Weekend weg zonder gedag te zeggen
Mijn relatie gaat al enige tijd niet lekker. Relatietherapie al gehad. Mijn man blijkt vermijdend gehecht te zijn en al sinds wij samen zijn (20 jaar) heb ik moeite met zijn afstandelijkheid. Echt in verbinding komen lukt niet en ik merk dat het mij inmiddels zo enorm opbreekt (lang verhaal en niet voor nu). De reden dat ik dit topic hebt geopend gaar erom dat ik gisteren ruzie had met mijn man en waarbij ik hoop op wat erkenning en liefde gebeurt het tegenovergestelde hij wordt boos en heeft het zoals hij meestal doet dan over scheiden. Meestal zegt hij dan dat hij wil scheiden.
Vanmorgen ging ik samen met mijn kind en mijn moeder een weekend samen weg (stond al lang gepland) mijn man was wel al wakker, maar heeft toen hij beneden kwam geen kus gegeven (ik was al beneden) en ook de kinderen geen gedag gezegd, toen ik zei dat we gingen, riep hij wat afwezig ja, veel plezier. Verder niets en ons andere jonge kind heeft gedag zegt gezwaaid. Ik vind het naar dat hij onze jongste hier niet bij betrok ik vind het zelf geen goed voorbeeld. Normaal vragen we aan elkaar hoe het is etc. Maar hij laat niets horen. Het was een eind rijden. Dit voelt alsof het hem niet interesseert hoe het is vergaat en ondanks dat ik het hier fijn heb, merk ik enorm veel spanning bij mezelf en weet ik niet wat ik hiermee moet. Ik moet er niet aan denken om terug naar huis te gaan. Ik vermoed helse kerstdagen..
Heeft iemand tips?
Rosiering schreef op 30-12-2024 om 19:28:
Huisdier hebben we. En inderdaad die geven heel veel liefde. Daar houden we allemaal veel van. Gaat hier nooit weg hoor, daar wordt alles voor gedaan. Een gouden mandje.
IMI-x2 schreef op 29-12-2024 om 09:48:
[..]
Dat is zo, maar de kinderen van TO raken wel meer beschadigd als zij blijven opgroeien in de huidige omstandigheden. Dus ik vind wel dat het een keuze is tussen man en kinderen.
Mocht het TO lukken om de knoop door te hakken en te scheiden, dan kan ze haar kinderen wel een stabiele en emotioneel veilige omgeving bieden, waar zij de rest van hun leven baat bij zullen hebben.
En mocht TO dan ook nog een andere, lieve partner vinden, dan kan ze haar kinderen ook nog voorleven hoe je wél liefdevol en gezond gehecht met elkaar omgaat. Dat is zo ontzettend belangrijk voor hun eigen relaties in de toekomst.
Ik vind dat zeker ook factoren waar je rekening mee moet houden.
Dit blijf ik een lastige vinden.. hoe weet ik zeker dat het voor de kinderen en mezelf beter wordt na een scheiding. Een scheiding is zeer belastend voor kinderen en ik denk dat dat vaak wordt onderschat.
Doordat ik de gesprekken met partner tegenwoordig uit de wegga escaleert het niet meer zo snel. Zelf mis ik ontzettend veel genegenheid, dat vind ik misschien wel het moeilijkste voor mezelf. Verder hebben we een stabiel en luxe leven... wat voor de kinderen ook erg belangrijk is. Ik heb daarnaast nauwelijks familie en dat maakt ook een verschil. Als ik ga scheiden, dan zal ik het alleen moeten opvangen, dat beangstigd me wel als ik daaraan denk..
Ah het bekende verhaal van de gouden kooi en de kinderen.Bij iemand blijven puur vanwege materiële zaken en vervolgens doodongelukkig zijn is nog nooit iemand beter van geworden. Volwassenen niet en kinderen niet.
Bovendien loop je zelf nu al behoorlijk vast mentaal en fysiek dus de kans dat je dit nog 5-10-15 jaar gaat volhouden is vrij klein. Als je kinderen topprioriteit zijn begin je beter eerst goed voor jezelf te zorgen. Dat doe je niet door in deze voor jou en jullie toxische emotionele omgeving te blijven hangen.
