Weekend weg zonder gedag te zeggen

Heeft de relatietherapie ook iets opgeleverd als het gaat om hoe je om kunt gaan met iemand die vermijdend gehecht is?
Zoals ik het nu lees zul je niet krijgen wat jij wil in deze relatie. Dan kun je wel getrouwd willen blijven, maar wil je dat? Ik vrees dat er een serieus gesprek moet komen over de mogelijkheid van een scheiding. Het is het beste als dat een gezamenlijke beslissing kan worden.

Tsjor

Hwt lijkt mij niet dat hechtingsproblematiek dit gedrag brengt? Of wel? Wat heeft therapie jullie opgeleverd? Wat te doen bij zijn boosheid? Scheidingstaal? 

Negeert hij jou of jullie vaker?

Elk verhaal is anders maar hier ook serieuze relatie issues (geweest), boosheid, negeren en relatietherapie. Onze therapeut gaf als tips: verander je eigen gedrag en patronen.
 
* boosheid is frustratie. Waarom is hij echt boos? Wat zit eronder? Bij stoom: benoemen dat je niet praat zoals hij dan is.  Loop weg. Ga pas weer in gesprek als hij kalm is. Escaleert het weer, stap weer weg. Probeer beiden al te herkennen als het richting boosheid rolt en doorbreek het patroon. Laat hem tot 10 tellen. Etc. 

* Negeren is bewust gedrag en niet okay. Stel open vragen (korte), kan nu al via appje met: 1. wat maakt nu zijn negeergedrag (wacht op antwoord) en dan 2. wat wil hij ermee bereiken? Wachtvweer op antwoord en dan 3. Hoe voelt hij zich dan. En 4. hoe voelt hij zich nu? 
Onderzoek dus zijn gedrag. Laat hem zelf nadenken wat deed ik en wat doet het met mij. Helpt het? Bereik ik mijn doel? Val niet aan en verdediging jezelf niet. Geen ja maar van jouw kant. Je kan wel beschrijven wat het jou doet. 

* bij scheidingsmelding zeggen prima, regel het maar. Schokeffect. Ik ging altijd pleasen. 

* kan het zijn dat er meer speelt? (Mijn man bleek vreemd te gaan en na stoppen verdween ook de heftigste boosheid en raar afstandelijk gedrag).

* andere vraag: een relatie is een keuze. Misschien heb je al te lang geprobeerd en geïnvesteerd (?). Je kunt ook kiezen voor geen spanning meer. Wat houdt je tegen? 

Hoop dat het losloopt. Ik herken het verdriet dat een slechte sfeer brengt of het vooruitzicht. Vanzelf gaat dat niet. Dus wat wil en kan je anders doen? 

Jullie zijn 20 jaar bij elkaar en hebben samen kinderen waaronder een jong kind. Maar je vind hem al jaren te afstandelijk , hoe uit zich dat naar de kinderen? Heeft hij zich wel goed kunnen hechten aan hun? En zo niet, hebben jullie daar ondersteuning bij voor hun? 

Zou deze keer eens iets heel anders proberen, wat een uitdaging voor je is. 
Helemaal dit weekend niet zelf reageren, die gevoelens van spanning (die het afscheid met zich mee bracht, oke even geen kus of gezwaai, maar maak het niet groter!) van je afwerpen. Doordat jij zo gevoelig reageer op 'afstandelijkheid' en op zijn emoties (oh wat kan ik verwachten als hij thuis komt, en dan moet ik daar wil mee dealen of dit ombuigen) houd je ook een patroon in stand.
Die spanning die je nu voelt, daar zou jij bij thuiskomst ook misschien wel professionale hulp bij kunnen gebruiken. Dit is misschien wel een hele oude kind-spanning. Je man staat niet boven jou, is niet groter dan jou, heeft niet meer macht dan jou, is niet bepalender dan jou. Jij hoeft nu niets te fixen, de 'afstand' niet te overbruggen, niet te pleasen, niets op te lossen, dan alleen die spanning, die mag je oplossen. En gaan genieten van dit weekend. Kijk eens wat dit oplevert. 

