstandelijkheid. Echt in verbinding komen lukt niet en ik merk dat het mij inmiddels zo enorm opbreekt (lang verhaal en niet voor nu). De reden dat ik dit topic hebt geopend gaar erom dat ik gisteren ruzie had met mijn man en waarbij ik hoop op wat erkenning en liefde gebeurt het tegenovergestelde hij wordt boos en heeft het zoals hij meestal doet dan over scheiden. Meestal zegt hij dan dat hij wil scheiden.
Vanmorgen ging ik samen met mijn kind en mijn moeder een weekend samen weg (stond al lang gepland) mijn man was wel al wakker, maar heeft toen hij beneden kwam geen kus gegeven (ik was al beneden) en ook de kinderen geen gedag gezegd, toen ik zei dat we gingen, riep hij wat afwezig ja, veel plezier. Verder niets en ons andere jonge kind heeft gedag zegt gezwaaid. Ik vind het naar dat hij onze jongste hier niet bij betrok ik vind het zelf geen goed voorbeeld. Normaal vragen we aan elkaar hoe het is etc. Maar hij laat niets horen. Het was een eind rijden. Dit voelt alsof het hem niet interesseert hoe het is vergaat en ondanks dat ik het hier fijn heb, merk ik enorm veel spanning bij mezelf en weet ik niet wat ik hiermee moet. Ik moet er niet aan denken om terug naar huis te gaan. Ik vermoed helse kerstdagen..
Heeft iemand tips?
Het blijft een grote dualiteit waarin je zit.
Waarin je niet lijkt te kunnen kiezen. Waarin het onmogelijk lijkt voor jezelf om een beslissing te moeten nemen. En dat is ook ok. Je kunt roeien met de riemen die je hebt en verder stappen leren nemen voor je eigen welzijn, geestelijke gezondheid om bepaalde gewoonten, waarden en normen te veranderen.
Dus verbinding, knuffel, warmte niet persee bij je partner zoeken maar bij je beste vriendin. Deel de kwestbare dingen.
Ik heb ook eventjes gelezen in je eerdere topic en waarin je schreef dat je bepaalde dingen niet wilt delen met je vriendin.
Als het verder een goede vriendin van je is zou ik zeker de stap nemen om wel te gaan delen, ook over deze dingen. Dat is wat vriendinnen doen. Het zal als een moeilijke stap voelen maar een wezenlijke waarin je de vriendschap dieper kunt maken en vanuit dat delen komen die dingen die jij zoekt.
Maar niks komt voor niks.
Je moet zelf die stap leren nemen.
Verder, laat je dier op bed of bank en zit lekker tegen elkaar aan.
Zoek een lotgenotengroep. Blijf zoeken naar iets online tot je iets geschrikt vindt
Courage schreef op 05-01-2025 om 23:13:
[..]
Mij heeft schematherapie heel erg geholpen.
Wat gebeurt er trouwens als je tegen je man aan gaat zitten op de bank? Of tegen hem aankruipt in bed?
Het ligt complexer dan dit. Ik besef me door je antwoord nogmaals dat ik eigenlijk juist niets heb te veranderen, mijn ge oelens zijn volstrekt normaal in deze situatie. Ik kan bij hem gaan liggen etcen mijn man kan een arm om mij heen slaan, maar de verbinding en genegenheid voel ik niet. Daarnaast als ik me kwetsbaar en zacht opstel (wat ik veelvuldig gedaan heb en zeker in het begin) duwt hij me juist weg of wordt zelfs woedend. Mijn man is onveilig gehecht en voelt niets tot nauwelijks. Hij ervaart wel veel kritiek van de mensen om hem heen (ook als dit niet zo bedoeld is) ook naar de kinderen is die genegenheid lastig. Zorgzaam zijn gaat hem goed af. Naar mij en de kinderen.
Moeilijk wordt het (en dat is gelukkig niet vaak) als ik er emotioneel doorheen zit of verdriet heb door een verlies oid hij kan dan woedend worden (kan hij niet mee omgaan) terwijl ik dan juist liefde nodig heb. Ik voel me dan heel naar in mijn eigen huis op die momenten.
Helaas heb ik daardoor in de tijd veel angstgevoelens ervaren door mijn man, dat maakt mede dat door de jaren (hoeveel begrip ik ook heb voor hem) de warme gevoelens die ik had voor hem, steeds meer naar de achtergrond zijn verdwenen.
Ik verlang weleens naar een echte knuffel (misschien heb ik het eerder niet goed omschreven).
Hou jij van je man? Houdt je man van jou? Dan heb ik het niet over vriendschap en ingesleten gewoontes, die deel je immers ook met een vriendin. Houden van gaat volgens mij over mooie, warme gevoelens als jullie samen zijn, en die samen delen.
Het klinkt in mijn oren namelijk alsof jouw liefde voor hem door zijn gedrag gestorven is, en je niet meer van hem houdt.
Vraag jij wel eens letterlijk om een knuffel aan je man? Zeg je wel eens heel concreet tegen hem wat je wil; zijn armen om je heen, jou vasthouden?
Ik vind het echt knap dat je jouw gevoelens zo duidelijk kunt omschrijven..Is het geen optie om hem een brief te schrijven?
