Vriend wil bij me weg
Twee weken geleden nu vertelde mijn vriend met dat hij niet meer samen verder wil.
Voor mij kwam dit totaal onverwacht, ik hou ontzettend veel van hem en dacht dat we het nog steeds leuk hadden samen. Ik heb me altijd voorgesteld dat we samen oud zouden worden. We hadden het de week ervoor nog gehad over meer tijd maken voor elkaar, en ik stond op het punt te regelen dat de kinderen af en toe bij mijn ouders of zus konden logeren, zodat wij tijd voor elkaar konden nemen, dus dit kwam voor mij echt als een donderslag bij heldere hemel.
Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.
Ik snap nog steeds weinig van de situatie, hij zegt weg te willen en meer ruimte voor zichzelf nodig te hebben, maar zit ondertussen van alles in het huis te klussen en plannen te maken voor gezamenlijke vakanties. Hij wil ook graag goede vrienden blijven en nog steeds leuke dingen doen samen.
Ik ben ook heel erg geschrokken van de dingen die hij de afgelopen weken heeft gezegd. Hij zegt voornamelijk dat hij niet meer weet wie hij zelf is en dat hij meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en dat hij niet meer op die manier van mij houdt. Maar de afgelopen dagen heeft hij ook gezegd dat hij zich gevangen voelt in zijn leven (werk, gezin en relatie) en dat hij eigenlijk helemaal niks meer voelt. Met name dat laatste heeft me erg laten schrikken, en ik vraag me nu af in hoeverre dit misschien een depressie kan zijn, of met een midlife crisis te maken kan hebben.
Ik wil mezelf natuurlijk geen valse hoop geven, maar het klinkt voor mij alsof hij vooral erg met zichzelf in de knoop zit, en denkt dat weglopen en een huis voor zichzelf hebben alles gaat oplossen. Ik ben alleen bang dat zelfs als dat zo is, hij dat niet van mij zal aannemen, en zeker niet nu..
heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan, of ervaringen met soortgelijke situaties? Ik ben even helemaal de kluts kwijt 
Labyrinth schreef op 13-11-2023 om 15:08:
Hier zal ik zeker negatieve reacties opkrijgen, maar ik word zelf een beetje ziek van dat doorgeschoten individualisme, het individu als centrum van de wereld. Het individu met zijn zelfbeschikking, waaraan geen eisen gesteld mogen worden, niet bevraagd, niet geconfronteerd, niet tegengesproken, die zelf bepaalt wat hij wil of doet. Het eigengeluk is de heilige graal. Kinderen hebben geen stem, maar schikken.
Die religie van het ego, waarin de voorkeuren van de persoon centraal staan, de gevoelscultuur waarin wij nu leven, ik zie veel schaduwkanten.
Ik heb zelf een trouwbelofte uitgesproken (in bijzijn en gedragen door velen) die boven (of onder) mijn individualistische zielenroerselen uitging. Liefde die niet zichzelf zoekt.
Prachtige filosofische wijsheden maar wat op jou van toepassing is hoeft niet voor je partner te gelden of blijven gelden. In een relatie zitten 2 mensen en je hebt het helaas niet altijd voor het zeggen. Daarnaast veranderen mensen in de loop van het leven. Doorgeschoten geloften moeten niet zorgen voor schade aan de partner of kinderen. En jij kunt nog zo je best doen maar als een ander beslissingen maakt die schadelijk zijn voor jou (denk aan vreemdgaan, agressie, totaal andere invulling aan het leven of de relatie geven). En natuurlijk zijn er altijd mensen die in zeer ongezonde of liefdeloze relaties blijven hangen. Waarbij de huwelijksgelofte voor altijd is en ze zichzelf daaraan ondergeschikt maken (en opofferen). Prima wat mij betreft maar gelukkig kunnen mensen besluiten andere keuzes te maken.
Ja klopt.
To schrijft:
“Ik snap nog steeds weinig van de situatie, hij zegt weg te willen en meer ruimte voor zichzelf nodig te hebben, maar zit ondertussen van alles in het huis te klussen en plannen te maken voor gezamenlijke vakanties. Hij wil ook graag goede vrienden blijven en nog steeds leuke dingen doen samen.”
Aranir, je zult erover na moeten denken of je dat laatste wil (een soort relatie maar niet als geliefden. Als je dat niet wilt, zou je reactie kunnen zijn: nee, op die manier wil ik je niet. Ik wil je alleen in een volwaardige relatie, dus als je niet bij me weg wil, heb je maar één keuze, er aan werken duidelijk te krijgen hoe je wel weer ‘zo’ van me te houden, anders kun je gaan. Want je hebt nooit besloten met hem als als alleen maar huisgenoot samen te wonen, zelfs niet als één waar je soms ook leuke dingen mee doet.
