Vriend wil bij me weg
Twee weken geleden nu vertelde mijn vriend met dat hij niet meer samen verder wil.
Voor mij kwam dit totaal onverwacht, ik hou ontzettend veel van hem en dacht dat we het nog steeds leuk hadden samen. Ik heb me altijd voorgesteld dat we samen oud zouden worden. We hadden het de week ervoor nog gehad over meer tijd maken voor elkaar, en ik stond op het punt te regelen dat de kinderen af en toe bij mijn ouders of zus konden logeren, zodat wij tijd voor elkaar konden nemen, dus dit kwam voor mij echt als een donderslag bij heldere hemel.
Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.
Ik snap nog steeds weinig van de situatie, hij zegt weg te willen en meer ruimte voor zichzelf nodig te hebben, maar zit ondertussen van alles in het huis te klussen en plannen te maken voor gezamenlijke vakanties. Hij wil ook graag goede vrienden blijven en nog steeds leuke dingen doen samen.
Ik ben ook heel erg geschrokken van de dingen die hij de afgelopen weken heeft gezegd. Hij zegt voornamelijk dat hij niet meer weet wie hij zelf is en dat hij meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en dat hij niet meer op die manier van mij houdt. Maar de afgelopen dagen heeft hij ook gezegd dat hij zich gevangen voelt in zijn leven (werk, gezin en relatie) en dat hij eigenlijk helemaal niks meer voelt. Met name dat laatste heeft me erg laten schrikken, en ik vraag me nu af in hoeverre dit misschien een depressie kan zijn, of met een midlife crisis te maken kan hebben.
Ik wil mezelf natuurlijk geen valse hoop geven, maar het klinkt voor mij alsof hij vooral erg met zichzelf in de knoop zit, en denkt dat weglopen en een huis voor zichzelf hebben alles gaat oplossen. Ik ben alleen bang dat zelfs als dat zo is, hij dat niet van mij zal aannemen, en zeker niet nu..
heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan, of ervaringen met soortgelijke situaties? Ik ben even helemaal de kluts kwijt 
Hoezo kan een volwassen man niet alles alleen doen? Hij mankeert toch verder niets? Natuurlijk zal het wennen zijn en moet hij wellicht dingen leren maar we hebben het hier over een normaal functionerende volwassene waarvan je aan mag nemen dat hij voor zichzelf, de hond en kinderen kan zorgen. Ik kan mijzelf echt prima redden en mijn ex en nieuwe partner kan dat ook. Zou er ook niet aan moeten denken een extra kind in huis.
Izza schreef op 11-11-2023 om 12:57:
Hoezo kan een volwassen man niet alles alleen doen? Hij mankeert toch verder niets? Natuurlijk zal het wennen zijn en moet hij wellicht dingen leren maar we hebben het hier over een normaal functionerende volwassene waarvan je aan mag nemen dat hij voor zichzelf, de hond en kinderen kan zorgen. Ik kan mijzelf echt prima redden en mijn ex en nieuwe partner kan dat ook. Zou er ook niet aan moeten denken een extra kind in huis.
Jij bent toch niet de maat der dingen?
En ik zeg alleen dat het goed is om ideeën in de praktijk te ervaren.
Izza schreef op 11-11-2023 om 12:57:
Hoezo kan een volwassen man niet alles alleen doen? Hij mankeert toch verder niets? Natuurlijk zal het wennen zijn en moet hij wellicht dingen leren maar we hebben het hier over een normaal functionerende volwassene waarvan je aan mag nemen dat hij voor zichzelf, de hond en kinderen kan zorgen. Ik kan mijzelf echt prima redden en mijn ex en nieuwe partner kan dat ook. Zou er ook niet aan moeten denken een extra kind in huis.
Nou in sommige relaties zijn bezigheden strikt voorbehouden aan de een of de ander. Dus misschien kan betreffende man niet koken bijvoorbeeld? En is dat leren ook een ding. Ik heb gelezen hier op het forum dat dat bestaat.
Maar afgezien daarvan: nee scheiden is niet per se leuker dan samen zijn. In sommige situaties kan het wel oprechter zijn. Bij elkaar zijn voor de kinderen terwijl je elkaar intussen niet kunt uitstaan bijvoorbeeld. Of omdat je op ziet tegen alleen je leven leiden.