Ik maakte van dichtbij mee dat ouders 'vanwege de kinderen' bijelkaar bleven en gingen scheiden toen de kinderen 'volwassen en op zichzelf' waren.
De situatie nu: kinderen zijn woedend want ze hebben de spanning tussen de ouders onbewust altijd aangevoeld en al die jaren (voor hun gevoel) op eieren moeten lopen om de ouders bijelkaar te houden, en dat is niet gelukt! De ouders hadden nl een andere agenda. Dat heeft ze gevormd, daar kom je niet vanaf met een paar gesprekjes bin de POH.
En dan zeggen: we zijn voor jullie bijelkaar gebleven.
Je kan er een boek over schrijven, het is zo'n foute dynamiek.
Rosiering schreef op 05-01-2025 om 08:47:
[..]
Dit blijf ik een lastige vinden.. hoe weet ik zeker dat het voor de kinderen en mezelf beter wordt na een scheiding. Een scheiding is zeer belastend voor kinderen en ik denk dat dat vaak wordt onderschat.
Doordat ik de gesprekken met partner tegenwoordig uit de wegga escaleert het niet meer zo snel. Zelf mis ik ontzettend veel genegenheid, dat vind ik misschien wel het moeilijkste voor mezelf. Verder hebben we een stabiel en luxe leven... wat voor de kinderen ook erg belangrijk is. Ik heb daarnaast nauwelijks familie en dat maakt ook een verschil. Als ik ga scheiden, dan zal ik het alleen moeten opvangen, dat beangstigd me wel als ik daaraan denk..
Ja ik begrijp je, en je hebt ook gelijk: het zal zwaar een eenzaam zijn, het lot van veel gescheiden moeders. Zwaarder dan de situatie waarin je nu zit misschien. Fysiek althans. Maar hetis wel eerlijker en oprechter naar jezelf toe. Nu ben je in feite een systeem in stand aan het houden wat gebaseerd is op, ja op wat eigenlijk? Voor de kinderen je groot houden, doorzetten, je verbijten, escalaties ontlopen enz enz. Je kan je afvragen welke impact dat op kinderen heeft, want die voelen meer (aan) dan mensen denken. Nee een scheidingssituatie is ook niet ideaal maar wel oprecht en echt
Scriptos schreef op 05-01-2025 om 09:03:
Ah het bekende verhaal van de gouden kooi en de kinderen.Bij iemand blijven puur vanwege materiële zaken en vervolgens doodongelukkig zijn is nog nooit iemand beter van geworden. Volwassenen niet en kinderen niet.
Bovendien loop je zelf nu al behoorlijk vast mentaal en fysiek dus de kans dat je dit nog 5-10-15 jaar gaat volhouden is vrij klein. Als je kinderen topprioriteit zijn begin je beter eerst goed voor jezelf te zorgen. Dat doe je niet door in deze voor jou en jullie toxische emotionele omgeving te blijven hangen.
Maar er ligt ook niet zomaar een liefdevolle relatie vol genegenheid voor handen vol genegenheid. En ik denk dat ook dat het belang daarvan wel eens overschat wordt.
Misschien vinden beiden elkaar wel weer op een andere manier als het stof is neergedaald, de ruzies zijn beslecht en er geld over is voor een volgende vakantie.
Tsjor
Het is niet zo dat scheiden per definitie schadelijk is voor de kinderen. Dus daar moet je niet bang voor zijn. Een slechte relatie en een slechte scheiding is slecht voor de kinderen. Daarbij is wel een kanttekening te plaatsen: het kan zijn dat twee mensen hun relatie als niet optimaal beschouwen, zonder dat dat enig effect heeft voor de kinderen, simpelweg omdat op heel veel terreinen beide partners het eigenlijk best wel met elkaar kunnen vinden, bijvoorbeeld als het gaat om de opvoeding van de kinderen. Het ligt eraan hoeveel spanning het met zich meebrengt en hoe ieder met die spanning omgaat.
Maar gebruik nooit de kinderen als excuus voor je eigen levenskeuzes!
Tsjor
MRI schreef op 05-01-2025 om 09:21:
[..]
