Vriend wil bij me weg
Twee weken geleden nu vertelde mijn vriend met dat hij niet meer samen verder wil.
Voor mij kwam dit totaal onverwacht, ik hou ontzettend veel van hem en dacht dat we het nog steeds leuk hadden samen. Ik heb me altijd voorgesteld dat we samen oud zouden worden. We hadden het de week ervoor nog gehad over meer tijd maken voor elkaar, en ik stond op het punt te regelen dat de kinderen af en toe bij mijn ouders of zus konden logeren, zodat wij tijd voor elkaar konden nemen, dus dit kwam voor mij echt als een donderslag bij heldere hemel.
Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.
Ik snap nog steeds weinig van de situatie, hij zegt weg te willen en meer ruimte voor zichzelf nodig te hebben, maar zit ondertussen van alles in het huis te klussen en plannen te maken voor gezamenlijke vakanties. Hij wil ook graag goede vrienden blijven en nog steeds leuke dingen doen samen.
Ik ben ook heel erg geschrokken van de dingen die hij de afgelopen weken heeft gezegd. Hij zegt voornamelijk dat hij niet meer weet wie hij zelf is en dat hij meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en dat hij niet meer op die manier van mij houdt. Maar de afgelopen dagen heeft hij ook gezegd dat hij zich gevangen voelt in zijn leven (werk, gezin en relatie) en dat hij eigenlijk helemaal niks meer voelt. Met name dat laatste heeft me erg laten schrikken, en ik vraag me nu af in hoeverre dit misschien een depressie kan zijn, of met een midlife crisis te maken kan hebben.
Ik wil mezelf natuurlijk geen valse hoop geven, maar het klinkt voor mij alsof hij vooral erg met zichzelf in de knoop zit, en denkt dat weglopen en een huis voor zichzelf hebben alles gaat oplossen. Ik ben alleen bang dat zelfs als dat zo is, hij dat niet van mij zal aannemen, en zeker niet nu..
heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan, of ervaringen met soortgelijke situaties? Ik ben even helemaal de kluts kwijt 
Is er niet iemand anders is het spel?
Hij zegt van niet. Wel iemand waar hij vlinders voor voelt en dat langer duurt dan de paar dagen die het normaal bij hem duurt, maar hij zegt dat dit zeker niet de reden was en dat hij ook eigenlijk niet zit te wachten op een relatie, omdat hij dan nog steeds niet zichzelf kan terug vinden
Wat een afschuwelijke bom is er op je hoofd gegooid!
Lees de draadjes van A.nne in de rubriek Echtscheiding eens, waarschijnlijk herken je daar veel.
Verliefde stellen, pasgetrouwde stellen, stellen die net hun eerste kind hebben gekregen zouden voorlichting moeten krijgen. Is mijn mening. Hoe de 'liefde' verder gaat, wat liefde is meer dan gevoel of vlinders, hoe je jezelf tegenkomt, dat wat je voelt je je gaat projecteren, en hoe je daarmee beter kunt stoppen, dat keuzes en verantwoordelijkheid ook opoffering vraagt (doet het niet zo goed meer deze dagen). Dat scheiden ook vaak vluchten is.
Aranir je bent de zoveelste..
Schrijver Karl Ove Knausgard schreef een roman over de 'Liefde', het sterkste beeld wat is blijven hangen is de vader (hij) elke dag het bad met vim schoonmaakte, voordat ze kinderen in bad gingen. Heel mooi hoe hij de alledaagse liefde beschrijft. Liefde is niet altijd licht, gevoel, meertonig, vlinderachtig, gepassioneerd, maar liefde is ook hard, eentonig, verstand, gevoelloos, doods, vermoeiend, ontwikkelt je veerkracht en is dan weer weer speels, hernieuwd, vlinderlicht.
Dat gevangen voelen dat is geen enkel probleem, in tegendeel, dat is onderdeel van het leven. Dat betekent alleen dat hij uit zijn jasje groeit, dat de beelden die hijzelf zichzelf heeft opgelegd knellen. Hij is niet gevangen door zijn werk of door jou en de relatie, maar door de ideeën die hij zelf gelooft. Hij is bijvoorbeeld niet onmisbaar op zijn werk. Misschien heb je het idee dat je tekort komt, maar is de oplossing juist meer geven.