Labyrinth schreef op 13-11-2023 om 15:08:
Hier zal ik zeker negatieve reacties opkrijgen, maar ik word zelf een beetje ziek van dat doorgeschoten individualisme, het individu als centrum van de wereld. Het individu met zijn zelfbeschikking, waaraan geen eisen gesteld mogen worden, niet bevraagd, niet geconfronteerd, niet tegengesproken, die zelf bepaalt wat hij wil of doet. Het eigengeluk is de heilige graal. Kinderen hebben geen stem, maar schikken.
Die religie van het ego, waarin de voorkeuren van de persoon centraal staan, de gevoelscultuur waarin wij nu leven, ik zie veel schaduwkanten.
Ik heb zelf een trouwbelofte uitgesproken (in bijzijn en gedragen door velen) die boven (of onder) mijn individualistische zielenroerselen uitging. Liefde die niet zichzelf zoekt.
Ik begrijp wat je zegt (schrijft) en bedoeld, maar mensen veranderen in de loop der jaren. Mooi als men gelijkwaardig groeit, maar helaas groeien mensen daarnaast ook vaak uit elkaar.
Voor de 1 is de trouwbelofte heilig, voor een ander een (zakelijk) contract en alles wat daar dan weer tussenin zit. Al heeft iemand ooit een trouwbelofte uitgesproken, wil dat niet zeggen dat men met tegenzin en tot de dood maar dat huwelijk uit moet zitten natuurlijk. Daar zouden kinderen ook niet beter van worden namelijk……
hmm: crosspost met Izza
Vandaag hadden we de eerste sessie met een therapeut. De therapeut heeft voor nu vooral geprobeerd te zoeken naar hoeveel ruimte tot verzoening er nog zit bij mijn vriend. Daar was hij heel duidelijk in; geen.
Aan de ene kant denk ik dat ik het maar gewoon zal moeten accepteren als hij zo duidelijk is, aan de andere kant klopt er nog steeds iets niet voor mijn gevoel, en dat maakt het moeilijk om zomaar los te laten. Maar misschien komt het ook omdat het voor mij nog steeds niet helemaal tot me doorgedrongen is, ik weet even niet meer zo goed wat nog redelijk is (zowel van mijn kant als de zijne).
Ik heb nog steeds het idee dat hij vooral met zichzelf in de knoop zit. Ik hou niet zo van labels ergens op plakken, maar alle verhalen die ik lees over midlife crisis klinken wel heel erg herkenbaar. Ik ben bang dat hij met zoiets worstelt, dit als enige uitweg ziet en niet doorheeft hoeveel hij kapot maakt hiermee.
Hij heeft ook uitgelegd dat de reden dat hij zo resoluut is en geen pogingen meer wil doen, vooral is omdat hij bang is 'terug gezogen' te worden in de situatie die hij niet wil. Nou snap ik die angst wel ergens als je het gevoel hebt zo lang in een leven te hebben gezeten waar je schijnbaar jezelf bent 'kwijtgeraakt'. Aan de andere kant lijkt me dit juist iets om eerst aan te werken, voordat je dit soort radicale beslissingen maakt; zorg dat je dat vertrouwen in jezelf wel weer terug krijgt, en ga dan eens rustig kijken hoe het met de relatie staat, en of daar nog iets te redden is.
Maar tegelijkertijd vraag ik me af of ik niet dit soort dingen verzin om mezelf maar hoop te blijven geven. Ik word echt gek van de twijfels en machteloosheid.
Hij wil wel graag goede vrienden blijven zegt hij, maar ik weet niet of ik dat op deze manier kan. Als we op een 'normale manier' (na onderling overleg en samen kijken wat er nog te redden valt) uit elkaar zouden gaan zou ik het heel fijn vinden om vrienden te blijven, en ik hoop nu ook dat ik dat uiteindelijk zal kunnen voor de kinderen. Maar met de manier waarop dit gaat vind ik dat echt heel moeilijk. De ene dag praten over meer tijd voor elkaar, de volgende dag zo keihard de deur dichtslaan, en vervolgens wel vragen of ik mee ga leuke dingen doen samen, alsof er niks aan de hand is. Dat is toch niet hoe je omgaat met mensen waar je om geeft?