Ja ik begrijp je, en je hebt ook gelijk: het zal zwaar een eenzaam zijn, het lot van veel gescheiden moeders. Zwaarder dan de situatie waarin je nu zit misschien. Fysiek althans. Maar hetis wel eerlijker en oprechter naar jezelf toe. Nu ben je in feite een systeem in stand aan het houden wat gebaseerd is op, ja op wat eigenlijk? Voor de kinderen je groot houden, doorzetten, je verbijten, escalaties ontlopen enz enz. Je kan je afvragen welke impact dat op kinderen heeft, want die voelen meer (aan) dan mensen denken. Nee een scheidingssituatie is ook niet ideaal maar wel oprecht en echt
Kinderen volgen (meestal onbewust) het voorbeeld van hun ouders. Wil je dat zij later ook zo'n relatie zoeken en zo'n leven gaan leiden? Nee? Daar is je antwoord.
wat is zo'n leven? Ik lees niet echt schokkende, dramatische dingen? (Ik heb niet alles gelezen) Daarbij zijn we op een forum en mensen een scheiding aanpraten terwijl ik niet veel dramatisch lees vind ik best vreemd, we kennen de relatie niet en we kennen de mensen niet. Daarbij is het zeker wel schadelijk voor kinderen, vergis je hier niet in. Natuurlijk moet TO wat gaan ondernemen om zich beter te gaan voelen en aan de relatie werken.
Kleinduimpje schreef op 05-01-2025 om 09:55:
wat is zo'n leven? Ik lees niet echt schokkende, dramatische dingen? (Ik heb niet alles gelezen) Daarbij zijn we op een forum en mensen een scheiding aanpraten terwijl ik niet veel dramatisch lees vind ik best vreemd, we kennen de relatie niet en we kennen de mensen niet. Daarbij is het zeker wel schadelijk voor kinderen, vergis je hier niet in. Natuurlijk moet TO wat gaan ondernemen om zich beter te gaan voelen en aan de relatie werken.
TS is half burned out door alle spanningen en eenzaamheid. Vind je dat niet schokkend genoeg?
Kleinduimpje schreef op 05-01-2025 om 09:55:
wat is zo'n leven? Ik lees niet echt schokkende, dramatische dingen? (Ik heb niet alles gelezen) Daarbij zijn we op een forum en mensen een scheiding aanpraten terwijl ik niet veel dramatisch lees vind ik best vreemd, we kennen de relatie niet en we kennen de mensen niet. Daarbij is het zeker wel schadelijk voor kinderen, vergis je hier niet in. Natuurlijk moet TO wat gaan ondernemen om zich beter te gaan voelen en aan de relatie werken.
En dat vind ik dan weer een schokkende reactie. Heb je goed gelezen hoe het leven van to is?
Ik ben wel gescheiden, mijn familie zit op 300 km afstand en toch is het me 100% meegevallen. Mijn dagelijks leven werd namelijk zoveel makkelijker en prettiger. Mijn kinderen zaten toen in groep 2 en 5. Nu zijn ze jongvolwassen en ze begrijpen heel goed waarom hun ouders niet meer samen zijn. Ze hebben zelf ook een moeizame relatie met hun vader. Maar bij mij hebben ze een warm nest gehad, met goede communicatie, ruimte voor emoties, en een goed voorbeeld van een liefdevolle relatie. Daarmee hoop ik ze toch een goed voorbeeld meegegeven te hebben.
Kleinduimpje schreef op 05-01-2025 om 09:55:
wat is zo'n leven? Ik lees niet echt schokkende, dramatische dingen? (Ik heb niet alles gelezen).
Duidelijk niet nee 
Ik ga mezelf niet populair maken denk ik, maar goed, ik zeg het toch:
je hebt in een vorig topic en ook nu al eens aangegeven dat je het financieel heel moeilijk zal krijgen na een scheiding, en dat je ook niet gewend bent om met weinig geld te leven. Daarnaast hoor ik je zeggen dat je eigenlijk niet wíl scheiden.
Je man is zorgzaam, maar niet empathisch. Ja, het is in het verleden een keer ernstig mis gegaan, maar zo te lezen was dat eenmalig. Daarnaast ís hij nu in therapie.