Dat je niet weet wie je bent, is ook geen probleem, niemand weet wie hij in wezen is. Wij zijn een mysterie, niet weten wie je bent, opent je. Ga daar niet naar op zoek (is mijn advies) Misschien is meer de vraag, ik weet niet meer wat ik leuk vind om te doen.
'Op die manier' niet meer van je houden, ook prima, want houden van veranderd van vorm, even helemaal niets meer voelen, raak daar als partner niet van in paniek. Liefde is meer dan voelen (ook al krijgen we dat in films anders voorgeschoteld).
Dat je een pad hebt gekozen en niet meer zo vrij bent als toen je alleen was, klopt, wen daaraan. Vrij zijn is niet hetzelfde als geen verantwoordelijkheden hebben en terugvluchten naar het kind-zijn. Op deze leeftijd wordt vrijheid: niet meer bezig zijn wat anderen van je denken, zijn die je bent, je hoeft niet steeds meer (beter baan, je kan ook iets simpelers gaan doen), veerkracht tonen, doorzettingsvermogen en weer vlot getrokken worden.
Aranirm laat hem maar lekker klutsen, kluts niet mee.
Jullie relatie is door de komst van de kinderen enorm veranderd. Van ieder een eigen leven en voldoende tijd voor elkaar naar de BV gezin. Waarbij alles in het teken heeft gestaan van jonge kinderen. Heel logisch met kleine kinderen. Maar jij schrijft ook dat je na 8 jaar weer meer tijd voor elkaar wilt maken. En dat je dacht dat het wel weer terug zou komen als de kinderen groter waren. Maar de tussenliggende jaren dan? Wees eerlijk en vraag jezelf af hoeveel tijd jullie in jezelf en elkaar hebben geïnvesteerd. Wellicht zijn jullie vergeten dat de relatie de basis is van het gezin. Niet de kinderen.
Ga in gesprek met je partner en vraag hoe hij de toekomst ziet als alleenstaande vader. Maakt het hem gelukkiger om de kinderen deels te zien als co ouder en tijd voor zichzelf te hebben? Hoe wil hij dat gaan invullen? Zou hij zijn wensen ook binnen het gezin in kunnen vullen?
Izza schreef op 09-11-2023 om 20:06:
Jullie relatie is door de komst van de kinderen enorm veranderd. Van ieder een eigen leven en voldoende tijd voor elkaar naar de BV gezin. Waarbij alles in het teken heeft gestaan van jonge kinderen. Heel logisch met kleine kinderen. Maar jij schrijft ook dat je na 8 jaar weer meer tijd voor elkaar wilt maken. En dat je dacht dat het wel weer terug zou komen als de kinderen groter waren. Maar de tussenliggende jaren dan? Wees eerlijk en vraag jezelf af hoeveel tijd jullie in jezelf en elkaar hebben geïnvesteerd. Wellicht zijn jullie vergeten dat de relatie de basis is van het gezin. Niet de kinderen.
Ga in gesprek met je partner en vraag hoe hij de toekomst ziet als alleenstaande vader. Maakt het hem gelukkiger om de kinderen deels te zien als co ouder en tijd voor zichzelf te hebben? Hoe wil hij dat gaan invullen? Zou hij zijn wensen ook binnen het gezin in kunnen vullen?
Ik denk zeker dat we te veel in kinderen en werk zijn op gegaan, en te weinig tijd hebben gemaakt voor onszelf en elkaar. Dat hebben we ons ook gerealiseerd en daar wilden we iets aan gaan doen, en een paar dagen later kwam dit. Dat doet ook eigenlijk het meeste pijn, dat hij van de ene op de andere dag zegt weg te willen, zonder nog een kans te geven hier samen aan te werken.
Ik snap dus ook best dat hij dingen mist in de relatie, en dat hij vindt dat er dingen moeten veranderen. Ik denk dat dat voor ons allemaal goed zou zijn. Ik snap alleen niet waarom hij vindt dat dat niet binnen de relatie kan, dat dit alleen op te lossen is door weg te gaan. Ik snap ook niet hoe ik dit zo compleet gemist kan hebben, hij loopt hier schijnbaar al een hele tijd mee rond zonder dat ik iets heb gemerkt.