AnnaPollewop schreef op 10-11-2023 om 17:12:
Het beeld om alle rompslomp achter je te laten en ergens met een schone lei te beginnen is best heel aantrekkelijk als alles je een beetje boven het hoofd groeit.
Het moet dan alleen even doordringen dat dat droom beeld meestal niet klopt met de werkelijkheid, nl dat alles alleen maar complexer wordt door een scheiding en er dus juist meer werk ontstaat ipv minder, waar je dan ook nog alleen voor opgesteld staat. Het lijkt mij ook best lekker om de deur hier achter me dicht te trekken en alleen nog mijn eigen flatje voor mijzelf te hebben. Maar kinderen helemaal loslaten gaat niet, en die zou ik ook wel erg missen, en manlief gaat echt niet alles in zijn eentje doen dus de hond en de kinderen komen dan regelmatig voor mijn rekening. Zit ik daar de halve week in mijn flatje met de hond en al die volwassen gabbers op mijn lip. Nog afgezien van dat ik mijn man ook wel erg zou missen, dus mij zou het eigenlijk helemaal niks opleveren en wel veel kosten.
Van zo’n gedachtenexperiment leer je wel dat mensen best hele zware redenen zullen hebben om dat allemaal op hun nek te halen, je doet het niet lichtvaardig.
Een andere reden om uit het gezin te breken kan zijn om niet te hoeven voelen dat je ouder wordt. Helaas laat ook die werkelijkheid zich niet zo best ontkennen…
Best goed om het uit te proberen denk ik. In gedachten, of in real life, maar wel alles erin meenemen en niet alleen de pluspunten. Dus niet lekker ontspannen in een hotel of ergens anders waar voor je gezorgd wordt, maar in een vakantiehuisje waar je de halve tijd de kinderen en de hond op je nek hebt en ondertussen wel naar je werk moet en koken en huishouden etc…
Ik denk dat hij dit gedachtenexperiment al vaak heeft gedaan de afgelopen tijd, hij lijkt het idee te hebben dat alles straks beter wordt als hij '1 week op, 1 week af' heeft, zodat hij na een week druk met de kinderen ook een week rust heeft om weer bij te komen.
Dat is in ieder geval waar hij het de afgelopen tijd het meest over heeft; tijd voor zichzelf om even in zijn eentje weer helemaal op te laden en zichzelf terug te vinden. Maar als hij dat nodig heeft, kan hij die ruimte ook gewoon binnen onze relatie nemen, ik snap nog steeds niet waarom uit elkaar gaan dan de enige optie is in zijn hoofd :/
En daarbij komt nog dat zijn beeld van 1 week op, 1 week af ook helemaal niet de toekomst hoeft te zijn als we inderdaad uit elkaar gaan. Ik weet helemaal niet of ik dat wel zou trekken, ik zou de kinderen veel te veel missen als ze een hele week weg zouden zijn steeds
tsjor schreef op 10-11-2023 om 13:28:
Mogelijk speelt er zoiets. Dan moet je het vooral niet teveel op jezelf betrekken, want dan kun je er relatief weinig aan doen. Het enige wat je hem kunt zeggen is: ja, op dit moment is dit alles; en het is eigenlijk ook meer dan genoeg.
Voor zover ik het nu kan volgen is het inderdaad meer dat hij met zichzelf in de knoop zit, zichzelf 'kwijt' is. Maar hij lijkt ook zichzelf te hebben overtuigd dat dit komt door de relatie / het gezin waar hij in vast zit.
Ik zou hem graag willen zeggen dat dit nu even alles is en dat het genoeg is, maar als hij zo erg met zichzelf in de knoop zit dat hij dit alles zo laat ontploffen, is dat wel iets waar we / hij iets aan moet doen, anders wordt het waarschijnlijk alleen maar erger. Ik ben alleen bang dat ik hem niet zal kunnen overtuigen hier hulp bij te zoeken, hij is een ontzettende binnenvetter en heeft een soort aversie tegen therapeuten.. hij lost dingen liever zelf op in zijn eigen hoofd (en dit is schijnbaar het resultaat ).
We gaan wel deze week naar een relatietherapeut samen. Wat hem betreft is dat vooral zodat we straks op goede voet co-ouders kunnen zijn, maar ik hoop ergens dat er tijdens die sessies meer aan het licht komt, en er toch nog een kans is dat hij bijdraait en we hier samen aan kunnen werken. Of dat in ieder geval nog een kans geven, voordat we het zomaar opgeven.