Aranir hij ziet jou duidelijk niet langer als partner en geliefde maar als goede vriend. Wil omwille van de kinderen goed met elkaar blijven omgaan wat een heel mooi streven is. Maar voor hem is dat onvoldoende om in een relatie te blijven. Voor heel veel mensen in langdurige relaties is vriendschap voldoende om te blijven. Maar voor hem duidelijk niet. Hij zoekt die diepere laag van liefde en verlangen en kan dat niet meer bij jou vinden.
Tijd om hem te accepteren zoals hij is ipv labels op hem te plakken. Zelfs al zou hij een depressie of midlifecrisis hebben. Dan kan jij daar niets mee. Het is aan hem. Zijn insteek bij deze therapie was vanaf het begin toch helder. Maar jij blijft hoop houden en wil het niet accepteren. De reden waarom is wellicht ook niet te begrijpen. Maar hij wil jou niet meer. Dat is keihard hoe het ervoor staat. Beter ga jij ook individuele hulp zoeken om hiermee om te gaan. En te werken aan een goede onderlinge verstandhouding. En zelf sterker worden anders ga je kapot.
Ik vind niet dat je moet inzetten op 'goede vrienden blijven'. Hij blaast jullie huwelijk op. Daar mag je boos en verdrietig om zijn. Voor de kinderen is het nodig dat jullie elkaar netjes behandelen en elkaar over en weer wat gunnen, maar maak je leven niet moeilijker door van jezelf te verlangen dat je goede vrienden blijft met je ex.
Tijd voor hem om te vertrekken. Laat hem de stappen maar zetten die nodig zijn om de boel netjes af te ronden. Als hij niet wil worden 'teruggezogen', dan moet hij het jou ook gunnen om je leven opnieuw in te richten.
En wat het vrienden blijven betreft: laat hem het liedje 'Wat moet ik met een vriend' van Lenette van Dongen maar eens horen.
Dymo schreef op 15-11-2023 om 21:40:
Tijd voor hem om te vertrekken. Laat hem de stappen maar zetten die nodig zijn om de boel netjes af te ronden. Als hij niet wil worden 'teruggezogen', dan moet hij het jou ook gunnen om je leven opnieuw in te richten.
En wat het vrienden blijven betreft: laat hem het liedje 'Wat moet ik met een vriend' van Lenette van Dongen maar eens horen.
Hij wil toch ook vertrekken? Alleen to kan dat maar niet geloven en blijft aan hem trekken of diagnoses stellen. Hij wil weg maar mag niet van haar. Wil aan alle kanten medewerking verlenen om haar een nieuw leven te laten opbouwen.
Vriendschap kan overigens in vele vormen. Je hoeft de deur niet bij elkaar plat te lopen of samen op vakantie he? Wees blij dat ex goede intenties heeft zeker voor de kinderen! We zien zoveel drama en vechtscheidingen. Dan is dit toch beter.
Temet schreef op 15-11-2023 om 21:20:
Ik vind niet dat je moet inzetten op 'goede vrienden blijven'. Hij blaast jullie huwelijk op. Daar mag je boos en verdrietig om zijn. Voor de kinderen is het nodig dat jullie elkaar netjes behandelen en elkaar over en weer wat gunnen, maar maak je leven niet moeilijker door van jezelf te verlangen dat je goede vrienden blijft met je ex.
Hij wil vrienden blijven vanwege de kinderen veronderstel ik, niet omdat hij haar zo fantastisch leuk vind.
Aranir schreef op 15-11-2023 om 20:21:
Vandaag hadden we de eerste sessie met een therapeut. De therapeut heeft voor nu vooral geprobeerd te zoeken naar hoeveel ruimte tot verzoening er nog zit bij mijn vriend. Daar was hij heel duidelijk in; geen.
Aan de ene kant denk ik dat ik het maar gewoon zal moeten accepteren als hij zo duidelijk is, aan de andere kant klopt er nog steeds iets niet voor mijn gevoel, en dat maakt het moeilijk om zomaar los te laten. Maar misschien komt het ook omdat het voor mij nog steeds niet helemaal tot me doorgedrongen is, ik weet even niet meer zo goed wat nog redelijk is (zowel van mijn kant als de zijne).
Ik heb nog steeds het idee dat hij vooral met zichzelf in de knoop zit. Ik hou niet zo van labels ergens op plakken, maar alle verhalen die ik lees over midlife crisis klinken wel heel erg herkenbaar. Ik ben bang dat hij met zoiets worstelt, dit als enige uitweg ziet en niet doorheeft hoeveel hij kapot maakt hiermee.