We hebben gisteren een beetje gepraat, maar veel wijzer ben ik nog niet geworden. Hij zegt tijd voor zichzelf nodig te hebben en dat hij wel de kinderen 50% van de tijd wil 'hebben', hij wil vrienden blijven en leuke dingen samen blijven doen, als gezin en met elkaar. Hij zegt verder vooral helemaal leeg en op te zijn.
Ik heb voorgesteld om samen hulp te zoeken hiermee. Daar heeft hij nu wel mee ingestemd, maar wat hem betreft alleen zodat we normaal met elkaar kunnen blijven omgaan nadat we uit elkaar zijn. Ik hoop maar dat ik met die gesprekken wat meer duidelijkheid uit ga krijgen, en beter kan begrijpen wat hier gebeurt.
Goedemiddag,
Ik kan niet met zekerheid zeggen wat er met je vriend aan de hand is, maar ik denk dat je er met hem over moet praten. Leg hem uit dat je van hem houdt en dat je hem wilt helpen. Stel voor dat hij naar een professional gaat als hij zich depressief of verward voelt.
Mijn advies: stel een besluit om al dan niet uit elkaar te gaan nog een halfjaar uit. Prik er maar gewoon een datum voor, 1 mei ofzo.
Tot die tijd gaan jullie aan jezelf de relatie werken. Dus elk een vaste avond per week "vrij" (dan zorgt de ander voor kinderen en huishouden) om te sporten, vrienden op te zoeken of te lummelen. Plus een vaste avond per week waarop jullie een oppas regelen en met zijn tweeën wat gaan doen (wandelen, kroeg, film, uit eten, samen sporten, wat jullie maar leuk vinden).
Ga ook elk een lang weekend of een week uit logeren/op vakantie zonder de ander. Goed voor degene die weggaat én voor degene die achterblijft. Naderhand heb je elkaar vanalles te vertellen plus de ander kan ervaren hoe het is om een week álles alleen te doen. Heel gezond. Ja, een oppas en vakantie kosten geld, maar uit elkaar gaan kost veel meer geld. Dus doe het gewoon!
Regel ondertussen relatietherapie, daar leer je beter met elkaar communiceren. Dat is altijd nuttig, ook als jullie uit elkaar gaan, dan zullen jullie een beter "nahuwelijk" hebben.
Als hij na een halfjaar nog steeds weg wil, kunnen jullie dan kijken hoe jullie het ouderschap samen vorm kunnen geven. Doe dat niet nu in een opwelling. Jullie kinderen verdienen ouders die zich tot het uiterste inzetten voor het gezin, en die niet bij de eerste stevige hobbel de handdoek in de ring gooien.
zo te lezen is hij duidelijk niet te porren om nu aan de relatie te werken en heeft hij zijn zinnen al gezet op uit elkaar en co ouderschap. Je kunt iemand niet dwingen aan een relatie te werken. Dat werkt averechts.
Geef hem de ruimte zou ik zeggen. Ga een paar weken apart wonen inclusief kindregeling als een proefscheiding. Evalueer daarna samen hoe jullie beide het ervaren hebben en wat jullie verder willen. Niemand kan namelijk op voorhand in theorie invoelen hoe een scheiding daadwerkelijk gaat zijn. Er hebben niet voor niks veel mensen spijt omdat het gras niet altijd groener is aan de overkant. In andere topics heb ik al vaker verteld dat een proefscheiding voor mijn relatie in iedergeval gewerkt heeft. Definitief uit elkaar gaan kan altijd nog.
Bij je verhaal moet ik denken aan Doe Maar met het liedje: 'Is dit alles.....'.
Zoals je het nu beschrijft komt het over alsof je het aanvoelt als: hij wil wel zijn eigen leven, hij wil wel de kinderen, maar hij wil mij niet. Wellicht kun je dat ook zo eens voorleggen, want dat is een pijnlijke boodschap en dat zou hij dan wel moeten motiveren.