Rosiering schreef op 22-12-2024 om 10:40:

Hij is zorgzaam, maar weinig tot niet empatisch, dat is naar mij en de kinderen hetzelfde. Ik ben dat wel met de kinderen, dus ze hebben in iig een emotioneel beschikbare ouder. Zelf is hij inmiddels wel in behandeling, maar of dat ook voor mij gaat helpen. Inmiddels ben ik zelf inderdaad zoals hierboven beschreven ook niet meer goed in het maken van de verbinding naar hem toe. Dat heb ik al vele jaren wel gedaan en blijven doen. Met het gevolg dat ik weer met pijn en verdriet zit. Ik bescherm mezelf inmiddels op dat gebied, maar het gemis maakt het niet minder. Ik zou zo graag ook eens tegen iemand die me lief heeft aan willen kruipen.

Ik wil niet je topic overnemen maar in het kort mijn vader stond er hetzelfde in als jij ,mijn moeder had psychische problemen en toen overleed hij ... hoe dan ook je kinderen verdienen 2 emotioneel aanwezige ouders , een aantal jaar geleden (aanname van mij) hadden jullie genoeg emotionele verbinding om nog een kindje samen te willen, is er iets veranderd? Dat was al gevraagd en mischien lees ik eroverheen. 

Misschien begrijp ik het niet goed maar:  De reden dat ik dit topic hebt geopend gaar erom dat ik gisteren ruzie had met mijn man en waarbij ik hoop op wat erkenning en liefde gebeurt het tegenovergestelde hij wordt boos en heeft het zoals hij meestal doet dan over scheiden. Meestal zegt hij dan dat hij wil scheiden." 
Dit klinkt alsof de ruzie niet goed wordt afgerond en hij een soort wraak neemt door te blijven mokken. Je kan natuurlijk geen erkenning en liefde verwachten terwijl je in een ruzie zit. Dat is een totaal andere energie. Dat hij blijft mokken en jou en de kinderen de silent treatment geeft is natuurlijk onvolwassen gedrag. Ook het maar meteen over scheiden beginnen klinkt heel defensief en slachtofferig. 
Zouden er manieren zijn om op momenten waarop het wel goed gaat, meer verbinding te creëren? Of heb je dat al tot in den treure geprobeerd?
Geen empathie (en verbinding)  kunnen tonen maar in daden wel een soort van zorgzaam zijn lijkt wat op mijn vader die diagnose autisme had. Je wist dat het ergens een lieve man was maar kon dat alleen afmeten aan het feit dat hij het achterlicht van je fiets maakte. Hij kon je niet aankijken of zo. Maar goed, dat is niet jouw man. 
Het lijkt me eenzaam voor je, weinig verbinding met je partner. Heb je wel familie en vrienden waarmee je dat hebt?

Rosiering schreef op 22-12-2024 om 14:35:

[..]

Bedankt voor je reactie. Ik ben wel benieuwd hoe jij zou reageren bij thuiskomst. Ik wil geen ongezelligheid of spanning voor de kinderen creëren. Ik heb zelf een fijne en warme jeugd gehad. Ik hou niet van ruzie en ik had dat vroeger ook nauwelijks tot niet (geen broer of zus)

Je hoeft nu niet vanuit een gevoel van boosheid 'niet te reageren', maar niet vanuit een reflex omdat de enige manier om de spanning weg te krijgen. Ik geloof je direct dat er veel meer aan de hand is met je man, en dat je misschien in de toekomst de zeer legitieme keuze neemt om de handdoek in de ring te gooien. 

Maar hier ga ik in op wat je in je topic schrijft. Hoe je reageert als je thuiskomt? Dat weet je pas als het moment daar is. Als jij geen boze energie meer meeneemt (mag overigens gerust, stop niets weg) dan is de wisselwerking sowieso weer anders. 