Hij heeft ook uitgelegd dat de reden dat hij zo resoluut is en geen pogingen meer wil doen, vooral is omdat hij bang is 'terug gezogen' te worden in de situatie die hij niet wil. Nou snap ik die angst wel ergens als je het gevoel hebt zo lang in een leven te hebben gezeten waar je schijnbaar jezelf bent 'kwijtgeraakt'. Aan de andere kant lijkt me dit juist iets om eerst aan te werken, voordat je dit soort radicale beslissingen maakt; zorg dat je dat vertrouwen in jezelf wel weer terug krijgt, en ga dan eens rustig kijken hoe het met de relatie staat, en of daar nog iets te redden is.
Maar tegelijkertijd vraag ik me af of ik niet dit soort dingen verzin om mezelf maar hoop te blijven geven. Ik word echt gek van de twijfels en machteloosheid.
Hij wil wel graag goede vrienden blijven zegt hij, maar ik weet niet of ik dat op deze manier kan. Als we op een 'normale manier' (na onderling overleg en samen kijken wat er nog te redden valt) uit elkaar zouden gaan zou ik het heel fijn vinden om vrienden te blijven, en ik hoop nu ook dat ik dat uiteindelijk zal kunnen voor de kinderen. Maar met de manier waarop dit gaat vind ik dat echt heel moeilijk. De ene dag praten over meer tijd voor elkaar, de volgende dag zo keihard de deur dichtslaan, en vervolgens wel vragen of ik mee ga leuke dingen doen samen, alsof er niks aan de hand is. Dat is toch niet hoe je omgaat met mensen waar je om geeft?
Ik hoop dat hij wel concreet heeft verteld, wat die situatie is die hij niet wil. Dat lijkt mij wel belangrijk, dat het heel helder wordt, voor hemzelf en voor jou. Hele concrete voorbeelden. Temeer omdat het nu - ik interpreteer - bij hem zo'n brij is (werk, belasting kinderen, relatie met jou, gevoelens van gevangen zijn). Wat is de impact van het vaderschap (nooit meer eindigt) de jonge kinderen die aandacht vragen? Hoe ontspannen jullie nu? Wat geeft/gaf hem energie? Hoe ervaart hij zijn werk? Wat kost hem daar energie? Waarom durft/denkt/kan hij daar niets in veranderen? Wat is er veranderd in zijn relatie met jou? Wat is daar onoverkomelijk aan, mis, wat is daar tijdelijk aan (daar kan de relatietherapeut haar expertise in zetten).
Verzeker hem dat je een verandering voor hem wil, dat hij zich weer fijner voelt, ontspannen en blij, en ook niet dat hij ergens in wordt teruggezogen. (Hoe ziet dit eruit? Waar wordt hij in opgezogen? Hoe voelt dit? (felt sense laten benoemen)
Laat de deur van de nooduitgang wijdt openstaan, verzeker hem dat hij die kan nemen, maar dat jij wel op zijn minst dit wil bespreken, dat je daar recht op hebt.
Izza schreef op 16-11-2023 om 09:56:
[..]
Hij wil toch ook vertrekken? Alleen to kan dat maar niet geloven en blijft aan hem trekken of diagnoses stellen. Hij wil weg maar mag niet van haar. Wil aan alle kanten medewerking verlenen om haar een nieuw leven te laten opbouwen.
Vriendschap kan overigens in vele vormen. Je hoeft de deur niet bij elkaar plat te lopen of samen op vakantie he? Wees blij dat ex goede intenties heeft zeker voor de kinderen! We zien zoveel drama en vechtscheidingen. Dan is dit toch beter.
Ik lees dat hij wel weg wil, maar tegelijk allerlei plannetjes maakt met het gezin en voor het huis. Voor TO werkt dat niet. Tussen een vechtscheiding en vrienden blijven zit nog een heel scala aan mogelijkheden. TO wilde hem als man, niet als vriend. Hij hoeft niet meteen een vijand te worden, een beleefde kennis is ook prima.
Voor iedereen met de mededeling 'Geef het op':
Het is niet dat ik eindeloos aan hem wil blijven trekken tegen zijn zin, uiteindelijk wil ik dat hij gelukkig is, ook als dat zonder mij is.
Maar ja, ik vind het lastig om na 20 jaar samen en een nog best gezellige relatie zomaar te accepteren dat het van de ene op de andere dag over is, dat gaat er gewoon niet even zomaar in.
Ik probeer vooral te begrijpen wat hier gebeurt, en dat lukt (nog) niet. Het is voor mij gewoon te plots en te radicaal.