De kans is groot dat het vaag blijft: nee, het ligt niet aan jou, nee, je doet niets verkeerd, maar ik ben mezelf kwijt.
Ik weet niet of dat duidt op een probleem in de relatie. Het lijkt eerder een probleem te zijn in de alledaagse sleur, de tijdsindeling, de dagelijkse activiteiten. Het gaat goed allemaal, maar wie heeft bedacht dat we om 17.00 moeten eten en waarom niet om 17.30 of als ik zin heb, heb ik nog wel zin om te eten, of te koken, hoe kom ik daar achter want het moet gewoon elke dag, er is geen tijd en ruimte om daarover na te denken.
Dan lijkt het radicaal doorbreken van die dagelijkse sleur aantrekkelijk: een uitdaging aangaan, op jezelf, alleen, opnieuw vorm geven aan je leven, inclusief die dagelijkse activiteiten; wel met de kinderen, want dat is een geaccepteerd deel van het leven. Alle andere dingen zullen waarschijnlijk wel onder de loep genomen zijn met de vraag: kan dit ook anders, wil ik dit wel? Werk, huis, relatie.
Ik zou daar twee vragen bij hebben. De eerste is: hoe verhoudt die behoefte om jezelf weer terug te vinden zich tot de verantwoordelijkheden die je nu al op je hebt genomen, dat is dan met name de verantwoordelijkheid voor je kinderen en voor je relatie?
In het verlengde daarvan: is dit dan wel het goede moment om naar jezelf te gaan zoeken?
En de tweede vraag is: wat heb je nodig om jezelf weer terug te vinden. Dat is een lastige vraag, omdat je niet weet wat je zoekt, maar wel weet wat je nu kwijt wil, waar je los van wil komen. Gaat het om meer ruimte voor eigen keuzes, om andere beslissingen, om meer uitdagingen, om minder voorspelbaarheid, meer rust, meer slaap, minder geluid, minder interactie, of juist meer interactie, meer vrienden, minder vrienden, meer hobby's, meer tijd etc. Ik kan zo gauw niet bedenken wat er mogelijk allemaal voor nodig zou zijn. Maar het lijkt mij zeker zinnig als hij daarover gaat nadenken. en daarna over de eerste vraag: is dit wel het goede moment.
Mogelijk speelt er zoiets. Dan moet je het vooral niet teveel op jezelf betrekken, want dan kun je er relatief weinig aan doen. Het enige wat je hem kunt zeggen is: ja, op dit moment is dit alles; en het is eigenlijk ook meer dan genoeg.
Tsjor
Is degene die hem vlinders geeft jong en ongebonden? Dan verlangt hij misschien terug naar de tijd dat hij dat nog was. De man van een vriendin van mij kreeg een verhouding met een jonge stewardess die nog in een studentenhuis woonde. Hij vond al dat ongedwongen, wat losbandige leven helemaal te gek, terwijl hij thuis al boos werd als de vuilniszak niet vaak genoeg verwisseld werd. Hij idealiseerde het leven van dat meisje enorm en vond zijn eigen leven met vrouw en kinderen maar stom en saai. Mijn vriendin heeft een koffer voor hem ingepakt (inclusief een megapak condooms) en gezegd dat hij maar eens een maandje bij zijn vriendin in het studentenhuis moest gaan wonen. Daar kwam hij erachter dat hij slecht eten, veel drank, geluidsoverlast, slechte hygiëne en een fout dag/nacht ritme toch niet zo goed meer trok als toen hij 20 was. Er volgden ruzies met het vriendinnetje, dat hem maar een saaie lul begon te vinden. Uiteindelijk is het weer goed gekomen met zijn vrouw.