Als alles je teveel wordt en boven het hoofd groeit, is het moeilijk om de waarde van dingen te zien, dan zie je alleen maar hoe zwaar het je valt. Het zou hem misschien wel goed doen om er een paar weken tussenuit te gaan en dan echt even niks te doen, in een klooster gasthuis of een andere stilte plek. Als hij niet graag met therapeuten praat kan hij misschien wel wat nuttige boeken lezen bv the art of not giving a fuck of het nieuwe nietsdoen en bv de omdenken podcasts eens luisteren. Want alleen maar apart gaan zitten levert geen nieuwe denkbeelden op, hij moet wel aan de bak.
AnnaPollewop schreef op 12-11-2023 om 23:11:
Als alles je teveel wordt en boven het hoofd groeit, is het moeilijk om de waarde van dingen te zien, dan zie je alleen maar hoe zwaar het je valt. Het zou hem misschien wel goed doen om er een paar weken tussenuit te gaan en dan echt even niks te doen, in een klooster gasthuis of een andere stilte plek. Als hij niet graag met therapeuten praat kan hij misschien wel wat nuttige boeken lezen bv the art of not giving a fuck of het nieuwe nietsdoen en bv de omdenken podcasts eens luisteren. Want alleen maar apart gaan zitten levert geen nieuwe denkbeelden op, hij moet wel aan de bak.
Goede tips, vetgedrukte zijn goed.
En het zou goed zijn om de TED talk van Esther Perel over infidelity te beluisteren. Niet dat hij nu vreemdgaat (althans niet dat je weet), maar wat hij nu wil doen, scheiden, is ook een vlucht van zichzelf.
Hopelijk kan de therapeut hem laten inzien dat hijzelf nu het probleem is en niet de relatie (en dat hij ook binnen de relatie een time out kan pakken, maar wel aan zichzelf moet werken). Heb je dit al voorgesteld? En gezegd: scheiden kan altijd nog?
Inderdaad, scheiden kan altijd nog. Hij is niet de enige die bepaalt hoe het gaat, dat doen jullie in overleg. Jij mag zeker ook dingen vragen, zelfs eisen in dit proces. Ik verwijs nog maar een keer terug naar mijn vorige bericht. Geef het een halfjaar en ga in de tussentijd aan de slag.
IMI-x2 schreef op 13-11-2023 om 08:18:
Inderdaad, scheiden kan altijd nog. Hij is niet de enige die bepaalt hoe het gaat, dat doen jullie in overleg. Jij mag zeker ook dingen vragen, zelfs eisen in dit proces. Ik verwijs nog maar een keer terug naar mijn vorige bericht. Geef het een halfjaar en ga in de tussentijd aan de slag.
Waarom? Hij is al zover, wat heeft het voor zin om nou een half jaar alsof te gaan zitten doen? Hij is er zo te lezen al klaar mee, ik zou eerder voor de proefscheiding gaan dan er een half jaar gedwongen aan de relatie te moeten werken.
Dat hij zijn rust pakt kwam ook bij mij op. Desnoods een vaste dag in het weekend dat hij alleen ergens naartoe gaat/is. En geef hem duidelijk terug, dat wat hij nu voelt en niet voelt, ergens op wilt plakken en wil oplossen, maar dat jij hier anders over denkt. Dat jij helemaal niet oveetuigd ben dat dit met de relatie te maken heeft, maar dat dit een levensfase is, waarin veel meer mensen verkeren. De oplossing zou zijn dat hij juist nog sterker dit gevoel toelaat en er niet van wegrent. (misschien kan jij zijn gevoel benoemen, op al die fronten die hij noemt, alleen dat en verder niets. Voel dat, laat dat toe. )
Dus zoals IMI-x2 schrijft kan jij ook je eisen stellen, hij is een verbinding met jou aangegaan, waaruit 2 jonge kinderen zijn ontstaan. Dit is nu niet alleen maar een eenzijdige mededeling, die jij hebt te slikken. Hij gooit een gezin uit elkaar, kinderen die ruw op twee plekken moeten gaan aarden, omdat hij in zijn hoofd het heeft opgelost.
Raak jij niet in paniek en houd je hoofd koel.