Het echte probleem is dat het met jou niet goed gaat, jij bent te gespannen en het lukt niet gelukkig zijn.
Wat je ook kan doen is accepteren dat je nu eenmaal een relatie hebt met een niet-empathische man. Punt. Jij hebt er voor gekozen en je kiest er ook niet voor om weg te gaan. This is it.
Als je na dat accepteren, nu eens rete goed voor jezelf gaat zorgen. En stopt met hem verwijten te maken. Stopt met naar hém te kijken en wat hij allemaal fout doet. Focus op jezelf. Wat heb jij nodig om gelukkig te zijn binnen de situatie waar je voor hebt gekozen?
Oftewel: neem eens verantwoordelijkheid voor de keuzes die je hebt gemaakt. Je hebt ooit voor hem gekozen, je hebt meerdere keren op het punt gestaan om te scheiden, maar je koos ervoor om te blijven. Het klinkt alsof je nu ook weer kiest om te blijven. Neem daar dan verantwoordelijkheid voor. Hij is wie hij is. Stop met wensen dat het anders zou zijn, dat is een kinderlijke reactie. Wat jou zou helpen is als je als volwassene voor je eigen innerlijke kind gaat zorgen.
Courage schreef op 05-01-2025 om 15:13:
Ik ga mezelf niet populair maken denk ik, maar goed, ik zeg het toch:
je hebt in een vorig topic en ook nu al eens aangegeven dat je het financieel heel moeilijk zal krijgen na een scheiding, en dat je ook niet gewend bent om met weinig geld te leven. Daarnaast hoor ik je zeggen dat je eigenlijk niet wíl scheiden.
Je man is zorgzaam, maar niet empathisch. Ja, het is in het verleden een keer ernstig mis gegaan, maar zo te lezen was dat eenmalig. Daarnaast ís hij nu in therapie.
Het echte probleem is dat het met jou niet goed gaat, jij bent te gespannen en het lukt niet gelukkig zijn.
Wat je ook kan doen is accepteren dat je nu eenmaal een relatie hebt met een niet-empathische man. Punt. Jij hebt er voor gekozen en je kiest er ook niet voor om weg te gaan. This is it.
Als je na dat accepteren, nu eens rete goed voor jezelf gaat zorgen. En stopt met hem verwijten te maken. Stopt met naar hém te kijken en wat hij allemaal fout doet. Focus op jezelf. Wat heb jij nodig om gelukkig te zijn binnen de situatie waar je voor hebt gekozen?
Oftewel: neem eens verantwoordelijkheid voor de keuzes die je hebt gemaakt. Je hebt ooit voor hem gekozen, je hebt meerdere keren op het punt gestaan om te scheiden, maar je koos ervoor om te blijven. Het klinkt alsof je nu ook weer kiest om te blijven. Neem daar dan verantwoordelijkheid voor. Hij is wie hij is. Stop met wensen dat het anders zou zijn, dat is een kinderlijke reactie. Wat jou zou helpen is als je als volwassene voor je eigen innerlijke kind gaat zorgen.
En hoe doe ik dat laatste?
Il begrijp wat je bedoeld en het punt is dat me dat vaak lukt en ik al een hele ontwikkeling heb doorgemaakt als het daarover gaat, maar toch kom ik steeds weer op een punt dat ik het echt niet volhou, ik me soms zo ongelukkig voel en het ergste vind ik..dat ik zo intens kan verlangen naar eem fijne knuffel, tegen iemand aanliggen...dat mis ik zo intens..
Rosiering schreef op 05-01-2025 om 22:38:
[..]
En hoe doe ik dat laatste?
Il begrijp wat je bedoeld en het punt is dat me dat vaak lukt en ik al een hele ontwikkeling heb doorgemaakt als het daarover gaat, maar toch kom ik steeds weer op een punt dat ik het echt niet volhou, ik me soms zo ongelukkig voel en het ergste vind ik..dat ik zo intens kan verlangen naar eem fijne knuffel, tegen iemand aanliggen...dat mis ik zo intens..
Mij heeft schematherapie heel erg geholpen.
Wat gebeurt er trouwens als je tegen je man aan gaat zitten op de bank? Of tegen hem aankruipt in bed?