Hieronder een stukje wat ik las over ruzie maken (als enig kind heb je misschien minder kunnen oefenen, dat ruzie maken en ontladen, geen einde maakt aan een relatie). 

"Ruziemaken is soms nodig om je zelf te laten kennen en de ander te leren kennen. Er kan angst zijn voor ruzie, voor de soms heftige gevoelens die omhoog komen. Voor de gevolgen die ruzie heeft in een relatie. Toch is het zo dat als je ruzie maakt de praktijk leert dat je niet meteen wordt veroordeeld, afgewezen of buitengesloten. Toch is de angst daarvoor aanwezig en die lijkt terug te voeren op je jonge jaren. Boosheid wordt vaak afgeremd in de jeugd. Verdrietig of bang zijn als kind is geen punt; daar is zorg en begrip voor. Maar boosheid wordt minder geaccepteerd, voor die emotie is er afkeuring. Hierdoor krijgen kinderen de boodschap dat ze zich niet boos mogen voelen. Omdat boosheid er niet mag zijn, leren we ook niet hoe we deze kunnen hanteren. Toch is boos zijn een doodnormale, gezonde en noodzakelijke emotie. Het heeft belangrijke functies: grenzen laten zien, delen wat er in je leeft, ontluchten en het kan een enorme energie-boost geven. Een goede ruzie kan je zelf en de ander duidelijkheid geven wat je voelt, wat de ander ervaart. Een ruzie kan duidelijk maken waar wezenlijke verschillen zitten, waar persoonlijke behoeftes en waarden liggen. De uitdaging bij ruziemaken is dat je zelf de ruimte neemt je gevoelens te uiten en dat je ook zorgt dat de ander zich volledig kan uitspreken." 

Ik heb veel gehad aan verbindend communiceren (ook wel geweldloze communicatie genoemd). https://www.bol.com/nl/nl/f/stop-met-aardig-zijn/9200000011453011/

"Stop met aardig zijn" van Asembourg bijvoorbeeld. Lieve Rosering, als jij liefde en erkening jouw behoeften zijn, mag je die ook gewoon kenbaar maken. Door ze heel duidelijk te benoemen. De gedachte dan een man of wie dan ook vanuit volstrekte empathie dat moet kunnen aanvoelen klopt niet.

Rosiering schreef op 22-12-2024 om 14:39:

[..]

Mijn kinderen gun ik dat zeker, maar ben bang dat dat niet realistisch is. Hij is nu een jaar in behandeling om dichter bij zijn eigen gevoel te kunnen komen en dat is nog niet gelukt, pas als dat lukt kan hij pas toekomen aan het gevoel van een ander. Ik was destijds erg verliefd op hem en dacht wellicht naïef dat als hij zou ervaren dat het ook anders kan, dat wel zou veranderen (ik weet nu zoveel meer dan toen).

Ik snap deze niet helemaal , je was verliefd en wilde door kinderen te krijgen met hem zijn karakter veranderen? Hoe bedoel je dit?  

Andere denkwijze waardoor werd je verliefd en dacht je dit wordt de vader van mijn kinderen?

Bij thuiskomst kun je er ook voor kiezen om hem een kus geven en zeggen dat je hem gemist hebt. Niet blijven hangen in je boosheid. Dan heb je nu in ieder geval niet de spanning van de thuiskomst. 
Later kun je altijd nog praten over het gebeurde en aangeven dat je niet graag meer weggaat zonder afscheid. 

Je hebt samen een jong kind, ze noemen het niet voor niets de tropenjaren... zoalng er geen geweld is en je elkaar alleen ff zat bent , denk dan zo , scheiden kan volgend jaar ook nog je kent je man al 20 jaar en verliefdheid duurt geen 15 jaar dus een paar jaar geleden dacht je nog heel anders wat is er veranderd?