Wat ik jammer vind, dat wij in onze families of vriendenkring, minder snel of niet meer deze vragen bespreken, dat we op deze wijze leren van de oudere generaties, of wijze pastors, maar dat onze enige toevlucht vandaag de dag een (betalende) therapeut is. Die boeken lezen of samen video bekijken is een goed alternatief.
IMI-x2 schreef op 13-11-2023 om 08:18:
Inderdaad, scheiden kan altijd nog. Hij is niet de enige die bepaalt hoe het gaat, dat doen jullie in overleg. Jij mag zeker ook dingen vragen, zelfs eisen in dit proces. Ik verwijs nog maar een keer terug naar mijn vorige bericht. Geef het een halfjaar en ga in de tussentijd aan de slag.
Volgens mij heb jij niets te zeggen over een ander. Laat staan eissen! Die ander is een (hopelijk) zelfstandig functionerende volwassene die voor zichzelf kan en moet bepalen wat hij nodig heeft.
Ik verbaas mij over het aantal mensen dat hun partner denk te kunnen voorschrijven wat hij moet gaan doen (podcast, boeken lezen, stilte opzoeken of juist praten of in therapie). Als iemand klaar is met zijn partner heeft dat zijn redenen. Het laatste wat iemand dan nog wil is diezelfde persoon die hem zaken gaat opleggen!
De suggesties zijn prima en ik heb ze zelf gebruikt omdat ik dat wilde. Niet sla eis vanuit een ander. Totaal zinloos ook omdat er niets blijft hangen. We hebben het hier over een volwassene niet over een kleuter. En geloof mij niemand heeft toestemming nodig van wie dan ook om te mogen scheiden...
Aranir schreef op 12-11-2023 om 20:05:
[..]
Ik denk dat hij dit gedachtenexperiment al vaak heeft gedaan de afgelopen tijd, hij lijkt het idee te hebben dat alles straks beter wordt als hij '1 week op, 1 week af' heeft, zodat hij na een week druk met de kinderen ook een week rust heeft om weer bij te komen.
Dat is in ieder geval waar hij het de afgelopen tijd het meest over heeft; tijd voor zichzelf om even in zijn eentje weer helemaal op te laden en zichzelf terug te vinden. Maar als hij dat nodig heeft, kan hij die ruimte ook gewoon binnen onze relatie nemen, ik snap nog steeds niet waarom uit elkaar gaan dan de enige optie is in zijn hoofd :/
En daarbij komt nog dat zijn beeld van 1 week op, 1 week af ook helemaal niet de toekomst hoeft te zijn als we inderdaad uit elkaar gaan. Ik weet helemaal niet of ik dat wel zou trekken, ik zou de kinderen veel te veel missen als ze een hele week weg zouden zijn steeds
Ik begrijp wat je zegt. Maar alleen wonen en leven en met niemand rekening hoeven houden is echt totaal wat anders dan even een momentje voor jezelf in een gezin. Ik heb beiden gedaan en het is niet vergelijkbaar. Met een partner of gezin hou je altijd bewust of onbewust rekening. En een weekendje weg is leuk maar in de praktijk natuurlijk maar beperkt haalbaar.
Hoe jullie het co ouderschap verdelen is iets voor de toekomst. Tal van opties. Maar genoeg mensen die het heerlijk vinden om even een paar dagen hun eigen ritme te kunnen volgen. Eten, werken en slapen waar en wanneer ze willen. Ik ken zelfs wel mensen in een druk gezinsleven die wel eens een dagje dit zouden willen. Hij wil dit graag langer. Je hoeft het ook niet te begrijpen. Het is zijn leven.
Izza schreef op 13-11-2023 om 09:03:
[..]
Volgens mij heb jij niets te zeggen over een ander. Laat staan eissen! Die ander is een (hopelijk) zelfstandig functionerende volwassene die voor zichzelf kan en moet bepalen wat hij nodig heeft.
Ik verbaas mij over het aantal mensen dat hun partner denk te kunnen voorschrijven wat hij moet gaan doen (podcast, boeken lezen, stilte opzoeken of juist praten of in therapie). Als iemand klaar is met zijn partner heeft dat zijn redenen. Het laatste wat iemand dan nog wil is diezelfde persoon die hem zaken gaat opleggen!