Daarnaast zijn de dingen die hij vooral noemt zijn geen dingen die met de relatie zelf te maken hebben (zichzelf kwijt zijn en meer ruimte nodig hebben), wat het extra verwarrend maakt, en zegt hij zelf dat hij de deur zo hard dicht houdt omdat hij bang is 'terug gezogen' te worden. Dat klinkt alsof het niet zo zeer is dat hij van de relatie af wil, maar dat hij bang is voor wat de relatie met hem zou doen. Al die dingen bij elkaar maken dit gewoon heel verwarrend voor mij.
Ik hoop dat we in volgende gesprekken misschien meer duidelijkheid over dit soort dingen kunnen krijgen.
Zou het niet kunnen dat hij vooral heel graag die verliefdheid met die ander wil exploreren? Het zou het abrupte en radicale wat mij betreft verklaren. Velen gingen jou al voor en vaak zijn de verhalen eng overeenkomstig.
Het klinkt mij in de oren alsof er wel iets meer speelt dan alleen wat fladderende vlinders.. en dat dàt de reden is dat hij weg wil. Hoe het zover gekomen is, dat kan van alles zijn. Maar de hoofdreden zou imo best eens een stiekeme relatie kunnen zijn.
Labyrinth schreef op 16-11-2023 om 10:51:
Ik hoop dat hij wel concreet heeft verteld, wat die situatie is die hij niet wil. Dat lijkt mij wel belangrijk, dat het heel helder wordt, voor hemzelf en voor jou. Hele concrete voorbeelden. Temeer omdat het nu - ik interpreteer - bij hem zo'n brij is (werk, belasting kinderen, relatie met jou, gevoelens van gevangen zijn). Wat is de impact van het vaderschap (nooit meer eindigt) de jonge kinderen die aandacht vragen? Hoe ontspannen jullie nu? Wat geeft/gaf hem energie? Hoe ervaart hij zijn werk? Wat kost hem daar energie? Waarom durft/denkt/kan hij daar niets in veranderen? Wat is er veranderd in zijn relatie met jou? Wat is daar onoverkomelijk aan, mis, wat is daar tijdelijk aan (daar kan de relatietherapeut haar expertise in zetten).
Verzeker hem dat je een verandering voor hem wil, dat hij zich weer fijner voelt, ontspannen en blij, en ook niet dat hij ergens in wordt teruggezogen. (Hoe ziet dit eruit? Waar wordt hij in opgezogen? Hoe voelt dit? (felt sense laten benoemen)
Laat de deur van de nooduitgang wijdt openstaan, verzeker hem dat hij die kan nemen, maar dat jij wel op zijn minst dit wil bespreken, dat je daar recht op hebt.
Nee, heel concreet is hij nog niet geweest, alleen 'meer ruimte en tijd voor hemzelf'. Ik vraag me ook af of hij dat zelf al echt helder heeft inderdaad. Ik hoop dat we dat in de therapie sessies uiteindelijk wel duidelijk gaan krijgen, voor ons allebei.
Ik heb hem al meerdere keren op het hart gedrukt dat ik hem echt niet tegen zijn wil in terug wil slepen, maar dat ik het wel graag wil begrijpen. Daar wil hij ook wel aan meewerken, al zegt hij niet te weten of ik het ooit zal snappen. Maar hij merkt ook bij zichzelf dat elke keer als ik voorstel naar alternatieven te kijken dan de harde breuk die hij wil, hij toch weer die angst voelt om terug te vallen naar de oude situatie. Hij ziet wel dat dit vooral een angst van hemzelf is, en niet mijn intenties.
Maar daaraan werken ziet hij voorlopig niet zitten. Hij wil eerst dit afhandelen en daarna pas naar zichzelf kijken.
Ik hoop dat ik dit uiteindelijk ga snappen, en een plekje zal kunnen geven.
Tatl schreef op 16-11-2023 om 12:04:
Zou het niet kunnen dat hij vooral heel graag die verliefdheid met die ander wil exploreren? Het zou het abrupte en radicale wat mij betreft verklaren. Velen gingen jou al voor en vaak zijn de verhalen eng overeenkomstig.
Het klinkt mij in de oren alsof er wel iets meer speelt dan alleen wat fladderende vlinders.. en dat dàt de reden is dat hij weg wil. Hoe het zover gekomen is, dat kan van alles zijn. Maar de hoofdreden zou imo best eens een stiekeme relatie kunnen zijn.
Dat was ook mijn eerste gedachte, maar hij zegt dat het dat niet is. Hij zegt geen relatie meer te willen, omdat hij dan schijnbaar zichzelf kwijt raakt.