Dymo schreef op 10-11-2023 om 15:35:
Is degene die hem vlinders geeft jong en ongebonden? Dan verlangt hij misschien terug naar de tijd dat hij dat nog was. De man van een vriendin van mij kreeg een verhouding met een jonge stewardess die nog in een studentenhuis woonde. Hij vond al dat ongedwongen, wat losbandige leven helemaal te gek, terwijl hij thuis al boos werd als de vuilniszak niet vaak genoeg verwisseld werd. Hij idealiseerde het leven van dat meisje enorm en vond zijn eigen leven met vrouw en kinderen maar stom en saai. Mijn vriendin heeft een koffer voor hem ingepakt (inclusief een megapak condooms) en gezegd dat hij maar eens een maandje bij zijn vriendin in het studentenhuis moest gaan wonen. Daar kwam hij erachter dat hij slecht eten, veel drank, geluidsoverlast, slechte hygiëne en een fout dag/nacht ritme toch niet zo goed meer trok als toen hij 20 was. Er volgden ruzies met het vriendinnetje, dat hem maar een saaie lul begon te vinden. Uiteindelijk is het weer goed gekomen met zijn vrouw.
Ik kon dit wel volgen, tot de laatste zin. Maar misschien heeft hij zo duidelijk gezegd dat hij ernaast zat, dat dat voor haar voldoende was.
AnnaPollewop schreef op 10-11-2023 om 15:52:
[..]
Ik kon dit wel volgen, tot de laatste zin. Maar misschien heeft hij zo duidelijk gezegd dat hij ernaast zat, dat dat voor haar voldoende was.
Ja, hij snapte dat hij er een zooitje van had gemaakt en heeft er alles aan gedaan om het weer goed te maken met zijn vrouw. Dat is uiteindelijk gelukt.
Maar zoiets moet je als partner maar net aankunnen. Ga jij je maar lekker uitleven met en iemand anders hoor schat! Tot volgende maand. En in dit geval is een jonge studente natuurlijk geen concurrentie. Maar wat als er iemand in beeld is die daadwerkelijk wat te bieden heeft. Of wellicht zelfs meer dan de oorspronkelijke partner.
In dit geval moet die man eerst rust in zijn hoofd krijgen om na te denken. Dat gaat nu gewoon niet met to en de kinderen. Zet hem tijdelijk in een vakantiehuis of logeren bij ouders of vrienden. Hoe denkt hij er dan over? Mist hij jou, de kinderen en zijn leven? Opeens eenzaamheid en stilte. Is het dan nog zo aantrekkelijk?
Uiteindelijk moet hij kiezen voor jou als persoon! Je wilt niet iemand die blijft voor de kinderen of jullie leven en jou op de koop toe neemt. En dat zie je zo vaak gebeuren. De makkelijkste weg ook hier.
Het beeld om alle rompslomp achter je te laten en ergens met een schone lei te beginnen is best heel aantrekkelijk als alles je een beetje boven het hoofd groeit.
Het moet dan alleen even doordringen dat dat droom beeld meestal niet klopt met de werkelijkheid, nl dat alles alleen maar complexer wordt door een scheiding en er dus juist meer werk ontstaat ipv minder, waar je dan ook nog alleen voor opgesteld staat. Het lijkt mij ook best lekker om de deur hier achter me dicht te trekken en alleen nog mijn eigen flatje voor mijzelf te hebben. Maar kinderen helemaal loslaten gaat niet, en die zou ik ook wel erg missen, en manlief gaat echt niet alles in zijn eentje doen dus de hond en de kinderen komen dan regelmatig voor mijn rekening. Zit ik daar de halve week in mijn flatje met de hond en al die volwassen gabbers op mijn lip. Nog afgezien van dat ik mijn man ook wel erg zou missen, dus mij zou het eigenlijk helemaal niks opleveren en wel veel kosten.
Van zo’n gedachtenexperiment leer je wel dat mensen best hele zware redenen zullen hebben om dat allemaal op hun nek te halen, je doet het niet lichtvaardig.
Een andere reden om uit het gezin te breken kan zijn om niet te hoeven voelen dat je ouder wordt. Helaas laat ook die werkelijkheid zich niet zo best ontkennen…
Best goed om het uit te proberen denk ik. In gedachten, of in real life, maar wel alles erin meenemen en niet alleen de pluspunten. Dus niet lekker ontspannen in een hotel of ergens anders waar voor je gezorgd wordt, maar in een vakantiehuisje waar je de halve tijd de kinderen en de hond op je nek hebt en ondertussen wel naar je werk moet en koken en huishouden etc…