De suggesties zijn prima en ik heb ze zelf gebruikt omdat ik dat wilde. Niet sla eis vanuit een ander. Totaal zinloos ook omdat er niets blijft hangen. We hebben het hier over een volwassene niet over een kleuter. En geloof mij niemand heeft toestemming nodig van wie dan ook om te mogen scheiden...
Er liggen anders wel afspraken en daar mag je best een beroep op doen. Stel ik geef een aannemer een opdracht voor een verbouwing, ik plan dat in, regel ander onderdak, opslag van mijn spullen en ik reken erop na de klus in een verbeterd huis te zitten. Dan kan de aannemer toch niet op het laatste moment zeggen: ik doe het niet, je hoeft ook niet te betalen, maar alle vervolgschade is niet mijn probleem, ik ben een vrije ondernemer, doei.
TO zou, als haar partner van tevoren aangegeven had dat hij de vrijheid wilde houden om elk moment op te kunnen stappen, misschien niet aan kinderen begonnen zijn met hem. Dit is een vorm van contractbreuk en dan mag je best eisen stellen. Leuk hoor, al die autonomie, maar dat is wel iets waar beide partijen het vanaf het begin over eens moeten zijn. Een huwelijk of langdurige relatie is anders dan een one night stand (waarbij je ook raar op zou kijken als die ander de volgende ochtend een verhuiswagen met zijn spullen laat voorrijden en komt inhuizen).
Tuurlijk kun je gewoon doen wat je zelf wil en je niks van anderen aantrekken, maar anderen vinden dat wel compleet asociaal en dat mag dan ook. Er zijn kinderen in het spel, die hebben er last van als pa ineens het gras verderop groener vindt. Die zitten er ook niet op te wachten. In een gezin mag je best eisen stellen aan anderen, dat ze ook hun verantwoordelijkheid pakken. Dus aan de slag gaan met hun depressie, verslaving, rugproblemen, werkeloosheid of de piepende deur. Als je al die verplichtingen niet wil, dan moet je er niet aan beginnen.
AnnaPollewop schreef op 13-11-2023 om 09:38:
[..]
Er liggen anders wel afspraken en daar mag je best een beroep op doen. Stel ik geef een aannemer een opdracht voor een verbouwing, ik plan dat in, regel ander onderdak, opslag van mijn spullen en ik reken erop na de klus in een verbeterd huis te zitten. Dan kan de aannemer toch niet op het laatste moment zeggen: ik doe het niet, je hoeft ook niet te betalen, maar alle vervolgschade is niet mijn probleem, ik ben een vrije ondernemer, doei.
TO zou, als haar partner van tevoren aangegeven had dat hij de vrijheid wilde houden om elk moment op te kunnen stappen, misschien niet aan kinderen begonnen zijn met hem. Dit is een vorm van contractbreuk en dan mag je best eisen stellen. Leuk hoor, al die autonomie, maar dat is wel iets waar beide partijen het vanaf het begin over eens moeten zijn. Een huwelijk of langdurige relatie is anders dan een one night stand (waarbij je ook raar op zou kijken als die ander de volgende ochtend een verhuiswagen met zijn spullen laat voorrijden en komt inhuizen).
Tuurlijk kun je gewoon doen wat je zelf wil en je niks van anderen aantrekken, maar anderen vinden dat wel compleet asociaal en dat mag dan ook. Er zijn kinderen in het spel, die hebben er last van als pa ineens het gras verderop groener vindt. Die zitten er ook niet op te wachten. In een gezin mag je best eisen stellen aan anderen, dat ze ook hun verantwoordelijkheid pakken. Dus aan de slag gaan met hun depressie, verslaving, rugproblemen, werkeloosheid of de piepende deur. Als je al die verplichtingen niet wil, dan moet je er niet aan beginnen.
Welke afspraken? Dat je verplicht in de relatie moet blijven?
Nick90 schreef op 13-11-2023 om 08:53:
[..]
Waarom? Hij is al zover, wat heeft het voor zin om nou een half jaar alsof te gaan zitten doen? Hij is er zo te lezen al klaar mee, ik zou eerder voor de proefscheiding gaan dan er een half jaar gedwongen aan de relatie te moeten werken.
Omdat hij zelf zegt dat TO niet het probleem is (hij wil wel samen leuke dingen doen), dat hij met zichzelf in de knoop zit.