Jullie hebben echt therapie nodig. Sowieso samen maar beiden waarschijnlijk ook individueel.
Dat idee van een eventuele scheiding moet je niet zien als louter beangstigend, het kan ook bevrijdend werken. Anderzijds ook al zit je er gevoelsmatig misschien niet helemaal lekker in als je het verder goed hebt praktisch en financieel en/of voor de kinderen kan dat een prima reden zijn om samen te blijven. Heel veel mensen doen dat.
Het is meer dat je in dit topic mentale en zelfs lichamelijke klachten omschrijft die op de langere termijn niet houdbaar zijn omdat ze schadelijk zijn voor je (geestelijke) gezondheid.
Luxe en een ruime woning zijn voor een kind marginale kwesties vergeleken met het belang van een gelukkige laat staan gezonde moeder.
Ik heb zojuist je andere topic nog eens helemaal doorgelezen, zodat ik een completer beeld heb van jullie situatie.
Duidelijk dat jouw man op emotioneel en empathisch gebied tekortschiet en/of beschadigd is. Tevens heeft er jaren geleden huiselijk geweld plaatsgevonden, waardoor jouw gevoel richting hem (zeer begrijpelijk) blijvend is beschadigd. Om wéér zo’n explosieve reactie vanuit hem te voorkomen, lopen jullie (ja, óók de kinderen) op eieren.
Dat hij nooit verantwoordelijkheid heeft genomen en spijt heeft betuigd voor die woedeuitbarsting, maakt het er natuurlijk niet beter op! Hier kan alleen jouw man aan bijdragen, hij zal hier op de één of andere manier tóch mee aan de slag moeten! Zou dit voor jou een goeie eerste stap zijn?
Verder lijkt mij dat het voor jou heel veel toegevoegde waarde zou hebben een goede vriendin in vertrouwen te nemen. Iemand die niet enkel oordeelt, maar vooral een luisterend oor kan bieden, dat is zo ontzettend fijn! Heb jij zo’n vriendin?
Het is serieus ondoenlijk om alles alleen te dragen, want dat gaat jou uiteindelijk nekken, dat zie je nu wel. Het gaat zich oa uiten in lichamelijke klachten en maakt dat het alsmaar zwaarder wordt.
Bovenstaande schrijf ik, omdat ik proef dat scheiden voor jou eigenlijk geen optie is (zowel hier als in je eerdere topic). Je weet niet of je het financieel gaat redden, je wilt de kinderen niet 50% missen etc. Dan zal het toch de tering naar de nering zetten worden.
Als je bij je man wilt blijven omdat je niet op een houtje wilt bijten, wat ik ook wel weer kan begrijpen, is het dan een idee om de relatie open te gooien en de liefde en genegenheid bij een ander te zoeken? Hoe zou hij daar tegenover staan?
Je klinkt heel erg eenzaam en als de genegenheid er gewoon niet in zit bij hem, zou ik dit een heel gerechtvaardigde stap vinden. Misschien ontdek je dan wel hoe het is om geliefd te zijn en maakt dat de stap naar een scheiding ook wel makkelijker.
Haaika schreef op 06-01-2025 om 14:54:
Als je bij je man wilt blijven omdat je niet op een houtje wilt bijten, wat ik ook wel weer kan begrijpen, is het dan een idee om de relatie open te gooien en de liefde en genegenheid bij een ander te zoeken? Hoe zou hij daar tegenover staan?
Je klinkt heel erg eenzaam en als de genegenheid er gewoon niet in zit bij hem, zou ik dit een heel gerechtvaardigde stap vinden. Misschien ontdek je dan wel hoe het is om geliefd te zijn en maakt dat de stap naar een scheiding ook wel makkelijker.
De manier om de verbinding helemaal kwijt te raken. En hopsa, ook maar vooruit lopen op een scheiding. Vind ik persoonlijk geen fijn advies.
Pippeltje schreef op 06-01-2025 om 17:17:
[..]
De manier om de verbinding helemaal kwijt te raken. En hopsa, ook maar vooruit lopen op een scheiding. Vind ik persoonlijk geen fijn advies.
Volgens mij zijn ze al 20 jaar samen zonder de verbinding waar TO behoefte aan heeft. Die verbinding komt echt niet meer en daarnaast leeft ze ook maar 1 keer.
Rosiering schreef op 06-01-2025 om 05:19:
[..]
Het ligt complexer dan dit. Ik besef me door je antwoord nogmaals dat ik eigenlijk juist niets heb te veranderen, mijn ge oelens zijn volstrekt normaal in deze situatie.
Als je niets verandert blijft je leven zoals het is.
Wat bedoel je hier precies mee?
Ik probeer een completer beeld te krijgen van jullie relatie en je man. Ik begrijp dat je op zich wel tegen hem aan kan kruipen en dat hij ook wel een arm om je heen slaat. Daarnaast is hij zorgzaam.
Hij is ook koel en afstandelijk en wordt makkelijk boos, en hij kan niet goed met je negatieve emoties omgaan.
Laat hij wel eens op een andere manier, dan zorgzaamheid, aan je zien dat hij van je houdt?
Hoe ziet die zorgzaamheid er eigenlijk uit?
